C L O S E R

Jihad debate: the Dutch fighter and the British aid worker

Posted on July 2nd, 2014 by martijn.
Categories: Activism, International Terrorism, Religious and Political Radicalization, Society & Politics in the Middle East.

This is really fascinating and important stuff. A debate between Dutch foreign fighter in Syria, Yilmaz, and British aid worker in Syria Tauqir Sharif at Channel 4.

Tauqir Sharif, a 27-year-old originally from Nottingham, is an aid worker and activist – but not a fighter. He drives an ambulance in Aleppo and has set up an orphanage with his wife.

He told Channel 4 News: “I’m a grown man at the end of the day. Many of the people who came here are grown men. We came here to help people who are oppressed. To try and say that people are coming here and instead of helping oppressed people are going to start killing them – it’s a lot of scaremongering to be honest.

“To be honest, I feel this rhetoric needs to be changed. Even when you guys introduced me, you said he’s in jihadi-controlled areas. There’s the Free Syrian Army here. There’s so many various different groups and if we’re going to turn around and say everyone’s being radicalised…”

Yilmaz stated:
“The goal at the moment for me and for many of the fighters and groups that are around me, is still always getting rid of this tyrant al Assad, first and foremost.

“As soon as he’s gone we can establish Islamic courts and bring those who’ve committed any kinds of war crimes to justice. So the most important thing for me and the fighters in this region is to overthrow Assad.”
‘Lone wolf’

When asked if he was considering joining up with Isis fighters who have declared an Islamic caliphate “from Aleppo to Diyala” he said: “Basically, for me as a trainer, as a lone wolf, I need to investigate this whole Isis situation.

Watch it here:

Read all about it at Channel4 (the text above is taken from their page).

0 comments.

Martyrdom Operations As Meaningful Violence

Posted on June 29th, 2014 by martijn.
Categories: Activism, Headline, International Terrorism, Religious and Political Radicalization, Research International, Society & Politics in the Middle East.

Guest Author: Pieter Nanninga

From Bali to Bagdad and from Nairobi to New York: jihadis have carried out hundreds of suicide attacks over the last one and a half decade. Young people from dozens of countries, including the Netherlands according to the AIVD, have sought martyrdom by blowing themselves up, killing thousands of people on their way.

The common perception is that it must psychopaths or chanceless dropouts who commit these acts. Sane persons would not do such a thing, so they must be mentally disturbed, brainwashed by manipulative organisations or tired of earthly life and attracted by the pleasures of Paradise. However, scholars have convincingly refuted these ideas over the last one and a half decade. Most suicide bombers are not psychopaths. They are not poor, uneducated or unemployed as compared to their surrounding societies, and their motivations cannot be compared to ordinary suicides. The label “suicide attacks” is highly misleading: the actions are not merely a spectacular way to escape life. Instead, jihadi supporters of the practice label them as “martyrdom operations” (amaliyyat istishhadiyya) – the insiders’ term I will use for the purpose of this article. But why, then, do these rather ordinary people commit these acts? What do martyrdom operations mean to them?

In this post, I will explore the meanings of martyrdom operations for the perpetrators themselves. I will focus on the martyrdom operations carried out by al-Qaeda, by which I mean the al-Qaeda of Osama bin Laden and Ayman al-Zawahiri, often dubbed “al-Qaeda Central”. More precisely, I will focus on the meanings that are given to al-Qaeda’s attacks in the martyrdom videos of its media group al-Sahab (“The Clouds”). These videos, the first of which was released in 2001, have been among the most extensive and professional media releases of jihadis until today. They typically include a martyr’s farewell message, his biography, statements by al-Qaeda leaders, Qur’an recitations, anasheed and scenes in which voice-overs comment on the state of the umma and the importance of jihad and martyrdom. These elements are sophisticatedly edited together, resulting in lengthy, documentary-like productions about al-Qaeda’s martyrdom operations.

These sources shed light on the meanings of al-Qaeda’s violence for the perpetrators and their sympathisers. They show that martyrdom operations are not senseless acts of terror. Instead, I argue, they can be better understood as meaningful social practices, as actions that are meaningful and therefore reasonable for the actors involved. Let me be clear, I do not justify, let alone condone, these actions. Yet I believe that, in addition to studying the profiles of the perpetrators, insights into the meanings of martyrdom operations for the actors involved is crucial to understand the phenomenon.

The state of the umma

The picture that emerges from al-Sahab’s videos is that there is a global conflict going on between the worldwide community of Muslims (umma) and an alliance of enemies including “crusaders and Jews”, “apostate” regimes in the Muslim world and supposed heretics such as Shia Muslims. In the eyes of jihadis, these enemies have been able to gain the upper hand in the struggle because Muslims have neglected God’s commands. They have become too attached to their earthly lives to fulfil the duty of jihad and make sacrifices for their brothers and sisters. As a result, the umma has become weak. Islam is disgraced, Muslims are oppressed and humiliated and their lands are defiled by infidel forces.

Whereas most Muslims have turned their backs to their suffering brothers and sisters in Afghanistan, Iraq, Palestine, Syria and elsewhere, jihadis see themselves as the ones standing up for the umma. They recurrently indicate in al-Sahab’s videos that, at one point in their lives, they became touched by the fate of their fellow believers and decided to take action. In contrast to others, they were prepared to abandon their luxurious lives, revive the obligation of jihad and devote themselves to the struggle for the sake of the umma. In their view, martyrdom is the ultimate expression of their struggles and sacrifices. As such, it provides the solution for today’s problems. Once, the umma embraces the message of jihad through martyrdom, victory will be achieved, they believe.

Introduction of al-Sahab’s film Jihad wa-istishhad (Jihad and martyrdom) from 2008 about Abu al-Hasan who carried out a martyrdom operation in Afghanistan.

Why is martyrdom considered so important in this respect? To answer this question, I will provide three clusters of meanings that are given to martyrdom operations in al-Sahab’s videos: raids in the way of God; honour and dignity; and sacrifice and purity.

Raids in the way of God

According to jihadis, the solution to today’s problems is returning to the “pure Islam” of the righteous predecessors (al-salaf al-salih): the first three generations of Muslims that should be followed as closely as possible in all spheres of life. Just as Muhammad and his companions had done when they left Mecca for Medina in 622, Muslims should not resign themselves to oppression, jihadis claim. They should migrate to places where they can prepare for battle, practice ribat (guarding the borders of the Muslim lands) and wage jihad after the example of the Prophet. Then, they too, will return victoriously in the end, just as Muhammad did by conquering Mecca some eight years after he had left.

Martyrdom operations are perceived along the same lines, as becomes apparent from al-Sahab’s releases. After the example of the salaf, martyrdom seekers do not “cling heavily to the earth” (Q. 9:38), but renounce earthly life while longing for the hereafter. They desire martyrdom just as Muhammad had done, as is described in a frequently quoted hadith in which he says that he wished to be martyred and then made alive again, so that he could be martyred once more. Hence, despite the controversial character of martyrdom operations in the Muslim world, the actions are perceived as a continuation of the practices of the Prophet. They are designated as “raids” (ghazawat, sg. ghazwa), just like the raids of the Muhammad and his companions, and can be understood as re-enactments of the battles of the salaf. When Muslims will awake from their slumber and follow the example of the Prophet like jihadis do, victory will be achieved, they believe. Jihad through martyrdom will bring about triumph, just as it has done in the first century after the hijra.

Honour and dignity

It is not just by appropriating and reinterpreting early-Islamic traditions that the meanings of martyrdom operations are shaped. Another theme central to the discourse of the martyrs and their supporters is honour and dignity. They are far from exceptional in this case. Research on violence has shown that feelings of humiliation and shame (i.e. the violation of honour) have often fuelled violence. These feelings can be caused by direct personal insult, but also by the (perceived) dishonouring of the group or community the individual identifies him- or herself with, such as the family or the religious community (i.e. “humiliation by proxy”). In these instances, violence can be experienced as redeeming the honour of the insulted individual or community.

As noted above, the protagonists of al-Sahab’s videos perceive the umma as weak and humiliated. They appear to be personally affected by the suffering of their brothers and sisters and indicate that they see themselves as the ones standing up for the umma. In his farewell message, one of the 9/11 bombers points at the suffering of the Palestinians and Iraqis, the “American rule in the Land of the Two Holy Places” (Saudi Arabia) and the atrocities committed against Muslims in Chechnya and Kashmir. He continues: “I take no pleasure in a life of humiliation, and my heart has demanded from me that I live honourably (‘aziza) in compliance with my Lord’s religion.” Therefore, he states, he left his family “to avenge my brothers blood” and “to die with honour.” Along these lines, martyrdom operations are regularly associated with terms such as ‘izza (“honour”, “power”) and karama (“dignity”, “honour”, “respect”). The attacks are seen as honourable as they express that jihadists do not acquiesce in the humiliating situation of the umma, but are willing to make sacrifices to revenge its disgrace. The martyrdom operations humiliate the enemy just as the enemy has humiliated the Muslim community, and therefore they redeem the honour of the umma. They “bring an end to the age of cowardice and weakness” and “restore the dignity of the umma”, the perpetrators believe.

Sacrifice and purity

A third cluster of terms frequently associated with martyrdom operations is sacrifice and purity. These terms too, are often connected to religiously motivated violence. As several scholars have noted, fundamentalist movements usually uphold strong boundaries between “good” and “evil”, between the own group and the “polluted” outside world. This typically implies the view that the purity of the own group should be safeguarded. The impure should be avoided and, once it has penetrated the group, removed. Such a desire for purification can result in violence to eradicate the source of pollution. More precisely, it often results in sacrificial violence. Ritualised bloodshed is experienced as removing pollution and cleansing the community from defilement, thus restoring the boundaries between “good” and “evil”.

These insights can also be applied to al-Qaeda’s martyrdom operations. The umma is perceived as defiled. The “crusader forces” roaming the Muslim world have desecrated the lands of Islam, which are in need of purification. The ritualised self-sacrifice of the bombers accomplishes this. According to early-Islamic traditions, those who are martyred in the way of God are inherently pure. Their blood symbolised this status, which is why the bodies of martyrs, in contrast to those of other deceased, should not be ritually cleansed. Along these lines, martyrdom seekers too, become emblems of purity through their actions, their supporters believe. Yet it is not just the men themselves who are considered pure from their moment of their death, they also purify their surroundings: the umma and the lands of Islam. For instance, about an attack in Saudi Arabia is said that the blood of the martyrs “purifies the Land of the Two Holy Sanctuaries from the defilement of the crusader and Zionist occupation.” Hence, the sacrificial blood of the martyrs cleanses the community and restores the umma’s purity by washing away the pollution caused by the “infidels” and “apostates”.

The meanings of martyrdom

The meanings given to martyrdom operations vary in each context. The videos of al-Sahab therefore not represent the meanings of martyrdom operations for jihadis. Yet the themes we have encountered in al-Sahab’s videos also frequently appear in other sources. Terms such as honour, dignity and sacrifice also often return in blogs, posts and videos in which fighters in Syria and Iraq celebrate the martyrdom of their comrades. The above discussed meanings given to martyrdom therefore also tell us something about other cases.

They learn us that, for the perpetrators, martyrdom operations are not in the first place a means towards victory on the battlefield. Rather, they are considered crucial as they embody victory in terms of honour, dignity and purity. In addition, they learn us that the message of jihad through martyrdom as expressed in al-Sahab’s videos can be attractive for young people who have become touched by the fate of their brothers and sisters. The message offers them a framework to make sense of the world around them and to cope with feelings of humiliation and shame. It provides them with a sense of agency, a way to assist their fellow believers and to contribute to the restoration the glory of the umma. And it offers them empowerment, a crucial role as the defenders of the umma who redeem its honour, restore its dignity and purify its lands in the footsteps of the Prophet.

Therefore, martyrdom operations should not be seen as “senseless violence” performed by dropouts who are brainwashed by a barbaric, medieval ideology. They can better be seen as meaningful social practices for the actors involved. Searching for martyrdom in Syria, Iraq and other arenas of jihad can be an attractive and thoroughly modern way for young people to give meaning to their lives and deaths.

Pieter Nanninga carried out his PhD research at the Faculty of Theology and Religious Studies at the University of Groningen, the Netherlands. Since 2011, he is attached to the Department of Middle Eastern Studies at the same university, where he will occupy a position as Assistant Professor from August 2014. He teaches on politics, culture and religion in de modern Middle East and conducts research on jihadism, violence and media. Pieter Nanninga defended his PhD: Jihadism and Suicide Attacks: al-Qaeda, al-Sahab and the Meanings of Martyrdom. This post is based upon his research.

0 comments.

Islamophobia & Media – Linda Sarsour vs. Brigitte Gabriel

Posted on June 23rd, 2014 by martijn.
Categories: Activism, International Terrorism, Panoptic Surveillance, Religious and Political Radicalization, Society & Politics in the Middle East.

The US Heritage Foundation has organized a series of gatherings to draw attention to the Benghazi controversy. A week or so ago this however this turned into taunting of a Muslim woman with a headscarf. According to the Washington Post:

Heritage’s ugly Benghazi panel – The Washington Post

The session, as usual, quickly moved beyond the specifics of the assaults that left four Americans dead to accusations about the Muslim Brotherhood infiltrating the Obama administration, President Obama funding jihadists in their quest to destroy the United States, Obama and Hillary Rodham Clinton attempting to impose Sharia blasphemy laws on Americans and Al Jazeera America being an organ of “enemy propaganda.”

Then Saba Ahmed, an American University law student, stood in the back of the room and asked a question in a soft voice. “We portray Islam and all Muslims as bad, but there’s 1.8 billion followers of Islam,” she told them. “We have 8 million-plus Muslim Americans in this country and I don’t see them represented here.”

Panelist Brigitte Gabriel founder of a group called ACT! for America pounced. She said “180 million to 300 million” Muslims are “dedicated to the destruction of Western civilization.” She told Ahmed that the “peaceful majority were irrelevant” in the attacks of Sept. 11, 2001, and she drew a Hitler comparison: “Most Germans were peaceful, yet the Nazis drove the agenda and as a result, 60 million died.”

“Are you an American?” Gabriel demanded of Ahmed, after accusing her of taking “the limelight” and before informing her that her “political correctness” belongs “in the garbage.”

“Where are the others speaking out?” Ahmed was asked. This drew an extended standing ovation from the nearly 150 people in the room, complete with cheers.

The panel’s moderator, conservative radio host Chris Plante, grinned and joined in the assault. “Can you tell me who the head of the Muslim peace movement is?” he demanded of Ahmed.

“Yeah,” audience members taunted, “yeah.”

Ahmed answered quietly, as before. “I guess it’s me right now,” she said.

[…]
But it was Gabriel, a Lebanese Christian by birth, who was most vitriolic when Ahmed asked her question. Gabriel dismissed as “irrelevant” the “2.3 million Arab Muslims living in the United States [when] it took 19 hijackers — 19 radicals — to bring America down.” She mocked Ahmed’s “point about peaceful, moderate Muslims” by making quotation marks with her fingers when she said the word peaceful.The young woman responded calmly to the taunts of the panelists and the crowd. “As a peaceful American Muslim,” she told them, “I would like to think I’m not that irrelevant.”

The controversy continued on a talkshow of Sean Hannity. Hannity repeatedly pressed Ahmed to specifically condemn the laws that oppress women and gay people with punishment. Brigitte Gabriel was on Hannity too and accused Ahmed of distracting the panel with an irrelevant question. Ahmed talked about herself and how no one’s forcing her to wear her head scarf, but Hannity confronted her about women elsewhere being forced to do so.

The debate continued on CNN’s Reliable sources where Linda Sarsour (national advocacy director of national network of Arab-American communites) challenged Brigitte Gabriel’s bigotry in an item that also focussed on the role of the media in producing and reproducing Islamophobia. In this tv program we see, again, the distinction between moderate (or liberal) and radical Islam/Muslims and the question where are the moderate Muslims is asked again. We have seen this in the Netherlands as well as I have explained earlier.

This is always a dangerous thing as it enhances the us vs. them rhetoric and turns Muslims into terrorists by association or lack of visible disassociation. For the pro radical activists these calls are again a sign of the hypocrisy of democrats as they accuse them of never having condemned violence against Muslims by regimes that are supported by the West.

The calls for public disassociation are part of what I have called the regime of surveillance whereby Muslims are encouraged to enact the accepted and expected models of the Dutch secular liberal citizen. Taken together we can regard the public debates on Islam, the policies regarding Muslims, integration and security politics (often leading to more debate and policies) as a surveillance of the everyday lives of Muslims. The debates about (radical) Islam and the counter-radicalization policies have influenced Muslims’ lives severely. In the Netherlands, several studies have explored how particular debates on Islam trickle down into the daily lives of people in a variety of ways ranging from people’s experiences in schools, workplaces and, of course, their media-consumption at different levels in society. This begs the question if we need to take security measures in order to prevent terrorism whose security are we talking about?

As Sarsour also points out, there have been numerous people condemning the recent atrocities; the question therefore is not where are they but why are they not listened to? The example of Ahmed above shows why: because they are distrusted. As soon as people who condemn the violence speak out they are interrogated if they condemn this and that, and in the case of women with headscarves their headscarf is challenged as a sign of radicalism. Therefore calls for moderate Islam/Muslims are not to be seen as a desperate attempt to hear a moderate voice but to actually silence those voices.

0 comments.

Islamophobia & Media – Linda Sarsour vs. Brigitte Gabriel

Posted on June 23rd, 2014 by martijn.
Categories: Activism, International Terrorism, Panoptic Surveillance, Religious and Political Radicalization, Society & Politics in the Middle East.

The US Heritage Foundation has organized a series of gatherings to draw attention to the Benghazi controversy. A week or so ago this however this turned into taunting of a Muslim woman with a headscarf. According to the Washington Post:

Heritage’s ugly Benghazi panel – The Washington Post

The session, as usual, quickly moved beyond the specifics of the assaults that left four Americans dead to accusations about the Muslim Brotherhood infiltrating the Obama administration, President Obama funding jihadists in their quest to destroy the United States, Obama and Hillary Rodham Clinton attempting to impose Sharia blasphemy laws on Americans and Al Jazeera America being an organ of “enemy propaganda.”

Then Saba Ahmed, an American University law student, stood in the back of the room and asked a question in a soft voice. “We portray Islam and all Muslims as bad, but there’s 1.8 billion followers of Islam,” she told them. “We have 8 million-plus Muslim Americans in this country and I don’t see them represented here.”

Panelist Brigitte Gabriel founder of a group called ACT! for America pounced. She said “180 million to 300 million” Muslims are “dedicated to the destruction of Western civilization.” She told Ahmed that the “peaceful majority were irrelevant” in the attacks of Sept. 11, 2001, and she drew a Hitler comparison: “Most Germans were peaceful, yet the Nazis drove the agenda and as a result, 60 million died.”

“Are you an American?” Gabriel demanded of Ahmed, after accusing her of taking “the limelight” and before informing her that her “political correctness” belongs “in the garbage.”

“Where are the others speaking out?” Ahmed was asked. This drew an extended standing ovation from the nearly 150 people in the room, complete with cheers.

The panel’s moderator, conservative radio host Chris Plante, grinned and joined in the assault. “Can you tell me who the head of the Muslim peace movement is?” he demanded of Ahmed.

“Yeah,” audience members taunted, “yeah.”

Ahmed answered quietly, as before. “I guess it’s me right now,” she said.

[…]
But it was Gabriel, a Lebanese Christian by birth, who was most vitriolic when Ahmed asked her question. Gabriel dismissed as “irrelevant” the “2.3 million Arab Muslims living in the United States [when] it took 19 hijackers — 19 radicals — to bring America down.” She mocked Ahmed’s “point about peaceful, moderate Muslims” by making quotation marks with her fingers when she said the word peaceful.The young woman responded calmly to the taunts of the panelists and the crowd. “As a peaceful American Muslim,” she told them, “I would like to think I’m not that irrelevant.”

The controversy continued on a talkshow of Sean Hannity. Hannity repeatedly pressed Ahmed to specifically condemn the laws that oppress women and gay people with punishment. Brigitte Gabriel was on Hannity too and accused Ahmed of distracting the panel with an irrelevant question. Ahmed talked about herself and how no one’s forcing her to wear her head scarf, but Hannity confronted her about women elsewhere being forced to do so.

The debate continued on CNN’s Reliable sources where Linda Sarsour (national advocacy director of national network of Arab-American communites) challenged Brigitte Gabriel’s bigotry in an item that also focussed on the role of the media in producing and reproducing Islamophobia. In this tv program we see, again, the distinction between moderate (or liberal) and radical Islam/Muslims and the question where are the moderate Muslims is asked again. We have seen this in the Netherlands as well as I have explained earlier.

This is always a dangerous thing as it enhances the us vs. them rhetoric and turns Muslims into terrorists by association or lack of visible disassociation. For the pro radical activists these calls are again a sign of the hypocrisy of democrats as they accuse them of never having condemned violence against Muslims by regimes that are supported by the West.

The calls for public disassociation are part of what I have called the regime of surveillance whereby Muslims are encouraged to enact the accepted and expected models of the Dutch secular liberal citizen. Taken together we can regard the public debates on Islam, the policies regarding Muslims, integration and security politics (often leading to more debate and policies) as a surveillance of the everyday lives of Muslims. The debates about (radical) Islam and the counter-radicalization policies have influenced Muslims’ lives severely. In the Netherlands, several studies have explored how particular debates on Islam trickle down into the daily lives of people in a variety of ways ranging from people’s experiences in schools, workplaces and, of course, their media-consumption at different levels in society. This begs the question if we need to take security measures in order to prevent terrorism whose security are we talking about?

As Sarsour also points out, there have been numerous people condemning the recent atrocities; the question therefore is not where are they but why are they not listened to? The example of Ahmed above shows why: because they are distrusted. As soon as people who condemn the violence speak out they are interrogated if they condemn this and that, and in the case of women with headscarves their headscarf is challenged as a sign of radicalism. Therefore calls for moderate Islam/Muslims are not to be seen as a desperate attempt to hear a moderate voice but to actually silence those voices.

0 comments.

All Eyes on Muslims – The #AllEyesOnMuslims and #No2ISIS campaigns

Posted on June 21st, 2014 by martijn.
Categories: Activism, International Terrorism, Society & Politics in the Middle East.

Yesterday there was the international support day for Sunni Muslims in Iraq and, basically, a support day for rebels of ISIS. In the days leading up to this event there was a public outcry about the plan of Dutch ISIS supporters to organize a demonstration in The Hague in support for the Sunni Muslims in Iraq. Given the fact that the idea was announced on a Dutch Facebook site supporting the Dutch foreign fighters in Syria it wasn’t very suprising to see it framed immediately as a pro-ISIS demonstration by Dutch weblog Geenstijl and several opinion leaders and politicians.

Note: I have deleted people’s comments in order to protect their privacy.

My translation of the message:

Dear Muslims,

With the major attacks of the Muslims (Ahle Sunnah) in Iraq and the general declaration of war by all Shiites in Iraq, we want to organize a demonstration in order to declare our support to the Muslims in Irak and our disavowal (afkeer) of Shiites and their unjust and illegal government.

Keep Friday afternoon after prayer free!!

More info (poster/flyer) will be shared on Shaam Al-Ghareeba.

Keep following our page, liking and sharing for all your news from Shaam and Iraq.

We do not organize this, we are only a platform

Shaam al-Ghareeba 9

The Christian Democrats (CDA) and orthodox Christians of the ChristenUnie appealed in parliament to forbid this demonstration which according to them would be possible since the UN has officially categorized ISIS as a terrorist organization. According to minister Timmermans however sympathizing with a terrororganisation does not make a person guilty of terrorist activities and people have the right to demonstrate. The mayor of Den Haag, Van Aartsen (allowing or banning a demonstration is a local decision) stated however that he did not say any legal grounds for banning the demonstration in advance. He also stated that there will be strict conditions among others pertaining to unlawful expressions such as calling for violence and strict surveillance by the police. The embassador of Iraq wanted a ban anyway and stated the demonstration was a provocation for Iraqi’s in the Netherlands and Van Aartsen allowing the demonstration was incomprehensible and it will taint the image of the Netherlands abroad. He also feared clashes between protesters and counter-protesters.

The reactions among Muslims were mixed. Some fully supported the demonstration but many Muslims were angry that people were supporting a ‘terrorist’ organizations. Most reactions I saw however were not so outspoken. People supported ISIS fighting against ‘shiite oppression’ of Sunni Muslims but rejected ISIS’ practices mass executions and their interpretation and implementation of a sharia penal system.

On Wednesday the Dutch website De Ware Religie (the true religion), which functions as a spokesperson for Dutch foreign fighters in Syria, announced the demonstration was cancelled. The victory of ISIS in Mosul and its subsequent showcasing of mass executions appears to given rise to a new sense of urgency among policymakers, politicians and opinion makers to do something against the Dutch foreign fighters and their support base in the Netherlands. Several people did join the online campaigns. Here a short overview and in a few cases I have put some additional info below the example.

There have been a few people asking Muslims to speak out against ISIS and to show where their loyalty is. This is always a dangerous thing as it enhances the us vs. them rhetoric and turns Muslims into terrorists by association or lack of visible disassociation. For the pro ISIS activists these calls are again a sign of the hypocrisy of democrats as they themselves never condemned violence against Sunni Muslims by the Iraqi government.

The calls for public disassociation are part of what I have called the regime of surveillance whereby Muslims are encouraged to enact the accepted and expected models of the Dutch secular liberal citizen. Taken together we can regard the public debates on Islam, the policies regarding Muslims, integration and security politics (often leading to more debate and policies) as a surveillance of the everyday lives of Muslims. The debates about (radical) Islam and the counter-radicalization policies have influenced Muslims’ lives severely. In the Netherlands, several studies have explored how particular debates on Islam trickle down into the daily lives of people in a variety of ways ranging from people’s experiences in schools, workplaces and, of course, their media-consumption at different levels in society.

0 comments.

The Pursuit of Happiness – Happy Muslims, Creativity and Political Agency

Posted on May 18th, 2014 by martijn.
Categories: Activism, islamophobia, Notes from the Field, Religious and Political Radicalization, Society & Politics in the Middle East.

A few weeks ago The Honest Policy launched a ‘Happy Muslims’ version of Pharrell Williams’ feel-good ‘Happy’.

By now it has been followed by several other initiatives such as a German video:

One from Egypt:

One from Chicago, US:

One from Abu Dhabi:

And one from the Netherlands:

And several others, just check Youtube. In that list you will see several critical responses to it as well. We can distinguish at least four types of criticism that I’ve seen in regard to the UK and Dutch versions (I haven’t checked the debates in other cases):

Defining Humanity

Much of the critique was about Muslims who are giving in to ‘Western’ ideas of the good Muslim: someone who shows his/hers allegiance to the country they live in. What gets included in the category of the good Muslim is central to the reproduction of dichotomies between humanity/creativity/happiness in relation to the West on the one hand, and fundamentalism/ terrorism/inhumanity/angriness in relation to Islam on the other. The next comment is exemplary for this type of critique:

Happy Muslims: Performing “Happiness” and “Normalcy” | Muslim Reverie

With regard to the “Happy Muslims” videos, the critiques are again about how Muslims perform “happiness” for the white gaze to be seen as “normal” (“normal” meaning “just like every other British/American/Canadian person” and being seen as nonthreatening to white supremacy). An article on OnIslam.net, which wrote in defense of the video, concluded with a sentence stating that 83% of Muslims are “proud to be a British citizen.” To counter stereotypes, the message seems to always be: “We deserve equal rights and dignity because we’re proud British/American/Canadian/Australian, etc. citizens,” instead of “We deserve equal rights and dignity because we’re human beings.” It’s as if the only way to be respected and accepted in society is to show white non-Muslims that we are not only “happy” in their white supremacist nations, but also how we are “the Good Muslims,” or “proud citizens just like them.” Subsequently, this works to distinguish us from the Muslims “over there,” i.e. the Muslims who aren’t citizens of the West and characterized as being “backwards,” “uncivilized,” “unintelligent,” etc. (and as if their lack of citizenship makes them less human or their deaths less outrageous).

Internalized racism

Related to the first and building upon it is that Muslims through these videos are internalizing the stereotypes that are imposed on them. A critique that is very much related to analysis of racism, orientalism and Islamophobia in the sense that is pretty much how racism works: it gets internalized by the ones who are targeted by it:
I ain’t happy | Escape The Cage

How can we claim to actively fight the stereotypes that plague Western perceptions of Muslims if we operate under the veneer of those very prejudices? What the video very evidently does is it seeks to humanise Muslims by implicitly submitting to orientalist accounts. Why do we continually insist on trying to prove our humanity and normality through such nonsensical antics? And just for the record, I don’t take issue with the dancing or the music, although I know some elements of the Muslim community will. To be clear, I am taking issue with a very specific point, the underlying message that is being bulldozed through this video: “Hey Britain, check us out, we’re not all suicide-bombers. Some of us are even in touch with chart music. And look, we can even crack a smile when we’re happy”. We never play by our rules, we only seem to be efficient when reacting to standards imposed upon us. That’s not smart. The worst “Other-ing” is that which one imposes upon oneself. Self-enslavement, unknowingly absorbed, is the most dangerous form of bondage. Failing to understand that by the very act of attempting to defy dehumanising stereotypes, we have (in)conveniently bought into the status quo’s sophisticated trickery, and have done an unprecedented disservice to ourselves and to our heritage. The result is, to put it bluntly, amateurish and we frankly do not have the right to complain about negative portrayals of Muslims by Western discourse-setters if we have chosen to submit ourselves to such narratives.

Misogyny

A third category of critique pertains to tapping into pop culture and the figure of Pharrell who has featured in rather misogynist pop videos before. In this sense the Muslims in the video trade in the stereotypes of the angry Muslim for the misogynist imagination of pop culture.
‘Happy British Muslims’ sparks unhappiness

Bopping to substandard R&B tracks is a thing many self-respecting folk (whether Muslim or not) might confess to with sheepish embarrassment. That stuff’s catchy, no one’s denying it. But to gloat about it under the banner of a marginalised religious community gives the impression of trying to compensate for something.

The issue I want to raise is, why buy into an aspect of pop culture that sends a message of brainless conformity, as opposed to positive contribution?

I use the term “brainless” deliberately because of what Pharrell has been associated with. I refer to his feature in Robin Thicke’s controversial single “You know you want it” which was banned in 20 student unions across the UK for its “rape-promoting content”.^[ii] The same Pharrell who also produced the song’s video featuring Robin, rapper TI and himself alongside a handful of near-nude models being generally demeaned.

Anti-islamic slavery

The conservative critique focuses on the issues of happiness and the role of women in the video. The latter are regarded as dancing provocatively in the video and some see the line ‘happiness is the truth’ as a secular message that opposes Islam as the truth.
My thoughts on #HappyMuslims video | Islam21c

The image which came to mind after a few moments was of slave masters watching their slave girls/boys amuse, dance and entertain them as they twirl their moustaches happily. Yes this is a metaphor and our brothers and sisters are not slave girls, but what is worse is when a Muslim makes that conscious decision that what they have from their Deen and their values just isn’t “good enough” and thus “let’s use the medium of popular culture instead regardless of whether it fits an Islamic ethos or not”. This is of course the real slavery. The slavery of the mind. The music etc wasn’t so depressing for me; it was watching a people fall even more into subservience.

– Any women who claim that females dancing is not provocative or sexual, is either naïve or just plain miskeen. And any man whom claims the same, is, well, lying. Ladies, you could dance like Peter Crouch and men would find that sexual! Men don’t think like you. You lift an elbow out and just wiggle your head forget about anything else and you just provocation-ed off the provocation-meter. You want to do that, keep it for your fella’s eyes only please.

– It’s amazing just how strong that feeling of inferiority amongst liberal and secular Muslims is. That is definitely the major concern here, not the music or dancing. Folks used to call it a inferiority complex. That’s outdated now. We need to call it an “inferiority crisis”.

These different categories are not exclusive and in fact are very much related to each other: they all pertain to how to resist particular oppositions, imaginaries and stereotypes that are imposed on Muslims? The producers and the people who participate in the video are criticized for tapping into and reproducing those imaginaries in different ways.

Happiness as political

My first reaction about the UK video and after the Dutch networks announced their video was in line with much of the critique I have highlighted here. And as one of my interlocutors stated on my Facebook page why should Muslims be happy when in the Netherlands they are submitted to all kinds of racist statements, when there is a terrible war in Syria and when in Burma Rohingya Muslims are persecuted? Why shouldn’t we be angry then? In fact we should be angry now and this video is depoliticizing the whole Muslim issue making our grievances invisible. After some thinking I still agree with these critiques but I have also a few doubts in particular because it ignores an important part of the message of all the different videos: escaping social pressures, happiness, fun, and the diversity among Muslims themselves. As the Honesty Policy stated they wanted to “rethink the rulebook of religious expression”, for a community which is “eclectic, creative and competent”.

As such the fun and happiness displayed in the Happy Muslim meme is of course highly political. It shows a group of Muslims performing a capacity to stop noticing the negative social imaginaries and miseries of the world while at the same time attempting to tame of violence of the racist impositions and the frustrations of feeling powerless against the injustice in the world.

It is I think a mode of double resistance. First of all it is a protest against the imposition of the social imaginary of the angry Muslim basically reducing all Muslims to violent, intolerant and uncreative robots. Second it indicates an area where Muslims, against all odds, are themselves in a way participants experience as ‘finally something fun and positive’ and in a way that challenges the idea that all Muslims are the same by showing their diversity. Also it indicates an attempt to make themselves visible. Although Muslims often disappear as unique individuals in the debates as they are often seen seen as representatives or examples of this and that, the videos state ‘here we are as Muslims and we are all different and unique’. Of course that is also tapping into a cultural development that highly privileges authenticity and individualism (with all its down sides) but it is still a type of resistance anyway.

Silencing the alternative?

Of course, this is a bit speculative since I would need to know more about the motives of the makers and participants and so far I have only seen their facebook postings. I’m engaging in it anyway because I’m wondering if the four categories of criticism I listed here do not fall into a similar trap as the people of the videos are accused of: reproducing the divide between us and them and between the West and Islam. Moreover the criticism appears to make a plea for a type of resistance that is completely separate and not informed by the stereotypes and imaginaries imposed upon Muslims and I wonder if that is possible at all.

It seems as if we think that if people are using happiness, fun and diversity as their main message, we are saying by definition now you are succumbing to Western standards instead of being yourself or being Islamic? But surely there are more repertoires of a good life than Western, Islamic or being yourself? We make highly detailed analysis of how Muslims are trying to create a feeling of belonging to other Muslims or ethnic groups, but we criticize them when they perform their search for belonging to the Netherlands and we see that as being submissive to the negative social imaginaries and Islamophobic policies? What does that say about our own analysis? Is it based upon only two distinct and non-related categories of oppression and opposition against oppression? Why not a different reading as well? Why not the reading, hey here we have a bunch of Muslims and against all odds, against you saying we are all the same and against you trying to exclude us from the important debates and policies, here we are, we are all the same and different at the same time and no matter how violent your policies are, you cannot touch us, we are still happy?

Furthermore I wonder if these critiques do not ignore the idea that governmentality and resistance are always highly related and mutually constitutive. It is precisely through those government policies which are devised to manage integration and radicalization, that Muslims are objectified as governable targets and where the subjectivation of Muslims – as Muslims – occurs but it is also that which creates, informs and shapes the potential for resistance. This means yes resistance is always highly informed by the same social imaginaries it tries to resist and in this case highly informed by the same orientalisms, sexisms and pop culture shallowness it actually tries to resist.

But at the same time happiness, fun, and creativity are all located within wider alternative national and religious geographical imaginaries and as such constitute a critique of social and political injustice, and demands for a more just, satisfying and equitable future. The enactment of happy Muslims within a context of people telling them how to behave, religious conservatism, racism and war can therefore be seen as a political demand for humanity itself and drawing a space where they are left alone by outside pressures. While the above mentioned critique may be warranted (and I think it is) it may also amount to silencing those Muslims who engage in a type of activism which may not have a determinate political effect or one that we have a hard time recognizing and acknowledging.

Of course these comments mainly pertain to Happy Muslims as a transnational phenomenon. Which political effect they exactly create or what type of political agency we are witnessing here is of course for  determined by the concrete local political context as well, making Happy Muslims from the Netherlands partly different from Happy Muslims from Gaza:

See also at Allegra Lab: To Be #HAPPY Muslim Or Not To Be – #ANTHROISLAM By Raana Bokhari

0 comments.

Politiek & Herinnering: De schaduw van de Dodenherdenking

Posted on May 3rd, 2014 by martijn.
Categories: Activism, Multiculti Issues.

Het is bijna Dodenherdenking. Dat levert zoals altijd weer de nodige opinies op over hoe en wie we zouden moeten herdenken. Ook dit jaar weer. Dat laat zien hoe levendig is, maar de monopolisering van de herdenkingen levert ook problemen op hoewel herdenken waarschijnlijk nooit helemaal zonder politiek kan.

Herdenkingsrelativisme

In 2011 schreef Nausicaa Marbe:

Nee tegen het herdenkingsrelativisme – Archief – VK

Het was ze gelukt de Tweede Wereldoorlog eruit te poetsen. ‘Op 4 mei herdenken we de slachtoffers van oorlogsgeweld’, heette het. Welke oorlog, welke slachtoffers precies? Is het ons werkelijk om het even? Laten we het toe dat van de herdenking een stamppot wordt gemaakt, gesaust met de hoop dat iedereen zich in alles herkent?

In 2012:

‘Herdenken: Anything goes, als het woord ‘oorlog’ maar valt’ – Nausicaa Marbe – VK

Al een tijd promoot het comité herdenkingsrelativisme, vanuit de bedoeling álle Nederlanders die sinds de uitbraak van de Tweede Wereldoorlog door toedoen van militaire operaties stierven tegelijkertijd te herdenken. Een slecht idee. Elke oorlog heeft een uniek karakter, dat ook de rouw tekent. In een bulkherdenking verdwijnt het specifieke dat de nabestaanden recht doet. Wie algemeen herdenkt, nivelleert alle herinneringen. Hét recept voor afstomping.

Treurig ook dat de Tweede Wereldoorlog verdwenen is uit de reclamespotjes van het Nationaal Comité 4 en 5 mei. De gebeurtenis die nog steeds een ijkpunt vormt voor het denken over goed en kwaad in Europa, die de politieke en culturele ontwikkeling van ons continent tot vandaag beïnvloedt, wordt in de spotjes – toch de etalage van het comité – niet genoemd.

En, het heeft blijkbaar niet veel geholpen, dit jaar schreef ze:

Telegraaf – Angst voor herdenken van de Holocaust

Er moet een einde komen aan hun relativistische, oppervlakkige herdenkingscultuur. Een cultuur die het historisch perspectief waarin slachtoffers vallen niet eert en pijnlijke feiten omzeilt in plaats van onderwerp van debat maakt.

Hoe is het te verklaren dat het woord ’Joden’ vrijwel verdween uit de publiciteit en de introductieteksten op de site van het Comité? In de daar gepresenteerde visie was WO II een gebeurtenis die miljoenen het leven kostte, ’onder hen Joden, Sinti, Roma en andere groepen’.

Onder hen? Alsof er bij een willekeurige razzia toevallig ook Joden uit een woning geplukt zijn. Alsof de Endlösung, zoals door Hitler beraamd en uitgevoerd, voor alle burgers gold, ’onder hen’ ook Joden. Het lijkt erop dat het Comité 4 en 5 mei in zijn herdenkingsintroductie de Jodenvervolging minder gewicht wil geven. Alsof het ontkent dat de ideologie achter de Holocaust, het beleid en de uitvoering ervan historisch uitzonderlijk waren en tot vandaag wereldwijd gevolgen hebben. Alsof het bang is dat dit besef afleidt van andere genocides. Dit grenst aan geschiedvervalsing. Wat voor propaganda wordt hier gevoerd?

Dubieus en ontoelaatbaar. Temeer omdat het Comité in zijn jaarthema de nadruk legt op ’diversiteit van oorlogsslachtoffers’. Nog meer afleiding van de Holocaust?

Marbe staat niet alleen. In Elsevier schreef Rik Kuethe een soortgelijk pleidooi en eerder pleitten ook al Joodse organisaties, de Raad van Kerken en het contactorgaan Moslim en Overheid ervoor om 4 mei alleen nog maar te reserveren voor slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. Als we dan even kijken op de site van het 4en5mei comité dan lezen we in het memorandum:

Nationaal Comité 4 en 5 mei – Wie herdenken we?

Tijdens de Nationale Herdenking herdenken wij allen – burgers en militairen- die in het Koninkrijk der Nederlanden of waar ook ter wereld zijn omgekomen of vermoord sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, en daarna in oorlogssituaties en bij vredesoperaties.”

De Tweede Wereldoorlog wordt dus wel degelijk genoemd (hoewel niet exclusief) en de term ‘vermoord’ is in 2010 toegevoegd om tegemoet te komen aan de wens van de Joodse gemeenschap om het “unieke karakter van de Sjoa expliciet te benoemen.” Dat is wat mager overigens, maar het lijkt me dat de poging tot systematische uitroeiing van het Joodse volk toch niet helemaal uit het collectieve geheugen is verdwenen en uit dat van het 4 en 5 mei comité evenmin. Het beeld is toch erg sterk van een hulpeloze, onderdrukte slachtoffers die massaal werden afgeslacht. En men werd natuurlijk ook massaal afgeslacht.
[http://www.youtube.com/watch?v=3wu5PAtj5Ds]

Wie herdenken we niet?

Herdenken en herinneren zijn gevoelige zaken. Zo wilde men in Schaijk, gemeente Landerd (NBr), een gedenksteen onthullen ter nagedachtenis aan een Duitse piloot. Na protest van Federatief Joods Nederland gaat dat niet door. Dat de Duitsers niet herdacht worden is wellicht nog begrijpelijk. Wat mij opvalt in het memorandum over de herdenking is dat verkrachting niet apart genoemd wordt. In iedere oorlog is verkrachting zowel een wapen als een exces. Japanse troepen hebben zich er massaal schuldig aan gemaakt (Nanking) en de Duitsers vrijwel overal in de door hun bezette gebieden. Nu wordt dat nog wel eens genoemd, maar wat te denken voor de golf aan seksueel geweld (inclusief verkrachting) door de Russische troepen in Oost-Europa, de Fransen (inclusief de Marokkaans-Franse soldaten) in Italië en de Engelse en Amerikaanse troepen in Frankrijk. Er zouden door de Amerikanen naar schatting 14.000 gevallen van verkrachting gepleegd zijn in Frankrijk, Duitsland en Engeland, waarvan 3.500 in Frankrijk. Zeker gaat het om 400 seksuele misdaden zoals blijkt uit de dossiers van de Amerikanen. Die soldaten werden overigens wel gestraft (soms), maar daarbij kregen zwarte soldaten zwaardere straffen dan de witte. En dat zijn de gevallen in Frankrijk, het lijkt me onwaarschijnlijk dat de Amerikaanse soldaten ineens stopten met seksueel geweld toen ze de Belgische en Nederlandse grens overgingen dus misschien is het de moeite waard om hier eens onderzoek naar te doen? Dat zou het verhaal van de ‘bevrijdingskinderen‘ van vrouwen die ‘verliefd’ waren ook nog wel eens in een ander daglicht kunnen zetten.

Een ander geval betreft niet alleen wie ‘we’ niet herdenken als wel waar de herdenking niet mee geassocieerd mag worden. Bijvoorbeeld het lot van de Palestijnen. Zie de aankondiging van een bijeenkomst in de Hilversumse Al Amal moskee:

De joodse bezetting van Palestina is een van de meest laffe en moordlustige holocausten op aarde. Honderdduizenden doden, miljoenen vluchtelingen en een apartheidsbeleid voor de resterende bewoners.

Op 4 mei herdenken wij de slachtoffers. Wees erbij! Opdat we niet vergeten…..!

en:

4 MEI DODENHERDENKING.
Zij die door oorlog, bezetting en etnische zuivering zijn omgekomen, verdienen een plek in onze herinnering.

Dat leidde tot de nodige commotie:

Opvallend, zowel in de aankondiging als in het telegraaf item is het gebruik van ‘wij’ en ‘zij’. Zowel Marbe’s kritiek op het 4 en 5 mei comité als het verwijt naar Platform Bewust Moslim, die de bijeenkomst in Hilversum zou organiseren, is dat zij de geschiedenis geweld aandoen. In eerste geval zou het unieke karakter van de Jodenvervolging naar de achtergrond verdwijnen en in het tweede geval zou het een affront zijn tegen datzelfde unieke karakter door juist op op 4 mei de etnische zuivering van de Palestijnen te herdenken en dan ook nog met de toe-eigening van de term holocaust. Nu kunnen we inderdaad stellen dat het historisch gezien bepaald niet accuraat is om de etnische zuivering van de Palestijnen te vergelijken met de Sjoa.

Niettemin is er natuurlijk wel een link tussen beiden. Na de verschrikkingen van de Sjoa kregen de Joden een eigen land en de zionisten versloegen hun vijanden en creeerden zo een staat die het thuisland van de Joden kon zijn waar ze beschermd zouden zijn tegen vervolgingen. Dat ging echter wel ten koste van de Palestijnen. Het Palestijnse mandaatgebied was geen leeg land zonder een volk voor een volk zonder land, maar een gebied waar Joden en Arabieren al eeuwen woonden.

De Palestijnen werden verdreven en hun land werd bezet. De Palestijnse herinnering aan de etnische zuivering (Nakba – De Catastrophe) is dan ook een zeer levende herinnering ook al, of mede doordat, Israël de herdenking ervan actief tegenwerkt.

Het gaat er daarbij ook om, en dat vinden we ook terug in de aankondiging van Bewust Moslim, dat in de ogen van veel Palestijnen, de herinnering aan de Sjoa gebruikt werd en wordt om de stichting van de staat Israël en de voortdurende bezetting van Palestina te legitimeren. Een bezetting die zodanig werkt dat sommigen over Israël spreken als een apartheid staat. Ook onder Israëliërs is kritiek hoe de Sjoa gebruikt wordt om volgzame burgers te creeëren en een militaristische houding in hen te voeden en waarbij de staat en politici een racistische en intolerante houding hebben ten opzichte van de Palestijnen.

In deze laatste gebeurtenis zit eigenlijk nog wat anders. Het gaat er niet alleen wie herdacht wordt en wie er wel of niet geassocieerd mogen worden met de herdenking, maar ook wie dat bepaalt. Uiteindelijk gaat de conferentie over de schaduwholocaust wel gewoon door en kon de overheid het ook niet verbieden, maar men heeft toch genoeg druk uitgeoefend om de moskee te doen beslissen dat de bijeenkomst daar in ieder geval niet doorgaat. Het CIDI roept instanties op geen podium te bieden voor dit ‘krenkend symposium‘, maar anderen pleiten er juist voor dat de vrijheid van meningsuiting ook voor ‘abjecte figuren en meningen‘ geldt. Een ander wijst er juist op dat de herdenking heel selectief de slachtoffers die gemaakt zijn door Nederlanders negeert en dat de commotie over Hilversum ook binnen dat licht bezien moet worden.

Wellicht speelt in de commotie over Hilversum ook mee dat het om moslims gaat. In ieder geval ligt de invloed van religie op de herdenking ook gevoelig. De Dodenherdenking vindt dit jaar plaats op 4 mei, maar omdat dat een zondag is willen sommige orthodoxe christenen dat niet vanwege de zondagrust. Zij herdenken daarom op 3 mei hetgeen ook op de nodige kritiek kan rekenen:

Vier mei zoals het hoort.

Sommige gemeenten in Nederland verplaatsen de Dodenherdenking naar 3 mei, wanneer deze op een zondag valt.

Dit gebeurt zonder steekhoudende argumenten daarvoor. En al helemaal niet in dialoog met de belanghebbenden en plaatselijke bevolking.

Het rekening houden met (ik schat) christelijke gevoeligheden is voor sommige mensen een probleem in ieder geval in relatie tot de datum van de Dodenherdenking. Waar voor de één de zondagsrust heilig is, is voor de ander die datum heilig geworden.

Herdenken: Herinneringen & Nationalisme

En uiteindelijk gaat het hier om. Het doel van herdenken en herinneren in moderne natie-staten heeft weinig te maken met historische accuratesse en nog veel minder met het verbeelden van alle morele en politieke verwikkelingen. In tegendeel, de definitie van de geschiedenis is juist onderdeel van de hele strijd om een sterke ‘wij’ categorie te scheppen. Het gaat om het scheppen van solidariteit, verbondenheid en om te definiëren wie bij ‘we’ hoort en wie bij ‘zij’. De geschiedenis wordt daarbij politiek ingezet om hedendaags beleid te verdedigen. Het gaat bij herdenken en herinneren immers niet alleen om terugkijken naar het verleden, maar ook om rechtvaardigheid, wraak en macht lang nadat de kanonnen zwegen. De symbolen van de herdenking raken dan ook vermengd met ideeën over nationale identiteit, grenzen tussen groepen en insluiting en uitsluiting.

Wat er dan ook nagenoeg bij iedere herdenking gebeurt is een poging om mensen in te sluiten en uit te sluiten van herdenkingen en pogingen door sommige groepen om de definitie en uitvoering van de herdenking te monopoliseren. Je kunt je afvragen of dergelijke geïnstitutionaliseerde herdenkingen wel tegemoet komen aan de huidige jonge en toekomstige generaties om een gevoel van verbondenheid en identiteit te scheppen die rekening houdt met hun werkelijkheden, hoop en angsten voor de toekomst. Dat heeft het 4 en 5 mei comité goed begrepen, maar hun beslissingen stuiten dus overduidelijk op verzet en grenzen.

De vermenging van politiek en herinnering heeft ook een risico in zich. Want waar herdenken enerzijds bedoeld is om ergens mee in het reine komen, is het ook bedoeld om de herinneringen levend te houden: een wereld van vernietiging, geweld, haat en angst. Dat zien we vooral terug in het Hilversumse geval. De commentaren op tal van internetsites over moslims waren weer eens niet mals en de islamofobe PVV (die vooral als supporter van Israël optreedt, maar veel minder van Joden) stelde dan ook gelijk kamervragen. Dat de bijeenkomst in Al Amal niet doorgaat (althans niet in die moskee dus), is precies het argument maken dat veel mensen toch al hebben: dat de Sjoa gebruikt wordt om de Palestijnen met hun gerechtvaardigde grieven monddood te maken. Dat het Platform Bewust Moslim de herdenking (en dan wordt dus de nationale herdenking bedoeld) ‘tart’ en dat men ‘provoceert‘ zorgt er daarbij ook voor dat die grieven van de Palestijnen niet meer gehoord worden, maar dat het alleen gaat om ‘moslims die weer eens iets slechts zouden doen’; iets waar de organisatie ook wel mede debet aan is door een term als ‘schaduwholocaust’ te gebruiken en de herdenking op 4 mei te houden. Dit laatste is ook waarom Noureddine Steenvoorden op Wijblijvenhier pleit voor terughoudendheid mede omdat de relatie tussen moslims en joden hiervoor nog te fragiel zou zijn.

Vrijheid voor alternatieve verhalen

Hoewel herdenken waarschijnlijk nooit helemaal zonder politiek kan (sterker nog, misschien krijgt het zijn waarde wel mede door de politieke conflicten aangezien die iedereen weer eens laten bezinnen waar het nu eigenlijk over gaat), kun je je toch wel afvragen waarom het niet helemaal vrij gelaten kan worden. Er zijn nu eenmaal meerdere vormen van herdenken. En waarom zou je zelf niet speciaal de vrouwen die in de Tweede Wereldoorlog verkracht zijn willen herdenken? Of de slachtoffers van de Nederlandse oorlogsmisdaden in Indonesië? Of de gesneuvelde Syriëgangers? Of andere slachtoffers van de oorlog in Syrië? Een bijzondere sympathieke vind ik bijvoorbeeld de verhalen van verzet en andere dimensies die van de Joodse slachtoffers eigenlijk meer mensen maken dan het wat eendimensionale beeld van een hulpeloze, naamloze massa. Ook dat zou je kunnen zien als een vorm van herdenken; één die tegen het heersende beeld ingaat. Ook het herdenken van oorlogsslachtoffers na de Tweede Wereldoorlog slaat wel degelijk terug op de Tweede Wereldoorlog; was het motto immers niet ‘Dit nooit meer‘? De latere genocides en bezettingen (onder andere de bezetting van Palestina) zijn ook te zien als levende herinneringen aan (het falen van) de boodschap Dit nooit meer. Er is niet één verhaal van de Tweede Wereldoorlog; er zijn er talloze. En die zouden best meer naar de voorgrond mogen komen om ervoor te zorgen dat de monopolisering van de Dodenherdenking niet leidt tot het verstommen van alternatieve verhalen die een meer diverse, en soms kritische en opstandige versie van collectieve herinneringen laten horen.

2 comments.

Politiek & Herinnering: De schaduw van de Dodenherdenking

Posted on May 3rd, 2014 by martijn.
Categories: Activism, Multiculti Issues.

Het is bijna Dodenherdenking. Dat levert zoals altijd weer de nodige opinies op over hoe en wie we zouden moeten herdenken. Ook dit jaar weer. Dat laat zien hoe levendig is, maar de monopolisering van de herdenkingen levert ook problemen op hoewel herdenken waarschijnlijk nooit helemaal zonder politiek kan.

Herdenkingsrelativisme

In 2011 schreef Nausicaa Marbe:

Nee tegen het herdenkingsrelativisme – Archief – VK

Het was ze gelukt de Tweede Wereldoorlog eruit te poetsen. ‘Op 4 mei herdenken we de slachtoffers van oorlogsgeweld’, heette het. Welke oorlog, welke slachtoffers precies? Is het ons werkelijk om het even? Laten we het toe dat van de herdenking een stamppot wordt gemaakt, gesaust met de hoop dat iedereen zich in alles herkent?

In 2012:

‘Herdenken: Anything goes, als het woord ‘oorlog’ maar valt’ – Nausicaa Marbe – VK

Al een tijd promoot het comité herdenkingsrelativisme, vanuit de bedoeling álle Nederlanders die sinds de uitbraak van de Tweede Wereldoorlog door toedoen van militaire operaties stierven tegelijkertijd te herdenken. Een slecht idee. Elke oorlog heeft een uniek karakter, dat ook de rouw tekent. In een bulkherdenking verdwijnt het specifieke dat de nabestaanden recht doet. Wie algemeen herdenkt, nivelleert alle herinneringen. Hét recept voor afstomping.

Treurig ook dat de Tweede Wereldoorlog verdwenen is uit de reclamespotjes van het Nationaal Comité 4 en 5 mei. De gebeurtenis die nog steeds een ijkpunt vormt voor het denken over goed en kwaad in Europa, die de politieke en culturele ontwikkeling van ons continent tot vandaag beïnvloedt, wordt in de spotjes – toch de etalage van het comité – niet genoemd.

En, het heeft blijkbaar niet veel geholpen, dit jaar schreef ze:

Telegraaf – Angst voor herdenken van de Holocaust

Er moet een einde komen aan hun relativistische, oppervlakkige herdenkingscultuur. Een cultuur die het historisch perspectief waarin slachtoffers vallen niet eert en pijnlijke feiten omzeilt in plaats van onderwerp van debat maakt.

Hoe is het te verklaren dat het woord ’Joden’ vrijwel verdween uit de publiciteit en de introductieteksten op de site van het Comité? In de daar gepresenteerde visie was WO II een gebeurtenis die miljoenen het leven kostte, ’onder hen Joden, Sinti, Roma en andere groepen’.

Onder hen? Alsof er bij een willekeurige razzia toevallig ook Joden uit een woning geplukt zijn. Alsof de Endlösung, zoals door Hitler beraamd en uitgevoerd, voor alle burgers gold, ’onder hen’ ook Joden. Het lijkt erop dat het Comité 4 en 5 mei in zijn herdenkingsintroductie de Jodenvervolging minder gewicht wil geven. Alsof het ontkent dat de ideologie achter de Holocaust, het beleid en de uitvoering ervan historisch uitzonderlijk waren en tot vandaag wereldwijd gevolgen hebben. Alsof het bang is dat dit besef afleidt van andere genocides. Dit grenst aan geschiedvervalsing. Wat voor propaganda wordt hier gevoerd?

Dubieus en ontoelaatbaar. Temeer omdat het Comité in zijn jaarthema de nadruk legt op ’diversiteit van oorlogsslachtoffers’. Nog meer afleiding van de Holocaust?

Marbe staat niet alleen. In Elsevier schreef Rik Kuethe een soortgelijk pleidooi en eerder pleitten ook al Joodse organisaties, de Raad van Kerken en het contactorgaan Moslim en Overheid ervoor om 4 mei alleen nog maar te reserveren voor slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. Als we dan even kijken op de site van het 4en5mei comité dan lezen we in het memorandum:

Nationaal Comité 4 en 5 mei – Wie herdenken we?

Tijdens de Nationale Herdenking herdenken wij allen – burgers en militairen- die in het Koninkrijk der Nederlanden of waar ook ter wereld zijn omgekomen of vermoord sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, en daarna in oorlogssituaties en bij vredesoperaties.”

De Tweede Wereldoorlog wordt dus wel degelijk genoemd (hoewel niet exclusief) en de term ‘vermoord’ is in 2010 toegevoegd om tegemoet te komen aan de wens van de Joodse gemeenschap om het “unieke karakter van de Sjoa expliciet te benoemen.” Dat is wat mager overigens, maar het lijkt me dat de poging tot systematische uitroeiing van het Joodse volk toch niet helemaal uit het collectieve geheugen is verdwenen en uit dat van het 4 en 5 mei comité evenmin. Het beeld is toch erg sterk van een hulpeloze, onderdrukte slachtoffers die massaal werden afgeslacht. En men werd natuurlijk ook massaal afgeslacht.
[http://www.youtube.com/watch?v=3wu5PAtj5Ds]

Wie herdenken we niet?

Herdenken en herinneren zijn gevoelige zaken. Zo wilde men in Schaijk, gemeente Landerd (NBr), een gedenksteen onthullen ter nagedachtenis aan een Duitse piloot. Na protest van Federatief Joods Nederland gaat dat niet door. Dat de Duitsers niet herdacht worden is wellicht nog begrijpelijk. Wat mij opvalt in het memorandum over de herdenking is dat verkrachting niet apart genoemd wordt. In iedere oorlog is verkrachting zowel een wapen als een exces. Japanse troepen hebben zich er massaal schuldig aan gemaakt (Nanking) en de Duitsers vrijwel overal in de door hun bezette gebieden. Nu wordt dat nog wel eens genoemd, maar wat te denken voor de golf aan seksueel geweld (inclusief verkrachting) door de Russische troepen in Oost-Europa, de Fransen (inclusief de Marokkaans-Franse soldaten) in Italië en de Engelse en Amerikaanse troepen in Frankrijk. Er zouden door de Amerikanen naar schatting 14.000 gevallen van verkrachting gepleegd zijn in Frankrijk, Duitsland en Engeland, waarvan 3.500 in Frankrijk. Zeker gaat het om 400 seksuele misdaden zoals blijkt uit de dossiers van de Amerikanen. Die soldaten werden overigens wel gestraft (soms), maar daarbij kregen zwarte soldaten zwaardere straffen dan de witte. En dat zijn de gevallen in Frankrijk, het lijkt me onwaarschijnlijk dat de Amerikaanse soldaten ineens stopten met seksueel geweld toen ze de Belgische en Nederlandse grens overgingen dus misschien is het de moeite waard om hier eens onderzoek naar te doen? Dat zou het verhaal van de ‘bevrijdingskinderen‘ van vrouwen die ‘verliefd’ waren ook nog wel eens in een ander daglicht kunnen zetten.

Een ander geval betreft niet alleen wie ‘we’ niet herdenken als wel waar de herdenking niet mee geassocieerd mag worden. Bijvoorbeeld het lot van de Palestijnen. Zie de aankondiging van een bijeenkomst in de Hilversumse Al Amal moskee:

De joodse bezetting van Palestina is een van de meest laffe en moordlustige holocausten op aarde. Honderdduizenden doden, miljoenen vluchtelingen en een apartheidsbeleid voor de resterende bewoners.

Op 4 mei herdenken wij de slachtoffers. Wees erbij! Opdat we niet vergeten…..!

en:

4 MEI DODENHERDENKING.
Zij die door oorlog, bezetting en etnische zuivering zijn omgekomen, verdienen een plek in onze herinnering.

Dat leidde tot de nodige commotie:

Opvallend, zowel in de aankondiging als in het telegraaf item is het gebruik van ‘wij’ en ‘zij’. Zowel Marbe’s kritiek op het 4 en 5 mei comité als het verwijt naar Platform Bewust Moslim, die de bijeenkomst in Hilversum zou organiseren, is dat zij de geschiedenis geweld aandoen. In eerste geval zou het unieke karakter van de Jodenvervolging naar de achtergrond verdwijnen en in het tweede geval zou het een affront zijn tegen datzelfde unieke karakter door juist op op 4 mei de etnische zuivering van de Palestijnen te herdenken en dan ook nog met de toe-eigening van de term holocaust. Nu kunnen we inderdaad stellen dat het historisch gezien bepaald niet accuraat is om de etnische zuivering van de Palestijnen te vergelijken met de Sjoa.

Niettemin is er natuurlijk wel een link tussen beiden. Na de verschrikkingen van de Sjoa kregen de Joden een eigen land en de zionisten versloegen hun vijanden en creeerden zo een staat die het thuisland van de Joden kon zijn waar ze beschermd zouden zijn tegen vervolgingen. Dat ging echter wel ten koste van de Palestijnen. Het Palestijnse mandaatgebied was geen leeg land zonder een volk voor een volk zonder land, maar een gebied waar Joden en Arabieren al eeuwen woonden.

De Palestijnen werden verdreven en hun land werd bezet. De Palestijnse herinnering aan de etnische zuivering (Nakba – De Catastrophe) is dan ook een zeer levende herinnering ook al, of mede doordat, Israël de herdenking ervan actief tegenwerkt.

Het gaat er daarbij ook om, en dat vinden we ook terug in de aankondiging van Bewust Moslim, dat in de ogen van veel Palestijnen, de herinnering aan de Sjoa gebruikt werd en wordt om de stichting van de staat Israël en de voortdurende bezetting van Palestina te legitimeren. Een bezetting die zodanig werkt dat sommigen over Israël spreken als een apartheid staat. Ook onder Israëliërs is kritiek hoe de Sjoa gebruikt wordt om volgzame burgers te creeëren en een militaristische houding in hen te voeden en waarbij de staat en politici een racistische en intolerante houding hebben ten opzichte van de Palestijnen.

In deze laatste gebeurtenis zit eigenlijk nog wat anders. Het gaat er niet alleen wie herdacht wordt en wie er wel of niet geassocieerd mogen worden met de herdenking, maar ook wie dat bepaalt. Uiteindelijk gaat de conferentie over de schaduwholocaust wel gewoon door en kon de overheid het ook niet verbieden, maar men heeft toch genoeg druk uitgeoefend om de moskee te doen beslissen dat de bijeenkomst daar in ieder geval niet doorgaat. Het CIDI roept instanties op geen podium te bieden voor dit ‘krenkend symposium‘, maar anderen pleiten er juist voor dat de vrijheid van meningsuiting ook voor ‘abjecte figuren en meningen‘ geldt. Een ander wijst er juist op dat de herdenking heel selectief de slachtoffers die gemaakt zijn door Nederlanders negeert en dat de commotie over Hilversum ook binnen dat licht bezien moet worden.

Wellicht speelt in de commotie over Hilversum ook mee dat het om moslims gaat. In ieder geval ligt de invloed van religie op de herdenking ook gevoelig. De Dodenherdenking vindt dit jaar plaats op 4 mei, maar omdat dat een zondag is willen sommige orthodoxe christenen dat niet vanwege de zondagrust. Zij herdenken daarom op 3 mei hetgeen ook op de nodige kritiek kan rekenen:

Vier mei zoals het hoort.

Sommige gemeenten in Nederland verplaatsen de Dodenherdenking naar 3 mei, wanneer deze op een zondag valt.

Dit gebeurt zonder steekhoudende argumenten daarvoor. En al helemaal niet in dialoog met de belanghebbenden en plaatselijke bevolking.

Het rekening houden met (ik schat) christelijke gevoeligheden is voor sommige mensen een probleem in ieder geval in relatie tot de datum van de Dodenherdenking. Waar voor de één de zondagsrust heilig is, is voor de ander die datum heilig geworden.

Herdenken: Herinneringen & Nationalisme

En uiteindelijk gaat het hier om. Het doel van herdenken en herinneren in moderne natie-staten heeft weinig te maken met historische accuratesse en nog veel minder met het verbeelden van alle morele en politieke verwikkelingen. In tegendeel, de definitie van de geschiedenis is juist onderdeel van de hele strijd om een sterke ‘wij’ categorie te scheppen. Het gaat om het scheppen van solidariteit, verbondenheid en om te definiëren wie bij ‘we’ hoort en wie bij ‘zij’. De geschiedenis wordt daarbij politiek ingezet om hedendaags beleid te verdedigen. Het gaat bij herdenken en herinneren immers niet alleen om terugkijken naar het verleden, maar ook om rechtvaardigheid, wraak en macht lang nadat de kanonnen zwegen. De symbolen van de herdenking raken dan ook vermengd met ideeën over nationale identiteit, grenzen tussen groepen en insluiting en uitsluiting.

Wat er dan ook nagenoeg bij iedere herdenking gebeurt is een poging om mensen in te sluiten en uit te sluiten van herdenkingen en pogingen door sommige groepen om de definitie en uitvoering van de herdenking te monopoliseren. Je kunt je afvragen of dergelijke geïnstitutionaliseerde herdenkingen wel tegemoet komen aan de huidige jonge en toekomstige generaties om een gevoel van verbondenheid en identiteit te scheppen die rekening houdt met hun werkelijkheden, hoop en angsten voor de toekomst. Dat heeft het 4 en 5 mei comité goed begrepen, maar hun beslissingen stuiten dus overduidelijk op verzet en grenzen.

De vermenging van politiek en herinnering heeft ook een risico in zich. Want waar herdenken enerzijds bedoeld is om ergens mee in het reine komen, is het ook bedoeld om de herinneringen levend te houden: een wereld van vernietiging, geweld, haat en angst. Dat zien we vooral terug in het Hilversumse geval. De commentaren op tal van internetsites over moslims waren weer eens niet mals en de islamofobe PVV (die vooral als supporter van Israël optreedt, maar veel minder van Joden) stelde dan ook gelijk kamervragen. Dat de bijeenkomst in Al Amal niet doorgaat (althans niet in die moskee dus), is precies het argument maken dat veel mensen toch al hebben: dat de Sjoa gebruikt wordt om de Palestijnen met hun gerechtvaardigde grieven monddood te maken. Dat het Platform Bewust Moslim de herdenking (en dan wordt dus de nationale herdenking bedoeld) ‘tart’ en dat men ‘provoceert‘ zorgt er daarbij ook voor dat die grieven van de Palestijnen niet meer gehoord worden, maar dat het alleen gaat om ‘moslims die weer eens iets slechts zouden doen’; iets waar de organisatie ook wel mede debet aan is door een term als ‘schaduwholocaust’ te gebruiken en de herdenking op 4 mei te houden. Dit laatste is ook waarom Noureddine Steenvoorden op Wijblijvenhier pleit voor terughoudendheid mede omdat de relatie tussen moslims en joden hiervoor nog te fragiel zou zijn.

Vrijheid voor alternatieve verhalen

Hoewel herdenken waarschijnlijk nooit helemaal zonder politiek kan (sterker nog, misschien krijgt het zijn waarde wel mede door de politieke conflicten aangezien die iedereen weer eens laten bezinnen waar het nu eigenlijk over gaat), kun je je toch wel afvragen waarom het niet helemaal vrij gelaten kan worden. Er zijn nu eenmaal meerdere vormen van herdenken. En waarom zou je zelf niet speciaal de vrouwen die in de Tweede Wereldoorlog verkracht zijn willen herdenken? Of de slachtoffers van de Nederlandse oorlogsmisdaden in Indonesië? Of de gesneuvelde Syriëgangers? Of andere slachtoffers van de oorlog in Syrië? Een bijzondere sympathieke vind ik bijvoorbeeld de verhalen van verzet en andere dimensies die van de Joodse slachtoffers eigenlijk meer mensen maken dan het wat eendimensionale beeld van een hulpeloze, naamloze massa. Ook dat zou je kunnen zien als een vorm van herdenken; één die tegen het heersende beeld ingaat. Ook het herdenken van oorlogsslachtoffers na de Tweede Wereldoorlog slaat wel degelijk terug op de Tweede Wereldoorlog; was het motto immers niet ‘Dit nooit meer‘? De latere genocides en bezettingen (onder andere de bezetting van Palestina) zijn ook te zien als levende herinneringen aan (het falen van) de boodschap Dit nooit meer. Er is niet één verhaal van de Tweede Wereldoorlog; er zijn er talloze. En die zouden best meer naar de voorgrond mogen komen om ervoor te zorgen dat de monopolisering van de Dodenherdenking niet leidt tot het verstommen van alternatieve verhalen die een meer diverse, en soms kritische en opstandige versie van collectieve herinneringen laten horen.

2 comments.

Ayaan Hirsi Ali – Feminisme, Islamofobie en een Eredoctoraat

Posted on April 7th, 2014 by martijn.
Categories: Activism.

De Amerikaanse Brandeis University heeft verschillende mensen voorgedragen voor een ere-doctoraat: Geoffrey Canada, Jill Abramson, Malcolm Sherman, Eric Lander en ons aller Ayaan Hirsi Ali.

Geoffrey Canada to speak at commencement | BrandeisNOW

Somali-born scholar and women’s rights activist Ayaan Hirsi Ali escaped an arranged marriage, receiving asylum in the Netherlands where she worked in factories and as a maid before earning her undergraduate and MA degrees in political science at Leiden University. Having received citizenship, she served as an elected member of the Dutch parliament from 2003-2006, where she focused on furthering the integration of non-Western immigrants into Dutch society and on defending the rights of Muslim women. She campaigned to raise awareness of violence against women, including honor killings and female genital mutilation. In 2004 she gained international attention following the murder of director Theo van Gough, who worked with Ms. Hirsi Ali on her short film “Submission,” about the oppression of women under Islam. The assassin left a death threat for her pinned to van Gogh’s chest. In 2006 she resigned from Parliament when the then Dutch minister for Immigration revoked her Dutch citizenship, a decision that was overturned by the courts and ultimately led to the fall of the government. Ms. Hirsi Ali is currently a Fellow with the Future of Diplomacy Project at the Belfer Center for Science and International Affairs and the Harvard Kennedy School and a visiting scholar at the American Enterprise Institute.

Hirsi Ali is ook één van de producenten van de documentaire Honor Diaries waarin het concept ‘eer’ als een vorm van geïnstitutionaliseerde misogynie in moslimsamenlevingen aan de kaak wordt gesteld.

Het is een project dat mede is opgezet door Clarion Project dat al eerder betrokken was bij islamofobische producties als Obsession: Radical Islam’s War Against the West, The Third Jihad, en Iranium en heeft nauwe banden met Aish HaTorah; een uitgesproken zionistische joodse organisatie. Een link overigens die op zeer scherpe kritiek kan rekenen vanuit joodse groepen in de VS en die in één geval ook ertoe heeft geleid tot het terugtrekken uit het Honor Diaries project.

Het is valt te betreuren dat Hirsi Ali in het zonnetje wordt gezet door een gerespecteerde universiteit. In november 2007 stelt Ayaan Hirsi Ali in een interview met Rogier van Bakel voor Reason het volgende:

‘The Trouble Is the West’ – Reason.com

Reason: Should we acknowledge that organized religion has sometimes sparked precisely the kinds of emancipation movements that could lift Islam into modern times? Slavery in the United States ended in part because of opposition by prominent church members and the communities they galvanized. The Polish Catholic Church helped defeat the Jaruzelski puppet regime. Do you think Islam could bring about similar social and political changes?

Hirsi Ali: Only if Islam is defeated. Because right now, the political side of Islam, the power-hungry expansionist side of Islam, has become superior to the Sufis and the Ismailis and the peace-seeking Muslims.

Reason: Don’t you mean defeating radical Islam?

Hirsi Ali: No. Islam, period. Once it’s defeated, it can mutate into something peaceful. It’s very difficult to even talk about peace now. They’re not interested in peace.

Reason: We have to crush the world’s 1.5 billion Muslims under our boot? In concrete terms, what does that mean, “defeat Islam”?

Hirsi Ali: I think that we are at war with Islam. And there’s no middle ground in wars. Islam can be defeated in many ways. For starters, you stop the spread of the ideology itself; at present, there are native Westerners converting to Islam, and they’re the most fanatical sometimes. There is infiltration of Islam in the schools and universities of the West. You stop that. You stop the symbol burning and the effigy burning, and you look them in the eye and flex your muscles and you say, “This is a warning. We won’t accept this anymore.” There comes a moment when you crush your enemy.

Reason: Militarily?

Hirsi Ali: In all forms, and if you don’t do that, then you have to live with the consequence of being crushed.

De paradox van Hirsi Ali

Hirsi Ali krijgt haar eredoctoraat vanwege haar strijd voor vrouwenrechten voor moslims, maar roept tegelijkertijd op voor een militaire strijd tegen alle moslims. Wat Hirsi Ali echter doet als rode draad in haar carrière is haar persoonlijke ervaringen in Somalië en Kenia enerzijds reduceren tot een verhaal ‘Islam did it’ en anderzijds generaliseert ze haar eigen persoonlijke verhaal tot een universele ervaring van moslimvrouwen. Ayaan Hirsi Ali was mede zo populair in liberale kringen omdat zij diende als ‘native informant’ die anderen kon vertellen wat zij toch al wilden horen. Het werk van Hirsi Ali echoot de clash of civilizations these met verbeeldingen van achterlijke, gewelddadige en vrouwonvriendelijke barbaarse moslims tegenover het moderne, vreedzame en beschaafde Westen waar vrouwen wel gelijk zouden aan zijn mannen. Haar werk wordt dus gekenmerkt door anti-moslim en pro-Westen hyperbolen die geloofwaardigheid lijken te hebben omdat er natuurlijk best moslims te vinden zijn die aan dat stereotype voldoen en omdat vrouwen in veel samenlevingen inderdaad een kwetsbare positie hebben. Maar waar die positie het resultaat is van een heel complex aan machtsverhoudingen reduceert Hirsi Ali het tot slechts één homogene categorie Islam en gebruiken zij en medestanders feminisme en islam als elkaar uitsluitende categorieën voor politiek gewin.

Opvallend genoeg is er geen enkele erkenning in het werk van Hirsi Ali van het werk van vrouwen uit moslimgemeenschappen die vanuit islamitisch-feministisch of seculier-feministisch of anderszins perspectief proberen de rechten van vrouwen onder moslims en in andere gemeenschappen proberen te verbeteren. Het lijkt alsof Hirsi Ali de enige moedige strijdster is tegen de onderdrukking van moslimvrouwen.

Misogynie inruilen voor Islamofobie?

Natuurlijk zwijgen over geweld tegen vrouwen en over onderdrukking van vrouwen in het algemeen is geen optie; of dat nu islamofobie verder aanjaagt of niet. De kwetsbare positie van moslimvrouwen is echter niet alleen het resultaat van bestaande ongelijkheden onder moslims. En helaas, en tragisch, is Hirsi Ali daar eigenlijk zelf uitstekend voorbeeld van. Je kunt van haar zeggen wat je wil maar ze is met hard werken opgeklommen van asielzoeker tot parlementslid; dat is niet mis. Natuurlijk heeft ze de nodige steun gehad vanuit een islamofobische VVD, maar daar zit precies de crux. Zij was interessant omdat ze een ‘native informant’ was, niet omdat ze een Nederlandse burger was. Dat laatste had geen enkele waarde want kon met de onthulling van één leugen (die al lang bekend was) ontnomen worden. Met andere woorden Hirsi Ali’s positie werd niet alleen bepaald omdat ze een asielzoeker en vrouw was en parlementslid, maar ook omdat zij nog steeds als allochtoon gold aan wie hogere eisen wordt opgelegd dan aan autochtonen en van wie het harde werken geen enkel krediet oplevert.

Zo wordt de positie van moslimvrouwen niet alleen bepaald door vrouwonvriendelijk handelen van moslims (en anderen!) maar ook door islamofobisch handelen bijvoorbeeld. Het zijn vrouwen die vaak het zichtbaarst zijn als moslim wanneer ze bijvoorbeeld een hoofddoek dragen. Het zijn de vrouwelijke bekeerlingen die het het hardst te verduren krijgen vanuit hun niet-moslim omgeving wanneer zij zich bekeren tot islam. Het zijn moslimvrouwen die, wanneer zij zich uitspreken in de media, met regelmaat belaagd worden met seksistische én racistische uitspraken. In die zin is islamofobie dan net zo goed een vorm van misogynie. Het valt dan ook moeilijk te zien hoe moslimvrouwen geholpen zijn wanneer hun problemen besproken worden op islamofobische wijze; het is de ene onderdrukking inruilen voor een andere op een manier die vrouwen eigenlijk monddood maakt. En het valt ook moeilijk te bezien waarom iemand daar nou een eredoctoraat voor dient te krijgen…

UPDATE 9 april 2014: Dat eredoctoraat gaat NIET door

3 comments.

Saving Face – Acid Violence against Women in Pakistan

Posted on April 6th, 2014 by martijn.
Categories: Activism, Gender, Kinship & Marriage Issues.

Every year in Pakistan, many people – the majority of them women – are known to be victimized by brutal acid attacks, while numerous other cases go unreported. With little or no access to reconstructive surgery, survivors are physically and emotionally scarred. Many reported assailants, often a husband or someone else known by the victim, receive minimal if any punishment from the state.

Saving Face chronicles the lives of two acid-attack survivors in Pakistan, Zakia and Rukhsana, as they attempt to bring their assailants to justice and move on with their lives. The women are supported by NGOs, skilled doctors, and empathetic policymakers such as the Acid Survivors Foundation-Pakistan, plastic surgeon Dr. Mohammad Jawad who returns to his home country to assist them, attorney Ms. Sarkar Abbass who fights Zakia’s case, and female politician Marvi Memon who advocates for new legislation. Zakia is a 39-year old woman who had acid thrown on her by her husband after filing for divorce. She strives to find justice, alleviate pain and restore functioning and features to her face. Rukhsana is a 23-year old woman who was attacked by her husband and in-laws and forced to reconcile with them.

Watch the trailer:

Go to the site: Saving Face and see, among other things, the viewer’s guide which introduces audiences to critical issues pertaining to acid violence.

1 comment.

Wilders & 'Fewer Moroccans' – Exposing and Challenging Racism in the Netherlands

Posted on March 26th, 2014 by martijn.
Categories: Activism, Multiculti Issues.

The leader of the racist Freedom Party Geert Wilders received a lot of criticism after a comment he made on the campaign trail at a market in The Hague on Wednesday.Geert Wilders was on a market in Loosduinen with the local frontrunner for the Freedom Party, Leon de Jong, campaigning for municipal council elections which are set for the 19th of March. During the visit Wilders stated on camera:

Most important are the people here on the market, the Hagenaars, Hagenezen and Scheveningers. We are doing it for those people. They are voting for a safer and more social city with fewer problems and, if possible also fewer Moroccans.

Although not surprising, the comment makes it clear that Wilders has now expanded his rhetoric of exclusion from not only Islam and its manifestations to an entire ethnic category: Dutch-Moroccans people.

On the night of the local elections Wilders asked his audience whether they wanted ‘more or fewer Moroccans’:

Wilders’ comments sparked outrage online. A Facebook group called “I’m filing a complaint against Wilders” was created, and it’s received numerous comments and over 97,000 likes so far. On Twitter, Dutch-Moroccans began an online selfie campaign with the hashtag #BornHere where young men and women posed with their passports to emphasize their ties to Netherlands. Dutch-Moroccans, local media and religious groups have also filed discrimination complaints against Wilders.

The controversy was covered by Al Jazeera’s The Stream with

• Joost Niemoller Journalist and blogger
• Mariam El-Maslouhi Dutch-Moroccan Foundation
• Femke Kaulingfreks Researcher
• Tofik Dibi Former Member of Parliament, The Netherlands

2 comments.

Wilders & ‘Fewer Moroccans’ – Exposing and Challenging Racism in the Netherlands

Posted on March 26th, 2014 by martijn.
Categories: Activism, Multiculti Issues.

The leader of the racist Freedom Party Geert Wilders received a lot of criticism after a comment he made on the campaign trail at a market in The Hague on Wednesday.Geert Wilders was on a market in Loosduinen with the local frontrunner for the Freedom Party, Leon de Jong, campaigning for municipal council elections which are set for the 19th of March. During the visit Wilders stated on camera:

Most important are the people here on the market, the Hagenaars, Hagenezen and Scheveningers. We are doing it for those people. They are voting for a safer and more social city with fewer problems and, if possible also fewer Moroccans.

Although not surprising, the comment makes it clear that Wilders has now expanded his rhetoric of exclusion from not only Islam and its manifestations to an entire ethnic category: Dutch-Moroccans people.

On the night of the local elections Wilders asked his audience whether they wanted ‘more or fewer Moroccans’:

Wilders’ comments sparked outrage online. A Facebook group called “I’m filing a complaint against Wilders” was created, and it’s received numerous comments and over 97,000 likes so far. On Twitter, Dutch-Moroccans began an online selfie campaign with the hashtag #BornHere where young men and women posed with their passports to emphasize their ties to Netherlands. Dutch-Moroccans, local media and religious groups have also filed discrimination complaints against Wilders.

The controversy was covered by Al Jazeera’s The Stream with

• Joost Niemoller Journalist and blogger
• Mariam El-Maslouhi Dutch-Moroccan Foundation
• Femke Kaulingfreks Researcher
• Tofik Dibi Former Member of Parliament, The Netherlands

2 comments.

Wat gebeurt hier? – Vier voorbeelden van de tragiek van grassrootsorganisaties

Posted on March 1st, 2014 by martijn.
Categories: Activism, Multiculti Issues.

Er doet zich een fenomeen voor, waar ik moeilijk de vinger op kan leggen en dat betreft kleine etnische of religieuze organisaties en/of organisaties die zich op specifieke problemen binnen specifieke niet-autochtone etnische groepen richten. Daarmee bedoel ik niet de officieel erkende gesprekspartners van de overheid zoals CMO, of raden van etnische groep die en die. Nee, organisaties die lokaal zijn en/of juist buiten de gebruikelijke coöptatie structuren vallen en die actief zijn met projecten voor jongeren en voor vrouwen, maar die ook niet behoren tot de reguliere organisaties op die terreinen. Ik gebruik hier even de term ‘grassroots organisaties’.

1. Het is ongeveer 2000/2001. Ik ben op dat moment werkzaam bij een project voor Marokkaans-Nederlandse jongeren: huiswerkbegeleiding, ouderondersteuning en samenwerking met scholen van een moskee en een kleine jeugd- en jongerenwerkinstelling. Het is een laagdrempelig project dat voor het grootste deel in een moskee plaats heeft. Het is ook een project dat dan al jaren worstelt om het hoofd boven water te houden gezien de magere subsidie die men krijgt terwijl er wel steeds meer eisen komen over professionaliteit en verslaglegging. Dan komt het ministerie met een nieuw project over dagbesteding. We springen daar bovenop, we nemen contact op het ministerie. Daar zijn ze dolenthousiast. Later vragen ze of wij landelijk voorlichting willen geven. Het is een nieuw project van het ministerie en zij willen voorbeeldprojecten presenteren zodat andere instanties weten wat voor soort projecten in aanmerking komen voor subsidie. Goed idee toch? Dus wij twee keer als enige project waar een moskee en een jeugdzorginstelling samenwerken opdraven als voorbeeldproject. Maanden later moeten wij natuurlijk nog wel zelf de subsidie aanvragen. Logisch en ook niks om wakker van te liggen; we hebben ons op hun verzoek gepresenteerd als voorbeeldproject. Weer een paar maanden later krijgen we het antwoord op het subsidieverzoek. Afgewezen. We passen niet in de subsidieregeling. Kom ik een collega tegen van de reguliere jeugdzorg uit Rotterdam die helemaal blij is met zijn subsidie en die van zijn stoel valt als ie hoort dat wij niks hebben. ‘Wij hebben gewoon jullie aanpak gekopieerd’. Wat is hier gebeurd?
2. Enkele jaren later. Een Nederlands-Marokkaanse organisatie die werkzaam is voor remigranten in Marokko is één van de organisaties die het fenomeen ‘achtergelaten vrouwen en kinderen’ op de politieke agenda zet. Ook deze organisatie draait moeizaam vanwege een structureel tekort aan subsidie. Men probeert dit fenomeen aan te kaarten, maar men krijgt niet of nauwelijks subsidie. In een overleg op het ministerie met Openbaar Ministerie, welzijnszorg, kinderbescherming, politie zijn zij, net als de andere grassroots organisaties, niet uitgenodigd. ‘Het is toch ingewikkeld om met hen te praten. Ze hebben een achterban en zo hun eigen mores’. Zij worden niet betrokken in de uitvoering, hoogstens geïnformeerd. Ze worden ook buiten een tweede overleg gehouden. Het geld gaat ook niet naar hen, maar onder andere naar de welzijnsorganisaties. Wat is hier gebeurd?
3. Ergens tussenin. Een kleine Marokkaans-Nederlandse grassroots organisatie zet het probleem op de agenda van Marokkaans-Nederlandse en andere meisjes die slachtoffer zijn van loverboys. Veel commotie en er moet iets gebeuren. Maanden later. Een project dat zich richt op de jongens (daders). Voor de meisjes helemaal niets. De bewuste organisatie hoort alleen van de plannen, maar is er niet bij betrokken. Wat is hier gebeurd?
4. Zeer recent. Een grassroots organisatie zet een issue op de agenda dat betrekking heeft op problemen rondom huwelijk en scheiding. Dat lukt amper aanvankelijk (hoewel er zeer ernstige casussen worden ingebracht), maar op een bepaald moment springen de overheid en reguliere welzijns- en zorgorganisaties erop. En alle tekenen wijzen erop dat de grassroots organisatie ook hier naast het nest vist. Wat gebeurt hier?

Ik houd de casussen opzettelijk vaag. Deels omdat ik niet bij alle casussen de ins and outs ken, maar ook omdat het niet de bedoeling is om mensen in verlegenheid te brengen of iemands werk te frustreren. Misschien zijn het vier voorbeelden van heel verschillende zaken maar de rode draad die ik zie is dat op het moment dat kleine grassrootsorganisaties erin slagen om een probleem op de maatschappelijke en politieke agenda te krijgen, zij niet langer (mede-)zeggenschap hebben over de analyse en aanpak van de problematiek. Wat het mechanisme hierachter is, is mij nog steeds onduidelijk. Ondanks dat ik bij één van de voorbeelden zelf betrokken ben en er twee van dichtbij gevolgd heb, sta ik iedere keer met de vraag wat is er gebeurd, wat is er misgegaan en waar? Welke rol spelen bureaucratisering, standaardisering van zorg en welzijn en de race om subsidies hier? Welke rol spelen vertogen omtrent integratie, vrouwen en grassrootsorganisaties? Welke rol spelen de grassroots organisaties zelf? Welke rol spelen reguliere welzijns- en zorgorganisaties hier die soms (zoals in voorbeeld één) zeer gretig zijn om de kleine grassrootsorganisaties over te nemen? Zijn er nog meer voorbeelden van deze fenomenen? In hoeverre is het relevant dat het hier voortdurend gaat om projecten voor vrouwen en kinderen? En wat zijn de consequenties van de hier aangegeven ontwikkelingen?

Waarom staan deze organisaties bijna altijd met lege handen ondanks dat zij degenen zijn die zaken op de agenda zetten en/of het pad effenen voor anderen?

0 comments.

Dutch Foreign Fighters and Regimes of Surveillance

Posted on February 26th, 2014 by martijn.
Categories: Activism, International Terrorism, Notes from the Field, Religious and Political Radicalization.

Since it has become known that European Muslims are fighting in Syria against Assad (and probably against each other as well) it appears that the focus of counter-radicalization has narrowed. In the past this policy mainly targeted Salafi Muslims. This counter-radicalization policy is embedded within a wider public debate about Muslims, Islam, integration and radicalization. Moreover, the public debates on Islam and the counter-radicalization policies are carriers and producers of symbolic references as to why Muslims are a problem (for example, problems with street youth, violence, intolerance, ‘fanatical’ religion). These references are often regarded as the cause of current and anticipated risks to society which, in turn, constitute the legitimatizations and rationalizations for intervention and transformation. Taken together we can regard the public debates on Islam, the policies regarding Muslims, integration and security politics (often leading to more debate and policies) as a surveillance of the everyday lives of Muslims.

Through websites and social media, a number of particular specialists take part in this. But lay people join in too and are encouraged to enact the accepted and expected models of the Dutch secular liberal citizen. The debates about (radical) Islam and the counter-radicalization policies have influenced Muslims’ lives severely. In the Netherlands, several studies have explored how particular debates on Islam trickle down into the daily lives of people in a variety of ways ranging from people’s experiences in schools, workplaces and, of course, their media-consumption at different levels in society.

From the start of 2013 onwards, the counter-radicalization efforts appear to concentrate on a smaller group: those Muslims who may have plans to travel to Syria, the families of those who are already there and those who have returned. In the Netherlands several cities stand out as many of the fighters were born and raised in a few cities: Den Haag, Delft, Utrecht and Arnhem. In the beginning of this week the National Coordinator for Counter-terrorism and security (NCTV) announced that the threat level assessing the possibilities of a terrorist attack remains ‘substantial’ (the continuum ranges from minimal, to limitied to substantial to critical). Last year the NCTV stated:

Current threat level | National Coordinator for Security and Counterterrorism

The present threat assessment is still mainly determined by the involvement of foreign combatants in the Syrian conflict. There are also worrying indications of growing radicalisation among small groups of young Muslims in the Netherlands. Developments in some countries in the Middle East and jihadist conflict zones have also had a negative impact on the present threat assessment. Since the risks have not diminished, not only is this heightened approach justified, but further action would seem to be warranted.

Dutch nationals are still travelling to Syria with jihadist intentions. In August, the number of people leaving the Netherlands for Syria was again higher than in preceding months. At this point, just under 100 such individuals have made the journey, a growing number of whom are thought to be fighting under the flag of Jabhat al-Nusra (JaN), an al Qa’ida (AQ) ally that seeks to wage violent global jihad. Their possible return could affect the threat to Europe and the Netherlands in particular. It is also important to bear in mind that returnees from other EU countries could carry out terrorist activities in the Netherlands, either on their own initiative or on the instructions of other parties.

During the period under review, Dutch jihadists with combat experience began returning to the Netherlands from Syria for the first time. They are now being monitored closely.

In its recent press release the NCTV gives a broad overview of their assessment of the current situation, potential threats and measures that are taken:

concrete situation & measures:

• There are about 100 Dutch ‘travellers’: 70 are still in Syria and more than 20 have returned.
• Some have fighting experiences, others not.
• The state has revoked the passports of at least 11 persons who are seen as potential foreign fighters. A passport can be revoked when there are serious suspicions that a person will be engaging in activities abroad that might pose a threat tot he Netherlands, such as joining an Al Qaeda affiliated group.
• There are several investigations against recruiters.
• Several minors have been stopped when they wanted to travel to Syria. They are now under supervision of youth care and/or send to a closed residential youth care; a measure usually taken in cases of youth with severe behavioural problems.
• In October 2013 two people suspected of travelling to Syria appeared in court. One is sentenced for attempted murder (but send to a psychiatric institution because of mental instability) and the second is convicted for preparing an arson attack and disseminating inflammatory texts.
• The government has proposed a law that revokes Dutch citizenship in case of terrorist activities. The draft law is now under consultation.
• The government has invoked ‘sanctieregeling terrorisme 2007-II’ in four cases and frozen the financial assets of these persons.
• There is a local municipal approach aimed at intervening in specific cases and in which public servants, local police officers and community workers are trained to detect signs of radicalization and to intervene when necessary. This approach is still work in progress.
• All welfare benefits for known Syria travellers have been stopped.

Cooperation

• On 19 and 20 February a meeting was held in The Hague of the Global Counterterrorism Forum (GCTF) about foreign fighters.
• Turkey and the Netherlands have agreed to cooperate in countering the threat resulting from travelling back and forth to Syria. A Memorandum of Understanding will be signed in 2014.

Radicalization in the Netherlands

The NCTV expresses it concern that the events in Syria and the activities of (returned) foreign fighters stimulates radicalization of Muslims in the Netherlands:

• The NCTV expresses its concern over online and offline public manifestations of ‘jihadism’ in the Netherlands. In particular the expressions of public support and loyalty to ISIL and Jabhat al Nusra are cause for concern according to the NCTV. They see the ‘fanatic’ expressions of a anti-Western and violent ideology as inflammatory and fear it might lead to justifying violence against Western targets. This public manifestation also is evident, according to the NCTV, in the intimidation of Muslim clerics and opinion leaders who express their opposition to ‘jihad travels’ and the violent message of Al Qaeda. The NCTV fears this development might hinder the potential resistance among Muslim communities against extremism and violence.
• Because of the animosity between Syrian rebels the NCTV fears that there will be more returnees in the coming months.
• The NCTV signals an empowerment of radical forces in several Muslim countries due to the conflict in Syria as well as an increase in ‘jihadist inspired’ violence.
• The NCTV and General Intelligence and Security Service (AIVD) are working on a joint paper on tendencies of radicalization in the Netherlands.
• The government will send a letter about fundamentalism to the Dutch parliament. This letter is an answer to debates about the research of Koopmans. Read my review HERE.
• The NCTV alerts internet access providers and webhosts to extremist messages and urges them to ‘take responsibility’ and to take down these messages according to their own terms of use. The web radio station Radio Ghurabaa was one of the first to experience this measure from the NCTV. Their webhost has denied the request and Radio Ghurabaa and NCTV are now discussing the possibilities to have a meeting on the issue.
• The NCTV sees the current radicalization as a potential threat to the integration in the sense that has a segregating and polarizing effect on society and undermines people’s attachment to democratic core values. Minister Asscher of Social Affairs has therefore prioritized stimulating the potential resistance among individuals and groups who are prone to ‘jihadist messages’.

Some of my observations (but by no means all…)

• The NCTV alerts internet access providers and webhosts to extremist messages and urges them to ‘take responsibility’ and to take down these messages according to their own terms of use. The web radio station Radio Ghurabaa was one of the first to experience this measure from the NCTV. Their webhost has denied the request and Radio Ghurabaa and NCTV are now discussing the possibilities to have a meeting on the issue. Furthermore, several mosques have refused speakers who are regarded as ‘jihadist’ the possibility to deliver a lecture claiming to be warned by Dutch authorities.
• There appears to be an increased surveillance of people who are seen as potential foreign fighters. This has not prevented people from actually going to Syria.
• However, those who are actually under surveillance, who are associated with sympathizing (or engaging in) armed struggle are very aware of the fact that they are under counter-terrorism surveillance, an experience which they find much more intrusive than anything in the Netherlands.
• It is in particular the involvement of youth care in the case of minors that troubles many of those under surveillance as they fear their children will be taken away from them.
• By others the involvement of youth care is met with great scepticism since youth care will become a priority of the municipalities and they think the municipality will not be equipped to deal with youth care and youth care will not be able to deal with radicalization at all (this should also be seen against the background of a general distrust towards youth care).
• The involvement of Islamic organizations in either counter-radicalization or in stimulating Muslims to go to Syria appears to be limited. A few mosques have organized meetings on the issue for parents but in general they appear to be largely irrelevant at the moment. There are attempts by mosque organizations to become more involved in national and local policies but it remains to be seen if this really matters since the targeted groups of Muslims usually do not visit the mainstream mosques (except for prayer occasionally).

The issue of foreign fighters is framed within a nexus of security, (pathological) radicalization and integration. It remains to be seen if the narrow focus nowadays will prevent stigmatization of Muslim communities in general. I’m not so sure if there is indeed a threat to resistance against radicalization; in fact more Muslim spokespersons have appeared on TV expressing their disapproval of Muslims going to Syria than before. The public manifestations of foreign fighters on social media for example and their supporters, all labelled as ‘radical’ Muslims, also seems to create a platform for those Muslims who want to speak out against jihad in Syria and who are, therefore, labelled as ‘moderate’, ‘liberal’ or ‘free-thinking’ Muslims and/or who label themselves as such).

You can find the NCTV documents here:

1. Threat level remains at ‘substantial’; government action still necessary | National Coordinator for Security and Counterterrorism
2. Policy implications

0 comments.

Islamofobie: Een appèl aan minister Asscher en politieke partijen

Posted on February 23rd, 2014 by martijn.
Categories: Activism, islamophobia, Multiculti Issues, Notes from the Field.

Het collectief tegen Islamofobie en Discriminatie doet een appèl aan minister Asscher en politieke partijen om islamofobie te erkennen als een verschijnsel dat de religieuze vrijheid van Nederlandse burgers bedreigt en om te komen met maatregelen. Hier de volledige tekst: (For my English readers, a very brief summary HERE).

Islamofobie: Een appèl aan minister Asscher en politieke partijen

Het Collectief tegen Islamofobie en Discriminatie heeft met instemming kennis genomen van enkele initiatieven van minister Asscher tegen radicalisering onder moslims en tegen anti-semitisme onder moslims. In zijn brief aan de Tweede Kamer over radicalisering d.d. 2 februari 2014 schrijft hij:

In Nederland mag men denken en geloven wat men wil. Orthodox zijn mag, niet religieus zijn mag ook. Voorop staat dat de individuele vrijheid van personen gerespecteerd wordt. Mensen moeten zich veilig voelen in de Nederlandse samenleving en binnen de eigen gemeenschap. Het wordt problematisch wanneer mensen in onze samenleving hun overtuigingen op een manier uitdragen waardoor de vrijheid van anderen in gevaar komt.

Het Collectief tegen Islamofobie en Discriminatie ondersteunt die boodschap volledig. Van daar ook dat wij initiatieven tegen radicalisering, homofobie en anti-semitisme van harte ondersteunen. Wij willen er echter op wijzen dat in al deze initiatieven de focus ligt op moslims als daders, zelfs nu bijvoorbeeld anti-semitisme voor een partij als de PVV geen beletsel meer is om samenwerking te zoeken in Europa en het grootste deel van de daders van homofobe haatacties uit autochtone hoek komt. De arrestatie in Nederland van Jeroen B. (een kopstuk van het extreem-rechtse Werwolf netwerk), de veroordeling wegens terreur van de Belgische rechts-radicale Bloed Bodem Eer en Trouw en het onderzoek in Duitsland naar de racistische aanslagen door de NSU laten zien dat de dreiging tegen migranten niet ver weg is.

Door middel van deze brief willen wij de minister ook wijzen op het gevaar van islamofobie; Een attitude waarbij sprake is van afkeer ten aanzien van moslims en islam en die resulteert in praktijken van uitsluiting en discriminatie. De bedreigingen tegen moslimpartijen (die er zelfs toe hebben geleid dat één persoon zich heeft moeten terugtrekken als kandidaat), recente vernielingen aan moskeeën in Geleen, Middelburg, Vlissingen,  het openlijke pleidooi van de PVV in Almere om vrouwen met een hoofddoek te weren uit de publieke ruimte, populaire websites waarop beweerd wordt dat moslims minder rechten hebben op bijvoorbeeld privacy, laten zien dat islamofobie een reëel gevaar is voor de veiligheid en vrijheid van Nederlandse burgers.

Uit het rapport Ervaren Discriminatie in Nederland blijkt dat een kwart van de inwoners van Nederland in de afgelopen twaalf maanden tenminste één voorval heeft meegemaakt dat zij als discriminerend hebben ervaren. Binnen migrantengroepen (Turkse, Marokkaanse, Surinaamse, Antilliaanse Nederlanders en migranten uit Midden- en Oost-Europa) is dat maar liefst een derde tot de helft en van de werkzoekende migranten heeft 20 tot 40% discriminatie ervaren bij het zoeken naar werk. Maar liefst bijna twee op de drie moslims rapporteert ten minste één discriminatie-ervaring in het afgelopen jaar. Ook recente onderzoeken die aantonen dat de politie aan ‘ethnic profiling’ doet, zijn zeer zorgwekkend hoewel er ook politiekorpsen zijn die hard werken om dit fenomeen terug te dringen.

Volgens het Collectief tegen Islamofobie en Discriminatie is het tijd om minister Asscher aan zijn woord te houden zeker nu ook minister Opstelten recent erkende dat islamofobie een probleem is. Maar ook van politieke partijen mag een duidelijk antwoord op deze problematiek verwacht worden. We hebben dan ook de volgende vragen aan minister Asscher en de politieke partijen:

• Erkennen minister Asscher en de politieke partijen in navolging van minister Opstelten ook het bestaan van islamofobie en erkennen zij dat dit verschijnsel de religieuze vrijheid, het welzijn en de veiligheid van Nederlandse burgers bedreigt?
• Welk standpunt nemen de ministers en politieke partijen in tegen politici en opinieleiders die bevolkingsgroepen in hun verkiezingscampagnes willen uitsluiten, in het bijzonder tegen politici en opinieleiders die moslims willen uitsluiten om het feit dat men islam aanhangt of van buitenlandse afkomst zouden zijn?
• Gaat de minister met betrekking tot islamofobie hetzelfde beleid voeren als voor homofobie, antisemitisme en radicalisering en hoe ziet dat er dan concreet uit? En welke ideeën hebben de politieke partijen hierover?

Kortom, het Collectief tegen Islamofobie en Discriminatie doet een beroep op minister Asscher islamofobie aan te pakken samen met andere vormen van racisme en discriminatie. Tevens roepen wij landelijke en lokale politieke partijen op om in deze verkiezingscampagne mee te denken over een aanpak en een duidelijk standpunt in te nemen tegen alle vormen van racisme en discriminatie inclusief islamofobie.

Met vriendelijke groet, namens het CTID

Abdou Menebhi

[full disclosure: uw antropoloog is betrokken bij het opstellen van bovenstaande tekst. Voor een eerdere beschouwing zie: Welkom in Eurabia III: Islamofobie]

3 comments.

Elou Akhiat – Alcohol, Hedonisme en Controverse

Posted on February 16th, 2014 by martijn.
Categories: Activism, Multiculti Issues, Notes from the Field.

Zaterdag 8 februari jl. zond RTL4 Half acht nieuws een item uit over jongeren uit Zeeuws-Vlaanderen die in België gingen stappen omdat ze daar wel kunnen drinken: ‘Ze pakken onze jeugd af.’

Alcohol als traditie

Je kunt je afvragen welke plaats alcohol precies inneemt in de jeugd- en jongerenculturen van tegenwoordig. Met alle verhalen over binge-drinking en Neknomination kun je een en ander natuurlijk vanuit oogpunt van welzijn en gezondheid bekijken. Maar in bovenstaand filmpje lijkt alchohol ook wel deel uit maken van overgangsrituelen van en door jongeren. Zonder toezicht van volwassenen en onder elkaar wordt er gedronken om de sociale banden te aan te gaan, te versterken en ieders plaats in de hierarchie te bepalen. Dat geldt net zo goed voor meiden als voor jongens, maar werkt uiteindelijk toch ook weer anders. Tegen een jonge meid die ladderzat is wordt toch anders aangekeken dan tegen een jongen die ladderzat is. Kijk alleen al naar de verschillende oordelen bij seksueel geweld als de jongen zat is (hij wist niet wat hij deed) en als het meisje zat is (die met haar drinken aanleiding geeft tot seksueel geweld). Het is geen wonder dat ouders en overheid met bezorgde blik kijken naar de alcoholbelevenissen van de jongeren; dat gaat niet alleen om mogelijk excessen, maar vormen van bonding onder jongeren zonder toezicht wekken altijd zorg bij buitenstaanders.

Afgelopen week hadden we nog een ander alcohol issue (voor mijn lezers die het Arabisch machtig zijn, lees HIER). In Rotterdam opende Elou (voluit Elouazna dacht ik) Akhiat haar wijnbar Uva Dolce. In Metro lezen we:

Marokkaanse opent wijnbar in Rotterdam: “Ik ben de regisseur van mijn eigen leven” – Metro

Akhiat is Marokkaanse, liep tot zes jaar geleden gesluierd rond en presteert het om zaterdag een wijnbar te openen; daar waar alcohol in haar cultuur niet is toegestaan. De tegenstelling is groot, beaamt ook de zakenvrouw. Toch is het een bewuste keuze: “Ik wil zijn wie ik ben”. De stelligheid waarmee de woorden over haar lippen rollen valt op. “Zo leer ik mijn kinderen ook dat ze iemand moeten zijn in plaats van niemand. Het openen van een wijnbar druist misschien in tegen de islamitische cultuur waarmee ik ben opgegroeid, maar het voelt goed. Ik wil doen wat ik zelf wil, ben zelfstandig en onafhankelijk.”

Akhiat wordt geboren in Marokko, maar verhuist, als ze twee maanden is, naar Nederland. Ze botst met de Marokkaanse cultuur. Haar ouders – haar vader is imam – zien een toekomst voor haar weggelegd met een oudere neef, maar op dat verzoek gaat Akhiat niet in. Ze trouwt een paar jaar later toch met een door vader en moeder uitgekozen huwelijkspartner. “Het was een moeilijk huwelijk, laat ik het daar op houden. Ik merkte bij mezelf vooral in de laatste jaren een groeiende afkeer. De regels werden gemaakt en ik moest me daaraan houden, maar wat was mijn rol? Wie was ik? Het heeft zes jaar geduurd voor ik uit het huwelijk stapte. Ik heb mijn ouders er veel pijn meegedaan, maar ik moest voor mezelf kiezen.”

Dit interview leverde een hoop commotie op en met name de discussie op Facebook liep aardig uit de hand. Dit verleidde Metronieuws tot de volgende opzichtige kop:

Een oppervlakkige culturistische analyse zou er als volgt uit zien: De Nederlandse samenleving wordt verscheurd door een stammenstrijd tussen Nederlanders, de oorspronkelijke groep, en moslims de migranten. De eersten vieren het leven en centraal daarin staat alcohol. Hun leven en identiteit draait om alcohol want dat doen Nederlanders want zo is de Nederlandse cultuur. Moslims die weigeren te integreren zijn daar tegen want ze zijn moslims en moslims zijn tegen alcohol want de islam is tegen alcohol en moslims doen wat de islam zegt. De laatste groep is ook nog eens intolerant, want islam, en bedreigt dus een Marokkaan die wel wil integreren (want drinkt alcohol want dat doen Nederlanders en ze is geen moslim want ze drink alcohol en ze doet hetzelfde als de Nederlanders). Je reinste flauwekul natuurlijk want de categorieen Nederlander en moslim sluiten elkaar niet uit, beide categorieën worden in hun handelen niet bepaald door cultuur en beide categorieën zijn niet homogeen.

De weerbarstige realiteit

In Pauw en Witteman wordt dergelijke onzin al deels ontkracht door Elou Akhiat zelf die zich toch anders presenteert dan de weergave in het artikel van Metro, hoezeer zowel Pauw als Witteman ook proberen om haar in bovenstaand schema te duwen:

Het doet dus geen recht aan de realiteit. Denk aan de Marokkaanse Nederlandse uitgaanscultuur met shisha lounges, de cabarés, de talloze restaurants die alcohol schenken en als we het over Marokko zelf hebben, de eeuwenoude wijncultuur van dat land. Sterker nog, Nederland heeft amper een wijntraditie, met een zekere ironie zou je zelfs kunnen stellen dat het openen van een wijnbar meer past bij Marokkaanse tradities dan bij Nederlandse tradities. De diverse solidariteitsacties variërend van protestborrels tot een oproep om een dag te vasten uit solidariteit tot politici die hun steun uitspreken, laten ook zien dat het allemaal niet zo homogeen is. Volgens sommigen in discussies op Facebook zouden dergelijke acties een teken zijn dat steeds meer individuen zich ontworstelen aan de verwachtingen en eisen van de groep waartoe zij zich rekenen of waartoe zij gerekend worden en ook sommige commentatoren in de kranten juichten dat toe. Het idee dat ze zich steeds minder zouden aantrekken van de druk en intimidatie van conservatieve krachten, zou getuigen van volwassenheid. Ik vraag me af of er inderdaad steeds meer individuen zijn of dat het meer opvalt; hetzij omdat er meer oog voor is, hetzij omdat men zelf meer de openheid op zoekt. Waarbij ik op Facebook terecht op de vingers werd getikt omdat dat als het ‘slechts’ meer openlijk is, dat natuurlijk ook significant is.

Eén van de vragen is hoe de mensen die hun steun betuigen aan Akhiat zich positioneren. Als moslim? Als liberale/gematigde/progressieve moslim? Of misschien wel als radicale moslim (waarom niet?). Dat laatste label is in de discussie vooral gereserveerd voor degenen die de bedreigingen uitten op Facebook. De vraag is daarbij wat exact de logica daarachter is. Het lijkt vrij simpel te zijn: mensen met islamitisch/Arabisch aandoende namen+argumenten gebaseerd op hun islambeleving+iets wat op bedreiging lijkt = radicaal. Het stuk van Jonathan van het Reve geeft enig inzicht in één van de mogelijke rationaliseringen daarachter evenals die achter gebruik van de term ‘moslim’ zoals Metro dat deed. Opvallend is onder meer dat de hele islamofobische en gepolitiseerde context over islam en moslims in Nederland buiten beschouwing blijft. We lezen immers zelden of nooit een kop zoals ‘Hollanders willen lijsttrekker moslimpartij dood‘ (en gelukkig maar…) en dat geeft toch aan dat er ergens een verschil in positie is tussen witte autochtone niet-moslims en moslims. Pooyan Tamimi Arab besteed daarop Joop.nl wel aandacht aan: Mohammed en Fatima moeten naar Rutte luisteren.

In hoeverre is het met betrekking tot de hele kwestie eigenlijk significant dat Elou Akhiat een vrouw is? In de afkeurende reacties heb ik dat niet echt gezien hoewel wel openlijk getwijfeld wordt aan haar vroomheid nu en in het verleden en aan haar hoofddoek. In de ophef over de bedreigingen komt wel voortdurend terug dat Akhiat een ‘mooie vrouw’ is, de onduidelijkheid of ze nu wel of niet uitgehuwelijkt is (zelf stelt ze van niet, dus daar ga ik vanuit), er is sprake van ‘laffe bedreigingen naar een vrouw’, ze is een ‘dappere vrouw’, enzovoorts. Voldoet zij met het idee dat ze haar hoofddoek heeft afgedaan niet alleen meer aan het secularistische ideaalbeeld in Nederland maar ook meer een aan schoonheidsideaal? En is dat schoonheidsideaal gerelateerd aan integratie? Is het gegeven dat ze met de verwijzing naar het afwerpen van de hoofddoek islam ‘erbij haalt’ een trigger voor de boze reacties op haar? Hoe past deze kwestie in de recente discussie over feminisme en islam en wat is de invloed van die discussie op de reacties in deze kwestie?

Ik bedreig, jij bedreigt, wij bedreigen

Natuurlijk zijn de bedreigingen ernstig en het punt met bedreigingen is natuurlijk dat je ze meestal wel serieus moet nemen; je kunt bijna niet het risico lopen om dat niet te doen. Je kunt je ook afvragen waarom sommige moslims, en wellicht ook anderen, het noodzakelijk vonden om hun afkeuring over Akhiat en haar wijnbar op zo’n harde manier over te brengen. Tuurlijk, je kunt stellen, dat is social media; het staat bol van dat type uitlatingen en niet alleen van moslims. Maar als we er vanuit gaan dat in ieder geval een deel van degenen die hun afkeur lieten blijken, moslims waren dan zijn we er niet met die verklaring. We zijn er evenmin met een verwijzing naar islam. Dat verklaart niet waarom men het doet op de wijze waarop men het doet, maar het verklaart ook niet waarom in dit specifieke geval. Immers denk aan Marokkaanse Nederlanders die zich moslim noemen en eigenaar zijn van coffeeshops, cabarés organiseren en bijwonen, shisha lounges uitbaten, enzovoorts. Zien we daar dergelijke reacties ook? En ook zo openlijk? Heeft het iets te maken met de wijze waarop Metro haar representeert in het artikel zoals Peter Breedveld stelt op Frontaal Naakt?

Bedreigen is ook allesbehalve alleen een dingetje dat alleen moslims zouden doen. Denk aan de bedreigingen en scheldpartijen richting Hassnae Bouazza, Naima Ajouaau die uit protest een hoofddoek droeg, jongerencentrum Argan, Mohamed el Bachiri, Femke Halsema, Naima el Bezaz en dan hebben we het niet eens over ‘gewone’ moslimvrouwen die op straat bedreigd worden of bekeerlingen die bedreigd of uitgestoten worden door hun familie. Daarnaast is bedreigen op internet ook niet zo uitzonderlijk natuurlijk; het gebeurt vaak en ook heel lichtzinnig. Eigenlijk is dit dus allemaal niet zo uitzonderlijk. Vanwaar dan nu wel de over de bedreigingen aan het adres van Akhiat, waarom dan nu wel de grote ophef en waarom dan nu wel de diverse solidariteitsacties?

Klaarblijkelijk zijn sommige mensen uitgesloten van de morele gemeenschap van Nederlanders wier leven, lichaam en welzijn onze aandacht, zorg, solidariteit en bescherming verdienen. Dat geldt zowel voor de mensen die Akhiat bedreigden als voor degenen die nu wel zo’n ophef maken over bedreigingen en in de eerdere genoemde gevallen niet. Ik vraag me, enigzins speculerend, af of de oppositie die in het eerste artikel werd gemaakt tussen islam vs Marokkaans/integratie/Nederlands en in het tweede artikel tussen moslims vs. integratie en Marokkaans daar niet een hele grote rol bij speelt. Werd daarmee niet de toon gezet?

Hedonisme, alcohol en identiteit

Toch komt de oppositie tussen Nederlanders en moslims wel ergens vandaan en dan speelt alcohol en de betekenis die eraan wordt toegekend een belangrijke rol. In het artikel “Pim Fortuyn, Theo van Gogh, and The Politics of Tolerance in the Netherlands” wijst antropoloog Peter van de Veer op de fundamentele verandering in de Nederlandse samenleving de afgelopen 50 jaar. In die periode zou de Nederlandse samenleving de ‘burden of religion’ van zich afschud hebben en de weg vrij hebben gemaakt van obstakels die verhinderen dat mensen (seksueel) plezier hebben. Tijdens deze culturele ontzuiling (Van der Veer noemt het gewoon ontzuiling, maar volgens mij is de term culturele ontzuiling beter aangezien vraagtekens gezet kunnen worden bij het idee dat Nederland ook institutioneel ontzuild is) is de Nederlandse samenleving tegelijkertijd ook veranderd door de instroom van migranten, met name met een moslimachtergrond. Langzamerhand zouden zij en hun gegeneraliseerde leefstijl door sommige opinieleiders en politici in de samenleving steeds meer gezien worden als een verwerping van de Nederlandse normen en waarden en hun religie steeds meer als een obstakel voor plezier.

Het benoemen van Akhiat als Marokkaanse (in plaats van als moslim of Marokkaans-Nederlandse of Nederlandse), haar wijnbar als teken van integratie (met het afleggen van de hoofddoek) en het representeren van de bedreigers als moslims (in plaats van als Nederlanders) past uitstekend in die oppositie en het idee van moslims ‘ons’ plezier bederven, niet willen integreren en meer nog ‘onze’ cultuur willen veranderen. Dit lijkt inderdaad op de culturistische verklaring van hierboven, maar is het niet. Van der Veer neemt vermeende verschillen tussen de ene en de andere cultuur niet als vanzelfsprekend, maar laat zien hoe ze gemaakt en reproduceerd worden door politici, opinieleiders en media.

Ook al is de wij-zij tegenstelling onzin als we naar de feiten kijken het is dus wel zeer belangrijk en heeft veel invloed. Het wij-zij frame van de Metro artikelen, de bedreigingen in de richting van Akhiat en de eenzijdige ophef over die bedreigingen is een uiting van hoe de diverse en weerbarstige realiteit wordt gegoten in overzichtelijke tegenstellingen die ervoor zorgen dat we blind raken voor de veelzijdigheid van het leven en ze reproduceren deze simplistische tegenstellingen ook nog eens.

1 comment.

Forces that Bind or Divide

Posted on February 12th, 2014 by martijn.
Categories: Activism, anthropology, Headline, My Research, Notes from the Field, Public Islam.

I’m very happy announce my new project: Forces that Bind or Divide.

Conflicts related to the public presence and the representation of Islam have had an enormous impact on European societies over the past decades. Whereas most research considers Muslims as the object of integration policies, this proposal focuses on Muslims as active participants and investigates how their interventions produce ties that bind or divide (amongst and between Muslims and non-Muslims). Have such interventions contributed to development of a Muslim public sphere? To what extent and along which lines is this public sphere fractured? How does such a Muslim public intersect with other religious and non-religious publics? In short, what transformations have taken place in the binding or dividing force of Islam in the Netherlands?

To answer these questions, this proposal does not start with categorizing Muslims (in terms of ethnicity, religious conviction and so on), but sets out with mapping the variety of positions Muslims, and Muslim women in particular, have taken up in particular debates, both in terms of the substance of their interventions and with reference to their styles of presentation and the impact of particular forms of mediation. The broader question it addresses is whether and how such Muslim interventions and their societal effects are specific to the Dutch context or an expression of a far wider European or even global trends, by employing a historical, comparative and transnational perspective.

In this project I try to take up these questions together with my colleagues Annelies Moors, Sarah Bracke and Fouzia Outmany (PhD). The how, when, and what you can find on my blog HERE or on the blog that is dedicated to this project: ACT? – Inspiration, Intervention, Information.

2 comments.

Empire & Saving Muslim Women?

Posted on January 26th, 2014 by martijn.
Categories: Activism, anthropology, Gender, Kinship & Marriage Issues, Important Publications, islamophobia, Multiculti Issues.

Lila Abu-Lughod is professor of anthropology and women’s studies and director of the Middle East Institute at Columbia University in New York. In 2002 she published an article in the academic journal American Anthropologist: Do Muslim Women Really Need Saving? Anthropological Reflections on Cultural Relativism and Its Others. In this article she explores the ethics of the ‘War on Terror’ and how anthropology can contribute to a critical interrogation on the justification for the American intervention in Afghanistan in terms of liberating, or saving, Afghan women. Her article is a plea for a serious critical appreciation of differences among women in the world as the products of different histories, expressions of different circumstances, and manifestations of differently structured desires and tries to answer the implications for working together in changing their lives.

In her recently published book, Do Muslim Women Need Saving?, she presents the result of her attempt to deconstruct the popular often stereotyped images about Muslim women coming about in reports on honor killings, abuse, and (as criticized by her) in the propaganda of FEMEN with the complexity of the lives of women she met during her research. In a recent article, responding the Femen controversy about Topless Jihad and the counter-responses by Muslim women, she wrote for the National she criticized the assumption that muslim are oppressed:

Topless protests raise the question: Who can speak for Muslim women? | The National

his assumption makes everything from banning forms of dress to hysteria about “Sharia” arbitration courts appear rational. It makes politicians and feminists more interested in a piece of clothing than the women who wear it.

The photographs posted by these visibly Muslim women in their counter-protest raise some awkward questions. Who speaks for Muslim women? How did “freedom” and “choice” come to be the key terms in the debates about Muslim women’s rights? And how did Islam come to be blamed when a simple look around would confirm that Muslim women’s lives, political views and social positions are so diverse?

The problems they face are clearly shaped by many factors besides Islam, which itself is a constantly changing and contested tradition.

There is a long history of negative western representations of women in the “Orient”. Popular media have been breathing new life into these images ever since liberating the women of Afghanistan was offered as a rationale for military intervention. In 2001, I was suspicious of this justification for war, a justification that former first lady Laura Bush along with former secretary of state Hillary Clinton resuscitated last week in the face of the dismal situation in Afghanistan.

As an anthropologist who had studied and written about women and gender politics in the Muslim world for 20 years, I could not make sense then of the gap between what I was seeing in the media and what I knew from experience. I wondered which Muslim women were imagined as the objects of such humanitarian concern. Could one lump together refugees begging on the streets of Beirut with prime ministers of populous Muslim countries?

In the next videos she discusses her book:

See also the New York Times Read Around Video: HERE.

In Time Magazine an excerpt of her book:

Lila Abu-Lughod: Do Muslim Women Need Saving? | TIME.com

A language of rights cannot really capture the complications of lives actually lived. If we were to consider the quandaries of a young woman in rural Egypt as she tries to make choices about who to marry or how she will make a good life for her children in trying circumstances, perhaps we would realize that we all work within constraints. It does not do justice to anyone to view her life only in terms of rights or that loaded term, freedom. These are not the terms in which we understand our own lives, born into families we did not choose, finding our way into what might fulfill us in life, constrained by failing economies, subject to the consumer capitalism, and making moral mistakes we must live with.

See also the Daily Beast

I think the book is timely and necessary addition to ongoing debates on gender, Muslim women, Islam, feminism and imperialism.

0 comments.

Empire & Saving Muslim Women?

Posted on January 26th, 2014 by martijn.
Categories: Activism, anthropology, Gender, Kinship & Marriage Issues, Important Publications, islamophobia, Multiculti Issues.

Lila Abu-Lughod is professor of anthropology and women’s studies and director of the Middle East Institute at Columbia University in New York. In 2002 she published an article in the academic journal American Anthropologist: Do Muslim Women Really Need Saving? Anthropological Reflections on Cultural Relativism and Its Others. In this article she explores the ethics of the ‘War on Terror’ and how anthropology can contribute to a critical interrogation on the justification for the American intervention in Afghanistan in terms of liberating, or saving, Afghan women. Her article is a plea for a serious critical appreciation of differences among women in the world as the products of different histories, expressions of different circumstances, and manifestations of differently structured desires and tries to answer the implications for working together in changing their lives.

In her recently published book, Do Muslim Women Need Saving?, she presents the result of her attempt to deconstruct the popular often stereotyped images about Muslim women coming about in reports on honor killings, abuse, and (as criticized by her) in the propaganda of FEMEN with the complexity of the lives of women she met during her research. In a recent article, responding the Femen controversy about Topless Jihad and the counter-responses by Muslim women, she wrote for the National she criticized the assumption that muslim are oppressed:

Topless protests raise the question: Who can speak for Muslim women? | The National

his assumption makes everything from banning forms of dress to hysteria about “Sharia” arbitration courts appear rational. It makes politicians and feminists more interested in a piece of clothing than the women who wear it.

The photographs posted by these visibly Muslim women in their counter-protest raise some awkward questions. Who speaks for Muslim women? How did “freedom” and “choice” come to be the key terms in the debates about Muslim women’s rights? And how did Islam come to be blamed when a simple look around would confirm that Muslim women’s lives, political views and social positions are so diverse?

The problems they face are clearly shaped by many factors besides Islam, which itself is a constantly changing and contested tradition.

There is a long history of negative western representations of women in the “Orient”. Popular media have been breathing new life into these images ever since liberating the women of Afghanistan was offered as a rationale for military intervention. In 2001, I was suspicious of this justification for war, a justification that former first lady Laura Bush along with former secretary of state Hillary Clinton resuscitated last week in the face of the dismal situation in Afghanistan.

As an anthropologist who had studied and written about women and gender politics in the Muslim world for 20 years, I could not make sense then of the gap between what I was seeing in the media and what I knew from experience. I wondered which Muslim women were imagined as the objects of such humanitarian concern. Could one lump together refugees begging on the streets of Beirut with prime ministers of populous Muslim countries?

In the next videos she discusses her book:

See also the New York Times Read Around Video: HERE.

In Time Magazine an excerpt of her book:

Lila Abu-Lughod: Do Muslim Women Need Saving? | TIME.com

A language of rights cannot really capture the complications of lives actually lived. If we were to consider the quandaries of a young woman in rural Egypt as she tries to make choices about who to marry or how she will make a good life for her children in trying circumstances, perhaps we would realize that we all work within constraints. It does not do justice to anyone to view her life only in terms of rights or that loaded term, freedom. These are not the terms in which we understand our own lives, born into families we did not choose, finding our way into what might fulfill us in life, constrained by failing economies, subject to the consumer capitalism, and making moral mistakes we must live with.

See also the Daily Beast

I think the book is timely and necessary addition to ongoing debates on gender, Muslim women, Islam, feminism and imperialism.

0 comments.

Hoe allochtone Amsterdammers worden uitgesloten van de politiek

Posted on January 14th, 2014 by martijn.
Categories: Activism, Citizenship Carnival, Headline, Multiculti Issues.

Gastauteur: Jean Tillie

Op 6 en 7 november 2013 diende de Amsterdamse gemeenteraad het amendement ‘Opkomstbevordering gemeenteraadsverkiezingen’ in. Burgemeester en Wethouders van Amsterdam werden verzocht een campagne te organiseren om de opkomst bij de gemeenteraadsverkiezingen van 19 maart 2014 op minimaal 65% te krijgen. In het breed gedragen amendement werd gestreefd naar een substantiële verhoging in de stadsdelen waar de opkomst laag was en onder specifieke groepen met een laag opkomstpercentage, zoals (1) Amsterdamse jongeren (2) allochtone Amsterdammers en (3) stemgerechtigde ‘internationals’ (bijvoorbeeld EU-burgers die lokaal stemrecht hebben).

Oppositie in opstand

Twee maanden later verzet de gemeenteraad zich tegen haar eigen amendement. Tijdens de discussies van afgelopen donderdag rond de ‘voortgangsbrief’ waarin beschreven wordt hoe het besluit van de gemeenteraad  zal worden uitgevoerd komt de oppositie, geïnspireerd door De Telegraaf, GeenStijl en The Post Online, in opstand. Omdat veel allochtone Amsterdammers PvdA stemmen is deze campagne eigenlijk een manier om de PvdA sterker te maken en dat is een onacceptabele manier om gemeenschapsgelden te besteden, zo luidt het argument. Het hoogtepunt in de discussie komt van CDA-fractievoorzitter Marijke Shahsavari: “Als dit wordt doorgezet, kunnen de uitslagen van de verkiezingen worden beïnvloed. Als een etnische groep plotseling massaal gaat stemmen is de verkiezing geen afspiegeling van de samenleving meer.”

Er zijn op deze pagina te weinig woorden beschikbaar om allemaal te beschrijven wat hier mis gaat. Laat ik er daarom een paar punten uitlichten. Het eerste wat opvalt is dat het oorspronkelijke idee was om de opkomst onder drie groepen te verhogen: jongeren, allochtone Amsterdammers en Internationals. Donderdag ging het alleen nog maar over allochtone Amsterdammers, die hebben dus blijkbaar een speciale status ten opzichte van jongeren en EU-burgers. Je zou het woord discriminatie in de mond kunnen nemen, maar dan zou ik aan de gemeenteraadsleden eerst willen vragen wat die speciale status dan is. Voorlopig moeten we het doen met het feit dat allochtone Amsterdammers allemaal PvdA stemmen.

Nu doe ik zelf al vanaf 1994 onderzoek naar het lokale stemgedrag van allochtonen en daaruit blijkt dat er alleen in 2006 sprake was van een massale stem op de PvdA. Allochtone Amsterdammers stemmen wél dominant op linkse partijen, maar er zijn belangrijke uitzonderingen: in 2002 stemden 19% van de Turkse Amsterdammers op de VVD, in 1994 ging 37% van de Turkse stem naar het CDA. En als je aan allochtone Amsterdammers vraagt of zij zich kunnen voorstellen ooit op de PVV te stemmen dan antwoorden 18% van de Antillianen en 13% van de Turken met ‘misschien’ of ‘ja’. De assumptie dat alle allochtonen PvdA zullen stemmen is dus fout en vooral een grove onderschatting van de allochtone Amsterdammer die bij elke verkiezing opnieuw bekijkt op welke partij hij of zij zal stemmen.

Democratische vs totalitaire traditie

Wat nog belangrijker is: wie in een discussie rond opkomstbevordering het eventuele stemgedrag van specifieke groepen betrekt, plaatst zichzelf niet in een democratische traditie, maar in een totalitaire traditie. In een democratie wil je dat zoveel mogelijk mensen gaan stemmen ongeacht wat ze gaan stemmen. In een totalitair systeem wil je dat alleen de mensen gaan stemmen die op jou zullen stemmen. Dat is ook het perverse van het argument van CDA-fractievoorzitter Marijke Shahsavari (als een etnische groep plotseling massaal gaat stemmen is de verkiezing geen afspiegeling van de samenleving meer). Los van de interessante logica, hoe meer mensen gaan stemmen hoe kleiner de afspiegeling, maakt zij de politieke participatie van etnische groepen verdacht louter omdat zij een bepaalde partijvoorkeur zouden hebben.

Politieke participatie van allochtonen verdacht gemaakt

In discussies rond de politieke integratie van etnische groepen staan meestal vier punten centraal: politieke rechten (toekenning van het stemrecht), democratische normen en waarden (bijvoorbeeld opvattingen over de scheiding tussen kerk en staat en de gelijkheid van mannen en vrouwen), identificatie met Nederland (in hoeverre voelen mensen zich onderdeel van deze samenleving) en politieke participatie (hoeveel mensen gaan stemmen en hoeveel allochtone Amsterdammers zijn vertegenwoordigd in de gemeenteraad). Wie dit rijtje nu langsloopt kan alleen maar somber worden. Wat betreft het stemrecht voor niet-Nederlanders bij lokale verkiezingen wil het kabinet de tijdsduur van legaal verblijf om dit stemrecht te verkrijgen oprekken van 5 jaar naar 7 jaar.

Wat betreft de democratische normen en waarden en de identificatie met Nederland worden er grote vraagtekens gezet bij de integratie van allochtone Nederlanders. Soms terecht maar vaak ook onterecht. En nu wordt in Amsterdam hun politieke participatie verdacht gemaakt en zelfs ontmoedigd. Want een stad die accepteert dat een groep structureel ondervertegenwoordigd is (ook het aantal allochtone kandidaten loopt terug), is een stad die niet wil dat deze groep participeert. Wat dat betreft hoeft de PVV helemaal niet mee te doen bij de Amsterdamse gemeenteraadsverkiezingen. Haar intolerante gedachtengoed wordt vanzelf uitgedragen. Met dank aan de Amsterdamse gemeenteraad, De Telegraaf, GeenStijl en The Post Online en het college van Burgemeester en Wethouders.

Jean Tillie studeerde politicologie en schreef zijn proefschrift over partijvoorkeuren en stemgedrag. Hij is bijzonder hoogleraar electorale politiek en programmaleider van het AISSR programma ‘Challenges to Democratic Representation’.

Dit stuk verscheen in Het Parool op 13 januari 2014 en is met toestemming van de auteur hier opnieuw gepubliceerd.

Dit stuk maakt deel uit van de serie ‘Citizenship Carnival‘

5 comments.

Closing the year 2013: Conflict, Racism and Inspiration

Posted on December 31st, 2013 by martijn.
Categories: Activism, anthropology, Headline, Notes from the Field, Religious and Political Radicalization, Society & Politics in the Middle East.

In this post a short overview of 2013 in three themes: Islamophobia & Racism, Egypt and Syria which dominated my blog this year and also the themes that attracted the most visitors. After that I will reveal my plans for the upcoming year including my new research project! And there is something with this blog in 2014…

Islamophobia and Racism in the Netherlands
A huge topic this year was the Dutch blackface tradition of Black Pete. Although there is a debate since 1960s (flaring up in the 1980s and 1990s) the last couple of years the debate is getting broader, getting more attention on primetime tv and according to some a slightly shifting consensus among opinionleaders in favour of those opposing the tradition. People who support the tradition were also more vocal this year however resulting in, among others, a facebook petition called Pietitie (Piet+petition). I wrote about this in my most popular post this year: Pietitie, Blackface Pete and Nativism: Commodifying Popular Dissent Through Facebook. The petition was organized by a social media campaign agency (without disclosing so) and they used to show how powerful a social media campaign can be.

Debating the negative and islamophobic debate about Islam in Europe is also major topic among Muslims in Europe. Not surprisingly so of course and I blogged about one such attempt: a debate organized by the Oxford Student Union where, among others, in particular Mehdi Hassan left quite an impression: Debating Islam as a Peaceful Religion. That these attempts to counter islamophobia are important was shown in the UK this year where after the Woolwich murder an islamophobic backlash cost the life of one Muslim and where several attacks at mosques occurred and were prevented. At a different level the necessity of combating islamophobia and racism was shown in the Netherlands where Dutch parliament scheduled the ‘Moroccans-debate’ on its agenda. I’m not going to refer to the last time the Dutch parliament had an official debate about a specific minority. but you can read about the Moroccans-debate here: The Dutch ‘Moroccans’ Debate.

Also very popular this year were the posts in Dutch on white privilege: Niet mijn schuld, wel mijn zorg: structureel racisme en wit privilege in Nederland.(Not my fault, still my concern: structural racism and white privilege in the Netherlands) where I used my own position as a white male to explain the benefits of being white in this country. More controversial was my Dutch post: Muselmann – Joden als Moslims in de Concentratiekampen – (Musulmann – Jews as Muslims in the concentration camps). In this post I explored the meaning of the German term Muselmann, meaning Muslim, that was used in the nazi concentration camps for those prisoners who were almost dead. If I have time I will translate the post in English in 2014. Fortunately not all was negative this year. The aforementioned Dutch posts were number two and three in the popularity contest; the number one among the Dutch posts was one about a Dutch contestant of X Factor: a Muslim woman with a headscarf with the name Sevval Kayhan: Hallo dan! – X Factor, Sevval en Inspiratie.

Syria and Egypt
Syria and Egypt were the two other major themes at my blog. The second and fourth most popular posts dealt with Egypt and Syria. Number two was a post in which I explored the rise of and contestations over a new symbol that has emerged in the Middle East, online and offline, to remember the crackdown of the Rabaa al-Adawiya protest camp whereby many pro-Mursi citizens were killed. The ‘four-fingered’ salute is a black hand on a bright yellow background and posted on several social networking sites by people who want to express their solidarity with, remembrance of and anger about the death of the Rabaa protesters: R4bia – The Symbolic Construction of Protest. The symbol has recently been forbidden in Egypt so be careful if you use it on the internet.

Syria obviously is a major theme and I started a post called: European foreign fighters in Syria. I updated this post regularly until the summer and then decided to leave it up to the experts such as Aaron Zelin who are much better at this than me. I did updated it recently with a link to a new report of ICSR estimating the number of foreign fighters. Also the Dutch constituency of the fighters in Syria got quite some attention at my blog since my last research endeavours involves them. In particular my Dutch post Anatomie van een relletje op een Haagse trapveldje – (Anatomy of a small riot on a playing field in The Hague) describing a run in with the police during a football get-together where I was present as well, received a lot of attention.

The classics
Of course in the 14 years this site exists (of which 7 years as a blog) there are a number of classics here as well: posts that score high every year. The absolute all time favorite is my debunking of Islamizing Europe – Muslim Demographics. This post is not the most popular of all time (that is my pornofication post and as a second the one on sex, Arab women and orientalism) and I expect its position as the all time classic will be severely threatened by the R4bia post of this year. The 2012 interview of Veena Malik by Nazima Shaikh also scored high this year (she was in the news, wasn’t she?): Veena Malik: My Pakistan is infamous for many reasons other than me.

Another classic is the interview with John Bowen on France24, I know for a fact that some colleagues use it in the courses they give (I do too): Anthropologist John Bowen – Islam of France. The classic posts in Dutch are Stierf Michael Jackson als moslim? (Did Michael Jackson die as Muslim?). The answer is most likely ‘no’ by the way. And for some reason: Rwina – Stijl in debat. I can’t translate rwina into English but is a Moroccan term referring to absolute chaos and noise people make, in this case during a debate on tv in 2009.

2014
The new year will be an important year.

1. My new project (working together with Annelies Moors and Sarah Bracke) ‘Forces that bind or divide?’ on interventions of Muslims in Dutch society and the islamdebate has already started. Together with our new PhD (more on her soon!) we will start with our research and also with several events that are interesting for a broader public for example an event about 25 years after Rushdie. The Rushdie Affair is only of the conflicts related to the public presence and representation of Islam that have had an enormous impact on European societies over the past decades. These conflicts have triggered debates about the binding or dividing function of religion in secular societies. Whereas most research considers Muslims as the object of integration policies, this project focuses on Muslims as active participants and investigates how their interventions produce ties that bind or divide both between Muslims and non-Muslims and amongst Muslims. Have such interventions contributed to development of a Muslim public sphere? To what extent and along which lines is this public sphere fractured? How does such a Muslim public intersect with other religious and non-religious publics? What transformations have taken place in the binding or dividing force of Islam in the Netherlands?
2. Related to my new research (and that of the PhD in the same project) a new blog will be launched very soon. This will be focused on activism in the Netherlands, monitoring events and debates. Part of it will be in Dutch but the most important issues will be available in English as well.
3. A new book, in Dutch, on Salafism will be published. This book is written by Carmen Becker, Joas Wagemakers and yours truly and is the final product of years of research.
4. In 2014 a report will be published based upon joint research with two other colleagues. And that is all I can say right now. Keep you posted.
5. Most likely in 2014 (God willing) something else will be published as well.
6. An event will be organized dedicated to 25 years after Rushie and 10 years after Van Gogh.
7. For my blog I plan to do a series of reports about doing online research: the usefulness of it as well as its predicaments. This most likely will also involve a Frequently Asked Questions post based upon questions of my interlocutors on Facebook.
8. The Guest Posts section was qualitatively very good this year, in terms of number of authors and visitors however it was less succesful. I will try to change this in 2014.
9. My new research means that more posts will be focused on: efforts by Muslims to put Islamophobia on the anti-racism agenda, debates among Muslims about (proper) activism and the role of women therein. Perhaps I will also include some post with historical topics.
10. In 2014 my website exists 15 years. On 1 March to be exact. I think this calls for a little celebration, don’t you?

Next week I will publish an overview of my academic and professional publications of 2013. For now, I wish all of you and your loved ones the best for 2014. In particular thanks to all my readers and commentators here. But most in particular thanks to all the people I work with in my research online and offline!

0 comments.

Solidariteit & Sympathie – Een impressie van de demonstratie voor moslimgevangen

Posted on December 24th, 2013 by martijn.
Categories: Activism, International Terrorism, Notes from the Field, Public Islam.

Afgelopen zaterdag vond in Den Haag een demonstratie plaats van ongeveer 40 moslims tegen de gevangenschap van de leider van Sharia4Belgium in België en Lehsen Aacuk in Marokko. Over Abu Imraan is genoeg bekend denk ik, over Lehsen Aacuk zal ik hieronder wat meer informatie geven.

Het Schouwspel

Op het station van Den Haag kom ik één van de demonstranten tegen en reis met hem verder via tram en te voet naar de demonstratie. Van enige afstand zien we de vaandels die ze bij zich dragen. Hij sluit zich aan bij zijn kameraden en ik observeer keurig vanaf een hoek van de straat. Het gaat op dat moment om zo’n twintig mannen; later voor en tijdens de demonstratie groeit dit uit tot ruim veertig. Vrouwen was verzocht niet deel te nemen aan de demonstratie en eventueel via twitter en facebook voor een proteststorm (een vloed aan tweets en statusupdates) te zorgen; die heb ik niet gezien maar heb het ook niet echt in de gaten gehouden.

Naast deze mannen is ook de politie aanwezig bij de Belgische en Marokkaanse ambassades en ook enkele mensen van de media. Dit laatste is zeer beperkt en dat is op zich wel verrassend gezien de ophef die er de laatste maanden is geweest over deze groep moslims. Wellicht heeft een en ander met het weer te maken, maar het zou ook kunnen dat de eigen mediacode van deze groep een rol speelt. Vantevoren is afgesproken dat niemand met de media praat en dat er achteraf een moment is voor de media. Het zou goed kunnen dat journalisten daardoor denken ‘laat maar’ zeker als ze daarvoor de hele tijd in de kou en regen moeten wachten. Misschien was ook de vorige demonstratie, toen er slechts vier demonstranten waren, daar mede debet aan.

Aan de andere kant moeten we toch ook vaststellen dat eerdere demonstraties voor moslimgevangenen, destijds nog onder de noemer van Behind Bars, ook niet zoveel media-aandacht opleverden. De demonstraties die wèl veel aandacht opleverden waren twee demonstraties over onderwerpen die toch al hoog op de agenda van de media stonden: de gezichtssluier en het protest tegen de film The Innocence of Muslims. Er lijkt ‘gewoonweg’ niet zo heel veel belangstelling te zijn voor deze categorie gevangenen.

De Toespraken
Er zijn twee toespraken bij de Belgische ambassade. Een fragment van de eerste:

Wij staan hier voor de Belgische ambassade als gebaar van solidariteit naar de Belgische gedetineerden, en in het bijzonder naar Aboe ‘Imran. Aboe ‘Imran, een vader, een echtgenoot, een geliefde broeder, een voorbeeld figuur en een nachtmerrie voor het Belgische demonencratie. Een politiekbewuste broeder met een vlijmscherpe tong waarmee hij de onrechtplegers en de hypocrieten in verschillende talen toetakelde. Hij zit vast voor ‘t oproepen tot haat en geweld, een leugenachtige aanklacht welke door elke simpele ziel die één van zijn video’s heeft bekeken op youtube, niet bevestigd kan worden. Alvorens hij begint met spreken, en alvorens hij bepaalde uitspraken doet waarvan hij denkt dat het tegen hem gebruikt kan worden en dat het uit de context gerukt kan worden, geeft hij keurig en netjes aan dat hij niet oproept tot ‘Haat en Geweld’.

In deze toespraak worden ook andere namen genoemd van mensen met wie solidariteit betuigd wordt:

• Abu Dawud (Kamel Affetat)
• Jean-Louis Denis
• Abdelhakim al ouassaki
• Ilias Taketloune
• Hassan Hamdaoui

EDIT: toevoeging aan deze lijst: Walid Lakdim, Nizar Trabelsi, Malika el Aroud

(er zouden er nog meer toegevoegd kunnen worden, maar dat is voor een andere keer)

(De links zijn van mij natuurlijk, niet van de spreker. Ze geven enige info over de personen en, meer, over hoe er over hen wordt gesproken). De spreker stelt dat al deze mensen onterecht vastzitten. Zij hebben niet gedaan wat hen verweten wordt en zitten in feite alleen maar vast omdat ze standvastig blijven vasthouden aan de ware islam, die uitdragen en ernaar praktiseren en dus democratie afwijzen.

De afwijzing van democratie was ook te zien in het spandoek ‘democratie = hypocrisie’. Men wijst democratie af omdat het volgens hen tegen islam is. Daarmee is het een intrinsiek onrechtvaardig systeem (aangezien alleen de islam rechtvaardigheid brengt) en het feit dat de genoemde mensen vervolgd worden voor hun geloofsovertuiging door een systeem dat juist vrijheid zou moeten promoten laat de hypocrisie en onrechtvaardigheid ervan zien. Ook in de tweede toespraak komt dit terug:

Oh moslim, zij zullen nooit tevreden met jou zijn tot jij hun volgt. Tot jij hun religie volgt, tot jij hun demoNcratie volgt en afstand neemt van de Islam.
Luister oh Kaafir! En knoop dit goed in je oren! Ik aanbid niet wat jullie aanbidden. En ik zal nooit aanbidden wat jullie aanbidden! Lakoem Dienoekoem wa liyaa Dien!
Wat betekent dit? GEEN INTEGRATIE! GEEN TOLERATIE! Ik heb mijn eigen Deen, jij hebt jouw eigen Deen! Jullie hebben jullie demoNcratie, wij hebben onze Shariah! Jullie hebben jullie homofilie, wij hebben onze Nikaah!
Onze Aqiedah is gebaseerd op de Tawheed, op de Eenheid van Allaah, en dit houd in dat wij Vertrouwen hebben in Allaah, en dat wij onze daden verrichten voor Allaah. Dat wij staan en zitten omwille van Allaah! En dit zullen jullie nooit van ons kunnen afnemen!
Wat kunnen jullie doen? Ons opsluiten? Wat kunnen jullie nog meer doen? Ons aanvallen? Wat kunnen jullie doen? Niks! Niks zal de Tawheed uit onze harten halen bi idhni Allaah!
Keer op keer plotten en plannen jullie om ons te laten afdwalen, om ons het leven van de ongelovigen te laten nabootsen, maar wAllaah, herinner o broeder dat jij de kleinzoon bent van ‘Omar al-Faaroeq! Herinner o broeder dat jij de kleinzoon bent van Usaama bin Zayd! Van Khaalid ibn al-Waalid!
Wij zijn niet van de Ummah van Mark Rutte, wij zijn niet van de Ummah van Peter Velle de kankerpatient!
Wij zijn van de Ummah van Usama ibn Zayd, wij zijn van de Ummah van Omar ibn al-Khattaab! Wij zijn van de Ummah van Khalid ibn al-Walid! DAT ZIJN ONZE VOORBEELDEN! Wat zouden zij doen als zij vandaag de dag hier waren en zagen hoe de Heiligheid van Allaah werd geschonden, hoe onze broeders werden opgesloten en hoe deze zonen van varkens en apen de Islaam beledigen! Het antwoord laat ik aan jullie over!

In deze toespraak wordt ook, zonder namen te noemen, verwezen naar controverses van afgelopen weken waarin diverse Nederlandse moslimvoorlieden in niet mis te verstane woorden afstand hebben genomen van de Nederlandse moslims die naar Syrië gaan om daar te vechten tegen Assad:

Als de leed van de Islam jou er niet toe aanzet om kwaad te worden, doe verder dan geen moeite. Behoor jij tot degenen die een menselijkheid bezit? Leef dan maar als een angsthaas en sterf als een angsthaas.

De zorgen die afgelopen week door mensen als Ibrahim Wijbenga en Yasin ElForkani zijn uitgesproken, passen in een bredere trend onder moslims met grote zorgen over wat men beschouwt als ‘extremistische groepen‘. Door veel van de demonstranten echter zijn hun uitlatingen met verbijstering en woede gade geslagen en dat geldt ook voor de uitlatingen van salafistische prediker Suhayb Salam die stelde dat Syrië geen Europese strijders nodig heeft. Volgens deze demonstranten zijn de strijders van ISIS en Jahbat al Nusra helden die tenminste iets doen tegen het onrechtvaardige regime van Assad.

Voor, tijdens en na de toespraken worden diverse leuzen gescandeerd en na afloop vertrekt men naar de Marokkaanse ambassade. In tegenstelling tot het oorspronkelijke plan wordt het geen mars, maar gaat men per auto. Ook ik kan met een auto mee wat mij een wandeling door de regen en kou naar een tramhalte bepaart.

Bij de Marokkaanse ambassade is het weer inmiddels nog slechter. De demonstratie werd daar ingekort evenals de toespraak. Dit is een fragment van de oorspronkelijk geplande toespraak:

De verraders die hun Islaam hebben verkocht omwille van wereldse genoegten en begeerten! De verraders die zich verzetten tegen het Islamitisch systeem, wetende dat dit systeem van rechtvaardigheid ervoor zal zorgen dat zij van hun tronen af worden gestoot.
Het zijn deze verraders die vandaag de dag nog steeds de marionetten zijn van de Kruisvaarders! Zij zijn het die ervoor zorgen dat de Marokkaanse bevolking en de andere Moslim-bevolkingen leven in een gecontroleerd systeem van moderne slavernij! Het zijn deze marionetten die de Moslims bestrijden, gevangennemen en doden omwille van hun bazen onder de Kruisvaarders. Het is een schande dat de Moslims in hun eigen landen, niet het recht krijgen om hun Religie en Systeem te vestigen!
Het is een schande dat de Moslims die streven en pleiten voor het Islamitische systeem, worden opgesloten in hun eigen landen! Het is een schande dat de Moslims die wensen hun mede-Moslims te helpen, worden weggezet als terroristen en worden geworpen in de martelkelders van de tirannen!

In deze toespraak wordt een lijn getrokken van het verleden naar het heden en de teloorgang van de umma (wereldgemeenschap van moslims) mede geweten aan verraad in eigen kring. De demonstratie wordt besloten met een beroemde nashid: ‘ghuraba’ (de vreemdeling) (zie hier een oude tekst van mij daarover met diverse varianten waaronder enkele met muziek).

De demonstratie wordt vervolgens beeindigd en men gaat ieder zijn eigen weg of nog ergens eten.  Door één van de demonstranten wordt het hele gebeuren samengevat onder de noemer ‘hard maar gemoedelijk’ en daar kan ik me wel in vinden. Het taalgebruik richting Belgische en Marokkaanse autoriteiten was hard en grof; de onderlinge sfeer was echter gemoedelijk en ook het toezicht van de politie verliep in een prettige sfeer.

Lehsen Aacuk
Begin dit jaar werd de Marokkaanse Nederlander Lehsen Aacuk in Marokko gevangen gezet door het Marokkaanse regime op verdenking van ronselen voor de gewapende strijd. Hij zou gemarteld zijn en is veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf. Hij ontkent alle beschuldigingen. Hij slaagde erin de volgende audio-boodschap voorafgaand aan de demonstratie te verspreiden via de Facebookpagina ‘Onze Gedetineerden’:

Op onderstaande video ziet u hem op het podium tijdens demonstratie tegen de film The Innocence of Muslims op het Museumplein in Amsterdam (vanaf 37:57):

Zie ook dit artikel op De Ware Religie waar u Lehsen Aacuk ziet staan naast Omar Haddouchi; een Marokkaanse Salafi prediker.

Politieke gevangenen
Zijn de genoemde mannen in het protest politieke gevangenen? Ze worden in beleid en media weggezet als terroristen, gekkies, haatbaarden, enzovoorts. Hun acties (los van de vraag of ze nu wel of niet gedaan hebben waar ze voor gevangen zijn genomen) zijn echter politiek en hoewel ze met de termen terroristisch, gekkies en haatbaarden ook nogal irrationeel en nihilistisch worden voorgesteld blijven ze toch zeker politiek. Tegelijkertijd is de term politieke gevangene natuurlijk voor deze groep ook controversieel. Immers, de term wordt vooral gebruikt (volgens mij) voor slachtoffers van politieke vervolgingen door regimes die ons (en wij hen) meestal niet goed gezind zijn. Politieke gevangenen zijn meestal sympathieke gevangenen en de gevangenen die hierboven genoemd worden krijgen juist niet veel sympathie.

In een recent artikel in The Guardian wijst Richard Seymour op de grotere diversiteit in het scala aan tactieken en technieken om protest te beheersen én een bijbehorende trend om bepaalde opponenten te identificeren onder de noemer van criminaliteit en openbare orde.

From Quebec to Spain, anti-protest laws are threatening true democracy | Richard Seymour | Comment is free | theguardian.com

For protest policing under neoliberalism does not simply entail more repressive behaviour. In fact, the secular trend across European states is for a convergence around a more differentiated system of strategies toward protests.

In dealing with larger protests representing “official” bodies, police tend to prefer consensual and negotiated approaches, and tend to take a greater physical distance from the people whose activities they are policing. By contrast, smaller groups of protesters representing loose social coalitions, campaign alliances and so on, are more likely to be deemed extremist, terrorist or even – theatrical gasp – anarchist, and thus subject to militarised policing, direct surveillance and physical coercion, with the invocation of “anti-terrorist” or other repressive legislation.

Just as the definition of crime is inherently ideological, so the decision as to what constitutes an “official” protest or an “extremist” outrage is in part ideological and normative, deriving from the legal and political culture of policing in a given state and bureaucratic categories deployed by local and national forces. Necessarily, then, this is an inherently politicised form of policing.

Wat het gebruik, of het gebrek eraan, van het label politieke gevangene ons leert is dat de staat manieren heeft om te bepalen en uit te dragen welke vormen van protest acceptabel en ‘normaal’ zijn en welke niet. Juist anarchistische vormen van protest (waar deze groepen ook wel wat van weg hebben) die kleinschalig, niet hierarchisch zijn worden geproblematiseerd. (Zie ook het stuk van Doutje Lettinga naar aanleiding van de Engelse relschoppers uit 2011 (mede gebaseerd op het proefschrift van Femke Kaulingfreks Making Trouble. Disruptive Interventions of Urban Youth as Unruly Politics).) De termen en het beleid ten aanzien van deze gevangenen en ten aanzien van de groep die voor hen opkomt zeggen dus eerst en vooral iets over machtsverhoudingen in de samenleving en over de verhoudingen onder moslims in het bijzonder.

De de-politisering van deze categorie gevangenen zien we ook terugkeren in (serieuze) analyses van oorzaken van radicalisering. Daarin wordt verwezen naar uitsluiting, sociaal-economische achterstanden en psychologische problematiek. Dat speelt misschien een rol, maar vergeten wordt dan dat we hier ook te maken hebben met politiek en dat de War on Terror grote consequenties kan hebben voor diegenen die, volgens de staat, aan de verkeerde kant staan. Vanuit een mensenrechtenoverweging zijn er, zeker in het geval van Lehsen Aacuk, wel degelijk bezwaren te maken tegen zijn proces en detentie. Het kwalificeren van deze mensen als terroristen, gekkies en haatbaarden in plaats van politieke gevangenen, valt dan ook samen met hun uitsluiting uit een gemeenschap van mensen wiens leven, lichamen, verwondingen en rechten ‘onze’ aandacht, zorg solidariteit en compassie verdienen. Met andere woorden ook de bredere politieke en sociale context en de grieven die daaruit voortkomen zijn van belang om bepaalde protestbewegingen te begrijpen en ook om het gebrek aan belangstelling voor deze categorie gevangenen te begrijpen.

Noten

• De teksten van de toespraken die hier getoond zijn, zijn afkomstig van de geschreven tekst van de sprekers.

• Dank aan degene die mijn van de Belgische naar de Marokkaanse ambassade en de laatste stop heeft gereden.
• Houdt u er rekening mee dat vandaag de laatste dag is dat u suggesties kunt opsturen voor de Dr. Kromzwaard Trofee? Wat zijn de beste/slechtste stukken met betrekking tot islam, moslims, integratie, multiculturele samenleving van blogs, kranten en andere media? Geef uw suggesties door: HIER.

0 comments.

Solidariteit & Sympathie – Een impressie van de demonstratie voor moslimgevangen

Posted on December 24th, 2013 by martijn.
Categories: Activism, International Terrorism, Notes from the Field, Public Islam.

Afgelopen zaterdag vond in Den Haag een demonstratie plaats van ongeveer 40 moslims tegen de gevangenschap van de leider van Sharia4Belgium in België en Lehsen Aacuk in Marokko. Over Abu Imraan is genoeg bekend denk ik, over Lehsen Aacuk zal ik hieronder wat meer informatie geven.

Het Schouwspel

Op het station van Den Haag kom ik één van de demonstranten tegen en reis met hem verder via tram en te voet naar de demonstratie. Van enige afstand zien we de vaandels die ze bij zich dragen. Hij sluit zich aan bij zijn kameraden en ik observeer keurig vanaf een hoek van de straat. Het gaat op dat moment om zo’n twintig mannen; later voor en tijdens de demonstratie groeit dit uit tot ruim veertig. Vrouwen was verzocht niet deel te nemen aan de demonstratie en eventueel via twitter en facebook voor een proteststorm (een vloed aan tweets en statusupdates) te zorgen; die heb ik niet gezien maar heb het ook niet echt in de gaten gehouden.

Naast deze mannen is ook de politie aanwezig bij de Belgische en Marokkaanse ambassades en ook enkele mensen van de media. Dit laatste is zeer beperkt en dat is op zich wel verrassend gezien de ophef die er de laatste maanden is geweest over deze groep moslims. Wellicht heeft een en ander met het weer te maken, maar het zou ook kunnen dat de eigen mediacode van deze groep een rol speelt. Vantevoren is afgesproken dat niemand met de media praat en dat er achteraf een moment is voor de media. Het zou goed kunnen dat journalisten daardoor denken ‘laat maar’ zeker als ze daarvoor de hele tijd in de kou en regen moeten wachten. Misschien was ook de vorige demonstratie, toen er slechts vier demonstranten waren, daar mede debet aan.

Aan de andere kant moeten we toch ook vaststellen dat eerdere demonstraties voor moslimgevangenen, destijds nog onder de noemer van Behind Bars, ook niet zoveel media-aandacht opleverden. De demonstraties die wèl veel aandacht opleverden waren twee demonstraties over onderwerpen die toch al hoog op de agenda van de media stonden: de gezichtssluier en het protest tegen de film The Innocence of Muslims. Er lijkt ‘gewoonweg’ niet zo heel veel belangstelling te zijn voor deze categorie gevangenen.

De Toespraken
Er zijn twee toespraken bij de Belgische ambassade. Een fragment van de eerste:

Wij staan hier voor de Belgische ambassade als gebaar van solidariteit naar de Belgische gedetineerden, en in het bijzonder naar Aboe ‘Imran. Aboe ‘Imran, een vader, een echtgenoot, een geliefde broeder, een voorbeeld figuur en een nachtmerrie voor het Belgische demonencratie. Een politiekbewuste broeder met een vlijmscherpe tong waarmee hij de onrechtplegers en de hypocrieten in verschillende talen toetakelde. Hij zit vast voor ‘t oproepen tot haat en geweld, een leugenachtige aanklacht welke door elke simpele ziel die één van zijn video’s heeft bekeken op youtube, niet bevestigd kan worden. Alvorens hij begint met spreken, en alvorens hij bepaalde uitspraken doet waarvan hij denkt dat het tegen hem gebruikt kan worden en dat het uit de context gerukt kan worden, geeft hij keurig en netjes aan dat hij niet oproept tot ‘Haat en Geweld’.

In deze toespraak worden ook andere namen genoemd van mensen met wie solidariteit betuigd wordt:

• Abu Dawud (Kamel Affetat)
• Jean-Louis Denis
• Abdelhakim al ouassaki
• Ilias Taketloune
• Hassan Hamdaoui

EDIT: toevoeging aan deze lijst: Walid Lakdim, Nizar Trabelsi, Malika el Aroud

(er zouden er nog meer toegevoegd kunnen worden, maar dat is voor een andere keer)

(De links zijn van mij natuurlijk, niet van de spreker. Ze geven enige info over de personen en, meer, over hoe er over hen wordt gesproken). De spreker stelt dat al deze mensen onterecht vastzitten. Zij hebben niet gedaan wat hen verweten wordt en zitten in feite alleen maar vast omdat ze standvastig blijven vasthouden aan de ware islam, die uitdragen en ernaar praktiseren en dus democratie afwijzen.

De afwijzing van democratie was ook te zien in het spandoek ‘democratie = hypocrisie’. Men wijst democratie af omdat het volgens hen tegen islam is. Daarmee is het een intrinsiek onrechtvaardig systeem (aangezien alleen de islam rechtvaardigheid brengt) en het feit dat de genoemde mensen vervolgd worden voor hun geloofsovertuiging door een systeem dat juist vrijheid zou moeten promoten laat de hypocrisie en onrechtvaardigheid ervan zien. Ook in de tweede toespraak komt dit terug:

Oh moslim, zij zullen nooit tevreden met jou zijn tot jij hun volgt. Tot jij hun religie volgt, tot jij hun demoNcratie volgt en afstand neemt van de Islam.
Luister oh Kaafir! En knoop dit goed in je oren! Ik aanbid niet wat jullie aanbidden. En ik zal nooit aanbidden wat jullie aanbidden! Lakoem Dienoekoem wa liyaa Dien!
Wat betekent dit? GEEN INTEGRATIE! GEEN TOLERATIE! Ik heb mijn eigen Deen, jij hebt jouw eigen Deen! Jullie hebben jullie demoNcratie, wij hebben onze Shariah! Jullie hebben jullie homofilie, wij hebben onze Nikaah!
Onze Aqiedah is gebaseerd op de Tawheed, op de Eenheid van Allaah, en dit houd in dat wij Vertrouwen hebben in Allaah, en dat wij onze daden verrichten voor Allaah. Dat wij staan en zitten omwille van Allaah! En dit zullen jullie nooit van ons kunnen afnemen!
Wat kunnen jullie doen? Ons opsluiten? Wat kunnen jullie nog meer doen? Ons aanvallen? Wat kunnen jullie doen? Niks! Niks zal de Tawheed uit onze harten halen bi idhni Allaah!
Keer op keer plotten en plannen jullie om ons te laten afdwalen, om ons het leven van de ongelovigen te laten nabootsen, maar wAllaah, herinner o broeder dat jij de kleinzoon bent van ‘Omar al-Faaroeq! Herinner o broeder dat jij de kleinzoon bent van Usaama bin Zayd! Van Khaalid ibn al-Waalid!
Wij zijn niet van de Ummah van Mark Rutte, wij zijn niet van de Ummah van Peter Velle de kankerpatient!
Wij zijn van de Ummah van Usama ibn Zayd, wij zijn van de Ummah van Omar ibn al-Khattaab! Wij zijn van de Ummah van Khalid ibn al-Walid! DAT ZIJN ONZE VOORBEELDEN! Wat zouden zij doen als zij vandaag de dag hier waren en zagen hoe de Heiligheid van Allaah werd geschonden, hoe onze broeders werden opgesloten en hoe deze zonen van varkens en apen de Islaam beledigen! Het antwoord laat ik aan jullie over!

In deze toespraak wordt ook, zonder namen te noemen, verwezen naar controverses van afgelopen weken waarin diverse Nederlandse moslimvoorlieden in niet mis te verstane woorden afstand hebben genomen van de Nederlandse moslims die naar Syrië gaan om daar te vechten tegen Assad:

Als de leed van de Islam jou er niet toe aanzet om kwaad te worden, doe verder dan geen moeite. Behoor jij tot degenen die een menselijkheid bezit? Leef dan maar als een angsthaas en sterf als een angsthaas.

De zorgen die afgelopen week door mensen als Ibrahim Wijbenga en Yasin ElForkani zijn uitgesproken, passen in een bredere trend onder moslims met grote zorgen over wat men beschouwt als ‘extremistische groepen‘. Door veel van de demonstranten echter zijn hun uitlatingen met verbijstering en woede gade geslagen en dat geldt ook voor de uitlatingen van salafistische prediker Suhayb Salam die stelde dat Syrië geen Europese strijders nodig heeft. Volgens deze demonstranten zijn de strijders van ISIS en Jahbat al Nusra helden die tenminste iets doen tegen het onrechtvaardige regime van Assad.

Voor, tijdens en na de toespraken worden diverse leuzen gescandeerd en na afloop vertrekt men naar de Marokkaanse ambassade. In tegenstelling tot het oorspronkelijke plan wordt het geen mars, maar gaat men per auto. Ook ik kan met een auto mee wat mij een wandeling door de regen en kou naar een tramhalte bepaart.

Bij de Marokkaanse ambassade is het weer inmiddels nog slechter. De demonstratie werd daar ingekort evenals de toespraak. Dit is een fragment van de oorspronkelijk geplande toespraak:

De verraders die hun Islaam hebben verkocht omwille van wereldse genoegten en begeerten! De verraders die zich verzetten tegen het Islamitisch systeem, wetende dat dit systeem van rechtvaardigheid ervoor zal zorgen dat zij van hun tronen af worden gestoot.
Het zijn deze verraders die vandaag de dag nog steeds de marionetten zijn van de Kruisvaarders! Zij zijn het die ervoor zorgen dat de Marokkaanse bevolking en de andere Moslim-bevolkingen leven in een gecontroleerd systeem van moderne slavernij! Het zijn deze marionetten die de Moslims bestrijden, gevangennemen en doden omwille van hun bazen onder de Kruisvaarders. Het is een schande dat de Moslims in hun eigen landen, niet het recht krijgen om hun Religie en Systeem te vestigen!
Het is een schande dat de Moslims die streven en pleiten voor het Islamitische systeem, worden opgesloten in hun eigen landen! Het is een schande dat de Moslims die wensen hun mede-Moslims te helpen, worden weggezet als terroristen en worden geworpen in de martelkelders van de tirannen!

In deze toespraak wordt een lijn getrokken van het verleden naar het heden en de teloorgang van de umma (wereldgemeenschap van moslims) mede geweten aan verraad in eigen kring. De demonstratie wordt besloten met een beroemde nashid: ‘ghuraba’ (de vreemdeling) (zie hier een oude tekst van mij daarover met diverse varianten waaronder enkele met muziek).

De demonstratie wordt vervolgens beeindigd en men gaat ieder zijn eigen weg of nog ergens eten.  Door één van de demonstranten wordt het hele gebeuren samengevat onder de noemer ‘hard maar gemoedelijk’ en daar kan ik me wel in vinden. Het taalgebruik richting Belgische en Marokkaanse autoriteiten was hard en grof; de onderlinge sfeer was echter gemoedelijk en ook het toezicht van de politie verliep in een prettige sfeer.

Lehsen Aacuk
Begin dit jaar werd de Marokkaanse Nederlander Lehsen Aacuk in Marokko gevangen gezet door het Marokkaanse regime op verdenking van ronselen voor de gewapende strijd. Hij zou gemarteld zijn en is veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf. Hij ontkent alle beschuldigingen. Hij slaagde erin de volgende audio-boodschap voorafgaand aan de demonstratie te verspreiden via de Facebookpagina ‘Onze Gedetineerden’:

Op onderstaande video ziet u hem op het podium tijdens demonstratie tegen de film The Innocence of Muslims op het Museumplein in Amsterdam (vanaf 37:57):

Zie ook dit artikel op De Ware Religie waar u Lehsen Aacuk ziet staan naast Omar Haddouchi; een Marokkaanse Salafi prediker.

Politieke gevangenen
Zijn de genoemde mannen in het protest politieke gevangenen? Ze worden in beleid en media weggezet als terroristen, gekkies, haatbaarden, enzovoorts. Hun acties (los van de vraag of ze nu wel of niet gedaan hebben waar ze voor gevangen zijn genomen) zijn echter politiek en hoewel ze met de termen terroristisch, gekkies en haatbaarden ook nogal irrationeel en nihilistisch worden voorgesteld blijven ze toch zeker politiek. Tegelijkertijd is de term politieke gevangene natuurlijk voor deze groep ook controversieel. Immers, de term wordt vooral gebruikt (volgens mij) voor slachtoffers van politieke vervolgingen door regimes die ons (en wij hen) meestal niet goed gezind zijn. Politieke gevangenen zijn meestal sympathieke gevangenen en de gevangenen die hierboven genoemd worden krijgen juist niet veel sympathie.

In een recent artikel in The Guardian wijst Richard Seymour op de grotere diversiteit in het scala aan tactieken en technieken om protest te beheersen én een bijbehorende trend om bepaalde opponenten te identificeren onder de noemer van criminaliteit en openbare orde.

From Quebec to Spain, anti-protest laws are threatening true democracy | Richard Seymour | Comment is free | theguardian.com

For protest policing under neoliberalism does not simply entail more repressive behaviour. In fact, the secular trend across European states is for a convergence around a more differentiated system of strategies toward protests.

In dealing with larger protests representing “official” bodies, police tend to prefer consensual and negotiated approaches, and tend to take a greater physical distance from the people whose activities they are policing. By contrast, smaller groups of protesters representing loose social coalitions, campaign alliances and so on, are more likely to be deemed extremist, terrorist or even – theatrical gasp – anarchist, and thus subject to militarised policing, direct surveillance and physical coercion, with the invocation of “anti-terrorist” or other repressive legislation.

Just as the definition of crime is inherently ideological, so the decision as to what constitutes an “official” protest or an “extremist” outrage is in part ideological and normative, deriving from the legal and political culture of policing in a given state and bureaucratic categories deployed by local and national forces. Necessarily, then, this is an inherently politicised form of policing.

Wat het gebruik, of het gebrek eraan, van het label politieke gevangene ons leert is dat de staat manieren heeft om te bepalen en uit te dragen welke vormen van protest acceptabel en ‘normaal’ zijn en welke niet. Juist anarchistische vormen van protest (waar deze groepen ook wel wat van weg hebben) die kleinschalig, niet hierarchisch zijn worden geproblematiseerd. (Zie ook het stuk van Doutje Lettinga naar aanleiding van de Engelse relschoppers uit 2011 (mede gebaseerd op het proefschrift van Femke Kaulingfreks Making Trouble. Disruptive Interventions of Urban Youth as Unruly Politics).) De termen en het beleid ten aanzien van deze gevangenen en ten aanzien van de groep die voor hen opkomt zeggen dus eerst en vooral iets over machtsverhoudingen in de samenleving en over de verhoudingen onder moslims in het bijzonder.

De de-politisering van deze categorie gevangenen zien we ook terugkeren in (serieuze) analyses van oorzaken van radicalisering. Daarin wordt verwezen naar uitsluiting, sociaal-economische achterstanden en psychologische problematiek. Dat speelt misschien een rol, maar vergeten wordt dan dat we hier ook te maken hebben met politiek en dat de War on Terror grote consequenties kan hebben voor diegenen die, volgens de staat, aan de verkeerde kant staan. Vanuit een mensenrechtenoverweging zijn er, zeker in het geval van Lehsen Aacuk, wel degelijk bezwaren te maken tegen zijn proces en detentie. Het kwalificeren van deze mensen als terroristen, gekkies en haatbaarden in plaats van politieke gevangenen, valt dan ook samen met hun uitsluiting uit een gemeenschap van mensen wiens leven, lichamen, verwondingen en rechten ‘onze’ aandacht, zorg solidariteit en compassie verdienen. Met andere woorden ook de bredere politieke en sociale context en de grieven die daaruit voortkomen zijn van belang om bepaalde protestbewegingen te begrijpen en ook om het gebrek aan belangstelling voor deze categorie gevangenen te begrijpen.

Noten

• De teksten van de toespraken die hier getoond zijn, zijn afkomstig van de geschreven tekst van de sprekers.

• Dank aan degene die mijn van de Belgische naar de Marokkaanse ambassade en de laatste stop heeft gereden.
• Houdt u er rekening mee dat vandaag de laatste dag is dat u suggesties kunt opsturen voor de Dr. Kromzwaard Trofee? Wat zijn de beste/slechtste stukken met betrekking tot islam, moslims, integratie, multiculturele samenleving van blogs, kranten en andere media? Geef uw suggesties door: HIER.

0 comments.

Somewhere – #Mipsterz all over the place

Posted on December 11th, 2013 by martijn.
Categories: Activism, Gender, Kinship & Marriage Issues, Public Islam, Young Muslims, Youth culture (as a practice).

In the video Somewhere in America, a bunch of young Muslim women take over the urban landscape with their skateboards, high heels, hijabs and other fashionable clothing with a Jay-Z soundtrack. The video is directed together with Sara Aghaganian and Layla and released by Abbas Rattani and Habib Yazdi of Sheikh & Bake Productions: A music video that captures the attitude “I’m dope as hell and I don’t give a @!#$%&.”. Their facebook page describes them as:

A Mipster is someone who seeks inspiration from the Islamic tradition of divine scriptures, volumes of knowledge, mystical poets, bold prophets, inspirational politicians, esoteric Imams, and our fellow human beings searching for transcendental states of consciousness. A Mipster is an ironic identity, one that serves more as a perpetual critique of oneself and of society.

The video you see here is a clean version of the Jay Z song since several people complained about the N-word that was part of the original song.

Reactions

The video has gone viral on Facebook, Buzzfeed, Jezebel, Glamour, Huffington Post. The video has triggered an interesting debate about what it means to be a young, American, Muslims, woman. Take for example dr. Suad Abdul Khabeer:

“All I know to be is a solider, for my culture” | Somewhere in America? Somewhere in America there…

Everywhere in America, a Muslim woman’s headscarf is not only some sex, swag and consumption, it also belief and beauty, defiance and struggle, secrets and shame.

I know some people are celebrating this video and others criticizing it. I think it’s pretty clear I fall in the second camp. Yet, while it could be so much more. It actually does what it intends to do so effectively. Nothing in this video should surprise you. After all it is being championed by a group called the mipsterz—as in Muslim Hipsters—with no sense of irony. A friend remarked to me that the video was particularly tragic because our champion Ibtihaj Muhammad is in it, and she has been lauded by folks like Hilary Clinton for being a role model. And this video and its background song, replete with profanity including the N-word, seem far from that acclaim. Yet I don’t think it’s incongrous that the same person who Clinton lauded would end up in a video with Jay-Z as a back drop, both Clinton and Jay assert and epitomize American Exceptionalist Capitalism par excellence—and by this I mean the way they would approrpirate her not necessarily how she sees herself. And lest we forget, even Obama has Jay on his Ipod. The video is full frontal consumption and thus can only offer narrow visions of who Muslim women are, even in the attempt to show diversity but again how American is that?! I must admit I may have been a tad bit surprised that they didn’t bleep out at least the N-word but maybe they were aiming for that “ironic” hispter racism. Maybe in the remix they will swap out Nigga for Abeed.

Also a critical comment by Sana Saeed from The Islamic Monthly:

Somewhere in America, Muslim Women Are “Cool”

The video, produced/created/directed primarily by Muslim men (oh hey voyeuristic-cinematography-through-the-Male-Gaze heyyy), doesn’t achieve anything to really fight against stereotypes: it is literally young Muslim women with awesome fashion sense against the awkward backdrop of Jay Z singing about Miley Cyrus twerking. The only semblance of purpose seems to come in with the images of Ibtihaj Muhammad who is shown in her element, doing what she does as a professional athlete. Those images are powerful and beautiful in what they are saying. Other than that, however, all we as the audience are afforded are images that, simply put, objectify the Muslim female form by denigrating it completely to the physical. Muhammad’s form as a unique Muslim woman is complemented by her matter – the stuff that makes her her; makes her Ibtihaj. As the credits below the video mention, the rest of the women (Muhammad is included in this) are merely “models” even though every single one of them has a central and important function and contribution to her respective community and in her field. Instead of showing what makes each and every one of those women Herself, they’re made into this superfluous conformity of an image we, as the audience, consume and ogle at because hey, they’re part of the aesthetic of the video. Ibtihaj is shown as a professional badass and the rest are shown as professional hot women who skate in heels and take selfies on the roof. There’s nothing wrong with the latter, in and of itself, but what a strange dissonance and incongruence in imagery?

And if that isn’t textbook objectification then I think I’ve been raging against the wrong machine since I was 14.

One of the participants in the video, Aminah Sheikh, defends her choice of participating in the video:

Why I Participated in the ‘Somewhere in America’ #Mipsterz Video

My problem with all the critiques I am reading is that you are taking away my agency and power. I made this choice, and the video is in fact a reflection of me and many Muslim women. You may not like it, and that is ok. It may not represent you, and that is even better. You probably don’t know anyone like us – even more so better!

[…]

Hijabis are humans, and that was the point of the video. I know hijabis who ride bikes, skateboard and listen to rap. You can be in denial and reinforce the ‘us and them’ dichotomies and Occidentalism. But, I personally see this as reactionary Islamist politics — this naming, shunning and shaming. It is counterproductive and not useful. Islam is a global religion with about two billion adherents and colorful, historical trajectories.

Islamic culture has not come in a vacuum. Islam is linked to a myriad of people, histories, nations and ethnicities.

The most amusing part of this post-video conversation is the class/or Marxian critique and the linking of the video to materialism and consumption. First, of all the women in the video, not one is endorsing any particular brand. Second, it certainly ironic when the majority of “Western” Muslims are living in their fancy suburban homes, driving a luxury car, jet setting through Dubai and staying in luxury hotels on their Hajj– now they want to bring class politics into the discussion.

Let’s not even get started on the race politics: I am a first generation Muslim woman living in Toronto, Canada. I have been called a terrorist post-911 more times than I can count. I am brown-skinned and by no means the normative standard of beauty. I am a daughter of parents forcefully moved during partition in India/Pakistan. Like me, none of the women in the video fit into mainstream culture. It was great giving us some representation in alternative media forms. I can only hope one day there are more Muslim women in the media when I have my own daughter.

Finally, don’t say what my identity is. I can do that for myself. Don’t take away another woman’s power or agency.
I am Canadian. I am Western. I am them, and they are me. I am definitely the same. I can be a hipster, I can be a mipster, and I can be mainstream. Oh. and yes — I listen to Jay Z.

Peace out.

Another participant, Noor Tagouri expressed on Facebook that she wasn’t aware of how the final product would be:

When I was first asked to be a part of this project, I was told it was for an official music video of Yuna’s song “Loud Noises.” An inspiring song on friendship and love.

I was never told the music video fell through, and in turn a video was still going to come out of the footage shot and be set to Jay-Z’s “Somewhere in America.” I’ll admit, I was uneasy about it at first, still a bit meh about it because the explicit version was used and besides the theme of being “somewhere in America,” it wasn’t relevant to friendship, love or empowerment.

Nevertheless, the video was edited and posted before I could say anything about the drastic song change…and it remained fun/catchy. I enjoyed seeing the cool senses of fashion and recognizing faces of people who I admire. I get it. This song isn’t exactly appropriate, and I do believe the song choice is the main reason many people were thrown off about it. If it’s the way girls are dressed in their hijab, then, you really need to just accept the fact that hijab is a personal choice and everyone interprets it differently. Would it have been better to see an even MORE array of hijabis? Probably. But the video came out and though there was/is much criticism, there is also a lot of good feedback, esp from people who viewed hijab as “oppressive” and disempowering. So, I’ve decided to take the positive from this video and leave the negative. And next time, be sure that if I participate in something like this, I get the chance to see the progress before the final product is put out.

At one point the debate got (over?)heated and one of the things that happens with videos that go viral is that they are completely pulled out of their original context. As Rabia Chaudry explains:
Somewhere on the Internet, Muslim Women are being Shamed

I am really sorry that you vivacious, happy, dynamic, stylish, and I’m sure very bright young women are being brutally examined and analyzed with laser-like tenacity, and about as much empathy. It stinks to high heaven that you are being accused of promoting racism (poor song choice, but I know it had little to do with you), elitism, classism, fat shaming, immodesty, and essentially the downfall of our entire Ummah. Yes, I know. I didn’t see it coming either.

Debating the video
The next video shows the debate on Al Jazeera’s The Stream between Hajer Naili, Sana Saeed, Keziah Ridgeway and Linda Sarsour:

Earlier also a debate at HuffPo with Abbas Rattani, Hajer Naili, Sohaib Sultan, and Sana Saeed

In this debate Abbas Rattani refers to an all male mipster video, that has caused much less controversy and has only a little over 4200 views on youtube. That is this one

Dilemmas

It appears that we are much more concerned with women’s lives, bodies and dress then with men. The message of the video may be not that clear but that is probably stimulating the discussion as it leaves room for everyone to project their own meaning onto the video and onto the women in it as well. There have been a lot of comments stating that these women do not deserve to wear the hijab since they do not behave modestly. I have seen such comments (often ad hominem) from Muslims and non-Muslims signifying the attempts to control women’s bodies, attire and behaviour.

The fact that the performance in the video mixes and blurs the boundaries between pop culture, Islamic religiosity and identity and womanhood is probably also an important impetus for the debate. For some people pop culture is everything that is unislamic or even anti-Islamic. Mixing it with Islam is than often a source of controversy as it is regarded as vulgar and dangerous. At the same time for those people who want to make a strong statement in the sense of ‘Here I am, I’m not going away, deal with it’ pushing the boundaries through pop culture is often a strong tool for challenging the status quo (see also Imran Ali Malik‘s comments).

In that sense this is an important debate that goes beyond the video itself, or as Hind Makki explains (who has a great overview of the most important opinions and links):

Somewhere In America: My Thinksies & Some Linksies

while this discussion may seem trivial at first glance – that so many American Muslims are getting our scarves and kufis into a collective knot over a short clip that is essentially a fashion shoot set to a popular hip hop track – in reality, this public conversation points a collective finger on a very real question: what spaces are Muslim women occupying in American Islam?

The critiques also shows a fundamental dilemma for activists. Or two actually. First one if one wants to debunk stereotypes regarding a particular group it is difficult not to reproduce the same stereotype as well. By stating that Muslims are normal, want to have fun and fit in, the stereotype that they are abnormal, do not know how to have fun and do not fit is implicitly repeated. The second dilemma is that by showing the ‘normal Muslim’ in this video a particular category is included while others are excluded. Are those Muslims who do not have fun, who do not function in society, who are not strong women according to the definition of the video, not normal? This is certainly not what the video explicitly states, but by showing these women other women who do not resemble them are left out or made invisible. These dilemma’s notwithstanding (or maybe partly because of them) the video generated lots of comments and debate on what it means to be a Muslim woman and how to intervene in the debates on Islam.

0 comments.

Nieuw in Nederland: #Happylines Dawah

Posted on December 3rd, 2013 by martijn.
Categories: Activism, Blogosphere, Islam in the Netherlands, Notes from the Field, Public Islam, Ritual and Religious Experience.

Sinds kort hebben de gratis dagbladen Sp!ts en Metro iedere dag een kleine ruimte vrij op hun voorpagina:

Dag 24: Glimlachen met #happylines – Metro

Metro en Sp!ts houden dagelijks ruimte vrij op de voorpagina voor #happylines. Hier kunnen lezers mooie, zelfgeschreven gedachtes, wensen, lieve woorden of een tekening achterlaten voor de volgende lezer.

Zoals de pagina inderdaad laat zien, levert dit aardige dingen op. Soms zijn ze simpel en alledaags en soms meer diepgaander. Het duurde niet heel lang of ik kwam op Facebook de volgende statusupdate van Abou Khattab Al Turkmani tegen:

Anonieme dawah in de trein!

Als we dit allemaal doen, moeten jullie opletten wat er zal gebeuren in Nederland!

De volgende aya’s heb ik opgeschreven:

263. (Het uitspreken van,) vriendelijke woorden en vergeving is beter dan een liefdadigheid die door kwetsing gevolgd wordt. En Allah is Behoefteloos, Zachtmoedig.
Surat Baqarah aya 263

8. Allah verbiedt jullie niet om met degenen die jullie niet bestrijden vanwege de godsdienst, en die jullie niet uit jullie woonplaatsen verdrijven, goed en rechtvaardig om te gaan. Voorwaar, Allah houdt van de rechtvaardigen.

Surat Al-momtahanah aya 8

#happylines

Intussen is er een eigen facebook pagina opgezet: Happylines Dawah. Op De Ware Religie zegt initiatiefnemer Abou Khattab het volgende:
Nieuw dawah project in Nederland; #Happylines Dawah | DeWareReligie.nl

Vandaag de dag lopen de mensen als blinde kippen achter de media aan, dat kan anders. Met prikkelende teksten wil ik uitleggen dat de islam anders in elkaar zit dat het algemeen heersende beeld. Dat het helemaal niet zo vreemd is dat de moslims in Syrië vechten voor sharia. Het zijn vaak de onwetende mensen die praten met boter op hun hoofd.” […] “We laten het niet zomaar gebeuren dat Nederland 368 soldaten naar Mali stuurt. We onderdrukken niet, maar als wij, als moslim gemeenschap, aangevallen worden en onderdrukt worden dan zullen wij onze tanden laten zien. En die zijn scherp!”

[…] “De men leeft in een samenleving die te maken heeft met een financiële crisis, een maatschappelijke crisis en een morele crisis. De islam biedt daar de oplossing voor, maar dat moeten de mensen nog wel weten.”

Dawah
Dawah heeft een lange traditie binnen de islam en wordt meestal vertaald met ‘uitnodiging tot de islam. Grofweg kan dawa gezien worden als een praktijk met drie dimensies:
1) Een getuigenis over de islam;
2) Een rituele praktijk waarbij verschillende formules en handelingen worden herhaald;
3) Dawah is openbaar en ook gericht op een publiek effect, bijvoorbeeld bekering.

Dawah kan betrekking hebben op het openbaren van de boodschap van God en mensen laten leiden naar het geloof. Daarnaast leert de geschiedenis ons dat dawah ook betrekking kan hebben op propaganda door religieuze en/of politieke leiders om hun gezag te vestigen en te legitimeren. Toen de Arabieren de islam verder verspreiden, kreeg dawah meer en meer het karakter van missiewerk. In de huidige tijd zien we nog twee andere functies. Namelijk allereerst als plicht voor activistische moslims (vooral in allerlei revitaliseringsbewegingen) om andere moslims naar het rechte pad (volgens hun interpretatie) van islam te leiden. En ten tweede om te werken aan een beter imago van islam in het licht van tal van islamofobische uitingen en ontwikkelingen.

Dawahlines
Deze Happylines Dawah is een nieuwe creatieve ontwikkeling die voortborduurt op wat al eeuwenlang gangbaar is en tegelijkertijd gebruikt maakt van nieuwe media: de happylines in Spits en Metro en social media zoals Facebook. De facebookpagina is opgericht door Abou Khattab Al Turkmani (salespromotor en eigenaar van een cosmeticabedrijf) samen met een vriend van hem; jonge moslims van rond de 20 jaar. De pagina heeft inmiddels ruim 400 likes, maar beiden zijn van plan om het groter te maken. Abou Khattab vertelt dat hij mensen wil informeren en prikkelen tot het onderzoeken van de islam door kleine teksten achter te laten in de happylines.

Dat ze denken, ‘Hey, is dat écht zo? Het is niet zo als we dachten dat het was.’ Ik wil de mooie, lieve kanten van islam laten zien. Het zijn liefdevolle breinprikkels om mensen uit te nodigen tot islam. Daarmee ontken ik niet dat ‘jihad’ in islam thuishoort. Maar het gaat om wijsheid en goed onderricht; we willen niet de islam op een angstaanjagende manier verspreiden.

In mijn gesprek met hem verwijst hij naar de Quran, sura 28, aya 56:

Waarlijk, gij zult hen die gij wilt niet kunnen leiden, maar Allah leidt wie Hij wil; en Hij kent hen het beste die geleid willen worden.

Abou Khattab wil niet op een harde confronterende manier dawah verrichten, maar juist op een vriendelijke manier. Volgens hem kunnen we niet bepalen dat degenen die men lief heeft, geleid worden: “God leidt wie hij wil”. Hij stelt daarbij overigens wel zeer helder dat dat niet betekent dat hij de ‘jihad’ ontkent:

Dat wil niet zeggen dat ik de strijd ontken of dat we ons laten onderdrukken. Als de politie met wapenstok wordt afgestuurd op een partijtje voetbal, dan moeten we optreden. Wij laten ons niet onderdrukken.’

Abou Khattab was één van de gasten tijdens het voetbaltoernooitje dat in Den Haag op het trapveldje aan de Hondiusstraat georganiseerd werd en dat werd opgebroken door de politie (zie mijn verslag HIER).

Hartverzachters
Veel van de boodschappen die totnutoe te zien zijn op de Facebook pagina zijn, naast pogingen om het imago van de islam te verbeteren en mensen nieuwsgierig te maken, ook te zien als manieren om mensen een hart onder de riem te steken. Dat soort boodschappen en veel van de teksten in het algemeen die een vriendelijk gezicht van de islam proberen te laten zien, worden ook wel ‘hartverzachters’ genoemd. Het idee daarbij is dat willen mensen tot islam kunnen komen hun hart open moet staan voor de boodschap; een ‘hard hart’ houdt alles tegen terwijl een ‘zacht hart’ als van nature open staat voor de boodschap van God. Bij deze hartverzachters gaat het soms om spirituele teksten; soms om steuntjes in de rug, maar in alle gevallen om het benadrukken van de zachte, vriendelijke kant van islam.

Andere teksten hebben weer wat meer weg van vermaningen, maar dan wel weer op zo’n manier dat ze tegen de heersende stereotypen zouden moeten ingaan:

Andere bijdragen kiezen ook de vriendelijke kant, maar hebben toch ook een confronterend element in zich zoals de volgende:

En soms een provocatief element, kijk goed naar de volgende:

En ook deze ingezonden happylines is in die lijn:

De initiatiefnemers willen echter vooral de nadruk leggen op de zogenaamde hartverzachters, vriendelijke boodschappen en steuntjes in de rug.

Happy Dawah

Happylines Dawah is een interessante moderne en creatieve wijze van dawah verrichten uit de hoek waar mensen het wellicht niet verwachten. Het is ook opvallend omdat de meeste dawah activiteiten in Nederland in de praktijk niet specifiek gericht zijn op het bekeren van niet-moslims (met als belangrijke uitzondering Waaromislam.nl), maar op het brengen van moslims naar het rechte pad of het corrigeren van het imago van de islam bij niet-moslims. Happylines Dawah maakt dat onderscheid niet, niet in type boodschap en niet in publiek. Het is ook geen dawah door middel van grote lezingen, cursussen en grote gebaren, maar juist door het klein te houden met hartekreten, alledaagse overwegingen, kwinkslagen, enzovoorts. Soms met een politieke boodschap, soms als steuntje in de rug voor een dag.

Overigens is het mijns inziens ook niet correct om een confrontatie dawah te zetten tegenover een meer vriendelijke dawah. Zoals ik het zie  gaat het om verschillende stijlen van religieus activisme, maar niet persé om een verschillende boodschap. Sommige moslims kiezen voor een dawah met een vriendelijk gezicht ook omdat zij kritiek hebben op andere moslims die dat niet doen, maar daar is in dit geval geen sprake van. Tegelijkertijd zou het ook onterecht zijn om alle vormen van dawah over één kam te scheren als ‘jihadistisch’ want daarmee zou je het leven van moslims reduceren tot slechts één dimensie. Het gaat volgens mij om verschillende afwegingen over wat de kwestie is waarom dawah nodig is, waar mensen behoefte aan hebben en welke benaderingswijze en boodschap effectief is tegen de achtergrond van hun opvatting over de boodschap van islam en over de samenleving waarin men leeft.

1 comment.

Older » Next Page »