Swiss Minaret Ban or How Democracy, Secularism and Islamophobia threaten Democracy, Secularism and Religious Freedom

You may also like...

8 Responses

  1. dieanderesjaak says:

    For the proponents of the ban (perhaps not the voters) it did not constitute a real paradodox, when Islam is viewed (as most Islamic scholars can agree on on) as a religion/ideology/way of life/blueprint for a just society rather than just a religion, which is how most layman muslims in the West view and practice it. The ban should not be seen as the curbing of religious activity, but as setting limits on the reach of Islam within the society at large.
    The real paradox is that the view of the proponents on Islam coincides with that of mainstream Islamic thinkers.

  2. KafirHarby says:

    Minarets have nothing to do with religion, every imam (who is willing to skip the takiyya) will confirm this. So, this article is complete nonsense. The minaret is a symbol of neo-ottomanism or islamo-fascism and is a sign of strength in the military sense… All over the West all minarets should be removed. And mosks that serve as houses where the jihad is prepared, should be closed as well.

  3. Martijn says:

    @sjaak

    The real paradox is that the view of the proponents on Islam coincides with that of mainstream Islamic thinkers.

    Care to elaborate on that?

  4. dieanderesjaak says:

    @Martijn
    Goed, maar dan in het NLs.

    Wat je ook aan standpunten binnen de Islamitische gemeenschap leest: Islam is meer dan geloof alleen. Levensstijl, identiteit, ideologie, moreel kader, wetgeving, staatsbestel en economie worden getoetst aan de bronnen.
    Kijk je naar de zienswijze van de bedenkers van het verbod, of naar Wilders en de denkers waar hij zich op baseert, dan worden dezelfde argumenten gehanteerd. Het verbod was ook bedoeld om grenzen te stellen aan de publieke uitingsvormen van Islam en niet zozeer aan de geloofsuitoefening an sich.
    Ironisch vond ik dat Tariq Ramadan met zoveel woorden hetzelfde verkondigt als Oskar Freysinger: het ging niet om de vrijheid van geloof, maar een ‘tot hier en niet verder’, alleen kwam voor de een het verbod neer op racisme/xenofobie en voor de ander op het bewaren van de nationale identiteit. Let wel, beide relateren het aan een bredere maatschappelijke context.

    Dat maakt het wat mij betreft ook lastig om over deze kwestie een mening te hebben.

    Het is aan de ene kant fout (en te kinderachtig voor woorden) om aan een geloof beperkingen op te leggen, die je voor anderen als normaal beschouwt.
    Anderzijds hanteer je een pragmatische machtspolitiek: jij wil minaretten als ‘fallus-symbool’ (denk aan ‘hoger dan de kuip’), dan haal ik ze toch weg? En voor dat laatste valt iets te zeggen, aangezien je daarmee de grenzen aangeeft waarbinnen ieder geloof zich dient te begeven en ontwikkelen; iets waar iedereen trouwens behoefte aan heeft, maar waar niemand in NL zijn vingers aan durft te branden.
    Nu komt dit minarettenverbod net als het boerkaverbod in NL weer neer op symboolpolitiek en dat is dan natuurlijk een zwaktebod.

    De paradox zit hem volgens mij niet in de seculiere positie. De paradox is dat of je nou de Ummah, de integratie binnen eigen zuil, de joods-christelijke-islamitische identiteit, integratie of allee de joods-christelijke identiteit aanhangt, al deze polen hetzelfde rol aan een geloof schenken, die veel verder reikt dan een seculier dat wil doen. Terwijl ze pretenderen elkaars tegenpolen te zijn.

    Waarschijnlijk was ik dus niet eens gaan stemmen.

  5. Martijn says:

    Ik snap het.

    De islam is meer dan een geloof alleen? Ik denk dat dat voor veel religies geldt, maar misschien niet voor alle gelovigen. Het terugdringen van religie naar bepaalde domeinen vanaf de 18e eeuw is een secularistische positie. En van daaruit is het Zwitserse gedoe goed te begrijpen, maar het gaat om allebei om vormen van wereldbeschouwing, leefstijl en visie die in het publieke domein aanwezig (willen) zijn. Secularisme vanuit de opvatting dat een neutrale, seculiere staat de beste optie is, ware het niet dat secularisme helemaal niet neutraal is en zo haar eigen conflicten oproept wanneer het het bestaande seculiere contract wil veranderen. Of wanneer ze reageert op religies die in haar ogen de grenzen overschrijdt (zwaar essentialistisch en reificerend opgeschreven hier, maar je snapt mijn punt denk ik). In Zwitserland zou je kunnen stellen dat het verschillende groepen gaat waarbij sommigen (religieus en/of seculier) zich bezighouden met machtspolitiek. Ook religieuzen en secularisten pretenderen vaak elkaars tegenpolen te zijn, maar dat hoeft dus niet.

  6. dieanderesjaak says:

    Ik denk ook dat voor de meeste moslims (althans zeker in seculiere staten of waar zij de minderheid vormen) het een geloofsovertuiging is (in tweede instantie nog identiteit) of althans dat zij daar naar handelen. Daarin ligt dus ook een paradox, omdat ze van alle kanten (zie de laatste alinea van de vorige reactie) een veel bredere definitie krijgen opgedrongen.
    Ook dat van de coalitievorming snap ik wel, zoals hier in NL omzichtig wordt omgegaan door de PVV met christelijke belangen, wat haar positie inhoudelijk wel verzwakt maar tegelijkertijd de machtsbasis vergroot.
    “Secularisme vanuit de opvatting dat een neutrale, seculiere staat de beste optie is, ware het niet dat secularisme helemaal niet neutraal is en zo haar eigen conflicten oproept wanneer het het bestaande seculiere contract wil veranderen.”
    En dat snap ik dus niet, met name je opvatting dat secularisme niet uitgaat van neutraliteit. Secularisme houdt in dat een overheid zich geen waardeoordeel velt over de inhoud van verschillende leefstijlen en opvattingen en tegelijkertijd tracht iedereen gelijke rechten te verschaffen. Dat is gewoon een basisprincipe waar niet iedereen het mee eens hoeft te zijn, en niet mee eens is, maar waarin je toch niet kunt spreken van het bevoor- of benadelen van groepen.

  7. martijn says:

    Uiteindelijk is secularisme altijd het resultaat van een historisch traject. In Nederland gebaseerd op een strijd tussen een liberale elite en de kerken, met als uitkomst (uiteindelijk) een seculiere staat waarin religie niet volledig verbannen is naar het prive domein, maar waarin de publieke aanwezigheid wel afgebakend, gereguleerd en gemonitored wordt door de staat. Het is de staat die bepaald welke vormen van religie wel of niet kunnen en wat wel of niet acceptabel is, is mede gebaseerd op de geschiedenis met kerken en de vormen van organisatie die de staat voor staat (één vertegenwoordigende instantie, de rol van de imam) is dan ook afgekeken van de kerken. In plaats van een seculiere staat zou je dus Nederland beter een christelijk-seculiere staat kunnen noemen waarin religie weliswaar niet dominant meer aanwezig is, maar waarin het christelijke religiemodel wel dominant is.

  8. dieanderesjaak says:

    Eens (met dat laatste) waarmee je ook de kwestie bloot legt. Door de komst van een nieuwe religie (eigenlijk twee, de meer evangelische hoek -CU en EO- heeft het isolement van orthodoxe christenen doorbroken) zet de status quo onder druk. Omdat mijns inziens de bevoordeling van bepaalde groepen nu pas voor iedereen zichtbaar wordt.
    Ik dacht dat je uitging van een principiële ipv historische context, daarom snapte ik het niet. In de principiële context heb je individuen en groepen die onderling een gemeenschap vormen, waarbij de overheid in de seculiere visie geen onderscheid tussen individuen maakt. Of ze nu onderscheid maakt tussen groepen of groepen aan elkaar gelijk stelt, in beide gevallen kan (en zal) ze individuen bevoor- of benadelen.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *