Een wekelijks portie burgerschap 7 – Alaaf
Uit de burgerschapskalender:
Nieuwjaarsdag, Pasen, Koninginnedag, Kerstmis – de Nederlandse feestdagen zijn wel bekend. Maar inmiddels wordt in Nederland ook het Suikerfeest, Jom Kipoer, Chinees Nieuwjaar en Makar Sankranti gevierd. En zat Jamshid uit Afghanistan (rechts vooraan met witte steek) in de jeugdraad van Elf in Veghel. Alaaf, Jamshid!
Aangezien ik toch zowaar drie Valentijn berichtjes heb gehad (nou ja 3,5) deze keer niet zo’n zuur stukje. Dat is ook niet moeilijk want als rechtgeaarde Brabander houd ik wel van Carnaval. Sommigen mensen dachten dat ik vorige week al aan het Carnaval vieren was, in een witte jurk en groene jas, maar dat was toch echt iemand anders. Behalve de al genoemde feesten kennen we in Nederland natuurlijk een heel scala aan feesten variërend van Pakjesavond tot Keti Koti, Offerfeest, Holi en Phaqwa, Jom Kippoer, Muharram enzovoorts. Ramadan en het Suikerfeest zijn natuurlijk de meest bekende feesten onder moslims en daar is al jaren geleden een alleraardigst boek over verschenen van Marjo Buitelaar: Vasten en feesten in Marokko. Daar kunnen we een hele strijd over voeren, maar dat doen we vandaag dan even niet. Nederland heeft al eens een Marokkaans-Nederlandse moslim als prins gehad en ook in Duitsland kennen ze een multiculti prins met de heerschappij van Prins Amir I.
De achterliggende betekenis van Carnaval is immers wel verloren gegaan voor veel mensen, maar dat wil nog niet zeggen dat deze helemaal weg is. Wat we zien met carnaval zijn rollenspelen, omkeringen van traditionele waarden, lawaai en sex en allerlei grappen van over het algemeen nogal plat niveau en ieder geval toch zeer flauw. De rolwisselingen en de omkering van waarden zijn van alle tijden; niet persé christelijk. Daarnaast is het voor velen tegenwoordig (en misschien vroeger ook wel) een goede reden om het oude nest weer eens op te zoeken; het dorp of de wijk waar men geboren is weer eens te bezoeken en aangezien anderen dat ook doen wordt het tot een soort reunie. Carnaval is daarbij een redelijk open feest; het is relatief makkelijk (zeker in de steden) om je op straat en in de kroegen bij mensen aan te sluiten (zeker na de nodige drank natuurlijk). Dat maakt het natuurlijk vooral tot een feest van saamhorigheid; grenzen tussen oud en jong, man en vrouw, rijk en arm, autochtoon en allochtoon vervagen. Carnaval is toch best wel een prettig feestje.
[flashvideo filename=http://www.youtube.com/watch?v=1lAEAcCmgn8 /]
Doe het al een paar jaar niet meer vanwege de kater na afloop. Die komt met de leeftijd harder aan. Geinig is wel dat ik ergens las dat deze traditie pas rond de jaren ’20 en ’30 is ontstaan in Brabant en Limburg (m.u.v. enkele grote steden zoals Den Bosch, Bergen op Zoom en Maastricht waar ze het altijd gevierd hebben), omdat eerst de protestantse en daarna de katholieke autoriteiten er niet van gediend waren.