Twitwa 2 – Geachte journalist…when hell freezes over

Via @Paulschram:

Het valt me op dat heel veel mensen een negatieve media-ervaring hebben. Genaaid door journalisten, benaderd onder valse voorwendselen, enz.

Ik heb vorige week het volgende mailtje geschreven naar een journalist (niet Paul Schram). De man was boos omdat ik (toegegeven vrij bot) weigerde om hem in contact te brengen met mensen uit mijn onderzoeksgroep.

Geachte journalist,

Ik snap uw boosheid dat u voor niets speciaal naar Nijmegen bent afgereisd om met mij te spreken en namen te krijgen van mensen uit mijn onderzoeksgroep. De vorige keer heb ik dat wel voor u gedaan. Weet u nog? Nu moet u weten, iedere keer dat ik gehoor geef aan een dergelijk verzoek doe ik dat met de nodige tegenzin. Ik ben geen doorgeefluik van interessante gevalletjes en mijn onderzoeksgroep is geen quotevee of een aardig plaatje (met niqaab of zo) op landelijke tv. En als u uw werk niet doet en geen mensen kent, dan is dat ook niet mijn probleem. Ik snap ook nog wel dat antropologen interessant vermaak zijn voor de media als ze commentaar willen hebben op een interessant, exotisch fenomeentje en dat antropologen altijd interessante verhalenvertellers zijn en dat ook Salafi moslims (mannen en vrouwen, de laatste gesluierd of niet) voor u voldoen aan het criterium van opvallend vermaak en boosmakertje met een hoog ‘krijg nou wat’ en ‘het moet ook niet gekker worden!’ gehalte. U moet echter niet denken dat ik daar de tijd voor ga nemen. Soms zie ik echter het nut wel van in van de uitzending of het artikel waar het voor nodig is en met de nodige zuchten denk ik dan, vooruit maar weer.

Weet u nog de laatste keer dat u het mij vroeg? Ik had drie dames voor uw opgetrommeld, één dame met niqab, één dame met ‘gewone’ sluiering en één dame zonder. Alledrie vriendinnen, alledrie werkzaam. Nadat ik ze overtuigd had dat u een aardige en goede journalist bent en het programma belangrijk was, hebben ze voor u een dag vrij genomen van hun werkzaamheden wat in twee gevallen erg lastig was. Maar ze deden het toch maar. Het was voor de goede zaak immers en zij hadden ook begrepen dat u mij al weken lastig viel met dit verzoek dus misschien wilden ze ook nog wel aardig zijn voor mij. U zou langskomen om 11 uur ‘s ochtends. En vervolgens belt u hen op, om 13 uur ‘s middags, dat u niet langskomt. Hun verhaal past toch niet zo goed in de uitzending, er is weinig tijd voor en ze hebben liever één persoon met een scherpere mening. Ik moet van hen horen dat u niet komt. Van u heb ik nog steeds niet gehoord dat u er niet bent geweest.

Met andere woorden u behandelt de dames in mijn onderzoeksgroep als vee: u bent op jacht naar wat interessante quotes and plaatjes ter meerdere eer en glorie van uw verhaal en uitzending en u ziet wat loslopend wild en vraagt of ik ze wil vangen. Als u ze niet meer nodig hebt, laat u ze gewoon zitten. Geen excuus, nauwelijks uitleg en nog te laat ook. Ik moet zeggen, u heeft wel lef dat u nu weer aan mij vroeg of ik gesprekken voor u kon regelen. Maar zoals ik al antwoordde toen u doorweekt van de regen aankwam op de universiteit: when hell freezes over! Als u niet het fatsoen heeft om de mensen die met u in gesprek willen netjes te behandelen als mensen in plaats van quote-machines die je naar believen aan en uit kunt zetten, dan heb ik ook niet het fatsoen om u netjes te bejegenen. En als ik ook niet met u wil praten over het onderwerp dan hoeft u ook niet vervelend te worden. En nee, mij meenemen naar de kroeg om me op een pilsje te trakteren werkt ook niet; ik ken de Telegraaf trucjes van journalisten die op zoek zijn naar boosmakertjes. En vervolgens gaan zeuren werkt ook niet; voor zover ik weet bestaat er geen plicht om te antwoorden op vragen van journalisten en al zou die wel bestaan dan zou ik me er nog niet aan houden.

In uw laatste, bozige, email vroeg u of ik twijfelde aan uw eerlijkheid en oprechtheid. Ik kan u echter verzekeren dat toen ik u vroeg de dames op z’n minst excuses aan te bieden, ik overtuigd was van uw eerlijkheid en oprechtheid toen u antwoordde dat u daar echt geen reden voor zag. Waarschijnlijk denkt u dat u als journalist zo bijzonder bent dat u mensen inderdaad als vee kunt behandelen. Ik wil u echter duidelijk maken dat als u mij benadert of via mij mensen uit mijn onderzoeksgroep (of eigenlijk altijd) dat u dan de gebruikelijke normen met betrekking tot omgang en hoffelijkheid in acht dient te nemen. Kunt u dat niet, verwacht dan ook niet dat ik meewerk. U bent niet heilig en/of boven alle twijfel verheven alleen maar omdat u journalist bent.

Dus beste journalist, dat u nu enigszins gefrustreerd bent omdat u uw nieuwe verhaal niet rond krijgt, is niet mijn probleem, niet mijn verantwoordelijkheid en al helemaal niet mijn schuld. Ik zal deze mail op mijn site plaatsen, niet omdat dit verhaal zo bijzonder is. Integendeel, u bent niet de eerste en enige die dit flikt en ik begin het zo onderhand zat te worden. Daarom zet ik het erop, maar wees gerust ik zal de omstandigheden iets veranderen en uw naam niet noemen. Het gaat mij namelijk niet om u maar om journalisten die gedreven door deadlines, luiheid, gebrek aan professionaliteit en met een teveel aan onbeschoftheid anderen bejegenen. De anderen zijn en blijven welkom, maar u kunt wat mij betreft de pot op.

groet,

Martijn

PS

Voor het geval het dus nog niet duidelijk is, nee ik wil niet met u praten en help u ook niet aan contacten.