Jihad debate: the Dutch fighter and the British aid worker

Posted on July 2nd, 2014 by martijn.
Categories: Activism, International Terrorism, Religious and Political Radicalization, Society & Politics in the Middle East.

This is really fascinating and important stuff. A debate between Dutch foreign fighter in Syria, Yilmaz, and British aid worker in Syria Tauqir Sharif at Channel 4.

Tauqir Sharif, a 27-year-old originally from Nottingham, is an aid worker and activist – but not a fighter. He drives an ambulance in Aleppo and has set up an orphanage with his wife.

He told Channel 4 News: “I’m a grown man at the end of the day. Many of the people who came here are grown men. We came here to help people who are oppressed. To try and say that people are coming here and instead of helping oppressed people are going to start killing them – it’s a lot of scaremongering to be honest.

“To be honest, I feel this rhetoric needs to be changed. Even when you guys introduced me, you said he’s in jihadi-controlled areas. There’s the Free Syrian Army here. There’s so many various different groups and if we’re going to turn around and say everyone’s being radicalised…”

Yilmaz stated:
“The goal at the moment for me and for many of the fighters and groups that are around me, is still always getting rid of this tyrant al Assad, first and foremost.

“As soon as he’s gone we can establish Islamic courts and bring those who’ve committed any kinds of war crimes to justice. So the most important thing for me and the fighters in this region is to overthrow Assad.”
‘Lone wolf’

When asked if he was considering joining up with Isis fighters who have declared an Islamic caliphate “from Aleppo to Diyala” he said: “Basically, for me as a trainer, as a lone wolf, I need to investigate this whole Isis situation.

Watch it here:

Read all about it at Channel4 (the text above is taken from their page).

0 comments.

Martyrdom Operations As Meaningful Violence

Posted on June 29th, 2014 by martijn.
Categories: Activism, Headline, International Terrorism, Religious and Political Radicalization, Research International, Society & Politics in the Middle East.

Guest Author: Pieter Nanninga

From Bali to Bagdad and from Nairobi to New York: jihadis have carried out hundreds of suicide attacks over the last one and a half decade. Young people from dozens of countries, including the Netherlands according to the AIVD, have sought martyrdom by blowing themselves up, killing thousands of people on their way.

The common perception is that it must psychopaths or chanceless dropouts who commit these acts. Sane persons would not do such a thing, so they must be mentally disturbed, brainwashed by manipulative organisations or tired of earthly life and attracted by the pleasures of Paradise. However, scholars have convincingly refuted these ideas over the last one and a half decade. Most suicide bombers are not psychopaths. They are not poor, uneducated or unemployed as compared to their surrounding societies, and their motivations cannot be compared to ordinary suicides. The label “suicide attacks” is highly misleading: the actions are not merely a spectacular way to escape life. Instead, jihadi supporters of the practice label them as “martyrdom operations” (amaliyyat istishhadiyya) – the insiders’ term I will use for the purpose of this article. But why, then, do these rather ordinary people commit these acts? What do martyrdom operations mean to them?

In this post, I will explore the meanings of martyrdom operations for the perpetrators themselves. I will focus on the martyrdom operations carried out by al-Qaeda, by which I mean the al-Qaeda of Osama bin Laden and Ayman al-Zawahiri, often dubbed “al-Qaeda Central”. More precisely, I will focus on the meanings that are given to al-Qaeda’s attacks in the martyrdom videos of its media group al-Sahab (“The Clouds”). These videos, the first of which was released in 2001, have been among the most extensive and professional media releases of jihadis until today. They typically include a martyr’s farewell message, his biography, statements by al-Qaeda leaders, Qur’an recitations, anasheed and scenes in which voice-overs comment on the state of the umma and the importance of jihad and martyrdom. These elements are sophisticatedly edited together, resulting in lengthy, documentary-like productions about al-Qaeda’s martyrdom operations.

These sources shed light on the meanings of al-Qaeda’s violence for the perpetrators and their sympathisers. They show that martyrdom operations are not senseless acts of terror. Instead, I argue, they can be better understood as meaningful social practices, as actions that are meaningful and therefore reasonable for the actors involved. Let me be clear, I do not justify, let alone condone, these actions. Yet I believe that, in addition to studying the profiles of the perpetrators, insights into the meanings of martyrdom operations for the actors involved is crucial to understand the phenomenon.

The state of the umma

The picture that emerges from al-Sahab’s videos is that there is a global conflict going on between the worldwide community of Muslims (umma) and an alliance of enemies including “crusaders and Jews”, “apostate” regimes in the Muslim world and supposed heretics such as Shia Muslims. In the eyes of jihadis, these enemies have been able to gain the upper hand in the struggle because Muslims have neglected God’s commands. They have become too attached to their earthly lives to fulfil the duty of jihad and make sacrifices for their brothers and sisters. As a result, the umma has become weak. Islam is disgraced, Muslims are oppressed and humiliated and their lands are defiled by infidel forces.

Whereas most Muslims have turned their backs to their suffering brothers and sisters in Afghanistan, Iraq, Palestine, Syria and elsewhere, jihadis see themselves as the ones standing up for the umma. They recurrently indicate in al-Sahab’s videos that, at one point in their lives, they became touched by the fate of their fellow believers and decided to take action. In contrast to others, they were prepared to abandon their luxurious lives, revive the obligation of jihad and devote themselves to the struggle for the sake of the umma. In their view, martyrdom is the ultimate expression of their struggles and sacrifices. As such, it provides the solution for today’s problems. Once, the umma embraces the message of jihad through martyrdom, victory will be achieved, they believe.

Introduction of al-Sahab’s film Jihad wa-istishhad (Jihad and martyrdom) from 2008 about Abu al-Hasan who carried out a martyrdom operation in Afghanistan.

Why is martyrdom considered so important in this respect? To answer this question, I will provide three clusters of meanings that are given to martyrdom operations in al-Sahab’s videos: raids in the way of God; honour and dignity; and sacrifice and purity.

Raids in the way of God

According to jihadis, the solution to today’s problems is returning to the “pure Islam” of the righteous predecessors (al-salaf al-salih): the first three generations of Muslims that should be followed as closely as possible in all spheres of life. Just as Muhammad and his companions had done when they left Mecca for Medina in 622, Muslims should not resign themselves to oppression, jihadis claim. They should migrate to places where they can prepare for battle, practice ribat (guarding the borders of the Muslim lands) and wage jihad after the example of the Prophet. Then, they too, will return victoriously in the end, just as Muhammad did by conquering Mecca some eight years after he had left.

Martyrdom operations are perceived along the same lines, as becomes apparent from al-Sahab’s releases. After the example of the salaf, martyrdom seekers do not “cling heavily to the earth” (Q. 9:38), but renounce earthly life while longing for the hereafter. They desire martyrdom just as Muhammad had done, as is described in a frequently quoted hadith in which he says that he wished to be martyred and then made alive again, so that he could be martyred once more. Hence, despite the controversial character of martyrdom operations in the Muslim world, the actions are perceived as a continuation of the practices of the Prophet. They are designated as “raids” (ghazawat, sg. ghazwa), just like the raids of the Muhammad and his companions, and can be understood as re-enactments of the battles of the salaf. When Muslims will awake from their slumber and follow the example of the Prophet like jihadis do, victory will be achieved, they believe. Jihad through martyrdom will bring about triumph, just as it has done in the first century after the hijra.

Honour and dignity

It is not just by appropriating and reinterpreting early-Islamic traditions that the meanings of martyrdom operations are shaped. Another theme central to the discourse of the martyrs and their supporters is honour and dignity. They are far from exceptional in this case. Research on violence has shown that feelings of humiliation and shame (i.e. the violation of honour) have often fuelled violence. These feelings can be caused by direct personal insult, but also by the (perceived) dishonouring of the group or community the individual identifies him- or herself with, such as the family or the religious community (i.e. “humiliation by proxy”). In these instances, violence can be experienced as redeeming the honour of the insulted individual or community.

As noted above, the protagonists of al-Sahab’s videos perceive the umma as weak and humiliated. They appear to be personally affected by the suffering of their brothers and sisters and indicate that they see themselves as the ones standing up for the umma. In his farewell message, one of the 9/11 bombers points at the suffering of the Palestinians and Iraqis, the “American rule in the Land of the Two Holy Places” (Saudi Arabia) and the atrocities committed against Muslims in Chechnya and Kashmir. He continues: “I take no pleasure in a life of humiliation, and my heart has demanded from me that I live honourably (‘aziza) in compliance with my Lord’s religion.” Therefore, he states, he left his family “to avenge my brothers blood” and “to die with honour.” Along these lines, martyrdom operations are regularly associated with terms such as ‘izza (“honour”, “power”) and karama (“dignity”, “honour”, “respect”). The attacks are seen as honourable as they express that jihadists do not acquiesce in the humiliating situation of the umma, but are willing to make sacrifices to revenge its disgrace. The martyrdom operations humiliate the enemy just as the enemy has humiliated the Muslim community, and therefore they redeem the honour of the umma. They “bring an end to the age of cowardice and weakness” and “restore the dignity of the umma”, the perpetrators believe.

Sacrifice and purity

A third cluster of terms frequently associated with martyrdom operations is sacrifice and purity. These terms too, are often connected to religiously motivated violence. As several scholars have noted, fundamentalist movements usually uphold strong boundaries between “good” and “evil”, between the own group and the “polluted” outside world. This typically implies the view that the purity of the own group should be safeguarded. The impure should be avoided and, once it has penetrated the group, removed. Such a desire for purification can result in violence to eradicate the source of pollution. More precisely, it often results in sacrificial violence. Ritualised bloodshed is experienced as removing pollution and cleansing the community from defilement, thus restoring the boundaries between “good” and “evil”.

These insights can also be applied to al-Qaeda’s martyrdom operations. The umma is perceived as defiled. The “crusader forces” roaming the Muslim world have desecrated the lands of Islam, which are in need of purification. The ritualised self-sacrifice of the bombers accomplishes this. According to early-Islamic traditions, those who are martyred in the way of God are inherently pure. Their blood symbolised this status, which is why the bodies of martyrs, in contrast to those of other deceased, should not be ritually cleansed. Along these lines, martyrdom seekers too, become emblems of purity through their actions, their supporters believe. Yet it is not just the men themselves who are considered pure from their moment of their death, they also purify their surroundings: the umma and the lands of Islam. For instance, about an attack in Saudi Arabia is said that the blood of the martyrs “purifies the Land of the Two Holy Sanctuaries from the defilement of the crusader and Zionist occupation.” Hence, the sacrificial blood of the martyrs cleanses the community and restores the umma’s purity by washing away the pollution caused by the “infidels” and “apostates”.

The meanings of martyrdom

The meanings given to martyrdom operations vary in each context. The videos of al-Sahab therefore not represent the meanings of martyrdom operations for jihadis. Yet the themes we have encountered in al-Sahab’s videos also frequently appear in other sources. Terms such as honour, dignity and sacrifice also often return in blogs, posts and videos in which fighters in Syria and Iraq celebrate the martyrdom of their comrades. The above discussed meanings given to martyrdom therefore also tell us something about other cases.

They learn us that, for the perpetrators, martyrdom operations are not in the first place a means towards victory on the battlefield. Rather, they are considered crucial as they embody victory in terms of honour, dignity and purity. In addition, they learn us that the message of jihad through martyrdom as expressed in al-Sahab’s videos can be attractive for young people who have become touched by the fate of their brothers and sisters. The message offers them a framework to make sense of the world around them and to cope with feelings of humiliation and shame. It provides them with a sense of agency, a way to assist their fellow believers and to contribute to the restoration the glory of the umma. And it offers them empowerment, a crucial role as the defenders of the umma who redeem its honour, restore its dignity and purify its lands in the footsteps of the Prophet.

Therefore, martyrdom operations should not be seen as “senseless violence” performed by dropouts who are brainwashed by a barbaric, medieval ideology. They can better be seen as meaningful social practices for the actors involved. Searching for martyrdom in Syria, Iraq and other arenas of jihad can be an attractive and thoroughly modern way for young people to give meaning to their lives and deaths.

Pieter Nanninga carried out his PhD research at the Faculty of Theology and Religious Studies at the University of Groningen, the Netherlands. Since 2011, he is attached to the Department of Middle Eastern Studies at the same university, where he will occupy a position as Assistant Professor from August 2014. He teaches on politics, culture and religion in de modern Middle East and conducts research on jihadism, violence and media. Pieter Nanninga defended his PhD: Jihadism and Suicide Attacks: al-Qaeda, al-Sahab and the Meanings of Martyrdom. This post is based upon his research.

0 comments.

Islamophobia & Media – Linda Sarsour vs. Brigitte Gabriel

Posted on June 23rd, 2014 by martijn.
Categories: Activism, International Terrorism, Panoptic Surveillance, Religious and Political Radicalization, Society & Politics in the Middle East.

The US Heritage Foundation has organized a series of gatherings to draw attention to the Benghazi controversy. A week or so ago this however this turned into taunting of a Muslim woman with a headscarf. According to the Washington Post:

Heritage’s ugly Benghazi panel – The Washington Post

The session, as usual, quickly moved beyond the specifics of the assaults that left four Americans dead to accusations about the Muslim Brotherhood infiltrating the Obama administration, President Obama funding jihadists in their quest to destroy the United States, Obama and Hillary Rodham Clinton attempting to impose Sharia blasphemy laws on Americans and Al Jazeera America being an organ of “enemy propaganda.”

Then Saba Ahmed, an American University law student, stood in the back of the room and asked a question in a soft voice. “We portray Islam and all Muslims as bad, but there’s 1.8 billion followers of Islam,” she told them. “We have 8 million-plus Muslim Americans in this country and I don’t see them represented here.”

Panelist Brigitte Gabriel founder of a group called ACT! for America pounced. She said “180 million to 300 million” Muslims are “dedicated to the destruction of Western civilization.” She told Ahmed that the “peaceful majority were irrelevant” in the attacks of Sept. 11, 2001, and she drew a Hitler comparison: “Most Germans were peaceful, yet the Nazis drove the agenda and as a result, 60 million died.”

“Are you an American?” Gabriel demanded of Ahmed, after accusing her of taking “the limelight” and before informing her that her “political correctness” belongs “in the garbage.”

“Where are the others speaking out?” Ahmed was asked. This drew an extended standing ovation from the nearly 150 people in the room, complete with cheers.

The panel’s moderator, conservative radio host Chris Plante, grinned and joined in the assault. “Can you tell me who the head of the Muslim peace movement is?” he demanded of Ahmed.

“Yeah,” audience members taunted, “yeah.”

Ahmed answered quietly, as before. “I guess it’s me right now,” she said.

[…]
But it was Gabriel, a Lebanese Christian by birth, who was most vitriolic when Ahmed asked her question. Gabriel dismissed as “irrelevant” the “2.3 million Arab Muslims living in the United States [when] it took 19 hijackers — 19 radicals — to bring America down.” She mocked Ahmed’s “point about peaceful, moderate Muslims” by making quotation marks with her fingers when she said the word peaceful.The young woman responded calmly to the taunts of the panelists and the crowd. “As a peaceful American Muslim,” she told them, “I would like to think I’m not that irrelevant.”

The controversy continued on a talkshow of Sean Hannity. Hannity repeatedly pressed Ahmed to specifically condemn the laws that oppress women and gay people with punishment. Brigitte Gabriel was on Hannity too and accused Ahmed of distracting the panel with an irrelevant question. Ahmed talked about herself and how no one’s forcing her to wear her head scarf, but Hannity confronted her about women elsewhere being forced to do so.

The debate continued on CNN’s Reliable sources where Linda Sarsour (national advocacy director of national network of Arab-American communites) challenged Brigitte Gabriel’s bigotry in an item that also focussed on the role of the media in producing and reproducing Islamophobia. In this tv program we see, again, the distinction between moderate (or liberal) and radical Islam/Muslims and the question where are the moderate Muslims is asked again. We have seen this in the Netherlands as well as I have explained earlier.

This is always a dangerous thing as it enhances the us vs. them rhetoric and turns Muslims into terrorists by association or lack of visible disassociation. For the pro radical activists these calls are again a sign of the hypocrisy of democrats as they accuse them of never having condemned violence against Muslims by regimes that are supported by the West.

The calls for public disassociation are part of what I have called the regime of surveillance whereby Muslims are encouraged to enact the accepted and expected models of the Dutch secular liberal citizen. Taken together we can regard the public debates on Islam, the policies regarding Muslims, integration and security politics (often leading to more debate and policies) as a surveillance of the everyday lives of Muslims. The debates about (radical) Islam and the counter-radicalization policies have influenced Muslims’ lives severely. In the Netherlands, several studies have explored how particular debates on Islam trickle down into the daily lives of people in a variety of ways ranging from people’s experiences in schools, workplaces and, of course, their media-consumption at different levels in society. This begs the question if we need to take security measures in order to prevent terrorism whose security are we talking about?

As Sarsour also points out, there have been numerous people condemning the recent atrocities; the question therefore is not where are they but why are they not listened to? The example of Ahmed above shows why: because they are distrusted. As soon as people who condemn the violence speak out they are interrogated if they condemn this and that, and in the case of women with headscarves their headscarf is challenged as a sign of radicalism. Therefore calls for moderate Islam/Muslims are not to be seen as a desperate attempt to hear a moderate voice but to actually silence those voices.

0 comments.

Islamophobia & Media – Linda Sarsour vs. Brigitte Gabriel

Posted on June 23rd, 2014 by martijn.
Categories: Activism, International Terrorism, Panoptic Surveillance, Religious and Political Radicalization, Society & Politics in the Middle East.

The US Heritage Foundation has organized a series of gatherings to draw attention to the Benghazi controversy. A week or so ago this however this turned into taunting of a Muslim woman with a headscarf. According to the Washington Post:

Heritage’s ugly Benghazi panel – The Washington Post

The session, as usual, quickly moved beyond the specifics of the assaults that left four Americans dead to accusations about the Muslim Brotherhood infiltrating the Obama administration, President Obama funding jihadists in their quest to destroy the United States, Obama and Hillary Rodham Clinton attempting to impose Sharia blasphemy laws on Americans and Al Jazeera America being an organ of “enemy propaganda.”

Then Saba Ahmed, an American University law student, stood in the back of the room and asked a question in a soft voice. “We portray Islam and all Muslims as bad, but there’s 1.8 billion followers of Islam,” she told them. “We have 8 million-plus Muslim Americans in this country and I don’t see them represented here.”

Panelist Brigitte Gabriel founder of a group called ACT! for America pounced. She said “180 million to 300 million” Muslims are “dedicated to the destruction of Western civilization.” She told Ahmed that the “peaceful majority were irrelevant” in the attacks of Sept. 11, 2001, and she drew a Hitler comparison: “Most Germans were peaceful, yet the Nazis drove the agenda and as a result, 60 million died.”

“Are you an American?” Gabriel demanded of Ahmed, after accusing her of taking “the limelight” and before informing her that her “political correctness” belongs “in the garbage.”

“Where are the others speaking out?” Ahmed was asked. This drew an extended standing ovation from the nearly 150 people in the room, complete with cheers.

The panel’s moderator, conservative radio host Chris Plante, grinned and joined in the assault. “Can you tell me who the head of the Muslim peace movement is?” he demanded of Ahmed.

“Yeah,” audience members taunted, “yeah.”

Ahmed answered quietly, as before. “I guess it’s me right now,” she said.

[…]
But it was Gabriel, a Lebanese Christian by birth, who was most vitriolic when Ahmed asked her question. Gabriel dismissed as “irrelevant” the “2.3 million Arab Muslims living in the United States [when] it took 19 hijackers — 19 radicals — to bring America down.” She mocked Ahmed’s “point about peaceful, moderate Muslims” by making quotation marks with her fingers when she said the word peaceful.The young woman responded calmly to the taunts of the panelists and the crowd. “As a peaceful American Muslim,” she told them, “I would like to think I’m not that irrelevant.”

The controversy continued on a talkshow of Sean Hannity. Hannity repeatedly pressed Ahmed to specifically condemn the laws that oppress women and gay people with punishment. Brigitte Gabriel was on Hannity too and accused Ahmed of distracting the panel with an irrelevant question. Ahmed talked about herself and how no one’s forcing her to wear her head scarf, but Hannity confronted her about women elsewhere being forced to do so.

The debate continued on CNN’s Reliable sources where Linda Sarsour (national advocacy director of national network of Arab-American communites) challenged Brigitte Gabriel’s bigotry in an item that also focussed on the role of the media in producing and reproducing Islamophobia. In this tv program we see, again, the distinction between moderate (or liberal) and radical Islam/Muslims and the question where are the moderate Muslims is asked again. We have seen this in the Netherlands as well as I have explained earlier.

This is always a dangerous thing as it enhances the us vs. them rhetoric and turns Muslims into terrorists by association or lack of visible disassociation. For the pro radical activists these calls are again a sign of the hypocrisy of democrats as they accuse them of never having condemned violence against Muslims by regimes that are supported by the West.

The calls for public disassociation are part of what I have called the regime of surveillance whereby Muslims are encouraged to enact the accepted and expected models of the Dutch secular liberal citizen. Taken together we can regard the public debates on Islam, the policies regarding Muslims, integration and security politics (often leading to more debate and policies) as a surveillance of the everyday lives of Muslims. The debates about (radical) Islam and the counter-radicalization policies have influenced Muslims’ lives severely. In the Netherlands, several studies have explored how particular debates on Islam trickle down into the daily lives of people in a variety of ways ranging from people’s experiences in schools, workplaces and, of course, their media-consumption at different levels in society. This begs the question if we need to take security measures in order to prevent terrorism whose security are we talking about?

As Sarsour also points out, there have been numerous people condemning the recent atrocities; the question therefore is not where are they but why are they not listened to? The example of Ahmed above shows why: because they are distrusted. As soon as people who condemn the violence speak out they are interrogated if they condemn this and that, and in the case of women with headscarves their headscarf is challenged as a sign of radicalism. Therefore calls for moderate Islam/Muslims are not to be seen as a desperate attempt to hear a moderate voice but to actually silence those voices.

0 comments.

All Eyes on Muslims – The #AllEyesOnMuslims and #No2ISIS campaigns

Posted on June 21st, 2014 by martijn.
Categories: Activism, International Terrorism, Society & Politics in the Middle East.

Yesterday there was the international support day for Sunni Muslims in Iraq and, basically, a support day for rebels of ISIS. In the days leading up to this event there was a public outcry about the plan of Dutch ISIS supporters to organize a demonstration in The Hague in support for the Sunni Muslims in Iraq. Given the fact that the idea was announced on a Dutch Facebook site supporting the Dutch foreign fighters in Syria it wasn’t very suprising to see it framed immediately as a pro-ISIS demonstration by Dutch weblog Geenstijl and several opinion leaders and politicians.

Note: I have deleted people’s comments in order to protect their privacy.

My translation of the message:

Dear Muslims,

With the major attacks of the Muslims (Ahle Sunnah) in Iraq and the general declaration of war by all Shiites in Iraq, we want to organize a demonstration in order to declare our support to the Muslims in Irak and our disavowal (afkeer) of Shiites and their unjust and illegal government.

Keep Friday afternoon after prayer free!!

More info (poster/flyer) will be shared on Shaam Al-Ghareeba.

Keep following our page, liking and sharing for all your news from Shaam and Iraq.

We do not organize this, we are only a platform

Shaam al-Ghareeba 9

The Christian Democrats (CDA) and orthodox Christians of the ChristenUnie appealed in parliament to forbid this demonstration which according to them would be possible since the UN has officially categorized ISIS as a terrorist organization. According to minister Timmermans however sympathizing with a terrororganisation does not make a person guilty of terrorist activities and people have the right to demonstrate. The mayor of Den Haag, Van Aartsen (allowing or banning a demonstration is a local decision) stated however that he did not say any legal grounds for banning the demonstration in advance. He also stated that there will be strict conditions among others pertaining to unlawful expressions such as calling for violence and strict surveillance by the police. The embassador of Iraq wanted a ban anyway and stated the demonstration was a provocation for Iraqi’s in the Netherlands and Van Aartsen allowing the demonstration was incomprehensible and it will taint the image of the Netherlands abroad. He also feared clashes between protesters and counter-protesters.

The reactions among Muslims were mixed. Some fully supported the demonstration but many Muslims were angry that people were supporting a ‘terrorist’ organizations. Most reactions I saw however were not so outspoken. People supported ISIS fighting against ‘shiite oppression’ of Sunni Muslims but rejected ISIS’ practices mass executions and their interpretation and implementation of a sharia penal system.

On Wednesday the Dutch website De Ware Religie (the true religion), which functions as a spokesperson for Dutch foreign fighters in Syria, announced the demonstration was cancelled. The victory of ISIS in Mosul and its subsequent showcasing of mass executions appears to given rise to a new sense of urgency among policymakers, politicians and opinion makers to do something against the Dutch foreign fighters and their support base in the Netherlands. Several people did join the online campaigns. Here a short overview and in a few cases I have put some additional info below the example.

There have been a few people asking Muslims to speak out against ISIS and to show where their loyalty is. This is always a dangerous thing as it enhances the us vs. them rhetoric and turns Muslims into terrorists by association or lack of visible disassociation. For the pro ISIS activists these calls are again a sign of the hypocrisy of democrats as they themselves never condemned violence against Sunni Muslims by the Iraqi government.

The calls for public disassociation are part of what I have called the regime of surveillance whereby Muslims are encouraged to enact the accepted and expected models of the Dutch secular liberal citizen. Taken together we can regard the public debates on Islam, the policies regarding Muslims, integration and security politics (often leading to more debate and policies) as a surveillance of the everyday lives of Muslims. The debates about (radical) Islam and the counter-radicalization policies have influenced Muslims’ lives severely. In the Netherlands, several studies have explored how particular debates on Islam trickle down into the daily lives of people in a variety of ways ranging from people’s experiences in schools, workplaces and, of course, their media-consumption at different levels in society.

0 comments.

Syrian women break their silence on rape

Posted on June 10th, 2014 by martijn.
Categories: Gender, Kinship & Marriage Issues, International Terrorism, Society & Politics in the Middle East.

Rape is a weapon of war. Human rights groups and opposition activists say Syrian women held in state prisons are being raped and tortured. Many victims are too afraid to talk. Al Jazeera’s Zeina Khodr met some of the women, who now live in Turkey.

0 comments.

Ik ben wit, dus geen terrorist

Posted on April 16th, 2014 by martijn.
Categories: International Terrorism.

Stel je voor een moslim of zwarte man schiet mensen dood die hij verder niet kent. Hij is verbonden, sterker nog, hij is oprichter van een jihadistisch netwerk en op het moment dat hij wordt afgevoerd schreeuwt hij nog even: “Allahu Akbar!” Hoe lang zou het duren voordat de media gewag maakt van een ‘terroristische aanslag’? Goed het is gissen, maar ik denk dat de meesten onder ons toch zullen inschatten dat dat vrij snel zal zijn en dat men er ook echt van overtuigd zal zijn dat zoiets een terroristische aanslag is.

Toen een enige tijd terug de Fort Hood shooting plaatsvond en later de moord in het Engelse Woolwich vroeg ik me op Twitter openlijk af wat die daden nou precies terroristisch maakt. ‘Nou dat lag toch voor de hand!’ was de meest vriendelijke reactie van een gerespecteerde journalist op Twitter; de reacties van anderen waren minder prettig. Ik zou het geweld vergoelijken.

Toch lijkt onze inschatting van wat terroristisch is toch minder neutraal en helder dan op het eerste gezicht lijkt. Neem de schietpartij in het Amerikaanse Kansas City afgelopen week. Een man schoot drie mensen dood; een 14-jarige jongen, zijn opa en een vrouw. Alledrie joden. (edit: Klaarblijkelijk waren de slachtoffers niet joods, maar dacht dat de dader dat wel.) De moordenaar, Frazier Glen Miller is de oprichter en leider van de Carolina Knights of the Ku Klux Klan en de White Patriot Party. Dit waren oa de koppen van de Nederlandse media:

Doden bij schietpartij joods centrum Kansas City | nu.nl/buitenland | Het laatste nieuws het eerst op nu.nl

‘Schutter joodse centra voormalig leider Ku Klux Klan’ – Buitenland – TROUW

Man opent vuur op Joden in Kansas – NOS Nieuws

Dodelijke schietpartij bij Joods centrum Kansas City | joods.nl

Geen twijfel in de media dat anti-semitisme/racisme hier een rol speelt, maar ook geen vermelding van terrorisme. Waarom eigenlijk niet? Het gaat hier om burgers die worden aangevallen met een politiek-ideologisch doel. Met de Boston Bombing die deze dagen herdacht wordt en met de moorden van Mohamed Merah twijfelde niemand dat het ging om terrorisme.Waarom zou de aanval in Kansas City dan iets anders zijn? Eén van de redenen waarom bijvoorbeeld Merah werd aangemerkt als terrorist was omdat zij verbonden zou zijn met Al Qaeda; een individuele daad is verbonden met iets groters: een beweging, een gedachtegoed, een trend. Maar dat geldt natuurlijk ook voor anti-semitisme en racisme en ook dat is wereldwijd verbonden met terroristische aanslagen zoals die van de NSU in Duitsland (ook iets wat we zelden terrorisme noemen). Als er een jihadistische mondiale is, dan is die er toch zeker ook in het geval anti-semitisme en racisme.

Het lijkt erop alsof we na 9/11 de term terrorisme alleen nog maar gebruiken voor mensen met islamitische motieven ook al nemen die maar een minderheid van de terreuraanslagen voor hun rekening. Hoe zien, ervaren en interpreteren we geweld? Misschien had het veertienjarige meisje dat afgelopen week zo dom was om een dreigende tweet te versturen het nog wel het best gezien. Ze verwees naar een man met een Arabische naam uit Afghanistan en verbond dat met Al Qaeda. Maar daar voegde ze ook nog aan toe: ‘I’m just a 14 year old white girl I’m not a terrorist pls’. Met andere woorden, in haar onbezonnenheid, laat ze zien hoe voor haar terrorisme per definitie niet bij witte mensen hoort, maar wel Arabieren / Afghanen en Al Qaeda.

“@LiamOliverTyler: I'm just a 14 year old white girl I'm not a terrorist pls pic.twitter.com/P9dscnuJMX”????????????

— wezley (@TinasheChabata) April 14, 2014

Misschien zou het toch goed zijn voor de media om zich eens te bezinnen over de term terrorisme in relatie tot de verhouding wit-zwart en identiteiten als Arabier en Afghaan.

zie ook:

Abu Susu’s Blog: It’s Terrorism, Stupid!

Why Isn’t Anyone Calling This Terrorism? | Psychology Today

0 comments.

Terrorists or Freedom Fighters

Posted on March 18th, 2014 by martijn.
Categories: International Terrorism, Religious and Political Radicalization.

On Al Jazeera’s ‘Head to Head’ Mehdi Hasan challenges Martin McGuinness, exploring the definition of terrorism and when to negotiate with the enemy.

During the conflict in Northern Ireland, the Irish Republican Army (IRA) was branded a terrorist organisation by the British government. The Republican fighters, however, saw themselves as a legitimate army fighting against the British occupation. It was a classic case of ‘one man’s terrorist is another man’s freedom fighter’.

In this episode of Head to Head , Mehdi Hasan challenges Martin McGuinness, the elected deputy first minister of Northern Ireland and a former commander of the IRA, on his violent past; on why he sees himself as a man of peace; and on whether the Northern Irish Peace Process has lessons for other conflicts around the world.

McGuinness also argues for the importance of negotiations and talking to the enemy as the most effective way of ending conflict.

So, is violence ever justified? And when is it time to speak to the enemy?

Joining our discussion are: Professor Louise Richardson, a global terrorism expert and vice chancellor of St. Andrews University; Dr. Azzam Tamimi, the author of Hamas: A History from Within , and Charlie Wolf, an American political commentator.

It’s an interesting debate I think (H/T: AD). More in-depth is the next Aslan Media interview with Remy Brulin a Research Fellow at the Journalism Institute at New York University and terrorism historian. They dive into the etymology and roots of “terrorism”, how our current War on Terrorism was born in Latin America, how Henry Kissinger covertly supported human rights abuses in Latin America and Reagan overtly supported them.

1 comment.

Dutch Foreign Fighters and Regimes of Surveillance

Posted on February 26th, 2014 by martijn.
Categories: Activism, International Terrorism, Notes from the Field, Religious and Political Radicalization.

Since it has become known that European Muslims are fighting in Syria against Assad (and probably against each other as well) it appears that the focus of counter-radicalization has narrowed. In the past this policy mainly targeted Salafi Muslims. This counter-radicalization policy is embedded within a wider public debate about Muslims, Islam, integration and radicalization. Moreover, the public debates on Islam and the counter-radicalization policies are carriers and producers of symbolic references as to why Muslims are a problem (for example, problems with street youth, violence, intolerance, ‘fanatical’ religion). These references are often regarded as the cause of current and anticipated risks to society which, in turn, constitute the legitimatizations and rationalizations for intervention and transformation. Taken together we can regard the public debates on Islam, the policies regarding Muslims, integration and security politics (often leading to more debate and policies) as a surveillance of the everyday lives of Muslims.

Through websites and social media, a number of particular specialists take part in this. But lay people join in too and are encouraged to enact the accepted and expected models of the Dutch secular liberal citizen. The debates about (radical) Islam and the counter-radicalization policies have influenced Muslims’ lives severely. In the Netherlands, several studies have explored how particular debates on Islam trickle down into the daily lives of people in a variety of ways ranging from people’s experiences in schools, workplaces and, of course, their media-consumption at different levels in society.

From the start of 2013 onwards, the counter-radicalization efforts appear to concentrate on a smaller group: those Muslims who may have plans to travel to Syria, the families of those who are already there and those who have returned. In the Netherlands several cities stand out as many of the fighters were born and raised in a few cities: Den Haag, Delft, Utrecht and Arnhem. In the beginning of this week the National Coordinator for Counter-terrorism and security (NCTV) announced that the threat level assessing the possibilities of a terrorist attack remains ‘substantial’ (the continuum ranges from minimal, to limitied to substantial to critical). Last year the NCTV stated:

Current threat level | National Coordinator for Security and Counterterrorism

The present threat assessment is still mainly determined by the involvement of foreign combatants in the Syrian conflict. There are also worrying indications of growing radicalisation among small groups of young Muslims in the Netherlands. Developments in some countries in the Middle East and jihadist conflict zones have also had a negative impact on the present threat assessment. Since the risks have not diminished, not only is this heightened approach justified, but further action would seem to be warranted.

Dutch nationals are still travelling to Syria with jihadist intentions. In August, the number of people leaving the Netherlands for Syria was again higher than in preceding months. At this point, just under 100 such individuals have made the journey, a growing number of whom are thought to be fighting under the flag of Jabhat al-Nusra (JaN), an al Qa’ida (AQ) ally that seeks to wage violent global jihad. Their possible return could affect the threat to Europe and the Netherlands in particular. It is also important to bear in mind that returnees from other EU countries could carry out terrorist activities in the Netherlands, either on their own initiative or on the instructions of other parties.

During the period under review, Dutch jihadists with combat experience began returning to the Netherlands from Syria for the first time. They are now being monitored closely.

In its recent press release the NCTV gives a broad overview of their assessment of the current situation, potential threats and measures that are taken:

concrete situation & measures:

• There are about 100 Dutch ‘travellers’: 70 are still in Syria and more than 20 have returned.
• Some have fighting experiences, others not.
• The state has revoked the passports of at least 11 persons who are seen as potential foreign fighters. A passport can be revoked when there are serious suspicions that a person will be engaging in activities abroad that might pose a threat tot he Netherlands, such as joining an Al Qaeda affiliated group.
• There are several investigations against recruiters.
• Several minors have been stopped when they wanted to travel to Syria. They are now under supervision of youth care and/or send to a closed residential youth care; a measure usually taken in cases of youth with severe behavioural problems.
• In October 2013 two people suspected of travelling to Syria appeared in court. One is sentenced for attempted murder (but send to a psychiatric institution because of mental instability) and the second is convicted for preparing an arson attack and disseminating inflammatory texts.
• The government has proposed a law that revokes Dutch citizenship in case of terrorist activities. The draft law is now under consultation.
• The government has invoked ‘sanctieregeling terrorisme 2007-II’ in four cases and frozen the financial assets of these persons.
• There is a local municipal approach aimed at intervening in specific cases and in which public servants, local police officers and community workers are trained to detect signs of radicalization and to intervene when necessary. This approach is still work in progress.
• All welfare benefits for known Syria travellers have been stopped.

Cooperation

• On 19 and 20 February a meeting was held in The Hague of the Global Counterterrorism Forum (GCTF) about foreign fighters.
• Turkey and the Netherlands have agreed to cooperate in countering the threat resulting from travelling back and forth to Syria. A Memorandum of Understanding will be signed in 2014.

Radicalization in the Netherlands

The NCTV expresses it concern that the events in Syria and the activities of (returned) foreign fighters stimulates radicalization of Muslims in the Netherlands:

• The NCTV expresses its concern over online and offline public manifestations of ‘jihadism’ in the Netherlands. In particular the expressions of public support and loyalty to ISIL and Jabhat al Nusra are cause for concern according to the NCTV. They see the ‘fanatic’ expressions of a anti-Western and violent ideology as inflammatory and fear it might lead to justifying violence against Western targets. This public manifestation also is evident, according to the NCTV, in the intimidation of Muslim clerics and opinion leaders who express their opposition to ‘jihad travels’ and the violent message of Al Qaeda. The NCTV fears this development might hinder the potential resistance among Muslim communities against extremism and violence.
• Because of the animosity between Syrian rebels the NCTV fears that there will be more returnees in the coming months.
• The NCTV signals an empowerment of radical forces in several Muslim countries due to the conflict in Syria as well as an increase in ‘jihadist inspired’ violence.
• The NCTV and General Intelligence and Security Service (AIVD) are working on a joint paper on tendencies of radicalization in the Netherlands.
• The government will send a letter about fundamentalism to the Dutch parliament. This letter is an answer to debates about the research of Koopmans. Read my review HERE.
• The NCTV alerts internet access providers and webhosts to extremist messages and urges them to ‘take responsibility’ and to take down these messages according to their own terms of use. The web radio station Radio Ghurabaa was one of the first to experience this measure from the NCTV. Their webhost has denied the request and Radio Ghurabaa and NCTV are now discussing the possibilities to have a meeting on the issue.
• The NCTV sees the current radicalization as a potential threat to the integration in the sense that has a segregating and polarizing effect on society and undermines people’s attachment to democratic core values. Minister Asscher of Social Affairs has therefore prioritized stimulating the potential resistance among individuals and groups who are prone to ‘jihadist messages’.

Some of my observations (but by no means all…)

• The NCTV alerts internet access providers and webhosts to extremist messages and urges them to ‘take responsibility’ and to take down these messages according to their own terms of use. The web radio station Radio Ghurabaa was one of the first to experience this measure from the NCTV. Their webhost has denied the request and Radio Ghurabaa and NCTV are now discussing the possibilities to have a meeting on the issue. Furthermore, several mosques have refused speakers who are regarded as ‘jihadist’ the possibility to deliver a lecture claiming to be warned by Dutch authorities.
• There appears to be an increased surveillance of people who are seen as potential foreign fighters. This has not prevented people from actually going to Syria.
• However, those who are actually under surveillance, who are associated with sympathizing (or engaging in) armed struggle are very aware of the fact that they are under counter-terrorism surveillance, an experience which they find much more intrusive than anything in the Netherlands.
• It is in particular the involvement of youth care in the case of minors that troubles many of those under surveillance as they fear their children will be taken away from them.
• By others the involvement of youth care is met with great scepticism since youth care will become a priority of the municipalities and they think the municipality will not be equipped to deal with youth care and youth care will not be able to deal with radicalization at all (this should also be seen against the background of a general distrust towards youth care).
• The involvement of Islamic organizations in either counter-radicalization or in stimulating Muslims to go to Syria appears to be limited. A few mosques have organized meetings on the issue for parents but in general they appear to be largely irrelevant at the moment. There are attempts by mosque organizations to become more involved in national and local policies but it remains to be seen if this really matters since the targeted groups of Muslims usually do not visit the mainstream mosques (except for prayer occasionally).

The issue of foreign fighters is framed within a nexus of security, (pathological) radicalization and integration. It remains to be seen if the narrow focus nowadays will prevent stigmatization of Muslim communities in general. I’m not so sure if there is indeed a threat to resistance against radicalization; in fact more Muslim spokespersons have appeared on TV expressing their disapproval of Muslims going to Syria than before. The public manifestations of foreign fighters on social media for example and their supporters, all labelled as ‘radical’ Muslims, also seems to create a platform for those Muslims who want to speak out against jihad in Syria and who are, therefore, labelled as ‘moderate’, ‘liberal’ or ‘free-thinking’ Muslims and/or who label themselves as such).

You can find the NCTV documents here:

1. Threat level remains at ‘substantial’; government action still necessary | National Coordinator for Security and Counterterrorism
2. Policy implications

0 comments.

Welkom in Eurabia IV – Het ‘islamitisch terrorisme’ verhaal

Posted on February 22nd, 2014 by martijn.
Categories: International Terrorism, Religious and Political Radicalization.

In 2004, een paar dagen na de moord op Theo van Gogh, stelde een beleidsmedewerker mij bij een borrel na afloop van een vergadering de vraag of ik dacht dat er na ‘Van Gogh’ nog meer terreuraanslagen zouden volgen. Mijn antwoord daarop was tweeledig: Ik ben antropoloog en doe onderzoek naar identiteit en geloofsbeleving onder moslims. Ik ben dus a) geen helderziende en b) geen terreurexpert. Daar moest deze, overigens heel aardige, beleidsmedewerker het mee doen want dat soort gesprekken is precies één van de redenen waarom ik een hekel heb aan borrels en ik vertrok.

Eén van de gevolgen van 9/11 is een grote verandering in het denken over veiligheid; terrorisme en in het bijzonder ‘islamitisch terrorisme’ stond snel bovenaan de prioriteitenlijst. Het gevolg was dat islam en moslims niet alleen een discussie onderwerp waren wanneer het ging over integratie en over de verhouding seculier – religieus, maar ook in discussies over veiligheid. Islam werd meer en meer een veiligheidsissue en veiligheid werd steeds meer een islamissue.

Islamitisch terrorisme

Het begrippenapparaat van die kwesties is mee veranderd. Terrorisme, ‘islamitisch terrorisme’, haat, vrijheid, democratie en rechtvaardigheid hebben gaandeweg andere betekenissen mee gekregen. De term ‘islamitisch terrorisme’ komt uit het veld van terrorisme studies en is in het bijzonder terug te herleiden op het onderzoeksveld van ‘religieus terrorisme’ waarvan de basis min of meer is gelegd in een artikel van David Rapoport: ‘Fear and Trembling: Terrorism in Three Religious Traditions’ (American Political Science Review, 78: 3 (1984), pp. 658–77). In het geval van ‘islamitisch terrorisme’ is het veld daarboven tevens beïnvloed door tal van meer of minder oriëntalistische teksten over islam en het Midden-Oosten zoals het werk van Bernard Lewis en Samuel Huntington’s Clash of Civilizations. De politieke discussie over ‘islamitisch terrorisme’ is daarnaast sterk beïnvloed door moralistische verhalen over beschaving vs. barbarisme, de onschuld van het Westen, vijfde colonne, massavernietigingswapens, enzovoorts.

Het hele terrorismeverhaal staat dan ook bol van dramatische opposities zoals het Westen vs. islam, extreem of radicaal vs. gematigd, seculier vs. religieus, achterlijk vs. modern, barbaars vs. beschaafd en allerlei sociale etiketjes die daar weer uit voortkomen zoals het vrije Westen, gematigde moslims, enzovoorts. Net zoals bij het spreken over fundamentalistische christelijke groepen de notie van geweld impliciet verondersteld wordt, lijkt bij specifieke islamitische trends (islamisme, fundamentalisme, salafisme) ook de veronderstelling aanwezig dat geweld in de aard van het beestje zit en onvermijdelijk is. Ongeacht sociale en politieke factoren zou de aanwezigheid van die trends dus altijd leiden tot geweld simpelweg omdat het in de aard van het gedachtegoed zit.

Daarbij zit een zekere urgentie: na 9/11, na de aanslagen van Madrid, na Van Gogh, na Londen en nu met de Syrië-gangers: een nieuwe aanslag op de Westerse democratie, vrijheid en manier van leven ligt voortdurend om de hoek. Het is altijd vijf voor twaalf. Opvallend is dat de aanslagen in Casablanca, op Bali en in Amman daarbij nauwelijks lijken mee te tellen. Het verhaal over ‘islamitisch terrorisme’ is een verhaal van aanslagen in het Westen door moslims uit het Midden-Oosten en ‘home-grown’ moslims. En omdat ‘islamitisch terrorisme’ fanatiek, religieus gemotiveerd, moordlustig, irrationeel en gebaseerd is op haat tegen het vrije Westen is een rationele dialoog onmogelijk; er valt niet mee te praten en kan alleen met repressie bestreden worden. Verder zou ‘islamitisch terrorisme’ echt iets nieuws zijn in vergelijking met andere oudere vormen van terrorisme. Als je echter beter kijkt dan zie je vooral dat men voortborduurt op al lang beproefde tactieken en strategieën van anderen en gebruikt maakt van de moderne mogelijheden.

Kritiek

Er is nogal wat kritiek mogelijk op de term ‘islamitisch terrorisme’ en het verhaal erachter. Ten eerste is het onduidelijk wat nu precies onder terrorisme verstaan wordt, of beter gesteld het is nogal eenzijdig gedefinieerd: namelijk vanuit het perspectief van de Westerse staten. Het aanvallen door Al Qaeda van het militaire schip de USS Cole wordt gezien als een terreurdaad, maar de Amerikaanse drone aanvallen op burgers in Afghanistan, Pakistan en Jemen niet. Ten tweede is islam als religieuze en culturele traditie zo divers en omvat het label moslims meer dan 1 miljard mensen dat het bijvoeglijk naamwoord eigenlijk veel te generaliserend en stigmatiserend is. Ten derde, iedere religieuze traditie heeft een geschiedenis waar geweld onder bepaalde regels en omstandigheden gelegitimeerd wordt, maar er zijn zulke grote verschillen in opvatting tussen bijvoorbeeld ‘salafisten’, Hamas, Al Qaeda, en Hezbollah (the usual suspects) en ook binnen volgelingen van die bewegingen en trends, dat de term ‘islamitisch’ ook nog eens misleidend is en analytisch gezien volstrekt nutteloos.

Ten vierde, al zou het zo zijn (dat is niet zo) dat weliswaar niet alle moslims terroristen zijn, maar alle terroristen wel moslims (zoals de slogan van sommige opinieleiders luidt) dan nog is er geen reden om het islamitisch terrorisme te noemen. Het grootste deel van de terroristen is namelijk ook man; maar we gebruiken gelukkig ook niet de term mannelijk terrorisme en we gaan er (toch?) niet vanuit dat als iemand man is, de kans ook wel groot zal zijn dat hij een terrorist is. Ten vijfde, en dat geldt ook voor de bredere term ‘religieus terrorisme’ er is geen directe, causale link tussen religie en een specifiek type geweld. Ten zesde de term ‘religieus terrorisme’ of ‘islamitisch terrorisme’ legt de nadruk op religie en maakt ons blind voor politieke en nationalistische motieven van mensen en negeert het gegeven dat de meesten ‘terroristen’ pas religieus en/of ideologisch gemotiveerd en onderlegd raken nádat zij in contact komen met terreurnetwerken. De religieuze motieven krijgen daarbij vaak betekenis tegen de achtergrond van nationalistische motieven: verzet tegen een vreemde bezetter van het eigen grondgebied of tegen een brute dictator.

De gevolgen van het ‘islamitisch terrorisme’ verhaal

Het hele vertoog over ‘islamitisch terrorisme’ krijgt een specifieke betekenis binnen de huidige politiek-maatschappelijke context waarin islamofobische stemmen aan kracht, legitimiteit en vanzelfsprekendheid hebben gewonnen en waarop de identiteit van het Westen, Europa, Nederland mede bepaald en geconsolideerd wordt door de constructie van een geweldadige islamitische ander tegenover een liberale, beschaafd Europa/Nederland/Het Westen. Het zorgt ervoor dat ‘islamitisch radicalen’ worden gereduceerd tot een categorie die moet worden bestreden als veiligheidsprobleem en integratieprobleem; de politieke kritiek die inherent is aan de politieke ideologie van radicalen en in hun optredens kan volkomen buiten beschouwing blijven.

De vermeende nieuwigheid en urgentie van ‘islamitisch terrorisme’ stelt overheden ook in staat diverse binnen- en buitenlandse beleidsinitiatieven te realiseren die uiteindelijk alle burgers in binnen- en buitenland raken. Denk aan de druk op privacy, het afluisteren van mensen, het steunen van dictators in het Midden-Oosten, het sturen van troepen naar Mali om, ja wat te doen eigenlijk? Omdat het iets ‘nieuws’ was, was dat ook de legitimering om bovenop de al bestaande veiligheidsmaatregelen nieuwe maatregelen toe te voegen. Alle landen hebben er dan ook een schepje bovenop gedaan en de verschillen in maatregelen en de ingrijpendheid ervan, worden vooral bepaald door eerdere ervaringen. Landen zoals Frankrijk en Engeland die al ervaring hadden met terrorisme en al stringente maatregelen gedaan hebben daar op voortgeborduurd. Nederland had minder ervaring, minder maatregelen en is daarop verder gegaan.

Daarnaast zou je je kunnen afvragen of de tegenstand die moslims en anderen ondervinden om islamofobie als erkend te krijgen als maatschappelijk fenomeen, ook niet te maken heeft met het verhaal van ‘islamitisch terrorisme’. Immers, ‘islamitisch terrorisme’ legitimeert en institutionaliseert de angst voor moslims en islam, maakt het vanzelfsprekend. Dat is ongetwijfeld niet het doel van de meeste politici en overheden, maar zou wel eens een ongewenst neveneffect kunnen zijn.

Medialogica: The Usual Suspects

Dat het vertoog van ‘islamitisch terrorisme’ een heel sterke is, is ook terug te zien in een recente uitzending van Medialogica. Inmiddels werkt dit vertoog niet alleen zo dat we terroristische acties van moslims aanduiden als ‘islamitisch’, maar ook dat specifieke terreurdaden als snel een ‘islamitische signatuur’ hebben zonder dat duidelijk is wie het gedaan heeft of zelfs als duidelijk is wie het gedaan heeft. Denk aan zelfmoordaanslagen. De kans is groot dat u dan eerst aan islamitische groeperingen denkt ook al waren in de moderne geschiedenis de Tamil Tijgers de trendsetters. Als we binnen de categorie ‘religieus terrorisme’ blijven dan zouden we stellen dat islamitische groeperingen ‘seculier-boeddhistische’ terreurtactieken toepassen. Waarbij de labels dus helemaal nietszeggend zijn geworden. Maar denk ook aan de aanslagen in Noorwegen door Anders Breivik, daarvan wisten we ook zeker dat er moslims achter zaten. Waarom? Vanwege de tactiek die werd toegepast, die zou een Al Qaeda signatuur kennen. Alsof specifieke strategische en tactische overwegingen alleen maar door religieuze overtuigingen zouden zijn ingegeven. De uitzending van Medialogica laat dit mooi zien en tal van wat ik hier besproken heb komt daar expliciet en impliciet aan bod. Daarnaast heeft Medialogica nog een extra argument tegen de term ‘islamitisch terrorisme’; die levert een kokervisie op waardoor we er dus flink naast kunnen zitten. Let ook op hoe ‘de blonde man’ ineens verschijnt én dat twijfels zaait over het idee dat het moslims zijn.

Kijk de uitzending van Argos TV – Medialogica: The Usual Suspects.

Mede gebaseerd op en ontleend aan: Jackson, R. (2007), Constructing Enemies: ‘Islamic Terrorism’ in Political and Academic Discourse. Government and Opposition, 42: 394–426. doi: 10.1111/j.1477-7053.2007.00229.x

Eerder in de serie Welkom in Eurabia:

1. Deel 1: Voor een islamisering van de samenleving
2. Deel 2: De Protocollen van de Wijzen van Mekka
3. Deel 3: Islamofobie

0 comments.

Welkom in Eurabia IV – Het 'islamitisch terrorisme' verhaal

Posted on February 22nd, 2014 by martijn.
Categories: International Terrorism, Religious and Political Radicalization.

In 2004, een paar dagen na de moord op Theo van Gogh, stelde een beleidsmedewerker mij bij een borrel na afloop van een vergadering de vraag of ik dacht dat er na ‘Van Gogh’ nog meer terreuraanslagen zouden volgen. Mijn antwoord daarop was tweeledig: Ik ben antropoloog en doe onderzoek naar identiteit en geloofsbeleving onder moslims. Ik ben dus a) geen helderziende en b) geen terreurexpert. Daar moest deze, overigens heel aardige, beleidsmedewerker het mee doen want dat soort gesprekken is precies één van de redenen waarom ik een hekel heb aan borrels en ik vertrok.

Eén van de gevolgen van 9/11 is een grote verandering in het denken over veiligheid; terrorisme en in het bijzonder ‘islamitisch terrorisme’ stond snel bovenaan de prioriteitenlijst. Het gevolg was dat islam en moslims niet alleen een discussie onderwerp waren wanneer het ging over integratie en over de verhouding seculier – religieus, maar ook in discussies over veiligheid. Islam werd meer en meer een veiligheidsissue en veiligheid werd steeds meer een islamissue.

Islamitisch terrorisme

Het begrippenapparaat van die kwesties is mee veranderd. Terrorisme, ‘islamitisch terrorisme’, haat, vrijheid, democratie en rechtvaardigheid hebben gaandeweg andere betekenissen mee gekregen. De term ‘islamitisch terrorisme’ komt uit het veld van terrorisme studies en is in het bijzonder terug te herleiden op het onderzoeksveld van ‘religieus terrorisme’ waarvan de basis min of meer is gelegd in een artikel van David Rapoport: ‘Fear and Trembling: Terrorism in Three Religious Traditions’ (American Political Science Review, 78: 3 (1984), pp. 658–77). In het geval van ‘islamitisch terrorisme’ is het veld daarboven tevens beïnvloed door tal van meer of minder oriëntalistische teksten over islam en het Midden-Oosten zoals het werk van Bernard Lewis en Samuel Huntington’s Clash of Civilizations. De politieke discussie over ‘islamitisch terrorisme’ is daarnaast sterk beïnvloed door moralistische verhalen over beschaving vs. barbarisme, de onschuld van het Westen, vijfde colonne, massavernietigingswapens, enzovoorts.

Het hele terrorismeverhaal staat dan ook bol van dramatische opposities zoals het Westen vs. islam, extreem of radicaal vs. gematigd, seculier vs. religieus, achterlijk vs. modern, barbaars vs. beschaafd en allerlei sociale etiketjes die daar weer uit voortkomen zoals het vrije Westen, gematigde moslims, enzovoorts. Net zoals bij het spreken over fundamentalistische christelijke groepen de notie van geweld impliciet verondersteld wordt, lijkt bij specifieke islamitische trends (islamisme, fundamentalisme, salafisme) ook de veronderstelling aanwezig dat geweld in de aard van het beestje zit en onvermijdelijk is. Ongeacht sociale en politieke factoren zou de aanwezigheid van die trends dus altijd leiden tot geweld simpelweg omdat het in de aard van het gedachtegoed zit.

Daarbij zit een zekere urgentie: na 9/11, na de aanslagen van Madrid, na Van Gogh, na Londen en nu met de Syrië-gangers: een nieuwe aanslag op de Westerse democratie, vrijheid en manier van leven ligt voortdurend om de hoek. Het is altijd vijf voor twaalf. Opvallend is dat de aanslagen in Casablanca, op Bali en in Amman daarbij nauwelijks lijken mee te tellen. Het verhaal over ‘islamitisch terrorisme’ is een verhaal van aanslagen in het Westen door moslims uit het Midden-Oosten en ‘home-grown’ moslims. En omdat ‘islamitisch terrorisme’ fanatiek, religieus gemotiveerd, moordlustig, irrationeel en gebaseerd is op haat tegen het vrije Westen is een rationele dialoog onmogelijk; er valt niet mee te praten en kan alleen met repressie bestreden worden. Verder zou ‘islamitisch terrorisme’ echt iets nieuws zijn in vergelijking met andere oudere vormen van terrorisme. Als je echter beter kijkt dan zie je vooral dat men voortborduurt op al lang beproefde tactieken en strategieën van anderen en gebruikt maakt van de moderne mogelijheden.

Kritiek

Er is nogal wat kritiek mogelijk op de term ‘islamitisch terrorisme’ en het verhaal erachter. Ten eerste is het onduidelijk wat nu precies onder terrorisme verstaan wordt, of beter gesteld het is nogal eenzijdig gedefinieerd: namelijk vanuit het perspectief van de Westerse staten. Het aanvallen door Al Qaeda van het militaire schip de USS Cole wordt gezien als een terreurdaad, maar de Amerikaanse drone aanvallen op burgers in Afghanistan, Pakistan en Jemen niet. Ten tweede is islam als religieuze en culturele traditie zo divers en omvat het label moslims meer dan 1 miljard mensen dat het bijvoeglijk naamwoord eigenlijk veel te generaliserend en stigmatiserend is. Ten derde, iedere religieuze traditie heeft een geschiedenis waar geweld onder bepaalde regels en omstandigheden gelegitimeerd wordt, maar er zijn zulke grote verschillen in opvatting tussen bijvoorbeeld ‘salafisten’, Hamas, Al Qaeda, en Hezbollah (the usual suspects) en ook binnen volgelingen van die bewegingen en trends, dat de term ‘islamitisch’ ook nog eens misleidend is en analytisch gezien volstrekt nutteloos.

Ten vierde, al zou het zo zijn (dat is niet zo) dat weliswaar niet alle moslims terroristen zijn, maar alle terroristen wel moslims (zoals de slogan van sommige opinieleiders luidt) dan nog is er geen reden om het islamitisch terrorisme te noemen. Het grootste deel van de terroristen is namelijk ook man; maar we gebruiken gelukkig ook niet de term mannelijk terrorisme en we gaan er (toch?) niet vanuit dat als iemand man is, de kans ook wel groot zal zijn dat hij een terrorist is. Ten vijfde, en dat geldt ook voor de bredere term ‘religieus terrorisme’ er is geen directe, causale link tussen religie en een specifiek type geweld. Ten zesde de term ‘religieus terrorisme’ of ‘islamitisch terrorisme’ legt de nadruk op religie en maakt ons blind voor politieke en nationalistische motieven van mensen en negeert het gegeven dat de meesten ‘terroristen’ pas religieus en/of ideologisch gemotiveerd en onderlegd raken nádat zij in contact komen met terreurnetwerken. De religieuze motieven krijgen daarbij vaak betekenis tegen de achtergrond van nationalistische motieven: verzet tegen een vreemde bezetter van het eigen grondgebied of tegen een brute dictator.

De gevolgen van het ‘islamitisch terrorisme’ verhaal

Het hele vertoog over ‘islamitisch terrorisme’ krijgt een specifieke betekenis binnen de huidige politiek-maatschappelijke context waarin islamofobische stemmen aan kracht, legitimiteit en vanzelfsprekendheid hebben gewonnen en waarop de identiteit van het Westen, Europa, Nederland mede bepaald en geconsolideerd wordt door de constructie van een geweldadige islamitische ander tegenover een liberale, beschaafd Europa/Nederland/Het Westen. Het zorgt ervoor dat ‘islamitisch radicalen’ worden gereduceerd tot een categorie die moet worden bestreden als veiligheidsprobleem en integratieprobleem; de politieke kritiek die inherent is aan de politieke ideologie van radicalen en in hun optredens kan volkomen buiten beschouwing blijven.

De vermeende nieuwigheid en urgentie van ‘islamitisch terrorisme’ stelt overheden ook in staat diverse binnen- en buitenlandse beleidsinitiatieven te realiseren die uiteindelijk alle burgers in binnen- en buitenland raken. Denk aan de druk op privacy, het afluisteren van mensen, het steunen van dictators in het Midden-Oosten, het sturen van troepen naar Mali om, ja wat te doen eigenlijk? Omdat het iets ‘nieuws’ was, was dat ook de legitimering om bovenop de al bestaande veiligheidsmaatregelen nieuwe maatregelen toe te voegen. Alle landen hebben er dan ook een schepje bovenop gedaan en de verschillen in maatregelen en de ingrijpendheid ervan, worden vooral bepaald door eerdere ervaringen. Landen zoals Frankrijk en Engeland die al ervaring hadden met terrorisme en al stringente maatregelen gedaan hebben daar op voortgeborduurd. Nederland had minder ervaring, minder maatregelen en is daarop verder gegaan.

Daarnaast zou je je kunnen afvragen of de tegenstand die moslims en anderen ondervinden om islamofobie als erkend te krijgen als maatschappelijk fenomeen, ook niet te maken heeft met het verhaal van ‘islamitisch terrorisme’. Immers, ‘islamitisch terrorisme’ legitimeert en institutionaliseert de angst voor moslims en islam, maakt het vanzelfsprekend. Dat is ongetwijfeld niet het doel van de meeste politici en overheden, maar zou wel eens een ongewenst neveneffect kunnen zijn.

Medialogica: The Usual Suspects

Dat het vertoog van ‘islamitisch terrorisme’ een heel sterke is, is ook terug te zien in een recente uitzending van Medialogica. Inmiddels werkt dit vertoog niet alleen zo dat we terroristische acties van moslims aanduiden als ‘islamitisch’, maar ook dat specifieke terreurdaden als snel een ‘islamitische signatuur’ hebben zonder dat duidelijk is wie het gedaan heeft of zelfs als duidelijk is wie het gedaan heeft. Denk aan zelfmoordaanslagen. De kans is groot dat u dan eerst aan islamitische groeperingen denkt ook al waren in de moderne geschiedenis de Tamil Tijgers de trendsetters. Als we binnen de categorie ‘religieus terrorisme’ blijven dan zouden we stellen dat islamitische groeperingen ‘seculier-boeddhistische’ terreurtactieken toepassen. Waarbij de labels dus helemaal nietszeggend zijn geworden. Maar denk ook aan de aanslagen in Noorwegen door Anders Breivik, daarvan wisten we ook zeker dat er moslims achter zaten. Waarom? Vanwege de tactiek die werd toegepast, die zou een Al Qaeda signatuur kennen. Alsof specifieke strategische en tactische overwegingen alleen maar door religieuze overtuigingen zouden zijn ingegeven. De uitzending van Medialogica laat dit mooi zien en tal van wat ik hier besproken heb komt daar expliciet en impliciet aan bod. Daarnaast heeft Medialogica nog een extra argument tegen de term ‘islamitisch terrorisme’; die levert een kokervisie op waardoor we er dus flink naast kunnen zitten. Let ook op hoe ‘de blonde man’ ineens verschijnt én dat twijfels zaait over het idee dat het moslims zijn.

Kijk de uitzending van Argos TV – Medialogica: The Usual Suspects.

Mede gebaseerd op en ontleend aan: Jackson, R. (2007), Constructing Enemies: ‘Islamic Terrorism’ in Political and Academic Discourse. Government and Opposition, 42: 394–426. doi: 10.1111/j.1477-7053.2007.00229.x

Eerder in de serie Welkom in Eurabia:

1. Deel 1: Voor een islamisering van de samenleving
2. Deel 2: De Protocollen van de Wijzen van Mekka
3. Deel 3: Islamofobie

0 comments.

Nieuwsuur: Yilmaz – The Story of a Dutch Soldier in Syria

Posted on February 6th, 2014 by martijn.
Categories: International Terrorism, Religious and Political Radicalization, Society & Politics in the Middle East.

Currently about 120 Dutch Muslims have joined the armed struggle in Syria as foreign fighters. One of them is a former soldier in the Dutch army, the Turkish-Dutch Yilmaz. Roozbeh Kaboly, foreign editor of the Dutch National TV program Nieuwsuur (NewsHour) found Yilmaz on his social media page (Instagram) 8 months ago. It took Yilmaz a long time to trust Kaboly and accept to give an interview. In the beginning he even denied that he was from the Netherlands. As it’s not safe for reporters in Syria and extremist fighters target them, Nieuwsuur asked an intermediary to do the interview.

Yilmaz was active on Instagram (and I think Dutch journalist Harald Doornbos was one of the first to notice him) but since that account is closed you can find him on Tumblr where he posts pictures of fighting, Syrian children, weapons and several modalities of propaganda. On Ask.fm one can ask him questions to which he responds.[EDIT: It is not correct that Doornbos was the first. Doornbos discovered one of Yilmaz’ last instagram accounts. Roozbeh Kaboly was already in contact with him at that time.]

Syria 2014. Jihad in style. Alhamdulillah.

Shared from chechclear using Embeddlr
The report is interesting for several reasons. First of all it is the first interview with a Dutch fighter who is actually present in Syria. There have been a few interviews with returnees and there was a full page interview in a national newspaper with a spokesperson of a few fighters, but this is the first one on national TV. Also Yilmaz appears not to belong to the networks of Muslims that are usually associated with fighting in Syria. Interestingly, Yilmaz wears his Dutch army uniform while training other foreign fighters. Also Yilmaz states that the fact that he fights in Syria not by definition means he belongs to the Al Qaeda affiliated networks (ISIS and Nusra) although in his posts he does have words of praise for ISIS rebels.

Yilmaz makes clear that he fights ‘fissabillaah’ for the sake of God as his ultimate motive. He does not plan to return to the Netherlands to die as a martyr; as a response to the often expressed fear that returnees will turn into local violent militants in Europe.

“No, no, I came to Syria for Syria only. I didn’t come to Syria to learn how to make bombs, or this or that and to go back. That’s not the mentality many of these fighters here have. We came here — basically, and I know it sounds harsh, but many of the brothers here, including myself, we came here to die…. So, us going back is not part of our perspective here. I mean it’s a big sacrifice and there’s a lot of work to do, so why should I even think about Holland or Europe? It’s a closed chapter for me.”

He even states that if the Dutch army had sent a unit to help the ‘Syrian people’ he would have been the first to enlist. Also interestingly while in many of the debates radicalization and the fighting in Syria is seen as a lack of integration and as some kind of pathology, Yilmaz stresses political goals: the suffering of the Syrian people under the hands of Assad (‘you can not sit at home…’) and the creation of an Islamic state. He also displays some sense of humor and ‘Dutchness’ when he refers to sushi, Dr. Pepper and ‘kapsalon’ (a Dutch fast food invented by a Turkish Dutch snackbar owner).

The interview also yielded a lot of criticism from different sides (among them the Dutch Coordinator for Counter-terrorism and security) who stated that Nieuwsuur made propaganda for Syrian fighters and/or Al Qaeda. I think therefore it was good the program also showed how they came into contact with Yilmaz and had Erwin Bakker providing the critical note at the end. Of course Yilmaz’ story is partly a media operation. As he states himself on social media: ‘Half of Jihad is media’. What I did miss however was the hardship of foreign fighters themselves. It is not an easy thing to do, to fight there. The sometimes difficult conditions under which they operate, their position as foreign fighters amidst Syrian fighters, the atrocities of war are all left out. Nevertheless I do think the interview provides us with some idea about foreign fighters (of course this is only one of them) that has been completely absent in the discussion (as outlined above).

You can watch the interview here:

See also NYT The Lede Blog

1 comment.

Solidariteit & Sympathie – Een impressie van de demonstratie voor moslimgevangen

Posted on December 24th, 2013 by martijn.
Categories: Activism, International Terrorism, Notes from the Field, Public Islam.

Afgelopen zaterdag vond in Den Haag een demonstratie plaats van ongeveer 40 moslims tegen de gevangenschap van de leider van Sharia4Belgium in België en Lehsen Aacuk in Marokko. Over Abu Imraan is genoeg bekend denk ik, over Lehsen Aacuk zal ik hieronder wat meer informatie geven.

Het Schouwspel

Op het station van Den Haag kom ik één van de demonstranten tegen en reis met hem verder via tram en te voet naar de demonstratie. Van enige afstand zien we de vaandels die ze bij zich dragen. Hij sluit zich aan bij zijn kameraden en ik observeer keurig vanaf een hoek van de straat. Het gaat op dat moment om zo’n twintig mannen; later voor en tijdens de demonstratie groeit dit uit tot ruim veertig. Vrouwen was verzocht niet deel te nemen aan de demonstratie en eventueel via twitter en facebook voor een proteststorm (een vloed aan tweets en statusupdates) te zorgen; die heb ik niet gezien maar heb het ook niet echt in de gaten gehouden.

Naast deze mannen is ook de politie aanwezig bij de Belgische en Marokkaanse ambassades en ook enkele mensen van de media. Dit laatste is zeer beperkt en dat is op zich wel verrassend gezien de ophef die er de laatste maanden is geweest over deze groep moslims. Wellicht heeft een en ander met het weer te maken, maar het zou ook kunnen dat de eigen mediacode van deze groep een rol speelt. Vantevoren is afgesproken dat niemand met de media praat en dat er achteraf een moment is voor de media. Het zou goed kunnen dat journalisten daardoor denken ‘laat maar’ zeker als ze daarvoor de hele tijd in de kou en regen moeten wachten. Misschien was ook de vorige demonstratie, toen er slechts vier demonstranten waren, daar mede debet aan.

Aan de andere kant moeten we toch ook vaststellen dat eerdere demonstraties voor moslimgevangenen, destijds nog onder de noemer van Behind Bars, ook niet zoveel media-aandacht opleverden. De demonstraties die wèl veel aandacht opleverden waren twee demonstraties over onderwerpen die toch al hoog op de agenda van de media stonden: de gezichtssluier en het protest tegen de film The Innocence of Muslims. Er lijkt ‘gewoonweg’ niet zo heel veel belangstelling te zijn voor deze categorie gevangenen.

De Toespraken
Er zijn twee toespraken bij de Belgische ambassade. Een fragment van de eerste:

Wij staan hier voor de Belgische ambassade als gebaar van solidariteit naar de Belgische gedetineerden, en in het bijzonder naar Aboe ‘Imran. Aboe ‘Imran, een vader, een echtgenoot, een geliefde broeder, een voorbeeld figuur en een nachtmerrie voor het Belgische demonencratie. Een politiekbewuste broeder met een vlijmscherpe tong waarmee hij de onrechtplegers en de hypocrieten in verschillende talen toetakelde. Hij zit vast voor ‘t oproepen tot haat en geweld, een leugenachtige aanklacht welke door elke simpele ziel die één van zijn video’s heeft bekeken op youtube, niet bevestigd kan worden. Alvorens hij begint met spreken, en alvorens hij bepaalde uitspraken doet waarvan hij denkt dat het tegen hem gebruikt kan worden en dat het uit de context gerukt kan worden, geeft hij keurig en netjes aan dat hij niet oproept tot ‘Haat en Geweld’.

In deze toespraak worden ook andere namen genoemd van mensen met wie solidariteit betuigd wordt:

• Abu Dawud (Kamel Affetat)
• Jean-Louis Denis
• Abdelhakim al ouassaki
• Ilias Taketloune
• Hassan Hamdaoui

EDIT: toevoeging aan deze lijst: Walid Lakdim, Nizar Trabelsi, Malika el Aroud

(er zouden er nog meer toegevoegd kunnen worden, maar dat is voor een andere keer)

(De links zijn van mij natuurlijk, niet van de spreker. Ze geven enige info over de personen en, meer, over hoe er over hen wordt gesproken). De spreker stelt dat al deze mensen onterecht vastzitten. Zij hebben niet gedaan wat hen verweten wordt en zitten in feite alleen maar vast omdat ze standvastig blijven vasthouden aan de ware islam, die uitdragen en ernaar praktiseren en dus democratie afwijzen.

De afwijzing van democratie was ook te zien in het spandoek ‘democratie = hypocrisie’. Men wijst democratie af omdat het volgens hen tegen islam is. Daarmee is het een intrinsiek onrechtvaardig systeem (aangezien alleen de islam rechtvaardigheid brengt) en het feit dat de genoemde mensen vervolgd worden voor hun geloofsovertuiging door een systeem dat juist vrijheid zou moeten promoten laat de hypocrisie en onrechtvaardigheid ervan zien. Ook in de tweede toespraak komt dit terug:

Oh moslim, zij zullen nooit tevreden met jou zijn tot jij hun volgt. Tot jij hun religie volgt, tot jij hun demoNcratie volgt en afstand neemt van de Islam.
Luister oh Kaafir! En knoop dit goed in je oren! Ik aanbid niet wat jullie aanbidden. En ik zal nooit aanbidden wat jullie aanbidden! Lakoem Dienoekoem wa liyaa Dien!
Wat betekent dit? GEEN INTEGRATIE! GEEN TOLERATIE! Ik heb mijn eigen Deen, jij hebt jouw eigen Deen! Jullie hebben jullie demoNcratie, wij hebben onze Shariah! Jullie hebben jullie homofilie, wij hebben onze Nikaah!
Onze Aqiedah is gebaseerd op de Tawheed, op de Eenheid van Allaah, en dit houd in dat wij Vertrouwen hebben in Allaah, en dat wij onze daden verrichten voor Allaah. Dat wij staan en zitten omwille van Allaah! En dit zullen jullie nooit van ons kunnen afnemen!
Wat kunnen jullie doen? Ons opsluiten? Wat kunnen jullie nog meer doen? Ons aanvallen? Wat kunnen jullie doen? Niks! Niks zal de Tawheed uit onze harten halen bi idhni Allaah!
Keer op keer plotten en plannen jullie om ons te laten afdwalen, om ons het leven van de ongelovigen te laten nabootsen, maar wAllaah, herinner o broeder dat jij de kleinzoon bent van ‘Omar al-Faaroeq! Herinner o broeder dat jij de kleinzoon bent van Usaama bin Zayd! Van Khaalid ibn al-Waalid!
Wij zijn niet van de Ummah van Mark Rutte, wij zijn niet van de Ummah van Peter Velle de kankerpatient!
Wij zijn van de Ummah van Usama ibn Zayd, wij zijn van de Ummah van Omar ibn al-Khattaab! Wij zijn van de Ummah van Khalid ibn al-Walid! DAT ZIJN ONZE VOORBEELDEN! Wat zouden zij doen als zij vandaag de dag hier waren en zagen hoe de Heiligheid van Allaah werd geschonden, hoe onze broeders werden opgesloten en hoe deze zonen van varkens en apen de Islaam beledigen! Het antwoord laat ik aan jullie over!

In deze toespraak wordt ook, zonder namen te noemen, verwezen naar controverses van afgelopen weken waarin diverse Nederlandse moslimvoorlieden in niet mis te verstane woorden afstand hebben genomen van de Nederlandse moslims die naar Syrië gaan om daar te vechten tegen Assad:

Als de leed van de Islam jou er niet toe aanzet om kwaad te worden, doe verder dan geen moeite. Behoor jij tot degenen die een menselijkheid bezit? Leef dan maar als een angsthaas en sterf als een angsthaas.

De zorgen die afgelopen week door mensen als Ibrahim Wijbenga en Yasin ElForkani zijn uitgesproken, passen in een bredere trend onder moslims met grote zorgen over wat men beschouwt als ‘extremistische groepen‘. Door veel van de demonstranten echter zijn hun uitlatingen met verbijstering en woede gade geslagen en dat geldt ook voor de uitlatingen van salafistische prediker Suhayb Salam die stelde dat Syrië geen Europese strijders nodig heeft. Volgens deze demonstranten zijn de strijders van ISIS en Jahbat al Nusra helden die tenminste iets doen tegen het onrechtvaardige regime van Assad.

Voor, tijdens en na de toespraken worden diverse leuzen gescandeerd en na afloop vertrekt men naar de Marokkaanse ambassade. In tegenstelling tot het oorspronkelijke plan wordt het geen mars, maar gaat men per auto. Ook ik kan met een auto mee wat mij een wandeling door de regen en kou naar een tramhalte bepaart.

Bij de Marokkaanse ambassade is het weer inmiddels nog slechter. De demonstratie werd daar ingekort evenals de toespraak. Dit is een fragment van de oorspronkelijk geplande toespraak:

De verraders die hun Islaam hebben verkocht omwille van wereldse genoegten en begeerten! De verraders die zich verzetten tegen het Islamitisch systeem, wetende dat dit systeem van rechtvaardigheid ervoor zal zorgen dat zij van hun tronen af worden gestoot.
Het zijn deze verraders die vandaag de dag nog steeds de marionetten zijn van de Kruisvaarders! Zij zijn het die ervoor zorgen dat de Marokkaanse bevolking en de andere Moslim-bevolkingen leven in een gecontroleerd systeem van moderne slavernij! Het zijn deze marionetten die de Moslims bestrijden, gevangennemen en doden omwille van hun bazen onder de Kruisvaarders. Het is een schande dat de Moslims in hun eigen landen, niet het recht krijgen om hun Religie en Systeem te vestigen!
Het is een schande dat de Moslims die streven en pleiten voor het Islamitische systeem, worden opgesloten in hun eigen landen! Het is een schande dat de Moslims die wensen hun mede-Moslims te helpen, worden weggezet als terroristen en worden geworpen in de martelkelders van de tirannen!

In deze toespraak wordt een lijn getrokken van het verleden naar het heden en de teloorgang van de umma (wereldgemeenschap van moslims) mede geweten aan verraad in eigen kring. De demonstratie wordt besloten met een beroemde nashid: ‘ghuraba’ (de vreemdeling) (zie hier een oude tekst van mij daarover met diverse varianten waaronder enkele met muziek).

De demonstratie wordt vervolgens beeindigd en men gaat ieder zijn eigen weg of nog ergens eten.  Door één van de demonstranten wordt het hele gebeuren samengevat onder de noemer ‘hard maar gemoedelijk’ en daar kan ik me wel in vinden. Het taalgebruik richting Belgische en Marokkaanse autoriteiten was hard en grof; de onderlinge sfeer was echter gemoedelijk en ook het toezicht van de politie verliep in een prettige sfeer.

Lehsen Aacuk
Begin dit jaar werd de Marokkaanse Nederlander Lehsen Aacuk in Marokko gevangen gezet door het Marokkaanse regime op verdenking van ronselen voor de gewapende strijd. Hij zou gemarteld zijn en is veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf. Hij ontkent alle beschuldigingen. Hij slaagde erin de volgende audio-boodschap voorafgaand aan de demonstratie te verspreiden via de Facebookpagina ‘Onze Gedetineerden’:

Op onderstaande video ziet u hem op het podium tijdens demonstratie tegen de film The Innocence of Muslims op het Museumplein in Amsterdam (vanaf 37:57):

Zie ook dit artikel op De Ware Religie waar u Lehsen Aacuk ziet staan naast Omar Haddouchi; een Marokkaanse Salafi prediker.

Politieke gevangenen
Zijn de genoemde mannen in het protest politieke gevangenen? Ze worden in beleid en media weggezet als terroristen, gekkies, haatbaarden, enzovoorts. Hun acties (los van de vraag of ze nu wel of niet gedaan hebben waar ze voor gevangen zijn genomen) zijn echter politiek en hoewel ze met de termen terroristisch, gekkies en haatbaarden ook nogal irrationeel en nihilistisch worden voorgesteld blijven ze toch zeker politiek. Tegelijkertijd is de term politieke gevangene natuurlijk voor deze groep ook controversieel. Immers, de term wordt vooral gebruikt (volgens mij) voor slachtoffers van politieke vervolgingen door regimes die ons (en wij hen) meestal niet goed gezind zijn. Politieke gevangenen zijn meestal sympathieke gevangenen en de gevangenen die hierboven genoemd worden krijgen juist niet veel sympathie.

In een recent artikel in The Guardian wijst Richard Seymour op de grotere diversiteit in het scala aan tactieken en technieken om protest te beheersen én een bijbehorende trend om bepaalde opponenten te identificeren onder de noemer van criminaliteit en openbare orde.

From Quebec to Spain, anti-protest laws are threatening true democracy | Richard Seymour | Comment is free | theguardian.com

For protest policing under neoliberalism does not simply entail more repressive behaviour. In fact, the secular trend across European states is for a convergence around a more differentiated system of strategies toward protests.

In dealing with larger protests representing “official” bodies, police tend to prefer consensual and negotiated approaches, and tend to take a greater physical distance from the people whose activities they are policing. By contrast, smaller groups of protesters representing loose social coalitions, campaign alliances and so on, are more likely to be deemed extremist, terrorist or even – theatrical gasp – anarchist, and thus subject to militarised policing, direct surveillance and physical coercion, with the invocation of “anti-terrorist” or other repressive legislation.

Just as the definition of crime is inherently ideological, so the decision as to what constitutes an “official” protest or an “extremist” outrage is in part ideological and normative, deriving from the legal and political culture of policing in a given state and bureaucratic categories deployed by local and national forces. Necessarily, then, this is an inherently politicised form of policing.

Wat het gebruik, of het gebrek eraan, van het label politieke gevangene ons leert is dat de staat manieren heeft om te bepalen en uit te dragen welke vormen van protest acceptabel en ‘normaal’ zijn en welke niet. Juist anarchistische vormen van protest (waar deze groepen ook wel wat van weg hebben) die kleinschalig, niet hierarchisch zijn worden geproblematiseerd. (Zie ook het stuk van Doutje Lettinga naar aanleiding van de Engelse relschoppers uit 2011 (mede gebaseerd op het proefschrift van Femke Kaulingfreks Making Trouble. Disruptive Interventions of Urban Youth as Unruly Politics).) De termen en het beleid ten aanzien van deze gevangenen en ten aanzien van de groep die voor hen opkomt zeggen dus eerst en vooral iets over machtsverhoudingen in de samenleving en over de verhoudingen onder moslims in het bijzonder.

De de-politisering van deze categorie gevangenen zien we ook terugkeren in (serieuze) analyses van oorzaken van radicalisering. Daarin wordt verwezen naar uitsluiting, sociaal-economische achterstanden en psychologische problematiek. Dat speelt misschien een rol, maar vergeten wordt dan dat we hier ook te maken hebben met politiek en dat de War on Terror grote consequenties kan hebben voor diegenen die, volgens de staat, aan de verkeerde kant staan. Vanuit een mensenrechtenoverweging zijn er, zeker in het geval van Lehsen Aacuk, wel degelijk bezwaren te maken tegen zijn proces en detentie. Het kwalificeren van deze mensen als terroristen, gekkies en haatbaarden in plaats van politieke gevangenen, valt dan ook samen met hun uitsluiting uit een gemeenschap van mensen wiens leven, lichamen, verwondingen en rechten ‘onze’ aandacht, zorg solidariteit en compassie verdienen. Met andere woorden ook de bredere politieke en sociale context en de grieven die daaruit voortkomen zijn van belang om bepaalde protestbewegingen te begrijpen en ook om het gebrek aan belangstelling voor deze categorie gevangenen te begrijpen.

Noten

• De teksten van de toespraken die hier getoond zijn, zijn afkomstig van de geschreven tekst van de sprekers.

• Dank aan degene die mijn van de Belgische naar de Marokkaanse ambassade en de laatste stop heeft gereden.
• Houdt u er rekening mee dat vandaag de laatste dag is dat u suggesties kunt opsturen voor de Dr. Kromzwaard Trofee? Wat zijn de beste/slechtste stukken met betrekking tot islam, moslims, integratie, multiculturele samenleving van blogs, kranten en andere media? Geef uw suggesties door: HIER.

0 comments.

Solidariteit & Sympathie – Een impressie van de demonstratie voor moslimgevangen

Posted on December 24th, 2013 by martijn.
Categories: Activism, International Terrorism, Notes from the Field, Public Islam.

Afgelopen zaterdag vond in Den Haag een demonstratie plaats van ongeveer 40 moslims tegen de gevangenschap van de leider van Sharia4Belgium in België en Lehsen Aacuk in Marokko. Over Abu Imraan is genoeg bekend denk ik, over Lehsen Aacuk zal ik hieronder wat meer informatie geven.

Het Schouwspel

Op het station van Den Haag kom ik één van de demonstranten tegen en reis met hem verder via tram en te voet naar de demonstratie. Van enige afstand zien we de vaandels die ze bij zich dragen. Hij sluit zich aan bij zijn kameraden en ik observeer keurig vanaf een hoek van de straat. Het gaat op dat moment om zo’n twintig mannen; later voor en tijdens de demonstratie groeit dit uit tot ruim veertig. Vrouwen was verzocht niet deel te nemen aan de demonstratie en eventueel via twitter en facebook voor een proteststorm (een vloed aan tweets en statusupdates) te zorgen; die heb ik niet gezien maar heb het ook niet echt in de gaten gehouden.

Naast deze mannen is ook de politie aanwezig bij de Belgische en Marokkaanse ambassades en ook enkele mensen van de media. Dit laatste is zeer beperkt en dat is op zich wel verrassend gezien de ophef die er de laatste maanden is geweest over deze groep moslims. Wellicht heeft een en ander met het weer te maken, maar het zou ook kunnen dat de eigen mediacode van deze groep een rol speelt. Vantevoren is afgesproken dat niemand met de media praat en dat er achteraf een moment is voor de media. Het zou goed kunnen dat journalisten daardoor denken ‘laat maar’ zeker als ze daarvoor de hele tijd in de kou en regen moeten wachten. Misschien was ook de vorige demonstratie, toen er slechts vier demonstranten waren, daar mede debet aan.

Aan de andere kant moeten we toch ook vaststellen dat eerdere demonstraties voor moslimgevangenen, destijds nog onder de noemer van Behind Bars, ook niet zoveel media-aandacht opleverden. De demonstraties die wèl veel aandacht opleverden waren twee demonstraties over onderwerpen die toch al hoog op de agenda van de media stonden: de gezichtssluier en het protest tegen de film The Innocence of Muslims. Er lijkt ‘gewoonweg’ niet zo heel veel belangstelling te zijn voor deze categorie gevangenen.

De Toespraken
Er zijn twee toespraken bij de Belgische ambassade. Een fragment van de eerste:

Wij staan hier voor de Belgische ambassade als gebaar van solidariteit naar de Belgische gedetineerden, en in het bijzonder naar Aboe ‘Imran. Aboe ‘Imran, een vader, een echtgenoot, een geliefde broeder, een voorbeeld figuur en een nachtmerrie voor het Belgische demonencratie. Een politiekbewuste broeder met een vlijmscherpe tong waarmee hij de onrechtplegers en de hypocrieten in verschillende talen toetakelde. Hij zit vast voor ‘t oproepen tot haat en geweld, een leugenachtige aanklacht welke door elke simpele ziel die één van zijn video’s heeft bekeken op youtube, niet bevestigd kan worden. Alvorens hij begint met spreken, en alvorens hij bepaalde uitspraken doet waarvan hij denkt dat het tegen hem gebruikt kan worden en dat het uit de context gerukt kan worden, geeft hij keurig en netjes aan dat hij niet oproept tot ‘Haat en Geweld’.

In deze toespraak worden ook andere namen genoemd van mensen met wie solidariteit betuigd wordt:

• Abu Dawud (Kamel Affetat)
• Jean-Louis Denis
• Abdelhakim al ouassaki
• Ilias Taketloune
• Hassan Hamdaoui

EDIT: toevoeging aan deze lijst: Walid Lakdim, Nizar Trabelsi, Malika el Aroud

(er zouden er nog meer toegevoegd kunnen worden, maar dat is voor een andere keer)

(De links zijn van mij natuurlijk, niet van de spreker. Ze geven enige info over de personen en, meer, over hoe er over hen wordt gesproken). De spreker stelt dat al deze mensen onterecht vastzitten. Zij hebben niet gedaan wat hen verweten wordt en zitten in feite alleen maar vast omdat ze standvastig blijven vasthouden aan de ware islam, die uitdragen en ernaar praktiseren en dus democratie afwijzen.

De afwijzing van democratie was ook te zien in het spandoek ‘democratie = hypocrisie’. Men wijst democratie af omdat het volgens hen tegen islam is. Daarmee is het een intrinsiek onrechtvaardig systeem (aangezien alleen de islam rechtvaardigheid brengt) en het feit dat de genoemde mensen vervolgd worden voor hun geloofsovertuiging door een systeem dat juist vrijheid zou moeten promoten laat de hypocrisie en onrechtvaardigheid ervan zien. Ook in de tweede toespraak komt dit terug:

Oh moslim, zij zullen nooit tevreden met jou zijn tot jij hun volgt. Tot jij hun religie volgt, tot jij hun demoNcratie volgt en afstand neemt van de Islam.
Luister oh Kaafir! En knoop dit goed in je oren! Ik aanbid niet wat jullie aanbidden. En ik zal nooit aanbidden wat jullie aanbidden! Lakoem Dienoekoem wa liyaa Dien!
Wat betekent dit? GEEN INTEGRATIE! GEEN TOLERATIE! Ik heb mijn eigen Deen, jij hebt jouw eigen Deen! Jullie hebben jullie demoNcratie, wij hebben onze Shariah! Jullie hebben jullie homofilie, wij hebben onze Nikaah!
Onze Aqiedah is gebaseerd op de Tawheed, op de Eenheid van Allaah, en dit houd in dat wij Vertrouwen hebben in Allaah, en dat wij onze daden verrichten voor Allaah. Dat wij staan en zitten omwille van Allaah! En dit zullen jullie nooit van ons kunnen afnemen!
Wat kunnen jullie doen? Ons opsluiten? Wat kunnen jullie nog meer doen? Ons aanvallen? Wat kunnen jullie doen? Niks! Niks zal de Tawheed uit onze harten halen bi idhni Allaah!
Keer op keer plotten en plannen jullie om ons te laten afdwalen, om ons het leven van de ongelovigen te laten nabootsen, maar wAllaah, herinner o broeder dat jij de kleinzoon bent van ‘Omar al-Faaroeq! Herinner o broeder dat jij de kleinzoon bent van Usaama bin Zayd! Van Khaalid ibn al-Waalid!
Wij zijn niet van de Ummah van Mark Rutte, wij zijn niet van de Ummah van Peter Velle de kankerpatient!
Wij zijn van de Ummah van Usama ibn Zayd, wij zijn van de Ummah van Omar ibn al-Khattaab! Wij zijn van de Ummah van Khalid ibn al-Walid! DAT ZIJN ONZE VOORBEELDEN! Wat zouden zij doen als zij vandaag de dag hier waren en zagen hoe de Heiligheid van Allaah werd geschonden, hoe onze broeders werden opgesloten en hoe deze zonen van varkens en apen de Islaam beledigen! Het antwoord laat ik aan jullie over!

In deze toespraak wordt ook, zonder namen te noemen, verwezen naar controverses van afgelopen weken waarin diverse Nederlandse moslimvoorlieden in niet mis te verstane woorden afstand hebben genomen van de Nederlandse moslims die naar Syrië gaan om daar te vechten tegen Assad:

Als de leed van de Islam jou er niet toe aanzet om kwaad te worden, doe verder dan geen moeite. Behoor jij tot degenen die een menselijkheid bezit? Leef dan maar als een angsthaas en sterf als een angsthaas.

De zorgen die afgelopen week door mensen als Ibrahim Wijbenga en Yasin ElForkani zijn uitgesproken, passen in een bredere trend onder moslims met grote zorgen over wat men beschouwt als ‘extremistische groepen‘. Door veel van de demonstranten echter zijn hun uitlatingen met verbijstering en woede gade geslagen en dat geldt ook voor de uitlatingen van salafistische prediker Suhayb Salam die stelde dat Syrië geen Europese strijders nodig heeft. Volgens deze demonstranten zijn de strijders van ISIS en Jahbat al Nusra helden die tenminste iets doen tegen het onrechtvaardige regime van Assad.

Voor, tijdens en na de toespraken worden diverse leuzen gescandeerd en na afloop vertrekt men naar de Marokkaanse ambassade. In tegenstelling tot het oorspronkelijke plan wordt het geen mars, maar gaat men per auto. Ook ik kan met een auto mee wat mij een wandeling door de regen en kou naar een tramhalte bepaart.

Bij de Marokkaanse ambassade is het weer inmiddels nog slechter. De demonstratie werd daar ingekort evenals de toespraak. Dit is een fragment van de oorspronkelijk geplande toespraak:

De verraders die hun Islaam hebben verkocht omwille van wereldse genoegten en begeerten! De verraders die zich verzetten tegen het Islamitisch systeem, wetende dat dit systeem van rechtvaardigheid ervoor zal zorgen dat zij van hun tronen af worden gestoot.
Het zijn deze verraders die vandaag de dag nog steeds de marionetten zijn van de Kruisvaarders! Zij zijn het die ervoor zorgen dat de Marokkaanse bevolking en de andere Moslim-bevolkingen leven in een gecontroleerd systeem van moderne slavernij! Het zijn deze marionetten die de Moslims bestrijden, gevangennemen en doden omwille van hun bazen onder de Kruisvaarders. Het is een schande dat de Moslims in hun eigen landen, niet het recht krijgen om hun Religie en Systeem te vestigen!
Het is een schande dat de Moslims die streven en pleiten voor het Islamitische systeem, worden opgesloten in hun eigen landen! Het is een schande dat de Moslims die wensen hun mede-Moslims te helpen, worden weggezet als terroristen en worden geworpen in de martelkelders van de tirannen!

In deze toespraak wordt een lijn getrokken van het verleden naar het heden en de teloorgang van de umma (wereldgemeenschap van moslims) mede geweten aan verraad in eigen kring. De demonstratie wordt besloten met een beroemde nashid: ‘ghuraba’ (de vreemdeling) (zie hier een oude tekst van mij daarover met diverse varianten waaronder enkele met muziek).

De demonstratie wordt vervolgens beeindigd en men gaat ieder zijn eigen weg of nog ergens eten.  Door één van de demonstranten wordt het hele gebeuren samengevat onder de noemer ‘hard maar gemoedelijk’ en daar kan ik me wel in vinden. Het taalgebruik richting Belgische en Marokkaanse autoriteiten was hard en grof; de onderlinge sfeer was echter gemoedelijk en ook het toezicht van de politie verliep in een prettige sfeer.

Lehsen Aacuk
Begin dit jaar werd de Marokkaanse Nederlander Lehsen Aacuk in Marokko gevangen gezet door het Marokkaanse regime op verdenking van ronselen voor de gewapende strijd. Hij zou gemarteld zijn en is veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf. Hij ontkent alle beschuldigingen. Hij slaagde erin de volgende audio-boodschap voorafgaand aan de demonstratie te verspreiden via de Facebookpagina ‘Onze Gedetineerden’:

Op onderstaande video ziet u hem op het podium tijdens demonstratie tegen de film The Innocence of Muslims op het Museumplein in Amsterdam (vanaf 37:57):

Zie ook dit artikel op De Ware Religie waar u Lehsen Aacuk ziet staan naast Omar Haddouchi; een Marokkaanse Salafi prediker.

Politieke gevangenen
Zijn de genoemde mannen in het protest politieke gevangenen? Ze worden in beleid en media weggezet als terroristen, gekkies, haatbaarden, enzovoorts. Hun acties (los van de vraag of ze nu wel of niet gedaan hebben waar ze voor gevangen zijn genomen) zijn echter politiek en hoewel ze met de termen terroristisch, gekkies en haatbaarden ook nogal irrationeel en nihilistisch worden voorgesteld blijven ze toch zeker politiek. Tegelijkertijd is de term politieke gevangene natuurlijk voor deze groep ook controversieel. Immers, de term wordt vooral gebruikt (volgens mij) voor slachtoffers van politieke vervolgingen door regimes die ons (en wij hen) meestal niet goed gezind zijn. Politieke gevangenen zijn meestal sympathieke gevangenen en de gevangenen die hierboven genoemd worden krijgen juist niet veel sympathie.

In een recent artikel in The Guardian wijst Richard Seymour op de grotere diversiteit in het scala aan tactieken en technieken om protest te beheersen én een bijbehorende trend om bepaalde opponenten te identificeren onder de noemer van criminaliteit en openbare orde.

From Quebec to Spain, anti-protest laws are threatening true democracy | Richard Seymour | Comment is free | theguardian.com

For protest policing under neoliberalism does not simply entail more repressive behaviour. In fact, the secular trend across European states is for a convergence around a more differentiated system of strategies toward protests.

In dealing with larger protests representing “official” bodies, police tend to prefer consensual and negotiated approaches, and tend to take a greater physical distance from the people whose activities they are policing. By contrast, smaller groups of protesters representing loose social coalitions, campaign alliances and so on, are more likely to be deemed extremist, terrorist or even – theatrical gasp – anarchist, and thus subject to militarised policing, direct surveillance and physical coercion, with the invocation of “anti-terrorist” or other repressive legislation.

Just as the definition of crime is inherently ideological, so the decision as to what constitutes an “official” protest or an “extremist” outrage is in part ideological and normative, deriving from the legal and political culture of policing in a given state and bureaucratic categories deployed by local and national forces. Necessarily, then, this is an inherently politicised form of policing.

Wat het gebruik, of het gebrek eraan, van het label politieke gevangene ons leert is dat de staat manieren heeft om te bepalen en uit te dragen welke vormen van protest acceptabel en ‘normaal’ zijn en welke niet. Juist anarchistische vormen van protest (waar deze groepen ook wel wat van weg hebben) die kleinschalig, niet hierarchisch zijn worden geproblematiseerd. (Zie ook het stuk van Doutje Lettinga naar aanleiding van de Engelse relschoppers uit 2011 (mede gebaseerd op het proefschrift van Femke Kaulingfreks Making Trouble. Disruptive Interventions of Urban Youth as Unruly Politics).) De termen en het beleid ten aanzien van deze gevangenen en ten aanzien van de groep die voor hen opkomt zeggen dus eerst en vooral iets over machtsverhoudingen in de samenleving en over de verhoudingen onder moslims in het bijzonder.

De de-politisering van deze categorie gevangenen zien we ook terugkeren in (serieuze) analyses van oorzaken van radicalisering. Daarin wordt verwezen naar uitsluiting, sociaal-economische achterstanden en psychologische problematiek. Dat speelt misschien een rol, maar vergeten wordt dan dat we hier ook te maken hebben met politiek en dat de War on Terror grote consequenties kan hebben voor diegenen die, volgens de staat, aan de verkeerde kant staan. Vanuit een mensenrechtenoverweging zijn er, zeker in het geval van Lehsen Aacuk, wel degelijk bezwaren te maken tegen zijn proces en detentie. Het kwalificeren van deze mensen als terroristen, gekkies en haatbaarden in plaats van politieke gevangenen, valt dan ook samen met hun uitsluiting uit een gemeenschap van mensen wiens leven, lichamen, verwondingen en rechten ‘onze’ aandacht, zorg solidariteit en compassie verdienen. Met andere woorden ook de bredere politieke en sociale context en de grieven die daaruit voortkomen zijn van belang om bepaalde protestbewegingen te begrijpen en ook om het gebrek aan belangstelling voor deze categorie gevangenen te begrijpen.

Noten

• De teksten van de toespraken die hier getoond zijn, zijn afkomstig van de geschreven tekst van de sprekers.

• Dank aan degene die mijn van de Belgische naar de Marokkaanse ambassade en de laatste stop heeft gereden.
• Houdt u er rekening mee dat vandaag de laatste dag is dat u suggesties kunt opsturen voor de Dr. Kromzwaard Trofee? Wat zijn de beste/slechtste stukken met betrekking tot islam, moslims, integratie, multiculturele samenleving van blogs, kranten en andere media? Geef uw suggesties door: HIER.

0 comments.

Mali & Nederland: Gevangen in de War on Terror

Posted on November 5th, 2013 by martijn.
Categories: International Terrorism.

Gastauteurs: Tonny van der Mee en Jeroen Kostense 

Het kabinet stuurt 370 militairen naar de VN-missie in Mali. De eerste grote Nederlandse operatie in Afrika wordt meteen ook een riskante. Wat is ons belang om de nek uit te steken in een van de armste landen ter wereld?

“Tikkende tijdbommen”

In het noorden van het Afrikaanse land gaan een kleine 100 commando’s inlichtingen verzamelen. Ook gaat ongeveer hetzelfde aantal inlichtingenspecialisten en -analisten mee. De militairen worden gelegerd in de hoofdstad Bamako en het noordelijke Gao. De eerste militairen kunnen al voor de kerst in het straatarme Mali actief zijn.

Oud-minister van Ontwikkelingssamenwerking Bert Koenders (PvdA) noemde in 2009 fragiele staten in Afrika, zoals Mali, Congo en Tsjaad, al `tikkende tijdbommen’. ,,We hebben er een verlicht eigenbelang bij als de stabiliteit intact blijft.”

Nu staat Koenders aan het hoofd van de VN-missie in Mali (Minusma). Zijn benoeming is een handige zet van de VN geweest om het Nederlandse kabinet over de streep te trekken. Koenders maakt geen geheim van zijn liefde voor Afrika. Als Kamerlid en minister probeerde hij het continent zoveel mogelijk te ontzien bij snoeiharde bezuinigingen op ontwikkelingshulp.

Mali is nog een van de weinige landen die hulpgeld van Nederland krijgen. Voor volgend jaar is 36 miljoen euro begroot voor voedsel, water, onderwijs en democratisering. ,,Ontwikkelingssamenwerking is ook ons eigenbelang,” zei Koenders eerder. ,,Armoedebestrijding zorgt ervoor dat de voedingsbodem voor extremisme afneemt.”

Dat laatste is de inzet van de militaire missie nu. De Noord-Afrikaanse terreurgroep al-Qaeda in de Islamitische Maghreb (AQIM) wordt als een groot gevaar gezien. Ze ontvoeren westerlingen, onder wie de al 2 jaar gegijzelde Woerdenaar Sjaak Rijke, en houden zich bezig met drugs- en wapensmokkel.

“War on Terror”

De Amerikanen hebben in Afrika al 10 jaar geleden een derde front – na Irak en Afghanistan – geopend in hun war on terror. Nederland heeft daar, zonder dat de Tweede Kamer werd geïnformeerd, al aan meegedaan door jarenlang Afrikaanse militairen te trainen (Flintlock).

De groeiende bemoeienis van Westerse landen in de Sahel is bedoeld om te voorkomen dat deze `boevennesten’ door jihadisten als springplank naar Europa worden gebruikt. ,,We vergeten te makkelijk dat deze al-Qaeda-achtige structuren ook een grote invloed op Nederland en onze veiligheid en stabiliteit hebben,” zegt Dick Berlijn, voormalig commandant der strijdkrachten.

Die terroristische structuren zijn nu steeds meer opgeschoven van Afghanistan naar Afrika. ,,Door in Mali te zijn, moeten we ervoor zorgen dat dit soort rebellengroepen niet groter kan worden,” zegt ook voormalig directeur van de Militaire Inlichtingen- en Veiligheidsdienst Pieter Cobelens.

Na Uruzgan is dit de eerste grote militaire missie van Nederland. Berlijn: ,,Als we weigeren mee te doen en Nederland de reputatie krijgt dat het andere landen de kastanjes uit het vuur laat halen in complexe situaties, ben ik bang dat onze internationale betrekkingen onder druk komen te staan.”

Wie steunen we?

De vraag is welk regime je steunt met zo’n operatie. Dat bleek wel na de Westerse interventie in Libië, waar het verjagen van Kaddhafi het land in een nog grotere chaos stortte. De Toearegs – nomaden die als huursoldaten voor Kaddhafi vochten – zijn met hun halve wapenarsenaal teruggekeerd naar de landen onder de Sahara. Dat leidde tot de burgeroorlog in Mali, waar de rebellen hun eigen staat willen.

Frankrijk en de VS doen alles om hun positie in de regio te verstevigen. Niet alleen vanwege strategisch en veiligheidsbelang. Mali heeft zout en goud, buurlanden Mauritanië en Niger ijzererts en uranium, Nigeria olie. ,,Als er geen stabiliteit in deze regio is, dan gaat dit ten koste van onze eigen welvaart,” zegt Berlijn. En Cobelens: ,,Afrika is ook zeer belangrijk vanwege de aanwezige grondstoffen. Niet voor niets zien de Chinezen ook een groot belang in de Sahel en steunen Mali.”

Het AD onthulde 4 jaar geleden dat Koenders in het geheim de mogelijkheid van Nederlandse vredesmissies in Afrika liet onderzoeken. De Tweede Kamer zag er toen geen heil in, na het trauma van Srebrenica. Uiteindelijk is een compromis gevonden tussen de VVD, die liever een goede krijgsmacht heeft dan ontwikkelingshulp, en de PvdA, die graag Afrika wil helpen opbouwen. Militair historicus Christ Klep: ,,De PvdA krijgt haar Afrika-missie en de VVD een militaire missie.”

Waar ‘we’ het voor doen

De Nederlanders gaan vooral inlichtingen verzamelen en analyseren. De kwartiermakers vertrekken in december, de rest gaat in januari. ,,Het is een Nederlands belang te helpen voorkomen dat dicht bij huis een onbeheersbare situatie ontstaat.”

In het onherbergzame Mali mogen de elitetroepen doen waar ze goed in zijn: de vijand besluipen, zijn positie doorgeven, en indien nodig: schieten. ,,Hier doen ze het voor, niet voor het oefenen,” zegt brigade-generaal b.d. Ruud Vermeulen. ,,Als ze niet echt worden ingezet, stappen ze uiteindelijk op. Beroepstrots is voor ons geen vrijblijvend woord.”

De 90 commando’s opereren in Noord-Mali, waar moslimextremisten zitten. Ze krijgen ondersteuning van vier Apache-helikopters. Die detecteren de vijand op de grond en schieten waar nodig ook zelf. De omstandigheden en risico’s zijn vergelijkbaar met die in Irak en Afghanistan. Overdag snikheet en ‘s nachts ijskoud. De vijand is vaak onzichtbaar en heeft een indrukwekkend wapenarsenaal. De Fransen voeren in Mali sinds januari harde gevechten. Bij bomaanslagen zijn al burgers en twee VN-militairen (Tsjaad) omgekomen.

Verkennen, Vechten en Verjagen

,,In Mali zet je commando’s in een risicovol gebied in. Dan moet je rekening houden met slachtoffers,” zegt oud-generaal Dick Berlijn.

Een ingewijde die aan eerdere geheime operaties meedeed, verwacht dat de elitetroepen zullen vechten. Ook buiten het mandaat om. ,,Achter de vijandelijke linies gaat het verder dan inlichtingen vergaren, zoals opslagplaatsen opblazen en rebellen uitschakelen. Dat hoort de buitenwereld niet.”

Malinese overheidsfunctonarissen willen dat de Nederlanders ook operaties uitvoeren om jihadisten uit hun schuilplaatsen te jagen.

Het kabinet sluit ‘korte, hevige’ gevechten niet uit. Ook mogen de commando’s – na toestemming van de defensietop – rebellen aanhouden en opslagplaatsen ontmantelen. Er zijn geen operationele beperkingen. ,,Het dreigingsrisico is nu matig, maar dat kan veranderen,” zegt defensieminister Jeanine Hennis-Plasschaert. ,,Als onze militairen aangevallen worden, mogen ze zich verdedigen.”

Militair historicus Christ Klep vindt het onverstandig om de best opgeleide militairen alleen voor verkenningen en inlichtingen te gebruiken. Dat leidt tot onvrede. ,,Opjagen alleen is niet voldoende. In Uruzgan is het ook niet gelukt om de taliban weg te krijgen.”

Het voordeel voor Defensie is dat Nederland verschillende specialismen stuurt. ,,Zo’n missie is makkelijker te verkopen. Defensie kan zichzelf straks op de borst kloppen en laten zien wat ze allemaal kan.”

Operatie Flintlock

De commando’s kennen de Sahel goed. Herhaaldelijk deden ze mee aan de Amerikaanse antiterreur-oefening Flintlock. Nederlandse commando’s en mariniers trainden militairen van de Sahel-landen.

De Tweede Kamer hoefde hiervoor geen toestemming te geven, omdat het kabinet spreekt van een `oefening’. Maar de 30 trainers die nu naar Mali gaan, doen hetzelfde als tot nu toe stilzwijgend gebeurde.

,,We zijn door eerdere missies in Irak en Afghanistan en trainingsmissie Flintlock goed voorbereid om te vechten in deze omstandigheden,” zegt Pieter Cobelens, oud-directeur van de Militaire Inlichtingen- en Veiligheidsdienst (MIVD).

De VN noemt de situatie in Mali `relatief stabiel, maar fragiel’. ,,De Fransen doen heel goed hun werk,” zegt de Nederlander Willem Snapper vanuit centraal-Mali. ,,Het is al een tijd betrekkelijk rustig. Het gros van de terroristen zit in het zuiden van Libië of Algerije.”

Het web van internationale verplichtingen

De Nederlandse voorbereiding was volgens oud-generaal Vermeulen al lang voor het kabinetsbesluit in volle gang. Hij hoopt op de Nederlandse aanpak: hard militair én vriendelijk humanitair optreden.

Het zwaar militaire karakter van de missie biedt – buiten de politietraining en verbetering van veiligheid en recht – weinig ruimte voor ontwikkelingshulp, die sceptici in Mali liever zien.

Buitenlandse deskundigen vrezen dat Nederland zich laat gebruiken om andere belangen van westerse landen veilig te stellen. ,,Het is onbegrijpelijk dat Nederland zich laat meezuigen in dit wespennest,” zegt de Britse Sahara-deskundige Jeremy Keenan. De Amerikaanse hoogleraar internationale studies Vijay Prashad: ,,Je kunt een regionaal conflict, drugsprobleem en wapenhandel niet zomaar terrorisme noemen. Maar Nederland zit gevangen in internationale verplichtingen.”

Tonny van der Mee en Jeroen Kostense zijn onderzoeksjournalisten. Zij schreven eerder: Nederlandse leger & Flintlock: Trainen of vechten in de Sahel & Uitstel of afstel – Nederlandse militairen weg uit Mali? Dit stuk stond, in een iets andere versie, eerder in het AD en is tot stand gekomen met medewerking van Axel Velhuijzen en Deborah Jongejan.

0 comments.

Mali & Nederland: Gevangen in de War on Terror

Posted on November 5th, 2013 by martijn.
Categories: International Terrorism.

Gastauteurs: Tonny van der Mee en Jeroen Kostense 

Het kabinet stuurt 370 militairen naar de VN-missie in Mali. De eerste grote Nederlandse operatie in Afrika wordt meteen ook een riskante. Wat is ons belang om de nek uit te steken in een van de armste landen ter wereld?

“Tikkende tijdbommen”

In het noorden van het Afrikaanse land gaan een kleine 100 commando’s inlichtingen verzamelen. Ook gaat ongeveer hetzelfde aantal inlichtingenspecialisten en -analisten mee. De militairen worden gelegerd in de hoofdstad Bamako en het noordelijke Gao. De eerste militairen kunnen al voor de kerst in het straatarme Mali actief zijn.

Oud-minister van Ontwikkelingssamenwerking Bert Koenders (PvdA) noemde in 2009 fragiele staten in Afrika, zoals Mali, Congo en Tsjaad, al `tikkende tijdbommen’. ,,We hebben er een verlicht eigenbelang bij als de stabiliteit intact blijft.”

Nu staat Koenders aan het hoofd van de VN-missie in Mali (Minusma). Zijn benoeming is een handige zet van de VN geweest om het Nederlandse kabinet over de streep te trekken. Koenders maakt geen geheim van zijn liefde voor Afrika. Als Kamerlid en minister probeerde hij het continent zoveel mogelijk te ontzien bij snoeiharde bezuinigingen op ontwikkelingshulp.

Mali is nog een van de weinige landen die hulpgeld van Nederland krijgen. Voor volgend jaar is 36 miljoen euro begroot voor voedsel, water, onderwijs en democratisering. ,,Ontwikkelingssamenwerking is ook ons eigenbelang,” zei Koenders eerder. ,,Armoedebestrijding zorgt ervoor dat de voedingsbodem voor extremisme afneemt.”

Dat laatste is de inzet van de militaire missie nu. De Noord-Afrikaanse terreurgroep al-Qaeda in de Islamitische Maghreb (AQIM) wordt als een groot gevaar gezien. Ze ontvoeren westerlingen, onder wie de al 2 jaar gegijzelde Woerdenaar Sjaak Rijke, en houden zich bezig met drugs- en wapensmokkel.

“War on Terror”

De Amerikanen hebben in Afrika al 10 jaar geleden een derde front – na Irak en Afghanistan – geopend in hun war on terror. Nederland heeft daar, zonder dat de Tweede Kamer werd geïnformeerd, al aan meegedaan door jarenlang Afrikaanse militairen te trainen (Flintlock).

De groeiende bemoeienis van Westerse landen in de Sahel is bedoeld om te voorkomen dat deze `boevennesten’ door jihadisten als springplank naar Europa worden gebruikt. ,,We vergeten te makkelijk dat deze al-Qaeda-achtige structuren ook een grote invloed op Nederland en onze veiligheid en stabiliteit hebben,” zegt Dick Berlijn, voormalig commandant der strijdkrachten.

Die terroristische structuren zijn nu steeds meer opgeschoven van Afghanistan naar Afrika. ,,Door in Mali te zijn, moeten we ervoor zorgen dat dit soort rebellengroepen niet groter kan worden,” zegt ook voormalig directeur van de Militaire Inlichtingen- en Veiligheidsdienst Pieter Cobelens.

Na Uruzgan is dit de eerste grote militaire missie van Nederland. Berlijn: ,,Als we weigeren mee te doen en Nederland de reputatie krijgt dat het andere landen de kastanjes uit het vuur laat halen in complexe situaties, ben ik bang dat onze internationale betrekkingen onder druk komen te staan.”

Wie steunen we?

De vraag is welk regime je steunt met zo’n operatie. Dat bleek wel na de Westerse interventie in Libië, waar het verjagen van Kaddhafi het land in een nog grotere chaos stortte. De Toearegs – nomaden die als huursoldaten voor Kaddhafi vochten – zijn met hun halve wapenarsenaal teruggekeerd naar de landen onder de Sahara. Dat leidde tot de burgeroorlog in Mali, waar de rebellen hun eigen staat willen.

Frankrijk en de VS doen alles om hun positie in de regio te verstevigen. Niet alleen vanwege strategisch en veiligheidsbelang. Mali heeft zout en goud, buurlanden Mauritanië en Niger ijzererts en uranium, Nigeria olie. ,,Als er geen stabiliteit in deze regio is, dan gaat dit ten koste van onze eigen welvaart,” zegt Berlijn. En Cobelens: ,,Afrika is ook zeer belangrijk vanwege de aanwezige grondstoffen. Niet voor niets zien de Chinezen ook een groot belang in de Sahel en steunen Mali.”

Het AD onthulde 4 jaar geleden dat Koenders in het geheim de mogelijkheid van Nederlandse vredesmissies in Afrika liet onderzoeken. De Tweede Kamer zag er toen geen heil in, na het trauma van Srebrenica. Uiteindelijk is een compromis gevonden tussen de VVD, die liever een goede krijgsmacht heeft dan ontwikkelingshulp, en de PvdA, die graag Afrika wil helpen opbouwen. Militair historicus Christ Klep: ,,De PvdA krijgt haar Afrika-missie en de VVD een militaire missie.”

Waar ‘we’ het voor doen

De Nederlanders gaan vooral inlichtingen verzamelen en analyseren. De kwartiermakers vertrekken in december, de rest gaat in januari. ,,Het is een Nederlands belang te helpen voorkomen dat dicht bij huis een onbeheersbare situatie ontstaat.”

In het onherbergzame Mali mogen de elitetroepen doen waar ze goed in zijn: de vijand besluipen, zijn positie doorgeven, en indien nodig: schieten. ,,Hier doen ze het voor, niet voor het oefenen,” zegt brigade-generaal b.d. Ruud Vermeulen. ,,Als ze niet echt worden ingezet, stappen ze uiteindelijk op. Beroepstrots is voor ons geen vrijblijvend woord.”

De 90 commando’s opereren in Noord-Mali, waar moslimextremisten zitten. Ze krijgen ondersteuning van vier Apache-helikopters. Die detecteren de vijand op de grond en schieten waar nodig ook zelf. De omstandigheden en risico’s zijn vergelijkbaar met die in Irak en Afghanistan. Overdag snikheet en ‘s nachts ijskoud. De vijand is vaak onzichtbaar en heeft een indrukwekkend wapenarsenaal. De Fransen voeren in Mali sinds januari harde gevechten. Bij bomaanslagen zijn al burgers en twee VN-militairen (Tsjaad) omgekomen.

Verkennen, Vechten en Verjagen

,,In Mali zet je commando’s in een risicovol gebied in. Dan moet je rekening houden met slachtoffers,” zegt oud-generaal Dick Berlijn.

Een ingewijde die aan eerdere geheime operaties meedeed, verwacht dat de elitetroepen zullen vechten. Ook buiten het mandaat om. ,,Achter de vijandelijke linies gaat het verder dan inlichtingen vergaren, zoals opslagplaatsen opblazen en rebellen uitschakelen. Dat hoort de buitenwereld niet.”

Malinese overheidsfunctonarissen willen dat de Nederlanders ook operaties uitvoeren om jihadisten uit hun schuilplaatsen te jagen.

Het kabinet sluit ‘korte, hevige’ gevechten niet uit. Ook mogen de commando’s – na toestemming van de defensietop – rebellen aanhouden en opslagplaatsen ontmantelen. Er zijn geen operationele beperkingen. ,,Het dreigingsrisico is nu matig, maar dat kan veranderen,” zegt defensieminister Jeanine Hennis-Plasschaert. ,,Als onze militairen aangevallen worden, mogen ze zich verdedigen.”

Militair historicus Christ Klep vindt het onverstandig om de best opgeleide militairen alleen voor verkenningen en inlichtingen te gebruiken. Dat leidt tot onvrede. ,,Opjagen alleen is niet voldoende. In Uruzgan is het ook niet gelukt om de taliban weg te krijgen.”

Het voordeel voor Defensie is dat Nederland verschillende specialismen stuurt. ,,Zo’n missie is makkelijker te verkopen. Defensie kan zichzelf straks op de borst kloppen en laten zien wat ze allemaal kan.”

Operatie Flintlock

De commando’s kennen de Sahel goed. Herhaaldelijk deden ze mee aan de Amerikaanse antiterreur-oefening Flintlock. Nederlandse commando’s en mariniers trainden militairen van de Sahel-landen.

De Tweede Kamer hoefde hiervoor geen toestemming te geven, omdat het kabinet spreekt van een `oefening’. Maar de 30 trainers die nu naar Mali gaan, doen hetzelfde als tot nu toe stilzwijgend gebeurde.

,,We zijn door eerdere missies in Irak en Afghanistan en trainingsmissie Flintlock goed voorbereid om te vechten in deze omstandigheden,” zegt Pieter Cobelens, oud-directeur van de Militaire Inlichtingen- en Veiligheidsdienst (MIVD).

De VN noemt de situatie in Mali `relatief stabiel, maar fragiel’. ,,De Fransen doen heel goed hun werk,” zegt de Nederlander Willem Snapper vanuit centraal-Mali. ,,Het is al een tijd betrekkelijk rustig. Het gros van de terroristen zit in het zuiden van Libië of Algerije.”

Het web van internationale verplichtingen

De Nederlandse voorbereiding was volgens oud-generaal Vermeulen al lang voor het kabinetsbesluit in volle gang. Hij hoopt op de Nederlandse aanpak: hard militair én vriendelijk humanitair optreden.

Het zwaar militaire karakter van de missie biedt – buiten de politietraining en verbetering van veiligheid en recht – weinig ruimte voor ontwikkelingshulp, die sceptici in Mali liever zien.

Buitenlandse deskundigen vrezen dat Nederland zich laat gebruiken om andere belangen van westerse landen veilig te stellen. ,,Het is onbegrijpelijk dat Nederland zich laat meezuigen in dit wespennest,” zegt de Britse Sahara-deskundige Jeremy Keenan. De Amerikaanse hoogleraar internationale studies Vijay Prashad: ,,Je kunt een regionaal conflict, drugsprobleem en wapenhandel niet zomaar terrorisme noemen. Maar Nederland zit gevangen in internationale verplichtingen.”

Tonny van der Mee en Jeroen Kostense zijn onderzoeksjournalisten. Zij schreven eerder: Nederlandse leger & Flintlock: Trainen of vechten in de Sahel & Uitstel of afstel – Nederlandse militairen weg uit Mali? Dit stuk stond, in een iets andere versie, eerder in het AD en is tot stand gekomen met medewerking van Axel Velhuijzen en Deborah Jongejan.

0 comments.

A Discourse on Terrorism: The Concept of Terrorism and Its Use in the Palestinian-Israeli Conflict

Posted on November 4th, 2013 by martijn.
Categories: International Terrorism, Society & Politics in the Middle East.

In this special one hour episode of Palestine Studies TV host Clea Thouin sits down with Remi Brulin, Research Fellow and Adjunct Associate Professor at New York University, for an in depth discussion on the many different concepts and definitions of terrorism, the history and use of the term over the last four decades in international politics, as well as how these concepts and definitions have been used by all sides in the Palestinian-Israeli conflict.

Palestine Studies TV is a project of the Institute for Palestine Studies.

0 comments.

Dr. Nelly Lahoud: "Is Jihadism An Enduring Threat?"

Posted on October 29th, 2013 by martijn.
Categories: Activism, International Terrorism, Religious and Political Radicalization.

On January 22, 2013, Dr. Nelly Lahoud gave a lecture at the World Trade Center in Baltimore, MD (US) on the topic “Is Jihadism An Enduring Threat?” In this lecture she does not present a yes or no answer this question, but instead discusses two issues:
1) What do we really mean by Jihadism?
2) How has the jihadi threat been conceptualized, in particular by the counter-terrorism community she thinks is ‘obsessively Al Qaeda centered’.

She proposes a different approach to jihadism that is aware of the performative power of branding groups as Al Qaeda. As she states, not every store that sells fried chicken, is a Kentucky Fried Chicken. When we brand jihadists as Al Qaeda it becomes part of their mission to attack the US. Referring to the situation in Mali she explains that branding Jihadists who are not affiliated with Al Qaeda, as Al Qaeda is empowering them and providing with authority and a global platform they would not be able to craft on their own.

Nelly Lahoud is Associate Professor at the Department of Social Sciences at the U.S. Military Academy at West Point and Senior Associate at the Combating Terrorism Center (CTC) at West Point. She completed her Ph.D. in 2002 at the Research School of Social Sciences — Australian National University. In 2003, she was a postdoctoral scholar at St John’s College, University of Cambridge — UK. In 2005, she was a Rockefeller Fellow in Islamic studies at the Library of Congress and in 2008-09 she was a Research Fellow at the Belfer Center for Science and International Affairs, Harvard University. Prior to her current position, Lahoud was an Assistant Professor of political theory, including Islamic political thought, at Goucher College.

0 comments.

Dr. Nelly Lahoud: “Is Jihadism An Enduring Threat?”

Posted on October 29th, 2013 by martijn.
Categories: Activism, International Terrorism, Religious and Political Radicalization.

On January 22, 2013, Dr. Nelly Lahoud gave a lecture at the World Trade Center in Baltimore, MD (US) on the topic “Is Jihadism An Enduring Threat?” In this lecture she does not present a yes or no answer this question, but instead discusses two issues:
1) What do we really mean by Jihadism?
2) How has the jihadi threat been conceptualized, in particular by the counter-terrorism community she thinks is ‘obsessively Al Qaeda centered’.

She proposes a different approach to jihadism that is aware of the performative power of branding groups as Al Qaeda. As she states, not every store that sells fried chicken, is a Kentucky Fried Chicken. When we brand jihadists as Al Qaeda it becomes part of their mission to attack the US. Referring to the situation in Mali she explains that branding Jihadists who are not affiliated with Al Qaeda, as Al Qaeda is empowering them and providing with authority and a global platform they would not be able to craft on their own.

Nelly Lahoud is Associate Professor at the Department of Social Sciences at the U.S. Military Academy at West Point and Senior Associate at the Combating Terrorism Center (CTC) at West Point. She completed her Ph.D. in 2002 at the Research School of Social Sciences — Australian National University. In 2003, she was a postdoctoral scholar at St John’s College, University of Cambridge — UK. In 2005, she was a Rockefeller Fellow in Islamic studies at the Library of Congress and in 2008-09 she was a Research Fellow at the Belfer Center for Science and International Affairs, Harvard University. Prior to her current position, Lahoud was an Assistant Professor of political theory, including Islamic political thought, at Goucher College.

0 comments.

Rohingya struggle in Bangladesh refugee camps

Posted on July 18th, 2013 by martijn.
Categories: International Terrorism, islamophobia, Society & Politics in the Middle East.

The Australian ABC is reporting from Bangladesh where capital Dhaka has cracked down on migration from neighbouring Myanmar, closing its border, refusing to support asylum seekers and turning back boats. This creates, or rather increases the predicaments of the Rohingya trying to flee from the violence against them in nearby Burma / Myanmar.

See also the article on ABC’s website: HERE.

0 comments.

Hongerstaken & Vasten in Gitmo: Dwangvoeding en het stelen van de pijn?

Posted on July 11th, 2013 by martijn.
Categories: Activism, International Terrorism.

Al enige tijd zijn ruim honderd gevangenen op Guantanamo Bay in hongerstaking. Ongeveer veertig van hen worden onder dwang gevoed. Gisteren is voor de meeste moslims de Ramadan begonnen. De vraag is of dwangvoeding dan mag doorgaan; de Amerikaanse autoriteiten vinden van wel maar hebben in een oefening van culturele sensitiviteit besloten rekening te houden met het tijdstip van het verbreken van de vasten.

Het verbeelden van het onzichtbare

Er zijn diverse campagnes aan de gang tegen Guantanamo in het algemeen (dat zou gesloten worden, weet u nog?) en tegen dit dwangvoeden in het bijzonder. Maar het is moeilijk om duidelijk te maken wat dwangvoeden nu precies betekent. De Amerikaanse acteur en rapper Mos Def, tegenwoordig Yasiin Bey, heeft daarom samen met de mensenrechtenorganisatie Reprieve besloten om de Standard Operating Procedure voor dwangvoeding in beeld te brengen door deze procedure zelf te ondergaan. Het resultaat is een schokkende video:

De video is de start van een campagne om steun te vergaren voor de Gitmo gevangenen die in hongerstaking zijn uit protest tegen hun gevangenschap zonder enige aanklacht of rechtszaak. De campagne vraagt mensen om tijdelijk mee te doen in een solidariteitshongerstaking.

Het zichtbaar maken van concrete vormen van onderdrukking en marteling is een krachtige manier om onrecht aan de kaak te stellen. Het is dan ook een goede zaak dat deze video gemaakt is. Dat gezegd hebbende, toch een kanttekening. Die kan ik het beste uitleggen aan de hand van het volgende onderschrift bij de titel van een ooggetuige verslag van het maken van deze video:

When Yasiin Bey was force-fed Guantánamo Bay-style – eyewitness account | World news | The Guardian

When Yasiin Bey was force-fed Guantánamo Bay-style – eyewitness account

In an instant, he was no longer Mos Def – rapper and Hollywood star – but a powerless prisoner, experiencing what hunger strikers in Guantánamo Bay endure daily

Hier wordt Bey dus neergezet als iemand die tijdelijk iemand anders was: een Gitmo-gevangene. Graciella Brunswick op twitter had dezelfde bedenkingen als ik kreeg na het lezen van bovenstaande regels:
[View the story “Yasiin Bey: “Stealing the pain of others?”” on Storify]

De pijn van de ander

Haar verwijzing ‘stealing the pain of others’ verwijst naar een prachtig artikel van Sherene Razack: Stealing the Pain of Others: Reflections on Canadian Humanitarian Responses. In dat artikel gaat zij in op hoe Canadese documentaires, boeken en rapporten proberen het leed van anderen inzichtelijk te maken om er voor te zorgen dat ‘iets’ nooit meer gebeurt. Razack stelt echter dat dergelijke campagnes dat effect helemaal niet hebben en dat we er ook niet boos over worden, maar dat we in plaats daarvan ‘we have engaged in a peculiar process of consumption, one that is the antithesis to genuine outrage and which amounts to what I call “stealing the pain of others.”‘

Brunswick verwijst ook naar Lauren Berlant en haar notie van ‘nationale sentimenten‘. Dit heeft betrekking op een manier van relaties aangaan en onderhouden waarbij emoties een grote rol spelen omdat ze iets authentieks zouden zeggen over de mensen waarvoor anderen moeten openstaan en respect voor moeten hebben. De emoties die wij voelen bij het kijken naar het filmpje van Bey, de pijn die hij overduidelijk voelt en het feit dat dit gedeeld wordt, zorgen voor een verbinding tussen gelijkgestemden, een gevoel van verbondenheid en van individualiteit.

Het in beeld brengen van, in de casus die Razack behandelt, de pijn van de Rwandezen zorgt er niet voor dat we hen zien als mensen zoals wij, maar het dehumaniseert hen juist terwijl het ‘ons’ (die meeleven) juist tot superieure wezens maakt. Bey’s actie die van hem een tijdelijke Gitmo gevangene maakt zorgt er juist voor dat de echte Gitmo gevangenen naar de achtergrond verdwijnen en tegelijkertijd blijft Bey’s geprivilieerde positie ten opzichte van die gevangenen onzichtbaar: voor hem is het maar tijdelijk. Dit is niet één van de vele schendingen van de mensenrechten en vernederingen die hem aangedaan worden en in tegenstelling tot de gevangen ondergaat hij de dwangvoeding vrijwillig. Razack maakt ook een belangrijk punt als het gaat om ‘pijn’. Hoe meer ‘pijn’ op de voorgrond wordt gesteld, hoe meer de focus komt te liggen op de pijn die Bey ervaart en niet op de pijn van de echte Gitmo gevangene en die gevangene zelf en de situatie waarin hij verkeert. De nadruk ligt niet op de alledaagse vernederingen, machteloosheid, rechteloosheid en geestdodende routine van Gitmo, maar op het sensationele, dramatische en theatrale empathie.

We zouden hier kunnen spreken van de werkelijkheid geweld aandoen. Dit is een vorm van symbolisch geweld dat plaatsvindt wanneer mensen gereduceerd worden tot een klein, representatief geacht deel van hun wereld en waarbij er vervolgens op basis van de kleine deel vergaande conclusies worden getrokken over een mens (of groep) als geheel. Die mens is alleen een object voor degenen die optreden als hun zaakwaarnemer. Een dergelijke fenomeen zien we nogal eens optreden wanneer bijvoorbeeld blanke mannen zo nodig zwarte vrouwen willen redden van hun zwarte mannen. Een voorbeeld daarvan is het verbod op de gezichtssluier. Eén van de vooronderstellingen is dat het dragen ervan te maken heeft of zelfs bewijs is van een vrouwenonderdrukkende religie en het zijn vooral blanke mannen die het op zich hebben genomen om de draagsters te redden van deze onderdrukking door hen (!) te verbieden de gezichtssluier te dragen. Zo komen deze blanke mannen over als redelijke, rationele, heldhaftige en ge-emancipeerde wezens. De vrouwen in kwestie is door hen meestal niets gevraagd.

Het spektakel van de zaakwaarnemer

Met andere woorden de verontwaardiging die we voelen bij het zien van het filmpje van Bey leiden, Berlant’s en Razack’s redeneringen volgend, helemaal niet tot het ter discussie te stellen van onrecht (weg ermee!), maar tot een spektakel van pijn die we onszelf toe-eigenen en vervolgens proberen te delen met andere (moet je dit nou toch eens zien!). Ik doe niets af aan de intenties van Bey, ik geloof wel dat (voorzover ik dat kan bepalen) ze oprecht en eerlijk zijn, maar ik wijs op de consequenties van zijn actie om te spreken namens anderen. De wijze waarop hij dat doet laat niet alleen de alledaagse context van Gitmo verdwijnen, maar ook Bey’s geprivilieerde positie. Hij ís geen gevangene en dat is toch wel een cruciaal verschil met de gevangenen van Gitmo. Iedere suggestie dat hij dat wel is (zoals in bovenstaand citaat) doet de werkelijkheid geweld aan en komt neer op het stelen van de pijn van de anderen om wie het zou moeten gaan. Zoals in het geval van het verbod op de gezichtssluier, leidt het spreken door blanke mannen met een geprivilieerde positie namens anderen met een minder machtige positie uiteindelijk wellicht niet tot een bevrijding van de laatsten maar tot het tegendeel: het inperken van hun vrijheid. Het gaat dus niet alleen om wat iemand zegt of laat zien, maar ook om wie dat doet. Als ik hetzelfde doe als Bey, als hoogopgeleide, blanke academicus en man, zou dit nog problematischer zijn dan in het geval van Bey.

De vraag die nu komt is natuurlijk: kun je het wel ooit goed doen? Moet je dan helemaal stil blijven als je onrecht ziet? Moet je alleen spreken over onrecht als het betrekking heeft op een groep waartoe je wel behoort? En wie bepaalt dan waar je bijhoort? Of kun je ongeacht alles toch gewoon spreken namens anderen? Altijd stil blijven lijkt me geen optie, maar soms niet willen optreden als zaakwaarnemer kan wel eens de meest verstandige optie zijn. Wanneer je dan toch spreekt namens anderen dien je je altijd bewust te zijn en zichtbaar te maken wat je eigen achtergrond is, je eigen machtspositie en wat de nadelige effecten kunnen zijn wanneer jij degene bent die zich uitspreekt en van de manier waarop je dat doet. Het lijkt mij dat Bey’s film sterker was geweest wanneer hij die effecten en zijn achtergrond (in het bijzonder dat hij iemand is die niet gevangen zit) ook had verhelderd. In mijn geval, mijn spreken over de gevangenen van Guantanamo gebeurt altijd vanuit een ongelooflijk luxe positie als blanke man met een goede baan. Ik bén dus nooit een Gitmo gevangene.

0 comments.

Hongerstaken & Vasten in Gitmo: Dwangvoeding en het stelen van de pijn?

Posted on July 11th, 2013 by martijn.
Categories: Activism, International Terrorism.

Al enige tijd zijn ruim honderd gevangenen op Guantanamo Bay in hongerstaking. Ongeveer veertig van hen worden onder dwang gevoed. Gisteren is voor de meeste moslims de Ramadan begonnen. De vraag is of dwangvoeding dan mag doorgaan; de Amerikaanse autoriteiten vinden van wel maar hebben in een oefening van culturele sensitiviteit besloten rekening te houden met het tijdstip van het verbreken van de vasten.

Het verbeelden van het onzichtbare

Er zijn diverse campagnes aan de gang tegen Guantanamo in het algemeen (dat zou gesloten worden, weet u nog?) en tegen dit dwangvoeden in het bijzonder. Maar het is moeilijk om duidelijk te maken wat dwangvoeden nu precies betekent. De Amerikaanse acteur en rapper Mos Def, tegenwoordig Yasiin Bey, heeft daarom samen met de mensenrechtenorganisatie Reprieve besloten om de Standard Operating Procedure voor dwangvoeding in beeld te brengen door deze procedure zelf te ondergaan. Het resultaat is een schokkende video:

De video is de start van een campagne om steun te vergaren voor de Gitmo gevangenen die in hongerstaking zijn uit protest tegen hun gevangenschap zonder enige aanklacht of rechtszaak. De campagne vraagt mensen om tijdelijk mee te doen in een solidariteitshongerstaking.

Het zichtbaar maken van concrete vormen van onderdrukking en marteling is een krachtige manier om onrecht aan de kaak te stellen. Het is dan ook een goede zaak dat deze video gemaakt is. Dat gezegd hebbende, toch een kanttekening. Die kan ik het beste uitleggen aan de hand van het volgende onderschrift bij de titel van een ooggetuige verslag van het maken van deze video:

When Yasiin Bey was force-fed Guantánamo Bay-style – eyewitness account | World news | The Guardian

When Yasiin Bey was force-fed Guantánamo Bay-style – eyewitness account

In an instant, he was no longer Mos Def – rapper and Hollywood star – but a powerless prisoner, experiencing what hunger strikers in Guantánamo Bay endure daily

Hier wordt Bey dus neergezet als iemand die tijdelijk iemand anders was: een Gitmo-gevangene. Graciella Brunswick op twitter had dezelfde bedenkingen als ik kreeg na het lezen van bovenstaande regels:

De pijn van de ander

Haar verwijzing ‘stealing the pain of others’ verwijst naar een prachtig artikel van Sherene Razack: Stealing the Pain of Others: Reflections on Canadian Humanitarian Responses. In dat artikel gaat zij in op hoe Canadese documentaires, boeken en rapporten proberen het leed van anderen inzichtelijk te maken om er voor te zorgen dat ‘iets’ nooit meer gebeurt. Razack stelt echter dat dergelijke campagnes dat effect helemaal niet hebben en dat we er ook niet boos over worden, maar dat we in plaats daarvan ‘we have engaged in a peculiar process of consumption, one that is the antithesis to genuine outrage and which amounts to what I call “stealing the pain of others.”‘

Brunswick verwijst ook naar Lauren Berlant en haar notie van ‘nationale sentimenten‘. Dit heeft betrekking op een manier van relaties aangaan en onderhouden waarbij emoties een grote rol spelen omdat ze iets authentieks zouden zeggen over de mensen waarvoor anderen moeten openstaan en respect voor moeten hebben. De emoties die wij voelen bij het kijken naar het filmpje van Bey, de pijn die hij overduidelijk voelt en het feit dat dit gedeeld wordt, zorgen voor een verbinding tussen gelijkgestemden, een gevoel van verbondenheid en van individualiteit.

Het in beeld brengen van, in de casus die Razack behandelt, de pijn van de Rwandezen zorgt er niet voor dat we hen zien als mensen zoals wij, maar het dehumaniseert hen juist terwijl het ‘ons’ (die meeleven) juist tot superieure wezens maakt. Bey’s actie die van hem een tijdelijke Gitmo gevangene maakt zorgt er juist voor dat de echte Gitmo gevangenen naar de achtergrond verdwijnen en tegelijkertijd blijft Bey’s geprivilieerde positie ten opzichte van die gevangenen onzichtbaar: voor hem is het maar tijdelijk. Dit is niet één van de vele schendingen van de mensenrechten en vernederingen die hem aangedaan worden en in tegenstelling tot de gevangen ondergaat hij de dwangvoeding vrijwillig. Razack maakt ook een belangrijk punt als het gaat om ‘pijn’. Hoe meer ‘pijn’ op de voorgrond wordt gesteld, hoe meer de focus komt te liggen op de pijn die Bey ervaart en niet op de pijn van de echte Gitmo gevangene en die gevangene zelf en de situatie waarin hij verkeert. De nadruk ligt niet op de alledaagse vernederingen, machteloosheid, rechteloosheid en geestdodende routine van Gitmo, maar op het sensationele, dramatische en theatrale empathie.

We zouden hier kunnen spreken van de werkelijkheid geweld aandoen. Dit is een vorm van symbolisch geweld dat plaatsvindt wanneer mensen gereduceerd worden tot een klein, representatief geacht deel van hun wereld en waarbij er vervolgens op basis van de kleine deel vergaande conclusies worden getrokken over een mens (of groep) als geheel. Die mens is alleen een object voor degenen die optreden als hun zaakwaarnemer. Een dergelijke fenomeen zien we nogal eens optreden wanneer bijvoorbeeld blanke mannen zo nodig zwarte vrouwen willen redden van hun zwarte mannen. Een voorbeeld daarvan is het verbod op de gezichtssluier. Eén van de vooronderstellingen is dat het dragen ervan te maken heeft of zelfs bewijs is van een vrouwenonderdrukkende religie en het zijn vooral blanke mannen die het op zich hebben genomen om de draagsters te redden van deze onderdrukking door hen (!) te verbieden de gezichtssluier te dragen. Zo komen deze blanke mannen over als redelijke, rationele, heldhaftige en ge-emancipeerde wezens. De vrouwen in kwestie is door hen meestal niets gevraagd.

Het spektakel van de zaakwaarnemer

Met andere woorden de verontwaardiging die we voelen bij het zien van het filmpje van Bey leiden, Berlant’s en Razack’s redeneringen volgend, helemaal niet tot het ter discussie te stellen van onrecht (weg ermee!), maar tot een spektakel van pijn die we onszelf toe-eigenen en vervolgens proberen te delen met andere (moet je dit nou toch eens zien!). Ik doe niets af aan de intenties van Bey, ik geloof wel dat (voorzover ik dat kan bepalen) ze oprecht en eerlijk zijn, maar ik wijs op de consequenties van zijn actie om te spreken namens anderen. De wijze waarop hij dat doet laat niet alleen de alledaagse context van Gitmo verdwijnen, maar ook Bey’s geprivilieerde positie. Hij ís geen gevangene en dat is toch wel een cruciaal verschil met de gevangenen van Gitmo. Iedere suggestie dat hij dat wel is (zoals in bovenstaand citaat) doet de werkelijkheid geweld aan en komt neer op het stelen van de pijn van de anderen om wie het zou moeten gaan. Zoals in het geval van het verbod op de gezichtssluier, leidt het spreken door blanke mannen met een geprivilieerde positie namens anderen met een minder machtige positie uiteindelijk wellicht niet tot een bevrijding van de laatsten maar tot het tegendeel: het inperken van hun vrijheid. Het gaat dus niet alleen om wat iemand zegt of laat zien, maar ook om wie dat doet. Als ik hetzelfde doe als Bey, als hoogopgeleide, blanke academicus en man, zou dit nog problematischer zijn dan in het geval van Bey.

De vraag die nu komt is natuurlijk: kun je het wel ooit goed doen? Moet je dan helemaal stil blijven als je onrecht ziet? Moet je alleen spreken over onrecht als het betrekking heeft op een groep waartoe je wel behoort? En wie bepaalt dan waar je bijhoort? Of kun je ongeacht alles toch gewoon spreken namens anderen? Altijd stil blijven lijkt me geen optie, maar soms niet willen optreden als zaakwaarnemer kan wel eens de meest verstandige optie zijn. Wanneer je dan toch spreekt namens anderen dien je je altijd bewust te zijn en zichtbaar te maken wat je eigen achtergrond is, je eigen machtspositie en wat de nadelige effecten kunnen zijn wanneer jij degene bent die zich uitspreekt en van de manier waarop je dat doet. Het lijkt mij dat Bey’s film sterker was geweest wanneer hij die effecten en zijn achtergrond (in het bijzonder dat hij iemand is die niet gevangen zit) ook had verhelderd. In mijn geval, mijn spreken over de gevangenen van Guantanamo gebeurt altijd vanuit een ongelooflijk luxe positie als blanke man met een goede baan. Ik bén dus nooit een Gitmo gevangene.

0 comments.

De Nog Onbekende Terrorist: Veiligheid óf Privacy?

Posted on June 23rd, 2013 by martijn.
Categories: International Terrorism.

Er was eens een vrouw. Een beetje eenzaam, niet in staat om echte relaties aan te gaan. Zij had een doorsnee leven, zo leek het, maar werkte ook in een nachtclub als danseres. Als ze met een vriendin en diens zoontje op Bondi Beach is, verdrinkt die laatste bijna. Hij wordt echter gered door een man; een terrorist misschien. Misschien ook niet. De man en de vrouw leren elkaar wat verder kennen die dag en zij gaat met hem naar zijn appartement.

Als er dan een bomaanslag gepleegd wordt is iedereen in paniek. Een journalist, één van de vaste bezoekers van de club waar zij werkt, en zijn baas zien in haar een uitstekend verhaal: ‘We need stories’. Na de aanslag ziet de vrouw een nieuwsbericht op televisie met daarin de korrelige beelden van een bewakingscamera waarop te zien is hoe zij met de man zijn appartement binnengaat. Het onderschrift van die beelden luidt: ‘Terrorismeverdachte ontsnapt aan politieblokkade’.

In de dagen daarna gaan zowel politie als media verder in op haar. Haar werk in de nachtclub wordt aangehaald, hoe zij aanpapte met politici en medialieden, de hoeveelheid cash geld goed verstopt in haar appartement (als appeltje voor de dorst), het incidentele drugsgebruik. Dit wordt voortdurend herhaald en uitvergroot waardoor er een samenhangend plaatje lijkt te ontstaan; het zijn allemaal draden in web van terrorisme gefinancierd door seks en drugs waarin de vrouw van een onopvallend persoon voor het grote publiek ineens een zwarte weduwe en homegrown terrorist lijkt te zijn geworden. Voor alle helderheid, dat is zij dus niet.

Dit verhaal schoot mij te binnen naar aanleiding van de recente discussies over privacy en veiligheid die zijn ontstaan na de onthullingen door Snowden. Het lijkt alsof we moeten kiezen tussen privacy enerzijds en veiligheid anderzijds. Dat is althans wat veel politici en veiligheidsdiensten ons willen doen geloven. Het verhaal van de vrouw hierboven echter maakt het noodzakelijk om toch wat vraagtekens daarbij te plaatsen bij deze tegenstelling.

• Alledaagse handelingen worden geplaatst in een kader van onveiligheid. Dansen voor politici in een nachtclub is dan geen onschuldige handeling, maar één waarmee politici kwetsbaar worden gemaakt voor chantage, afpersing en waarmee een terroriste toegang krijgt tot de hoogste politieke kringen. Ik zou bijvoorbeeld kunnen bijhouden wie iedere dag uw huis binnengaat en weer verlaat. Meer niet. Volkomen onschuldig toch? Behalve als dat gebeurt in het kader van een terrorismeonderzoek. Als iedereen onder surveillance staat en al onze handelingen eveneens, dan is dus iedereen verdacht. En ook al onze handelingen worden bekeken door een bril met de vraag: ‘Is dit potentieel gevaarlijk?’. Maakt dat de wereld nu echt veiliger?
• De vrouw is geen doorsnee huisvrouw of carrièrevrouw. Maar toch ook weer niet zo bijzonder. Niettemin dat juist zij er uit wordt gepikt is een illustratie van het gegeven dat vooral mensen met een levensstijl in de marge van de samenleving kwetsbaar zijn voor dit soort zaken. Of u iets te verbergen heeft wordt niet door u bepaald. Maar door anderen. En mensen die gezien worden als afwijkend zijn daar kwetsbaar voor want hun praktijken vallen eerder op. Het gaat ook om machtsverhoudingen dus. Zowel die van individuen ten opzichte van staatsinstituties als die van groepen in de samenleving ten opzichte van de dominante elites en middenklasse. Als burger bent u dus altijd onzeker of uw gedrag wel binnen het kader ‘normaal’ valt; tenzij volksvertegenwoordigers er in slagen specifieke groepen als per definitie abnormaal aan te wijzen of basis van hun levensstijl.
• Inderdaad als u een blanke autochtone man bent in Nederland heeft u weinig te vrezen. Zo heb ik dus ook weinig te vrezen van mijn contacten met bepaalde moslims, met de verschillende jihad-teksten, en verschillende handleidingen (niet voor Ikea-kastjes) in mijn bezit. Ook al heb ik meer dan menigeen die vast heeft gezeten bij elkaar. Zelfs al zou ik een testament op maken dan nog denk ik niet dat ik veel te vrezen heb. Maar als een moslim dit alles doet, kan hij of zij maar beter oppassen zoals enkelen in het verleden hebben ondervonden. Hetzelfde geldt voor andere groepen zoals Roma en woonwagenbewoners.
• Bovenstaande elementen bij elkaar zorgen in het verhaal van de vrouw ervoor dat allerlei alledaagste handelingen, data worden voor media en veiligheidsdiensten. Data die door een filter van dreiging, kwade bedoelingen en suggestie gaan. Dit betekent ook dat handelingen van u en mij niet gewoon data zijn, maar dat ze gebruikt worden om terrorisme en radicalisering te voorkomen bijvoorbeeld via allerlei daderprofielen om zo ‘normale’ en ‘abnormale’ personen te kunnen onderscheiden. Iets wat bewezen ineffectief is overigens omdat personen die als marginaal gezien worden al snel ook als ‘abnormaal’ gezien worden. En meer dan abnormaal is niet nodig; abnormaal betekent namelijk potentieel gevaarlijk in een wereld waarin culturele afwijkingen per definitie als ongewenst worden gezien.
• In het verhaal gaat het niet alleen om het schenden van de privacy van de vrouw om zo een grotere veiligheid te bereiken. Haar verhaal laat juist zien dat de crux ook ergens anders ligt: niet het verzamelen van gegevens is belangrijk, maar het selecteren en aan elkaar knopen van die data. Zowel media als veiligheidsdiensten zijn in het verhaal van de vrouw bezig om door middel van selectie, analyse en combinatie van bepaalde gegevens in een bepaald kader een onzichtbare vijand te ontmaskeren.
• Het verhaal van de vrouw laat dat niet direct zien, maar in hoeverre is een dergelijk optreden van opsporingsdiensten en media niet mede oorzaak van een dreiging die realiteit wordt? Hoeveel mensen zijn over gegaan tot radicale acties nadat hun leven door veiligheidsdiensten letterlijk verstoord werd en/of nadat zij niet meer dan pionnen waren in een spel van de veiligheidsdiensten om serieuze dreiging aan te pakken?
• Privacy is één van de issues. Het gaat om meer, of misschien moeten we zeggen om privacy in brede zin. Het verhaal van de vrouw laat zien dat het ook gaat om de controle over de eigen identiteit, het zich vrij kunnen bewegen en simpelweg om met rust gelaten te worden.
• Als het inderdaad gaat om uw privacy óf uw veiligheid, hoe verklaart u dan de situatie van de vrouw? Haar privacy is aan gort, haar veiligheid eveneens. Dus als men het heeft over óf privacy óf veiligheid, laten we dan op z’n minst vragen wiens privacy, wiens veiligheid en ten koste van wie?

Tot slot nog even terug komend op de vrouw waar ik mee begon. Uiteindelijk beseft The Doll, zoals haar bijnaam luidt, dat ze niet kan ontsnappen en denkt ze na over de rol die zij speelt voor haar eigen samenleving die inmiddels volledig in de ban is van de dreiging van terrorisme. Haar naam is Gina en ze is de hoofdpersoon in ‘The Unknown Terrorist’ van Richard Flanagan: ‘And then she wondered: what if people could not live without such fear? What if people needed fear to know who they were, to reassure themselves that they were living their lives in the right way? […] And part of her felt oddly, stupidly, proud, as if they had been specifically chosen for this clearly necessary role’ (Flanagan 2006: 268-269).

Zie ook:

Marieke de Goede – Data-analyse en precriminele veiligheid in de strijd tegen terrorisme in Krisis.

0 comments.

Dirty Wars: US, Yemen and Anwar al-Awlaki

Posted on June 21st, 2013 by martijn.
Categories: International Terrorism, Religious and Political Radicalization, Society & Politics in the Middle East.

On DemocracyNow! attention for “Dirty Wars: The World Is a Battlefield,” the new documentary film by investigative war journalist Jeremy Scahill and Rick Rowley opening yesterday. Scahill’s book by the same name was published in April and exposes the US drone strikes, the massacre at al-Majalah and secret U.S. military actions inside Yemen. The film basically asks how a war like this can ever end, are we going to pay back later, are we creating more enemies than we are killing ‘terrorists’ and does the war on terror really make the world safe? And who is the ‘us’ in this story?

In this video you see a conversation with Scahill and two key Yemenis profiled in the film: Nasser al-Awlaki, who lost his son, cleric Anwar al-Awlaki, and 16-year-old grandson to U.S. drone strikes; and Saleh bin Fareed, the Yemeni sheikh and tribal leader who was one of the first people to arrive at the site of the U.S. attack of al-Majalah that killed 45 civilians in 2009.

See the full transcript HERE.

In the next video, Nasser al-Awkali speaks out for the first time since the Obama administration confirmed drones had killed four U.S. citizens, including his son, Anwar, and teenage grandson, Abdulrahman. The cleric Anwar al-Awlaki was killed in Yemen on Sept. 30, 2011. Anwar’s 16-year-old son was killed in another drone strike two weeks later. “If the United States government gave me concrete evidence against Anwar, I would have done my best to convince Anwar to come to Sana’a or to go even to the United States to face a trial. But it was only allegations,” al-Awlaki says, noting he believes the United States could have easily captured him alive. DemocracyNow! also speak with Anwar’s uncle, Saleh bin Fareed, a Yemeni sheikh and tribal leader. “I am sure I could have handed him over — me and my family — but they never, ever asked us to do that,” Fareed says. The story of the al-Awlakis is featured prominently in the documentary film, “Dirty Wars: The World Is a Battlefield,” directed by Richard Rowley and written by Jeremy Scahill and David Riker.

See the full transcript HERE.

Here you see the trailer of Scahill’s documentary Dirty Wars:

Go to the website of the documentary Dirty Wars.

0 comments.

Rohingya: A Hidden Genocide in a 'racially tolerant' country?

Posted on May 19th, 2013 by martijn.
Categories: International Terrorism.

(more…)

2 comments.

Older » Next Page »