Geestelijk verzorgers in het leger: Ali Eddaoudi

Imam in het leger, dat is voor sommigen als een englishman in New York of nog erger. Er is lang over geruziet en lang mee gewacht en men moest natuurlijk ook nog opgeleid worden, maar de kogel is door de kerk (no pun intended) en defensie wil Ali Eddaoudi en Souad Aydin aanstellen als legerimams. Nou ja beter gesteld, geestelijk verzorgers; dat is toch nog net ff wat anders. Een geestelijk verzorger is een burger in het lever, valt niet onder de krijgstuch en maakt geen deel uit van de militaire bevelsstructuur en is (hij moet immers wel in die bevelsstructuur functioneren) gelijkgesteld met officieren (tot kapitein overste). Dit is nog van belang lijkt me.

Eerst even over Aydin. Deze geestelijk verzorger is verbonden aan Milli Gorus en tot recent verbonden met de Fatih moskee in Soest die ook onder Milli Gorus valt (ik denk Milli Gorus Noord-Nederland, maar kan me vergissen). Daar is (voorlopig?) weinig commotie over. Er is meer te doen over Ali Eddaoudi. Over beiden zijn overigens wel kamervragen gesteld door de De Krom en Boekestijn van de VVD:
V009Z06617 – Kamervraag – ikregeer.nl

1. Kent u het artikel «Defensie neemt omstreden imams in dienst»?
2. Is het waar dat de Nederlandse krijgsmacht vanaf donderdag twee imams in dienst heeft waarvan de eerste is verbonden aan de organisatie Millie Gorus en de andere vindt dat moslims vrouwen een hand mogen weigeren?
3. Vindt u dat imams met dergelijke opvattingen of affiliaties bij de krijgsmacht kunnen werken? Kunt u dit toelichten?
4. Wilt u deze vragen vóór morgen 12 uur beantwoorden?

De antwoorden vindt u HIER. De discussie draait verder vooral om Ali Eddaoudi en zijn omstreden columns:

nrc.nl – achtergrond – De hypocrisie verhult dat het oorlog blijft [07-02-2006]

De hypocrisie verhult dat het oorlog blijft [07-02-2006]
Gepubliceerd: 8 april 2009 18:49 | Gewijzigd: 8 april 2009 18:51
Christen, hypocriet en minister-president. Ja, ik heb het over onze eigen premier, Jan-Peter Balkenende. Deze zei, naar aanleiding van dreigementen aan het adres van de Volkskrant die de inmiddels beruchte afbeeldingen van de profeet Mohammed, vrede zij met hem, ook publiceerde, dat hij blij is met de vrijheid die wij hier in het Westen hebben.

nrc.nl – Opinie – Handen weigeren is mensenrecht [03-03-2008]

Handen weigeren is mensenrecht [03-03-2008]
Gepubliceerd: 3 maart 2008 13:48 | Gewijzigd: 9 april 2009 13:49
Roepen dat de moslims zich moeten aanpassen aan de Nederlandse norm, is zo jaren vijftig, betoogt Ali Eddaoudi.

Eerder schreef hij een column waarvan de eerste zin uitstekend aangeeft hoe Eddaoudi ‘erin staat’:
Onderzoekspagina’s / Researchpages

Ik weet niet wat jullie denken, maar zelf kan ik het debat rondom de Islam niet meer volgen zonder woedend te worden.

Dat was Trouw columnist Ephimenco ook opgevallen in zijn reactie op de column van Eddaoudi waarin hij Balkenende hypocriet e.d. noemt:
Ephimenco / Brief aan Ali Eddaoudi – Trouw

Is dit wat je morgen je leerlingen zal bijbrengen? Ali, je gekwetstheid heeft jou tijdelijk verblind. Hiermee geef je een droevige illustratie dicht bij huis van het wereldvreemde gedrag van tal van je geloofsgenoten de laatste dagen in de wereld. Geen moment twijfel ik aan je oprechte woede. Maar deze mag geen vrijbrief zijn voor je destructieve houding.

En ook in zijn recente column over de huidige heisa slaat Ephimenco (wiens dochter bij Eddaoudi godsdienstles heeft gehad) de spijker op de kop:
Kort lontje – Trouw

Publicist Eddaoudi komt er nu te laat achter dat fulmineren in krantenkolommen het fundament onder zijn werk als geestelijk verzorger kan wegslaan. Als imam voor gevangenen of moslimleraar op een katholieke school (mijn dochter zat bij hem in de klas) is Ali begripvol, consensusgericht en geduldig. Als publicist laat hij het liefst alle remmen los. In zijn pennenvruchten vindt men de woede van de gehele wereld terug. Pats! Boem! Ali heeft het kort lontje uit zijn hangjongeren-periode zorgvuldig bewaard. Hij slingert zo een hamer naar je hoofd en nodigt je vervolgens uit om een kop koffie te drinken. Lees Ali de gekwetste, de rebel, de misthoorn van de lokale oemma en zie hoe de man op de rand van zijn eigen vernietiging balanceert. Lang heb ik gedacht dat Ali te diep in de columns van Theo van Gogh was blijven steken. Gratuit provoceren, jennen en zelfs uitdrukkingen gebruiken (deurmat) van wijlen de pestkop onder de columnisten, is hem niet vreemd. Soms heeft hij ook Wilderiaanse accenten: ’Politiek Nederland, inclusief de linkse partijen, is te laf.’ (NRC, juni 2006). Toch is Eddaoudi een man van dialoog, die respect voor zijn opponent kan opbrengen. En als hij alweer ontploft en wegloopt (zie ’Rondom Tien’ met Hirsi Ali), komt hij na vijf minuten weer terug. Toen ik hem een harde open brief schreef naar aanleiding van zijn ’deurmatstuk’ in februari 2006, reageerde hij onmiddellijk op de Trouw-site onder mijn column. Hij erkende daarin dat hij een ’kort lontje had’ en nog ’nooit zo hard naar iemand had uitgehaald’. Zijn laatste woorden? ’Gaan we wat drinken?’

Het beeld dat Ephimenco (of zijn dochter) schetst van Eddaoudi bevestigt wel de indruk die ik van hem via moslims en niet-moslims die met hem te maken hebben gehad in zijn functie als leraar of geestelijk verzorger (ken hem niet persoonlijk). Het is het beeld denk ik dat iedereen graag van een geestelijk verzorger bij het leger wil hebben: open, rustig, toegankelijk en niet-veroordelend maar wel met duidelijke grenzen. In het publiek is hij veel directer en harder zoekt veel meer de confrontatie. Dat is ook wat zijn vrouw Rabia Frank opmerkt in een sterk persoonlijk en inhoudelijk scherp stuk in Trouw:

Tegendraads? Ja. Maar hij is géén haatimam – Trouw

Zijn manier van schrijven was altijd ongrijpbaar; hij leek niet te peilen. Moslims verweten hem vaak dat hij te weinig voor de islam uitkwam en de rest van Nederland dat hij ’de hand beet die hem voedde’.

Maar ik weet hoe hij echt is. Hoe boos hij zich kan maken om onrecht, vooral daar waar hij zich door zijn afkomst geraakt voelt. Zo heeft hij in de gevangenis waar hij 9 jaar als geestelijk verzorger werkte –want een imam is hij helemaal niet, dat stempel wordt hem tegen wil en dank opgeplakt– de gedetineerden soms keihard aangepakt op hun dubbele moraal en op hun criminele gedrag. Maar ook de Nederlandse dubbele moraal moest eraan geloven, want hem was al jaren bekend dat je als moslim toch niet zoveel kan zeggen als menig andere Nederlander. Daar streed hij tegen en dat gaat hem nu de kop kosten.

Als columnist nam hij de vrijheid de discussie op scherp te stellen, om de randjes op te zoeken. Want hoewel hij droomt van wereldvrede, wist hij ook dat dat soms strijd kost, een strijd met woorden. Andere columnisten in Nederland hebben wel ergere dingen gezegd dan hij, maar hun artikelen zijn ’scherp, tegendraads, of ongenuanceerd’. Die van hem ’extremistisch, fundamentalistisch, radicaal’. Zoek de verschillen.

[…]

Mijn man heeft het recht zijn kant van het verhaal te vertellen, die minder zwart-wit is dan nu wordt aangenomen door alle papegaaien in het land. Als hij dat zelf niet kan en mag, dan doe ik het. Zijn vrouw met wie hij vele discussies heeft gevoerd, met wie hij soms behoorlijk van mening verschilt, die alle columns van zijn hand heeft gelezen en beoordeeld, die hem altijd heeft gesteund en hem heeft gestimuleerd zijn capaciteiten uit te buiten. Zijn vrouw, ik dus, de vrouw van de radicale imam. Nee, de vrouw van de beste moslim geestelijk verzorger die Nederland ooit zal kennen.

Wanneer iemand het zo voor je opneemt, heb je wat dat betreft weinig reden tot klagen lijkt me met zo’n mooie, scherpe en liefdevolle brief. Frank ziet het probleem in zijn moslim-zijn en hoe daar in Nederland tegenaan wordt gekeken. Los van het moslim-zijn zit er natuurlijk toch nog wel een ander probleem op het eerste gezicht dan. Het gaat om een persoon die in het verleden zijn toekomstige baas een hypocriet heeft genoemd en nog andere dingen die ingaan tegen het respect en de terughoudendheid die je zou moeten betrachten tegen over je (toekomstige) baas (zo egalitair zijn we nou ook weer niet); zeker wanneer je toekomstige werkgever het leger is en je in het verleden hebt geschreven dat Nederland niks in Afghanistan te zoeken heeft (of dat nu klopt of niet). Aan de andere kant heeft Frank natuurlijk wel degelijk een punt wanneer ze stelt dat Eddaoudi columnist was en dat columnisten nu eenmaal de zaken wat scherper moeten of mogen stellen. Lastig voor hem is zeker dat hij zijn geloofwaardigheid is kwijt geraakt in ieder geval bij politici die het feit dat hij zijn woorden heeft teruggenomen niet vertrouwen.Aan de andere kant…sinds wanneer bemoeit de Kamer zich met de aanstelling van een bepaald individu in overheidsdienst?

Niettemin het gebrek aan vertrouwen speelt een rol in de discussie zoals die ook bij Ramadan een rol speelt. Van mening veranderen wekt dat vertrouwen schijnbaar niet op, maar verwakt het klaarblijkelijk bij een enkeling.

de zwijger spreekt!: Eddaoudi

Dat hij nu, in een paar jaar tijd, geheel en al van mening is veranderd, is mooi, maar belooft weinig goeds. Straks, eenmaal in functie, verandert hij misschien wel terug van mening. Of hij schuift steeds verder op, en gelooft over drie jaar niet eens meer in Allah. Ook niet handig voor een imam. Je weet het maar nooit met Ali.

Tsja dan kun je het nooit goed doen natuurlijk. Wat verder ook en rol speelt in deze discussie is, zoals al eerder aangehaald, dat een geestelijk verzorger geen militair is, niet onder de bevelsstructuur valt en dus meer vrijheid heeft dan een militair. Verder is Eddaoudi volgens mij altijd helder en open geweest dat hij columns schrijft. Ik weet niet wat zo’n screening voorstelt, maar het lijkt me dat dit er toch eerder uitgekomen was. Nu is het nogal mosterd na de maaltijd. Dat Eddaoudi zich voorlopig nog niet laat wegsturen, lijkt me dan ook verstandig. Hij is tenslotte geen deurmat.