de Volkskrant – Als de jihad roept, ga ik
de Volkskrant – Als de jihad roept, ga ik
Als de jihad roept, ga ik
de Volkskrant, Het Vervolg, 10 februari 2007 (pagina 26)
Janny Groen en Annieke Kranenberg
Moad en Michele, een smoorverliefd islamitisch stel uit kringen van de Hofstadgroep, verschijnen eind februari voor de rechter. Ze zouden een aparte terroristische organisatie vormen. ‘Ze produceerden een eigen ideologisch brouwsel’. Een reconstructie. Door Door Janny Groen en Annieke Kranenberg
De markt in de Haagse Schilderswijk. In de wijk woonden Michele en Moad, die eind februari voor de rechtbank in Rotterdam verschijnen, omdat ze samen een terroristische organisatie zouden vormen.
Het geluk kon niet op voor de 19-jarige Michele Y. en de 20-jarige Moad B. Begin 2006 waren ze – zonder toestemming van hun ouders – islamitisch getrouwd. In de loop van het jaar gingen ze samenwonen in Den Haag. Ze deelden de woning en de huur met voormalig terreurverdachte Jermaine W., die werd vrijgesproken in het Hofstadproces.
Samen bestudeerden ze de Koran en luisterden ze naar cassettebandjes met preken van radicale geestelijken. Michele, een orthodox geklede moslima met een Nederlandse moeder en een Marokkaanse vader, en Moad, een in Nederland opgegroeide en in Tetouan geboren Marokkaan. Samen probeerden ze te leven zoals de profeet Mohammed en zijn metgezellen dat deden. Samen stelden ze hun leven in dienst van Allah. De verliefdheid straalde van hen af, vertelden mensen uit hun omgeving. Ze gingen op in elkaar én in de islam.
Hun sprookje werd begin november 2006 ruw verstoord. Het stelletje werd met vier mannen gearresteerd door de Nationale Recherche. De groep wordt verdacht van werving voor de gewelddadige internationale jihad en deelname aan een terroristische organisatie. Enkele verdachten waren volgens het Openbaar Ministerie bezig met het verkrijgen van valse reisdocumenten voor Irak.
Moad en Michele zouden via besloten bijeenkomsten en radicale teksten ronselen voor de jihad. Met z’n tweeën vormen ze volgens het OM een aparte terroristische organisatie. Eind februari verschijnen ze voor de rechtbank in Rotterdam tijdens een eerste pro-formazitting.
Voor justitie was Michele geen onbekende. Ze verkeerde al bijna twee jaar in kringen rond het Hofstadnetwerk. Ook de Volkskrant wist dat Michele, die opgroeide in een dorpje buiten de Randstad, aanvankelijk in de periferie van het Hofstadnetwerk verkeerde, maar in korte tijd steeds dieper in de radicale scene raakte.
Michele, door haar islamitische broeders en zusters Fadoua genoemd, kwam bij de politie in beeld toen de 16-jarige Maik R. in juli 2005 werd gearresteerd, omdat hij een explosief in elkaar knutselde en Geert Wilders op internet bedreigde.
Maik was 13 jaar toen hij in aanraking kwam met de islam. Hij had veel Marokkaanse vriendjes op het vmbo, die enthousiast reageerden op de aanslagen van 11 september. Die reactie wekte zijn interesse in de islam. Hij zocht naar informatie op internet en kwam al snel terecht bij het radicale islamitische gedachtengoed.
Na de moord op Theo van Gogh zocht hij contact met het Hofstadnetwerk. Hij was ook actief op internet en verspreidde werken van zijn ‘grote leider en leermeester’, Mohammed B. En hij wilde zo snel mogelijk islamitisch trouwen. Michele, toen ook nog minderjarig, was zijn beoogde bruid.
Bij haar eerste politieverhoor liet Michele weinig los over haar vriendje Maik, aldus bronnen in opsporingskringen. Maar ze maakte op de rechercheurs een even fanatieke als onbezonnen indruk. Op een vraag over de jihad zei ze (zomer 2005): ‘Als ik geroepen word, ga ik.’
De rechtszaak tegen Maik draaide om de vraag of hij lijdt aan een psychische stoornis. Want hoe kan zo’n puber – Nederlandse moeder, Duitse vader – zich zo snel ontwikkelen tot een fanatieke moslimextremist? Een jeugdpsychiater en -psycholoog rapporteerden dat hij verminderd toerekeningsvatbaar is. In november 2005 werd Maik veroordeeld tot jeugd-tbs, wegens het bedreigen van Wilders en het voorhanden hebben van een explosief met een terroristisch oogmerk. Voor Michele werd Maik onbereikbaar.
Maar ze liet zich niet afschrikken door zijn arrestatie, immers een ware moslima doorstaat de beproevingen van Allah. Ze breidde haar contacten in Hofstadkringen uit. Vlak voor Maiks veroordeling werd ze weer door de politie verhoord. Michele was met een ‘zuster’ op weg naar Utrecht om het Suikerfeest te vieren, toen de politie de trein liet stilzetten en de meiden uit de coupé viste. Het verhoor hield verband met de arrestatie van haar vriendin oum Youssef – de toenmalige vrouw van Hofstadlid Zine Labidine A.
Oum Youssef vertelde in de zomer van 2006 dat Michele’s aanhouding (najaar 2005) in de trein op een misverstand berustte. In het Hofstadonderzoek had een getuige verklaard dat oum Youssef zichzelf zou willen opblazen en dat ze, wanneer ze ‘op jihad’ zou gaan, haar kinderen ergens zou onderbrengen. Volgens oum Youssef zat het anders: ‘Je hebt wel eens van die dagen dat je kinderen je te veel zijn. Mijn man zat vast, ik stond er helemaal alleen voor en ik wilde ze echt even kwijt. Ik belde mijn moeder om te vragen of de kinderen bij haar terecht konden.’
Ze heeft toen ook haar vriendin Michele gevraagd op haar jongste kind te passen. Michele wilde dat best en belde haar moeder om te vertellen dat ze die avond met een baby thuis zou komen. De moeder, die zich grote zorgen maakte over de radicalisering van haar dochter, vertrouwde het niet. Ze belde de wijkagent met wie ze al langer contact had over Michele. Ze had thuis ook dubieuze spullen gevonden, waaronder een usb-stick.
Oum Youssef denkt achteraf dat haar telefoontjes over de kinderoppas én het gesprek tussen Michele’s moeder en de wijkagent, aanleiding zijn geweest voor de politie om in te grijpen. De politie dacht kennelijk dat oum Youssef aanstalten maakte op jihad te gaan. Bij de huiszoeking werd overigens niets gevonden. ‘Ik had geen kelder vol wapens en bommen. Ik had in die tijd zelfs geen computer, had geen jihadistische documenten en mijn boeken zijn niet extreem’, aldus oum Youssef. Ze heeft zes dagen vast gezeten. Tijdens de verhoren heeft ze vooral gezwegen.
Ook Michele werd langdurig verhoord, vooral over de in beslag genomen usb-stick. Daar stond onder andere een testament op en een uitgebreide handleiding van Al Qaida – in het Engels met grappen als: Don’t try this at home. De rechercheurs dachten dat de stick van oum Youssef was. Maar Michele ontkende dat, volgens haar was die van een andere vriendin. En die wilde ze niet verraden.
De zorgen van haar moeder en de politieverhoren remden Michele niet af. Ze groef zich nog dieper in in het radicale gedachtengoed. In Moad, met wie ze in januari 2006 op z’n islamitisch trouwde, vond ze haar evenknie. Ze bewonderde de vertaler van religieus-radicale documenten. In geschriften gebruikte hij de Arabische naam Abu al-Waleed al-Tetouani, naar zijn geboorteplaats Tetouan. In november 2005 liet hij een radicaal boekwerk van liefst 592 pagina’s achter op internet, dat korte tijd was te downloaden via YouSendIt, een dienst waarmee een enorm bestand naar een ongelimiteerd aantal mensen kan worden gestuurd.
Het boek is geschreven door ‘meerdere broeders en zusters’, maar is samengesteld door Moad, alias Abu al-Waleed al-Tetouani. In zijn introductie doet hij de groeten aan ‘onze broeder en held Abu Zubair, Mohammed B.’ Was getekend: 2 november 2005, Amsterdamistan. Exact een jaar na de moord op Theo van Gogh.
Moad en Michele werkten in de maanden voor hun arrestatie nauw samen. Volgens een bezorgde ‘zuster’ waren ze radicaal bezig. Wat ze precies uitspookten, wist ze niet, maar ze had het idee dat ze elkaar versterkten. Zo werd Michele in die periode ook nog in België door de politie ondervraagd, omdat ze een broeder per e-mail had uitgelegd hoe hij in Pakistan bij een madrassa (koranschool) kon studeren. De autoriteiten vermoeden dat daar heimelijke jihadtrainingen worden gegeven.
Het prille paar toonde grote belangstelling voor het werk van de extremistische Jamaicaan Shaikh Abdullah Faisal, die in Engeland schooljongens aanspoorde te leren schieten met kalasjnikovs voor de jihad. In 2003 werd Shaikh Faisal veroordeeld tot negen jaar celstraf wegens het aanzetten tot moord. Faisals lezingen, waarin hij oproept geweld te gebruiken tegen ongelovigen – vooral tegen Joden – werden in Engeland op cassettebandjes verkocht. Een medewerker van een veiligheidsdienst legde de hand op een van zijn meest extreme lezingen op cassette No peace with the Jews. Daarin geeft Faisal negentien redenen waarom vrede met de Joden onmogelijk is, onder meer omdat ze ‘van nature bedrieglijk’ zijn.
Moad en Michele luisterden naar zijn preken en Michele plaatste informatie over hem op internet. Intussen was Michele zich online steeds actiever gaan manifesteren, vooral onder de naam ‘Sos’. Een afkorting van Supporters of the Sharia. ‘Sos’ was ook actief op www.freewebs.com/DeWareMoslims, een duidelijke verwijzing naar de vroegere MSN-groep van de Hofstadgroep Muwahiddin/deWareMoslims.
Op deze site stonden (september 2006) 42 artikelen, verwijzingen naar radicale buitenlandse sites en acht filmpjes. Geen bloederige onthoofdingfilmpjes, wel vereringen van martelaren en oproepen tot de jihad in Irak. Op de website, die inmiddels niet meer bestaat, stonden ook enkele vertaalde artikelen van ‘Sos’. En een zelf geschreven stuk over Yusuf Qardawi, een invloedrijke Arabische islamitische geestelijke en een sterprediker van de satellietzender Al-Jazeera.
Kennelijk was sjeich Qardawi naar Michele’s smaak niet radicaal genoeg. In haar geschrift somde ‘Sos’ – die serieuze islamitische bronverwijzingen afwisselde met taalgebruik dat kinderlijk aandoet – een reeks fouten op van de geestelijke. Zo staat hij moslims toe de ongelovigen te feliciteren op hun feestdagen, keurt hij bioscoopbezoek goed en is hij liefhebber van vrouwengezang. In haar ogen waren die activiteiten allemaal haram (islamitisch verwerpelijk).
Hoewel Michele haar werkstuk was begonnen met de uitspraak: ‘Ik zeg niet dat alles van hem slecht is en fout, maar ik wil graag zijn fouten noemen en aan de hand hiervan kunnen jullie hem zelf beoordelen insha Allah’, sloot ze af met het oordeel van een andere geestelijke. Die meende dat Qardawi verplicht is spijt te betuigen. ‘En als hij dit niet doet zou hij moeten worden gedood als een afvallige’, aldus die geestelijke.
Michele’s en Moads vertaal- en schrijfdrift is de AIVD niet ontgaan. Het soort geschriften dat het radicale paar verspreidde typeert de dienst als een ‘eigen ideologisch brouwsel’. Het gaat, aldus de AIVD in een rapport, om een ‘explosief mengsel’ van radicaal salafisme (een stroming die terug wil naar de tijd van de profeet en zijn metgezellen) en takfir-ideologie (het verketteren van ongelovigen en andersdenkenden). Dit mengsel wordt gekruid met westerse revolutionaire concepten uit de beweging van het politiek gewelddadig activisme. Die concepten worden vaak letterlijk uit internetteksten geknipt en aan elkaar geplakt. Zo ontstaat een persoonlijke ideologie van wraak tegen de politieke, economische en culturele hegemonie van het Westen over een verdeelde islamitische wereld.
Zelf ontkennen Moad en Michele dat zij de takfir-ideologie aanhangen. De ‘knip- en plak-revolutionairen’ zien zichzelf als ‘toegewijde moslims’, laten ze via hun raadsman Bart Nooitgedagt weten. Volgens de advocaat kan justitie de beschuldigingen niet hard maken. Het is voor het eerst dat het OM een echtpaar ‘bombardeert’ tot terroristische organisatie, zegt hij. ‘Mijn cliënt zou lessen hebben gegeven, en zijn echtgenote zou hem hebben gesteund. Dat is toch wel een treurige basis voor zo’n zware aanklacht.’
Intussen hebben de jonge geliefden elkaar drie maanden niet gezien. Aanvankelijk zaten ze beiden, gescheiden door een tussendeur, op de speciale terroristenafdeling in Vught. Maar daar liepen de spanningen hoog op vanwege het gemengd opsluiten van mannen en vrouwen. Een groepje mannelijke gedetineerden rondom Samir A., die in december tot acht jaar cel is veroordeeld wegens het voorbereiden van terroristische aanslagen, ergerde zich met name aan Soumaya S., die drie jaar kreeg in het zelfde proces, omdat zij luchtte en recreëerde met een ander groepje mannen. Dat strookte niet met hun geloofsopvatting.
De gevangen die bij Soumaya in het blok zaten, steunden haar. Behalve Michele. Zij bleef op haar cel, om de andere mannen te mijden. Met instemming van Moad, die in Samirs blok vastzit. Inmiddels zijn Michele en Soumaya overgeplaatst naar een nieuwe terroristenafdeling in de gevangenis De Schie in Rotterdam. Daar zitten ze met z’n tweetjes op een afdeling, bewaakt door zeker vijf keer zoveel bewaarders. Michele kijkt uit naar de pro forma-zitting, eind februari. In de rechtszaal zal ze Moad eindelijk weer kunnen zien.
*****************
De ‘knip- en plak-revolutionairen’ zien zichzelf als ‘toegewijde moslims’.
Steeds jonger In Europa worden de terreurverdachten steeds jonger, stelt terrorismedeskundige Edwin Bakker van het instituut voor internationale betrekkingen Clingendael in zijn eind januari gepubliceerde onderzoek Jihadi terrorists in Europe. In Engeland, Denemarken, Duitsland en Nederland zijn hele jonge moslims opgepakt in verband met terreuracties. Die jongeren zijn in Europese landen geboren of opgegroeid: jihadi’s van eigen bodem dus. Van de meest recente groep terreurverdachten, die in november 2006 door de Nationale Recherche zijn gearresteerd, zijn de meesten ook erg jong, rond de twintig. Twee van hen, het prille islamitische paartje Michele Y. (19) en Moad B. (20), vormen volgens het Openbaar Ministerie samen een terroristische organisatie. Ze versterkten elkaar in hun radicale dadendrang, denkt een ‘zuster’ uit het Hofstadnetwerk.
Ibrahim de Turk zou jongens ronselen voor de jihad in Irak Murat Ö., alias Ibrahim de Turk, zat de jongens voortdurend achter de broek. Hij maande ze de koran te bestuderen, ’s nachts op te staan voor het gebed en veel te bewegen. Maar dat is volgens het Openbaar Ministerie niet alles.
De 36-jarige Murat zou drie jongens hebben klaargestoomd voor de gewapende jihad. Op 7 november 2006 werd hij samen met zijn jonge ‘rekruten’ gearresteerd, evenals een jong echtpaar. Gezamenlijk moeten ze op 21 februari voor de rechtbank in Rotterdam verschijnen tijdens een eerste pro-formazitting.
In 2003 stond Murat ook al terecht in de ‘eerste jihadzaak’. Toen werd hij, net als elf medeverdachten, vrijgesproken. In november 2005 kwam hij weer in beeld bij de recherche, naar aanleiding van informatie van de AIVD dat drie jongemannen uit Den Haag wilden deelnemen aan de jihad, vermoedelijk in Tsjetsjenië. Dit trio reisde naar Bakoe in Azerbeidzjan, waar het door de lokale autoriteiten werd gearresteerd. Een maand later keerden de drie onder begeleiding van de Haagse politie terug naar Nederland. De jongens, die zich niet onder de arrestanten bevinden, stelden dat zij op vakantie waren.
Ibrahim de Turk zou zijn pijlen nu hebben gericht op Mohamed M. (19), met wiens zus hij was getrouwd. En de minderjarige Yassin B. (17) en Abdelazziz O. (20). De laatste twee zijn op vrije voeten gesteld in afwachting van het proces.
Begin januari werd nog een zevende verdachte gearresteerd, een 23-jarige Irakees die eveneens van ronselen is beschuldigd. Justitie stelt dat enkele verdachten bezig waren met het verkrijgen van valse reisdocumenten voor Irak. Daarnaast zouden de jongens willen oefenen bij de klimwand in Spaarnwoude. Mogelijk legt het OM dit uit als voorbereidende training voor de jihad.
Intussen zou ook Moad B., die is getrouwd met Michele Y., volgens het OM hebben geprobeerd de jongens te werven voor de jihad. Hierover zou strijd zijn ontstaan tussen Ibrahim de Turk en Moad. Frappant is dat hoofdverdachte Ibrahim de Turk en ‘zijn drie rekruten’ worden verdacht van deelname aan een criminele organisatie, terwijl Moad en zijn vrouw deelname aan een terreurorganisatie ten laste is gelegd. Dat laatste wordt bij een bewezen verklaring veel zwaarder bestraft.
In de Haagse Schilderswijk staat Ibrahim de Turk vooral bekend als een ‘dwaas’. Hij steekt niet onder stoelen of banken dat hij op oproept tot de jihad, maar niemand nam hem serieus, zegt een buurtbewoner. Ook de politie zou volgens bronnen twijfelen aan zijn geestvermogens.
Aanvankelijk waren de jongens wel onder de indruk van zijn orthodoxe verschijning en kennis van de islam. Maar ten tijde van de arrestatie vertoonde de groep scheuringen. Mohamed keerde zich van Ibrahim de Turk af, toen bleek dat hij zijn zus mishandelde. Zij wilde van hem af.
Abdelazziz werd door anderen verketterd, omdat hij Nike-gympen droeg. Want, zo is de redenering, Nike is de Griekse god van de overwinning en ‘veelgodenaanbidding’ is niet toegestaan.
Copyright: de Volkskrant
Leuk he roddellen over anderen.
Ik zie jullie op de pro forma zeker, kan je weer nieuwe dingen schrijven.
Cant wait
Ciao