Trouw, deVerdieping| podium – Integratie / Ik ben niet minder dan mijn broer (opinie)

Trouw, deVerdieping| podium – Integratie / Ik ben niet minder dan mijn broer (opinie)

Mijn naam is Sazan Abdulrahman, ik ben een Irakese Koerd, ik ben in Bagdad geboren. Sinds 1997 woon ik in Nederland met mijn beide broers en mijn vader en moeder. Mijn religie is de islam; God of Allah betekent veel voor mij. Zoveel dat het bijna te veel is om op te noemen. Ik geef toch een aantal voorbeelden van wat God of Allah voor mij betekent: hoop, zegen, normen, waarden, bescherming , veiligheid, kracht, rechtvaardigheid, vrede en steun.

Ik kan heel goed met mijn ouders opschieten, vooral met mijn moeder. Mijn ouders luisteren naar mij. Alle onderwerpen zijn bespreekbaar. Ik voel dat ik altijd wel een inbreng heb in discussies.

[…]
Maar goed, dit even daargelaten, wil ik de positieve dingen behouden die ik heb meegekregen vanuit mijn religie, cultuur, traditie en achtergrond. De passie waarmee wij leven is kenmerkend. Als we ergens voor gaan, doen we dat met hart en ziel. Er is wederzijds vertrouwen, waardoor de basis van liefde heel sterk is. We zijn niet alleen dochter en ouders maar gaan ook als vrienden door het leven.

Er is echter een aspect waartegen ik continu aanloop. Het is cultureel bepaald, denk ik. Maar het heeft ook wat met religie te maken. Het is mij een doorn in het oog en ik vind het tien keer niets.

Mooi stuk van Sazan Abdulrahman studente secretarieel werk aan het roc van Twente. Zij won met dit artikel een opstelwedstrijd voor scholieren over religie en identiteit, georganiseerd door de stichting Islam en burgerschap. Het geeft goed weer hoe veel meiden (zeker in recente migrantengroepen denk ik) worstelen met hun streven naar meer vrijheid en gelijkwaardigheid los of, zoals Sazan, binnen de islam, binnen de tradities van de ouders en ouderen, binnen de Nederlandse samenleving. Het gaat er voor de meesten niet om dat zij zich overal van los willen breken. Het gaat eerder om een voortdurend schipperen tussen vanalles en een poging om daar erkenning en waardering voor te krijgen. Tegerlijkertijd kunnen we hun persoonlijke geschiedenissen nooit los zien van grotere nationale en internationale gebeurtenissen. Die vormen immers de reden dat de ouders hierheen gekomen zijn, één van de redenen waarom ze zo (vaak krampachtig) vasthouden aan allerlei tradities en zijn vaak ook bron van behoorlijk wat pijn. Niet alleen van de eerste generatie, maar ook van daarop volgende generaties. Het stuk zit boordevol nogal verwijten naar met name haar vader, maar ook vol liefde. Klinkt tegenstrijdig, maar niets is zo menselijk als een leven vol tegenstrijdigheden.