C L O S E R International Terrorism - 2/18

July 2025
M	T	W	T	F	S	S
« Sep
	1	2	3	4	5	6
7	8	9	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28	29	30	31

Rohingya: A Hidden Genocide in a ‘racially tolerant’ country?

Posted on May 19th, 2013 by martijn.
Categories: International Terrorism.

The story of Omar Khadr – You don't like the truth

Posted on April 17th, 2013 by martijn.
Categories: International Terrorism.

Last September The Guardian reported about Omar Khadr:

Omar Khadr has grown from boy to man at Guantánamo Bay. In 2002 the 15-year-old Khadr, a Canadian, was captured by US forces during a firefight in Afghanistan and taken first to Bagram airbase and then to Guantánamo, where he eventually pleaded guilty to throwing a grenade that killed a US soldier. A decade on, Khadr – the only child solder to be prosecuted in a military commission for war crimes – remains in the detention centre while his lawyers press the Canadian government to honour its promise to bring him home.

Canada has come under fire for its apparent use of delaying tactics to keep Khadr, the last western citizen left at Guantánamo, locked up in a facility where he has been abused and his rights violated.

He was transported to Canada where he has to fulfill the remainder of his sentence. His eligible for parole this year. Dutch showed a documentary (English, Dutch subtitles) about this youngest prisoner of Guantanamo Bay:

The story of Omar Khadr – You don’t like the truth

Posted on April 17th, 2013 by martijn.
Categories: International Terrorism.

Last September The Guardian reported about Omar Khadr:

Omar Khadr has grown from boy to man at Guantánamo Bay. In 2002 the 15-year-old Khadr, a Canadian, was captured by US forces during a firefight in Afghanistan and taken first to Bagram airbase and then to Guantánamo, where he eventually pleaded guilty to throwing a grenade that killed a US soldier. A decade on, Khadr – the only child solder to be prosecuted in a military commission for war crimes – remains in the detention centre while his lawyers press the Canadian government to honour its promise to bring him home.

Canada has come under fire for its apparent use of delaying tactics to keep Khadr, the last western citizen left at Guantánamo, locked up in a facility where he has been abused and his rights violated.

He was transported to Canada where he has to fulfill the remainder of his sentence. His eligible for parole this year. Dutch showed a documentary (English, Dutch subtitles) about this youngest prisoner of Guantanamo Bay:

Surveillance: Veiligheid, Risico en Nederlanders in Syrië

Posted on March 13th, 2013 by martijn.
Categories: International Terrorism, Panoptic Surveillance.

De Nationale Coördinator Terrorisme en Veiligheid (NCTV) maakt bekend dat het dreigingsniveau in Nederland verhoogd is van ‘beperkt’ naar ‘substantieel’. (Dit is van niveau 2 naar 3 – van in totaal 4 niveaus.) Dit staat te lezen in het Dreigingsbeeld Terrorisme Nederland 32 (DTN 32). Dit beeld betekent dat er een reële, maar niet meteen acute, dreiging zou zijn. Wat betekent dit, hoe bang moeten we zijn en hoe past dit in het overheidsoptreden en de surveillance van risico-groepen?

Surveillance
Het verhogen van het dreigingsniveau, of überhaupt het aanwezig zijn van officiële dreigingsniveau’s, maakt deel uit van een complex aan technieken waarmee de overheid enerzijds alertheid probeert uit te stralen en anderzijds specifieke groepen onder een vorm van surveillance plaatst. Soms letterlijk surveillance zoals in het geval van de zeer vergaande en risico-volle technieken van de NYPD. Zo ver gaat dat in Nederland gelukkig niet; dat zou moslims als geheel per definitie en officieel in het verdachtenbankje zetten en het basisvertrouwen dat burgers toch echt moeten hebben in de overheid en in elkaar op het spel zetten onder het mom van terrorisme en nationale veiligheid.

Het gaat in Europa veel meer om een geheel aan vrij subtiele technieken waarmee de overheid de boodschap uitzendt wat goed/slecht, normaal/abnormaal, gevaarlijk/ongevaarlijk is zonder over te gaan tot openlijke directe repressie. Om dit te kunnen doen identificeert de overheid groepen die als risico-vol worden aangemerkt en waarover kennis verzameld moet worden, die in de gaten (moeten) worden gehouden en waarvoor programma’s ontwikkeld kunnen worden om ze op het ‘rechte pad’ te houden en/of te brengen. Essentieel in dit systeem is het idee van onzekerheid en in het geval van veiligheid wordt dit vertaald in de noodzaak om risico-factoren in te kaart brengen. De thema’s veiligheid en terrorisme legitimeren daarbij vergaande maatregelen zoals we met name in de VS en Engeland kunnen zien.

Update:

Nou ja subtiel? Bart Olmert in de Telegraaf (ok, ok) meldt dit:

De gemiddelde burger merkt op straat weinig van het verhoogde terreuralarm, maar achter de schermen is een waslijst ingrijpende maatregelen genomen om geradicaliseerde moslimjongeren tegen te houden op hun jihadreis.

Dat kan door bijvoorbeeld het afpakken van hun nationaliteit en verblijfsstatus, strafzaken te starten tegen teruggekeerde jihadisten en het bevriezen van hun financiële tegoeden.

Ook komen de geradicaliseerde jongeren in een bestuurlijk korset van persoonsgebonden maatregelen zoals uitkeringsvoorwaarden, leer- en werkplicht en hulpverlening. Dit zou de uitwerking moeten hebben van bestuurlijke stalking, waardoor jihadi’s zich permanent gecontroleerd voelen.

Risico-indicatoren
Het ministerie baseert zich op een drietal ontwikkelingen:

Het relatief grote aantal jongeren dat naar het buitenland (Syrië) gaat om daar mee te strijden. Niet met het Vrije Syrische Leger, maar met jihadistische groepen in het bijzonder Jabhat al-Nusra dat verbonden zou zijn met Al Qaeda in Irak. Dergelijke ontwikkelingen waren er al in de jaren ’90 in voormalig Joegoslavië en direct na 9/11 en de oorlog in Afghanistan en de, volkenrechtelijk illegale, invasie van Iraq. Later volgde ook Somalië. De groep die nu is vertrokken is relatief groot in vergelijking met andere jaren volgens mij. De aantallen die ik hoor (maar niet bevestigd zijn) liggen zo rond de 50 à 60 in Nederland en een iets hoger aantal uit België. Ook vanuit Engeland en Spanje klinken soortgelijke waarschuwingen. Het gaat daarbij om een beperkt aantal zeer kleine netwerken; het ministerie wijst name op Sharia4Holland en Behind-Bars. Beide clubjes bestaan inmiddels niet meer als zodanig. Overigens zouden deze mannen zich niet hebben aangesloten bij Jabhat al-Nusra. Al eerder zou er sprake zijn van een filmpje met daarin jongeren uit Nederland; iets wat ik er echt niet in hoor maar het heeft zich aardig verspreid inmiddels. Voor heel Europa zou het gaan om honderden personen die zich begeven op het jihadistische pad; in Nederland in totaal ongeveer honderd.
Als tweede zou er sprake zijn van een toenemende radicalisering onder jonge moslims in Nederland. Dat blijft echter wat vaag. Het zou kunnen gaan om S4H en B-B, maar dan heeft het eerder betrekking op een toegenomen zichtbaarheid dan op een daadwerkelijke toename van activiteiten en jongeren. Het is ook niet duidelijk wat men bedoelt met ‘toename’: ten opzichte van welk tijdvak? Als het gaat om de laatste paar jaren heb ik daar weinig van gemerkt. Wel is het zo dat er met de burgeroorlog in Syrië en de eerdere strijd tussen Israël en de Palestijnen in Gaza er meer politiek getinte uitingen waren dan voorheen, maar volgens mij nauwelijks meer dan in soortgelijke gevallen eerder en een stuk minder opruiend dan vroeger.
Een andere ontwikkeling betreft de situatie in het Midden-Oosten en Mali waar, door verschillende oorzaken, jihadistische facties gebruik kunnen maken van het politieke machtsvacuum.

Deze drie ontwikkelingen staan niet los van elkaar zoals je waarschijnlijk wel ziet en het zijn waarschijnlijk ook niet zozeer deze drie punten afzonderlijk die een rol spelen als wel het feit dat ze in elkaar grijpen en elkaar beïnvloeden wat de doorslag geeft om het dreigingsniveau te verhogen.

Abstracte dreiging

De Syrië-gangers zijn natuurlijk de meest concrete indicator. Andere factoren zijn minder helder. Zo zou Nederland ook vanwege andere redenen in het vizier van internationale jihadisten (onder meer in Somalië, dat ook aantrekkingskracht geniet onder Nederlandse jihadisten) blijven onder meer vanwege discriminatie tegen moslims en de radicale anti-islam campagne van Geert Wilders. Meer recent was er het jihadistische fan-magazine Inspire met een dodenlijst waarop onder meer Geert Wilders en Ayaan Hirsi Ali prijken. De aanwezigheid van het Nederlandse leger in diverse landen zou eveneens een rol spelen hoewel dit niet iets nieuws is.

Het gaat in het dreigingsbeeld niet alleen om jihadistische moslims. Andere zaken die genoemd worden zijn spanningen tussen Turkse en Koerdische Nederlanders, de aanwezigheid van PKK, Dierenrechtenactivisten, linkse en asielrechtenactivisten die actief waren bij de tentenkampen voor uitgeprocedeerde asielzoekers en (in tegenstelling tot in Duitsland) geringe activiteiten van rechts-radicalen. Ook de mislukte aanslag in Denemarken op cartoonist Lars Hedegaard zou een rol spelen hoewel niet duidelijk is wie de dader is en wat zijn motief is. Een ander zorgwekkend gegeven is de mislukte aanslag op het station in Bonn; onduidelijk is wie daar achter zat. In Polen is in november de chemicus Bruno Kwiecién opgepakt die een cel zou leiden die een aanslag wilde plegen op het Poolse parlement.

Risico’s die geen dreiging zijn

Om te zien hoe het idee van surveillance werkt is het ook aardig om te kijken welke andere mogelijke risico-factoren er zijn voor de veiligheid, maar die niet genoemd worden. Zo wijzen veel moslims op mogelijke spanningen tussen soennitische en sjiitische moslims als gevolg van de strijd in Syrië. Opvallend afwezig in het dreigingsbeeld is de PVV. Waar de aanwezigheid en activiteiten van anderen genoemd worden als mogelijke dreiging an sich, wordt Wilders alleen genoemd als indicator van dreiging onder moslims; omdat radicale groepen op hem zouden reageren. Toch kunnen ook de activiteiten van de PVV op zichzelf als mogelijke dreiging aangemerkt worden. De net gelanceerde de anti-moskee campagne kan bijdragen aan een verdere polarisatie en de, laatste tijd steeds openlijkere, vechttaal van de PVV is risicovol.

Tot slot zijn eveneens verschijnselen als anti-semitisme en islamofobie niet gedocumenteerd in het kader van dit dreigingsbeeld. Misschien verwacht men in dit geval niet meteen aanslagen, maar er zijn in Europa inmiddels genoeg voorbeelden van aanslagen door verschillende groepen waarbij varianten van anti-semitisme en islamofobie een rol hebben gespeeld.

Radicaal idealisme?

De meeste aandacht gaat uit naar de Syrië-gangers. Maar zo nieuw is het niet dat er jongeren uit Nederland naar elders gaan om daar te strijden. Eerder dus al tijdens de oorlog in Bosnië, daar ging het immers om genocide, maar bijvoorbeeld ook langer geleden tijdens de Spaanse Burgeroorlog waar zo’n 700 Nederlanders als vrijwilliger gevochten hebben. Ten ten tijde van de Tweede Wereldoorlog gingen Nederlanders naar het Oostfront om daar met de Duitsers te vechten tegen de Russen. En Zembla berichtte enkele jaren terug dat joodse jongeren uit Nederland naar Israël gingen om daar te vechten voor Israël in het leger.

De betrokken mensen hadden destijds veelal het idee dat ze iets goeds deden. Zo ook deze jongeren zeer waarschijnlijk. Of zoals één van de mensen uit de omgeving van de Syrië-gangers het formuleert:

[…] Wij als Nederland [moeten] heel erg trots zijn op de mensen die bereid zijn om ten strijde te trekken tegen het regime van Beshar Asad. Het westen, maar ook de Arabische leiders verzaken. Wij moeten trots zijn op iedereen, of het nou een journalist betreft die foto’s schiet om de mensen de waarheid te vertellen, en daarbij zijn leven riskeert, of een journalist die een documentaire wil maken of mensen die hun leven willen opofferen voor een zuiver Midden-Oosten. Waarom moeten wij wel trots zijn op de jongens die in de naam des vaderlands strijden in Afghanistan en en niet trots op deze mannen die hun prettige leven in het westen laten, hun familie verlaten, hun studie, werk en sociale contacten in onzekerheid achterlaten om de toekomst te bieden aan de kinderen van het Midden-Oosten?

Het moge duidelijk zijn dat er vormen van gewenste en ongewenste gewelddadige strijd zijn. De reden dat de overheid zich ook nu zorgen maakt is niet alleen het feit dàt er mensen naar Syrië gaan, maar het feit dat ze zich aansluiten bij jihadistische kringen. Ik ga er daarbij vanuit dat het ministerie verwijst naar de kringen die zich met gewelddadige jihad bezig houden; er zijn ook andere manieren om jihad te verrichten die niet gewelddadig zijn zoals het verzorgen van slachtoffers, geldinzamelingen en het verzorgen van reportages. Dat het om relatief hoge aantallen gaat heeft waarschijnlijk onder meer te maken met het gegeven dat het redelijk makkelijk is om Syrië te bereiken; makkelijker in ieder geval dan de strijdtonelen in bijvoorbeeld Afghanistan, Pakistan en Somalië. Het is mij niet duidelijk van welke netwerken men nu precies gebruikt maakt om de juiste plek in Syrië te bezoeken.

Verder bestaat er de vrees dat deze jongeren verder ontwikkeld zijn in hun radicale gedachten en met gevechtservaring terug kwamen en die ook zouden willen gebruiken. Ik ken drie voorbeelden daarvan uit het verleden; misschien zijn er meer geweest maar dat denk ik eigenlijk niet. Natuurlijk zit er wel een risico aan hun terugkeer; los van hun radicale gedachtegoed en praktijken is er ook het risico van psychische trauma’s die hier ernstige consequenties voor henzelf en hun omgeving kunnen hebben zoals we eerder gezien hebben bij Nederlandse militairen. Tevens bestaat er de angst dat de terugkeerders hun wellicht verhoogde status als strijder zouden kunnen aanwenden om jongeren te radicaliseren.

Hoe bang moeten we zijn?
Geen idee. Op deze pagina ziet u de opbouw van de dreigingsniveau’s maar wat dat concreet betekent weet ik niet. Hoe past de moord op Fortuyn of Van Gogh in deze lijst? En de vooravond van de inval van de Duitsers in 1940? (Goed, geen terrorisme dat laatste, maar toch een fundamentele bedreiging voor het voortbestaan van het koninkrijk en ‘life as we know it’ en daarmee toch belangrijker dan die politieke moorden). Het lijkt me dat de huidige dreiging toch niet in hetzelfde beeld past als dat van 1940 en in ieder geval is er weinig exceptioneels aan de hand ook willen sommigen ons anders doen geloven (en daarmee bedoel ik niet in het ministerie). Dat ligt natuurlijk anders voor slachtoffers en nabestaanden van aanslagen die het verlies de rest van hun leven met zich meedragen, maar het is toch zaak hier niet al te overspannen op te reageren.

Ook al is het hier geen Engeland of de VS, het zou goed zijn als de overheid niet alleen laat zien hoe een dreigingsniveau is opgebouwd, maar ook welke bevoegdheden en restricties daarbij gelden; de geschiedenis suggereert namelijk dat het overreageren op dreigingen een groter risico kunnen vormen dan berusting en gewoon doorgaan met wat we al deden.

1 comment.

Het Al Qaeda Spook – De Intieme Ideologische Relatie tussen Inspire en Wilders

Posted on March 1st, 2013 by martijn.
Categories: International Terrorism, Religious and Political Radicalization.

Groot alarm in Nederland. Geert Wilders staat op een dodenlijst van Al Qaeda, zo wist de Telegraaf te melden op gezag van journalist Harald Doornbos die ons alle dagen uitstekend op de hoogte houdt van de situatie in Syrië:
Wilders hoog op dodenlijst al-Qaeda – Binnenland | Het laatste nieuws uit Nederland leest u op Telegraaf.nl [binnenland]

Geert Wilders staat hoog op een nieuwe dodenlijst van al-Qaeda. De terreurorganisatie plaatst de PVV-leider op nummer vier van een lugubere lijst met internationale “ongelovigen” die zo snel mogelijk moeten worden gedood. Ook Ayaan Hirsi Ali staat op de lijst.

Het rijtje namen is onlangs gepubliceerd in een magazine voor jihadisten, zo meldt journalist Midden-Oosten Harald Doornbos. ,,Yes we Can. A bullet a day keep the infidels away”, zo luidt de huiveringwekkende tekst waarmee de dodenlijst wordt ingeluid (vrij vertaald: een kogel per dag, houdt de ongelovigen weg).

En vervolgens klakkeloos overgenomen door andere kritische media.

Een voorbeeld van helaas niet zo zeldzame beroerde media aandacht. Om maar even te beginnen met Al Qaeda. Wat is Al Qaeda eigenlijk? We denken dan toch vooral aan Osama Bin Laden. Verder bestaat er zoiets wat Al Qaeda Centraal genoemd wordt in Afghanistan en Pakistan. En er is zoiets als Al Qaeda van het Arabische Schiereiland. Bin Laden was slechts verbonden met één van deze clubjes: die eerste. De spirituele leider van de tweede is Ibrahim Rubaysh.

Verschillende deskundigen hebben al langer hun twijfels ge-uit of Inspire nu wel echt is en echt van Al Qaeda. Sommige denken aan een hoax opgezet door inlichtingendiensten. Dat betwijfel ik, maar het weglaten van een dergelijke discussie is beroerde journalistiek. Het kan wel echt zijn denk ik, maar de klakkeloze verbintenis met Al Qaeda is twijfelachtig aangezien er geen sprake is van één centraal geleide organisatie of netwerk dat de lakens uitdeelt. Inspire is een product zeer waarschijnlijk van Al Qaeda van het Arabische Schiereiland en gemaakt (althans de eerste issues) in de VS. Het magazine lijkt erg op de zogenaamde Jihad Recollections die werden samen gesteld door de Amerikaan Samir Khan (ook betrokken bij Inspire).

Vrijwel alle issues van Inspire totnutoe laten zien dat het magazine vooral transcripten van jihad beroemdheden herhaalt en er is zelden of nooit origineel materiaal terug te vinden. Vrijwel alle opgenomen vertaalde stukken zijn van jihadisten die verbonden zijn aan Al Qaeda op het Arabische Schiereiland. Niet voor niets dat jihaddeskundige Berger dan ook naar Inspire verwijst als een fan-magazine van ‘jihobbyisten’ waarbij het de vraag is of de maker een blad maakt ten faveure van Al Qaeda op het Arabische Schiereiland of dat het blad ook door dat netwerk gesteund wordt.

De benadering van jihad door Inspire is in ieder geval anders dan die van de verschillende AQ clubjes: de laatste opereren als bewegingen die een sociale verandering teweeg willen brengen. Inspire is meer voor de ‘lone wolf’ benadering voor én door mensen die geen directe ervaring hebben met gevechtsactiviteiten (ja dat geldt ook voor de makers gezien hun af en toe stupide adviezen over hoe geweld te gebruiken of een bom te maken). Zoals een andere deskundige, Thomas Hegghammer opmerkt:
Inspire 2 « jihadica

Obviously, someone who follows these guidelines is going to be extremely difficult to catch. The question is how many people are ready to act in this way. Khan’s strategy presupposes that individuals can aquire the motivation to die for the cause almost in a vacuum. However, in most historical cases, individuals only acquired this motivation after interacting with other radicals, going abroad for jihad, or accessing jihadi propaganda – all of which are activities discouraged by Samir Khan. Of course there have been exceptions, such as the Fort Hood shooter Nidal Malik Hassan, but even he was not completely “clean”, as evidenced by his email correspondence with Anwar al-Awlaki. Decentralized jihad is indeed a scary concept, but it does not necessarily work.

Uiteindelijk heeft Inspire inderdaad meer weg van een fanzine. Het kan bijdragen aan de vorming van individuele jihadi identiteiten, maar het is allesbehalve voldoende om daadwerkelijk over te gaan tot geweld. Zo simpel werkt het niet; uit vrijwel alle onderzoek blijkt dat er wel meer nodig is dan dit om iemand over te laten gaan tot een terroristische daad. Voor veel jihadisten gaat het daar ook niet om; het gaat meer om een gevoel van verbondenheid, empowerment en morele superioriteit dan daadwerkelijke actie. Misschien dat het voor de makers wel om actie gaat, maar het lijkt er meer op dat zij vooral het jihad-vertoog onder de lezers willen vormen door de aandacht te vestigen op issues die jihadisten belangrijk zouden moeten vinden en die aandacht op een specifieke manier in te kaderen. Op die manier wordt niet iedere lezer een strijder en hoeft dat ook niet te worden, wel lijkt het de bedoeling te zijn dat iedere lezer een jihad-propagandist wordt.

Inspire is daarmee ook te zien als anti-anti-radicaliseringspropaganda zoals Jarret Brachman betoogt in Foreign Policy. Waar staten proberen radicalisering onder moslims te bestrijden door ideologische boodschappen uit te zenden (naast repressie) probeert Inspire daar tegengif voor te bieden door jihad-ideologie toegankelijk te maken voor een veel breder publiek; ook degenen die misschien niet de terreuracties van Al Qaeda steunen. Met name na 2003 Al Qaeda versplinterd en hebben soortgelijke netwerken wereldwijd veel steun verloren, maar er lijkt nog wel een breed publiek te zijn dat sympathie heeft voor het ideologische verzet en het streven om een einde te maken aan het onrecht tegen moslims dat men ziet. Of Inspire gaat er vanuit dat die steun er is of dat die geschapen moet worden. In veel issues van Inspire ziet Brachman dan ook een bepaald patroon terug:

De VS of Europa doen iets dat internationale media-aandacht krijgt. Dat kan zijn een nieuwe militaire strategie, een binnenlandse ramp of een belediging tegen de islam.
Jihadfans zien dat en reageren daar op en gebruiken opvallend vaak zogenaamde ‘Westerse’ begrippen zoals democratie, vrijheid van meningsuiting om het nieuws in hun voordeel uit te leggen door te laten zien hoe ‘slecht’ Europa en de VS wel niet zijn en hoe de VS en Europa eigenlijk hun eigen principes verraden. De ideologie is dan vaak ook een mengeling van ideeen uit al dan niet obscure islamitische tradities, Che Gueverra, Von Clausewitz en Mao Zedong.
De anti-terrorisme monitors en media pikken dat op vaak onder de algemene (en feitelijk nikszeggende) titel: ‘Al Qaeda…’.
De jihadisten pikken vervolgens die aandacht weer op en laten zien hoe ze in de gaten worden gehouden.

Dat resulteert vervolgens in allerlei propaganda producten, zoals Inspire, gemaakt door individuen die zichzelf verbinden met AQ. Naast Inspire is er bijvoorbeeld The Power of Truth waarin vooral wordt gesteld hoe sterk AQ is en hoe zwak de VS op basis van uitspraken van allerlei beleidsmakers, inlichtingenofficiers en jihaddeskundigen uit de VS:

Intussen behoort deze video tot één van de must-see videos in jihadisten kringen en net als Inspire vertaalt het de AQ ideologie naar een product voor de massa waarbij minder de nadruk ligt op het bloeddorstig doden van mensen, maar op sluwwheid en slimme aanvallen en zelfpromotie en het oppakken van ‘onze’ eigen retoriek om het tegen ‘ons’ te gebruiken. Tegelijkertijd geeft het ook mensen als Wilders de kans om hetzelfde te doen: deze woorden te gebruiken om te laten zien dat hij toch echt een heldhaftige strijder tegen de islam is. Met andere woorden De Telegraaf is erin getrapt: in de propaganda van Inspire en die van Wilders.

Hieronder vindt u de recente editie van Inspire:

Meer over Inspire:
?????? ?? ????? Views from the Occident: Al-Qa’ida in the Arabian Peninsula Releases Second Issue of English-language Internet Magazine “Inspire”
Inspire 2 Lives Up to Its Name | JARRET BRACHMAN
Always Judged Guilty: Super-Lawnmower Death Cars and the Banal Petulance Of American Jihadis
Mowing Machines And Other Circus Acts via @intelwire
It’s Not Just Newspapers: Circulation Tanks at Al-Qaeda’s Magazine, ‘Inspire’ – Max Fisher – The Atlantic

4 comments.

Onder het mom van terrorisme: De uitlevering van Sabir K.

Posted on January 4th, 2013 by martijn.
Categories: International Terrorism.

Ik heb hier regelmatig geschreven over terrorisme-zaken tegen Nederlandse moslims. Zie bijvoorbeeld de stukken over het Hofstad netwerk, Mohammed Chentouf en Saddek Sbaa.
Af en toe ook over uitlevering van Nederlandse verdachten aan de VS. Na enkele eerdere zaken is er nu weer zo’n zaak: Sabir K. Voor de inhoudelijke details zie bijvoorbeeld de site FreeSabir.com en een bericht in de Volkskrant.

In het terrorisme-web
Het gaat mij even niet om wat Sabir nu wel of niet gedaan heeft (dat weet ik namelijk niet) en het gaat me ook niet om de martelingen die hij ondergaan zou hebben. Het gaat mij om het terrorisme-web waarin hij terecht zou komen als hij uitgewezen zou worden naar de VS. Dat mag namelijk op z’n zachtst gezegd schokkend heten. Ik zal dit kort (voor mijn doen dan he) behandelen aan de hand van een stuk dat Glen Greenwald enige weken geleden schreef voor The Guardian. Hij belichtte daarin de zaak tegen Edgar Morales. Morales was lid van een bende in de Bronx: St. James Boys (SJB). Hij werd verdacht van het neerschieten en verwonden van een lid van een concurrerende bende en, in die schietpartij, het neerschieten en doden van een onschuldig 10 jaar oud meisje. Serieuze zaken dus en het Amerikaanse OM wilde het dan ook niet laten bij een aanklacht wegens moord. Morales werd ook aangeklaagd voor terrorisme.

Wat is terrorisme
Volgens de Amerikaanse wet gaat het om terrorisme wanneer iemand een daad uitvoert met de ‘intent to intimidate or coerce a civilian population’. Wat dat precies inhoud wordt niet aangegeven. De jury volgde de redenering van het OM dat het hier ging om het feit dat de bende de gehele Mexicaans-Amerikaanse gemeenschap wilde intimideren en dwingen en vond Morales schuldig op alle aanklachten. Morales ging in hoger beroep en hij won. De redenering daarbij is opmerkelijk. Terrorisme werd niet van toepassing geacht want bendegeweld ‘past niet bij ons collectieve begrip van wat terrorisme is’. Net als in eerste aanleg blijkt hier opnieuw het onvermogen om terrorisme te definiëren.

Om de term ‘collectieve begrip’ te onderbouwen kwam de rechtbank met zeven voorbeelden van wat wel onder terrorisme valt in ons ‘collectieve begrip’. Eén van die voorbeelden was de Oklahoma aanslag in 1995. De andere zes voorbeelden hadden betrekking op gewelddaden van Arabieren en/of moslims tegen niet-moslim Westerse mensen waaronder die van een Libanese taxi-chauffeur die in 1994 een busje met joodse studenten beschoot. In feite, zo stelt Greenwald, is geweld van Arabieren of moslims tegen het Westen dus de werkelijke operationele definitie van terrorisme en, inderdaad, de zaak Morales voldoet daar niet aan. Het betekent ook: we weten dat we terrorisme juridisch gezien niet kunnen definiëren, maar we doen alsof dat wel kan bijvoorbeeld door een lijstje met voorbeelden en door te stellen dat terrorisme een unieke betekenis (‘unique meaning’ in het vonnis van de rechtbank) heeft.

Wat doet de term terrorisme?
Als dat al niet opmerkelijk genoeg is, nam het Gerechtshof nog een andere beslissing. Het verwierp namelijk niet alleen de aanklacht wegens terrorisme, maar alle aanklachten! In eerder beroep tegen het oorspronkelijke vonnis waren de overige aanklachten nog wel gehandhaafd. Nu dus niet en de redenering daarvoor is even schokkend als simpel. Aangezien er speciale regels zijn voor een zaak die betrekking heeft op terrorisme en aangezien die regels zo ruim zijn dat ze een veroordeling vrijwel zeker maken, is het per definitie oneerlijk wanneer iemand binnen die regels wordt veroordeeld terwijl er geen sprake is van terrorisme. Zo werden tal van eerdere misdaden van de SJB bende betrokken in de zaak; iets wat niet gemogen had als het label terrorisme niet gebruikt was. Ook zou de jury beïnvloed kunnen zijn door de terrorisme theorie. Draaien we het even om, zoals Greenwald ook doet, als er sprake is van een aanklacht tegen terrorisme mag de overheid van alles doen wat ze normaal niet mag. En die regels zijn zo ruim en stigmatiserend dat iedereen die wordt veroordeeld onder die regels zonder dat er sprake is van terrorisme, oneerlijk wordt behandeld. Maar, zo stelt Greenwald, als dat geldt voor moordverdachten dan geldt dat voor iedereen want dan zijn de regels op zichzelf oneerlijk.

Een rechtsysteem tegen moslims?
Na 9/11 is er een nieuw juridisch systeem ontstaan met nieuwe regels die erop gericht zijn om zeker te kunnen komen tot veroordelingen en lange straffen voor diegene die van terrorisme beschuldigd worden. En dat betreft dus vooral Arabieren en/of moslims; het is over hun rug dat ‘Liberty and Justice for non-Muslims‘ wordt verzekerd. Het systeem is zo oneerlijk dat moslims en/of Arabieren die van terrorisme worden beschuldigd eigenlijk geen kans hebben op vrijspraak. Zo oneerlijk dus, dat als iemand anders voor andere zaken wordt veroordeeld in dat systeem, het vonnis tegen hem in z’n geheel vernietigd wordt. Geen wonder dan ook dat in dit systeem Amerikaanse moslims soms veroordeeld worden voor de meest ‘trivial‘ zaken en voor zaken die grondwettelijk zelfs beschermd zijn. Ze gaan dan niet naar een gewone gevangenis, maar naar speciale gevangenissen die intussen vergelijkbaar zijn geworden met Guantanamo. Waar de terrorisme regels ook voor gebruikt worden is voor de oorlog tegen drugs.

Hoewel de term terrorisme enorme consequenties heeft (en dan behandelen we hier alleen de juridische) heeft het dus geen vaststaande betekenis en fungeert het in de VS volgens Greenwald vooral als een manipulatieve slogan die allerlei vormen van Amerikaans geweld tegen moslims legitimeert en allerlei zaken de-legitimeert die tegen het belang van de VS in zouden gaan. Het is de overkoepelende term die een compleet separaat rechtsysteem voor moslims legitimeert en rationaliseert. Met andere woorden: de term betekent niets en rechtvaardigt vanalles.

En naar dat juridische web zouden we iemand uitwijzen? En wat zegt dat dan over ons rechtsysteem?

Lees het hele stuk van Glen Greenwald: New York’s top court highlights the meaninglessness and menace of the term ‘terrorism’ | Glenn Greenwald | Comment is free | guardian.co.uk

1 comment.

Terreur: De 14 van Mechelen

Posted on December 10th, 2012 by martijn.
Categories: International Terrorism, Religious and Political Radicalization.

Eén van de meest vage terreurzaken van de afgelopen jaren, was die van Samir S. Redouan A. en Soufiane B. die in november 2010 op werden opgepakt door de Nationale Recherche en uitgeleverd op verdenking van betrokkenheid bij het plannen van een aanslag en lidmaatschap van een terroristische organisatie. Die eerste aanklacht verdween al snel, de laatste bleef over. Zij kwamen voor de rechter samen met 11 anderen: drie Russen van Tsetsjeense afkomst en acht Marokkaanse Belgen. Drie van die elf zouden ook lid zijn van het inmiddels opgeheven Sharia4Belgium.

Redouan A. zou de leiding hebben gehadover het ronselen van jongeren voor de gewapende strijd en onder andere Samir S. hebben gerekruteerd. Zij zouden in het najaar van 2010 naar Oost-Turkije zijn afgereisd voor de gewapende strijd. Dat is een rare plaats voor de strijd, en de verdachten hielden dan ook vol dat het een ‘legale’ reis was (foto’s ervan stonden op internet). Inmiddels zijn alle verdachten vrijgesproken op één Belgische verdachte na. Dat was de hoofdverdachte en hij werd ervan beschuldigd een op een forum gesproken te hebben over een grote aanslag op Antwerpen. Door de rechter werd dit gezien als

een verregaande vorm van intolerantie ten aanzien van andersdenkenden, een gebrek aan respect voor fundamentele mensenrechten en de democratische waarden van dit land.

Eenvandaag heeft een overzicht met een reactie van Samir S.:
EenVandaag :: Webitem: Ex-terreurverdachte Samir over zijn vrijspraak

Ex-terreurverdachte Samir over zijn vrijspraak
Verslag: Fannie Tijmstra

Grote opluchting bij de voormalige jongerenwerker Samir S. uit Amsterdam. Twee jaar lang werd hij door de Belgische justitie verdacht van terrorisme. Nu is hij door de Belgische rechter vrijgesproken.

Eind 2010 werd Samir, samen met twee andere Amsterdammers van zijn bed gelicht op verdenking van lidmaatschap van een terroristische organisatie. Hij zou geronseld zijn als jihadstrijder door een internationaal terreurnetwerk. Hij zat ruim vijf maanden vast, waarna hij in afwachting van de rechtszaak op borgtocht vrij kwam. Samir heeft altijd volgehouden onschuldig te zijn.

Samir is blij en reageert:

Het openbaar ministerie in België had straffen tot 10 jaar cel tegen hen geëist. 13 van de 14 terreurverdachten zijn vrijgesproken van lidmaatschap van een terroristische organisatie door de rechter in Mechelen. Alleen de Marokkaanse Belg Hasan K werd veroordeeld voor het op internet bespreken van plannen voor een aanslag in België. Hij kreeg vijf jaar cel.

EenVandaag maakte eerder onder meer de volgende items over Samir.

Terreurverdachte blijkt jongerenwerker:

Samir S.: “Ik verwacht vrijspraak en excuses”:

Wind Mee Wind Tegen: Samir & Chipshol:

0 comments.

‘Laughing Killer’: Bouyeri and the Murder of Theo van Gogh

Posted on November 2nd, 2012 by martijn.
Categories: International Terrorism, Murder on theo Van Gogh and related issues, Notes from the Field, Religious and Political Radicalization.

On 2 November 2004 Mohammed Bouyeri killed Dutch writer and film director Theo van Gogh. He shot him, slit his throat and planted a knife in his chest with a letter to Ayaan Hirsi Ali attached to it. In Bouyeri’s view, violence against the infidels was not only allowed by Islam, or necessary to free Muslims from oppression by the ‘infidels’, but a direct command from Allah. According to him this order is clear and prescribed in the text ‘The Obligation’ referring to the obligation to kill ‘those who insult the Prophet’. This text is based upon the writings of Ibn Taymiyyah, an Islamic scholar who lived at the height of the Mongol threat and whose work was translated by Mohammed Bouyeri. Bouyeri’s reading of that text convinced him that comments such as uttered by Hirsi Ali, Wilders and Van Gogh about Islam and the prophet Muhammad, were insults such as Ibn Taymiyyah had referred to, and that consequentially the only proper response was to kill them. Such a punishment is thus not inspired by the insult of Muslims as such. If that were the case, the Muslim doing the executions would be following his own impulses. Instead, what he should be doing is obeying Allah’s will. After all, it was Allah Himself who had ordained this punishment. Any ‘good’ Muslim would have to act upon this order, or end up being an infidel. His reading of this text was heavily disputed by Salafi Muslims but at that time he and his group were already outside the circles of the Salafi in the Netherlands to a large extent.

Bouyeri clearly saw himself as an instrument of Allah and in his open letter to Hirsi Ali pinned upon Van Gogh’s body he claimed following the footsteps of the Prophet Muhammad. One of the most remarkable references in his letter (and again strongly contested by other Muslims) was to the Prophet as the ‘laughing killer’: Peace and Blessings on the Amir of the Mujahidin, the Laughing Killer Mohammed the Prophet of God (God’s Peace be Upon him) [Vrede en zegeningen op de Emir van de Mujahideen, de lachende doder Mohammed Rasoeloe Allah (Sala Allaho alaihie wa Sallam)]. This is a very unusual epithet, so unusual that it is worthwhile to have a look where it might have come from since it apparently does not appear in any of the accepted hadith books.

A similar reference is found after Bouyeri’s act in the letter claiming responsibility for the London bombings: ‘In the name of God, the Merciful, the Compassionate, may peace be upon the cheerful one and undaunted fighter, Prophet Muhammad, God’s peace be upon him.’ The phrase in Arabic (ad-Dahûk al-Qattâl), can be translated as ‘the cheerful one and undaunted fighter’, meaning constantly laughing and lethal and ‘murderous, deadly, lethal’. An interesting reference to this text comes from Iraqi suicide bombers since a similar text can be found among them: ‘May peace be upon the cheerful one and undaunted fighter, Prophet Muhammad, God’s peace be upon him.’ Furthermore, Bouyeri’s reference may also be based upon a statement by Omar Bakri, former leader of the radical Al Muhajiroun in the UK. In an interview with Jamestown Foundation he was asked about the 9/11 attacks and whether they were Islamic or not. Omar Bakri Mohammed responded:
The Jamestown Foundation: Al-Muhajiroun in the UK: An Interview with Sheikh Omar Bakri Mohammed

A: The Prophet Muhammad once said to the enemy: I have come to terrorize you; he said: “O, people of Qureish I have come to slaughter you’; in another quote he said: ‘I am the Prophet who kills while laughing’.

Q: Are you sure these traits are attributable to the Prophet Muhammad?

A: I can quote to you the authentic references. Anyway for me “terrorism” is not necessarily a bad word; it depends on the context and whether it is based on the commands of Allah.

and on Living Islam I found this:
Various Shorter Texts by Shaykh Gibril Haddad

he [referring to Omar Bakri, MdK) states:

“ana al-dhahUk al-qattAl”

which i have seen translated as “i am the cheerful one, the dauntless fighter and would this be the most accurate rendering into english?

Ana al-dahuk al-qattal: “I am the oft-smiling one and I am the fierce warrior.”

Yes, this is related with its chain from Ibn `Abbas by the Shafi`i and Maliki philologist and litterateur Ahmad ibn Faris (d. 395) in his brief _Asma’u Rasulillah (salla Allahu `alayhi wa-Sallam) wa- Ma`aniha_ (Kuwait: Markaz al-Makhtutat, 1989). Al-Suyuti adduces the latter’s chain in his _Riyad al-Aniqa_ and al-Dhahabi mentions the report in the volume on Sira of his massive _Tarikh al-Islam_.

Note: “Dahuk” is germane to “qattal” in the sense that “al-dahhak,” which also means “the oft-smiling one,” is synonymous with “he of scathing courage in battle” as mentioned by al-Qastallani according to al-Nabhani in _al-Asma fima li-Sayyidina Muhammadin min al-Asma_.

Blessings and peace on the Prophet, his Family, and his Companions.

gibril
[SP 2006-05-12]

As said this was heavily disputed by other Muslims (including Salafis) and I haven’t found a reference anywhere in the major sources. It also doesn’t really matter. What matters here is what Bouyeri meant to do, meant to perform with this statement. By the term ‘laughing killer’ Bouyeri probably meant to be a ‘cheerful and undaunted fighter’, a person who goes to battle cheerfully and undaunted because he ‘knows’ God supports him. He does not fight because of feelings of rage against his enemies but because God wants him to. With this Bouyeri at the same time demonstrates his attempt to emulate his personal idea of the prophet and to build on the tradition of (what he saw as) contemporary true Muslims: the freedom fighters in Iraq. For him it was of crucial importance not to fight out of anger or frustration but solely because God asked him; he re-defined himself as an instrument of God.

This explanation of the Van Gogh’s murder can be sustained by an analysis of the particular form of the deed, performed as a ritual killing, and by the expectations of the perpetrator to be killed afterwards by policemen. The ritual killing of Van Gogh can be seen as a sacrifice for Allah and the expectations to be killed can be seen as a way to look for the status of martyr by Bouyeri. The West often refers to Islamic ‘suicide bombers’. According to Bouyeari and others fighters and victims of the occupation by the United States and Israel, people who kill themselves are ‘martyrs’ and not suicide bombers. A sacrifice gives a life that can not be reinstated but it is given to request new or alternative forms of live, health, birth of a child etc. Muslims have gone astray according the Bouyeri and the likes and reciprocity in the sacrifice makes it possible to restore the relation with Allah. From the point of view that a sacrifice as a ritual reasserts the norms, the murder can be seen as a peace offering, a gift with which a return can be claimed. Moreover, the intention of Bouyeri was offering his life for the cause of defending Islam in such a way as to achieve the most favourable return. The martyr has the assurance of paradise, the act alone automatically gives entrance to heaven.

For Bouyeri and his fellow members of the Hofstad network, their ideology as displayed in their texts, shows a fusion between global and local contexts and a mixture of all kinds of influences and re-interpretations of text of Hizb ut Tahrir, Salafiyya and American Christian Fundamentalists. They are clearly inspired by identification with the global ummah and the concomitant transnational religious movements, but also with a global public platform, perceived to be hostile towards Islam. This combination echoes in their assessment of the significance of the expressions of specific Dutch protagonists of which Hirsi Ali was, in this analysis, the principal actor. The group’s interpretation of Islam can be seen as a reversal of the main message in the Dutch Islam debates we addressed above. In particular, it is a turnaround of the views of Hirsi Ali; the negative image of Muslims is transferred into a strong and assertive one, providing, for Bouyeri and his companions, for a positive identification. Bouyeri’s radicalized version of Islamic activism based upon transnational and local influences is therefore a way to give meaning to the social realities surrounding him and can be seen as a cross-fertilization between an idealized Islamic past and a dark present.

A large part of this text is based upon, and taken from:
New Book: Local Battles- Global Stakes

Edien Bartels and Martijn de Koning, abstract
Submission and a Ritual Murder; The transnational aspects of a local conflict and protest
On 2 November 2004, Theo van Gogh, a Dutch columnist, filmmaker and producer of the film Submission was murdered in Amsterdam by a Moroccan-Dutch Muslim. However in order to understand the significance of the film Submission and the murder of its producer, Theo van Gogh, we should look beyond these local and national frames, and beyond the local significance of this conflict. In this chapter we will show how a transnational take on both topics, the film Submission and the murder of Theo van Gogh, can contribute to a better understanding of how and why these local events occurred.

2 comments.

'Laughing Killer': Bouyeri and the Murder of Theo van Gogh

Posted on November 2nd, 2012 by martijn.
Categories: International Terrorism, Murder on theo Van Gogh and related issues, Notes from the Field, Religious and Political Radicalization.

On 2 November 2004 Mohammed Bouyeri killed Dutch writer and film director Theo van Gogh. He shot him, slit his throat and planted a knife in his chest with a letter to Ayaan Hirsi Ali attached to it. In Bouyeri’s view, violence against the infidels was not only allowed by Islam, or necessary to free Muslims from oppression by the ‘infidels’, but a direct command from Allah. According to him this order is clear and prescribed in the text ‘The Obligation’ referring to the obligation to kill ‘those who insult the Prophet’. This text is based upon the writings of Ibn Taymiyyah, an Islamic scholar who lived at the height of the Mongol threat and whose work was translated by Mohammed Bouyeri. Bouyeri’s reading of that text convinced him that comments such as uttered by Hirsi Ali, Wilders and Van Gogh about Islam and the prophet Muhammad, were insults such as Ibn Taymiyyah had referred to, and that consequentially the only proper response was to kill them. Such a punishment is thus not inspired by the insult of Muslims as such. If that were the case, the Muslim doing the executions would be following his own impulses. Instead, what he should be doing is obeying Allah’s will. After all, it was Allah Himself who had ordained this punishment. Any ‘good’ Muslim would have to act upon this order, or end up being an infidel. His reading of this text was heavily disputed by Salafi Muslims but at that time he and his group were already outside the circles of the Salafi in the Netherlands to a large extent.

Bouyeri clearly saw himself as an instrument of Allah and in his open letter to Hirsi Ali pinned upon Van Gogh’s body he claimed following the footsteps of the Prophet Muhammad. One of the most remarkable references in his letter (and again strongly contested by other Muslims) was to the Prophet as the ‘laughing killer’: Peace and Blessings on the Amir of the Mujahidin, the Laughing Killer Mohammed the Prophet of God (God’s Peace be Upon him) [Vrede en zegeningen op de Emir van de Mujahideen, de lachende doder Mohammed Rasoeloe Allah (Sala Allaho alaihie wa Sallam)]. This is a very unusual epithet, so unusual that it is worthwhile to have a look where it might have come from since it apparently does not appear in any of the accepted hadith books.

A similar reference is found after Bouyeri’s act in the letter claiming responsibility for the London bombings: ‘In the name of God, the Merciful, the Compassionate, may peace be upon the cheerful one and undaunted fighter, Prophet Muhammad, God’s peace be upon him.’ The phrase in Arabic (ad-Dahûk al-Qattâl), can be translated as ‘the cheerful one and undaunted fighter’, meaning constantly laughing and lethal and ‘murderous, deadly, lethal’. An interesting reference to this text comes from Iraqi suicide bombers since a similar text can be found among them: ‘May peace be upon the cheerful one and undaunted fighter, Prophet Muhammad, God’s peace be upon him.’ Furthermore, Bouyeri’s reference may also be based upon a statement by Omar Bakri, former leader of the radical Al Muhajiroun in the UK. In an interview with Jamestown Foundation he was asked about the 9/11 attacks and whether they were Islamic or not. Omar Bakri Mohammed responded:
The Jamestown Foundation: Al-Muhajiroun in the UK: An Interview with Sheikh Omar Bakri Mohammed

A: The Prophet Muhammad once said to the enemy: I have come to terrorize you; he said: “O, people of Qureish I have come to slaughter you’; in another quote he said: ‘I am the Prophet who kills while laughing’.

Q: Are you sure these traits are attributable to the Prophet Muhammad?

A: I can quote to you the authentic references. Anyway for me “terrorism” is not necessarily a bad word; it depends on the context and whether it is based on the commands of Allah.

and on Living Islam I found this:
Various Shorter Texts by Shaykh Gibril Haddad

he [referring to Omar Bakri, MdK) states:

“ana al-dhahUk al-qattAl”

which i have seen translated as “i am the cheerful one, the dauntless fighter and would this be the most accurate rendering into english?

Ana al-dahuk al-qattal: “I am the oft-smiling one and I am the fierce warrior.”

Yes, this is related with its chain from Ibn `Abbas by the Shafi`i and Maliki philologist and litterateur Ahmad ibn Faris (d. 395) in his brief _Asma’u Rasulillah (salla Allahu `alayhi wa-Sallam) wa- Ma`aniha_ (Kuwait: Markaz al-Makhtutat, 1989). Al-Suyuti adduces the latter’s chain in his _Riyad al-Aniqa_ and al-Dhahabi mentions the report in the volume on Sira of his massive _Tarikh al-Islam_.

Note: “Dahuk” is germane to “qattal” in the sense that “al-dahhak,” which also means “the oft-smiling one,” is synonymous with “he of scathing courage in battle” as mentioned by al-Qastallani according to al-Nabhani in _al-Asma fima li-Sayyidina Muhammadin min al-Asma_.

Blessings and peace on the Prophet, his Family, and his Companions.

gibril
[SP 2006-05-12]

As said this was heavily disputed by other Muslims (including Salafis) and I haven’t found a reference anywhere in the major sources. It also doesn’t really matter. What matters here is what Bouyeri meant to do, meant to perform with this statement. By the term ‘laughing killer’ Bouyeri probably meant to be a ‘cheerful and undaunted fighter’, a person who goes to battle cheerfully and undaunted because he ‘knows’ God supports him. He does not fight because of feelings of rage against his enemies but because God wants him to. With this Bouyeri at the same time demonstrates his attempt to emulate his personal idea of the prophet and to build on the tradition of (what he saw as) contemporary true Muslims: the freedom fighters in Iraq. For him it was of crucial importance not to fight out of anger or frustration but solely because God asked him; he re-defined himself as an instrument of God.

This explanation of the Van Gogh’s murder can be sustained by an analysis of the particular form of the deed, performed as a ritual killing, and by the expectations of the perpetrator to be killed afterwards by policemen. The ritual killing of Van Gogh can be seen as a sacrifice for Allah and the expectations to be killed can be seen as a way to look for the status of martyr by Bouyeri. The West often refers to Islamic ‘suicide bombers’. According to Bouyeari and others fighters and victims of the occupation by the United States and Israel, people who kill themselves are ‘martyrs’ and not suicide bombers. A sacrifice gives a life that can not be reinstated but it is given to request new or alternative forms of live, health, birth of a child etc. Muslims have gone astray according the Bouyeri and the likes and reciprocity in the sacrifice makes it possible to restore the relation with Allah. From the point of view that a sacrifice as a ritual reasserts the norms, the murder can be seen as a peace offering, a gift with which a return can be claimed. Moreover, the intention of Bouyeri was offering his life for the cause of defending Islam in such a way as to achieve the most favourable return. The martyr has the assurance of paradise, the act alone automatically gives entrance to heaven.

For Bouyeri and his fellow members of the Hofstad network, their ideology as displayed in their texts, shows a fusion between global and local contexts and a mixture of all kinds of influences and re-interpretations of text of Hizb ut Tahrir, Salafiyya and American Christian Fundamentalists. They are clearly inspired by identification with the global ummah and the concomitant transnational religious movements, but also with a global public platform, perceived to be hostile towards Islam. This combination echoes in their assessment of the significance of the expressions of specific Dutch protagonists of which Hirsi Ali was, in this analysis, the principal actor. The group’s interpretation of Islam can be seen as a reversal of the main message in the Dutch Islam debates we addressed above. In particular, it is a turnaround of the views of Hirsi Ali; the negative image of Muslims is transferred into a strong and assertive one, providing, for Bouyeri and his companions, for a positive identification. Bouyeri’s radicalized version of Islamic activism based upon transnational and local influences is therefore a way to give meaning to the social realities surrounding him and can be seen as a cross-fertilization between an idealized Islamic past and a dark present.

A large part of this text is based upon, and taken from:
New Book: Local Battles- Global Stakes

Edien Bartels and Martijn de Koning, abstract
Submission and a Ritual Murder; The transnational aspects of a local conflict and protest
On 2 November 2004, Theo van Gogh, a Dutch columnist, filmmaker and producer of the film Submission was murdered in Amsterdam by a Moroccan-Dutch Muslim. However in order to understand the significance of the film Submission and the murder of its producer, Theo van Gogh, we should look beyond these local and national frames, and beyond the local significance of this conflict. In this chapter we will show how a transnational take on both topics, the film Submission and the murder of Theo van Gogh, can contribute to a better understanding of how and why these local events occurred.

2 comments.

A Tale of Two Pakistani Girls: Malala & ‘Shakira’

Posted on October 12th, 2012 by martijn.
Categories: International Terrorism, Society & Politics in the Middle East.

Probably everyone by now has heard about the horrible story of Malala Yousafzai, the young Pakistani girl who was attacked by a Taliban faction and almost killed.

Cowards & Barbarians

In many of the comments following this atrocity, the Taliban has been labelled as crazy, fanatic, cowards and barbaric (and in some case as proof of the barbaric violent nature of Islam and/or Muslims, surely they do not mean Malala?) while Malala, defending her and other girls’ rights to go to school supported and stimulated by her father, is seen as nice, brave, strong and smart. And she is. And just as the Talibian continues to threaten her publicly she will also continue her fight, according to her father.

‘Shakira’ (and many others)

As moved as I am by Malala’s story and dumbfounded by the latest horrible action of a Taliban there is also something troubling me. It is isn’t the first girl in Pakistan that is a victim of the violence and lawlessness in the country. Consider for example ‘Shakira’:

‘Shakira‘ is the victim of a US drone attack or maybe an attack by the Pakistani army. And she is the ‘lucky one’; two other young girls were killed. ‘Shakira’ is not her real name, but one given by her care-takers. ‘Shakira’ is also ‘thankful’. But for what? Receiving medical treatment in the US after the US or its ally the Pakistani army attacked the area where she lives and after that being found? In no report we learn her real name and something about her life in Pakistan; she is completely stripped of her old identity and (how symbolically) transformed into a new person by cosmetic (and other) surgery.

Or consider the attack on a girls’ school in Waziristan.

Violence, justification and moral claims

Of course, one could argue the Taliban intended Malala to be killed while the Pakistani army or the US army did not intend to hit Shakira and the other two girls or the school in Waziristan. But that is a rather strange argument to a certain extent (although of course intentions do matter). Because that would mean that in the Taliban action the perpetrator and the violence more or less are connected while in the latter a wounded girl is only a by-product (collateral damage). And it is complete nonsense. If you target a village where people live you know you are going to hit innocent civilians, including young children. If you still choose to do so, you are fully accountable for those lives. At least according to many victims probably.

Besides the obvious double standard that is generated here in the dominant Western media one might try to go beyond that observation and ask a few questions?

Why do similar acts of violence produce different responses? How are those responses related to our relationship with the Other? (Who is the Other in these cases?) How and why does the story of ‘Shakira’ remain invisible in most of the Western press? Under what conditions are particular forms of violence (made) invisible, legitimate and legal while similar or other acts are widely disseminated and visualized in the media, illegimate and illegal? What kind of moral claims are related to the possible answers of the former question? How does gender fit in all of this?

Life under the mosquitoes

And do are particular acts of violence and threat influence daily life? Will there something like an ‘everday threat’ whereby people incorporate the idea of a possible violent act into their daily lives as they do with something like bad weather? How does that influence how people see themselves and others? Because, yes, Malala’s life will remain under threat. But not only from the Taliban, and not only her life. ‘Shakira’ on the other hand, if she can stay in the US, will probably be safer. The reality of the ongoing War on Terror is that a girl’s life in Pakistan, is by definition under threat. If not by the Taliban, then by the US or the Pakistani army.

0 comments.

A Tale of Two Pakistani Girls: Malala & 'Shakira'

Posted on October 12th, 2012 by martijn.
Categories: International Terrorism, Society & Politics in the Middle East.

Probably everyone by now has heard about the horrible story of Malala Yousafzai, the young Pakistani girl who was attacked by a Taliban faction and almost killed.

Cowards & Barbarians

In many of the comments following this atrocity, the Taliban has been labelled as crazy, fanatic, cowards and barbaric (and in some case as proof of the barbaric violent nature of Islam and/or Muslims, surely they do not mean Malala?) while Malala, defending her and other girls’ rights to go to school supported and stimulated by her father, is seen as nice, brave, strong and smart. And she is. And just as the Talibian continues to threaten her publicly she will also continue her fight, according to her father.

‘Shakira’ (and many others)

As moved as I am by Malala’s story and dumbfounded by the latest horrible action of a Taliban there is also something troubling me. It is isn’t the first girl in Pakistan that is a victim of the violence and lawlessness in the country. Consider for example ‘Shakira’:

‘Shakira‘ is the victim of a US drone attack or maybe an attack by the Pakistani army. And she is the ‘lucky one’; two other young girls were killed. ‘Shakira’ is not her real name, but one given by her care-takers. ‘Shakira’ is also ‘thankful’. But for what? Receiving medical treatment in the US after the US or its ally the Pakistani army attacked the area where she lives and after that being found? In no report we learn her real name and something about her life in Pakistan; she is completely stripped of her old identity and (how symbolically) transformed into a new person by cosmetic (and other) surgery.

Or consider the attack on a girls’ school in Waziristan.

Violence, justification and moral claims

Of course, one could argue the Taliban intended Malala to be killed while the Pakistani army or the US army did not intend to hit Shakira and the other two girls or the school in Waziristan. But that is a rather strange argument to a certain extent (although of course intentions do matter). Because that would mean that in the Taliban action the perpetrator and the violence more or less are connected while in the latter a wounded girl is only a by-product (collateral damage). And it is complete nonsense. If you target a village where people live you know you are going to hit innocent civilians, including young children. If you still choose to do so, you are fully accountable for those lives. At least according to many victims probably.

Besides the obvious double standard that is generated here in the dominant Western media one might try to go beyond that observation and ask a few questions?

Why do similar acts of violence produce different responses? How are those responses related to our relationship with the Other? (Who is the Other in these cases?) How and why does the story of ‘Shakira’ remain invisible in most of the Western press? Under what conditions are particular forms of violence (made) invisible, legitimate and legal while similar or other acts are widely disseminated and visualized in the media, illegimate and illegal? What kind of moral claims are related to the possible answers of the former question? How does gender fit in all of this?

Life under the mosquitoes

And do are particular acts of violence and threat influence daily life? Will there something like an ‘everday threat’ whereby people incorporate the idea of a possible violent act into their daily lives as they do with something like bad weather? How does that influence how people see themselves and others? Because, yes, Malala’s life will remain under threat. But not only from the Taliban, and not only her life. ‘Shakira’ on the other hand, if she can stay in the US, will probably be safer. The reality of the ongoing War on Terror is that a girl’s life in Pakistan, is by definition under threat. If not by the Taliban, then by the US or the Pakistani army.

0 comments.

Innocence of Muslims – Humiliation, Rage and Subordination

Posted on September 20th, 2012 by martijn.
Categories: Activism, International Terrorism, islamophobia, Multiculti Issues, Notes from the Field, Public Islam, Religious and Political Radicalization, Society & Politics in the Middle East.

In the debates on the Innocence of Muslims I came across an interesting argument after learning that the French magazine Charlie Hebdo would publish cartoons about the prophet Muhammad. Several people on my Twitter told this was a great idea, ‘we should publish cartoons and films mocking Islam over and over again until the Muslims learn that they should not protest (violently) against it’. The most clear example is Pat Condell’s older video:

But also others, usually less islamophobic, people have expressed such sentiment: let’s teach them.

What do I mean by teaching them? governmentality | Tumblr

“Liberal democratic polities place limits upon direct coercive interventions into individual lives by the power of the state; government of subjectivity thus demands that authorities act upon the choices, wishes, values, and conduct of the individual in an indirect manner… The citizens of a liberal democracy are to regulate themselves… Citizens shape their lives through the choices they make about family life, work, leisure, lifestyle, and personality and its expression. Government works by ‘acting at a distance’ upon these choices, forging a symmetry between the attempts of individuals to make life worthwhile for themselves, and the political values of consumption, profitability, efficiency, and social order… The government of the soul depends upon our recognition of ourselves as ideally and potentially certain sorts of person, the unease generated by a normative judgement of what we are and could become, and the incitement offered to overcome this discrepancy by following the advice of experts in the management of the self. The irony is that we believe, in making our subjectivity the principle of our personal lives, our ethical systems, and our political evaluations, that we are, freely, choosing our freedom.”
— Nikolas Rose, Governing the Soul: The Shaping of the Private Self

It is about teaching citizens to become liberal subjects not by repression and direct power, but by making clear what normal behaviour is and what is deviant and by making them realize for themselves that it is better for them to be ‘normal’. The argument of free speech is often combined with saying something ‘Look, if you are offended by watching the film, then just don’t watch it’ (somewhat later followed by condemning those Muslims who protest but ‘didn’t even saw the film’). Now if magazines like Charlie Hebdo really were concerned with freedom of speech / freedom of the press they probably should consider running the photo’s of a naked Kate Middleton as well together with, for example, cartoons made by the Arab European League depicting Anne Frank with Hitler (they were fined for publishing these). But that is not what they or others do. It is directed at Islam and Muslims.

There seems to be this idea that it is religious people in general but in particular Muslims who feel offended (too) easily. Therefore ‘we’ make videos, cartoons and so on in order to make more thick-skinned. These videos and cartoons do not just depict Muslims or key symbols of Islam but they represent them in a way the makers know can be taken as an insult: terrorists, sexmaniacs and so on; the classic orientalist visualizations often like in the Innocence of Muslims by sexual references. In order to teach them the blame for all the reactions against the insult is put on the target of the insult:
The Innocence of White People – StumbleUpon

Innocence is simply the playground bully calling your mother a slut after already breaking your jaw, and then wondering why you can’t take a joke.

As I explained earlier in the case of the Qur’an burning by Jones:
The Ritual of Provocation I – Burn, burn the Quran – C L O S E R — C L O S E R

the insult, provocation or criticism is a ritual form of teaching a group subordination by way of humiliation (Guimarães 2003: 142). It is more or less like saying this is the way we do things here, and you better acknowledge that and act accordingly. It not only expresses and reproduces the desired social order but also reproduces and legitimizes the hierarchy between Muslims and non-Muslims and is form of including individuals Muslims in the group as long as they meet certain criteria that are determined by the dominant groups in society. At the same time the accusations by some Muslims that these films and the Quran burning constitute blasphemy is an attempt to block the transgression from the side of the secular or Christian politicians and opinion leaders.

Releasing ‘offending and provocative’ films and other performances is a means to express, legitimize and naturalize elements of the social order that are deemed fundamental in the discourses about how a society should be (non-Islamic), in times when these same elements are perceived as threatened (by Islam).

This already shows to some extent how humiliation may work. Joel Robbins, elaborating on Marshall Sahlins work on the study of cultural change in Melanesia, takes us a step further not only seeing humiliation as a psychological factor but also a cultural one. According to Robbins in Sahlins model humiliation gives an answer to the question as to why people ’embrace’ so-called Western values and development instead of maintaining cultural continuity. Humiliation instils a ‘global inferiority complex’ that results in people themselves wanting to change and to accommodate to Western dominance in multiple ways. But as Sahlins also explains this humiliation can also lead to a self-consciousness that makes people resist Western dominance. It should be clear then that humiliation is, apart from being psychological, also a social fact (as Robbins explains based upon other writers such as Rorty and Margalit) shaping experiences, expectations, motivations and social processes for example how people search for belonging and connections (and where). The emphasis on integration and becoming liberal subjects makes clear what Muslims ‘lack’ (according to some) but also gives the promise that it is possible to overcome it; much in the same way as religion, ic Islam, does. The latter can be used by militant activists as a way to mobilise people, while the former can be used by secularists to subordinate people.

An interesting way to dilute the power of humiliation is, I speculate, using humour. As their Dutch counterparts already did, Charlie Hebdo and Newsweek appear to have discovered that using particular stereotypes on Muslims sells. Newsweek came with the headline Muslim Rage featuring so-called angry Muslims on their cover (and with a piece by Ayaan Hirsi Ali). Instead of getting angry, many Muslims on Twitter turned the #muslimrage hashtag into a joke. Or does this form of resistance come about after discovering that getting angry is indeed less beneficiary? It remains to be seen what happens furthermore of course, on Monday ads will appear in the New York metro saying that civilized people should support Israel and counter jihad.

6 comments.

De Onschuld der Moslims – In Tien Vragen en Antwoorden II

Posted on September 17th, 2012 by martijn.
Categories: Activism, International Terrorism, Multiculti Issues, Notes from the Field, Public Islam, Religious and Political Radicalization, Society & Politics in the Middle East.

6. Zijn de rellen irrationeel, zinloos en doelloos?
De meeste aandacht in relatie tot The Innocence of Muslims gaat uit naar de rellen. Termen als ‘haatbaarden’, ‘moslimgekkies’, ‘booslims’, en ‘wilde moslimmannen’ doen veelvuldig de ronde en ook de kwalificaties voor de makers van de film zijn geen haar beter. Alsof deze mensen alleen gedreven worden door haat en collectieve gekte en een ‘achterlijke’, ‘pre-moderne’, religie of ‘domrechtse’ ideologie. Rellen zijn echter zelden volledig spontaan en hebben vaak heldere doelen en regels en zijn in die zin, zoals veel onderzoekers al hebben laten zien, te vergelijken met rituelen.

Dat geldt ook voor de film. Net als Submission I, de Mohammed cartoons, het verbranden van de Quran en Fitna is de film gebaseerd op een provocatie ritueel dat meestal drie stappen kent: een selectie wordt gemaakt van de centrale symbolen die staan voor een bepaalde groep en vervolgens wordt de manier gekozen om die symbolen te ontheiligen. Als derde stap wordt de schuld voor alle reacties op die ontheiliging geschoven op het bordje van die bepaalde groep. Het is hun schuld dat er wordt geprotesteerd en dat er rellen zijn, de provocateurs staan daar los van. Het doel van deze provocatie is om een sterke wij-zij tegenstelling te scheppen op basis van bekende stereotype beelden die het hele verhaal een zeker logisch karakter verlenen omdat ze verwijzen naar reële personen of gebeurtenissen.

Demonstraties en rellen doen iets soortgelijks. Zij dragen eveneens een specifieke identiteit uit en hebben als doel deze tegelijkertijd te creeeren door significante plekken te bezetten of aan te vallen. Soms valt dit samen met een provocatie-ritueel; denk aan de Oranjemarsen in Noord-Ierland. Iets dergelijks kan puur symbolisch machtsvertoon zijn, maar ook de ‘zuivering’ van bepaalde publieke ruimten als doel hebben door ‘vreemde’ (als in niet-behorend tot of zelfs vijandig aan de eigen groep) elementen te verwijderen. Bijvoorbeeld door het aanvallen, plunderen en in de brand steken van bepaalde gebouwen. Daarbij gaat het ook om de controle van de publieke ruimte; wie is er de baas van de publieke ruimte en wie heeft zeggenschap / beschermt bepaalde symbolen? En daarmee ook wie heeft het voor het zeggen in de wijdere samenleving? (Zie bijvoorbeeld de reactie op ongeregeldheden in Antwerpen en de reactie in de VS op de gebeurtenissen in het Midden-Oosten.). Geweld en demonstraties kunnen zich ook op de eigen groep richten wanneer er mensen zijn die weigeren om mee te doen. Veel vaker overigens zie je ook dat organisatoren er juist op hameren dat er geen geweld gebruikt mag worden. In beide gevallen dienen demonstraties en (het gebrek aan) geweld ook om de eigen mensen te disciplineren.

Kijk je naar de film en naar de slogans van de demonstranten zie je verder dat de ‘tegenstander’ gedemoniseerd wordt door deze te presenteren als een bedreiging voor de integriteit, waardigheid en culturele waarden van de eigen groep. Hoe dit gebeurt of moet gebeuren is vaak weer onderwerp van heftige interne debatten. De rituele constructie van provocaties, demonstraties en rellen heeft dus als doel de eigen identiteit te presenteren, te versterken en te vormen. Tegelijkertijd maken ze gebruik van al eerder bestaande sjablonen: moslims kunnen niet tegen kritiek en vrijheid van meningsuiting / Het Westen, de VS, is anti-islam. Dat er geweld bij komt kijken is te betreuren, maar niet zo vreemd. Het vormen van een eigen identiteit gebeurt helaas ook vaak met behulp van geweld. Cynisch gesteld, er zijn weinig dingen zo goed voor een sterke eigen identiteit als betrokken zijn bij een gewelddadig conflict. Of dit nu de War on Terror is of the Global Jihad.

Tot slot, iedereen die in discussies, analyses, media en dergelijke ingaat op een dergelijk conflict wordt onderdeel van het ritueel op het moment dat men geen afstand houdt tot het wij-zij denken. Afbeeldingen en films zijn uitstekend materiaal in de propaganda strijd. We denken te weten wat we zien, maar in feite zijn het vaak krachtige verstoringen van de realiteit van de straat. We mogen de indruk hebben dat de halve wereld in brand staat, in werkelijkheid gaat het maar om een zeer klein aantal demonstranten. Mediaberichtgeving in termen van ‘de moslims’ of ‘de koptische christenen’ zijn geen weergave van wat er aan de hand is, of een duiding en analyse van de fenomenen, maar worden onderdeel van de strategieeen van verschillende groepen om de wij-zij tegenstelling op te roepen en te bestendigen.

7. Hoeveel slachtoffers zijn er nu?
Naast de Amerikaanse ambassadeur in Libië, zijn er helaas nog zeven slachtoffers te betreuren (and counting wellicht). Zet dat overigens ook even af tegen de ongeveer 100.000 doden tijdens de opstanden. Naast deze doden zijn de belangrijkste slachtoffers de Syrische burgers. Want wie heeft het nu nog over hen?

8. Hoe zit het met de vrijheid van meningsuiting?
In zijn algemeenheid, in het Westen, goed. Elders minder. Dat mensen het recht hebben een dergelijke film te maken, lijkt bij de veel opiniemakers buiten kijf te staan (maar zie Imran Khan). Er zijn pogingen geweest om ook op wereldschaal (bij de VN) het belasteren en belachelijk maken (defamation) van religie te verbieden. Je kunt inderdaad stellen dat de internationale mensenrechten een weerspiegeling zijn van seculiere liberale en democratische waarden, in plaats van die van religieuze (hoewel ze nauw verbonden zijn met christelijk erfgoed). Wat overigens niet wil zeggen dat religieuze mensen de huidige internationale mensenrechten niet willen (daar gingen onder meer de opstanden over in het Midden-Oosten). Een bescherming van religieuze waarden onder het mom van mensenrechten zou gezien kunnen worden als een correctie ten gunste van religies, maar dit is niet gelukt. Ook de Amerikaanse wet biedt geen mogelijkheden een dergelijke film te verbieden.

Ingewikkelder wordt het als vrijheid van meningsuiting onderdeel wordt van het spel van de politieke en religieuze entrepeneurs. Dan wordt het onderdeel van de wij-zij tegenstelling waarbij ‘wij’ westerlingen natuurlijk geen lange tenen hebben en voor de vrijheid staan terwijl ‘hullie’ moslims gewoon nergens tegenkunnen. Dan wordt een vreedzame demonstratie van moslims tegen de film ook al snel een demonstratie van extremisten puur vanwege het feit dat ze tegen een film demonstreren. En dan wordt iemand die de vrijheid van meningsuiting verdedigd al snel iemand die ook de film goedkeurt. Het is ook in dit licht dat we het maken van deze film moeten zien. Degene die film maakte, wilde scoren over de hoofden van Israelische joden tegen moslims en weet zich daarbij beschermd door de vrijheid van meningsuiting en de film wordt gezien als consequentie van de vrijheid van meningsuiting. De demonstraties van moslims klaarblijkelijk niet altijd.

9. Wat zegt dit over de Arabische Lente?
De term Arabische Lente is zo fout dat ik er een aparte post aan zou moeten wijden; andere keer misschien. Laten we het nu maar even gebruiken als label voor de golf aan opstanden in de Arabische wereld. Is dit nu het resultaat van de Arabische Lente? Is dit nu het gevolg van democratie in het Midden-Oosten? Dat soort commentaren zie je geregeld voorbij komen en de spijt en treurnis druipen ervan af; spijt en treurnis over Westerse belangen overigens in het algemeen. Maar als de Arabische Lente iets wegheeft van bijvoorbeeld de Val van de Muur of de Franse Revolutie dan weten we dat dit soort opstanden nooit direct leidt naar vrijheid en democratie, maar vaak nog een terugslag krijgt die juist haaks staat op de ontwikkeling naar democratie (mijn hemel je mag toch hopen dat men niet het patroon van na de Franse Revolutie gaat volgen…). De omwentelingen, of pogingen daartoe, zijn nog een maar amper een jaar oud en heel veel zinnigs valt er dus niet over te zeggen over de toekomst. Dergelijke opvattingen verraden vooral het racistische idee dat men vindt dat de moslim of de Arabier toch echt een andere mentaliteit heeft dan de Europeaan. En ieder geval zijn die Arabieren in dat gedachtegoed erg ondankbaar, want ‘we’ hebben ‘ze’ toch zo goed geholpen en nu vermoorden ‘ze’ ‘onze’ ambassadeur; kunnen ze niet wat dankbaarder zijn?

10. Wat gebeurt er in Europa?
Ik beperk me tot Engeland en Nederland aangezien dat de landen zijn die ik volg. In beide landen zijn er inmiddels demonstraties geweest, maar in beide landen zijn er ook grote twijfels of men wel de straat op moet gaan. Sommigen vrezen voor rellen, anderen zien er het nut er niet van in, anderen vrezen vereenzelvigd te worden met radicalen (zie hiervoor) en velen zijn ook teleurgesteld over de gewelddadige reacties die volgens hen meer kwaad doen aan de islam dan de film. Anderen vragen zich af of demonstreren wel des islams is, hoewel dat nu toch maar een beperkt sentiment lijkt te zijn.

In Engeland zijn tal van groepjes de straat op gegaan met allerlei flyers, brochures en boekjes over de islam en in het bijzonder de profeet Mohammed. Daarnaast was er een demonstratie in Londen, van ongeveer 150 man, bij de Amerikaanse ambassade waarbij betogers anti-Amerikaanse leuzen riepen en de Amerikaanse vlag verbrandden. In Nederland was er vrijdag op de Dam een kleine demonstratie van enkele tientallen mensen. Aanvankelijk wilde men naar het Museumplein, waar het Amerikaanse consulaat is, maar daar zag men toch van af. De demonstratie op de Dam verliep in mijn ogen (ik was aanwezig) rustig. De manifestatie was georganiseerd door stichting Cleopatra die zich overwegend bezighoudt met multiculturele activiteiten in de vorm van kooklessen en andere cursussen. Ik ken de organisatie niet, maar op het eerste gezicht heeft de club niet een heel erg politiek karakter behalve wellicht dan dat men zich erg verbonden voelt met de situatie in Egypte in soms niet mis te verstane (of juist wel?) teksten. Dit zeggen ze zelf over hun stichting:

Belangrijker denk ik overigens zijn de debatten op social media onder moslims over de film, over de daaropvolgende reacties in het Midden-Oosten en over de mogelijkheid om in Nederland en Engeland te demonstreren. Groepen als The Arrivalists keuren zowel de film als de gewelddadige protesten af en op WijBlijvenHier kunnen we iets soortgelijks vinden. De reactie van Hizb ut Tahrir daarentegen is veel militanter. Anderen verspreiden via Twitter en Facebook bijvoorbeeld de volgende flyers:

Op zondag 16 september was er een demonstratie op het Museumplein georganiseerd door Behind Bars. Er was veel pers aanwezig, ik schat zeker zo’n 40 journalisten. Daarnaast waren er zichtbaar zeker 25 agenten aanwezig, maar waarschijnlijk meer aan de hoeveelheid mannen met oortjes te zien. Het aantal demonstranten bedroeg zo’n 120, over de hele dag schat ik zo’n 150; ongeveer het aantal dat ik verwacht had. De demonstratie bestond uit diverse toespraken en het roepen van slogans. De gebruikelijke slogans, maar ook de slogan: obama obama, wij zijn allemaal osama. De woordvoerder erkent dat dit een gevoelige slogan is, maar ‘Jullie zoeken de grens op, dan wij ook.’ Met grens verwijst hij naar de profeet Mohammed. Volgens hem hebben ‘jullie’ (het westen, amerika) onze grondstoffen al, onze landen, onze vrouwen (hij verwijst naar Aafia Siddiqui), maar van onze profeet blijf je af. Dit hoorde ik ook tijdens de toespraken waarin voortdurend verwezen werd naar het onrecht in de moslimlanden, de aanvallen van Amerika: Maar niet onze profeet!

In die zin (zie ook één van de commentaren op het stuk van gisteren) is het terecht om in de verklaringen en analyses van de protesten niet te snel gevoelens over de film naar de prullenbak te verwijzen en alleen te kijken naar de politieke context, war on terror en het werk van politieke entrepeneurs. Je hoeft in analyses niet klakkeloos de uitlatingen van respondenten over te nemen, maar ze volkomen negeren en alleen verwijzen naar de politieke context betekent dat je de uitlatingen van mensen ook niet erg serieus neemt en eigenlijk stelt dat men leidt aan een vals bewustzijn. De uitlatingen van de woordvoerder zijn in die zin dan ook zeer verhelderend doordat ze het ongenoegen over de film en het beschimpen van de profeet plaatsen in die politieke context. In de toespraken werd ook voortdurend een beroep gedaan op moslims als ‘broeders’ om op te komen voor elkaar in de ‘oorlog tegen moslims’ en in de strijd van de moslims tegen de ‘tirannen’. Met name de verwijzingen naar Jemen waren legio waar Amerika voortdurend aanvallen uitvoert met drones. Af en toe waren er verwijzingen naar de Nederlandse politiek, in het bijzonder Wilders. Hier twee korte impressies die op Youtube geplaatst zijn (als u even goed kijkt, ziet u uw favoriete antropoloog ook nog heel even):

(Later deze week volgt een uitgebreider verslag van deze demo)

Deel 1 en Deel 2 zijn gebaseerd op eigen waarnemingen en gesprekken. Daarnaast is gebruik gemaakt van de volgende uitstekende bronnen:
“Was the Arab Spring Really Worth It?”: The Fascinating Arrogance of Power
Libya Recap: Snapshots from Social Media
“The Innocence of Muslims”: Rights, Responsibilities, and Cultural (and Political) Impositions | Castan Centre for Human Rights Law
An Annotated Map of Today’s Protests and of the ‘Muslim World’ – Max Fisher – The Atlantic
Of Stupid Men and Smart Machines
Romney Jumps the Shark: Libya, Egypt and the Butterfly Effect | Informed Comment
#NoToViolence (with images, tweets) · islamoyankee · Storify
Embassy attacks in Libya and Egypt are about more than religion – latimes.com
Beyond religion: Getting to the heart of the violence – CBS News
YouTube Terrorism | Culture | Religion Dispatches
tabsir.net » The “Muslim” Problem
(1) Wall Photos
Riots and Rituals: The Construction of Violence and Public Space in Hindu Nationalism – Peter van der Veer
Blowback of the ugliest kind: The lessons no one will learn from Benghazi – Opinion – Al Jazeera English
Activism in the Coptic Diaspora: A Brief Introduction
Dreaming of the Apocalypse – Opinion – Al Jazeera English

De uiteindelijke weergave en interpretatie is natuurlijk geheel mijn verantwoording. Wellicht volgt er eind van de week nog een update en dan wel over de Onschuld der Moslims als anti-semitische film.

1 comment.

De Onschuld der Moslims – In Tien Vragen en Antwoorden I

Posted on September 16th, 2012 by martijn.
Categories: Activism, Blind Horses, International Terrorism, Multiculti Issues, Notes from the Field, Public Islam, Society & Politics in the Middle East.

1. Wat is er gebeurd?
Op 1 juli 2012 werd de film The Innocence of Muslims voor het eerst online gezet. Enkele maanden eerder draaide de film één keer in een theater in Hollywood. De film laat de profeet Mohammed zien als een vrouwengek, religieuze bedrieger en uitvreter; zeg maar de klassieke orientalistische beelden van de profeet en de Arabische man in het algemeen. De trailers van de film werden in het Arabisch vertaald en verspreid door een Egyptisch Amerikaanse blogger en koptische christen Morris Sadek. Op 8 september werd een korte versie uitgezonden op Al-Nas, een Egyptische zender. Op 11 september begonnen de protesten tegen de film in Egypte en Libië.

2. Wie zit er achter de film?
Een man uit Californië maakte deze film ongeveer 14 maanden geleden. Naar verluidt heeft mogelijkerwijze een koptische christen, Nakoula Basseley Nakoula, die zich voordeed als Israeli-Amerikaan, de film gemaakt. Andere koptische christenen zoals Morris Sadek en christelijke activisten zoals Steve Klein hebben de film gesteund. De film is gepromoot op hun Arabische sites en men heeft Terry Jones (die eerder de Quran wilde verbranden) binnengehaald voor de steun. Steve Klein is een militante christelijke activist en voormalig marinier die christelijke militia heeft getraind en protesten leidde tegen abortus klinieken, Mormon tempels en moskeeen. Intussen is het verhaal van de film er niet duidelijker op geworden bijvoorbeeld doordat de cast inmiddels afstand heeft genomen van de film omdat ze misleid zouden zijn. Het is duidelijk dat op sommige momenten in de film de acteurs iets anders zeggen dan je daadwerkelijk hoort. Opvallend is eveneens dat aanvankelijk de naam Sam Bacile de rondte deed, een joodse Israelisch-Amerikaanse makelaar die helemaal niet bestond. Een dergelijke afleiding zal niet toevallig zijn; wilde men bewust de joden in gevaar brengen? Hoewel de betrokken koptische christenen zeker niet staan voor alle koptische christenen, kan hun betrokkenheid waarschijnlijk niet los gezien worden van de jarenlange systematische onderdrukking, discriminatie en mishandeling van Egyptische koptische minderheid onder vorige (door het Westen met geld en wapens gesteunde) regimes. In het Westen lijkt het Mubarak regime nog steeds gezien te worden als beschermer van de kopten, maar niets is minder waar. Zij hebben op z’n minst toegekeken hoe militanten geweld gebruikten tegen hen of wellicht hen zelfs daartoe gestimuleerd. In deze context is het koptisch activisme buiten Egypte gegroeid inclusief militante activisten.

3. Hoe bereikte de film het Midden-Oosten?
De trailer (met twijfelachtige Arabische ondertiteling) is op youtube gezet. Het is waarschijnlijk deze versie die op een gegeven moment door een Egyptische zender, El Nas, is uitgezonden. Khader Abdullah, de presentator, is bekend om zijn opruiende commentaren over liberalen, kopten, secularisten enzovoorts. Andere radicale predikers deden dit daarna nog eens dunnetjes over en uiteindelijk was het alliantie van verschillende Salafis die opriep tot protesten. Volgens de organisator Wesam Abdel Warith was de bedoeling van de protesten om op wettige en vreedzame wijze de beledigingen tegen islam aan de kaak te stellen.

4. Wie demonstreerden er nou eigenlijk?
Het makkelijke antwoord is moslims. Of radicale moslims. Maar dat is toch wat te simpel. De eerste demonstratie in Cairo was een mix van salafis, ultra’s (voetbalhooligans; zij waren het waarschijnlijk die de Amerikaanse vlag omlaag haalden en de zogenaamde Al Qaeda vlag lieten wapperen) en kleine groepen koptische activisten. De situatie in Libië lijkt anders. Daar zouden de protesten wel eens een afleidingsmanoeuvre geweest kunnen zijn voor een geplande aanval waarbij helaas de Amerikaanse ambassadeur een tragische dood is gestorven. De groep die aanvankelijk demonstreerde werd daar vrij snel gevolgd door individuen met zware wapens en raketten. Dat is niet verbazingwekkend; niet alleen is Libië ongeveer verdronken in wapens tijdens de opstand, burgers hebben tijdens de opstand tegen Khadafi ook nog eens allerlei wapenopslagplaatsen van het leger geplunderd. De situatie waarin burgers veel zware wapens hebben is nog steeds niet veranderd en de overheid heeft geen enkele greep op de privé milities. Na Libië en Egypte volgden ook andere landen zoals Jemen, Saoedi-Arabië, Marokko, Somalië, Nigeria, Sudan, Irak, Iran, Pakistan, Bangladesh en de Golfstaten. In de Golfstaten waren de demonstraties meestal vreedzaam.

Zetten we de protesten uit op een kaart zoals The Atlantic deed dan zien we dat de generaliserende koppen zoals ‘moslims boos’, ‘protesten in de moslimwereld’enzovoorts niet helemaal hout snijden. De protesten vinden vooral plaats in het Arabische Midden-Oosten en Noord-Afrika. In India en Indonesië zijn nauwelijks protesten (een stuk of twee totnutoe). Sub-Sahara Afrika, centraal Azië, Zuidoost Azië, Turkije, Rusland, China, de VS en Europa kennen nauwelijks of geen protesten. De vraag is natuurlijk of ze in China überhaupt wel kunnen demonstreren, maar in landen als de VS, Nigeria, Turkije, Ethiopië en binnen de EU kan men dat wel. Wanneer je alle demonstranten totnutoe bij elkaar optelt en ziet dat het in de meeste landen telkens om enkele honderden demonstranten gaat, dan kom je in totaal over de gehele wereld uit op zo’n 12.000 demonstranten, van de 1,2 miljard moslims. Vergelijk dat even met de aantallen van vorig jaar op bijvoorbeeld het Tahrir-plein. Natuurlijk is het wel zo dat gewelddadige aanvallen op de Amerikaanse ambassades en de dood van de Amerikaanse ambassadeur in Libië deze demonstraties een extra zwaar gewicht geven (zie vraag 7).

Protest tegen het geweld in Libië. Foto Ahmed Sanalla

5. Waarom demonstreert men?
Ja, met 12.000 demonstranten zou je kunnen stellen, om 12.000 verschillende redenen. Iedere groep zal ook zo haar eigen redenen hebben. Laten we er vier clusters uitpikken. Allereerst de profeet Mohammed. Antropologe Saba Mahmood stelde zich ten tijde van de Mohammed Cartoons de vraag waarom sommige moslims niet alleen boos waren over de tekeningen, maar deze ook opvatten als een persoonlijke aanval. Zij stelt dat voor veel moslims de profeet Mohammed niet alleen een belangrijke profeet is en een bewonderenswaardig persoon, maar het ideaalbeeld voor een leven als goed mens. Hoe de profeet met vrouwen omging, hoe hij met vijanden omging is een voorbeeld voor het dagelijks leven van velen. Hem belachelijk maken roept dan ook zowel sterke religieuze als persoonlijke gevoelens op. Wil dat zeggen dat die 1,2 miljard – 12.000 dergelijke gevoelens niet hebben? Sommigen misschien, anderen hebben ze wel degelijk. Er is dus meer nodig dan alleen deze verklaring.

De demonstraties vinden vooral plaats in die landen die instabiel zijn vanwege de recente opstanden (Egypte, Libië en Jemen) en/of waar de VS nu en/of in het recente verleden actief was in verband met de war on terror (Libanon is the odd one out hier). Voor veel landen gold dat ten tijde van de opstanden de jihadisten eigenlijk nagenoeg irrelevant waren. Deze film is een ‘uitstekende’ gelegenheid om iets van hun verloren terrein terug te winnen; anti-Amerikaanse en pro Al Qaeda sentimenten zijn daarbij vruchtbare grond, maar het is wel de vraag of aanvallen op burgers hen verder zullen helpen. In Libië demonstreerden de dag na de dood van de ambassadeur enkele honderden vrome conservatieve moslims (ouderen en jongeren) tegen het geweld. De situatie in Egypte is nog steeds instabiel en de, voor internationale waarnemers, volkomen inadequate reactie van president Morsi is wellicht te verklaren door de interne tegenstellingen tussen verschillende facties van de moslimbroeders, salafis en counterrevolutionaire krachten waartussen hij moet schipperen en die ook een ruimte scheppen voor andere groepen. In Libië vond de aanval plaats na de dood van een hoogeplaatst Al Qaeda lid; dat lijkt geen toeval. Met name de burgers van Jemen hebben de afgelopen jaren, net als Pakistan en Afghanistan, veel te verduren gehad van Amerikaanse drone-aanvallen gebaseerd op een beleid waarin iedereen die eruit ziet als een al qaeda persoon een legitiem doelwit is. Hierbij zijn veel kinderen en andere onschuldige burgers gedood. Het anti-amerikanisme komt dus niet uit de lucht vallen. Tientallen jaren van Amerikaanse steun voor onderdrukkende regimes (en voor Israël), een invasie van Irak (tot stand gekomen doordat de VS iedereen bedroog) en daarop volgende verwoesting van het land, de drone-aanvallen, zouden wel eens veel belangrijkere verklaringen kunnen zijn voor de woede dan de film. Cynischer gesteld, wie is er eigenlijk barbaars?

Een ander cluster van opvattingen kom ik vooral in Europa tegen (Engeland, Duitsland en Nederland); het idee dat moslims moeten laten zien dat er niet met hen te sollen valt. De opvatting dat moslims zich niet zo moeten aanstellen vanwege een stomme film zien deze mensen als gevaarlijke onderdanigheid; de islam is sterk en dat moet je laten zien anders blijven mensen over je heen lopen. Men vindt dat reguliere moslimorganisaties zich verkocht hebben aan de overheid en daarmee moslims in een ondergeschikte en onwaardige positie hebben gebracht. Gezien de lage aantallen demonstranten in Europa (ook in het verleden) zou je kunnen stellen dat men niet zo succesvol is in dit opzicht, maar dit verhoogt juist het gevoel van urgentie. Een laatste cluster betreft de politiek-religieuze entrepeneurs. Ik noemde al de jihadisten die weer relevant willen worden en ook de andere bovenstaande sentimenten lenen zich uitstekend voor collectieve mobilisatie. Maar dat moet wel gebeuren. Rellen zijn zelden spontaan; ze worden geanticipeerd, kansen worden gepakt en ze worden gereguleerd. Tegenstellingen zijn nooit alleen etnisch of religieus (zie de verschillende groepen), maar de verschillende dimensies van bepaalde fenomenen worden door politieke entrepeneurs gereduceerd tot simpele wij-zij tegenstellingen; in dit geval op basis van religie. Dat gebeurde door de makers van de film en vervolgens door degenen die opriepen tot protesten of meer. De stemmen van de koptische kerk die fel afstand heeft genomen van de film of van de Amerikaanse ambassade in Cairo die voorafgaand aan de demonstraties de film veroordeelde, raken verloren in de ruis die optreedt door het werk van deze politieke entrepeneurs en de naweeën van de dood van de ambassadeur. Of sterker nog worden geïnterpreteerd als ongeloofwaardig of als onderdanigheid aan islam (dhimmi).

Ambassadeur Stevens in betere tijden

Morgen deel 2.

25 comments.

Closing the week 29 – Featuring Breivik: One Year After

Posted on July 22nd, 2012 by martijn.
Categories: Blogosphere, International Terrorism, Multiculti Issues, Religious and Political Radicalization.

Most popular on Closer this week:

Featuring One Year After Breivik

The Victims
Rest In Peace, Mona Abdinur – Utøya 22. juli 2011

Daily Kos: ….and there was LOVE

This girl of Bosnian origin survived by swimming away from Utøya, allthough she didn´t consider herself a good swimmer and the water was very cold (she got eventually picked up by a boat). Her father who had experienced the Serbian bombings of Sarajevo used to forever thankful for having found refugee in a peaceful and functional country and it was of couse surreal for him that his daughter should experience a grave terror attack in Norway. Like many others who was at Utøya she sent SMS to her family in the middle of the attack when she still didn´t know what was happening or whether she would survive.

Utøya one year on: victim’s family describe their loss – video | World news | guardian.co.uk

Bano Rashid, 18, was among the 69 people who died in a shooting spree by Anders Behring Breivik at a Labour youth camp on Utøya island on 22 July 2011. Days later she was the first victim to be laid to rest. A year on, her sister Lara, who survived the attack, and her parents, who had brought the family to Norway from Iraq in search of peace, are trying to cope with their loss.

Victims of the Norway Attacks – Multimedia Feature – NYTimes.com

Anders Behring Breivik, an anti-Muslim extremist, is accused of killing 77 people in an Oslo bombing and a shooting rampage at a summer camp for young political activists on July 22, 2011. Learn more about the victims by clicking on the images below.

Learning From Norway’s Tragedy – NYTimes.com
Remembering

As Norway’s foreign minister, I have been frequently confronted with these questions over the past year. Without prejudice to the ongoing legal proceedings, I believe these are key questions. How we, as independent nations and as an international community, should fight violent political extremism is at the heart of politics in the 21st century. I also believe that Norway’s experience after the attack has important lessons that may be relevant beyond our borders.

In Oslo, Evil Demystified With Civility – NYTimes.com

As the trial of Anders Behring Breivik opened in Oslo last week, a friend e-mailed from New York with a question: Was it not a bit weird, he asked, that officers of the court took time to shake his hand, offering courtesy, deference even, to a man who had openly boasted of killing 77 people last summer in Norway’s worst peacetime atrocity?

Norwegian king shows multiculturalism support / News / The Foreigner — Norwegian News in English.

Professor of Anthropology, Thomas Hylland Eriksen, told Dagsavisen about the King’s fourth visit to the area in less than a month that, “Groruddalen has long been considered as a stepchild in Norwegian society.”

“The fact the King is travelling here at this time is a clear message from the Royal family about the kind of society they want. One might quote the King’s grandfather, King Haakon, who said, ‘I am also the Communists’ King’. King Harald is doing something similar. In this way, he is showing that he is king for all people.”

Norway’s trial, and a democratic lesson | openDemocracy

The legal procedure in the case of Anders Behring Breivik, the perpetrator of the Norwegian massacre of July 2011, is a case-study of democratic values – in particular, that democracy is not a “what” but a “how”, says Thomas Hylland Eriksen.

Norway defies Breivik one year on « World On Sunday

“The bomb and the shots were intended to change Norway. People responded by embracing our values. He failed, the people won,” Prime Minister Jens Stoltenberg told the crowds, carrying red and white roses at the memorial in central Oslo.

Norway’s prime minister attends memorial service for those killed in Breivik attacks – video | World news | guardian.co.uk

The prime minister, Jens Stoltenberg, says the massacre has not succeeded in changing Norway and the Norwegian people. Stoltenberg spoke at a memorial service on Sunday, attended by members of the royal family, on the first anniversary of the attacks in Oslo and Utøya in which Anders Behring Breivik killed 77 people and injured hundreds more

Reflection
Norway – one year after: an open wound | openDemocracy

Populist right-wing politicians expressing extreme views on immigration, Islam and Muslims, have in general been confronted in the mediated public spheres to a much greater extent than before 22/7, as have extreme-right wingers. But how much else has moved on?

Conservative Think Tank Scholar Promotes Claim That Norway Terrorist Attacked Because He Was Censored | ThinkProgress

In the speech, flagged by the website Loonwatch, Hirsi Ali noted that she herself appeared in Breivik’s 1,500-word manifesto (Breivik reprinted a European right-wing article saying Hirsi Ali should win the Nobel Peace Prize). While she denounced Breivik’s views as an “abhorrant” form of “neo-fascism,” she then postulated that Breivik was driven to violence because his militant anti-multicultural views were not given a fair airing in the public discourse.

Anders Behring Breivik Attacks: Norway Remembers Massacre Victims On Anniversary

Norway on Sunday paused to commemorate the 77 victims of a bomb and gun massacre that shocked the peaceful nation one year ago, a tragedy that the prime minister said had brought Norwegians together in defense of democracy and tolerance.

From my blog
Belief and Violence: Anders Breivik and Wilders’ Freedom Party – C L O S E R — C L O S E R

As soon as it became clear that the perpetrator was a white Norwegian guy with some nativist and Wilders’ Freedom Party sympathies another game emerged. The link with Wilders’ ideology and rhetoric was immediately picked up by his opponents. Well first I should add that as soon as it appeared that the shooter was a blonde white guy the staunch anti-racists of the conservative and liberal right wing stated that this did not mean it wasn’t a Muslim and people discussed the alledged radical outlook of converts. After that proved to be nonsense in this case, the debate on the Internet turned to Wilders and his ideology. His supporters denying any responsibility by Wilders for the terrible attacks. A minority however, after the condemning the attack when they still thought it was Al Qaeda, were actually supporting the attacks for example by stating: ‘As things turn out now, the perpertrator is a right wing extremist. In that case the attack is the only correct answer to a totalitarian leftist state where right wing people are silenced‘. Another person stated on his photoshop blog (where he frequently attacks left wing and Muslim politicians in satirical photoshops) that the perpetrator should enlist in a new course: “Choosing sensible targets as an anti-islamist” thereby showing a picture of, what appears to be, an attack on the Kaaba in Mecca and the people who go there to the Hajj“. Satire of course. But these people constitute a minority as far as I can tell. Others condemn the attacks and as far as I can tell now most Freedom Party supporters I know abhor the attacks. The reactions on Twitter and Facebook however are starting to resemble the reactions towards (salafiyyah) Muslims after the murder on Van Gogh in 2004.

Radicalization Series V: Freedom Fighters, Conflict and Culture Talk – C L O S E R — C L O S E R

It is important I think to see how his ideas (but not his actions) not only are derived from bloggers and politicians but also who they resonate with and are grounded on a grassroots everyday level. I also think the Netherlands can give some clues to that and is relevant here since Breivik partly derived his inspiration from Wilders’ Freedom Party ideology. In this blog therefore I will present some material of the Dutch section of the Ethnobarometer research in which we held focus group discussions on issues of security and culture after 9/11, the murder of Van Gogh and the French riots and Muhammad Cartoons. The research was conducted in 2005 and 2006 and the focus groups consisted all of both Moroccan-Dutch and native Dutch citizens of Gouda (except one group that was a moderate right wing group of native Dutch citizens). We did not aim for a representative sample but for an even division with regard to age, gender and political preferences. I will focus mostly here on the statements of the native Dutch participants. It shows how people struggle with tolerance on the one hand (seen as an important part of Dutch identity) and fear of Islamization and Muslims on the other hand expressed by different modalities of culture talk. While in the case of Bawer, Breilvik and Wilders the presence of Islam and Muslims are seen as the cause of conflict and by definition leading to conflicts, the Ethnobarometer research also revealed mechanisms that can de-escalate conflicts.

0 comments.

Revisiting the Clash of Civilizations

Posted on April 11th, 2012 by martijn.
Categories: International Terrorism, Multiculti Issues, Religion Other, Religious and Political Radicalization.

In 1993 Samuel Huntington would write an article in Foreign Affairs that became highly influential in global politics: The Clash of Civilizations? According to Huntington during the Cold War societies were divided by ideological differences, such as the struggle between democracy and communism. In 1993 a few years after the end of the Cold War he proposed an alternative hypothesis: “The most important distinctions among peoples are [no longer] ideological, political, or economic. They are cultural” In this article and subsequent book (note the difference in title) he ‘discovers’ eight civilizations:

Sino: the common culture of China and Chinese communities in Southeast Asia, including Vietnam and Korea.
Japanese: Japanese culture as distinctively different from the rest of Asia.
Hindu: the core Indian civilization.
Islamic: Originating on the Arabian Peninsula, spread across North Africa, Iberian Peninsula and Central Asia. Arab, Turkic, Persian and Malay are among the many distinct subdivisions within Islam.
Orthodox: Russia. Separate from Western Christendom.
Western: Europe and North America.
Latin American: Central and South American countries with a past of a corporatist, authoritarian culture. Majority of countries are of a Catholic majority.
Africa: He is not sure if Africa should be mentioned since it lacks a sense of a pan-African identity, nevertheless he claims that Africans are increasingly developing a sense of African Identity.

Watch here an interview with Huntington:

Since then his thesis has been widely discredited but gained new prominence after 9/11 that seemed to fulfil the prophecy of the clash of civilizations with regard to Islam (his reference to other civilizations has become blurred from the start). One of his main critics was Edward Said, who wrote the widely acclaimed and criticized Orientalism.

Said’s critique is valid and justified, nevertheless ‘the Clash’ is the basis of much contemporary thinking on Islam in politics ranging from left wing to radical nativist parties (albeit with important distinctions of course). When used in political rhetoric combined with atrocities such as 9/11 messages such as these become seemingly incontestable because reality is reduced in such a way as to be seen as inherent in the way things are. Because it refers back to actual incidents in which Muslims played a role and is informed by the widespread logic of essentialism, the rhetoric becomes predictable. At the same time such references provide authority to the central message that Islam is a religion that incites to violence and hatred. As such Huntington’s thesis contributes too, is part of and is the expression of a ‘culturalization of politics’:Slavoj Zizek- Tolerance as an Ideological Category

political differences, differences conditioned by political inequality, economic exploitation, etc., are naturalized/neutralized into “cultural” differences, different “ways of life,” which are something given, something that cannot be overcome, but merely “tolerated.” To this, of course, one should answer in Benjaminian terms: from culturalization of politics to politicization of culture.

It is the War on Terror that has become the symbolic enactment of the clash of civilizations. See the next documentary of Al Jazeera The 9/11 Decade – The Clash of Civilizations?:

0 comments.

Folk Devils: He is a Salafist!

Posted on March 29th, 2012 by martijn.
Categories: Activism, International Terrorism, ISIM/RU Research, Religious and Political Radicalization.

In the last twelve months several violent attacks have shocked Europe. In July there was the terrorist attack by Anders Breivik in Norway, in Germany a series of violent attacks against, among others, migrants have been revealed and in the last weeks an attack at a Shiite mosque in Brussels and the killings of two soldiers and a pupil and two teachers of a Jewish school in France sent shock waves through Europe. In the case of Brussels and France people quickly pointed out that the perpetrators were salafists as a synonym for radical Muslims and Islam. In the case of Breivik psychological factors have been a prominent frame to explain his behaviour (and his ideology is often seen as the result of his disturbed mind) and in the German case socio-economic factors have been discussed in relation to the neo-nazi ideology of the perpetrators. In the Belgian and French case however the reference to salafism seems to work as a sort of self-explanatory frame: ‘ahh, he is a salafist? No wonder he shoots Jews / Throws a bomb into a Shiite mosque’. This shows not only a limited understanding of Salafism but also how our perception of Islam, Muslims and violence on the one hand and the ideal European society on the other hand is limited by the dichotomy between liberal and radical Islam.

What is Salafism?
What Salafism is or does, is not so easy to point out. Salafism can refer to all kinds of movements in Islam claiming to represent an ‘authentic’ Islam as practiced by the first generations of Muslims. As such it is by definition heterogeneous and sometimes the differences among them are more important than their similarities. Salafism is also often conflated, wrongly so, with reformers such as ‘Abduh and Rida in the 19th and 20th century. Often labelled as a ‘radical’ ‘extremist’ ‘fundamentalist’ branch of Islam in my research I prefer to conceptualize it as a utopian movement with a clear imbrication of Salafism and Saudi Wahabism from the 1970s onwards:
Radicalization Series IV – Salafism as a Utopian Movement – C L O S E R — C L O S E R

a movement trying to revitalize Islam based upon a homogenuous ideal of Islam of the days of the first generation Muslims. The Salafi movement aims to cleanse Islam from so-called non-Islamic accretions, such as Sufism, Shi‘a Islam, or local practices and doctrines, which have sullied a “pure” Islam (Meijer, in Global Salafism). The only way to lead a pure and authentic life and to inherit paradise is to return to the period of the prophet Muhammad and his companions and to emulate their lives. The sources of the Islam, the Qur??n and the ?ad?th are seen as the written version of the authentic and pure Islam. All human action has to be covered by the sources of Islam to be legitimate, otherwise they are condemned as bid’a or worse: in some cases such illegitimate acts may lead to takfir. Moreover since the prophet Muhammad is considered to be an exemplary, perfect Muslim, the Sunna, a close reading of the Qurann and hadth are essential sources with guidelines for leading the correct life and staying on the righteous path. This applies to thought, behaviour as well as appearance. Based upon this ideal the movement tries to develop a lifestyle participants find more just and satisfying than at present. The transnational Salafi movement consists of local and global branches and is characterized by a loosely coupled network structure that is non-hierarchical and characterized by a segmentary-like mobilization and fission and fusion of several sub-networks. The different Salafi networks share the same doctrine of tawhid (the unity and uniqueness of God) as Wiktorowicz explains, but (contray to Wiktorowicz’ claim) do not agree on all aspects of this principle such as what constitutes belief and unbelief and how to interpret particular attributes of Allah. Furthermore, Salafi networks share the method of reading and interpreting the sources of Islam but they differ on the methods of worship and the manner of achieving their goals.

The Salafi movement is not a monolithic bloc or a homogeneous movement. The many diffences and antagonisms within the movement come about because of two tensions in Salafi doctrine and practice. Firstly, there is the question of how to deal with non-Muslims and Muslims who follow different doctrines and practice Islam differently. The claim of the Salafi movement that they teach and follow the ‘true’ Islam that should not be ‘contaminated’ by other influences makes them trying to shy away from others in order to protect Islam and Muslims against attacks. They idea however that they should proselytize makes it necessary that they also maintain an open and inviting attitude. Secondly, Salafi doctrines are based on a scriptural, literal and strict interpretation of Islam. There certainly is room for pragmatics but that does not really resolve the tension between the uncompromising moral standards in the doctrine and everyday life of Salafi Muslims where they encounter other people, ideas and rules.

On top of these tensions there is the issue of how engage the eternal and epic battle between right and wrong that characterizes much of the Salafi thought. The style and manner in which they try to resolve both tensions mentioned above, results from the answer they give to the latter question. Some networks completely shy away from engaging in politics while others have a strongly militant or violent way of solving the tensions while again others vehemently reject every form of political opposition and certainly violence. This means that the relation between Salafism and violence is not so self-evident. Recent research in the Netherlands by Roex, Van Stiphout and Tillie also shows that the relation between religious orthodoxy and political activism is rather weak. Certainly, religion or ideology can provide people with an agenda, sense of urgency, legitimization and inspiration for (violent) activism but in most cases engaging with Salafism and/or Jihadism pertains more to developing a sense of pride and empowerment than resulting in actions.

Salafi Islam as the new folk devil
A basic tenet of the recent debates and policies in Europe with regard to Islam and Muslims is treating both as outsiders who do not belong to the European moral community. This idea of community is based upon a homogenizing and idealized version of secular and sexual freedoms that underpin the idea of citizenship. Combined with recent changes in the public debates about Islam such as going from a consensual style to a confrontational style the dominant political praxis of secularism leads to stimulating and integrating a so-called ‘liberal’ Islam while excluding a more assertive version of Islam that is labelled as ‘radical. As such, while European secularism does not advocate the complete removal of religion in the public sphere, particular strands of visible Islam are categorized as ‘radical’ and therefore to be excluded from the public domain. One of the main functions of the distinction between ‘liberal’ and ‘radical’ Islam is to create unity among the political elites who are divided over the management of religion but agree that ‘radical’ Islam does not belong to Dutch society. In this context it is not difficult to understand why Salafism is controversial: face-veiling, inciting speeches, violent attacks justified by perpetrators who had affiliations with Salafi circles by referring to Islam and a transnational Muslim community are problematic for many people, including other Muslims. Also their views on for example homosexuality, the position of women, Shia Islam and sharia are at least controversial in the current context.

But there is more to it. At Connected in Cairo, Mark Allen Peterson points to Stanley Cohen’s work on ‘moral panics’ in a post on Mubarak, Salafis and Other Folk-Devils in Egypt’s Sectarian Violence « CONNECTED in CAIRO

Stanley Cohen discusses the ways in which complex social phenomena are converted into fairly straightforward narratives about the breakdown of some set of cultural values. What makes the narrative powerful is its ability to offload the breakdown onto some real or imagined group of people, who serve as “visible reminders of what we should not be” (Cohen 2002:2).

Why are so many issues with regard to Islam and Muslims perceived as problems coming from radical Islam instead of problems of inequality, injustice or psychologies? Why is the remedy that is sought liberal Islam instead of policies aiming to combat social and economic deprivation and to implement a sincere and true recognition of Islam as a European tradition of more than 1000 years? The reason for that is that the above mentioned culturalization naturalizes differences and problems into cultural differences and problems that to a certain extent can be tolerated but if they go to far they should be banned because they threaten the social cohesion and security of society. In this case Salafism has become the folk devil, the poster boy for radical Islam that threatens the cultural values; they are, in Cohen’s words, the visible reminders of what we should not be.

Doesn’t matter that Mohammed Merah exhibited some features that doesn’t really fit a Salafi lifestyle, or that he apparently decided to go to the Jewish school after being to late to carry out another attack on soldiers, the fact that he had some ties to a radical organization that somehow has some Salafi tendencies (among many other things), that many jihadi circles are against carrying out attacks against people in Europe (let alone children), that some Salafi circles clearly denounce any form of violence, the guy is a representative of radical Islam with practices from the Middle Ages. This media en political narrative of the Salafi folk devil allows the political elite ánd the violent militants to do several things.

It excuses them from critically investigating their own policies and institutions. As Sarkozy has said, against the background of the upcoming elections, these are the crimes of a monster and a fanatic deserving no explanation and no excuses and certainly not a reflection about France, politics and institutions.
It takes the ideology and claims of militants as self-explanatory and self-evident. They do it because of their fanatical ideology that creates a sense of belonging with Palestinian children. No matter what these children think about that or how plausible that claim is.
It allows the political elite to appear as rational, realistic and tolerant at the same time, contrary to extreme nativists such as Le Pen and Wilders. They do not attack Islam in general or all Muslims, no they only attack radicals. Nevermind that stating that these radicals are fanatics, means that they only take Islam as it is to the extreme, but logical consequence. Again, a claim made by the radical themselves as well.
It allows them to reduce the pluralistic nature of Islam and of the religiosity of Muslims into a simple opposition between liberal and radical and impose that opposition on Muslims. Research by Wendy Ann Pojmann shows a similar mechanism with regard to Muslim women’s associations in France and Italy. While the French organization has a strong platform as they accommodate to the existing discourse on liberty and equality, the Italian counterpart has the freedom to resist the idea of assimilation but has no platform. Both organizations and their performance are therefore the product of specific historical and contemporary political circumstances.
It serves to treat Muslims and Islam still as outsiders: partly to be reformed and when they are politically submissive to be integrated, partly to be excluded. An easy framework that gives a sense of control in an age wherein because of individualization and globalization social cohesion is not that strong and wherein nation-states try to regain control by strict laws and security measures. It neglects that for example Muslims who serve in the army were victims in France as well; most of the attention is given to the victims at the Jewish school.
It allows politicians to frame policies with regard to Islam as security issues and matters of tolerance; an attempt to de-politicize citizenship and power.

Note that the responses after the murders in Germany and in Norway produce similar results. Pointing to the psychological factors in Breivik’s case and to neo-nazi’s in the German care makes any reflection on whether our society systematically creates conditions for such horrific acts redundant or (given Sarkozy’s point of view) even immoral. Something similar pertains to Muslims. Commentators who argue that for example socio-economic conditions, exclusion and so on are not sufficient to explain these acts and that such explanations reduce Muslims to people without agency are correct. The imposition however of the good vs. bad Muslim dichtomy on Muslims makes internal debates very difficult. People who point to the risk of inciting speech, the need of reform, or other factors among Muslims that may or may not contribute to these acts, are quickly categorized as giving in to the racists. While the ones who counter such explorations and explanations are quickly seen as radicals or at least sympathizing with them. If people take up a middle way position or one that transcends the dichotomy their loyalties are questioned, both by insiders and outsiders. The dichotomy between liberal Islam and radical Islam therefore emphasizes the need for reform in Islam, but in practice actually prevents that. The dichotomy therefore says more about current society and politics in Europe than about Islam and Muslims.

1 comment.

Closing the Week 12 – Featuring The Rise and/or Waning of Radical Islam?

Posted on March 25th, 2012 by martijn.
Categories: Blogosphere, International Terrorism, Society & Politics in the Middle East.

Brussels
Islam in Europe: Brussels: Imam dies in Salafist attack on Shia mosque

Brussels: Imam dies in Salafist attack on Shia mosque

Belgian mosque attack baffles both Brussels police and local Muslims | FaithWorld

A firebomb attack on a Shi’ite Muslim mosque in Brussels that killed a popular local imam triggered an anti-terrorist investigation on Wednesday, but police remained uncertain of the detained suspect’s identity and local Muslims baffled about his motives.

Call for unity after killing of imam – The Irish Times – Wed, Mar 14, 2012

THE KILLING of an imam in an arson attack on a Shia mosque in Brussels was widely condemned yesterday as Muslim leaders called for unity.

The Shia-Sunni Divide: Myths and Reality – Carnegie Middle East Center – Carnegie Endowment for International Peace

While there appears to be a consensus that sectarian violence is no longer limited to Iraq but has expanded to influence developments from the Gulf to Lebanon, public debate in the Arab world offers interesting insights about how both sides view the possible repercussions of deepening sectarian divisions.

The consensus in both Sunni and Shia circles appears to be that attempts to emphasise Sunni- Shia rivalries are intended to deflect attention from both the US occupation of Iraq and continuing Israeli aggression.

Toulouse
Toulouse killings: Death in the morning | The Economist

CANDIDATES for France’s upcoming presidential election suspended campaigning today after the massacre of three young Jewish schoolchildren, and one adult, in a religious school in Toulouse, in south-west France.

French Salafi militant’s road to radicalisation from Toulouse to Kandahar | FaithWorld

For Mohamed Merah, the Frenchman suspected of killing four Jews and three Muslim soldiers in southwestern France, the road to radicalisation ran from Toulouse to Kandahar in Afghanistan.

Toulouse Siege Over: Minister Confirms Terror Suspect Merah Is Dead – SPIEGEL ONLINE – News – International

The man thought to be responsible for killing seven in a murder spree in southern France is dead, French Interior Minister Claude Guéant confirmed on Thursday. Mohamed Merah, who claimed he belonged to al-Qaida, had brought the country to a near standstill after killing three soldiers and four people at a Jewish school.

.:Middle East Online::Toulouse siege over: Suspect jumps to his death in hail of bullets:.

Self-professed Al-Qaeda militant Mohamed Merah died during a police assault on his besieged flat after jumping out the window while still shooting, Interior Minister Claude Gueant said.

Mohamed Merah
Le Nouveau Normal – By Justin Vaïsse | Foreign Policy

The sociological profile of Mohamed Merah is a sad copy of that of his jihadist predecessors of decades past, from Herve Djamel Loiseau to Zacarias Moussaoui: It includes social relegation, identity troubles, and a feeling of injustice, mixed with petty crime, Islamist radicalization (not in a regular French mosque but while serving time in prison), then travel to Afghanistan and Pakistan. These are not deeply religious men, but rather actors crazed by a desire to take destiny into their own hands and live a more fulfilling life by appointing themselves defenders of victimized Muslims.

AFP: French shooting suspect’s journey from petty crime to jihad

Born in the southwestern French city of Toulouse on October 10, 1988, Merah had been tracked for years by France’s DCRI domestic intelligence service, but nothing suggested that he was preparing a major crime.

French suspect showed no sign of militant leanings – Boston.com

Just a few weeks ago, Mohamed Merah partied at a nightclub, and an acquaintance noticed nothing out of the ordinary. Another friend said the former car body shop worker liked to talk about “cars, bikes, girls and sports.’’

Toulouse siege: Mohamed Merah’s transformation to angry young jihadist – Telegraph

Mohamed Merah’s descent into darkness began in the grim housing estates on the edge of Toulouse.

ICSR – The International Centre For The Study Of Radicalisation And Political Violence

News reports today have linked the Toulouse gunman responsible for the murders of seven people, now identified as French citizen Mohammed Merah, to a recently banned French extremist group with connections to Britain.

Named Forsane Alizza (FA – the Knights of Pride), the group bears many similarities to the UK-based al-Muhajiroun/Islam4UK network.

A Tragedy in Toulouse – By Eric Pape | Foreign Policy

In isolation, the attack might appear to be the act of a lunatic, probably an anti-Semitic one, but an array of factors make this attack into something even more troubling, particularly that it is the third murderous attack in eight days — and that all seem to be linked to race and/or religion.

The Fallout from Toulouse – By Eric Pape | Foreign Policy

Merah’s demise put an end to a saga that has shaken a nation already anxious about its sputtering economy and a nerve-wracking election campaign in which economic and xenophobic populism risks becoming the norm. But the 10-day rampage of the “motor scooter killer” was like nothing France has ever seen. The French have become sadly accustomed to hostage crises, radical and anti-Semitic bombings, and assassinations in recent decades, but a Natural Born Killers-style murder tour by motor scooter was something else. In a country where guns are relatively rare, a single man executed three French paratroopers of North African descent, seriously wounded a black soldier, and engaged in a callous assault on a Jewish school in Toulouse before going down firing. For most French people, this could only take place in America — or in a Hollywood film.

Toulouse Killings Illuminate Salafist-Far Right Alliance in France | World | AlterNet

A Salafist group in France linked to the Toulouse killings is in an open alliance with neo-fascist figures and extreme right-wing Catholic groups.

New Laws Pushed by Nicolas Sarkozy After Toulouse Massacre Go Too Far – The Daily Beast

The French president is overreacting to France’s 9/11 with proposals for laws that criminalize traveling abroad for terrorist indoctrination, and consulting jihadist websites. Both would be disastrous for France, says Barry Lando.

Behind the Toulouse Shootings – Tariq Ramadan

Religion was not Mohamed Merah’s problem ; nor is politics. A French citizen frustrated at being unable to find his place, to give his life dignity and meaning in his own country, he would find two political causes through which he could articulate his distress : Afghanistan and Palestine. He attacks symbols : the army, and kills Jews, Christians and Muslims without distinction. His political thought is that of a young man adrift, imbued neither with the values of Islam, or driven by racism and anti-Semitism. Young, disoriented, he shoots at targets whose prominence and meaning seem to have been chosen based on little more than their visibility. A pathetic young man, guilty and condemnable beyond the shadow of a doubt, even though he himself was the victim of a social order that had already doomed him, and millions of others like him, to a marginal existence, and to the non-recognition of his status as a citizen equal in rights and opportunities.

Radical Salafists on the rise in Germany | Germany | DW.DE | 11.03.2012

While right-wing terrorism is currently the focus of attention in Germany, the threat posed by religiously motivated extremism remains. Radical Salafists are considered especially dangerous.

Despite shootings, extremist Islam waning in France: experts | Radio Netherlands Worldwide

Muslims in French suburbs remain vulnerable to extremist indoctrination but those lured into radicalism are an “ultra-minority” and the spread of jihadism is declining, experts say.

Dutch
‘Die Islam is verderfelijk’ – AMSTERDAM – PAROOL

Waarin heeft Breivik gelijk?

‘We lijden enorm onder de politiek correcte opvatting dat je de islam niet mag bekritiseren. Dat zie je overal en dat belemmert een open debat over de islam enorm.’

En plots was daar de islam – Religie – TROUW

De Britse schrijver Tom Holland laat treffend zien dat het orthodoxe verhaal van het ontstaan van de islam zwakker is dan het lijkt. Maar hij had nog wel een stap verder mogen gaan

Leestip: ‘De vrijheidsimpuls van de islam’ : Nieuwemoskee

In de islam staan de vrije wil en de predestinatie op gespannen voet met elkaar – maar geldt dat niet voor iedere religie? In de bundel De vrijheidsimpuls van de islam bespreken Ibrahim Abouleish, Christine Gruwez, John van Schaik en Cilia ter Horst verschillende aspecten van de spanning tussen vrijheid en predestinatie in de islam. Met een voorwoord van Abdulwahid van Bommel.

Oprecht geloven in vrijheid (III): casus islam in het gedoogakkoord

In het artikel in Ars Aequi worden, aan de hand van het kader uit deel II van deze miniserie, de volgende actuele casus behandeld: het gedoogakkoord, het boerka-verbod, weigerambtenaren en de SGP, en ritueel slachten en mannenbesnijdenis. In deze post staat de eerste casus centraal.

Salafisme: Is islam ongeneeslijk ziek? De ontwikkeling van Al Qaeda in een notendop | Stichting Iman

Een van de hoofdartikelen uit de eerste editie van MUHARRAM Magazine. Met uitdrukkelijke toestemming van de houder van dit artikel geplaatst.

0 comments.

Salafisme: de vijand die we graag haten

Posted on March 24th, 2012 by martijn.
Categories: International Terrorism, ISIM/RU Research, My Research, Religious and Political Radicalization.

De recente gewelddadige acties tegen een sji’itische moskee in Brussel en de schietpartijen in Frankrijk hebben veel mensen geschokt. In beide gevallen werd al snel in de richting van het ‘salafisme’ gewezen als synoniem voor de radicale islam. Er zijn niettemin genoeg signalen dat de vermeende dader in Toulouse er een levensstijl op na hield die wellicht niet zo salafistisch is (zoals uitgaan e.d.) en er is nauwelijks discussie over zijn psychische gesteldheid. Het lijkt alsof geweld door moslims altijd wordt herleid tot islam of salafisme en niet tot psychologische of sociale achtergronden.

Maar wat is salafisme eigenlijk? Dat laat zich niet zo makkelijk omschrijven maar in het algemeen kunnen we salafisme zien als een islamitisch utopische beweging. Een beweging die de islam wil revitaliseren op basis van een ideaalbeeld van de eerste drie generaties moslims. Met dat ideaalbeeld proberen salafisten een hedendaagse levensstijl te ontwikkelen die men bevredigender en rechtvaardiger vindt dan hun oude levensstijl. Het gaat om netwerken van moslims die proberen en claimen de islam, zoals die in deze tijd door moslims gepraktiseerd wordt, te zuiveren van allerlei tradities die oorspronkelijk niet tot de islam zouden behoren.

De salafibeweging of denkrichting is niet homogeen. De splitsingen binnen de salafibeweging komen voort uit een tweetal spanningen. Allereerst is er de vraag hoe om te gaan met andere moslims die een andere invulling van het geloof er op na houden. De claim van de aanhangers van de salafinetwerken dat zij de ware islam vertegenwoordigen en uitdragen, maakt dat zij afstand houden tot andere moslims (en tot niet-moslims). Tegelijkertijd nemen ze een zekere openheid in acht ten einde moslims en niet-moslims te kunnen bekeren tot de ‘ware’ islam. Ten tweede zijn de doctrines van salafisten gebaseerd op de geschreven bronnen van islam met een zeer strikte, letterlijke, uitleg. Dit stelt echter zware eisen aan de individuele moslim. Deze is immers op tal van verschillende terreinen actief waar andere mores heersen zoals werk en school. Daar komt bij dat binnen het salafisme het idee leeft dat men in een epische strijd tussen goed en kwaad is verwikkeld. De precieze invulling van dat idee, dat zowel spiritueel als politiek kan zijn, bepaalt of men in een meer militante of meer gematigde stijl omgaat met bovenstaande spanningen. Er zijn netwerken en groepen die zich compleet afzijdig houden van politiek, maar er zijn ook groepen die er een zeer militante en zelfs gewelddadige praktijk op na houden: de jihadisten. Het is met name deze laatste groep die een mogelijke dreiging oproept.

Uit bovengenoemde spanningen en daaruit voortvloeiende interne tegenstellingen blijkt al dat de relatie tussen salafisme en geweld niet zo eenduidig is als wel wordt gesuggereerd. In een recent onderzoek van Roex, Van Stiphout en Tillie bleek dat het verband tussen ‘religieuze orthodoxie’ en politiek activisme zwak is. Weliswaar kunnen mensen aan een religie of een ideologie inspiratie, een gevoel van urgentie en een legitimering voor gewelddaden ontlenen, maar in veel gevallen is een gevoel van ‘empowerment’ belangrijker dan de uitgevoerde of uit te voeren daden. Dat het salafisme in de huidige politieke context zoveel aversie oproept is overigens niet zo verwonderlijk. Er zijn enkele gewelddadige acties geweest van moslims die banden hadden met het salafistische circuit en zich beriepen op salafistische doctrines: denk aan Mohammed Bouyeri die Theo van Gogh vermoordde (ook al was zijn gedachtegoed een mengeling van diverse islamitische en christelijke stromingen). Ook de standpunten met betrekking tot homoseksualiteit, de positie van de vrouw, de sji’itische islam en sharia zijn in de huidige Europese context op z’n minst controversieel.

In de discussie over islam in Europa zien we dat een ideaalbeeld geschapen wordt van Europa als een bakermat van moderniteit, seculiere en seksuele vrijheden waarbij het zeer negatieve beeld over de islam de ultieme ‘ander’ is. Tegelijkertijd zien we dat er over het hele politieke spectrum (met uitzondering van nativistische partijen zoals de PVV en Front National) een onderscheid gemaakt wordt tussen de liberale en de radicale islam. De liberale islam zou in Europa geïntegreerd kunnen worden, terwijl de radicale islam hier niet thuishoort en bestreden zou moeten worden. Daarmee wordt het pluralisme dat de islam en de religieuze beleving van moslims kenmerkt, teruggebracht tot twee simpele opposities waar men zelf niet om gevraagd heeft: radicaal en liberaal. In beide gevallen blijven moslims buitenstaanders in Europa, hetgeen we terugzien in de belangstelling voor de politieke moorden in Frankrijk. Er is veel aandacht voor de schietpartij op de joodse school in Toulouse, maar de vermoorde moslim soldaten in Montauban komen amper over het voetlicht. Het salafisme is ‘the poster boy’ voor de tegenstelling radicale vs. liberale islam, een indeling die meer zegt over de huidige politieke situatie in Europa dan over salafisme zelf.

Zie ook:
Terrorist van Toulouse in het schemergebied van salafisme en jihadisme « CarelBrendel.nl

Ramadan is niet de enige die het religieuze aspect van de terreur van Toulouse probeert weg te wassen. Tevergeefs. Er valt namelijk niet te ontkomen aan de motivering van de terrorist, de claims van de jihadistische organisatie Jund al-Khilafah, en de biografie van Merah.

Toulouse, de Eenling en het Discours | Wijblijvenhier.nl

De manier waarop wij praten, schrijven, bloggen en tweeten over dit soort nare daden van mensen, is mede bepalend voor hoe wij onszelf en anderen definiëren.

6 comments.

Uitstel of afstel – Nederlandse militairen weg uit Mali?

Posted on February 9th, 2012 by martijn.
Categories: Guest authors, International Terrorism, Society & Politics in the Middle East.

DEN HAAG/BAMAKO • De training van tientallen Nederlandse mariniers en commando’s in Mali is afgeblazen. De Malinese regering en de Amerikaanse organisator AFRICOM vinden het er te gevaarlijk vanwege de bloedige burgeroorlog, zegt Defensie.

De afgelopen weken zijn bij gevechten tussen rebellen en het regeringsleger veel doden gevallen. Zo’n 15.000 Malinezen zijn het land ontvlucht.

De Nederlandse militairen zouden meedoen aan de internationale anti-terreuroefening Flintlock. Acht westerse landen trainen militairen uit acht Afrikaanse militairen voor hun strijd tegen de Noord-Afrikaanse tak van al-Qaeda.

Aan de training die later deze maand in het onrustige Noord-Mali gepland stond, zouden 2000 militairen meedoen. Maar na de aanval op enkele steden in de regio door Toeareg-rebellen kan de Malinese regering de veiligheid niet garanderen.

Bronnen meldden deze krant al dat de trainingslocaties in het noorden waren geschrapt. Ook zeiden enkele westerse landen dat ze minder militairen zouden sturen.

,,Het leger kan niet overal zijn,’’ zegt Willem Snapper, een Nederlander in Mali. ,,Het gebied is te groot en er zijn te weinig militairen.’’

Volgens Defensie was Nederland niet betrokken bij het besluit om Flintlock te annuleren en is een dergelijk dergelijk verzoek ook niet gedaan. ,,AFRICOM en de Malinese autoriteiten zijn verantwoordelijk voor de beveiliging van de locaties,’’ zegt woordvoerster Marloes Visser.

Bronnen in Mali zeggen dat Flintlock ‘zeer waarschijnlijk’ niet doorgaat, maar de Amerikanen willen niets bevestigen.

AFRICOM is verbaasd over het bericht uit Nederland. Een zegsvrouw van de Amerikaanse ambassade in Mali spreekt alleen van ‘uitstel’ en niet van ‘afstel’.

Volgens Defensie geldt deze twijfel alleen nog voor het ‘eindsymposium’. De Nederlanders maken de voorbereidende training in Senegal en Burkina Faso af en keren daarna terug.
De SP en D66 eisen in Kamervragen opheldering van defensieminister Hans Hillen. Ze willen weten of hij de risico’s van de missie in Mali vooraf niet onderschat heeft en of Nederland wel meedoet aan een vervolg van Flintlock.

Tonny van der Mee en Jeroen Kostense zijn onderzoeksjournalisten. Dit stuk stond, in een iets andere versie, eerder in het AD en in verkorte versie in het Parool. Dit stuk is een update van een eerdere bijdrage: Nederlandse leger & Flintlock – Trainen of vechten in de Sahel.

1 comment.

Nederlandse leger & Flintlock – Trainen of vechten in de Sahel

Posted on February 5th, 2012 by martijn.
Categories: Guest authors, International Terrorism, Society & Politics in the Middle East.

Guest Authors: Tonny van der Mee en Jeroen Kostense

Dertig Nederlandse commando’s en mariniers zijn naar Afrika vertrokken voor de grote anti-terreuroefening Flintlock. En dat uitgerekend in Mali, waar een ontvoerde Nederlander nog altijd spoorloos is, al-Qaeda trainingskampen heeft en rebellen een bloedige strijd voeren met de regering. ‘De minister doet alsof het een training op de Veluwe is met een hek eromheen. Dat is niet zo.’

Flintlock: Training of Operatie?

Zo roerig als de politieke discussie rond de politiemissie in Kunduz is, zo stilzwijgend trainen Nederlandse elitetroepen Afrikaanse militairen in de Sahel voor de strijd tegen terrorisme. Interpol noemt de Sahel ‘het nieuwe Afghanistan’ , vanwege de criminele drugsbendes, zwaarbewapende rebellen en Noord-Afrikaanse tak van al-Qaeda (AQIM).

Toch doet Nederland al sinds 2007 mee aan Flintlock, een internationale oefening binnen de Amerikaanse oorlog tegen terreur (Operation Enduring Freedom). De Nederlandse militairen zijn nu in Burkina Faso en Senegal om de Afrikaanse collega’s te trainen voor de eindoefening in Mali (22 februari tot en met 24 maart).

Ook de VS, Duitsland, Frankrijk, Italië, Spanje en Groot-Brittannië sturen militairen. Ze trainen speciale eenheden uit twaalf Afrikaanse landen in verkennen, eerste hulp, patrouilleren, schieten en controleposten inrichten. Het kabinet vindt het niet nodig Flintlock te melden aan de Tweede Kamer. Het is een ‘oefening’ en ‘geen operationale inzet’.

video Flintlock 2007, MdK

Maar volgens de SP en defensiespecialist Ko Colijn is Flintlock vergelijkbaar met de omstreden politiemissie in Kunduz. ,,In feite is het hetzelfde verhaal als Kunduz. Goed bewapende Toeareg-rebellen die eerst in Libië zaten, zijn nu afgezakt naar de Sahel en zorgen voor een oorlogssituatie in Mali. Het is daar zeer gevaarlijk.’’ Daarom vindt hij dat het kabinet deze ‘oefening’ moet melden aan de Tweede Kamer. ,,Het gaat om de vraag: waar ligt de grens tussen trainen en deelname aan een actieve operatie.’’ SP en D66 eisen opheldering van defensieminister Hans Hillen. ,,De omstandigheden zijn gewijzigd,’’ zegt SP-Kamerlid Harry van Bommel. ,,Dat was bij de regering bekend. Toch doen we, tegen beter weten in, mee. Dat is onverstandig. Het is wachten op incidenten. En als er wat gebeurt, kan het goed zijn dat dit wordt stilgehouden.’’ D66-Kamerlid Wassila Hachchi wil met spoed van Hillen weten of de veiligheid van Nederlandse militairen gegarandeerd kan worden gezien de huidige burgeroorlog. ,,Kunnen we nog wel spreken van een trainingsmissie? Ik wil snel de onderste steen boven hebben, aangezien onze troepen er binnenkort al zitten.’’

Matrix van geweld

Dat uitgerekend Mali nu gastheer is, is pikant. Flintlock vond daar – met Nederlandse deelname – ook in 2007, 2008 en 2010 plaats. Maar sindsdien is de veiligheid in het grensgebied met Algerije en Niger aanzienlijk verslechterd. Volgens een brandstofcontract van het Amerikaanse leger blijkt dat de training nu gepland stond op vijf plekken in dat risicogebied: Gao, Kidal, Menaka, Tessalit en Timboektoe. Voor al deze gebieden ontraadt Buitenlandse Zaken alle reizen. Daar bevinden zich kampen van al-Qaeda (AQIM). De terreurorganisatie gijzelt al ruim twee maanden de in Timboektoe ontvoerde Woerdenaar Sjaak Rijke. AQIM dreigt hem te doden als geprobeerd wordt hem te bevrijden. Bovendien zijn de voormalige huurlingen van Kadhaffi – voornamelijk afkomstig van de Toeareg bevolking – met veel wapens en geld teruggekeerd naar Noord-Mali (update: zie With Libyan Arms, Mali Fighting is Revived). Ze vechten een bloedige strijd met regeringstroepen en hebben twee beoogde trainingslocaties (Tessalit en Menaka) aangevallen. Daarbij zijn vele tientallen doden gevallen.

Vanwege de terreurdreiging en bloedige burgeroorlog verplaatst de Malinese regering de trainingslocatie. De oefening staat nu gepland op een basis in Kati, ten noordwesten van Bamako. Maar deze week is de onrust dus ook overgeslagen naar die steden met felle protesten tegen de regering. De risico’s voor Nederlandse militairen zijn erg groot. Defensieminister Hans Hillen zei vorig jaar dat Nederlanders niet betrokken zijn geweest bij vuurgevechten, maar hij zegt ook niet dat dat uitgesloten is. Bovendien verstrekte Hillen de Kamer onjuiste informatie. In antwoord op SP-vragen na een publicatie in het AD, stelde hij dat de Nederlanders alleen op afgeschermde militaire terreinen trainen.

Dat blijkt niet het geval, zeggen Malinese en Nederlandse bronnen die bij Flintlock betrokken zijn (geweest). ,,De echte training, zoals het schieten, vond buiten in de woestijn plaats. En ’s nachts werd gepatrouilleerd.’’ Serge Doreleyers, die voor Defensie op de Vredesschool in Mali werkte, bevestigt dat. ,,Er wordt ook in het veld getraind. In dit soort gebieden is het diffuus waar het oefenterrein begint en ophoudt.’’ Doreleyers was in 2010 zijdelings betrokken bij Flintlock in Mali. De Nederlanders zaten op een basis in Gao. ,,Toen stond een oefening in Menaka gepland. Dat ging niet door vanwege de grote risico’s. Met Flintlock maak je ook een soort statement. Als je daar traint, weet je dat je bekeken wordt. Dat schrikt ook af.’’ SP’er Van Bommel:?,,De minister doet voorkomen alsof dit een oefening op de Veluwe is, op een terrein met een hek eromheen. Dat is niet zo. De militairen doen ‘training on the job’. Ze leiden mensen op die lokaal strijden tegen terrorisme, en gaan samen op pad. Je kunt vijandige elementen tegenkomen, of aangevallen worden.’’

Verplaatsing, verkleining en verdediging

Volgens Defensie doen dit jaar 2000 militairen aan Flintlock mee. Maar vorig weekend meldden Amerikaanse en Malinese vertegenwoordigers tijdens een briefing dat het er ruim duizend worden. Enkele westerse landen sturen minder militairen. Bovendien zijn alle trainingslocaties in het gevaarlijke noorden geschrapt. Ondanks de belofte dat Mali grond- en luchttroepen paraat heeft om in te grijpen, heeft het regeringsleger de handen vol aan de burgeroorlog. De Amerikanen zeggen terug te vechten als militaire bases worden aangevallen. Dat geldt ook voor de Nederlanders, zegt AFRICOM. ,,Elk mens heeft het recht zichzelf te verdedigen. Dus als de Nederlanders aangevallen worden, mogen ze terugschieten.’’ Defensie en Buitenlandse Zaken willen alleen kwijt dat de oefening vanwege de spanningen ‘mogelijk’ wordt verplaatst en in omvang beperkt. ,,De Malinese autoriteiten en Amerikaanse organisatoren nemen de noodzakelijke veiligheidsmaatregelen. Eventuele risico’s worden in de gaten gehouden. Nederland neemt zelf geen extra maatregelen.’’

Tonny van der Mee en Jeroen Kostense zijn onderzoeksjournalisten. Dit stuk stond, in een iets andere versie, eerder in het AD en in verkorte versie in het Parool. Voor meer informatie over Mali zie War on Terror and social networks in Mali door David Gutelius in vml. Isim Review en over de Sahel en Flintlock: U.S. Training in Africa Aims to Deter Extremists door Eric Schmitt in The New York Times

5 comments.

Nederlandse leger & Flintlock – Trainen of vechten in de Sahel

Posted on February 5th, 2012 by martijn.
Categories: Guest authors, International Terrorism, Society & Politics in the Middle East.

Guest Authors: Tonny van der Mee en Jeroen Kostense

Dertig Nederlandse commando’s en mariniers zijn naar Afrika vertrokken voor de grote anti-terreuroefening Flintlock. En dat uitgerekend in Mali, waar een ontvoerde Nederlander nog altijd spoorloos is, al-Qaeda trainingskampen heeft en rebellen een bloedige strijd voeren met de regering. ‘De minister doet alsof het een training op de Veluwe is met een hek eromheen. Dat is niet zo.’

Flintlock: Training of Operatie?

Zo roerig als de politieke discussie rond de politiemissie in Kunduz is, zo stilzwijgend trainen Nederlandse elitetroepen Afrikaanse militairen in de Sahel voor de strijd tegen terrorisme. Interpol noemt de Sahel ‘het nieuwe Afghanistan’ , vanwege de criminele drugsbendes, zwaarbewapende rebellen en Noord-Afrikaanse tak van al-Qaeda (AQIM).

Toch doet Nederland al sinds 2007 mee aan Flintlock, een internationale oefening binnen de Amerikaanse oorlog tegen terreur (Operation Enduring Freedom). De Nederlandse militairen zijn nu in Burkina Faso en Senegal om de Afrikaanse collega’s te trainen voor de eindoefening in Mali (22 februari tot en met 24 maart).

Ook de VS, Duitsland, Frankrijk, Italië, Spanje en Groot-Brittannië sturen militairen. Ze trainen speciale eenheden uit twaalf Afrikaanse landen in verkennen, eerste hulp, patrouilleren, schieten en controleposten inrichten. Het kabinet vindt het niet nodig Flintlock te melden aan de Tweede Kamer. Het is een ‘oefening’ en ‘geen operationale inzet’.

video Flintlock 2007, MdK

Maar volgens de SP en defensiespecialist Ko Colijn is Flintlock vergelijkbaar met de omstreden politiemissie in Kunduz. ,,In feite is het hetzelfde verhaal als Kunduz. Goed bewapende Toeareg-rebellen die eerst in Libië zaten, zijn nu afgezakt naar de Sahel en zorgen voor een oorlogssituatie in Mali. Het is daar zeer gevaarlijk.’’ Daarom vindt hij dat het kabinet deze ‘oefening’ moet melden aan de Tweede Kamer. ,,Het gaat om de vraag: waar ligt de grens tussen trainen en deelname aan een actieve operatie.’’ SP en D66 eisen opheldering van defensieminister Hans Hillen. ,,De omstandigheden zijn gewijzigd,’’ zegt SP-Kamerlid Harry van Bommel. ,,Dat was bij de regering bekend. Toch doen we, tegen beter weten in, mee. Dat is onverstandig. Het is wachten op incidenten. En als er wat gebeurt, kan het goed zijn dat dit wordt stilgehouden.’’ D66-Kamerlid Wassila Hachchi wil met spoed van Hillen weten of de veiligheid van Nederlandse militairen gegarandeerd kan worden gezien de huidige burgeroorlog. ,,Kunnen we nog wel spreken van een trainingsmissie? Ik wil snel de onderste steen boven hebben, aangezien onze troepen er binnenkort al zitten.’’

Matrix van geweld

Dat uitgerekend Mali nu gastheer is, is pikant. Flintlock vond daar – met Nederlandse deelname – ook in 2007, 2008 en 2010 plaats. Maar sindsdien is de veiligheid in het grensgebied met Algerije en Niger aanzienlijk verslechterd. Volgens een brandstofcontract van het Amerikaanse leger blijkt dat de training nu gepland stond op vijf plekken in dat risicogebied: Gao, Kidal, Menaka, Tessalit en Timboektoe. Voor al deze gebieden ontraadt Buitenlandse Zaken alle reizen. Daar bevinden zich kampen van al-Qaeda (AQIM). De terreurorganisatie gijzelt al ruim twee maanden de in Timboektoe ontvoerde Woerdenaar Sjaak Rijke. AQIM dreigt hem te doden als geprobeerd wordt hem te bevrijden. Bovendien zijn de voormalige huurlingen van Kadhaffi – voornamelijk afkomstig van de Toeareg bevolking – met veel wapens en geld teruggekeerd naar Noord-Mali (update: zie With Libyan Arms, Mali Fighting is Revived). Ze vechten een bloedige strijd met regeringstroepen en hebben twee beoogde trainingslocaties (Tessalit en Menaka) aangevallen. Daarbij zijn vele tientallen doden gevallen.

Vanwege de terreurdreiging en bloedige burgeroorlog verplaatst de Malinese regering de trainingslocatie. De oefening staat nu gepland op een basis in Kati, ten noordwesten van Bamako. Maar deze week is de onrust dus ook overgeslagen naar die steden met felle protesten tegen de regering. De risico’s voor Nederlandse militairen zijn erg groot. Defensieminister Hans Hillen zei vorig jaar dat Nederlanders niet betrokken zijn geweest bij vuurgevechten, maar hij zegt ook niet dat dat uitgesloten is. Bovendien verstrekte Hillen de Kamer onjuiste informatie. In antwoord op SP-vragen na een publicatie in het AD, stelde hij dat de Nederlanders alleen op afgeschermde militaire terreinen trainen.

Dat blijkt niet het geval, zeggen Malinese en Nederlandse bronnen die bij Flintlock betrokken zijn (geweest). ,,De echte training, zoals het schieten, vond buiten in de woestijn plaats. En ’s nachts werd gepatrouilleerd.’’ Serge Doreleyers, die voor Defensie op de Vredesschool in Mali werkte, bevestigt dat. ,,Er wordt ook in het veld getraind. In dit soort gebieden is het diffuus waar het oefenterrein begint en ophoudt.’’ Doreleyers was in 2010 zijdelings betrokken bij Flintlock in Mali. De Nederlanders zaten op een basis in Gao. ,,Toen stond een oefening in Menaka gepland. Dat ging niet door vanwege de grote risico’s. Met Flintlock maak je ook een soort statement. Als je daar traint, weet je dat je bekeken wordt. Dat schrikt ook af.’’ SP’er Van Bommel:?,,De minister doet voorkomen alsof dit een oefening op de Veluwe is, op een terrein met een hek eromheen. Dat is niet zo. De militairen doen ‘training on the job’. Ze leiden mensen op die lokaal strijden tegen terrorisme, en gaan samen op pad. Je kunt vijandige elementen tegenkomen, of aangevallen worden.’’

Verplaatsing, verkleining en verdediging

Volgens Defensie doen dit jaar 2000 militairen aan Flintlock mee. Maar vorig weekend meldden Amerikaanse en Malinese vertegenwoordigers tijdens een briefing dat het er ruim duizend worden. Enkele westerse landen sturen minder militairen. Bovendien zijn alle trainingslocaties in het gevaarlijke noorden geschrapt. Ondanks de belofte dat Mali grond- en luchttroepen paraat heeft om in te grijpen, heeft het regeringsleger de handen vol aan de burgeroorlog. De Amerikanen zeggen terug te vechten als militaire bases worden aangevallen. Dat geldt ook voor de Nederlanders, zegt AFRICOM. ,,Elk mens heeft het recht zichzelf te verdedigen. Dus als de Nederlanders aangevallen worden, mogen ze terugschieten.’’ Defensie en Buitenlandse Zaken willen alleen kwijt dat de oefening vanwege de spanningen ‘mogelijk’ wordt verplaatst en in omvang beperkt. ,,De Malinese autoriteiten en Amerikaanse organisatoren nemen de noodzakelijke veiligheidsmaatregelen. Eventuele risico’s worden in de gaten gehouden. Nederland neemt zelf geen extra maatregelen.’’

Tonny van der Mee en Jeroen Kostense zijn onderzoeksjournalisten. Dit stuk stond, in een iets andere versie, eerder in het AD en in verkorte versie in het Parool. Voor meer informatie over Mali zie War on Terror and social networks in Mali door David Gutelius in vml. Isim Review en over de Sahel en Flintlock: U.S. Training in Africa Aims to Deter Extremists door Eric Schmitt in The New York Times

5 comments.

Jessica Stern – Terror, Rape and Shame

Posted on January 24th, 2012 by martijn.
Categories: anthropology, Gender, Kinship & Marriage Issues, International Terrorism, Religious and Political Radicalization.

Why do researchers pick up a particular theme? How does their own life history influence their choices. We often assume and assert that our interest in particular topic is only motivated by the desire to do science. Often of course this is not entirely true. It is I think important to reflect upon our own histories, backgrounds in relation to the research we do. Does it create a particular bias, does it create particular blind spots and what can our research teach us about ourselves and vice versa?

One of the the world’s leading experts on violence and evil, Jessica Stern has lectured at Harvard about terrorism and is the author of a respected book, “Terror in the Name of God: Why Religious Militants Kill” (2003). Her book Denial: A Memoir of Terror is different from her earlier work. In this book she takes a different angle:

NYT – Books – Violence Expert Visits Her Dark Past

On Oct. 1, 1973, when Ms. Stern was 15 and her sister 14, the two of them, alone in a suburban house in leafy Concord, Mass., were raped by a man who cut the house’s telephone lines before walking inside and leading them upstairs.

Ms. Stern describes that evening in brutal detail. It was a night that changed her and taught her a dire lesson: “Shame can be sexually transmitted.” The crime wasn’t properly investigated. The police didn’t believe her when she said the rapist was a stranger. Because her story and those of others were not publicized or taken seriously enough by the police, the same man was able to rape some 44 girls — an incredible, heart-collapsing number — from 1971 to 1973. “The entire community,” she writes, “was in denial.”

The next video is from a Dutch TV program where Jessica Stern is interviewed. The start is in Dutch, but after about 30 seconds the talk will be in English.

Her book is not only a powerful complaint against people denying the experience of victims by ridiculizing, pressing them to move on, trivializing and so on and shows also how such mechanisms can have a strong social function as well (they indeed did move on).

This is not an easy endeavour as she herself explains:

I usually write about events in the political world. I am a witness. I do my best to report what I observe, objectively; and I often rely, at least in part, on other scholars’ previous work. People might disagree with my conclusions, but at least they can follow the trail of evidence and the logic of what I say. But here I am writing about what goes on in my own head. I am the sole expert. I cannot hide behind footnotes referring the reader to other scholars’ work. Nor can I share observations or test my conclusions against those of other experts. I play both roles: observer and observed. I have only myself to blame if I get it wrong or if I don’t push deep enough, past the layers of shame, toward a truth.

I was worried that writing about myself – not as an expert but as a victim – would make it harder for people to see me as an objective authority on terrorism. I find that when an “expert” reveals his biases and experiences to make clear to the reader that he knows the limits of his own objectivity, I trust him more, not less; but I’m not sure that all readers feel that way.

The interesting aspect of Stern’s account as that she uses her own emotions as an analytical instrument without reducing these emotions to mere typologies or products of cultural contexts. Emotions do not hinder good research or analysis, but can contribute to it; something that is certainly relevant for anthropologist (Stern is not) for whom the tensions of fieldwork produce particular emotions that are part of the experience of doing fieldwork.

The danger however with accounts such as these is that there is no way of making sure that her experience of fear, humiliation and shame are the same as those of rapists and terrorists. At the end of her memoir Stern proposes the thesis, connecting her experience with suffering and overcoming the trauma with her research, that many extremists have been sexually traumatized. The resulting shame and humiliation she suggests may be an important factor in the motivations of terrorists. This is not the most convincing part of her book. Now she may share particular meanings attached to her feelings, but her experiences and raw emotions can be different as well. Emotions have to be placed into a particular context and within a particular set of social relations and her personal story gives us some clue as to how to do that and in what particular context. Her story enables her and the reader to make sense of those emotions. Her personal experience as a tool to understand others is however less convincing because she does not adequately put her cases of the terrorists in their context. The emotions of terrorists may, or may not, be different even if all describe them in terms of shame. The fact, for example, that in the case of terrorists we are mainly talking about boys and men is probably one such difference.

This doesn’t mean it cannot work; using one’s own personal experiences as a starting point for an analysis. Anthropologist Beatty in a recent article in American Anthropologist refers to this when he criticizes different approaches regarding emotions in anthropology. He refers to different examples of ‘intimate ethnograpy’ from accounts on the holocaust that show:

the difficulties attending intimate ethnography: the complex negotiation of roles, the construction of a “truthful” account, and so on. What legitimizes the project in each case— and contrasts it with […]analogous experience— is the authors’ insider status as children of their informants, their necessary involvement in the reconstitution of personal history. Only when the stories are made to address broader themes do we feel the power of the original testimonies weakened as memories are distilled to familiar lessons about dehumanization and structural violence.

Based upon these examples Beatty pleas for relocating emotion in practice by using a narrative method. Indeed, as he acknowledges, not new but I think a necessary plea anyway. Also in the case of Stern’s book. Her book is a brave account that deserves to be read. There is a Dutch translation as well now. The book is a very useful step in analyzing emotions of the researcher and the researched. A narrative approach such as advocated by Beatty however may enable us to go beyond our own experiences (how useful they may be) but perhaps also to avoid reducing emotions to outward factors. Narratives, as Beatty explains, can show the personal significance of emotions while describing them in detail relating them to past social relations and particular events. In the end of course it will remain difficult to do justice to people’s emotions.

1 comment.

Wikileaks & Uruzgan – Het verkopen van een missie

Posted on December 15th, 2011 by martijn.
Categories: International Terrorism.

bron afbeelding: VersPers

Eén bepaalde iemand stuurde mij een Wikileaks cable en even later zag ik hem ook op twitter voorbij komen (@re_orient). De cable geeft een inkijkje in hoe het Nederlandse leger en diplomaten in de loop van 2009 pleitten voor een verlenging van de missie in Uruzgan na augustus 2010. Dit deden ze, volgens de cable, door het proberen te beïnvloeden van bezoekers en beleidsmakers in Den Haag door de positieve aspecten van de Nederlandse missie naar voren te brengen; die positieve aspecten zouden volgens hen onvoldoende weerklank vinden aan het thuisfront.

Met name de Nederlandse soldaten én burgers die deelnamen aan de missie waren de grootste voorstanders van een verlenging, maar ook de Navo oefende veel druk uit. Men ontving veel bezoekers, variërend van journalisten tot mensen van het koningshuis. Deze kregen allemaal het 3D verhaal te horen: Defense, Diplomacy and Development. De zogenaamde ‘Dutch approach’. Concreet voorbeeld dat gegeven wordt is het bezoek van de minister van Binnenlandse Zaken en van Guusje ter Horst (PvdA). Uit de cables blijkt dat soldaten en burgers in Uruzgan ‘very passionate and boastful’ waren in het beschrijven van de resultaten van de missie. Maar ook Afghanen werden ingeschakeld zoals gouverneur Hamdam en de District Chief Mohammad Daudhad, volgens de cable wellicht ingefluisterd door de Nederlanders. Zij wezen erop dat ze wilden dat de Nederlanders bleven, dat de Nederlanders meer bereikten dan andere coalitie-partners en het moeilijk zou worden voor NGO’s om hun werk te blijven doen als de Nederlanders vertrokken waren. Beaujean, de vertegenwoordiger van de Nederlandse (burger-)missie, vertelde de Amerikanen later: “I see our talking points are finally starting to work,” en “once again we sold the mission in a good way.” Een interview met gouverneur Hamdam met de Financial Times herhaalde deze punten nog eens en kreeg veel aandacht in Nederland. Ondanks al die inspanningen was het voor diplomaten in 2009 al vrij helder dat een verlengde militaire aanwezigheid ‘zeer onwaarschijnlijk’ was.

De Nederlandse politiek, in het bijzonder de ministers Bos en Koenders, was zeer helder dat er geen verlenging van de missie zou komen, maar ook Verhagen gaf destijds aan dat de Nederlanders Uruzgan zouden overdragen. Niettemin werd ingeschat dat het vooral de PvdA zou zijn die onverzoenlijk zou zijn op dit punt en zelfs het kabinet erover zou kunnen laten struikelen mede in het licht van de slechte peilingen destijds en de kritiek op het leiderschap van Bos. Een val van het kabinet werd als onwenselijk gezien door de Amerikanen omdat het de Nederlandse militaire bijdragen in gevaar zou kunnen brengen. Men had veel vertrouwen in Balkenende gezien zijn eerdere verkiezingsoverwinningen en steun voor de missie en beschouwde de optie van een burgermissie met troepen elders in zuid Afghanistan als beter dan niets. Bos zou in een vergadering van de Tweede Kamer, zijn fractieleden geïnstrueerd hebben wat ze moesten zeggen en doen. Het CDA was juist druk bezig om druk uit te oefenen op de ontwikkelingsorganisaties in Uruzgan door de boodschap te geven dat hun programma’s misschien be-eindigd zouden worden als Nederland de provincie zou verlaten. Ook probeerde Verhagen uit hoe wat de ruimte was voor compromis door diverse uitlatingen in het openbaar te doen. De Amerikanen hebben op diverse manieren ook geprobeerd druk uit te oefenen: ambassadeur Daalder, generaals McChrystal, Petraeus en Jones evenals Obama’s gezant Holbrooke die met Koenders gebeld zou hebben. (Overigens ontkende Koenders destijds met de hoogste bevelhebber gesproken te hebben, dat zou kunnen kloppen maar is dan wel slechts de helft van een antwoord). Op een gegeven moment leek de regering aan te sturen op een compromis totdat de PvdA een motie in het parlement er door kreeg die duidelijk aanstuurde op een be-eindiging van de missie. Dit leidde tot onvrede bij de hogere beleidskringen.

In de pogingen om de missie te ‘verkopen’ aan de PvdA en aan het grotere publiek gaat het om de Dutch approach als unique selling point. De combinatie van Defense, Diplomacy and Development zou effectiever zijn op tal van fronten en natuurlijk ook humaner dan die van de Amerikanen met hun Rambo praktijken. Zo wordt beleid over het algemeen verkocht en gezien: rationeel, effectief, efficient en menselijk en rechtvaardig. De cruciale vraag is daarbij altijd: ‘voor wie’? Het antwoord maakt meestal duidelijk dat de effecten van beleid vaak zeer ongelijk verdeeld zijn. Eén van de weinige echt kritische geluiden kwam van Arnold Karskens die stelde dat de positieve geluiden afkomstig waren van figuren die voordeel hadden van de Nederlandse aanwezigheid terwijl degenen die dat niet hadden (waaronder een vertegenwoordigster van een vrouwenorganisatie) het op z’n minst niet erg vonden als de Nederlanders zouden gaan. Voor de besluitvorming zelf was het verkopen van de missie op deze manier, achteraf gezien, niet erg handig. De argumenten van de PvdA gingen namelijk helemaal niet over effectiviteit en rationaliteit van de missie, maar over de belofte die men aan de kiezers gedaan had. Dat is een volkomen ander vertoog waar de zegeningen van de Dutch approach niks mee te maken hebben. Men praatte dus voortdurend langs elkaar heen.

Afgaande op deze cables is er niets gebeurd wat niet door de beugel kan, maar er zijn toch wel wat interessante vragen ook in het licht van de val van het kabinet hierover. Waarom gingen politici door met het pleiten voor een verlenging als het voor hen en voor diplomaten duidelijk was dat dit zeer onwaarschijnlijk was? Waarom een pro-campagne op geen enkele manier rekening hield met de bezwaren van de PvdA die ook op een ramkoers zat door zich te verbinden aan de belofte aan de kiezer. In hoeverre houdt de Dutch approach nou echt rekening met diversiteit van de bevolking en de aanwezigheid van verschillende groepen en belangen? Leiden de activiteiten niet vooral tot een versterking van de positie van de elite ten koste (?) van anderen? Is deze Dutch approach niet vooral een poging om de complexiteit van het leven in Afghanistan te reduceren tot een eenvoudig pakketje dat verkoopbaar en onderhandelbaar is en mensen de illusie geeft dat de werkelijkheid wel overzichtelijk en dus maakbaar is? En waarom waren er onder journalisten zo weinig kritische analyses van de Dutch approach of van de pogingen de verlenging erdoor te krijgen?

met dank aan de nuttige opmerkingen van @re_orient voorafgaand aan het schrijven van het stukje

0 comments.

Wikileaks & Uruzgan – Het verkopen van een missie

Posted on December 15th, 2011 by martijn.
Categories: International Terrorism.

bron afbeelding: VersPers

Eén bepaalde iemand stuurde mij een Wikileaks cable en even later zag ik hem ook op twitter voorbij komen (@re_orient). De cable geeft een inkijkje in hoe het Nederlandse leger en diplomaten in de loop van 2009 pleitten voor een verlenging van de missie in Uruzgan na augustus 2010. Dit deden ze, volgens de cable, door het proberen te beïnvloeden van bezoekers en beleidsmakers in Den Haag door de positieve aspecten van de Nederlandse missie naar voren te brengen; die positieve aspecten zouden volgens hen onvoldoende weerklank vinden aan het thuisfront.

Met name de Nederlandse soldaten én burgers die deelnamen aan de missie waren de grootste voorstanders van een verlenging, maar ook de Navo oefende veel druk uit. Men ontving veel bezoekers, variërend van journalisten tot mensen van het koningshuis. Deze kregen allemaal het 3D verhaal te horen: Defense, Diplomacy and Development. De zogenaamde ‘Dutch approach’. Concreet voorbeeld dat gegeven wordt is het bezoek van de minister van Binnenlandse Zaken en van Guusje ter Horst (PvdA). Uit de cables blijkt dat soldaten en burgers in Uruzgan ‘very passionate and boastful’ waren in het beschrijven van de resultaten van de missie. Maar ook Afghanen werden ingeschakeld zoals gouverneur Hamdam en de District Chief Mohammad Daudhad, volgens de cable wellicht ingefluisterd door de Nederlanders. Zij wezen erop dat ze wilden dat de Nederlanders bleven, dat de Nederlanders meer bereikten dan andere coalitie-partners en het moeilijk zou worden voor NGO’s om hun werk te blijven doen als de Nederlanders vertrokken waren. Beaujean, de vertegenwoordiger van de Nederlandse (burger-)missie, vertelde de Amerikanen later: “I see our talking points are finally starting to work,” en “once again we sold the mission in a good way.” Een interview met gouverneur Hamdam met de Financial Times herhaalde deze punten nog eens en kreeg veel aandacht in Nederland. Ondanks al die inspanningen was het voor diplomaten in 2009 al vrij helder dat een verlengde militaire aanwezigheid ‘zeer onwaarschijnlijk’ was.

De Nederlandse politiek, in het bijzonder de ministers Bos en Koenders, was zeer helder dat er geen verlenging van de missie zou komen, maar ook Verhagen gaf destijds aan dat de Nederlanders Uruzgan zouden overdragen. Niettemin werd ingeschat dat het vooral de PvdA zou zijn die onverzoenlijk zou zijn op dit punt en zelfs het kabinet erover zou kunnen laten struikelen mede in het licht van de slechte peilingen destijds en de kritiek op het leiderschap van Bos. Een val van het kabinet werd als onwenselijk gezien door de Amerikanen omdat het de Nederlandse militaire bijdragen in gevaar zou kunnen brengen. Men had veel vertrouwen in Balkenende gezien zijn eerdere verkiezingsoverwinningen en steun voor de missie en beschouwde de optie van een burgermissie met troepen elders in zuid Afghanistan als beter dan niets. Bos zou in een vergadering van de Tweede Kamer, zijn fractieleden geïnstrueerd hebben wat ze moesten zeggen en doen. Het CDA was juist druk bezig om druk uit te oefenen op de ontwikkelingsorganisaties in Uruzgan door de boodschap te geven dat hun programma’s misschien be-eindigd zouden worden als Nederland de provincie zou verlaten. Ook probeerde Verhagen uit hoe wat de ruimte was voor compromis door diverse uitlatingen in het openbaar te doen. De Amerikanen hebben op diverse manieren ook geprobeerd druk uit te oefenen: ambassadeur Daalder, generaals McChrystal, Petraeus en Jones evenals Obama’s gezant Holbrooke die met Koenders gebeld zou hebben. (Overigens ontkende Koenders destijds met de hoogste bevelhebber gesproken te hebben, dat zou kunnen kloppen maar is dan wel slechts de helft van een antwoord). Op een gegeven moment leek de regering aan te sturen op een compromis totdat de PvdA een motie in het parlement er door kreeg die duidelijk aanstuurde op een be-eindiging van de missie. Dit leidde tot onvrede bij de hogere beleidskringen.

In de pogingen om de missie te ‘verkopen’ aan de PvdA en aan het grotere publiek gaat het om de Dutch approach als unique selling point. De combinatie van Defense, Diplomacy and Development zou effectiever zijn op tal van fronten en natuurlijk ook humaner dan die van de Amerikanen met hun Rambo praktijken. Zo wordt beleid over het algemeen verkocht en gezien: rationeel, effectief, efficient en menselijk en rechtvaardig. De cruciale vraag is daarbij altijd: ‘voor wie’? Het antwoord maakt meestal duidelijk dat de effecten van beleid vaak zeer ongelijk verdeeld zijn. Eén van de weinige echt kritische geluiden kwam van Arnold Karskens die stelde dat de positieve geluiden afkomstig waren van figuren die voordeel hadden van de Nederlandse aanwezigheid terwijl degenen die dat niet hadden (waaronder een vertegenwoordigster van een vrouwenorganisatie) het op z’n minst niet erg vonden als de Nederlanders zouden gaan. Voor de besluitvorming zelf was het verkopen van de missie op deze manier, achteraf gezien, niet erg handig. De argumenten van de PvdA gingen namelijk helemaal niet over effectiviteit en rationaliteit van de missie, maar over de belofte die men aan de kiezers gedaan had. Dat is een volkomen ander vertoog waar de zegeningen van de Dutch approach niks mee te maken hebben. Men praatte dus voortdurend langs elkaar heen.

Afgaande op deze cables is er niets gebeurd wat niet door de beugel kan, maar er zijn toch wel wat interessante vragen ook in het licht van de val van het kabinet hierover. Waarom gingen politici door met het pleiten voor een verlenging als het voor hen en voor diplomaten duidelijk was dat dit zeer onwaarschijnlijk was? Waarom een pro-campagne op geen enkele manier rekening hield met de bezwaren van de PvdA die ook op een ramkoers zat door zich te verbinden aan de belofte aan de kiezer. In hoeverre houdt de Dutch approach nou echt rekening met diversiteit van de bevolking en de aanwezigheid van verschillende groepen en belangen? Leiden de activiteiten niet vooral tot een versterking van de positie van de elite ten koste (?) van anderen? Is deze Dutch approach niet vooral een poging om de complexiteit van het leven in Afghanistan te reduceren tot een eenvoudig pakketje dat verkoopbaar en onderhandelbaar is en mensen de illusie geeft dat de werkelijkheid wel overzichtelijk en dus maakbaar is? En waarom waren er onder journalisten zo weinig kritische analyses van de Dutch approach of van de pogingen de verlenging erdoor te krijgen?

met dank aan de nuttige opmerkingen van @re_orient voorafgaand aan het schrijven van het stukje

0 comments.

« Previous Page — Older » « Newer — Next Page »

International Terrorism

Pages

Categories

General

Dutch [Muslims] Blogs

Non-Dutch Muslims Blogs

General Islam Sites

Islamic Scholars

Social Sciences Scholars

Women's Blogs / Sites

Ritueel en religieuze beleving Nederland

Muslim News

Moslims & Maatschappij

Arts & Culture

Misc.

'Fundamentalism'

Islam & commerce

2

Morocco

[Online] Publications

Religious Movements

Site Meta

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this: