C L O S E R

de Volkskrant – De islamisering van moslims

Posted on March 16th, 2006 by .
Categories: Multiculti Issues.

de Volkskrant – Cartoon-affaire gaat niet over cartoons

Een beetje laat maar ik vond het toch de moeite waard om hier te plaatsen. Een opinie-artikel van Naima Azough van Groen Links. Het cursief gedrukte gedeelte is het gedeelte waar het mij even om gaat en dat verbonden is met die hieronder genoemde uitspraak van Maurits Berger.

artoon-affaire gaat niet over cartoons
de Volkskrant, Forum, 11 februari 2006 (pagina 16)

Opinie
Naima Azough

Naima Azough is Tweede-Kamerlid voor GroenLinks.

De manier waarop Europa reageert op de cartoon-rellen doet veel moslims vrezen dat het Westen fundamenteel antimoslim is, zegt Naima Azough.

Moslimprotest in de Libanese hoofdstad Beiroet, vorig weekeinde, tegen spotprenten in de Deense krant Jyllands Posten die de profeet Mohammed verbeelden.[]

Moslims ontmoeten in het Westen helaas veel liefdeloosheid

De profeet Mohammed kan wel tegen een stootje. Dat is niet alleen mijn mening, dat blijkt uit overleveringen. Tijdens de eerste jaren van de islam werd de profeet geregeld belachelijk gemaakt, bespot en beledigd. Toch zijn er geen verhalen bekend dat de profeet zich in die tijd schuldig maakte aan scheldpartijen, geweld of ander onwaardig gedrag. Integendeel, volgens de overleveringen reageerde Mohammed met een gebed, opgedragen aan hen die hem minachtten.

Helaas zien we deze dagen weinig biddende moslims op de buis. Duizenden in het Midden-Oosten reageren precies tegenovergesteld – terwijl zij wel zeggen op te komen voor hun profeet. Geweld, brandstichting en bedreigingen kenmerken de reacties op de cartoons in Jyllands-Posten. En natuurlijk zien we niet het miljard andere moslims dat gewoon boodschappen doet of aan het werk is. Maar dat is nu eenmaal de aard van onze mondiale mediacratie. Zoals wij in het Westen direct weten waar er weer een ambassade is aangevallen, zo weten zij via Al Jazeera ook wie Geert Wilders is.

Alle aanhoudende demonstraties en gewelddaden tonen vooral een ding aan: de cartoon-rel gaat niet over de cartoons. Die vormen slechts de trieste aanleiding, waardoor islamisten, dictatoriale regimes en westerse populisten weer eens hun gelijk kunnen halen over de onoverbrugbare kloof tussen de islam en het Westen.

Het geweld dat wij zien, en de boosheid en vervreemding die dat ook bij mij oproept, verhult echter een dieper liggende onzekerheid: het angstige en diepgewortelde gevoel onder veel moslims dat het Westen fundamenteel antimoslim is. Een gevoel dat extremisten, hier én daar, in de kaart speelt. Dat gevoel is niet denkbeeldig.

Daar gaat het om de onmacht in de eerste Golfoorlog, in de bezetting van Irak en in het bijna zestig jaar durende conflict tussen Israël en Palestina.

Hier in het Westen zijn moslims vooral terneergeslagen door de liefdeloosheid die zij geregeld ontmoeten. In Denemarken noemde de populaire Deense Volkspartij moslims vorig najaar kankercellen die weggebrand moesten worden. Ook in Nederland is het debat over islam en integratie in korte tijd enorm gekanteld. Onrustbarend is het onderhuidse effect van de islamofobie: de islamisering van moslims. Dankzij Fortuyn, Ellian, Hirsi Ali en anderen ben ik net als vele moslims een deel van mijn identiteit, de islam, gaan herwaarderen.

Die zoektocht is zeker niet per se negatief. Wel negatief is dat ik, en velen met mij, alleen nog maar moslim lijken te zijn en geen individu. Waarbij religie een steeds grotere rol speelt in het kanaliseren van gevoelens van onrecht, zowel politiek, sociaal als cultureel. De term islamisering komt van Pim Fortuyn. In De islamisering van onze cultuur beschreef Fortuyn vooral een islamisering die bestond uit veranderingen in het Nederlandse stadslandschap. Zijn Rotterdam werd steeds meer bepaald door ‘schimmen gehuld in het zwart, minaretten en satellietschotels’.

Maar de islamisering – de bekrachtiging van de moslimidentiteit – komt niet alleen uit fanatieke fundamentalistische stromingen in het Midden-Oosten. Die islamisering komt ook van rechts.

Want de moslimidentiteit is in de afgelopen jaren enorm versterkt door de nadruk op de islamitische cultuur en religie als achterlijk en achterhaald. Juist de publicisten en politici die zeggen de migrant tot autonoom individu te willen vormen, desnoods met gebruik van dwang, bewijzen voortdurend moslims en migranten slechts als collectief te zien. Een moslimcollectief waarvoor de grondrechten in onze constitutie wat minder vast staan. In die islamisering is het individu het grootste slachtoffer, want diens vrijheid van identiteit staat op het spel. In een valse tegenstelling tussen ‘beschaving en barbarij’ lijken moslims te moeten kiezen voor of tegen familie, geloof en de eigen bedreigde identiteit.

Zo verwoorden Afshin Ellian en Leon de Winter in ‘Islam rechtvaardigt agressie tegen ongelovigen’ (Forum, 7 februari) nogmaals hoe eens zij het zijn met fundamentalistische extremisten als Mohamed B. – hoe eensluidend hun visie op de islam is. Namelijk als een oorlogszuchtige religie waarin moslims slechts goede moslims zijn als zij het zwaard opnemen tegen de ongelovigen. De clash of civilisations is voor hen dan ook een vaststaand feit, net als voor de georganiseerde gewelddadige islamisten. In plaats van ruimte te scheppen voor individualiteit, voor discussie over de extremistische, patriarchale interpretaties van de islam, versterken Ellian en De Winter deze laatste juist.

Dat schiet niet op.

Verontrustend aan hun artikel is dat zij de protesten vooral interpreteren in het kader van de richtingenstrijd in de islam. Een strijd die zij definiëren als een strijd tussen het profane en het sacrale. De verlokkingen van het Westen – de macht en rijkdommen, de meisjes, films, boeken, chartervluchten, reclamespotjes en iPods – versus het fanatisme van de fundamentalist. De identiteitscrisis van de moslim in een notendop: Sodom of Mekka, consument of gelovige.

Door hun eenzijdige fixatie op de islam hebben zij geen oog voor de politieke manipulatie van de islam door totalitaire regimes en extremistische stromingen. Waar veel moslims in het Midden-Oosten naar hunkeren, is rechtvaardigheid, integriteit en onafhankelijke rechtspraak. Het zijn de willekeur, corruptie en vriendjespolitiek van de despoten, die mensen doet omkijken naar islamistische bewegingen die zeggen op te komen voor recht en zuiverheid. In die landen vormen zij vaak, en helaas, het enige goed georganiseerde verzet. De diverse Arabische regimes die nu zo fel reageren, willen vooral hun eigen militante gelovigen de wind uit de zeilen nemen en hun eigen positie versterken.

De marionetten van deze regimes vrezen de mondige burger, de kritische journalist – Al Jazeera – en de weerbare middenklasse. Zij pleiten voor minder persvrijheid, voor sluiting van de desbetreffende Deense krant, voor het smoren van onwelkome geluiden. Natuurlijk, zij doen niet anders met hun eigen kranten, hun eigen oppositie – die soms islamistisch is – en hun eigen burgers.

Juist daarom dienen wij, als Europese burgers, voor de persvrijheid te staan. Niet zozeer voor die paar domme spotprenten, maar voor het principe: voor hen die de vrijheid niet hebben zich in woord te weren. Maar daarbij kunnen wij niet hypocriet zijn. Niet enerzijds verkiezingen in Palestina willen en dan het democratische resultaat volledig verwerpen. Niet enerzijds de vrijheid van meningsuiting bejubelen, maar Yahoo en Microsoft ongemoeid laten als zij een gecensureerde Google-zoekmachine aan China verkopen. Niet voortdurend islamofobe kritiek op islam en moslims uiten, maar elk tegengeluid als defensief slachtofferschap terzijde schuiven.

Alleen met een eerlijk debat kunnen we verdere vervreemding tegen gaan. Want de moslims in Nederland zijn niet zo stil omdat zij niet geraakt zouden zijn door de cartoons en de eruptie van geweld. Moslims in Nederland zijn vooral stil omdat ze moe zijn. Moe van het islam-bashen en de xenofobe inhoud van het debat. De profeet kan dan wel tegen een stootje, maar zij voelen zich beurs.

Copyright: Azough, Naima

0 comments.