C L O S E R

U zegt: Martin Bosma over Afrikaner cultuur

Posted on October 31st, 2011 by martijn.
Categories: Misc. News.

PVV-er Martin Bosma in Het Parool van zaterdag 29 november jl.

Ik lees nu veel Afrikaner poëzie: N.P. Van Wyk Louw, Langenhoven, Marais. Spijtig dat links Nederland het ANC aan de macht heeft geholpen. Het Afrikaans en het Afrikaner volk zullen waarschijnlijk vernietigd worden. Dankjewel, Ed van Thijn, voor je onbaatzuchtige idealisme.

Het artikel maakt deel uit van een special van Het Parool: De Polemiek. Hieronder de hele tekst, ook van andere schrijvers.

De special is verschenen naar aanleiding van de Nacht van de Polemiek, woensdag 2 november as. in De Balie.
Dank aan Onno Bosma en Carel Brendel.

0 comments.

Postcard from Birmingham: islam and ethnicity in everyday life

Posted on October 30th, 2011 by martijn.
Categories: Activism, anthropology, ISIM/RU Research, Notes from the Field, Public Islam.

Right now Im making a trip in the UK, visiting London, Birmingham, Leicester and Manchester. The aim of this trip is twofold. Firstly, tying up some loose ends for my Salafism research. I am mainly interested in the lives of Salafi men and women, regardless their ethnic background, who migrated from the Netherlands to the UK. Some of them see this as a mode of doing hijra (lit. migration); migrating to an Islamic country. Certainly Birmingham is seen, in some Salafi circles, as a city where Muslims can practice their faith without almost any restrictions and without much prejudice and racism against Muslims.

Secondly, I’m planning to do new comparative research focusing on activism among Muslims (not only Salafi) in the UK and the Netherlands. It focuses on the various and multiple positions Muslims have taken up with respect to contested public events and conflicts in terms of Muslim activism. So far little is known about how such conflicts involving Islam are discussed among Muslims, let alone how they affect the level of lived experience. While the public, and hence easily accessible, dimension of these conflicts is important, we need to understand and investigate both how Muslims conceptualize and understand freedom of speech and freedom of religion, as well as the practices and processes of turning grievances and claims into public issues. Focusing on different modalities of Muslim activism, we understand Muslim activism as producing forms of social and political mobilisation aimed at contesting the exclusion of Islam from the public domain and of claiming a Muslim voice. Activism is a way for people to express their moral visions for themselves and on behalf of what they view as the common good, mobilizing others to share these moral visions.

Whereas much work on a Muslim public presence oscillates between a focus on highly radical/orthodox or very liberal Muslims, this research project engages with a far broader range of positions. It recognizes that religion needs to be taken seriously, but cannot be assumed to structure Muslims‘ engagement with the public completely. Starting from the concept of multiple positionalities that may well be ambiguous, ambivalent and at times contradictory, it also takes other aspects of people‘s everyday life serious. This then raises the question under which conditions Muslims engage in higher profile forms of public participation.

My trip to England is therefore intented to learn about the practices and experience of Salafi Muslim men and women in the UK after they migrated there from the Netherlands and to explore the field and getting to know new people for possibly future research. I will be staying in Birmingham most of the time, more in particular in the Small Heath area, known for its large share of migrants: Somalians and Asians and also as the headquarters for one of the Salafi branches in Europe: Salafipublications.

In both researches the realm of the every day life is very important. This makes research among Dutch Muslim migrants in the UK so interesting. It is in particular Salafi islam, in which it is emphasized that Islam is significant for all spheres of life, have the risk of reifying ‘Islam’ as the principal identity for Muslims and making Muslims ‘all about Islam’. A focus on the everyday life identity politics of Salafi Muslims in the Netherlands, brings about a more ambiguous and ambivalent interplay between local and transnational politics and between overcommunication and undercommunication of religious identity and ethnic identity. Many studies on European Muslims taking up the idea of Islam as a primary identity marker, are influenced by some sort of ‘groupism’ in which, for example, Salafi Muslims by definition are seen as upholding Muslim as a primary identity and rejecting ethnic identities because that is what being Salafi Muslim is all about. ‘Groupist’ readings take the existence of groups in society for granted and neglect that ethnicity and other types of social identities are part and parcel of processes of categorization and identification (Brubakers, Jenkins). Groupism is, following Brubaker, ’ the tendency to treat ethnic groups, nations and races as substantial entities to which interests and agency can be attributed.’ It conflates social categories with groups and groups with organizations that appear to speak on their behalf. In research this would mean ignoring how ethnicity works (as in how people attach particular meanings to social relationships) in daily life.

An approach that starts from the everyday life experiences of people in the case of the Salafi movement, means that I start with, following Ammerman’s writing on everyday religion, the experiences of nonexperts, the people who do not make a living being religious or thinking and writing about religious ideas or as political entrepeneurs. The official discourses are important of course, but only when they are used by the people themselves. Everyday also means activities outside religious institutions or movements according to Ammerman but without exluding those institutions and movements all together. Everyday ethnicity and religion can be related to mundane activities but also with crisis and special events. It means that we look as to how religion and ethnicity are interwoven with the lives of people we observe. In the case of ethnic and religious identity it means what Brubakers and others called the politics of categorization: how categories are proposed, propagated, imposed and articulated top down and how at a grass roots level they are appropriated, internalized, subverted, evaded or how transformed. It means to look at how, why and when particular social categories emerge or not, how these categories are used to mobilize people, how the provide people with a sense of belonging and self-understanding, and how they are used to communicate differences and similarities and so on. Or in other words, how religion and ethnicity make sense in daily life.

A focus on how ethnicity and religion make sense, or not, in daily lives of people, shows a more ambiguous side of the identity politics in which both overcommunication and undercommunication of ethnic identity and religious identity appear at the same time, where categories that are dominant at the national level are trickling down in daily interactions, get appropriated, transformed and subverted. Instead of being a game of one identity replacing the other, or coexisting hybrid identities, strong over- and under-communication is also part of identity negotiations.

A new postcard is due on Tuesday or Wednesday.

1 comment.

Een 'Europese' Islam

Posted on October 26th, 2011 by martijn.
Categories: Important Publications, ISIM/RU Research, Religious and Political Radicalization.

Het tijdschrift Internationale Spectator van Instituut Clingendael heeft een themanummer over ‘Europese’ Islam.

Inhoud:

Maurits Berger – Islamisering van het Westen, of verwesterlijking van de islam? (SUMMARY [EN]) Oktober 2011 – 65(10), p.503-507 – (129 Kb)

Niek Biegman, Soefisme als Politieke Factor (SUMMARY [EN])
Oktober 2011 – 65(10), p.508-511 -(abonnees)

Roel Meijer, De Moslim Broederschap in Europa (SUMMARY [EN])
Oktober 2011 – 65(10), p.512-515 – (99 Kb)

Inez Schippers, De Gülenbeweging: Turkse islam met twee gezichten (SUMMARY [EN]) Oktober 2011 – 65(10), p.521-524 -(abonnees)

Eelko Hooijmaajers, Tussen Tanzimat en Koran: Modernisering en islamisme in het Ottomaanse Rijk (SUMMARY [EN]) Oktober 2011 – 65(10), p.525-529 -(abonnees)

Martijn de Koning, De Transnationale Salafiyyahbeweging
(SUMMARY [EN]) Oktober 2011 – 65(10), p.516-520 -(abonnees)

Mijn artikel is hier te downloaden:

Engelse samenvatting
De transnationale salafiyyahbeweging
Martijn de Koning elaborates the Salafiyyah movement, an Islamic movement that aims to revitalize Islam based upon the utopian ideal of the prophet Muhammad and his companions. The author explores how the Salafiyyah movement consists of transnational social fields: net-works of networks where people, ideas, means and identities meet. First it is shown how international migration has made it possible to establish local Salafiyyah networks in the Netherlands and how in turn Dutch Salafiyyah Muslims use the transnational networks. Secondly the focus is on transnational debates about the nature of Islam in Europe and how these debates informed the fragmentation of the Dutch networks. The author subsequently shows how people create a sense of belonging to the transnational Salafiyyah movement. While the transnational dimension of the Salafiyyah runs counter to current integration policies, for the Salafiyyah movement the interplay between local and transnational networks is essential for the establishment of a global movement.

Download artikel HIER.

De PDF van dit artikel is met toestemming van de redactie overgenomen uit de Internationale Spectator, maandblad voor Internationale politiek, uitgegeven door de Koninklijke Van Gorcum te Assen namens het Nederlands Instituut voor Internationale Betrekkingen Clingendael te Den Haag.

0 comments.

Een ‘Europese’ Islam

Posted on October 26th, 2011 by martijn.
Categories: Important Publications, ISIM/RU Research, Religious and Political Radicalization.

Het tijdschrift Internationale Spectator van Instituut Clingendael heeft een themanummer over ‘Europese’ Islam.

Inhoud:

Maurits Berger – Islamisering van het Westen, of verwesterlijking van de islam? (SUMMARY [EN]) Oktober 2011 – 65(10), p.503-507 – (129 Kb)

Niek Biegman, Soefisme als Politieke Factor (SUMMARY [EN])
Oktober 2011 – 65(10), p.508-511 -(abonnees)

Roel Meijer, De Moslim Broederschap in Europa (SUMMARY [EN])
Oktober 2011 – 65(10), p.512-515 – (99 Kb)

Inez Schippers, De Gülenbeweging: Turkse islam met twee gezichten (SUMMARY [EN]) Oktober 2011 – 65(10), p.521-524 -(abonnees)

Eelko Hooijmaajers, Tussen Tanzimat en Koran: Modernisering en islamisme in het Ottomaanse Rijk (SUMMARY [EN]) Oktober 2011 – 65(10), p.525-529 -(abonnees)

Martijn de Koning, De Transnationale Salafiyyahbeweging
(SUMMARY [EN]) Oktober 2011 – 65(10), p.516-520 -(abonnees)

Mijn artikel is hier te downloaden:

Engelse samenvatting
De transnationale salafiyyahbeweging
Martijn de Koning elaborates the Salafiyyah movement, an Islamic movement that aims to revitalize Islam based upon the utopian ideal of the prophet Muhammad and his companions. The author explores how the Salafiyyah movement consists of transnational social fields: net-works of networks where people, ideas, means and identities meet. First it is shown how international migration has made it possible to establish local Salafiyyah networks in the Netherlands and how in turn Dutch Salafiyyah Muslims use the transnational networks. Secondly the focus is on transnational debates about the nature of Islam in Europe and how these debates informed the fragmentation of the Dutch networks. The author subsequently shows how people create a sense of belonging to the transnational Salafiyyah movement. While the transnational dimension of the Salafiyyah runs counter to current integration policies, for the Salafiyyah movement the interplay between local and transnational networks is essential for the establishment of a global movement.

Download artikel HIER.


De PDF van dit artikel is met toestemming van de redactie overgenomen uit de Internationale Spectator, maandblad voor Internationale politiek, uitgegeven door de Koninklijke Van Gorcum te Assen namens het Nederlands Instituut voor Internationale Betrekkingen Clingendael te Den Haag.

0 comments.

Creationisme in beweging: Harun Yahya op de Rotterdamse tram

Posted on October 24th, 2011 by martijn.
Categories: Activism, Internal Debates, Notes from the Field, Public Islam.

Harun Yahya is het pseudoniem van Adnan Oktar, een Turkse voorvechter van een vorm van creationisme waarin wordt gesteld dat de evolutieleer niet klopt en dat de wereld is geschapen door God. Ik heb al eens eerder over hem geschreven:
Moslim Creationisme

Harun Yahya is, voor zover ik weet, een voorvechter van tafsir ilmi, de koranuitleg die spectaculaire natuurverschijnselen en vooral hypermoderne natuurwetenschappelijke kennis in de koran terugleest om vervolgens de goddelijke oorsprong van het heilige boek te bewijzen.
[…]
Yahya, zegt Riexinger, specialist in islamitisch creationisme, probeert vanuit een ultraconservatief standpunt en vooral op basis van Amerikaanse christelijk creationistische literatuur de feilen van de darwinistische leer aan te tonen. ‘Daarbij schildert hij de evolutietheorie af als summum van westers materialisme. Yayha staat bol van antiwesters, antidemocratisch en ook antisemitisch sentiment.’
Yahya’s boeken zijn gericht op (jonge) moslims in de westerse diaspora, zegt de Turks-Amerikaanse fysicus dr. Taner Edis (Truman State University, Kirksville Missouri). ‘Ze worden niet in het Arabisch, maar wel in vele westerse talen vertaald. Het is een verdediging tegen westers atheisme, vanuit een minderwaardigheidsgevoel tegenover de westerse wetenschap. De boodschap is: he, die evolutietheorie is een westerse dwaling, wij moslims weten beter. Dat biedt jonge moslims de kans om hun identiteit te versterken.’
Islamitisch creationisme is een bij uitstek modern verschijnsel, zegt godsdienstwetenschapper prof. dr. Abdelkader Tayob (Radboud Universiteit Nijmegen), dat opkomt in landen waar een sterk religieuze traditie in aanraking komt met moderne wetenschap. zoals in Turkije. ‘Men zoekt een houding tegenover die wetenschap terwijl men tegelijk wil vasthouden aan de eigen religieuze traditie.’
Opmerkelijk genoeg is evolutietheorie eigenlijk amper een thema binnen de islam, zeggen islamologen. Darwins ideeën hebben nooit meer dan een kleine seculiere bovenlaag bereikt. De consensus onder moslims is dan ook dat God de wereld en de mens geschapen heeft – iets wat 50 procent van de Amerikanen overigens ook denkt, hoewel deze ook nog precies weten wanneer: tienduizend jaar geleden – en zich in zijn schepping voortdurend laat gelden. Hoe dat gebeurt, eventueel via natuurwetten of evolutie, daarover zijn meerdere opvattingen, omdat de koran geen echt uitsluitsel biedt.
Volgens de islamoloog prof. dr. Sjoerd van Koningsveld (Universiteit Leiden) biedt de islam in theorie meer ruimte voor evolutie dan het christendom. ‘De goddelijke almacht en de scheppingsgedachte zijn weliswaar fundamenteel maar ook tamelijk abstract. De details uit Genesis, de zesdaagse schepping, Adam en Eva, de zondvloed, vind je in de minder belangrijke geschriften, niet in de koran. Zelfs de big bang-kosmologie kan probleemloos mee, met Allah als onbewogen beweger die de zaak aan het rollen brengt.’
Van Koningsveld meent echter dat expliciet moslim-creationisme vooral afkomstig is uit ideologisch gemotiveerde fundamentalistische kring.  ‘

UPDATE: Voor de helderheid, hiermee is niet gezegd dat Van Koningsveld stelt dat de islam de evolutieleer zou promoten. De Koran, en dat stelt hij ook, is zeer stellig in de opvatting dat de wereld geschapen is.

Destijds schreef ik dat naar aanleiding van het bericht dat Yahya zijn Atlas of the Creation verspreidde in Nederland. Zijn site heeft ook een Nederlands deel met daarop vertaalde teksten en filmpjes:

Momenteel loopt er een campagne in Nederland. Ik weet niet precies of de organisatie van Yahya daar achter zit of dat het een initiatief is van Nederlandse aanhangers. In de volgende video zien we de aankondiging:

En hier zien we de reactie van Harun Yahya op de Rotterdamse trams met daarop zijn gezicht en zijn boodschap: ‘De Moderne Wetenschap Bewijst: God bestaat’:

Waarschijnlijk hangt deze campagne samen met de Harun Yahya conferenties enkele weken geleden in België. Eerder dit jaar was er al een conferentie in Rotterdam en één in Amsterdam. Yahya is overigens onder moslims omstreden. Sommigen claimen dat zijn opvattingen niet stroken met islamitische doctrines en dat (salafi opvatting) de sufi opvatting zou hanteren dat God in ons allemaal huist. Anderen maken zich daarover veel minder druk en waarderen het werk dat hij zou doen in het aantonen van wat men ziet als de de waarheid van de islam. Deze tramcampagne vertoont wel wat gelijkenis met de Atheist Bus Campaign in onder andere Engeland die ook (op kleine schaal) navolging kreeg in Nederland. Maar ook voor Nederland zijn dergelijke campagnes niet nieuw. Denk bijvoorbeeld aan de campagnes van de Bond tegen het Vloeken en de campagnes van de stichting Stevan.

0 comments.

Anthropology: Blog This!

Posted on October 23rd, 2011 by martijn.
Categories: anthropology, Notes from the Field.

‘We’ all love anthropology, right? In a recent issue of the online journal (or is it a blog, or both?) Anthropologies Ryan Anderson asks the question: “So what is the purpose of anthropology?” A question he answers in a very personal and sophisticated manner:

anthropologies: Introduction: A sense of purpose

Sidney Mintz once argued that anthropologists might be able to solidify its “sense of purpose” through deeper “studies of the everyday in modern life” (in Sweetness and Power, 1986: 213).  I could not agree more–this is exactly what Chavez accomplished with his studies about migrant populations.  The purpose of anthropology is to interrogate the boundaries that separate the people with history from the People without History.  We have an imperative to ask why these boundaries exist, and to detail the structures that keep them in place.  Even more, the goal is to seek out the cracks and passageways that exist in these self-imposed social walls, and to find ways to break through the social, historical, and geographic divisions that pervade our contemporary lives.  As Mintz and Chavez powerfully demonstrate, such a project can begin the seemingly innocuous details of our own communities and backyards–and extend outward from there.  That, for me, is the  purpose of anthropology, and it is what gives the discipline a relevance for audiences far beyond the halls of academia.

These questions may yield very abstract, maybe even empty slogans but nevertheless these questions are important when we talk about ‘blogging anthropology’. If we don’t have an idea of what we are doing as anthropologists, why the hell blog about it? On the other hand what is the use of that question if the answers are so diverse given the broad range of specializations, political preferences and type of blogs among anthropologists? I would regard that however as too cynical and in the coming weeks I will think a little more on the issue of blogging anthropology. I will start, of course, with my own experiences of more than 10 years of maintaining a website (of which about 5 years as a weblog) and I will use that experience in an attempt to reflect on the issue of public anthropology. Following Calhoun on ‘public social science’ I defined public anthropology in a rather loose manner as being:

Public Anthropology: 10 Years from Researchpages to Closer

There are two main principles of public anthropology (that also distinguishes it from applied anthropology):

• Public accountability
• Attempting to understand the structures that frame and restrict solutions to problems

Craig Calhoun in a recent essay poses two important questions for public social science (H/T ZeroAnthropology and Sexuality and Society):
Public Sphere Forum » Blog Archive » Calhoun

First, what is the relationship between effective participation in public discourse and the maintenance of more or less autonomous academic fields with their own standards of judgment and intellectual agendas? Second, what is the relationship between “public intellectual” work, informing broad discussions among citizens, and “policy intellectual” work informing business or government decision makers?

As Calhoun explains it is not only about reaching a broader public. It is not only about spreading your knowledge which would amount to ‘showing off’ with little bearing on public issues. It is about producing ‘better social science’ that addresses public issues, tests particular social science hypothesis and informs both scientific and public debates.

But we can, and should ask some serious questions here. And I’m reminded here at one of our professors in Nijmegen, a linguist, who stated at the Anthropology and/in Publicity seminar (antpub) that anthropologists are masters in questioning everything and once there is only a glimpse of a consensus there will be at least one anthropologist who stands up and will say: ‘With all due respect, but I have to disagree here’. Which he, by the way, saw as good science.

What is anthropology if it is not public? Can there be something as a private anthropology? Is public meaning outside the academic realm? Going to the lay audience with our messages and our valuable contributions? How do we see the people we are working with then? And how do ‘we’ see ourselves? Isn’t teaching true public anthropology as my colleague Annelies Moors stated during the Antpub seminar. In the comments in the above mentioned article Anderson asks, in a rhetorical way, ‘what are we doing with all this anthropology stuff’? (There are some nice examples, read for example Barbara J. King‘s exposé on animal friendships and her appearance on CBS and another, recent, example is Anthropology, Moral Optimism, and Capitalism. A Four Field Manifesto.) In the same special issue Daniel Lende (of the Neuroanthropology blog) extends this to the field of anthropology online. What most of these questions appear to imply is that anthropology is a homogenuous field (an issue similar to what Mathijs Pelkmans talked about during antpub), or that the anthropological message is more or less the same regardless of the disciplines within anthropology, regardless of the individual anthropologist with his or her own academic, social and cultural background and roots. When for example Greg Downey in a very interesting, well-written contribution on Neuroanthropology (part of the Public Library of Science Network – PLoS) takes up the discussion with Ulf Hannerz (‘Diversity is our business) in talking to anthropology about anthropology as ‘our brand‘. Or when we proudly defend (and rightly so) anthropology against a flawed attack by some politician? Is public anthropology often not more than a nice get together for anthropologists who appear to talk to the larger public: an Anthro-Flop?

I will reflect upon the relation between blogging and (the lack of) public anthropology in an article I’m going to write the next weeks. Some of the issues I’m thinking about now:

1. What kind of (anthropological?) knowledge are we producing on our blogs? Or what makes a blog an anthropological one, or one of an anthropologist?
2. What makes an anthropology blog being an example of public anthropology? Is it enough to be open to the larger audience or should there be more, and if so, what?
3. Is it necessary to reduce the complexities in anthropological writing?
4. What actually is ‘good blogging’ for anthropologists? What are the good practices (individual posts as well as blogs)
5. How can blogs ‘sell’ the purpose of anthropology to a larger audience, and do they? And if not, why? And if not, does it matter?
6. Are there differences between blogs from, for example, different regions in the world? And what can we learn from that in terms of cross-cultural perspectives on computer-mediated communication and science
7. To what extent are anthropology blogs contributing to an alternative public sphere that may or may not challenge the dominant public sphere?
8. What is our public? Do we have a public in Warner‘s sense of the word? And if so, what are the consequences?
9. How does blogging help us to understand the internet practices of the people we work with?
10. How does blogging contribute to other activities in every day life, in particular research, teaching and writing books and/or articles for journals and/or newspapers/magazines

No of course not, I cannot deal with all of these issues. I would like to have your thought anyway on (some of) these issues and if possible I will take them up in the article (with proper credits of course).

NOTE
After I wrote this post, I found the following keynote address by Maximilian C. Forte at the 8th Annual Public Anthropology Conference “(Re)Defining Power: Paradigms of Praxis” which I found very interesting and challenging although he goes beyond what I’m prepared to do, yet. The core of his argument is that:

Public Anthropology […] is too much about institutionalized, professional, and disciplinary Anthropology, and not enough about being immersed in social struggles, collaborating, building new forms of engagement, and tackling issues of power, violence, and inequality that combine to produce increasingly miserable conditions of existence for most people on this planet. Too much concern is devoted to communicating Anthropology to “the public,” and not enough of the reverse.

You can watch his lecture here:

Beyond Public Anthropology: Approaching Zero from Maximilian Forte on Vimeo.

1 comment.

Pot, ketel en neo-cliëntelisme

Posted on October 18th, 2011 by martijn.
Categories: Activism, ISIM/RU Research, Notes from the Field, Public Islam.

In de Volkskrant stelde Wasif Shadid, naar aanleiding van Tofik Dibi’s Final Fatwa, dat allochtone politici het vertoog van de zogenaamde islamcritici overnemen. Hoewel allochtone politici weliswaar niet anti-islam zijn, lijken ze de grondgedachte dat er iets mis is met islam te delen. Daarmee zouden ze kiezers in de steek laten en misleiden.
‘Allochtone politici bevestigen populisten’ – opinie – VK

Het negatief afschilderen van de eigen cultuur en achterban in situaties van onderschikking, zoals hierboven is beschreven, wordt in het boek Black Skin, White Masks van de Franse psychiater Frantz Fanon getypeerd als ‘de internalisering van inferioriteit’. Daarvan is volgens hem sprake wanneer mensen niet alleen de opgedrongen gedachte van achterlijkheid van hun cultuur accepteren, maar die ook in eigen opvattingen gaan verwerken en verder verspreiden.

Naast hun bijdrage aan stigmatisering maken genoemde allochtone politici zich ook indirect schuldig aan een vorm van kiezersmisleiding. Wat belangenbehartiging betreft, blijven ze in gebreke en vertolken ze ook niet de allochtone stem, maar een echo van autochtone critici. Ze maken als het ware een knieval voor het heersende populisme doordat ze kernaspecten van de eigen identiteit zoveel mogelijk proberen te camoufleren.

Naar aanleiding van dit stuk evolueerde de discussie zich naar een debat over cliëntelisme bij politici van allochtone afkomst. Zie bijvoorbeeld de reactie van Afshin Ellian die spreekt van een ‘schandalige, primitieve, en in zekere zin tribale aanval op de integriteit van democratisch gekozen Kamerleden uit naam van de islam en het multiculturalisme’:
Elsevier.nl – Weblog – Een tribale aanval op Dibi en Marcouch

Shadid propageert juist cliëntelisme: terug naar de woestijnperiode, vorm een eigen clan! Shadid snapt niets van democratie en rechtsstaat.

Dit was precies het probleem met de oude garde van multiculturalisten, die de gebreken en problemen in een multiculturele samenleving desnoods met leugens verborgen. Wie de problemen niet verdoezelde, was een racist.

Onze samenleving heeft al lang afscheid genomen van het multiculturele paradijs. Shadid eist van politici met islamitische achtergrond dat zij elke anti-islamretoriek bestrijden. Waarom moeten ze dat doen? Shadid verwart de Nederlandse Kamerleden met imams en moefti’s die juist tot taak hebben om hun religie te verdedigen.

Zie bijvoorbeeld ook de reactie van Zeki Baran (PvdA): Beoordeel politici op hun daden, niet op hun afkomst

Mensen beoordelen op hun gedrag en hun daden en niet op hun afkomst of religie. Dat zou men ook wat vaker bij politici moeten doen. Het inhoudelijk weerspreken van anti-islamretoriek moet niet voorbehouden zijn aan allochtone politici of politici van islamitische afkomst, maar het weerspreken van anti-islamretoriek is een taak van alle politici, ongeacht hun afkomst of religie.

Het ideaal in een liberale democratie is dat deelbelangen niet het algemene belang overschaduwen: niet in de politiek en helemaal niet in het beleid. Dat vind ik, persoonlijk, wel een mooi ideaal. Maar zo werkt het natuurlijk niet. De islam speelt natuurlijk een rol, net zo goed als etniciteit. Daar wees Latif Hasnaoui op in een nieuwe reactie in de Volkskrant:‘Islamitische politici komen niet op voor hun achterban’ – opinie – VK

Ten eerste is een Kamerlid een volksvertegenwoordiger. Hij of zij vertegenwoordigt dat deel van het electoraat dat op hem of haar heeft gestemd. Politieke partijen zetten niet voor niets moslims, allochtonen, vrouwen of katholieken op de kieslijst.

Menig politicus van een bepaald geslacht, afkomst of religie is door voorkeurstemmen in een gemeenteraad of in de Tweede Kamer gekomen. Kiezers stemmen op een bepaald persoon omdat ze verwachten dat hij of zij opkomt voor hun sociaaleconomische belangen en groepsrechten. Dit geldt ook voor allochtonen met een islamitische achtergrond. Het feit dat ze moslim zijn, heeft er in veel gevallen voor gezorgd dat ze op de kandidatenlijst zijn gekomen. Want ook moslims kiezen voor een kandidaat omdat zij zich met hem of haar identificeren.

Dat leverde een debatje op bij Pauw en Witteman:

Wat is nu eigenlijk het probleem met cliëntelisme? Dienen politici niet dichter bij het volk te staan zo horen we de laatste jaren voortdurend? Op basis van een recent artikel in the Annual Review of Political Science, kunnen we stellen dat cliëntelisme gebaseerd is op de volgende kenmerken:

1. het gaat om een relatie tussen actoren met ongelijke status en macht
2. het is gebaseerd op wederkerigheid: het gaat om een voortdurende en zich herhalende uitwisseling van belangen, goederen, en diensten die gebaseerd is op de opbrengst die de ene persoon denkt te krijgen van de ander. De relatie houdt op te bestaan wanneer één partij er niet in slaagt de goederen en diensten te leveren. In de politiek gaat het daarbij maar om één ding: de stem in het stemhokje.
3. De relatie is vaak niet publiek en gebaseerd op deelbelangen en heeft vaak slechts een beperkte relatie met wet en de waarden en normen van de gemeenschap.

Bij dit alles dient de relatie niet eenmalig te zijn, maar over een langere tijd en een voortdurende herhaling van de uitwisseling.

Nu is wat Hasnaoui bepleitte strikt genomen geen cliëntelisme. Politieke partijen en politici maken altijd programmatische pakketjes die bedoeld zijn om specifieke groepen stemmers aan te trekken. Men kan daarbij refereren aan etnische, religieuze, regionale identiteiten. Politici kunnen bepaalde groepen bepaalde voordelen beloven zoals belastingverlaging voor werkgevers, economische vrijstellingen voor boeren en beperking van de bezuinigingen voor grote gezinnen. Populisten kunnen bepaalde voordeeltjes voor elkaar proberen te krijgen voor de gemarginaliseerde groepen in de samenleving zoals ‘Henk en Ingrid’. Hierbij reikt men de hand naar specifieke groepen en negeert men specifieke andere groepen en allemaal met electorale motieven. Bij cliëntelisme gaat het om politieke steun, om de stem in het stemhokje. Een politicus doet iets voor degene die op hem gestemd heeft. In het geval van Hasnaoui is dat niet noodzakelijkerwijze het geval. Hij wijst in zijn argument immers op zijn en Dibi’s identiteit als Nederlander, Marokkaan en moslim. Ongeacht of alle moslims op hem en Dibi gestemd hebben, wil hij opkomen voor moslims. Bij cliëntelisme zou Hasnaoui alleen opkomen voor degenen die op hem gestemd hebben of beloven dat te doen en moet er ook sprake zijn van een lange relatie tussen patroon en cliënt.

Clientelisme is een rationale afweging van welbegrepen economisch en/of politiek eigen belang; een instrumentele vriendschap tussen ongelijken waar beide partijen iets naar hun gading vinden (al dan niet met een dreiging van dwang zoals geweld). In het ideaalbeeld staat democratie hier natuurlijk heel ver van af. Een democratie is idealiter gebaseerd op transparante en wettelijk bepaalde procedures die voor iedereen gelijk zijn. Politieke macht is in handen van gekozen functionarissen en hun positie is betwist in open, vrije verkiezingen waar in iedereen het recht heeft om te stemmen. Iemands gezag is gebaseerd op zijn/haar officiële positie, niet op wie hij of zij is en welke achtergrond hij of zij is. Dat laatste geeft overigens wel aan waarom sommigen Hasnaoui’s pleidooi, per vergissing, aanzien voor een pleidooi voor cliëntelisme. Dus laten we dat voor de discussie maar even aanhouden en het voor de helderheid even neo-cliëntelisme noemen.

Hierboven staat cliëntelisme haaks op democratie. Het is geenszins zo dat rijke, westerse landen geen cliëntelisme zouden kennen ook al lijkt dat soms wel verondersteld te worden. Met de komst van migranten zou cliëntelisme dan ook hier (weer) haar intrede doen zo wordt soms wel gesteld:
Rotterdam: zwart zit links, wit rechts – Politiek – VK

Cliëntelisme ligt op de loer; veel allochtone kiezers verwachten iets terug van degenen die zij met voorkeurstemmen in het zadel hebben geholpen. Zo gaat dat in het thuisland immers ook.

Maar zo kent de VS het systeem van ‘constituent service’ waarbij volkvertegenwoordigers interveniëren namens hun individuen in hun achterban die problemen hebben met betrekking tot belastingen, sociale zekerheid, verblijfsvergunningen, bouw van fabrieken enzovoorts. Het is een plus voor deze volksvertegenwoordigers als zij op deze manier kunnen laten zien dichtbij hun achterban te staan. En wat bijvoorbeeld te denken van de druk die vanuit Zeeland is uitgeoefend in verband met het onder water zetten van een polder? Of de ‘Beste Els‘ brief van Bolkestein en andere zaken die te maken hebben met de nevenfuncties van politici (wie is dan hun achterban?). En is de mogelijk benoeming van Donner nu echt alleen gebaseerd op zijn kwaliteiten of heeft het ook te maken met de juiste politieke kleur en connecties? Als dat laatste bij benoemingen geen enkele rol speelt, waarom leren we dan allemaal dat het zo belangrijk is om de juiste mensen te kennen? Dat noemen we weliswaar ‘netwerken’ in plaats van cliëntelisme, maar het onderscheid is hoogstens gradueel. Zouden de klachten over de negatieve aspecten van het bestuur in Nederland (gebrek aan openheid, elitisme, onduidelijkheid bij benoemingen, enzovoorts) veroorzaakt worden door iets anders dan een vorm van (neo-)cliëntelisme?

Er zijn goede redenen om tegen cliëntelisme te zijn. Het opent de deur voor machtsmisbruik, men laat weliswaar de oren teveel hangen naar één groep in de samenleving maar is doof en blind voor de noden van anderen, het leidt tot een verstoring in de investeringen en verdeling van publieke middelen en er is nauwelijks democratische verantwoording mogelijk. Maar het bestaat niet voor niets nog in Nederland en andere landen. Cliëntelisme levert de nodige voordelen op. Het zorgt ervoor dat de elite zichzelf in stand houdt en er niet één groep is die er buiten valt, de ‘gewone’ man en vrouw heeft de mogelijkheid om politieke besluitvorming te beïnvloeden en zich op z’n minst gehoord en erkend te voelen. De bureaucratie die is opgezet in democratieën leidt er namelijk toe dat mensen als nummers worden gezien. Het onpersoonlijke beleid leidt er vaak toe dat mensen worden ingedeeld in bureaucratische hokjes: allochtoon, illegaal, uitkeringsgerechtigde, scholier, waarbij we de mens erachter vergeten. Cliëntelisme heft dat deels op. Mensen kunnen er banen, geld en status door verkrijgen, het kan bijdragen aan stabiliteit doordat conflicten vaak niet hoog opgespeeld worden. In diverse Afrikaanse en Latijns-Amerikaanse landen zien we bijvoorbeeld dat beleid dat cliëntelisme moet bestrijden vaak wel voordelig is voor de midden klasse, maar niet voor de echte armen.

Cliëntelisme kan dus een belangrijke ‘safety valve’ zijn. Wanneer echter één groep echt de macht heeft en geen rekening houdt met de vaak ingewikkelde patronage relaties met minderbedeelden, kan de situatie wel heel scheef groeien. En dat laatste dreigt nu in Nederland. Het grote probleem is namelijk dat openlijk etnisch cliëntelisme al lang haar intrede heeft gedaan en wel onder bepaalde autochtone politici en onder politieke partijen. De oproep van zowel Shadid als Hasnaoui komt in een tijd waarin de premier Nederland wil teruggeven aan de Nederlanders (en iets zegt mij dat daar geen allochtonen of moslims mee bedoeld worden), waarin minister Verhagen zegt de angst voor buitenlanders ‘begrijpelijk en terecht‘ te vinden, waarin het integratie beleid bijna alleen de nadruk legt op integratie in de ‘Nederlandse’ cultuur (en waarbij het zich houden aan de wet onvoldoende is voor allochtonen) en waarin de overheid mensen classificeert als 100 % outsider zelfs als deze van deels autochtone afkomst zijn.

We vinden het begrijpelijk wanneer autochtone Nederlanders vragen om erkenning en herkenning van hun Nederlandse cultuur in de politiek en het is dan ook normaal om te ervoor te pleiten dat PVV-stemmers het recht hebben om gehoord te worden. Wanneer het beleid in hun richting aangepast wordt, horen we niemand over cliëntelisme terwijl het toch echt gaat om het bevoordelen van een specifieke etnische groep: autochtonen (en dan nog meer in het bijzonder de niet-moslims daarbinnen). De scherpste kanten aan de retoriek die daarbij komt kijken noemen we populisme of anti-islam gedachtegoed, maar het is duidelijk dat de tegenstelling moslim – autochtoon mainstream is geworden. Jarenlang heeft dat niet geleid tot specifiek anti-islam beleid (wel tot specifiek beleid pro autochtone Nederlandse cultuur zoals inburgeringsbeleid en afschaffing ‘allochtone talen’ onderwijs), maar nu met de PVV als gedoger van het kabinet, de maatregel tegen ritueel slachten en het mogelijke ‘boerka-verbod’ is er wel een situatie ontstaan waarin specifiek moslims object van beleid en uitsluiting zijn geworden. Wenselijk of niet, een dergelijke situatie roept wel de reactie op onder moslims of er eigenlijk nog iemand is in de politiek die voor hun belangen opkomt? En roept ook de situatie op waarin moslimpolitici zich hetzelfde afvragen en enigszins vervreemd rondkijken naar hun moslim en niet-moslim collega’s. Tegelijkertijd is het opmerkelijk, zoals Jean Tillie laat zien (toegegeven in 2006), dat de etnische factor in stemgedrag weliswaar zeker aanwezig is, maar ook afneemt. Allochtone kiezers kijken eerst naar de partij en vervolgens naar de aanwezigheid van etnische kandidaten. En de invloed van dat laatste neemt af.

Hasnaoui’s oproep lijkt dus aan dovemansoren gericht. Deels wellicht omdat, zoals Shadid dat stelde, men het vertoog van moslim en/of allochtoon als probleemcategorie heeft geïnternaliseerd, deels wellicht omdat de etnische factor in het stemmen wel aanwezig is maar kleiner wordt, deels omdat moslims in Nederland nauwelijks een traditie lijken te hebben van groepsspecifieke politiek. Dit in tegenstelling dus tot de Nederlandse politieke partijen en vele politici. Het is een beetje vreemd om dit nu Hasnaoui te verwijten (los of zijn pleidooi nu wel of niet wenselijk is). In de Nederlandse geschiedenis hebben moslims niet of slechts zeer zelden pleidooien gehouden voor specifieke voorzieningen voor moslims en terwijl er voortdurend wordt geweeklaagd over de islam en moslims tot op het beledigende aan toe. Nu is er één moslim die ervoor pleit dat zijn Nederlandse, Marokkaanse en moslimcollega’s het nu eindelijk eens opnemen voor moslims, en dan zou hij zich schuldig maken aan cliëntelisme? Zou dit type reacties er mede toe leiden dat moslims eigenlijk nagenoeg onzichtbaar zijn in het publieke debat over islam?

1 comment.

The Arab Autumn?

Posted on October 12th, 2011 by martijn.
Categories: Guest authors, Society & Politics in the Middle East.

Guest Author: Samuli Schielke

I never liked the expression “the Arab Spring” because I know too well what happened to the Prague Spring in 1968. A short time of hope in a “socialism with a human face” was crushed by Soviet tanks, and it took more than twenty years before a new revolution could gather momentum.

2011, the year of revolutions and uprisings around the Arab world, has been marked not only by an amazing spirit of change, but also by fierce resistance by the ruling elites, and a fear of instability and chaos among large parts of the ordinary people. Some uprisings, most notably that in Bahrain, were crushed with brute force at an early stage. Others, in Yemen and Syria, continue with an uncertain future. Along with Tunisia, Egypt appeared to be one of the lucky Arab nations that were able to realise a relatively peaceful and quick revolution, a turning point towards a better future of justice, freedom, and democracy. This autumn, however, the situation in Egypt raises doubts about that better future.

Returning to a different country

I returned to Egypt on October 2nd, this time not with the aim to follow the events of the revolution but to begin a new ethnographic fieldwork on writing and creativity, pursuing questions about the relationship of fantasy and social change. I found Egypt in a very different state from what it had been when I left it behind in March. Returning here, I encountered an air of freedom, a sense of relaxation and ease, and a strong presence of creativity, discussion, and interest in politics. But I also encountered a fear of economic collapse and a continued sense of turmoil, with strikes (mostly successful) continuing all over the country, a political struggle among political parties to share the cake of elections beforehand through alliances and deals, confrontation between competing sections within the Islamist spectrum (which has much more presence and popular support than the liberal and leftist camp), an increased visibility and activity of what in post-revolutionary jargon are called the fulul, or “leftovers” (literally, the dispersed units of a defeated army) of Mubarak’s National Democratic Party that was dissolved last spring, renewed confessional tensions, and last but not least a military rule tightening its grip over the country.

My revolutionary friends are without exception extremely frustrated about the situation. Some see the revolution in grave danger, others say that it has already failed, that it in fact failed on 11 February when the military took over from the Mubarak family. In different variations, they argue that the Supreme Council of the Armed Forces (SCAF) has proven itself as a faithful follower of Mubarak, intent on taking over power through the manipulation of the upcoming elections, if necessary by the way of spreading chaos and terror. Also the Islamists in their different colourings, who until the summer were very supportive of the military rule (hoping to strike a good power share deal), have turned critical of the SCAF, beginning to realise that the army is deceiving them just like Gamal Abdel Nasser did back in 1954 when after a period of cooptation, the Muslim Brotherhood was prohibited and brutally suppressed. But a lot of people (probably the majority) are still trustful in the army, believing what state television says and what public sector newspapers write. And most Egyptians are first of all busy with the economic situation, which is very difficult.

It was in this mixed atmosphere of an air of freedom and a sense of frustration and anxiety about the way things are evolving that I arrived in Alexandria three days ago, after spending a week in Cairo. Alexandria is one of the power bases of Salafis and the Muslim Brotherhood, and their posters and banners are visible all over the city, but not to the exclusion of others: posters of liberal or leftist parties, banners of new parties by the fulul, graffitis by the radical opposition and politicised football ultras.

The massacre at Maspiro

On Sunday 9 October, large-scale Christian demonstrations were organised in several cities around the country in protest against the burning of a church and Christian appartments in Idfu (in the south of Egypt) more than a week earlier, and the very inappropriate reaction of the authorities. The governor of Aswan, rather than trying to solve the crisis, had declared that the church had been built without a licence anyway. A sit-in of Christian protesters in front of the state television headquarters at Maspiro (overlooking the Nile in Central Cairo) had been forcibly dispersed and many people had been injured. On 9 October, a large number of Christians, feeling to be under increasing pressure since quite a while, went out to streets in large numbers, and rather than just occupying one place, they took out in protest marches through the cities.

On the afternoon of that day, I was returning from downtown Alexandria to Mandara in the east of the city on a minibus when we entered a big traffic jam on the seafront Corniche road. The minibus driver diverted to the side streets, and after a while we saw that on the Corniche there was a large (a few thousands) march of Christians with lots of crosses visible from afar. Turning left and right on the narrow side streets, the driver managed to get us just ahead of the march, and stopped shortly to pick up passengers, calling them to hurry: “Get in, get in, let’s move before we get beaten up!” He didn’t specify who he expected to get beaten by – in any case, he sensed danger. In Alexandria, the march headed for the Northern Regional Military Headquarters, the standard destination of demonstration marches in Alexandria ever since the army seized power on 11 February (unlike in Cairo where demonstrations are usually stationary at Tahrir Square, in Alexandria they usually march through the city).

At the same time, a similar march was heading to Maspiro in Cairo. The events that followed and the terrible death toll are known, and there is nothing I can add to the many eyewitness reports from Cairo that tell about stones being thrown at the march on its way, the army attacking the protesters at Maspiro with live ammunition, armoured troop carriers crushing people, cars being set in fire, and riots evolving. The bits of pieces from eyewitness reports I get from Cairo tell of a chaotic situation evolving around the centre of the city, with various groups of Muslim citizens, some of them groups of (apparently hired) thugs, others people incited by the state media, going out to the streets, trying to break into Christian shops and institutions, threatening people, stealing things. Things were not everywhere simply a matter of Muslims and Christians, however. In Faggala, one witness reports on Facebook, the standoff was between poor youths and thugs on the one side, intent on looting Christian property, and Muslim inhabitants of the area who were not at all happy about the idea of stealing in the name of Islam.

In Alexandria, the night was tense, fights were reported in some parts of the city, and the protesters at the Northern Regional Headquarters were attacked by civilians, described as inhabitants of the district by news media. But to my knowledge no shots were fired in Alexandria, and nobody got killed.

More terrible than the veritable massacre committed by the army at Maspiro was its coverage by Egyptian state media that – this has become very clear in the past two days – openly called “the noble people of Egypt” to come to help the Army against Christians, reported that the protesters killed three Egyptian soldiers (to date it remains unclear whether any soldiers were killed at all), showed clearly dubbed interviews with injured soldiers. We don’t know what they really said, but the dubbed voices told of Christians seizing the weapons of the army, attacking people, stealing their money, beating soldiers to death. Also in the following days, after footage and eyewitness accounts have proven that the official version was not only skewed, but completely false, the state media and a big part of the independent media have continued to spread the version of 23 dead “from both sides,” giving the impression of an equal confrontation. Today, state-owned newspapers have began to distribute new versions of the story, one according to which the protesters stole the armed troop carriers, and another according to which protesters set a troop carrier in fire and killed a large number of soldiers inside it. At the same time, there is no official confirmation of any deaths from the ranks of the army and the police. After the direct incitement by state television in the first hours, the official tone has shifted to expressing compassion with “our Christian brothers” and commemorating “the martyrs from among the army and police.” There is a huge cover-up going on.

A lot of people continue to trust the state media, and especially when the issue becomes mixed with confessional sentiments, it becomes very compelling to believe that version of the story. D., a man from the countryside and very critical of the system since years, told me that he heard the news about the massacre at Maspiro in a cafe in Birimbal. In village cafes, people usually watch Egyptian Channel One which they still trust over other news media. He tells that based on the coverage of Channel One, he really believed its account of the events, and thought that if protesters get armed and attack the army, then nobody else than the military can control the situation and that they need to be given the power to do so. Only when he got home an hour later and opened the Internet did he find out that it was the army that shot at the protesters and drove over them with armoured vehicles. No wonder then if others, who are less determined supporters of the revolution and less critical of the army and the military rule, believed – and still believe – what state television said.

Many – if not most – Muslims in Egypt do not have a sense that Christians would be in any way disadvantaged. They claim that there is national unity in Egypt, that Muslims and Christians are united and equal – a powerful fiction that makes it easy to overlook the really existing forms of discrimination. This is the ground from which the claims by state media about armed Christian protesters attacking the Egyptian army could gain their credibility: a sense that the Christians are demanding more than is their fair share anyway, now turned into a terrible union of patriotic militarism with sectarian distrust of the religious other. In the social media, this sensibility is expressed without the veil of national unity and sorrow in the official state media, with comments that range from anger to open aggression towards Christians. For those who never liked Christians anyway but had no good reason for this sentiment, the official story of Christian protesters arming themselves and attacking the Egyptian army offers a legitimate reason to hate.

Sectarian tension has a decades-long history in Egypt, and while it is evident that the army and state television did their best to incite confessional tensions, they were only able to do so because they really are widely shared by Egyptians. While Christians are at the losing end of these tensions due to their smaller number and their lack of presence in key nods of the military-media complex, it does not mean that they would be innocent of sectarian intolerance. There has been a strong turn to religion as the basis of identity and good life among Muslims and Christians alike, and part of this has been an increasing degree of closure towards the religious other. If Egypt were a 90% Christian country, we might have seen Muslim protesters massacred at Maspiro on Sunday.

The success of the media cover-up is far from total, however. It may have been aimed at tightening the army’s control over the country, but rather than creating a unified public opinion, it has deepened existing political splits. A lot of people don’t buy the army’s version of the story, and even many who are sympathetic of the army say that they don’t know what to believe.

One of the paradoxes of the Massacre at Maspiro is it that targeted people who otherwise would have been very likely to be supportive of a military rule that guarantees continuity and stability. Under Mubarak, many Christians would see in the ruling system a protector of Christians against the Islamists, even if they suffered from it as much if not more than everybody else. Last Sunday turned a big part of the Christians from hesitant supporters of the system into angry opponents of military rule.

Also among Egyptians of Muslim faith, many are putting the blame on the army, the more so after huge numbers of eyewitness accounts and horrible photographs and videos on the Internet and on some television stations have shown the extent of the violence by the army and the outright lying of the state media. The euphoric sense that “the army and the people are one hand” has been shifting more and more towards a distrust in the army’s ability (and good will) to run the country properly. Add the fact that there is not only a lot of sectarian tension in Egypt, but also quite some opposition to it by people who resist the momentum of sectarian closure. Who wants to be informed in Egypt, can be. Those who didn’t trust the military anyway, see in the events at Maspiro is a terrible proof of how much the SCAF, aided by the fulul, is intent to resorting to the tactics of chaos and terror that the Mubarak regime tried in the first days of the revolution last January.

D. sees that there is a plan that is being executed step by step. Not a clever one, and not well implemented, but a plan. The attack at the Israeli embassy in Cairo was one step, a way to exploit nationalist sentiment while inciting fear of unrest. The massacre at Maspiro was another step. The elections will be the next one, and D. expects that they will turn very violent and will be cancelled after the first round. The army intentionally lets the situation deteriorate, to let chaos prevail, the economy collapse, and the worse things get, the more people are willing to accept military rule as a guarantee of stability and security. In 2013 or 2014, D. predicts, an army candidate, most likely chief of staff Samy ‘Annan, will run for presidency, and even if the elections were fully free and fair (which they will not be), he will win.

My friend S. from Alexandria, since long frustrated about the current state of affairs since has strangely enough found new optimism in this moment. He thinks that what the country is going through now may be the birth labours of a better future. He (a Muslim by the way) is teacher at a school that has a large portion of Christian pupils and teachers, and confessional tensions have been very tangible there since long. Today, he gave the daily school opening speech. He started with telling that he saw Hosni Mubarak in a dream, the former president telling him that from his point of view, everything is going exactly as he wants. Calling the teachers and pupils to fight the Mubarak that continues to live inside them, S. concluded with an appeal to humanity and the need of people to recognise each others as humans. The speech moved people to tears, Muslims and Christians, and S. says that it made him feel a lot more optimistic.

A., calling me on the phone from the Emirates where he is working as a migrant labourer, tries to take it with humour: “The solution is that the Muslims burn the churches and Christians burn the mosques and everybody prays at home.”

Revolution as continuity

In Egypt this autumn, what in the way of a bad omen was called the Arab Spring is being crushed under the wheels of a military-media complex intent on employing sectarianism and the fear of chaos to consolidate their hold of the country. There are plenty of reasons for pessimism. Is there reason for optimism?

A few people whom I have met these days express a sense of optimism that they cannot quite explain. There is a sense that something has changed, that there is no return to the past, a sense that the events that we see these days, no matter how terrible they are, may actually be signs of the revolution’s success. Even if it may be a mistaken optimism – revolutions are very unpredictable and dangerous events, and they can go awfully wrong (think of the Russian revolution of 1917) – it is something to take seriously.

Part of this optimism is related to the sense of freedom, the wave of creativity, discussion and communication that goes on in the society. It is related to social dynamics released by the revolutionary momentum that are likely to influence the formation of the coming generation even if the political aims of the revolution may fail. This is what I would like to call the progress theory of the Egyptian revolution, a vision of the revolution creating something new, something that wasn’t there before. It has a grain of truth, but I think that by emphasising the novelty of the January 25 Revolution, it overlooks the history of revolutions in Egypt. To conclude this essay, I try to think about 2011 from the point of view of what I call the continuity theory of the Egyptian revolution. Rather than something completely unprecedented, the January 25 Revolution can also be seen as a return to a historical normality – and it’s a hard landing.

Until this year, Egypt as I knew it was that of the late Mubarak era, one of the most depoliticised times in Egypt’s contemporary history. I first arrived in Egypt in the late 1990’s, a time when the de facto civil war between the regime and the Gama‘at al-Islamiya in southern Egypt was ending with a bloody defeat of the Islamist militants. From the 1990’s until 2010 was a time when everybody in Egypt, including the Islamists, were compelled to yikabbar, to mind their own business and not get involved. In retrospect, however, the Mubarak era that was Egypt as I knew it, appears as an exceptional one, an interruption in a long history of revolutions and uprisings in Egypt since the 19th century.

The Egyptian book market has been flooded by a wave of books about the revolution, most of them of mediocre value at best. But there are pearls among them, and one of them is Muhammad Hafiz Diyab’s Uprisings or Revolutions in the History of Modern Egypt (Intifadat am thawrat fi tarikh Misr al-hadith, Cairo: Dar al-Shorouk, 2011). Diyab presents a history of popular uprisings, student and strike movements, riots, and full-fledged revolutions that begins in the 19th century and continues throughout the 20th century, with the 1919 revolution against British colonial rule, student protests in 1935, student and labour protests in 1946, the military coup of 1952 and the following revolutionary rearrangement of political and economic power, demonstrations in the late 1960’s and early 1970’s, and the so-called “bread riots” of January 1977, a wide-scale protest movement involving workers, students, and political activists of different colourings against Anwar al-Sadat’s policies of economic liberalisation. These different uprisings share a number of important features: a key role played by young people (especially students, and since the 1940’s by industrial workers), significant participation across political and party lines, large-scale demonstrations often focussed on Tahrir Square (formerly Isma’iliya Square) in Cairo, a visible role played by women, and an at best moderate degree of success of the protesters in realising their demands.

The fantastic moment of standing in Tahrir square in January and February 2011 was a moment that went beyond the wildest dreams of who participated in that moment, a moment of utopia turned into material reality. For those who were there it has gained a quality that comes close to that of a religious belief. That fantastic quality has created two blind spots about the relationship of the revolution with the ordinary world. The first blind spot is a practical one. The reality of social and political change is a lot more difficult, a lot less pure and grand, and comparing it with the fantastic moment of revolution can create a sense of powerless that makes it difficult to make a realistic assessment of what is to be done next. The second blind spot is a temporal one. The fantastic moment of revolution carries an experienced singularity of a once-in-a-lifetime moment that because of its singularity exceeds ones wildest fantasies. The January 25 Revolution was not a singular event, however. It stands in a tradition, and without repeating history, it builds on its predecessors and paves the ground for struggles to come, struggles that are now becoming evident.

This, I think, is the source of the inexplicable optimism in these difficult days of what, in Egypt at least, looks like the beginning of an Arab autumn, a period of authoritarian restoration and violent confrontations. January 25th 2011 was not the opening of a new era in Egypt. It was the return to the historical normality of a nation in revolt, the continuation of a state of uprising that began in 1919, or perhaps already in 1881, and that is bound to continue.

Samuli Schielke is a research fellow at Zentrum Moderner Orient (ZMO), Berlin. His research focusses on everyday religiosity and morality, aspiration and frustration in contemporary Egypt. In 2006 he defended his PhD Snacks and Saints: Mawlid Festivals and the Politics of Festivity, Piety and Modernity in Contemporary Egypt at the University of Amsterdam, Faculty of Social and Behavioural Sciences. During his stay in Cairo at the time of the protests at Tahrir Square he maintained a diary. This article was also published on his blog.

Samuli Schielke wrote earlier:

• “Now, it’s gonna be a long one” – some first conclusions from the Egyptian revolution
• Egypt: After the revolution

2 comments.

'Zien en horen' – Impressie van protest tegen verbod gezichtssluier

Posted on October 8th, 2011 by martijn.
Categories: Activism, Gender, Kinship & Marriage Issues, Notes from the Field, Public Islam, Religious and Political Radicalization.

Gisteren, vrijdag 7 oktober, was er een demonstratie tegen de kabinetsplannen voor een verbod op gezichtssluiers (‘boerka’). De demonstratie was het initiatief van een vrouw, maar gaandeweg de weken voorafgaand aan de demonstratie over genomen door de organisatie Behind-Bars. Deze komt onder meer op voor gevangenen in Marokko. Ik heb daar eerder over geschreven met betrekking tot Saddek Sbaa. De demonstratie was onder moslims zeker niet omstreden. Er waren mensen die erop wezen dat demonstraties niet thuis horen in de islam, anderen zien Behind-Bars als een soort Nederlandse afdeling van Shariah4Belgium (aangeduid met de term takfir4belgium en takfir4holland, waarmee men aangeeft dat deze moslims zonder enige restrictie anderen verketteren en tot ongelovige zouden verklaren) en weer anderen moeten zelf niets hebben van de gezichtssluier. Nogal wat mensen vonden dat demonstranten een verkeerd beeld neerzetten van moslims en islam. (Ik heb overigens geen idee of Behind-Bars een Nederlandse afdeling is van Shariah4Holland of daar aan verbonden is. Er was wel iemand van Shariah4Belgium aanwezig.) UPDATE: Behind-Bars geeft zelf nadrukkelijk te kennen geen onderdeel te zijn van Shariah4Belgium en Shariah4Holland.

Koud en nat, dat was het in Den Haag op het Plein. In totaal waren er op het hoogtepunt van de demonstratie zo’n 30 vrouwen en 30 mannen aanwezig (update: volgens één bron 34 vrouwen en 59 mannen). De mannen en vrouwen stonden apart van elkaar in twee groepen. Het grootste deel van de vrouwen droeg een gezichtssluier, maar enkelen hadden ook mondkapjes op en een enkeling alleen hijab. Niet alle vrouwen overigens dragen altijd de gezichtssluier. Er was een duidelijke rolverdeling tussen mannen en vrouwen. Waar de vrouwen zwegen, maar hun stem lieten ‘zien’ via hun kleding en protestborden met slogans zoals ‘blijf van mijn lijf’, hielden de mannen verschillende voordrachten. Daarnaast kon men diverse malen de kreet ‘takbir’ horen gevolgd door ‘Allahu Akbar’. Tijdens de demonstratie was dit vooral een teken van instemming met wat de sprekers zeiden. De reacties op de terrassen bij het Plein in het begin, gaven aan dat het niet-moslim publiek het vooral zag als een strijdkreet. De volgende reportage van de Arabische redactie van de Wereldomroep geeft een goede indruk van de demo en de eisen van de demonstranten:

Eigenlijk was het protest niet zozeer een beroep op de Nederlandse politiek om het geplande verbod op de gezichtssluier te laten varen, maar men probeerde de boodschap af te geven; tot hier en niet verder: wij gaan ons niet aan het verbod houden. Sprekers wezen op het, volgens hen, ondemocratische en racistische karakter van de Nederlandse samenleving, de problemen met de economie die alleen met meer islam opgelost zouden worden, het gebrek aan actie onder de eerste generatie moslims die jongeren al radicaal zouden vinden als ze alleen maar hun baard laten staan en er werden voortdurend vergelijkingen getrokken met de opmaat van de Tweede Wereldoorlog en de jodenvervolging. Het openingswoord van de perswoordvoeder dat al voor het protest werd verspreid bevat deze elementen allemaal:
Dé oorlog is begonnen! | Behind-Bars

De politiek heeft ons de oorlog verklaard! Het westen heeft geen weg of middel geschuwd om ons te terroriseren. En nu?! Nederland komt met deze wetgeving aan onze vrouwen. Jullie willen gaan bepalen hoe onze vrouwen zich moeten kleden. Wilders en zijn duivelskliekje willen zelfs gaan bepalen wat wij moeten vinden! Zijn jullie daardoor niet erger dan Stalin, Mao, Castro, Mussolini of Hitler!?

Wij trekken de lijn. Wij trekken hier en nu de lijn! Wij zullen het niet toestaan dat jullie die lijn passeren. Onze vrouwen gaan hun gezichtssluier niet af doen. Nu niet. Morgen niet. Nooit niet! Blijf van onze vrouwen af! Blijf van onze religie af! Blijf van onze vrijheid van godsdienst af! Blijf er met jullie poten er vanaf!

Wij zullen ons niet laten verdrijven. Wij zullen onze deuren en ramen niet dichttimmeren. En wij zullen niet gaan schuilen en wachten totdat we uitgemoord worden. Wij zijn moslims. Wij zijn daar trots op en wij zullen dat altijd uitdragen. Mét baard, mét gezichtssluier en met de Qur’an als állerhoogste Woord!

De kritiek op de democratie moet niet verward worden met steun voor een democratisch bestel; althans niet bij alle sprekers (niet alle sprekers waren verbonden aan Behind-Bars volgens mij) in ieder geval. Tegen het einde van het protest maakten enkele sprekers duidelijk dat zij sharia willen in plaats van democratie en dat zij islam als oplossing zien. Dit zijn bekende slogans voor iedereen die een beetje thuis is in de wereld van dergelijke actiegroepen, maar die ongetwijfeld de nodige wenkbrauwen zullen doen fronsen bij buitenstaanders. Het is vrij helder dat de organisatoren daar niet zo mee zitten. Zij waren erop uit om een krachtig statement te geven aan de Nederlandse politiek en, meer indirect, ook aan andere moslimorganisaties (regulier en salafiyyah): wij komen op voor moslims en wij trekken de lijn en wij doen het zoals wij denken dat het goed (islamitisch) is. Andere aanwezigen hadden over dit onderwerp overigens wel de nodige reserves.

Af en toe waren er voorbijgangers die even bleven kijken. De meesten voor zover ik dat zag bleven rustig staan en liepen dan door. Anderen waren meer afkeurend. Zo riepen twee vrouwen richting de vrouwelijke demonstranten dat zij zich eens moesten aanpassen en een andere man liep hoofdschuddend weg en verzuchtte ‘tsjonge jonge’. Na ongeveer 45 minuten deed zich een incidentje voor met Pownews. De organisatie had van tevoren ‘huisregels’ opgesteld die onder meer inhielden dat de demonstranten zich netjes dienden te gedragen, hun eigen troep moesten opruimen en niet mochten discrimineren (‘wij eisen van anderen dat ze ons niet discrimineren, maar wij mogen hen ook niet discrimineren’). Daar was ook de regel bij dat men niet met de pers mocht praten en de organisatie had aangekondigd dat er om zes uur een moment zou zijn voor de pers. De pers mocht verder wel filmen en foto’s maken. De huisregels voor de pers:

Wij zijn erg blij met uw aanwezigheid, u zult vandaag ervaren dat wij radiostilte zullen houden tijdens onze protest. Wij hebben hiervoor gekozen omdat wij alle aandacht willen hebben voor de zaak waarvoor wij staan. Tevens hebben wij hiervoor gekozen omdat wij een goed georganiseerde protestactie willen leiden. Als er te veel rumoer is dan vrezen wij dat onze doelen niet bereikt worden en dat is niet waar onze voorkeur naar uitgaat.

Daarbij hebben wij een woordvoerder die u graag te woord zal staan. Wij als Behind Bars hebben ervoor gekozen om de laatste half uur van onze protest, dat is vanaf 18.00 – 18.30, een persconferentie te houden. Deze zal plaatsvinden op het plein.

Wilt u het deze protestactie of een andere zaak die Behind Bars gerelateerd is uitgebreid verslaan dan zijn wij bereid om u na onze protest alsnog te woord te staan.

Onze perschef is Abu Sa’ied, hij zal u ontvangen en u te woord staan, bij hem kunt u terecht voor al uw vragen. Hij zal u tijdens onze protest begeleiden. Als u contact met ons wilt onderhouden kan dat via behindbarsnet@gmail.com of de telefoonnummer die u bij onze perschef kunt opvragen.

Nu kun je dat soort huisregels best opstellen, maar je kunt niet verwachten dat de pers zich daar ook aan houdt. De Wereldomroep deed dat wel, maar die kwamen ook voor een inhoudelijk verhaal. Novum nieuws drong al meer aan en die andere insteek is ook te zien in hun reportage:

Nadat Novum het tevergeefs geprobeerd had, probeerde Pownews het. Ook Pownews gaat het natuurlijk niet om een feitelijke reportage, maar men wil laten zien hoe ‘achterlijk’ deze ‘haatbaarden’ en ‘boerkababes’ zijn. Als men tot het einde gewacht had, had men nog wat smeuiige quotes mee kunnen nemen denk ik, maar waarschijnlijk vanwege het slechte weer waren de meeste journalisten al eerder weg; ook Pownews. Maar zij hadden dan ook hun beeld al:

Er is geen sprake van een uit de hand gelopen demonstratie. Er was wat geduw en getrek en ook al moeten mensen over en weer hun handen thuis houden, het was maar een klein opstootje en, naar mijn mening, suste de politie de gemoederen op een prima manier. Het had geen enkel nut gehad om dit uit de hand te laten lopen. De verslaggever beroept zich begrijpelijk op de persvrijheid (hij moet gewoon zijn werk kunnen doen), maar dat wil nog niet zeggen dat demonstranten de pers ook te woord moeten staan. Overigens had de demonstrant in het filmpje zich natuurlijk ook aan de huisregels van de organisatie moeten houden. Als hij niet met de verslaggever gesproken had, had Pownews weinig kans gehad: huisregels kan een organisatie alleen aan zichzelf opleggen in een publiek domein. Opvallend bij Pownews is de kop in het beeld ‘Boerka-fans denken de baas te zijn’. Daarmee ‘framede’ Pownews de demonstratie op een manier die eigenlijk goed aansluit bij de boodschap van de organisatie: ‘wij laten niet met ons sollen’. Zowel de speeches als de kleding van de demonstranten droegen die boodschap uit. Met andere woorden Pownews en in mindere mate Novum, bevestigden precies de boodschap van de demonstranten.

Het is nog maar de vraag wat de demonstranten precies bereiken met hun boodschap. Hun draagvlak onder moslims lijkt (nog?) niet zo groot en ik verwacht ook niet dat de politiek zich veel van hen zal aantrekken aangezien zij snel gekwalificeerd zullen worden als radicalen. Tegenover de ‘radicale islam’ staat het beeld van de ‘liberale islam’. De ‘liberale islam’ houdt zich aan de grenzen die voor haar gesteld zijn in de publieke ruimte, maar wanneer islam die publieke ruimte binnentreedt op een manier die gezien wordt als assertief of zelfs agressief, kan het gelabeld worden als ‘radicale islam’ die de moslimgemeenschap zou verdelen en ‘tolerante en liberale moslims’ in een kwaad daglicht zou stellen. Met de term ‘radicale islam’ verwerpen politici en opinieleiders niet slechts een publieke uiting van religie of een vorm van islam die mensen als vreemd ervaren. Het gaat om het verwerpen van wat wordt gezien als een assertieve, opdringerige vorm van islamitische religiositeit en als een opzichtige, provocatieve verwerping van de Nederlandse morele gemeenschap. (Ik heb daar meer over geschreven, zie HIER). Het protest van de demonstranten doet daar niks aan af en gezien de beelden bevestigt het waarschijnlijk alleen maar het dominante beeld. Tegelijkertijd leek het voor de demonstranten genoeg om een keer een vuist te maken en een statement af te geven.

UPDATES:
Persbericht n.a.v. foutief verslag Novum | Behind-Bars

Den Haag – 18-06-2011 – Naar aanleiding van de demonstratie van 18 juni 2010 van Behind-Bars.net in samenwerking met Team Free Saddik, kunnen wij melden dat de demonstratie geslaagd is. Daarnaast willen wij het en ander recht zetten wat in de media verschijnt.

GeenStijl : DenHagistan! Jozias al-Aartsen voert sharia in

Onderwerp: Politie optreden tijdens demonstratie Behind Bars 7 okt. 2011 Plein Den Haag

‘Politie Den Haag volgt Sharia’ – DePers.nl

Een journalist van persbureau Novum Nieuws heeft bij burgemeester Jozias van Aartsen van Den Haag een klacht ingediend omdat diens politiekorps Sharia-regels van moslimdemonstranten zou hebben opgevolgd. “Ik heb moeten constateren dat de politie Haaglanden deze Sharia wetgeving heeft aanvaard en opgevolgd.”

7 comments.

‘Zien en horen’ – Impressie van protest tegen verbod gezichtssluier

Posted on October 8th, 2011 by martijn.
Categories: Activism, Gender, Kinship & Marriage Issues, Notes from the Field, Public Islam, Religious and Political Radicalization.

Gisteren, vrijdag 7 oktober, was er een demonstratie tegen de kabinetsplannen voor een verbod op gezichtssluiers (‘boerka’). De demonstratie was het initiatief van een vrouw, maar gaandeweg de weken voorafgaand aan de demonstratie over genomen door de organisatie Behind-Bars. Deze komt onder meer op voor gevangenen in Marokko. Ik heb daar eerder over geschreven met betrekking tot Saddek Sbaa. De demonstratie was onder moslims zeker niet omstreden. Er waren mensen die erop wezen dat demonstraties niet thuis horen in de islam, anderen zien Behind-Bars als een soort Nederlandse afdeling van Shariah4Belgium (aangeduid met de term takfir4belgium en takfir4holland, waarmee men aangeeft dat deze moslims zonder enige restrictie anderen verketteren en tot ongelovige zouden verklaren) en weer anderen moeten zelf niets hebben van de gezichtssluier. Nogal wat mensen vonden dat demonstranten een verkeerd beeld neerzetten van moslims en islam. (Ik heb overigens geen idee of Behind-Bars een Nederlandse afdeling is van Shariah4Holland of daar aan verbonden is. Er was wel iemand van Shariah4Belgium aanwezig.) UPDATE: Behind-Bars geeft zelf nadrukkelijk te kennen geen onderdeel te zijn van Shariah4Belgium en Shariah4Holland.

Koud en nat, dat was het in Den Haag op het Plein. In totaal waren er op het hoogtepunt van de demonstratie zo’n 30 vrouwen en 30 mannen aanwezig (update: volgens één bron 34 vrouwen en 59 mannen). De mannen en vrouwen stonden apart van elkaar in twee groepen. Het grootste deel van de vrouwen droeg een gezichtssluier, maar enkelen hadden ook mondkapjes op en een enkeling alleen hijab. Niet alle vrouwen overigens dragen altijd de gezichtssluier. Er was een duidelijke rolverdeling tussen mannen en vrouwen. Waar de vrouwen zwegen, maar hun stem lieten ‘zien’ via hun kleding en protestborden met slogans zoals ‘blijf van mijn lijf’, hielden de mannen verschillende voordrachten. Daarnaast kon men diverse malen de kreet ‘takbir’ horen gevolgd door ‘Allahu Akbar’. Tijdens de demonstratie was dit vooral een teken van instemming met wat de sprekers zeiden. De reacties op de terrassen bij het Plein in het begin, gaven aan dat het niet-moslim publiek het vooral zag als een strijdkreet. De volgende reportage van de Arabische redactie van de Wereldomroep geeft een goede indruk van de demo en de eisen van de demonstranten:

Eigenlijk was het protest niet zozeer een beroep op de Nederlandse politiek om het geplande verbod op de gezichtssluier te laten varen, maar men probeerde de boodschap af te geven; tot hier en niet verder: wij gaan ons niet aan het verbod houden. Sprekers wezen op het, volgens hen, ondemocratische en racistische karakter van de Nederlandse samenleving, de problemen met de economie die alleen met meer islam opgelost zouden worden, het gebrek aan actie onder de eerste generatie moslims die jongeren al radicaal zouden vinden als ze alleen maar hun baard laten staan en er werden voortdurend vergelijkingen getrokken met de opmaat van de Tweede Wereldoorlog en de jodenvervolging. Het openingswoord van de perswoordvoeder dat al voor het protest werd verspreid bevat deze elementen allemaal:
Dé oorlog is begonnen! | Behind-Bars

De politiek heeft ons de oorlog verklaard! Het westen heeft geen weg of middel geschuwd om ons te terroriseren. En nu?! Nederland komt met deze wetgeving aan onze vrouwen. Jullie willen gaan bepalen hoe onze vrouwen zich moeten kleden. Wilders en zijn duivelskliekje willen zelfs gaan bepalen wat wij moeten vinden! Zijn jullie daardoor niet erger dan Stalin, Mao, Castro, Mussolini of Hitler!?

Wij trekken de lijn. Wij trekken hier en nu de lijn! Wij zullen het niet toestaan dat jullie die lijn passeren. Onze vrouwen gaan hun gezichtssluier niet af doen. Nu niet. Morgen niet. Nooit niet! Blijf van onze vrouwen af! Blijf van onze religie af! Blijf van onze vrijheid van godsdienst af! Blijf er met jullie poten er vanaf!

Wij zullen ons niet laten verdrijven. Wij zullen onze deuren en ramen niet dichttimmeren. En wij zullen niet gaan schuilen en wachten totdat we uitgemoord worden. Wij zijn moslims. Wij zijn daar trots op en wij zullen dat altijd uitdragen. Mét baard, mét gezichtssluier en met de Qur’an als állerhoogste Woord!

De kritiek op de democratie moet niet verward worden met steun voor een democratisch bestel; althans niet bij alle sprekers (niet alle sprekers waren verbonden aan Behind-Bars volgens mij) in ieder geval. Tegen het einde van het protest maakten enkele sprekers duidelijk dat zij sharia willen in plaats van democratie en dat zij islam als oplossing zien. Dit zijn bekende slogans voor iedereen die een beetje thuis is in de wereld van dergelijke actiegroepen, maar die ongetwijfeld de nodige wenkbrauwen zullen doen fronsen bij buitenstaanders. Het is vrij helder dat de organisatoren daar niet zo mee zitten. Zij waren erop uit om een krachtig statement te geven aan de Nederlandse politiek en, meer indirect, ook aan andere moslimorganisaties (regulier en salafiyyah): wij komen op voor moslims en wij trekken de lijn en wij doen het zoals wij denken dat het goed (islamitisch) is. Andere aanwezigen hadden over dit onderwerp overigens wel de nodige reserves.

Af en toe waren er voorbijgangers die even bleven kijken. De meesten voor zover ik dat zag bleven rustig staan en liepen dan door. Anderen waren meer afkeurend. Zo riepen twee vrouwen richting de vrouwelijke demonstranten dat zij zich eens moesten aanpassen en een andere man liep hoofdschuddend weg en verzuchtte ‘tsjonge jonge’. Na ongeveer 45 minuten deed zich een incidentje voor met Pownews. De organisatie had van tevoren ‘huisregels’ opgesteld die onder meer inhielden dat de demonstranten zich netjes dienden te gedragen, hun eigen troep moesten opruimen en niet mochten discrimineren (‘wij eisen van anderen dat ze ons niet discrimineren, maar wij mogen hen ook niet discrimineren’). Daar was ook de regel bij dat men niet met de pers mocht praten en de organisatie had aangekondigd dat er om zes uur een moment zou zijn voor de pers. De pers mocht verder wel filmen en foto’s maken. De huisregels voor de pers:

Wij zijn erg blij met uw aanwezigheid, u zult vandaag ervaren dat wij radiostilte zullen houden tijdens onze protest. Wij hebben hiervoor gekozen omdat wij alle aandacht willen hebben voor de zaak waarvoor wij staan. Tevens hebben wij hiervoor gekozen omdat wij een goed georganiseerde protestactie willen leiden. Als er te veel rumoer is dan vrezen wij dat onze doelen niet bereikt worden en dat is niet waar onze voorkeur naar uitgaat.

Daarbij hebben wij een woordvoerder die u graag te woord zal staan. Wij als Behind Bars hebben ervoor gekozen om de laatste half uur van onze protest, dat is vanaf 18.00 – 18.30, een persconferentie te houden. Deze zal plaatsvinden op het plein.

Wilt u het deze protestactie of een andere zaak die Behind Bars gerelateerd is uitgebreid verslaan dan zijn wij bereid om u na onze protest alsnog te woord te staan.

Onze perschef is Abu Sa’ied, hij zal u ontvangen en u te woord staan, bij hem kunt u terecht voor al uw vragen. Hij zal u tijdens onze protest begeleiden. Als u contact met ons wilt onderhouden kan dat via behindbarsnet@gmail.com of de telefoonnummer die u bij onze perschef kunt opvragen.

Nu kun je dat soort huisregels best opstellen, maar je kunt niet verwachten dat de pers zich daar ook aan houdt. De Wereldomroep deed dat wel, maar die kwamen ook voor een inhoudelijk verhaal. Novum nieuws drong al meer aan en die andere insteek is ook te zien in hun reportage:

Nadat Novum het tevergeefs geprobeerd had, probeerde Pownews het. Ook Pownews gaat het natuurlijk niet om een feitelijke reportage, maar men wil laten zien hoe ‘achterlijk’ deze ‘haatbaarden’ en ‘boerkababes’ zijn. Als men tot het einde gewacht had, had men nog wat smeuiige quotes mee kunnen nemen denk ik, maar waarschijnlijk vanwege het slechte weer waren de meeste journalisten al eerder weg; ook Pownews. Maar zij hadden dan ook hun beeld al:

Er is geen sprake van een uit de hand gelopen demonstratie. Er was wat geduw en getrek en ook al moeten mensen over en weer hun handen thuis houden, het was maar een klein opstootje en, naar mijn mening, suste de politie de gemoederen op een prima manier. Het had geen enkel nut gehad om dit uit de hand te laten lopen. De verslaggever beroept zich begrijpelijk op de persvrijheid (hij moet gewoon zijn werk kunnen doen), maar dat wil nog niet zeggen dat demonstranten de pers ook te woord moeten staan. Overigens had de demonstrant in het filmpje zich natuurlijk ook aan de huisregels van de organisatie moeten houden. Als hij niet met de verslaggever gesproken had, had Pownews weinig kans gehad: huisregels kan een organisatie alleen aan zichzelf opleggen in een publiek domein. Opvallend bij Pownews is de kop in het beeld ‘Boerka-fans denken de baas te zijn’. Daarmee ‘framede’ Pownews de demonstratie op een manier die eigenlijk goed aansluit bij de boodschap van de organisatie: ‘wij laten niet met ons sollen’. Zowel de speeches als de kleding van de demonstranten droegen die boodschap uit. Met andere woorden Pownews en in mindere mate Novum, bevestigden precies de boodschap van de demonstranten.

Het is nog maar de vraag wat de demonstranten precies bereiken met hun boodschap. Hun draagvlak onder moslims lijkt (nog?) niet zo groot en ik verwacht ook niet dat de politiek zich veel van hen zal aantrekken aangezien zij snel gekwalificeerd zullen worden als radicalen. Tegenover de ‘radicale islam’ staat het beeld van de ‘liberale islam’. De ‘liberale islam’ houdt zich aan de grenzen die voor haar gesteld zijn in de publieke ruimte, maar wanneer islam die publieke ruimte binnentreedt op een manier die gezien wordt als assertief of zelfs agressief, kan het gelabeld worden als ‘radicale islam’ die de moslimgemeenschap zou verdelen en ‘tolerante en liberale moslims’ in een kwaad daglicht zou stellen. Met de term ‘radicale islam’ verwerpen politici en opinieleiders niet slechts een publieke uiting van religie of een vorm van islam die mensen als vreemd ervaren. Het gaat om het verwerpen van wat wordt gezien als een assertieve, opdringerige vorm van islamitische religiositeit en als een opzichtige, provocatieve verwerping van de Nederlandse morele gemeenschap. (Ik heb daar meer over geschreven, zie HIER). Het protest van de demonstranten doet daar niks aan af en gezien de beelden bevestigt het waarschijnlijk alleen maar het dominante beeld. Tegelijkertijd leek het voor de demonstranten genoeg om een keer een vuist te maken en een statement af te geven.

UPDATES:
Persbericht n.a.v. foutief verslag Novum | Behind-Bars

Den Haag – 18-06-2011 – Naar aanleiding van de demonstratie van 18 juni 2010 van Behind-Bars.net in samenwerking met Team Free Saddik, kunnen wij melden dat de demonstratie geslaagd is. Daarnaast willen wij het en ander recht zetten wat in de media verschijnt.

GeenStijl : DenHagistan! Jozias al-Aartsen voert sharia in

Onderwerp: Politie optreden tijdens demonstratie Behind Bars 7 okt. 2011 Plein Den Haag

‘Politie Den Haag volgt Sharia’ – DePers.nl

Een journalist van persbureau Novum Nieuws heeft bij burgemeester Jozias van Aartsen van Den Haag een klacht ingediend omdat diens politiekorps Sharia-regels van moslimdemonstranten zou hebben opgevolgd. “Ik heb moeten constateren dat de politie Haaglanden deze Sharia wetgeving heeft aanvaard en opgevolgd.”

7 comments.

Fear and Loathing in Europe

Posted on October 5th, 2011 by martijn.
Categories: Activism, International Terrorism, Murder on theo Van Gogh and related issues, Religious and Political Radicalization, Some personal considerations.

The following text was used for a spoken column at the ICCT’s expert meeting on Freedom from Fear: Answering Terrorism with Public Resilience on 3 October 2011. In this expert meeting the dilemma between fighting terrorism effectively by high-profile policies and the consequence that such measures might instil fear in the public was central in the contributions and debates.

It was probably in September 1219, almost 800 years ago, when a Christian monk stood before the sultan of Egypt, Malik al-Kamil. It was the time of the Crusades and this monk had the audacity of telling the sultan in his own quarters that he was on the wrong path, misled by a false prophet and that in order to preserve his own soul he’d better convert to Christianity. The monk had renounced his riches and his heritage to pursue a life of poverty and preaching modelled on that of the Apostles in which martyrdom was the highest reward. This monk like many who followed him tried to convert Muslims not by engaging in a dialogue with restraint and eloquence but by insulting and hoping those aggressive Muslims would kill them and allowing them to go to heaven as a martyr. Those following this monk for example went to the Caliph in Spain and attempted to convert the Caliph by saying many bad things about Muhammad and his damnable law. They were imprisoned and tortured but persevered in their insults and sacrilege. Through their determination they succeeded in becoming martyrs and when the monk heard the news of his five brothers he stated that:‘Now I can truly say that I have five brothers’. Other sources however claim that he responded by saying ‘‘let everyone be glorified by his own martyrdom and not by that of others!’’. Apparently the martyrs caused ambivalent emotions whereby some look with doubt at this active embrace of suicide by preaching while others held great admiration for such an active quest of martyrdom.

Nowadays such people would be seen as fanatic, erratic people threatening the social fabric of society at least but also fearing that such a fanatic search for martyrdom may lead up to horrible events such as 9/11 and the killing of Theo van Gogh. It is people like them and the fear of what they do or might do that has led to what my colleague Beatrice de Graaf has called a securitization of society. Such a securitization occurs after tragic events that are perceived as exceptional, threatening an order that is good, just and beneficial. Such events produce fear and these fears in turn create the need of risk containment in which phenomena that are perceived as different or even incompatible with what is normal and acceptable, are framed as security risks. Of course bad things have happened and fear is a normal, natural human emotion, even very sensible when you are faced with danger. But this naturalization of fear renders invisible that political entrepreneurs connect fear with existing social fault lines such as inequality, ethnicity and religion. The risk of an economic meltdown becomes a fear for the callousness of the Greek, feelings of insecurity caused by young boys hanging about on streets and apparently engaging in useless chatter and boredom becomes fear for Moroccan streetterrorists and fear for terror attacks becomes fear for Muslims.

Although in the Netherlands there are more problems reported by schools and police with radical right wing youth and we have on average one mosque or Islamic school being vandalized or worse every 2 months, we have set up a policy that has to contain the threat coming from those Muslims. Take for example the recent proposal for banning the burqa in several European countries, including the Netherlands. One of the reasons is public safety; the apparent need to see each others faces in public. The ban however does not produce safety, it produces fear. Where only about 300 women wear the face veil in the Netherlands, the public now is convinced that we can see them everywhere and that tens of thousands of Muslim women wear it.

Other measures to increase public safety include more leeway for intelligence services to monitor and disturb people’s lives; even when there is no official charge, the US last week killed an American civilian Anwar al-Awlaki believed to be an Al Qaeda leader on foreign soil with no official charge or proof, the Dutch evicted several Muslim migrants being implicated in terrorist activities without any charge, the Dutch are active of supporters of the war on terror that caused the deaths of thousands and thousands innocent civilians in Iraq, Afghanistan and Africa. So if we talk about fear and safety, whose fear and whose safety do we actually mean? After 9/11 the whole risk management idea has turned into a political and commercial ritual that intends to magically reinforce safety but produces feelings of fear and aversion. In the preface of one of my favourite novels, Fear and loathing in Las Vegas, English writer Samuel Johnsson is quoted stating: “He who makes a beast of himself gets rid of the pain of being a man.” The quote refers to the book’s main character’s drug abuse in trying to escape the harsh vulnerabilities of American life and to the books main theme the failure of American counterculture to provide a lasting answer to the harsh realities. Fear is a drug, and policies and management tactics combined with politicians who use feelings of insecurity and plead loudly for ever harder measures to resolve fear, are nothing less than socially accepted models to achieve ritualistic highs and illusions of safety that in the end do nothing except than cultivate that fear.

The “Wave Speech” from Justin Grevich on Vimeo.

The cultivation of fear does not only affect people’s daily lives directly, but also our memories that keep the fear for the Other alive. This year on 9/11 the Moroccan-Dutch goalkeeper of a Dutch soccer team, Khalid Sinouh, tweeted he wanted ‘to concentrate on the present’ and that he ‘felt a little tired of all that 9/11 propaganda’ and closed it with ‘pffff’. The soccer team, Philips Sports Association (PSV) distanced itself from his statements and emphasized the goalkeeper made his statement as a private person (and therefore not as a representative of PSV). The case refers to the monopolization of meaning and memory whereby the purpose of such ceremonials, as French historian Renan has noted, is nothing but the reaffirming of group loyalty rather than the establishing of historical accuracy, let alone the presenting of an event in all its moral and political complexity. To remember is not just grieving it may also mean to harbor a vision of securing justice or vengeance long after it is time to put the guns away. Part of what happens in this production of memory and solidarity is the monopolization of the meaning of ’9/11?. I saw many people on twitter saying now is not the time of saying but let’s think of the thousands of children in Africa dying or let’s think about the victims of the War on Terror. If we say our thoughts go to the victims of 9/11, we of course mean to victims of the terrorist attack that hit the US that day, not other people in the US or elsewhere. The negative, and sometimes downright hostile, comments on the tweets of the Moroccan-Dutch goalie show that we ought to remember 9/11 in a particular way; with our thoughts focused on one particular event, one particular category of victims. The commemoration shows a world caught in arms, hate, and fear.

Now of course there is nothing wrong with risk management, counter-radicalization policies and public commemorations perse, but we should recognize that with the attempt to produce safety we also produce meaning. Given the intended and unintended negative consequences of public risk management and such commemorations, alternatives should be considered. This is possible. Remember the monk I was talking about in the beginning? This man desperately looking for salvation through martyrdom is now presented as an animal lover, pacifist and a Christian committed to dialogue. It maybe hard to believe that he once affirmed the false idea that it was a ‘a Muslim belief’ apparently widespread ‘at that time’ that to kill a Christian was a sure path to salvation. It may be hard to imagine that one day we actually celebrate a feast dedicated to the monk. But that is what we do. Tomorrow we on October 4 we celebrate the Feast of St Francis of Assisi. It is a also a day for animals, in Dutch dierendag, a popular day for pets to be “blessed”. I wish you a blessed day as well.

0 comments.

Dreams, Fear, Passion, Love and a 'Fokking' Golden Calf

Posted on October 3rd, 2011 by martijn.
Categories: Activism, Arts & culture.

Last week the Gala of the Golden Calf took place in the Netherlands. This is the Dutch equivalent for the Oscar Night with awards for best films, actors and so on. One of the movies nominated was Rabat, a roadmovie about three friends who have to bring a taxi to Rabat, Morocco. First Nadir (Nasrdin Dchar) wants to go on his own but his friends Abdel (Achmed Akkabi) and Zakaria (Marwan Kenzari) invite themselves (as good friends do of course). During their travel through Holland, Belgium, France, Spain and Morocco they fall in love, get arrested and abused by the police, rejected into a club because they are foreigners. Their friendship gets a blow when it is discovered that Nadir has kept a secret from his two mates for life. Looks like an ordinary roadmovie as we have seen before, and to a certain extend it is. But it is a very good one, in particular showing the evolution of friendship.

(Watch the trailer with English subtitles HERE)

Nasrdin Dchar won the Golden Calf for best leading actor and delivered a strong speech in which he told the youth in the Netherlands to keep dreaming and live life to the max. He referred to a recent statement made by Dutch minister of Foreign Affairs who stated according to him (it was a little more nuanced) that it is understandable that people are afraid of foreigners. Dchar also testified his passion and his love for several people including his parents who were clearly touched. See his speech here (apologies for the poor English subtitles, but they to capture what he said):

His speech evoked many reactions; some applauding him for his stance others criticizing him for bringing politics into this evening and others who stated that this was incitement to hatred. And again for others he was the representation of the Dutch multicultural generation and the other Netherlands, an answer to Geert Wilders and minister Verhagen.

Note: ‘Fokking’ is Dutch slang for the F-word

0 comments.

Dreams, Fear, Passion, Love and a ‘Fokking’ Golden Calf

Posted on October 3rd, 2011 by martijn.
Categories: Activism, Arts & culture.

Last week the Gala of the Golden Calf took place in the Netherlands. This is the Dutch equivalent for the Oscar Night with awards for best films, actors and so on. One of the movies nominated was Rabat, a roadmovie about three friends who have to bring a taxi to Rabat, Morocco. First Nadir (Nasrdin Dchar) wants to go on his own but his friends Abdel (Achmed Akkabi) and Zakaria (Marwan Kenzari) invite themselves (as good friends do of course). During their travel through Holland, Belgium, France, Spain and Morocco they fall in love, get arrested and abused by the police, rejected into a club because they are foreigners. Their friendship gets a blow when it is discovered that Nadir has kept a secret from his two mates for life. Looks like an ordinary roadmovie as we have seen before, and to a certain extend it is. But it is a very good one, in particular showing the evolution of friendship.

(Watch the trailer with English subtitles HERE)

Nasrdin Dchar won the Golden Calf for best leading actor and delivered a strong speech in which he told the youth in the Netherlands to keep dreaming and live life to the max. He referred to a recent statement made by Dutch minister of Foreign Affairs who stated according to him (it was a little more nuanced) that it is understandable that people are afraid of foreigners. Dchar also testified his passion and his love for several people including his parents who were clearly touched. See his speech here (apologies for the poor English subtitles, but they to capture what he said):

His speech evoked many reactions; some applauding him for his stance others criticizing him for bringing politics into this evening and others who stated that this was incitement to hatred. And again for others he was the representation of the Dutch multicultural generation and the other Netherlands, an answer to Geert Wilders and minister Verhagen.

Note: ‘Fokking’ is Dutch slang for the F-word

0 comments.

Closing the week 39 – Featuring the 'burqa debates' in Europe

Posted on October 2nd, 2011 by martijn.
Categories: Blogosphere, Gender, Kinship & Marriage Issues, Multiculti Issues, Public Islam.

Most popular on Closer last week

1. Minister Donner as Mufti: New Developments in the Dutch ‘burqa debates’ by Annelies Moors
2. Protest tegen mogelijk verbod gezichtssluiers
3. ‘Burqa ban’ in Europe
4. Veil, For A Change

If you want to stay updated and did not subscribe yet, you can do so HERE

You can follow me on Twitter: Martijn5155

Europe in general
Religion and Law Consortium: Religlaw Index

Europe’s Banning of the Full-Face Veil – Ongoing News and Opinions

France’s burqa ban: women are ‘effectively under house arrest’ | World news | The Guardian

Since France introduced its burqa ban in April there have been violent attacks on women wearing the niqab and, this week, the first fines could be handed down. But a legal challenge to this hard line may yet expose the French state as a laughing stock

France starts ban on full-face veil, factbox on veils in Europe | FaithWorld

Below is a Factbox on government policies on full face veils in some other European countries:

Zeina : Under My Niqab. Are Full-Face Veils Really Unforced? | Cattiva’s Closet

Zeina went into hiding and was terrified. She knew very well that her husband had started hunting for her. The confrontation with the mirror was shocking. “Suddenly I saw myself again without a niqab, I looked like a ghost.” The book with her story will be published soon. It is not a plea against Islam. “I did not write this book against Islam, but for Islam, because Muslims can also be religious without waring the niqab,” she concludes.

How should we fight for the rights of muslim women in Europe. Should the full-face veils be banned in all Europe and not only in France?

Europeans Debate the Scarf and the Veil – Pew Research Center

Except in France, most Muslim women choose to cover their heads — but many among the general public disapprove

BBC News – The Islamic veil across Europe

Countries across Europe have wrestled with the issue of the Muslim veil – in various forms such as the body-covering burka and the niqab, which covers the face apart from the eyes.

The debate takes in religious freedom, female equality, secular traditions and even fears of terrorism.

The veil issue is part of a wider debate about multiculturalism in Europe, as many politicians argue that there needs to be a greater effort to assimilate ethnic and religious minorities.

Burqu’ing freedom: the danger of ‘moral civilizing’ | Islam, Muslims, and an Anthropologist

Many have been the opinions over whether the niqab or burqa are an Islamic requirement, innovation, or just one of numerous other styles of veiling. Al-Qaradawi has suggested that niqab is neither a requirement nor an innovation. In other words,it is a style within the tradition of Muslim dress. In another post I have discussed how increasingly, Muslim women, both by non-Muslims as well as Muslims, have been reduced to the ‘material culture’ of their dress styles. In this case, I wish to observe another aspect of the ‘war on burqa’.

Essay: Burqa ban. Banning the Islamic face veils or not, that has been an intense debated subject and was widely argued in various places especially in Europe such as Italy, Spain, France.

Burqa ban. Banning the Islamic face veils or not, that has been an intense debated subject and was widely argued in various places especially in Europe such as Italy, Spain, France.

Dutch burqa ban and French street-prayer ban shows Islamophobia rife in European politics

The Daily Telegraph has today reported on two developments in Europe which demonstrate how anti-Muslim discourse has found its way into national legislation in European countries.

Europe’s Muslims: burqa laws, women’s lives | openDemocracy

Several European states – France, Italy, Belgium and Britain among them – are involved in legal, social or political disputes over the dress-codes of Muslim women. A detailed and alert survey of the variegated experiences and attitudes involved is the best way to understand a complex issue, says Sara Silvestri.

France
France’s Burqa Ban: Two Women Fined for Covering Faces – SPIEGEL ONLINE – News – International

The new “burqa ban” in France has produced its first trial and convictions: Two women who staged a protest in May will have to pay fines. One defendant on Thursday promised to bring her case before the European Court of Human Rights.

Letters: Wearing the burqa in a secular society | World news | The Guardian

Another article about the baffling French ban on the niqab (The battle for the burqa, G2, 20 September), where the facts are repeated but little insight is gained. The paragraph where a niqab wearer says she can relate to Jewish women who were vilified in Vichy France made me begin to doubt the wearer’s motivation. Jews’ persecution in the second world war is a poor example here. If the Jewish women could have torn off their yellow stars and slipped into the masses to survive and not be killed, they would have done it in a flash. Most Jews have integrated into the societies they have come to live in. No one in this article gives a reason for wanting to cover their faces more than having a job or says what their friendships with non-Muslims are like. That is the truly interesting article to be written.

Belgium
BBC News – Belgian lawmakers pass burka ban

Belgium’s lower house of parliament has voted for a law that would ban women from wearing the full Islamic face veil in public.

French businessman pays Belgian face veil fines | Reuters

A French businessman paid fines Wednesday for two women in Belgium who wore full-face veils in public and said he would take Belgium and France to court over laws banning Muslim niqabs and burqas.

French businessman pays Belgian face veil fines | Reuters

A French businessman paid fines Wednesday for two women in Belgium who wore full-face veils in public and said he would take Belgium and France to court over laws banning Muslim niqabs and burqas.

Italy
No face veils, Italy tells immigrants – thestar.com

ROME – Women in Italy should not wear veils that cover their face, according to new government guidelines for immigrants that were drawn up in consultation with representatives of the main faiths, including Muslims.

Muslim Woman in Italy Is Fined for Wearing Veil – NYTimes.com

A 26-year-old Tunisian woman has been fined for wearing a face veil while walking to a mosque in northern Italy, adding to the growing debate on the integration of Muslim minorities in Europe.

BBC News – Italian committee approves face veil ban bill

An Italian parliamentary committee has passed a draft law which will ban women from wearing veils which cover their faces in public.

The Netherlands
Netherlands moves toward total ban on Muslim veils | World news | The Guardian

The Netherlands may become the first European country to ban Muslim face veils after its government pledged yesterday to outlaw the wearing in public spaces of the niqab, or veil, and the burka, or full-length cloak covering the head.

Dutch to Ban Full-Face Veils – NYTimes.com

The Dutch government said Friday that it would ban face-covering veils worn by some Muslim women because the garments flout the Dutch way of life and culture.

French businessman pays Belgian face veil fines | Radio Netherlands Worldwide

A French businessman paid fines on Wednesday for two women in Belgium who wore full-face veils in public and said he would take Belgium and France to court over laws banning Muslim niqabs and burqas.

Denmark
Denmark urges rules limiting face veil

Denmark’s government says face-covering Muslim veils don’t belong in Danish society but no ban is needed because their use can be limited under existing rules.

The centre-right government said the burqa – an all-covering dress – and the niqab face veil are “diametrically opposed” to the values on which Danish society is built.

Right click: Burqa Ban ‘Un-democratic’: Danish Muslims

“It is important to let the Muslim population know that when they have fled dictatorship in their home country – or perhaps just left their country for work purposes – they will not encounter a new dictatorship or aspects of it in the Western democracies based on religious views,” Imran Shah, the spokesperson of the Islamic Society in Denmark, told The Copenhagen Post on Wednesday, April 13.

Mediterranean
Spanish town bans Burka in public buildings – Telegraph

The Spanish town of Lerida has become the first in the country to ban the Burka in municipal buildings.

Spain Plans to Ban the Face Veil under New “Religious Freedom Law” | IslamToday – English

Spain’s government plans to ban the use of the face veils in public places under a proposed new law on religious freedom, the justice minister Francisco Caamano (pictured) said Tuesday.

“We believe that there are things like the burqa which are hard to reconcile with human dignity and which especially pose problems of identification in public places,” Caamano told reporters.

Veil Ban Upheld In Spain

Spanish courts recently upheld a ban on face coverings in municipal buildings.

The ban went into effect in 2010 but was suspended after Muslim rights groups complained.

Lleida was the first Spanish town to enact the ban.

Islamic countries and the veil: It’s a cover-up | The Economist

AS DEBATE over the burqa heats up in Europe, across the Mediterranean Arabs are looking on with puzzlement and, at times, concern. In Morocco and Algeria, source of most of the Muslim immigration to countries like Spain and France in recent decades, interest has been particularly high. People in these countries, who have seen Europeans tighten immigration laws and embark on public debates over “national identity” in recent years, perceive European plans to ban the veil as springing from nativist sentiment and immigration fears rather than security concerns or women’s rights.

AFP: Bikinis and hijabs contrast on Albanian beach

September has seen devout Muslims again flocking to Albania’s only “burqa beach” after the Ramadan holy month, where women bathe in full hijab — a short distance from the “other” Albania where girls romp in scanty bikinis.

Videos
Tariq Ramadan on PressTV: What is Italy aiming to achieve from banning the burqa?

What is Italy aiming to achieve from banning… door presstv
John R. Bowen, anthropologist, author of ‘Can Islam be French?’ – FRANCE 24

Annette Young meets John R. Bowen, anthropologist and author of “Can Islam be French?” Islam is the second most widely practised religion in France, but how do Muslims live their religion in a country which is known for its fierce secularism?

Just the Face — IndieGoGo

The film will show first hand how these women are coping with this law, and what happens when they can’t. Will they fight or subvert the law, will they withdraw into their homes or simply find ways to adapt?

‘Star of the Niqab’ Kenza Drider is a high profile activist and media critic of the ban; Nelly Moussaid is a Karate World Champion; Karima is a talented fashion designer running a successful company; Laurence is an ex-punk, and Fatima is a housewife and mother. Their stories will give us an insight into the daily lives of people who are directly affected by the ban.

Women’s voices





Misc.
Why Quakers were the burqa wearers of the 17th century | Sarah Apetrei | Comment is free | guardian.co.uk

In 1630, a certain oatmeal maker was examined by the highest church court in England, accused of preaching without a licence. Before an audience of bishops, he kept his hat firmly on his head. Doffing it momentarily to a secular representative, he turned again to the bishops, crying: “But as ye are rags of the Beast, lo! – I put it on again.” Refusal to observe “hat honour” – the custom of removing one’s headgear in the presence of a social superior – was a way of saying, in the most confrontational manner: “I reject your authority.” (In the case of the oatmeal maker, this was an especially radical rejection: the bishops were agents of Antichrist.) It was a gender-specific affront, since hat-doffing was a peculiarly masculine form of humiliation.

Hat dishonour and burqa-wearing are not, of course, the same thing at all. But they do both illustrate the symbolic power of head-covering, and its relationship to political “headship”. Twenty years or so after the case of the oatmeal maker, following civil war and the collapse of traditional pillars of social stability (the monarchy, and the church courts), the early Quakers also famously rejected hat honour.

Legal showdown looms over French face veil ban – Monsters and Critics

A legal showdown loomed Thursday over France’s ban on the Islamic face veil, after a court fined two women for refusing to comply with the ban, paving the way for constitutional challenges to the new law.

Entrepreneurial Muslim women make modest dress mainstream | Culture & Lifestyle | Deutsche Welle | 29.05.2011

Fashion-conscious young Muslim women are well aware that in western societies, covering up is often considered more scandalous than baring all.

Burqa-Clad Pole Dancer Leaves Saudi Islamists Hot And Bothered | EuropeNews

A British fitness instructor who visited the strict Muslim kingdom of Saudi Arabia to teach a Saudi woman the art of pole dancing has sparked disapproval among UK Muslims back home. 27-year-old Lucy Misch was invited to the country by one of Saudi’s richest and most influential families after a woman from the family attended a pole dancing class in Europe and reported back to her relatives living in the kingdom.

Beyond the veil: an experiment with the burqa – The National

The shock factor is intentional. To confront, to challenge. Picture it: a room full of German students at a university in the heart of Berlin, their chatter filling the air in the rat-a-tat-tat intonation of a language infused with order. The seating is atypical, students piled onto desks, sprawled out over every inch of available floor space, lining the walls with martial precision. But the space demands such disarray: it is too small for the numbers.

Then the shock: three figures float into the room, covered from head to toe. Three ghosts rippling into a German classroom, dressed in burqas, anonymous and unsettling. The chatter suddenly dies, and tension pervades the calm that descends

Dutch
‘Een boerkaverbod zal niets uithalen’ – POLITIEK – PAROOL

Fouad Sidali, tot 2010 stadsdeelbestuurder in Amsterdam-Bos en Lommer, is lid van het landelijk PvdA-bestuur. Hij baart opzien door zijn Twitterfoto waarop hij met nikab is te zien.

Het boerkaverbod is luxewetgeving – Opinie – TROUW

opinie Al bijna tien jaar worstelen opeenvolgende kabinetten met het boerkaverbod. Ook nu is het nog symboolpolitiek.

150 boerka’s – Nieuws – TROUW

column Gemeten naar de hoeveelheid opiniebijdragen die het jongste boerkaverbod bekritiseren, zou je bijna denken dat we hier met een breed maatschappelijk debat te maken hebben.

Het boerkaverbod is een afleidingsmanoeuvre | DeJaap

Daar is het dan eindelijk. Het boerkaverbod! Samen met de caviapolitie een van de meest onnodige wetsvoorstellen van dit kabinet. Dat dit verbod er waarschijnlijk komt is al een schande, de timing is ook kwalijk. Het lijkt een doorzichtige poging van het kabinet om de aandacht af te leiden van alle echte problemen die er nu spelen.

Wiens vrijheid van godsdienst?

Zonder gelijkheid bestaat geen vrijheid. De overheid moet kunnen waarborgen dat al haar burgers gelijk worden behandeld. Op het moment dat gelijke rechten in het geding komen, moet de overheid ingrijpen. Daar mogen we als samenleving nooit iets op afdingen. Dit is de kern van een beschaafde democratie. De discussie en publieke opinie rondom het boerka-verbod heeft mij dan ook enorm verbaasd. Van links tot rechts wordt het recht om een boerka te dragen verdedigd. In een rechtsstaat zou een beperking van de vrijheid van godsdienst niet passen. Maar juist een rechtstaat moet de grenzen van deze vrijheid bewaken. Zeker als onder het mom van vrijheid van godsdienst individuen onderdrukt en volledig geïsoleerd worden van de rest van de samenleving.

Interview: Boerka’s in en uit de carnavalswinkel | Wijblijvenhier.nl

Boerka’s worden verboden op straat. Waarom? Omdat het kabinet dat niet wil, punt! Wat mag nog wel dan? Carnavalskleding! Of het nou een piratenpak is, een politie-uniform of een… jawel… boerka! Althans, dat vond online carnavalswinkel Feestkleding 365. “Feestkleding 365 staat voor ‘elke dag een feestje!’. Maar ook voor ‘ieder zijn eigen feestje’.” Wat een rare snuiters dachten we. Wat bezielde hen? En als het zo’n succes is, waarom er dan mee gestopt? Ik heb het hen gevraagd.

Boerkaverbod: Boete voor mannen is prima! | Wijblijvenhier.nl

Ok, prima! Er is een boerkaverbod. Als je je nu in het openbaar vertoont in gezichtsbedekkende kledij – ik ben bereid het officiele verhaal aan te houden – dan krijg je 150 euro boete. Want dat mag niet. Blijk je een man te hebben die je daartoe dwingt – we doen even alsof deze wet nog steeds niet specifiek op moslima’s is gericht – dan is de boete veel hoger of je krijgt twee jaar cel.

Boerka verbod is een aanval op Islam en onderdrukking van de moslim vrouw « Islam4Europe

Het verbod op de boerka heeft dus niets te doen met veiligheid noch open samenleving noch met gelijkwaardigheid van man en vrouw. Maar is eerder een openlijke vijandschap en onderdrukking van de moslimvrouw.

Okay Pala

Lidvertegenwoordiger van Hizb ut Tahrir Nederland

‘Boerkaverbod is gebaseerd op onderbuikgevoelens, niet op feiten’ – Binnenland – VK

Hoewel ze zelf niet van de boerka als kledingstuk is gecharmeerd, slaat een verbod erop nergens op, betoogt Ferdows Kazemi. Symboolpolitiek, gebaseerd op niets anders dan onderbuikgevoelens.

Gunt de boerkadraagster mij wel mijn vrijheid? – Religie – TROUW

Ik ben best bereid om de boerkadraagster haar vrijheid te gunnen om haar godsdienst op haar manier te beleven. Waar ik echter huiverig voor ben, is de gedachte dat dat niet wederzijds is. Als er meer boerkadragers komen, is het niet ondenkbaar dat het mijn ontwikkeling zou kunnen tegengaan. Vooral liberale moslims kunnen hiervan de dupe worden. Door de boerka wordt namelijk de boodschap verspreid: hoe bedekter, hoe dichter bij Allah. Ik draag geen boerka, geen nikaab, ook geen hoofddoek maar ben wel moslim.

Desondanks ben ik soms niet zo blij met het boerkaverbod. Een verbod dat de vrijheid van een individu beperkt, is niet wezenlijk anders dan de praktijk in totalitaire ideologieën.

Echte liberalen verbieden de boerka – Weblog: Thijs Kleinpaste

Critici die zo’n verbod een botte maatregel noemen die ook vrouwen treft die wel blij zijn met hun boerka hebben gelijk. Het zij zo. Als we ons in dit debat, waar harde cijfers ontbreken, moeten bedienen van aannames, dan kies ik voor de stelling dat de boerka een gevaar is voor de vrijheid en individualiteit van vrouwen. De macht van mannen mag niet langer verdedigd worden met een beroep op misvattingen over datzelfde, schitterende principe. Mannen die zelf geen stuiver over hebben voor de vrijheid van hun eigen vrouw zijn er te lang door beschermd.

De loze argumenten tegen het nikaabverbod « CarelBrendel.nl

Tot dusver kwam ik deze tekenen van vrouwenslavernij vooral tegen in Amsterdamse wijken als Osdorp en Indische Buurt, gebieden waar moslimvrouwen hoe dan ook onder sociale druk van conservatieve geloofsgenoten staan. Deze vrouwen mogen straks niet meer buiten, is een ander argument tegen een beperking van de nikaabs. De goedpraters ondermijnen daarmee een ander veelgebruikt argument, namelijk dat de betrokken vrouwen zich uit vrije wil van hun gezicht en identiteit laten beroven.

CarlienRoodink.nl » Het hokje van de echte liberaal

De werkelijkheid is altijd weerbarstiger dan we als beleidsmakers en politici zouden willen. In dit verband wil ik graag citeren uit het onderzoeksrapport naar mensenhandel in de Amsterdamse raamprostitutie dat ik op dit moment aan het bestuderen ben: “de vrouw blijft volhouden dat ze niet is uitgebuit en houdt ook na de aanhouding van haar vriend contact met hem. De verdachte wordt veroordeeld.”

0 comments.

Closing the week 39 – Featuring the ‘burqa debates’ in Europe

Posted on October 2nd, 2011 by martijn.
Categories: Blogosphere, Gender, Kinship & Marriage Issues, Multiculti Issues, Public Islam.

Most popular on Closer last week

1. Minister Donner as Mufti: New Developments in the Dutch ‘burqa debates’ by Annelies Moors
2. Protest tegen mogelijk verbod gezichtssluiers
3. ‘Burqa ban’ in Europe
4. Veil, For A Change

If you want to stay updated and did not subscribe yet, you can do so HERE

You can follow me on Twitter: Martijn5155

Europe in general
Religion and Law Consortium: Religlaw Index

Europe’s Banning of the Full-Face Veil – Ongoing News and Opinions

France’s burqa ban: women are ‘effectively under house arrest’ | World news | The Guardian

Since France introduced its burqa ban in April there have been violent attacks on women wearing the niqab and, this week, the first fines could be handed down. But a legal challenge to this hard line may yet expose the French state as a laughing stock

France starts ban on full-face veil, factbox on veils in Europe | FaithWorld

Below is a Factbox on government policies on full face veils in some other European countries:

Zeina : Under My Niqab. Are Full-Face Veils Really Unforced? | Cattiva’s Closet

Zeina went into hiding and was terrified. She knew very well that her husband had started hunting for her. The confrontation with the mirror was shocking. “Suddenly I saw myself again without a niqab, I looked like a ghost.” The book with her story will be published soon. It is not a plea against Islam. “I did not write this book against Islam, but for Islam, because Muslims can also be religious without waring the niqab,” she concludes.

How should we fight for the rights of muslim women in Europe. Should the full-face veils be banned in all Europe and not only in France?

Europeans Debate the Scarf and the Veil – Pew Research Center

Except in France, most Muslim women choose to cover their heads — but many among the general public disapprove

BBC News – The Islamic veil across Europe

Countries across Europe have wrestled with the issue of the Muslim veil – in various forms such as the body-covering burka and the niqab, which covers the face apart from the eyes.

The debate takes in religious freedom, female equality, secular traditions and even fears of terrorism.

The veil issue is part of a wider debate about multiculturalism in Europe, as many politicians argue that there needs to be a greater effort to assimilate ethnic and religious minorities.

Burqu’ing freedom: the danger of ‘moral civilizing’ | Islam, Muslims, and an Anthropologist

Many have been the opinions over whether the niqab or burqa are an Islamic requirement, innovation, or just one of numerous other styles of veiling. Al-Qaradawi has suggested that niqab is neither a requirement nor an innovation. In other words,it is a style within the tradition of Muslim dress. In another post I have discussed how increasingly, Muslim women, both by non-Muslims as well as Muslims, have been reduced to the ‘material culture’ of their dress styles. In this case, I wish to observe another aspect of the ‘war on burqa’.

Essay: Burqa ban. Banning the Islamic face veils or not, that has been an intense debated subject and was widely argued in various places especially in Europe such as Italy, Spain, France.

Burqa ban. Banning the Islamic face veils or not, that has been an intense debated subject and was widely argued in various places especially in Europe such as Italy, Spain, France.

Dutch burqa ban and French street-prayer ban shows Islamophobia rife in European politics

The Daily Telegraph has today reported on two developments in Europe which demonstrate how anti-Muslim discourse has found its way into national legislation in European countries.

Europe’s Muslims: burqa laws, women’s lives | openDemocracy

Several European states – France, Italy, Belgium and Britain among them – are involved in legal, social or political disputes over the dress-codes of Muslim women. A detailed and alert survey of the variegated experiences and attitudes involved is the best way to understand a complex issue, says Sara Silvestri.

France
France’s Burqa Ban: Two Women Fined for Covering Faces – SPIEGEL ONLINE – News – International

The new “burqa ban” in France has produced its first trial and convictions: Two women who staged a protest in May will have to pay fines. One defendant on Thursday promised to bring her case before the European Court of Human Rights.

Letters: Wearing the burqa in a secular society | World news | The Guardian

Another article about the baffling French ban on the niqab (The battle for the burqa, G2, 20 September), where the facts are repeated but little insight is gained. The paragraph where a niqab wearer says she can relate to Jewish women who were vilified in Vichy France made me begin to doubt the wearer’s motivation. Jews’ persecution in the second world war is a poor example here. If the Jewish women could have torn off their yellow stars and slipped into the masses to survive and not be killed, they would have done it in a flash. Most Jews have integrated into the societies they have come to live in. No one in this article gives a reason for wanting to cover their faces more than having a job or says what their friendships with non-Muslims are like. That is the truly interesting article to be written.

Belgium
BBC News – Belgian lawmakers pass burka ban

Belgium’s lower house of parliament has voted for a law that would ban women from wearing the full Islamic face veil in public.

French businessman pays Belgian face veil fines | Reuters

A French businessman paid fines Wednesday for two women in Belgium who wore full-face veils in public and said he would take Belgium and France to court over laws banning Muslim niqabs and burqas.

French businessman pays Belgian face veil fines | Reuters

A French businessman paid fines Wednesday for two women in Belgium who wore full-face veils in public and said he would take Belgium and France to court over laws banning Muslim niqabs and burqas.

Italy
No face veils, Italy tells immigrants – thestar.com

ROME – Women in Italy should not wear veils that cover their face, according to new government guidelines for immigrants that were drawn up in consultation with representatives of the main faiths, including Muslims.

Muslim Woman in Italy Is Fined for Wearing Veil – NYTimes.com

A 26-year-old Tunisian woman has been fined for wearing a face veil while walking to a mosque in northern Italy, adding to the growing debate on the integration of Muslim minorities in Europe.

BBC News – Italian committee approves face veil ban bill

An Italian parliamentary committee has passed a draft law which will ban women from wearing veils which cover their faces in public.

The Netherlands
Netherlands moves toward total ban on Muslim veils | World news | The Guardian

The Netherlands may become the first European country to ban Muslim face veils after its government pledged yesterday to outlaw the wearing in public spaces of the niqab, or veil, and the burka, or full-length cloak covering the head.

Dutch to Ban Full-Face Veils – NYTimes.com

The Dutch government said Friday that it would ban face-covering veils worn by some Muslim women because the garments flout the Dutch way of life and culture.

French businessman pays Belgian face veil fines | Radio Netherlands Worldwide

A French businessman paid fines on Wednesday for two women in Belgium who wore full-face veils in public and said he would take Belgium and France to court over laws banning Muslim niqabs and burqas.

Denmark
Denmark urges rules limiting face veil

Denmark’s government says face-covering Muslim veils don’t belong in Danish society but no ban is needed because their use can be limited under existing rules.

The centre-right government said the burqa – an all-covering dress – and the niqab face veil are “diametrically opposed” to the values on which Danish society is built.

Right click: Burqa Ban ‘Un-democratic’: Danish Muslims

“It is important to let the Muslim population know that when they have fled dictatorship in their home country – or perhaps just left their country for work purposes – they will not encounter a new dictatorship or aspects of it in the Western democracies based on religious views,” Imran Shah, the spokesperson of the Islamic Society in Denmark, told The Copenhagen Post on Wednesday, April 13.

Mediterranean
Spanish town bans Burka in public buildings – Telegraph

The Spanish town of Lerida has become the first in the country to ban the Burka in municipal buildings.

Spain Plans to Ban the Face Veil under New “Religious Freedom Law” | IslamToday – English

Spain’s government plans to ban the use of the face veils in public places under a proposed new law on religious freedom, the justice minister Francisco Caamano (pictured) said Tuesday.

“We believe that there are things like the burqa which are hard to reconcile with human dignity and which especially pose problems of identification in public places,” Caamano told reporters.

Veil Ban Upheld In Spain

Spanish courts recently upheld a ban on face coverings in municipal buildings.

The ban went into effect in 2010 but was suspended after Muslim rights groups complained.

Lleida was the first Spanish town to enact the ban.

Islamic countries and the veil: It’s a cover-up | The Economist

AS DEBATE over the burqa heats up in Europe, across the Mediterranean Arabs are looking on with puzzlement and, at times, concern. In Morocco and Algeria, source of most of the Muslim immigration to countries like Spain and France in recent decades, interest has been particularly high. People in these countries, who have seen Europeans tighten immigration laws and embark on public debates over “national identity” in recent years, perceive European plans to ban the veil as springing from nativist sentiment and immigration fears rather than security concerns or women’s rights.

AFP: Bikinis and hijabs contrast on Albanian beach

September has seen devout Muslims again flocking to Albania’s only “burqa beach” after the Ramadan holy month, where women bathe in full hijab — a short distance from the “other” Albania where girls romp in scanty bikinis.

Videos
Tariq Ramadan on PressTV: What is Italy aiming to achieve from banning the burqa?

What is Italy aiming to achieve from banning… door presstv
John R. Bowen, anthropologist, author of ‘Can Islam be French?’ – FRANCE 24

Annette Young meets John R. Bowen, anthropologist and author of “Can Islam be French?” Islam is the second most widely practised religion in France, but how do Muslims live their religion in a country which is known for its fierce secularism?

Just the Face — IndieGoGo

The film will show first hand how these women are coping with this law, and what happens when they can’t. Will they fight or subvert the law, will they withdraw into their homes or simply find ways to adapt?

‘Star of the Niqab’ Kenza Drider is a high profile activist and media critic of the ban; Nelly Moussaid is a Karate World Champion; Karima is a talented fashion designer running a successful company; Laurence is an ex-punk, and Fatima is a housewife and mother. Their stories will give us an insight into the daily lives of people who are directly affected by the ban.

Women’s voices





Misc.
Why Quakers were the burqa wearers of the 17th century | Sarah Apetrei | Comment is free | guardian.co.uk

In 1630, a certain oatmeal maker was examined by the highest church court in England, accused of preaching without a licence. Before an audience of bishops, he kept his hat firmly on his head. Doffing it momentarily to a secular representative, he turned again to the bishops, crying: “But as ye are rags of the Beast, lo! – I put it on again.” Refusal to observe “hat honour” – the custom of removing one’s headgear in the presence of a social superior – was a way of saying, in the most confrontational manner: “I reject your authority.” (In the case of the oatmeal maker, this was an especially radical rejection: the bishops were agents of Antichrist.) It was a gender-specific affront, since hat-doffing was a peculiarly masculine form of humiliation.

Hat dishonour and burqa-wearing are not, of course, the same thing at all. But they do both illustrate the symbolic power of head-covering, and its relationship to political “headship”. Twenty years or so after the case of the oatmeal maker, following civil war and the collapse of traditional pillars of social stability (the monarchy, and the church courts), the early Quakers also famously rejected hat honour.

Legal showdown looms over French face veil ban – Monsters and Critics

A legal showdown loomed Thursday over France’s ban on the Islamic face veil, after a court fined two women for refusing to comply with the ban, paving the way for constitutional challenges to the new law.

Entrepreneurial Muslim women make modest dress mainstream | Culture & Lifestyle | Deutsche Welle | 29.05.2011

Fashion-conscious young Muslim women are well aware that in western societies, covering up is often considered more scandalous than baring all.

Burqa-Clad Pole Dancer Leaves Saudi Islamists Hot And Bothered | EuropeNews

A British fitness instructor who visited the strict Muslim kingdom of Saudi Arabia to teach a Saudi woman the art of pole dancing has sparked disapproval among UK Muslims back home. 27-year-old Lucy Misch was invited to the country by one of Saudi’s richest and most influential families after a woman from the family attended a pole dancing class in Europe and reported back to her relatives living in the kingdom.

Beyond the veil: an experiment with the burqa – The National

The shock factor is intentional. To confront, to challenge. Picture it: a room full of German students at a university in the heart of Berlin, their chatter filling the air in the rat-a-tat-tat intonation of a language infused with order. The seating is atypical, students piled onto desks, sprawled out over every inch of available floor space, lining the walls with martial precision. But the space demands such disarray: it is too small for the numbers.

Then the shock: three figures float into the room, covered from head to toe. Three ghosts rippling into a German classroom, dressed in burqas, anonymous and unsettling. The chatter suddenly dies, and tension pervades the calm that descends

Dutch
‘Een boerkaverbod zal niets uithalen’ – POLITIEK – PAROOL

Fouad Sidali, tot 2010 stadsdeelbestuurder in Amsterdam-Bos en Lommer, is lid van het landelijk PvdA-bestuur. Hij baart opzien door zijn Twitterfoto waarop hij met nikab is te zien.

Het boerkaverbod is luxewetgeving – Opinie – TROUW

opinie Al bijna tien jaar worstelen opeenvolgende kabinetten met het boerkaverbod. Ook nu is het nog symboolpolitiek.

150 boerka’s – Nieuws – TROUW

column Gemeten naar de hoeveelheid opiniebijdragen die het jongste boerkaverbod bekritiseren, zou je bijna denken dat we hier met een breed maatschappelijk debat te maken hebben.

Het boerkaverbod is een afleidingsmanoeuvre | DeJaap

Daar is het dan eindelijk. Het boerkaverbod! Samen met de caviapolitie een van de meest onnodige wetsvoorstellen van dit kabinet. Dat dit verbod er waarschijnlijk komt is al een schande, de timing is ook kwalijk. Het lijkt een doorzichtige poging van het kabinet om de aandacht af te leiden van alle echte problemen die er nu spelen.

Wiens vrijheid van godsdienst?

Zonder gelijkheid bestaat geen vrijheid. De overheid moet kunnen waarborgen dat al haar burgers gelijk worden behandeld. Op het moment dat gelijke rechten in het geding komen, moet de overheid ingrijpen. Daar mogen we als samenleving nooit iets op afdingen. Dit is de kern van een beschaafde democratie. De discussie en publieke opinie rondom het boerka-verbod heeft mij dan ook enorm verbaasd. Van links tot rechts wordt het recht om een boerka te dragen verdedigd. In een rechtsstaat zou een beperking van de vrijheid van godsdienst niet passen. Maar juist een rechtstaat moet de grenzen van deze vrijheid bewaken. Zeker als onder het mom van vrijheid van godsdienst individuen onderdrukt en volledig geïsoleerd worden van de rest van de samenleving.

Interview: Boerka’s in en uit de carnavalswinkel | Wijblijvenhier.nl

Boerka’s worden verboden op straat. Waarom? Omdat het kabinet dat niet wil, punt! Wat mag nog wel dan? Carnavalskleding! Of het nou een piratenpak is, een politie-uniform of een… jawel… boerka! Althans, dat vond online carnavalswinkel Feestkleding 365. “Feestkleding 365 staat voor ‘elke dag een feestje!’. Maar ook voor ‘ieder zijn eigen feestje’.” Wat een rare snuiters dachten we. Wat bezielde hen? En als het zo’n succes is, waarom er dan mee gestopt? Ik heb het hen gevraagd.

Boerkaverbod: Boete voor mannen is prima! | Wijblijvenhier.nl

Ok, prima! Er is een boerkaverbod. Als je je nu in het openbaar vertoont in gezichtsbedekkende kledij – ik ben bereid het officiele verhaal aan te houden – dan krijg je 150 euro boete. Want dat mag niet. Blijk je een man te hebben die je daartoe dwingt – we doen even alsof deze wet nog steeds niet specifiek op moslima’s is gericht – dan is de boete veel hoger of je krijgt twee jaar cel.

Boerka verbod is een aanval op Islam en onderdrukking van de moslim vrouw « Islam4Europe

Het verbod op de boerka heeft dus niets te doen met veiligheid noch open samenleving noch met gelijkwaardigheid van man en vrouw. Maar is eerder een openlijke vijandschap en onderdrukking van de moslimvrouw.

Okay Pala

Lidvertegenwoordiger van Hizb ut Tahrir Nederland

‘Boerkaverbod is gebaseerd op onderbuikgevoelens, niet op feiten’ – Binnenland – VK

Hoewel ze zelf niet van de boerka als kledingstuk is gecharmeerd, slaat een verbod erop nergens op, betoogt Ferdows Kazemi. Symboolpolitiek, gebaseerd op niets anders dan onderbuikgevoelens.

Gunt de boerkadraagster mij wel mijn vrijheid? – Religie – TROUW

Ik ben best bereid om de boerkadraagster haar vrijheid te gunnen om haar godsdienst op haar manier te beleven. Waar ik echter huiverig voor ben, is de gedachte dat dat niet wederzijds is. Als er meer boerkadragers komen, is het niet ondenkbaar dat het mijn ontwikkeling zou kunnen tegengaan. Vooral liberale moslims kunnen hiervan de dupe worden. Door de boerka wordt namelijk de boodschap verspreid: hoe bedekter, hoe dichter bij Allah. Ik draag geen boerka, geen nikaab, ook geen hoofddoek maar ben wel moslim.

Desondanks ben ik soms niet zo blij met het boerkaverbod. Een verbod dat de vrijheid van een individu beperkt, is niet wezenlijk anders dan de praktijk in totalitaire ideologieën.

Echte liberalen verbieden de boerka – Weblog: Thijs Kleinpaste

Critici die zo’n verbod een botte maatregel noemen die ook vrouwen treft die wel blij zijn met hun boerka hebben gelijk. Het zij zo. Als we ons in dit debat, waar harde cijfers ontbreken, moeten bedienen van aannames, dan kies ik voor de stelling dat de boerka een gevaar is voor de vrijheid en individualiteit van vrouwen. De macht van mannen mag niet langer verdedigd worden met een beroep op misvattingen over datzelfde, schitterende principe. Mannen die zelf geen stuiver over hebben voor de vrijheid van hun eigen vrouw zijn er te lang door beschermd.

De loze argumenten tegen het nikaabverbod « CarelBrendel.nl

Tot dusver kwam ik deze tekenen van vrouwenslavernij vooral tegen in Amsterdamse wijken als Osdorp en Indische Buurt, gebieden waar moslimvrouwen hoe dan ook onder sociale druk van conservatieve geloofsgenoten staan. Deze vrouwen mogen straks niet meer buiten, is een ander argument tegen een beperking van de nikaabs. De goedpraters ondermijnen daarmee een ander veelgebruikt argument, namelijk dat de betrokken vrouwen zich uit vrije wil van hun gezicht en identiteit laten beroven.

CarlienRoodink.nl » Het hokje van de echte liberaal

De werkelijkheid is altijd weerbarstiger dan we als beleidsmakers en politici zouden willen. In dit verband wil ik graag citeren uit het onderzoeksrapport naar mensenhandel in de Amsterdamse raamprostitutie dat ik op dit moment aan het bestuderen ben: “de vrouw blijft volhouden dat ze niet is uitgebuit en houdt ook na de aanhouding van haar vriend contact met hem. De verdachte wordt veroordeeld.”

0 comments.