C L O S E R – U bent zeker nog nooit een jongen van dertien geweest

Even wat anders. Gisteren op ‘d’n Belg’ The Virgin Suicides gezien? Ik wel. Op de één of andere manier heb ik een zwak voor films die draaien om herinneringen. Memento is er zo één, en The virgin… een hele andere. Even kort het verhaal:

geregisseerd door Sofia Coppola
met James Woods, Kathleen Turner en Kirsten Dunst

In een rustig en conservatief stadje in het Amerika van de jaren ’70 leven de knappe, maar mysterieuze Lisbon-zusjes. Wanneer één van de meisjes zichzelf van het leven berooft, zet zij met deze dramatische daad het leven van de hele famillie op zijn kop. Meer en meer sluit de famillie zich af van de buitenwereld, totdat de meisjes zelfs het huis niet meer uit mogen. Terwijl hun buurjongens een laatste poging ondernemen om de meisjes uit hun isolement te redden, escaleert de situatie volkomen. Vijfentwintig jaar later zijn de jongens de Lisbon-zusjes nog steeds niet vergeten. Hun fascinatie duurt voort. Ze proberen alsnog het raadselachtige verhaal achter de zelfmoorden aan de hand van dagboekfragmenten en brieven te reconstrueren.

Denk nou niet dat de film gaat over het waarom van de zelfmoord(-en). Dat denken die jongens alleen maar. Die jongens denken wel meer. Zij willen die meiden begrijpen. Maar wat ze ook doen, hoeveel ze ook lezen, hoeveel ze ook van die meisjes opnemen, het lukt ze voor geen meter. Dat is ook geen wonder. Het meisje Cecilia zegt tegen haar psychiater die wil weten over het waarom van haar zelfmoordpoging:

“U bent zeker nog nooit een meisje van dertien geweest”

Sterker nog, het wordt duidelijk dat na al die jaren de jongens nog steeds niet snappen van vrouwen. Dat valt ook niet mee als je moet afgaan op wat herinneringen. De vijf meisjes worden in de film één meisje. Als ze bij elkaar zijn op hun kamer, liggen ze bij elkaar. Hun haar in en over elkaar. Het zonlicht maakt hen tot één ondoorgrondelijk wezen: prachtig gefilmd. De meisjes zijn één zo blijkt ook uit hun kleding als ze naar het schoolbal gaan: dezelfde ‘vormloze zakken’.

Het gevolg is wel dat je de meisjes in die film nooit echt leert kennen. Waarschijnlijk is dat ook de bedoeling. Over de ouders valt niet veel te vertellen behalve dat ze proberen om een hels idylle van gewoonheid te scheppen voor hun een opgroeiende maagdelijke dochters. Daarvoor moeten die meisjes dan wel binnen blijven, Lux moet haar rockplaten verbranden (ook aerosmith verdomme).

Je ziet alles door de ogen van de jongens die ook samengebald worden in één jongen. De film gaat daardoor misschien nog wel meer over jongens dan over meisjes. Wie dat niet snapt is vast nooit een jongen van dertien geweest.