Een impressie van het Nationaal Islamcongres 2012: 'Een imaan-boost'
Gisteren vond in Amsterdam het derde Nationaal Islamcongres plaats, georganiseerd door het islaminstituut Dar Al ‘Ilm. Ditmaal in de Theaterfabriek. Geen slechte plek als je het mij vraagt. Goed bereikbaar met de auto volgens mij en ook heel behoorlijk met het openbaar vervoer. Van tevoren leek mij het programma wat heterogener dan voorgaande jaren. Een minder sterk ‘salafi’ stempel dan in het eerste congres, in de praktijk wel wat meer dan bij het tweede omdat toen diverse salafi predikers van tevoren hadden afgezegd. Ditmaal hadden Haitham al Haddad en Elkhattab afgezegd. Ik heb echter ook wel geluiden opgevangen dat mensen het toch nog teveel een salafi aangelegenheid vonden; voor sommigen een reden om niet te komen, voor anderen maakt het niet zoveel uit. Weer anderen hebben kritiek op het feit dat het een bijeenkomst is waar mannen en vrouwen kunnen mengen; maar voor velen is dat juist ook een voorwaarde om te gaan: het gaat ook om ontmoeten en zien en gezien worden.
Mijn voorzichtige indruk is dat veel moslims van de tweede generatie en autochtone moslims niet zo heel dogmatisch zijn. Men waardeert de salafi predikers (en anderen) vanwege hun uitstraling van vroomheid en men heeft het idee dat ze veel kennis hebben over de bronnen van de islam. Velen gaan echter net zo makkelijk naar een sufi prediker vanwege de vaak (ogenschijnlijk) meer spirituele boodschap. Je zou het op het eerste gezicht ook kunnen interpreteren als een weinig kritische houding en op zich hoor je op zo’n dag meestal ook niet heel veel inhoudelijke kritiek, maar dat men in het algemeen klakkeloos zou overnemen wat predikers zeggen klopt toch ook niet.
Zoals inmiddels vrij gebruikelijk waren er ook nu weer kamervragen gesteld over sprekers van dit congres. De antwoorden komen er kort op neer dat het ministerie geen gronden zag sprekers te weigeren vanwege mogelijke oproepen tot geweld.
Het congres
Ik was vanwege andere werkzaamheden (tsja je moet wat doen met Pasen he) wat aan de late kant, maar had via Twitter en Facebook al aardig wat updates gehad onder meer over de eerste spreker (Said Rageah) die bij de meesten in goede aarde viel. Ik kende hem niet; achteraf bleek dat de organisatie hem ook amper kende. Men gaat vaak af op oordelen van anderen wereldwijd die men vertrouwt.
Vermakelijk voor velen was het optreden van jeugdtheatergroep Noor:
Al snel kwam ik enkele vertrouwde gezichten tegen hoewel de aanwezigheid van moslims uit salafi kringen mij toch beduidend minder leek dan voorgaande jaren. Wel veel bekende gezichten (zonder dat ik de namen ken) van mensen die ik op allerlei bijeenkomsten tegenkom. Ik schat dat er zo’n 1600 aanwezigen waren en over de hele dag ergens tussen de 2000 en 3000 (als ik er naast zit…corrigeer me maar). Bij binnenkomst was er een markt met daarbij kraampjes van een advocatenbureau, een sociaal werk club, een kwis noem maar op. Het is opvallend dat deze markt, hoewel groter volgens mij dan voorheen, toch eigenlijk maar heel klein is. Kijk je naar andere bijeenkomsten zoals in het Franse Bourget (dat ook dit weekend plaatsvond), The GPU in Londen of het Multifestijn in Nederland zie je veel grotere markten. Daar staan niet alleen islamitische welzijnsorganisaties en het islamitische bedrijfsleven (islamitische banken, reisbureaus, bedrijven van islamitische parafernalia, enzovoorts), maar ook grote bedrijven zoals de nationale luchtvaartondernemingen, de grote commerciële banken, defensie en politie, en noem maar op. Die laatsten staan er vaak om personeel te recruteren; iets waar wellicht nu minder behoefte aan is maar toch lijkt me hun afwezigheid hier een gemiste kans. Wellicht dat de islamitische outlook hen hier teveel afschrikt.
De bezoekers van het Islamcongres waren zoals meestal vooral van Marokkaans-Nederlandse en autochtoon-Nederlandse afkomst, maar dit jaar waren er beduidend meer Somalische Nederlanders volgens mij (dit wel allemaal via de beproefde methode van natte vingerwerk). Ik ben wat minder autochtone niet-moslims tegenkomen in vergelijking met andere jaren: minder onderzoekers, minder journalisten en minder ‘dagjesmensen’. Verder waren er behoorlijk wat mensen uit Vlaanderen en mensen die doof waren. Bij alle lezingen worden doventolken ingezet; iets waar andere organisaties in Nederland nog wat van kunnen leren. Opvallende afwezigen voor zover ik heb kunnen nagaan zoals altijd politici en opiniemakers. Het lijkt soms wel hoe groter de mond over islam, hoe groter de afwezigheid. Maar ok, een ‘goed’ verhaal moet je ook niet in de weg laten zitten van daadwerkelijke contacten met moslims.
Islamofobie-debat
De eerste bijeenkomst die ik geheel bijwoonde was het grote Islamdebat; ditmaal in het teken van islamofobie. Ineke van der Valk verzorgde een inleiding die vooral duidelijk probeerde te maken wat islamofobie nu eigenlijk is. Daarbij kwamen enkele ingrediënten naar voren. Willen we van islamofobie kunnen spreken dan moet er sprake zijn van inferiorisering (dus stellen dat de islam/moslims inferieur zijn aan ‘ons’), moslims moeten met andere maatstaven beoordeeld worden dan andere gelovigen en niet-gelovigen (meten met twee maten) . Er moet sprake zijn van een bewuste campagne waarbij wantrouwen gezaaid wordt.
Van der Valk maakte terecht de opmerking dat er verschillende vormen van islamofobie zijn, maar werkte dat niet echt uit (toegegeven, ik was even aan het praten dus kreeg ook niet alles mee). Zij pleitte ervoor dat islamofobie een nieuwe categorie wordt waaronder discrminatie en haatmisdrijven geregistreerd worden, bijvoorbeeld zoals dat het geval is met anti-semitisme.
Tijdens de discussie met Saoed Khadje, Mohammed Enait en Amina Victoria Vandersteen (uit België) kwam naar voren dat veel moslims doodmoe worden van het gegeven dat men zich telkens moet verantwoorden voor daden van anderen en moet aangeven dat men niet in extremistische standpunten gelooft.
De voorzitter van het debat richtte zich op het publiek met de vraag of er mensen die, de definitie van islamofoob nu kennende, zich zouden omschrijven als islamofoob. Geen idee waarom die vraag gesteld wordt in een publiek dat grotendeels uit moslims bestaat. De volgende vraag was: Wie beschouwt zich als gematigd moslim? Een enkeling stak aarzelend haar/zijn op. Bij de daaropvolgende vraag: wie beschouwt zich als fundamenteel moslim (bedoeld werd fundamentalistisch waarschijnlijk) waren er wat meer mensen. De terughoudend om zich tot één van die twee labels te bekennen was groter volgens mij. Eén persoon uit de zaal wilde daar wel op reageren. Daarbij gaf hij aan: ‘Ik stak net mijn vinger op, maar dat was gewoon omdat ik wat wilde zeggen’. Daarmee maakt hij eigenlijk een belangrijk punt. Als moslim is er best een mogelijkheid om aan het maatschappelijk debat mee te doen, maar dan moet men zich wel voegen in de categorisering die hen van buitenaf is opgelegd: liberaal vs. radicaal / gematigd vs. fundamentalistisch. Hij stelde daarbij verder dat hij hoopte dat iedereen in de zaal zich als fundamentalistisch beschouwt aangezien dat betekent terug naar de fundamenten. Volgens deze spreker ‘moeten we als moslim allemaal terug naar de oorsprong: de Koran en de hadith (MdK: uitspraken van de profeet)’. Een opvatting die in het publiek breed gedragen werd. Dat dit een uitgangspunt is voor een zeer heterogene beleving van de islam in de huidige tijd werd nauwelijks opgepikt door de debatleider die vervolgens wilde weten hoe men dan fundamentalistisch kan zijn in deze tijd en hoe je dan om moet gaan met islamofobie. Volgens de man in de zaal was er niet zo’n spanning en hij zag een debat als deze als mogelijkheid om met islamofobie om te gaan. Volgens hem moeten moslims weerbaar zijn en zich niet laten indelen in categorieën die zijzelf niet verzonnen hebben. Amina Victoria Vandersteen in het panel wees op de profeet Mohammed als voorbeeld; rustig, open en psychologisch sterk in plaats van vervallen in het slechte gedrag van de islamofoob.
Uit het panel kwam echter ook de opmerking of moslims nog wel zin hebben om actief te zijn. Zeggen heel veel mensen niet: Ik heb hier geen zin in, ik doe mijn werk, laat mij met rust. Waar moet de dialoog over plaatsvinden? Zodat ik me kan verdedigen? Daar heb ik geen zin in. Het gaat om waardering, waardeer mij zoals ik ben.” Het is verleidelijk om dit te zien als het zich comfortabel wentelen in de slachtofferrol en zich op die manier immuun maken voor kritiek. Misschien is dat wel zo, maar dat moet niet verward worden met een passieve rol. Zoals één van de aanwezigen op het einde opmerkte: “We moeten naar ons zelf kijken. We moeten zelf de eerste stap zetten naar een betere positie. Wij zijn hier burgers, dit is ons land en als je er problemen mee hebt, dan zoek je maar een land waar geen moslims leven.”
Een vrouw uit het publiek stelde dat de term islamofoob versluierend werkt (een hint naar de titel: islamofobie ontsluiert – ps. kunnen we niet voor een keer een titel bedenken die met islam te maken heeft zonder de term sluier daarin te verwerken?). Het is geen islamofobie, maar moslimhaat. Dat speelt zeker een rol, Van der Valk gaf dat ook toe maar stelde dat de term islamofobie inmiddels zo courant is geworden dat het toch makkelijker is om met die term te werken. Maar haat speelt zeer zeker een rol. Daar ben ik het wel mee eens en hoewel ik ook niet heel gelukkig ben met de term islamofobie geeft het terecht aan dat het gaat om meer dan haat of verkapt racisme. Ik ben momenteel bezig om de term uit te werken in relatie tot salafisme voor een artikel in Religie & Samenleving. U houdt verdere uitleg van mij hierover dus tegoed.
Mohammed Enait, die naar mijn mening opmerkelijk rustig het debat inging zonder al te grote woorden en daarom helderder was dan ik hem ooit gehoord heb, ging nu een stap verder en zei dat het gaat om ‘anti-islam fascisme’. Er is, zo stelde hij terecht volgens mij, sprake van een politieke ideologie die verspreid wordt door een fascistische partij als de PVV (daarbij verwees hij naar een publicatie van Rob Riemen). De debatleider stelde daarop, ook niet helemaal onterecht en voor het eerst echt kritisch, dat de termen steeds harder worden. Enait wees erop dat we niet politiek correct moeten zijn, maar zo stelde de debatleider ‘leidt dat niet tot meer polariseren?’. Een dialoog heeft echter niet zoveel zin, wanneer we gaan verdedigen worden we in een hoekje geduwd, zo stelde een bezoeker (mijn toevoeging zou zijn: als u zich moet gaan verdedigen, bent u al in een hoekje geduwd).
Anderen in het publiek maakten zich druk om het gegeven dat moslimjongeren belemmerd zouden worden in hun ontwikkeling door islamofobie en door de consequenties ervan. Iemand uit de zaal vroeg ook wanneer moslims nu eens serieus genomen worden door de overheid en wanneer islamitisch burgerlijk recht hier toegepast kan worden bijvoorbeeld met trouwen. (Volgens mij kan dat al, mits men eerst een burgerlijk huwelijk ondergaat. Doet men dat niet, kan men nog steeds volgens de islamitische regels trouwen, alleen dan is dat volgens Nederlands recht niet geldig als een huwelijk).
Een autochtone vrouw uit de zaal vond dat het debat tweezijdig moest zijn. Ze wil aan de orde kunnen stellen waarom er tussen de sprekers in de grote zaal geen vrouwen zitten bijvoorbeeld, zonder nou meteen als islamofobisch gezien te worden.
De grote islamdebatten zijn meestal niet het sterkste onderdeel van het Nationaal Islamcongres. Meestal is men redelijk eensgezind en dat geeft niets; je kunt er ook voor kiezen een onderwerp uit te diepen. Met deze voorzitter lukte dat niet. Ik had van tevoren al voorspeld dat de discussie zou gaan uitdraaien op een ‘jij bak’ verhaal doordat de voorzitter zou wijzen op fundamentalisme, en wat men daar dan van vindt, enzovoorts. Dat doet hij namelijk bij ieder islamdebat waarin hij ‘advocaat van de duivel’ wil spelen. Uiteindelijk leidt dat ertoe dat moslims bijna per definitie in de verdediging worden gedwongen en dat onderlinge verschillen en discussiepunten niet naar boven komen.
Lezingen
De eerste lezing van Said Ragaeh “Who is the best of mankind?” heb ik gemist, maar gezien de verhalen op twitter moet die behoorlijk wat indruk gemaakt hebben. “De liefde van Allah is bedoeld voor alle zonen van Adam;” en strikt genomen dus niet alleen voor moslims. Later zou hij nog een lezing geven ‘Be a succesfull Muslim”. U ziet hem hier in een optreden tijdens de Peace Conference in India
[youtube:http://www.youtube.com/watch?v=q9F6XcJtabo]
Vervolgens kwam imam Abdul Jalil met ‘Beledig elkander niet!’ en daarna Musleh Khan uit Canada met ‘What is Islam really all about?’ en later in de avond ook nog met ‘The Dialogue between Muslims and non-Muslims’. Ook Remy Soekirman, verbonden aan Dar al Ilm, verzorgde twee lezingen: “Beautify yourself with knowledge about Islam” en “Werk samen en wees niet verdeeld”. Na het nodige bijgepraat te hebben ben ik naar Yasin el Forkani (Welke vruchten werpt mijn geloof af?) gaan luisteren. Hij benadrukte in een mengeling van managementactige reflectietechnieken, soefi gedachtegoed en meer traditionele kennis, het belang van persoonlijke ontwikkeling; mensen moeten groeien. Eén van de vrouwen in het publiek wierp tegen dat mensen elkaar toch moeten aansporen (en niet alleen op zichzelf gericht zijn). Dat beaamde El Forkani; mensen moeten elkaar stimuleren goede daden te verrichten maar uiteindelijk dient men zelf te groeien: bij elke handeling moet men zich afvragen, wat is mijn doel, wat wil ik daarmee bereiken en voor wie wil ik het bereiken. Hij ziet het geloof in het hart als indicator voor vooruitgang.
Khalid Benhaddou in zijn bijdrage “De laatste adviezen van de profeet Muhammad (vrede zij met hem)” vertelde over de afscheidspreek Mohammed met adviezen voor de sahaba. Deze preek was volgens hem een samenvatting van de prediking van islam door de profeet. Benhaddou benadrukte het bondgenootschap van moslims; niet Arabisch, zwart of blank zou tellen voor god, maar ‘godsvrees’ (taqwa). Belangrijk bij al deze lezingen (voor zover ik dus meegekregen heb) zijn de omgangsvormen van mensen met elkaar die goed moeten zijn. Mensen moeten elkaar niet. Tevens moeten mensen zich inzetten voor de ummah: de wereldgemeenschap van moslims. Daarnaast was er een grote nadruk op innerlijke religie en spiritualiteit van moslims. Al met al zeker geen haatcongres of een bolwerk van politieke islam. Dat kon ook wel op kritiek rekenen overigens met argumenten als toch wel een inhoudelijk eenzijdig programma met weinig informatie over het verzamelen van islamitische kennis (op een lezing van Remy Soekirman na). Sommige bezoekers misten ook politieke onderwerpen zoals de opstanden in het Midden-Oosten (Syrië met name). Voor meer meningen en positieven en negatieve kritiek zie onder meer Marokko.nl: Hoe vond jij het Nationaal Islamcongres 2012? Door anderen dan weer betiteld als gezeur.
Afsluiting
Bij de afsluiting waren er al veel mensen vertrokken niettemin was het nog redelijk druk in de theaterzaal waar de afsluiting plaatsvond. Said Ragaeh maakte daar de opmerking dat conferenties als deze geen vervanging zijn voor het opdoen van kennis. Eigenlijk, dat je niet eens zo heel veel kennis op doet. Een dergelijke conferentie is een ‘imaan-boost’ volgens hem. Imaan is een Arabische term die het best te vertalen valt als ‘zekerheid’ of ‘naleving’ van een bepaald idee. In de islam wordt het gebruikt voor het innerlijke geloof in het bestaan en de realiteit van God. Gedrag dat niet in overeenstemming is met islamitische regels (liegen, stelen, enz.) wordt o.a. gezien als een teken van een zwak imaan. Dergelijke bijeenkomsten zouden als het ware een soort ‘red bull’ zijn voor iemands imaan. En dat is inderdaad zoals veel mensen het aldaar omschrijven. Of ze ook het appèl van Ragaeh overnemen valt natuurlijk nog te bezien. Voor een deel van het publiek namelijk is dit wel voldoende voor hun behoefte aan kennis over islam, anderen geven de voorkeur aan het zelfstandig verder zoeken naar kennis en voor weer anderen is kennis nauwelijks van belang maar gaat het meer om islam als identiteit, als gevoel of islam als een ervaring die beleefd moet worden.
Al met al was het een geslaagd dagje. Voor mij onderzoek, dus werk, maar ook altijd wel weer ontspannend vanwege de gemoedelijke sfeer. De organisatie heeft met deze derde editie de kneepjes van het vak duidelijk beter onder de knie dan de eerste twee keren. Het programma liep op rolletjes (althans voor de buitenstaanders) en men slaagde erin slechts een kwartier uit te lopen over de hele dag. Waarschijnlijke mede doordat Noureddine Steenvoorden en Nourdeen Wildeman de regie behoorlijk strak in handen hielden op de podia.
Het Islamcongres is, zoals alle congressen, ook een plek om te netwerken. Voor onderzoekers zoals ik, maar ook voor journalisten en voor de gewone belangstellenden. Dat heb ik dus ook gedaan; iedereen dank voor de aardige, informatieve en soms felle gesprekken.
Zie ook:
Een impressie van het Nationaal Islamcongres 2009
Een verlate impressie van het Nationaal Islamcongres 2010
Andere blogs:
Islamcongres A’dam 8 april 2012: ruim 2000 moslims, geen enkele niet-moslim gezien in deze duisternis! | AmsterdamPost
Het gesprek met moslims blijft heel belangrijk, zowel om elkaar beter te begrijpen, elkaar als medemens te blijven zien en als christen/ joods-christelijk gelovige de bevrijding en liefde van de God van Abraham, Isaak en Jacob in Yeshua door te geven.
En het blijft net zo hard nodig, om de ware aard van de islam te ontmaskeren: een totalitair systeem, wat overal de democratie misbruikt om tot het kalifaat te komen.
Hier ligt een taak voor ons als joods-christelijke gelovigen, maar net zo goed voor liberaal denkende mensen zonder religie.
Hoort u bij de landverraders of of bij de “ons land veroverenden als het islampaard van Troje” of staat u voor de vrijheid van ons land voor alle mensen? Laat dat dan merken a.u.b. onder dit artikel.
Maak u los uit de “stilzwijgende meerderheid” en sta voor onze vrijheid, voordat we hier een “Arabische lente” krijgen.
Iederen, zeker ook moslims nodig ik van harte uit hierin mee te denken.
Shalom,
BARUCH ATA ELOHENU MELECH HA OLAM. – Zondag 8 April,Jaarlijkse Nationaal Islam congres in Amsterdam!
Onze ouders, grootouders hebben de fascisten zien oprukken in Nazi-Duitsland.Wij gaan hetzelfde meemaken.
Achter de haatbaarden,onder de witte klotjes,onder de soepjurken, onder de hoofddoekjes,zit hetzelfde denken als van die Duitse meneer
met het snorretje.
Hetzelfde superioriteitsdenken.Dezelfde haat tegen de Joden.
Hetzelfde streven naar overneming van de macht ,van de Staatsmacht.
Onze linkse bestuurders, politici hebben vanaf 1975 de poorten van de Europese landen wijd opengezet voor deze haatpredikers, voor deze leugenaars.
En nu gaat de Europese bevolking zuchten onder het geweld van de haatbaarden, soepjurken,hoofddoekjes, die er van overtuigd zijn,
dat hun religie verre superieur is aan de overtuiging van de Westerse mens.
Wij weten, dat we met Allah te maken hebben met de duivel in eigen persoon.
Voor degenen, die nog niet zo op de hoogte zijn van het bestaan van geestelijke realiteiten,
ligt het boek van de Joden klaar ,de Tanach, de Bijbel,
waarin iedereen kan nalezen hoe e.e.a. in elkaar steekt.
Zij hebben Tariq Ramadan, wij hebben Mohammed Enait « CarelBrendel.nl
Hoe het ook zij, vergeleken met de grote manifestatie bij Parijs is de bijeenkomst in Amsterdam zeer bescheiden. Het valt gelukkig nog mee met de omvang en de diepgang van de politieke islam in Nederland.
Op donderdag probeerden de organisatoren van het congres mij nog over te halen om mee te doen aan hun ‘Grote debat’ over islamofobie, maar daarna niet meer.
De puzzelopdracht is het beantwoorden van de vraag: WAAROM? Liefst met argumenten.
Globaal zijn er twee mogelijkheden: men kon of wenste niet mee te gaan met mijn voorwaarden (I) of men is ergens bang voor geworden (II).
Mogelijke antwoorden (maar suggesties voor nog weer andere mogelijkheden zijn ook welkom):
a) Men kon of wilde zelfs één dag voor het debat niet met gespreksonderwerpen/stellingen komen
b) Ik mocht niet mezelf voorstellen
c) Hoewel uitgenodigd om deel te nemen aan het gesprek mocht mijn spreektijd niet zo veel zijn als die van de vier of vijf opponenten
d) De garantie van mijn veiligheid kon of wilde men niet serieus nemen
Men werd bang omdat
e) ze schrokken van mijn suggesties voor discussievragen
f) ze pas in tweede instantie merkten dat ik vrij veel weet van het onderwerp
h) andere deelnemers dreigden af te haken als ik mee zou doenUPDATE
Ik was niet de eerste ‘andersdenkende’ die door het Nationaal Islam Congres benaderd werd om deel te nemen aan ‘Het Grote Islamdebat’. Donderdagmiddag benaderden ze mij, maar woensdag laat in de avond hadden ze Benno Barnard al gemaild, alleen was hij enkele dagen onbereikbaar. Hem kenden ze natuurlijk al wat beter, al was het maar vanwege de lezing die hij zou houden en die onder dreiging van de mannen van islam-vier-België onmogelijk werd gemaakt. Terwijl ik in mijn voorwaarden begonnen was over mijn eigen veiligheid, begonnen de organisatoren tegenover Benno Barnard uit zichzelf over het garanderen van zijn veiligheid! Van Benno begreep ik dat ze daarbij zelfs specifiek spraken over zijn veiligheid op het congres zelf.
Hoe is het vredesnaam mogelijk?
Je benadert iemand om deel te nemen aan een discussie over de vraag of ‘angst voor de leer van Mohammed’ misschien overdreven is en in hetzelfde bericht laat je merken dat je beseft dat die angst niet overdreven is.
In mijn e-mail sprak ik met name over mijn veiligheid onderweg van en naar het congrescentrum. Zouden ze gedacht hebben dat Benno mij hierover getipt had?
Nationaal Islamcongres 2012 | Wijblijvenhier.nl
De oogst: Remy Soekirman die opriep tot onderlinge samenwerking. Yassin el Forkani die moslims opriep te werken aan een zuiver hart. Khalid Benhaddoud die de aandacht vestigde op de laatste adviezen die de Profeet (vzmh) gaf voor zijn dood, over het respecteren van de Ander, het tegengaan van discriminatie, het laatste oordeel over de Ander bij God laten en vooral: de noodzaak om samen te leven. Je bent als moslim niet alleen op de wereld. Benhaddoud is echt iemand waarvoor ik kilometers wil reizen om hem te horen spreken (en ook reciteren!).
RNW – Verzoenende toon op Islamcongres Amsterdam
‘Of je moslim bent of christen, als je het goede doet houdt God van je.’ Die uitspraak van de Canadese sjeik Said Rageah kenschetst de verzoenende toon van het Nationaal Islam Congres dat afgelopen weekend plaatsvond in Amsterdam. Een heel andere toon dan de eerste aflevering van vier jaar geleden.
Dag Martijn,
Via een andere link (op Amsterdam Post) heb je mijn betrokkenheid wel genoemd, maar zonder naam, hoewel je dan wel een citaat geeft van mijn artikel, hierboven.
Hier rechtstreeks:
http://tora-yeshua.nl/2012/04/islamcongres-adam-8-april-2012-ruim-2000-moslims-geen-enkele-niet-moslim-gezien-in-deze-duisternis/
Ik heb sinds 2009 in totaal 5 islamcongressen meegemaakt, zie tora-yeshua.nl en/of genoemde link.
Hoor graag es van je, als nadere kennismaking.
shalom
Ben Kok (joods-chr. pastor)
Beste Ben Kok, aha dat had natuurlijk wel gemoeten, in ieder geval met naam in het overzicht. lijkt me aardig elkaar eens te spreken, we komen elkaar vast tegen.
Ok Martijn, mail als net je schikt, maak ik graag tijd.
Shalom,
Ben