C L O S E R

Closing the week 17 – Featuring Sex, Arab Women and Orientalism

Posted on April 29th, 2012 by martijn.
Categories: Blogosphere, Gender, Kinship & Marriage Issues, Society & Politics in the Middle East.

Most popular on Closer this week:

1. Seks, Dood en Islam
2. Art, Islam & Europe
3. Film: Dochters van Malakeh
4. Interview Veena Malik: My Pakistan is infamous for many reasons other than me

UPDATED 3 MAY 2012, SEE BELOW
Foreign Policy: The Sex Issue
The Sex Issue | Foreign Policy

Women’s bodies are the world’s battleground, the contested terrain on which politics is played out. We can keep ignoring it. For this one issue, we decided not to.

The Ayatollah Under the Bed(sheets) – By Karim Sadjadpour | Foreign Policy

In the Islamic Republic of Iran, all politics may not be sexual, but all sex is political.

The Worst Places to Be a Woman – By Valerie M. Hudson | Foreign Policy

Mapping the places where the war on women is still being fought.

Why Do They Hate Us? – By Mona Eltahawy | Foreign Policy

There is no sugarcoating it. They don’t hate us because of our freedoms, as the tired, post-9/11 American cliché had it. We have no freedoms because they hate us, as this Arab woman so powerfully says.

Yes: They hate us. It must be said.

Some may ask why I’m bringing this up now, at a time when the region has risen up, fueled not by the usual hatred of America and Israel but by a common demand for freedom.

Foreign Policy Debating the War on Woman; six commenters
Sondos Asem: Misogyny exists, but blaming it for women’s suffering is simplistic

Eltahawy uses a combination of hyperbole and perhaps benign neglect to highlight offensive stances and bury more women-centered ones. Far from constituting a solution, this type of one-dimensional reductionism and stereotyping is one of the problems facing Arab women. Let’s be clear: There is misogyny in the Arab world. But if we want progress for Arab women, we must hack at the roots of evil, not at its branches.

Shadi Hamid: Arab women have more agency than you might think

The fact of the matter is that Arab women, throughout the region, are exercising their moral and political agency, but not necessarily in the ways we might expect.

Hanin Ghaddar: We need more badass ladies

Mona Eltahawy is right. They hate us. But they also fear us, as much as our dictators feared us. And we can break them, as much as we broke and will keep on breaking our tyrants. Today, their fear of the public sphere is multiplied because of the revolutions. We should use that fear to our advantage.

Imam Feisal Abdul Rauf: The Prophet Mohammad was a revolutionary feminist

Mona Eltahawy describes cultural practices in Egypt and the Middle East that predate Islam yet have been embraced by many people now as part of Islam. The practice of genital mutilation of women, for example, is found only in Africa. If it were part of Islam, it would be practiced by Muslims all over the world.

For his time, the Prophet Mohammed was a revolutionary feminist.

Naheed Mustafa: “Nekkid Burqa Woman” is lazy and insulting

Here’s a quick reenactment of me reading Mona Eltahawy’s cover essay as my eyes involuntarily (I swear!) flit over to Nekkid Burqa Woman: “So, yes, women all over the world have problems — BOOBS! — yes, the United States has yet to elect a female president — BOOOBS! — and yes, women continue to be objectified in many “Western” countries — BOOOOOBS!” And so on.

When I was asked to contribute this critique, I had to ask myself what exactly my problem was. I’ve narrowed it down to two things: The image of Nekkid Burqa Woman is lazy and insulting.

Leila Ahmed: Eltahawy misreads Alifa Rifaat

Disconcertingly, Eltahawy strangely misreads (in my view) the Rifaat story with which she begins her essay. After enduring “unmoved,” as Eltahawy correctly says, her husband’s sexual exertions, the story’s central character then eagerly rises to wash herself and perform ritual prayers. Eltahawy reads these actions as indicating Rifaat’s “brilliant” portrayal of “sublimation through religion.”

Talking about Sex, women’s bodies and Orientalism: my selection
Mona Eltahawy and Leila Ahmed discuss FP “Why Do They Hate US” piece on Melissa Harris Perry Show April 28th 2012

The Duck of Minerva: “Seriously, Guys!”: How (Not) to Write About Gender and Foreign Affairs

Below are three big do’s and don’ts for foreign policy magazines aiming to “take women’s issues seriously.”

Foreign Policy: The Sex Issue « Saira Says

This cover is offensive and disrespectful; it demonstrates the inherent disregard by Western society for women who do wear niqabs and hijabs. The cover also sets the tone for the entire issue.

The Intersection between Gender, the Ghost of Colonialism, and Religion « confessionsofamuslimpunk

I believe Ms. Eltahawy has attempted to explain away the misogyny of Arab nations as something indicative of Muslim and Arab cultures. This reasoning does contain some validity considering the inequality that has existed between males and females throughout the region’s history (e.g. females being given half of the inheritance of male family members upon the passing of a parent). It, however, fails to incorporate a long-form analysis of how misogyny among Arab cultures has evolved through the interplay between culture, religions, warfare, and general historical events.

Why Do They Hate Us? They Don’t. | loonwatch.com

Racists don’t see nuance. They lump all people of a certain group altogether. That’s exactly what Mona Eltahawy does in her article. She paints the entire people of that region–or at least its men–with one broad bush. They hate women. All 170 million of them.

Let’s Talk About Sex

The primary focus is Islam and its production and repression of sex and gender politics in the Middle East. In discussing the role of fatwas in the regulation of sexual practices, Karim Sadjadpour parades a tone of incredulity. Leaving aside his dismissal of the centuries old tradition of practicing Muslims asking and receiving advice on sexual and gender practices, the article assumes an unspoken consensus with its readers: the idea of a mullah writing about sex is amusing if a little perverted.

Then there is the visual. A naked and beautiful woman’s flawless body unfolds a niqab of black paint. She stares at us afraid and alluring. We are invited to sexualize and rescue her at once. The images reproduce what Gayatri Spivak critiqued as the masculine and imperial urge to save sexualized (and racialized) others. The photo spread is reminiscent of Theo van Gogh’s film Submission, based on Ayyan Hirsli Ali’s writings, in which a woman with verses of the Quran painted on her naked body and wearing a transparent chador writhes around a dimly lit room. Foreign Policy’s “Sex Issue” montage is inspired by the same logic that fuels Submission: we selectively highlight the plight of women in Islam using the naked female body as currency. The female body is to be consumed, not covered!

Do Arab men hate women? It’s not that simple | Nesrine Malik | Comment is free | guardian.co.uk

To heed Eltahawy’s call and indulge in cultural absolutism – if we are to use the west as a model, basic women’s and even minority rights, did not become enshrined until there was a political environment when traditional structures (particularly the church) had sufficiently receded.

The call to arms, therefore, should not be to the outside world to recognise the truth of men’s hatred towards women, but rather to Arabs. And in a time of political upheaval this call should ask them to look inwards and continue to recognise and dismantle the structures that have been perpetuated for too long. This reform is already under way when it comes to women’s rights thanks to the efforts of several Arab feminists, such as Nawal El Saadawi and Tawakul Karman, who recognise that we need to fight the patriarchy, not men.

Mona: Why Do You Hate Us? « Tahrir & Beyond

The fundamental problem of Mona’s essay is the context and framework of how she analyzes why women in the Middle East are oppressed and the only reason she could give is because men and Arab societies (culturally and religiously) hate women.

Oh, Mona! « AmericanPaki

t this point, I have successfully lost count of the number of women who told me that the title of her article bothered them – but they couldn’t quite figure out why it was. I will tell you why: it is because the title divorces the countless number of women who might identify with the very real grievances they have living under a ruthless system that hates women, from the broader war on women. To claim that the “real war on women is in the Middle East” stakes the legitimacy of Arab women in the war against women, that I view as a global phenomenon not unique to Arab women, while leaving millions of non-Arab women, also victims of systemic misogyny, to fend for themselves.

Us and Them: On Helpless Women and Orientalist Imagery | Frustrated Arab

There are also unanswered questions:

1. Why not publish the article in Arabic, therein engaging with the intended audience more directly?
2. Why choose Foreign Policy as the platform and not a media outlet which would direct her piece at those she addresses?
3. Why is there so much orientalist imagery present? If she was not aware that these photographs would be used, did she take it up with Foreign Policy after realizing this?

Mainstream media and the Orient

the veiled bodies. The exposed bodies. The veiled yet exposed bodies. The hunger. The squalor. The eccentricity. The modest eroticism. The yearning for modernity, civilization and freedom. Welcome to the world of orientalist imagery.

In line with our Bernard Lewis Award, we would like to introduce an award for the “Orientalist Image of the Week”. This week’s award (won with honours) goes to Foreign Policy, for its Sex Issue cover.

On Mona Eltahawy’s “Why Do They Hate Us?” « RanaBaker’s Blog

Indeed, Eltahawy’s argument that the reason behind Middle Eastern and North African oppression of women is “hatred” is a simplistic one that ignores the social, cultural and political contexts in which these women live. But not only that. Eltahawy went as far as to say that it is the Islamic philosophy that enables men to “hate” and hence “oppress” and “sexually harass” women.

While this is true for certain groups that practice religious exploitation to justify crimes against all sectors of a society, including women of course, the Arab world, especially prior to the outbreak of the Arab Spring, had long lived under the rule of secular authoritarian governments who took no issue with their “security apparatus” committing sexual harassments here, virginity tests there and in some few cases rape crimes.

Dear Mona Eltahawy, You Do Not Represent “Us” – Al-Monitor: the Pulse of the Middle East

The issue is framing and presenting women in the region as a monolith and pitting their struggles against the backdrop of an argument which points to “hate.” The argument dismisses the role of figures like Tawakul Karman, Zainab and Maryam al-Khawaja, and others — women who rose through the revolutions and were present in the public sphere during protests and demonstrations, standing alongside their compatriots demanding change and an end to injustices of all kinds. These women stood up as individuals and not as self-proclaimed representatives of Arab women.

Jillian C. York » On Listening (a response to the Mona Eltahawy criticism)

the idea behind some of these comments is essentially: “Hey – foreigners find this valuable, shut up dissenters!” I even spotted one foreigner–who presumably lives in Egypt–telling various Egyptian women on Twitter that they were simply wrong.

The thing is, Arab women, in Eltahawy’s piece, are not active participants in the conversation, but subjects. That, I think, is why so many women took issue to her use of “us” — it felt disingenuous. I realize, of course, that there’s backstory here and she has a considerable number of non-fans and trolls, but this article in particular provoked a stronger reaction than any I’ve ever seen, and there’s a reason for that.

‘Why Do They Hate Us?’ A Blogger’s Response – Al-Monitor: the Pulse of the Middle East

Women like Manal Al-Sharif, Rasha Azab and Samira Ibrahim are not less “feminist” than other prominent female figures in the world. The veiled Bahraini protester Zainab Alkhawaja, for example, can speak well of the women’s struggle as she protests alone in the street and gets arrested for the sake of her detained father. He is Abdulhadi Al-Khawaja, the prominent Bahraini-Danish human rights activists who has been on a hunger strike in prison for 76 days. He, I am sure, does not hate her.

Monica L. Marks: Do Arabs Really ‘Hate’ Women? The Problem With Native Informants

Books by these “native voices” — including Ayaan Hirsi Ali’s “Infidel,” Azar Nafisi’s “Reading Lolita” in Tehran, and Irshad Mandji’s “Faith Without Fear” — have flown off the shelves in post-9/11 America despite being roundly rebuffed by leading feminist academics such as Columbia University’s Lila Abu-Lughod and Yale’s Leila Ahmed. Saba Mahmood, another respected scholar, noted that native informants helped “manufacture consent” for the wars in Iraq and Afghanistan by serving up fear-inducing portrayals of Islam in “an authentic Muslim woman’s voice.”

??????? ?? ????: Love, Not Hatred, Dear Mona !

I was attracted to the opening of your article. Your style is interesting and you do poke the issues, and our issues are one, Mona. There’s no doubt that the facts in your article are accurate, that the problems highlighted are real, and that the suffering you write of is experienced by Arab women, even if they are not always aware of it. My anger faded as I read, slowly…until I reached the section where you explain “The Arab men’s hatred toward women”. Hatred?

Let’s see. In our Arab society, does the son hate his mother? The brother his sister? The father his daughter? And the husband hates his wife, and the lover his beloved? And the male colleague hates his female colleague, and the male friend his female friend, and the male neighbor his female neighbor?

Tahrir Spirit: I don’t really think they hate us!

I refuse to be lumped into this monolithic group of oppressed, abused and hated victims. Arab women’s problems are not the same across the board. Even within one country like Egypt, what I see as a problem, might not be the most pressing issue for the woman next door. So, I refuse to have Eltahawy talk on my behalf as if she is the expert who can accurately identify my plight.

Mona ElTahawy, stop victimizing us « Gold & Glitz’s Blog

Mona, who tries to empower women, marginalized us with this article, making a minority seem like the majority when in fact it is not and I say this while being a non-hijabi living in Southern Lebanon. Yes, I will be honest- I have been disallowed to do certain things because of my gender. But not because I am simply a girl, but because people fear for my well being. In the whole world, not just the Middle East, everywhere is a scary place to be. Now imagine how it would be for a woman to just walk out thinking she is equal to everyone else when she’s not because of teachings that existed before the Middle East did. She will only end up hurt. There is no reality in Mona’s extreme feminism and instead of empowering women to do something they’re good at and inform us of the rights we should be asking for, she marginalizes us and seeks pity. This works right into misogynistic hands, to make the woman seem like she is a victim when Arab women are damn strong.

Between You and Me | The Majalla Magazine

And for those women wishing to be treated equally to men, then it’s time to take these revolutions to the next level.

What many have taken issue with, however, is not this. It is Eltahawy’s assertion that men’s hatred of women is the cause for the absence of women’s freedoms in the Middle East. Though she has been criticized up and down for this claim— this is understandable when considering her lack of nuance and sophistication—there is some truth to it in that human rights are violated all the time because of a deep-seated hatred for a person or a group.

Mona, misogyny and the Middle East « Field Notes

Instead, let’s focus on the political and economic systems that depersonalize women’s discrimination. Let’s focus on divorce, citizenship and criminal laws that are vague and arbitrary. Let’s start by framing women’s relationship to the state: assume that women are citizens of the state—as they should be, that they enjoy the rights of the state—as they should enjoy, and from that, call out those persons—judges, politicians, army—that violate that relationship between a citizen and the state, violate that trust, violate those rights.

2 cents in favour of Mona Eltahawy
You gonna believe Mona Eltahawy or the grand mufti? | Butterflies and Wheels

Meaning what? We shouldn’t worry about women stoned to death, girls taken out of school and forced into marriage, girls who are held down while their genitals are sliced off, women whipped for not wearing a burqa? We should just say “that’s their culture, it’s none of our business” and go on our way rejoicing? We should be insular and selfish and indifferent?

MEI Editor’s Blog: Eltahawy and Sadjadpour in Foreign Policy’s “Sex Issue”

These issues will not go away, and it’s refreshing to see them addressed directly and not sensationally.

It’s Complicated: Mona Eltahawy’s Arab Violence Against Women Story Arouses Passions

As one critic put it: “Some Muslim women from Muslim backgrounds have been willing to join forces with media and governments in seeking to discipline unruly Muslim communities. Ayaan Hirsi Ali being the most prominent international example. However, other Muslim women…are painfully aware of the ease with which discussion of social problems within Muslim communities can be appropriated to vilify Muslims in general.”

That fear is understandable for both Arab societies and Muslim communities in the West, but it has been used to silence appropriate criticism such as Eltahawy ‘s and Hirsi Ali who, unfortunately, never runs out of examples of violence against women within the culture she knows a great deal about…

Mona Eltahawy Agonistes – Under the Black Blanket

The backlash started immediately, and she’s being attacked by Islamist supporters, and their women.

Mona Eltahawy sparks debate on plight of women in the Middle East « democrati.net

What must be remembered is this is a new age in the region, women are integral to Arab Awakening as Eltahawy mentioned — as the bearers of children, the top notch of the educated, the teachers, and even the bread makers — we must not let their plight be ignored. Women have come a long way, from not being allowed to go to school, to work in office regular or political – some of the biggest talking heads in activism and politics are women. To ignore the imperfection of women’s rights is to ignore the past struggles our mother and grandmothers have come to endure. Women still struggle to make it, there is no denial of that; whether the glass ceiling is in Cairo or Washington. My own aunt was not allowed to go to college by her husband. When he passed away some years ago at the age of 64, she attended university and got a bachelors in history. The renowned stories of the struggles women Mona mention are a reality and must not be ignored.

MEDIAinEGYPT: Mona Eltahawy: ‘Why Do They Hate Us?

Eltahawy tells the BBC’s Katty Kay that post-Mubarak Egypt has not provided women with the basic freedoms that all Egyptians asked for during the revolution.

Why do they hate Mona Eltahawy for speaking about Arab women? « Major Karnage

If no one says anything, nothing will ever get done about this. Good on Eltahawy for standing up to the cultural pressures trying to crush her into silence. Elections in Egypt will not bring democracy so long as female candidates cannot even have their faces on electoral material.

Massoud Hayoun — Off the Presses: On Mona Eltahawy’s ‘Why do they hate us’ — A study in journalistic context/ audience

As we see from the efforts — whether effective or ineffective, wholehearted or otherwise — of the Egyptian government under Mubarak, not even the Egyptian government can break down the doors of the Egyptian household and prevent abuses against women. I have strong reservations about the capacity of Foreign Policy’s largely American liberal, neo-liberal and right-wing readers to contribute to the betterment of Arab women in their households. I’d be happy if positive revolutionary changes were made, from any party. But there are so many examples of do-gooders hurting more than they help.

some of this must be true: Mona Eltahawy and the silencing of women

The depth of awfulness in the five or so responses I have read is such that I can’t hope to counter it all. The sheer variety of ridiculousness of argument present is stunning, ranging from old tropes such as “men are victimised too, therefore you can’t talk about women” and “the Arab world is very diverse, therefore no aspect of it can be criticised” to arguments I have never heard before, such as “the problem is not to do with religion or culture, but with the state” (say what?). I feel so utterly overwhelmed by the sheer volume of this shit that I am going to focus on just one type of response, which is endemic, but is also perfectly objectified in this article by one Samia Errazzouki: Dear Mona Eltahawy, you do not represent “Us”. This article engages in a vast amount of obfuscation using dizzying array of techniques, but it is primarily about silencing: the silencing of Mona Eltahawy, and ultimately, the silencing of any woman who dares to state the truth about patriarchy.

For Argument’s Sake | Out of the Black

Like all good polemicists, Ms Eltahawy uses strong language and a broad brush. Predictably, the blogosphere has objected rather facetiously to the implication that all Arab men are consumed with hate for the fairer sex. Yet however polemical Ms Eltahawy’s article, there is a germ of truth that deserves more credit than condemnation. The difference between Ms Eltahawy and the editors of a Danish magazine who mocked Islam some years ago to widespread derision is that Ms Eltahawy is not wilfully ignorant, as those magazine editors were. On the contrary, she is well aware of the issues she is describing. So to deride her sensationalist style, as Nesrine Malik does in The Guardian, is beside the point. Ms Malik goes on to admit that all of the issues described are true enough but suggests, isn’t politics the answer?

Why do they hate us? | A World of Progress

Eltahawy’s despair should be taken seriously. Yes, she quotes only the most extreme evidence in support of her thesis. But the events she describes took place. Twelve-year-old girls are dying in childbirth in Yemen because child marriages are legal. A woman caught driving in Saudi Arabia was sentenced to ten lashes and needed a pardon to avoid them, another woman, gang-raped, was sentenced to prison for having entered a car driven by a man not related to her. And in Morocco, a sixteen-year-old did drink poison because she had been forced to marry her rapist (which the law allows for him not to be punished for the rape) who then continued beating her.

University Diaries » “Hatred of women.”

Mona Eltahawy pulls no punches in this spectacular essay, one of the few UD‘s seen worthy to be read alongside the essays of George Orwell. Eltahawy and Orwell share an incandescent anger which lies unsteadily under hyper-controlled prose. This latent, labile, anger sustains the riveting tension and clarity of their unsettlingly poised voice. After you read Eltahawy, read Orwell’s How the Poor Die. The same outrage, the same strange, meticulous composure; and of course the same focus upon a large segment of hated humanity.

Why Do They Hate Mona? | VoVatia

The thing is, it seems like the vast majority of the criticism and attacks come from Islamic fundamentalists, with a smattering from people who are totally opposed to Islam throw in. Eltahawy identifies as a liberal Muslim. I read a few of the comments on this article, and they were basically along the lines of “So who cares if women are treated like crap? That’s what Muhammad told us to do!” These religious fundamentalist trolls (and not all of them are Muslim by any means) presumably spend all their time searching for things to be outraged about, then leaving angry comments that could never possibly change anyone’s mind. That said, cultural relativism also comes into play, and there’s some criticism from liberals of the “hey, they’re making progress, so don’t rush them” variety. These people are sort of glacially progressive, I guess. “What do we want? Better treatment for women! When do we want it? Sometime in the next thousand years!” It really seems to me, however, that most of the people who hate Eltahawy hate ALL women, so there’s real reason to single her out. From what I’ve seen and heard of her, I really like her.

Young Kurdish Woman Found Stabbed in Swedish Town | KURDISTAN COMMENTARY

It is Eltahawy’s article and it is Blesa’s life story. It is Maria’s life story and it is my personal experiences. It is not black and white and the more efforts are put into making it so, will only derail us from helping more young women escape the vindictive knives of scorn families.

Taking step back
Responses to Mona Eltahawy’s “Why Do They Hate Us?” « Muslim Reverie

The vast number of critiques written by Arab, Muslim, and South Asian women call attention to how Mona’s simplistic analysis and characterization of Arab women as “helpless” plays into larger discourses that have a real impact in the world, particularly in the way the US oppresses racialized people in Muslim-majority countries. This construction of the “helpless woman of color” who must be saved from the “dangerous man of color” has a long history of sexual violence, colonialism, and racism.

Arab News Blog » Firestorm of Debate on Mona Eltahawy’s “Why Do They Hate Us?”

Whatever you think of Mona Eltahawy’s article (and I was struck by its sad truths from the beginning), she got our attention. She threw down a gauntlet and managed to get the whole Middle East commentary community talking for a couple of days. That is what opinion journalism, informed by fact, does at its very best. And that should please the author and her editors.

Article on women in the Middle East triggers debate | The Stream – Al Jazeera English

Mona Eltahawy’s article “Why Do They Hate Us?” about what she calls the “war” on Arab women in the Middle East has sparked an online debate.

While some netizens have defended the piece, many have criticised it for its tone, presentation and its depiction of Arab women and men.

What 6 Egyptian women say about Mona Eltahawy » Mohamed Abdelfattah: An Egyptian Journalist

These are quotes from the articles and responses against the thesis of Mona Eltahawy’s recent notorious article:

Tahrir Spirit: Compiled list of Eltahawy reaction pieces

So, here’s a comprehensive list of reaction articles and blog posts to Mona Eltahawy’s Foreign Policy article Why do they hate us? Most of the pieces were written by Arab women. After reading these, you be the judge if these Arab women are a handful or not.

Eltahawy’s controversial article & the ensuing dialogue « Iqadh – Awakening

A friend of mine sent me this great critique of Eltahawy’s piece. I posted it on another forum with her permission and it sparked a great dialogue.

» Visualizing the Polarized Discourse of “Why Do They Hate Us?” Blog — Alex Hanna

Although the substance of the debate itself is highly engaging, I was particularly taken by the polarization and how it quickly emerged. And it wasn’t all against one – my Twitter timeline was clearly marked by those who were siding with Eltahawy and those resolutely against her. There wasn’t exactly a rhyme or reason to the division. Some quipped that most American and Western readers lauded the article, while Arabs were critical. But there were some important exceptions.

PUKHTUNKHWA TIMES: After the Arab spring, the sexual revolution?

An explosive call for a sexual revolution across the Arab world in which the author argues that Arab men “hate” Arab women has provoked a fierce debate about the subjugation of women in countries such as Egypt, Morocco and Saudi Arabia. Women are deeply divided over the article entitled “Why do they hate us?” by prominent American-Egyptian journalist Mona Eltahawy, which fulminates against “the pulsating heart of misogyny in the Middle East” and builds to an early crescendo by stating: “We have no freedoms because they hate us … Yes: They hate us. It must be said.”

Misc.
Egypt ‘necrophilia law’? Hooey, utter hooey. – CSMonitor.com

Today, Egypt’s state-owned Al Ahram newspaper published an opinion piece by Amr Abdul Samea, a past stalwart supporter of the deposed Hosni Mubarak, that contained a bombshell: Egypt’s parliament is considering passing a law that would allow husbands to have sex with their wives after death.
[…]
There’s of course one problem: The chances of any such piece of legislation being considered by the Egyptian parliament for a vote is zero.

Egyptian Chronicles: Necrophilia Law is a Rumor Ya People !!

This is a rumor so far , I really wish people to be careful on what they are spreading.

Extra
To conclude this sex issue, different magazine, different issue, similar audience, similar shit:

UPDATE 3 MAY 2012


Does Mona Eltahawy’s Radicalism Advance Arab Women’s Rights?

History has shown that it is never the right time to fight for women’s rights. And that is precisely why the incrementalists need the radicals to “poke the painful places.” Without the latter, the millions of Arab and Muslim feminists who are the real heroes will not have the political space to permanently heal those painful places.

Ali A. Rizvi: Misogyny in the Middle East: The Real Elephant in the Room

This fight is going to be harder than that. Mona Eltahawy has done a fantastic, brave thing by starting up the conversation in the way that she did, particularly after the horror of what she went through in Egypt last year. But unless all of the contributing causes are acknowledged and fought — as dangerous as this may be to do — these things will continue. If you want to fight patriarchy, but stop short of criticizing religion — you’re not fighting patriarchy. Period.

The Real Roots of Sexism in the Middle East (It’s Not Islam, Race, or ‘Hate’) – Max Fisher – International – The Atlantic

Arab societies suffer from deep misogyny, but the problem is not as particularly Arab or Islamic as you might think.

On “Why do they hate us?” and its critics – Blog – The Arabist

The responses to El Tahawy’s piece came fast and furious. I will admit to only having read about twenty of them, though I am sure there are dozens more. Even before reading the responses, I could have guessed what most would say, for indeed El Tahawy’s piece is reductive and essentialist, at the same time that it generalizes and perpetuates some of the very stereotypes individuals like her have long struggled to debunk.

However, El Tahawy’s piece and the responses to it get caught in the same circular debates that feminist theorists have been trying to address for some time, and highlight the significance of two theories in particular: intersectionality and the double-bind.

tabsir.net » The Real War on Women

The “real war” here is not about groping; it is a battle for minds, not bodies. The “real” enemy is a politics charged with a dogmatic rhetoric that is less about what men and women do in the bedroom than how they conform to an imposed tyranny that benefits the proverbial one percent, be they dictators or clerics. After the opening tease of a fictional Egyptian woman unmoved by sex with her husband, Eltahawy identifies the broader problem: “An entire political and economic system — one that treats half of humanity like animals — must be destroyed along with the other more obvious tyrannies choking off the region from its future.” Yes, but the numerous dead bodies of young men martyred in opposing these tyrannies prove that it is more than half of humanity that is being treated like animals.

On Mona Eltahawy’s “Painful Places” and the Power of Stories « A Muslimah Writes

What Ahmed alerted readers to is something I want to expand on here: faith and a powerful spiritual inner existence does not feed off of systematic, entrenched injustice, whether it be in the form of misogyny, racism, or any other system of oppression. In light of prevailing stereotypes about Muslim women, it’s too easy to say “Well, of course she has to believe in God, she has to meditate and escape from her reality, look at what a sodden sex life she has!” Sodden sex life or not, the places where women are truimphant–whether it be affirming their individuality through prayer or marching in the streets against tyranny–deserve to be examined on their own terms, not some heinous, monolithic, patriarchal hell they have to escape. Mona Eltahawy keeps stressing how she wants to “shake people up” and “poke the painful places,” but it’s one thing to poke that place, and quite another to aggravate it.

On Mona El Tahawy and ‘Native Informants’ | wadistocracy ??????????

The problem with Tahawy’s article, as others have pointed out, is that she attempts to depoliticize the patriarchy and make it about emotion–hatred–because, you know, Arabs are all ‘hot-blooded’ and whatnot. Such a reductive argument would never be accepted as an explanation for patriarchal practices in the West. But her thesis seems to fold in on itself: if oppression of Arab women is rooted in hatred fed by a uniquely misogynistic religion and culture, then oppression in other places is rooted in what, general malaise? To say misogyny is rooted in hatred is just redundant. Misogyny isn’t rooted in hatred, it IS hatred, and hatred of women is a symptom, not a cause, of the patriarchy in which both men and women participate.

Mona El Tahawy or native neo-orientalism « Ibn Kafka’s obiter dicta – divagations d’un juriste marocain en liberté surveillée

An American journalist writing exclusively for European, US and Israeli media outlets, Mona El Tahawy is not interested in helping Middle Eastern activists to bring about the legislative and social changes required, or to identify the practical ways this might be achieved. No easy clues here: there’s only hate to confront. How does one confront hate – by drone attacks, invasion or forced conversion? She does not say. More importantly still, Arab men and women are not really her main target – her piece is written in the tone of a native informer bringing the White (Wo)Man her exclusive insights about the twisted minds of her fellow natives. That article is more a career move, à la Irshad Manji or Ayaan Hirsi Ali (but without the latter’s islamophobia), than a sincere contribution to a fight for equality that is both morally necessary and socially unavoidable, as Youssef Courbage and Emmanuel Todd have shown.

Throw Off the White Woman’s Burden, Mona « KADAITCHA

While western feminists focus on Islam and Arab men for the plight of Arab women, scrutiny of the predations of western imperialism and capitalism is minimised, and any potential threat from an evolution of the Islamic economic system nullified.

Here’s a collection of the best crits of Mona’s article “Why do they hate us?“:

Some Issues with Foreign Policy’s “Sex Issue”: Part One

We’ve got some responses from several MMW writers coming, today and tomorrow, but to start off, here’s a roundup of some of the (many, many) other reactions to Eltahawy’s article. There are many missing from this list; feel free to link and quote your favourites in the comments.

Some Issues with Foreign Policy’s Sex Issue: Part Two (MMW Responds)

The recent Foreign Policy issue focused on sex drew a number of responses around the internet. Earlier today, we posted a round-up of some of the other blog posts and articles that were written about the issue; here, Sharrae, Azra, Tasnim, Nicole and I discuss our many thoughts on the issue as a whole and on Mona Eltahawy’s article.

1 comment.

Seks, Dood en Islam

Posted on April 28th, 2012 by martijn.
Categories: Blind Horses, Society & Politics in the Middle East.

Als je al jaren bij Mama-magazine hebt gewerkt en je 15 seconds of fame zijn beperkt gebleven tot het openbaar maken van de klachten die tegen jou zijn ingediend bij dat magazine en je werkt nu bij het recalcitrante Geenstijl, dan wil je wel eens een eigen relletje hebben en een topic met minimaal 1000 comments. Dat betekent dat je onderwerp al snel moet gaan over seks of over de dood of over islam. Nog beter is het dan als je een onderwerp hebt waarin alledrie de elementen zitten:
GeenStijl : Ondertussen in Egypte. Necrofilie = halal

Jeej Egypte: seks met een morsdood lijk MAG binnenkort gewoon, als het parlement een fatwa van een Marokkaanse geestelijke overneemt tenminste. Zomaar de eerste de beste mummie aanduwen is dan weer niet de bedoeling: het stoffelijk overschot mag maximaal zes uur dood zijn. Is ook wel gezelliger, dan is de boel nog een beetje lauw. Oja, ook moet de betreurde bij leven en welzijn uw echtgenote zijn geweest. Lijkenneuqseks okee, maar we gaan natuurlijk niet buitenechtelijk necrofileren he. Deze Afscheidsseks-wet maakt deel uit van een heel stelsel aan wetten en regels waarmee het nieuwe, democratisch gekozen parlement dat in meerderheid uit Islamisten bestaat alle vrouwenrechten wil kapotmaken bij de baard van de profeet. Trouwen mag met meisjes van 14 jaar, en eenmaal getrouwd is de Egyptenaresse behalve het bokje qua postmortem goedmaakseks ook min of meer gevangene. Vrouwen kunnen nauwelijks meer zelf een scheiding regelen. De Arabische lente heeft geen rokjesdag, maar verder: wat een verlichting en vooruitgang! Pedofilie en necrofilie als democratische verworvenheden, de gevallenen van het Tahrirplein draaien zich om in hun graf. Na de afscheidsseks, uiteraard.
A. Nanninga | 25-04-12 | 18:08

Tuurlijk het is ook te mooi om te laten liggen, niet waar? Het past prachtig in onze orientalistische kijk op het Midden-Oosten waarin alles wat ons vreemd en anders lijkt aan die regio wordt bekeken in een racistische, sensuele en sensationele waas. Vrouwen zijn in deze blik inferieure wezens die of wachten op hun redders uit het westen of in een staat van ontkenning verkeren over hoe onderdrukt ze wel niet zijn. Mannen zijn een stel barbaren die doen wat ze doen omdat in hun cultuur mannen nu eenmaal vrouwen haten. De vrouw is exotisch, erotisch en verlaten, de man beestachtig en sadistisch. Nu zelfs na de dood van de vrouw. Kijk die achterlijke Arabieren nou eens, dat krijg je ervan wanneer je ze Westerse vrijheid geeft.

Jammer alleen dat er geen enkel bewijs is voor het verhaal. Of jammer…een goed verhaal moet je ook niet kapotchecken natuurlijk zeker niet als je daarmee je eigen gevoelens van superioriteit weer eens kunt uitleven. Maar laten we toch even kijken waar het nu over gaat en waar het vandaan komt.

1. Enkele dagen geleden schreef Amr Abdel Samaii in Al Ahram over vrouwen en media dat de Egyptische islamisten een necrofilie wet wilden voorstellen in het parlement. Volgens dit wetvoorstel zou een man in ieder geval één keer seks met zijn vrouw mogen hebben, binnen zes uur na haar dood. Meer details dan dit waren er niet en wie precies de wet indiende werd ook niet vermeld. Naar alle waarschijnlijkheid had hij het ‘nieuwtje’ van Tawfik Okasha, de Egyptische Glenn Beck die een hekel heeft aan de revolutie in Egypte en aan de islamisten.
2. Vervolgens werd dit opgepikt door TV personality Gabr Amouty.
3. Journalisten in Egypte die zich eerder zeer kritisch toonden ten opzichte van de islamisten (mede naar aanleiding van hun vergeefse pogingen om enkele wetten met betrekking tot huwelijk en scheiding door het parlement te krijgen) hebben geen enkele bevestiging kunnen vinden.
4. In de islamitische sharia is er niets wat dit zou kunnen rechtvaardigen. Een echtgenoot mag niet eens bij de wassing van zijn overleden vrouw aanwezig zijn.

(bron: Egyptian Chronicles)

1. Inderdaad er was een Marokkaanse prediker die stelde dat deze vorm van afscheidseks is toegestaan, maar dat wil nog niet zeggen dat het wetsvoorstel bestaat. En goed, deze prediker stelde ook dat zwangere vrouwen alcohol mogen drinken. Daarmee behoort hij toch ook niet echt tot de mainstream volgens mij, sterker nog hem gelijk stellen aan mainstream islam is net zo dom als stellen dat Nanninga van Geenstijl een belangrijke schrijfster is in Nederland.

(bron: CSMonitor)

1. Ook de bronnen Al Ahram en Amr Abdul Samaii zijn in deze niet heel betrouwbaar; de laatste was een fervent aanhanger van Mubarak en Al Ahram wordt gecontroleerd door de SCAF.
2. Daarnaast halen van berichten aan dat de Nationale Vrouwenraad sterk protesteert tegen dit wetsvoorstel. Dat is niet zo. Er is geen officieel protest, simpelweg omdat niemand dat officiële wetsvoorstel kan vinden.

(bron: Sarah Carr en MoslimVandaag)

Nou als het alleen Geenstijl was, was dit alles niet heel erg de moeite waard. Gezien hun eerdere geschiedenis met het afbeelden van naakt en halfnaakte minderjarigen hoeft hun obsessie met pedofilie en necrofilie niemand te verbazen. Maar dit verhaal is natuurlijk zo ranzig dat het eigenlijk wel aan ieders onderbuikgevoel appelleert:

• NOS Nieuws – Vrouwen Egypte tegen sekswet

Noot: bekijk de foto. Kopten. Serieus NOS?

• ‘Egyptische mannen mogen seks hebben met dode echtgenote’ – AD.nl

Welke kenners hebben jullie gevraagd?

• Egyptenaren willen afscheidsseks met dode partner – RTL Nieuws.nl
• Welingelichte Kringen – Afscheidsseks:van Egyptische wet mag je nog één keer tot 6 uur na haar dood seks met je vrouw hebben
• Egyptische vrouwen woest om ‘afscheidsseks’ – Vrouwelijke Opinie – Nieuws – Werk – Maatschappij – Cultuur – Forum – Opzij
• Egyptische wet : nog één keer tot 6 uur na haar dood seks met je vrouw #zaplog
• ‘Egyptische mannen mogen seks hebben met dode echtgenote’ – BUITENLAND – PAROOL
• Egyptenaren voor legalisering necrofilie | www.dagelijksestandaard.nl

En welke rare ideeën hebben jullie dan?

• Seks met doden – onze politiek correct media kijken braaf de andere kant uit | E.J. Bron

Echt waar…de politiek correct media kijken weg?

• Nieuws | Altijd op de hoogte van het laatste nieuws met Telegraaf.nl

Wedden dat de Telegraaf dit gewoon verwijderd?

• ‘Egyptische mannen mogen seks hebben met dode echtgenote’ – Buitenland – VK

Ook al experts gesproken? Dezelfde als die van AD?

• ‘Egyptisch wetsvoorstel geeft mannen toestemming voor seks… – De Standaard

Ahh ok, deze hebben het wel door.

Een belangrijke rol in deze is weggelegd voor de Daily Mail. Deze was er natuurlijk als de kippen bij om dit bericht te plaatsen en vrijwel de gehele westerse pers heeft dat weer overgenomen. Gezien de staat van dienst van de Daily Mail zegt dat erg veel over de kwaliteitsmedia. Het commentaar van Carr over de Lee Moran van de Daily Mail, lijkt me dan ook zeer gepast voor de andere journalisten:
Rumour has it: absurd bericht over seks na de dood gaat de wereld rond | DeWereldMorgen.be

“Ik waardeer de Daily Mail voor het dagelijks afstruinen van het internet naar nieuwsfeiten die het beeld bevestigen dat moslims boekverbrandende, vrouwenopsluitende, tulbanddragende maniakken zijn, en ik begrijp dat dit nieuwsitem in het bijzonder aantrekkelijk is vanwege de perversiteit ervan, maar had Lee Moran de moeite genomen om een beetje onderzoek te doen buiten het vertalen van een opiniestuk, dan had hij ontdekt dat er in werkelijkheid helemaal geen wetsvoorstel bestaat die mannen toestaat om hun overleden echtgenotes te bespringen.”

2 comments.

Art, Islam & Europe

Posted on April 26th, 2012 by martijn.
Categories: Arts & culture.

Arts, culture and religion are always interesting topics at hand. Often debates about how art represents a particular religion creates controversy exposing the many fault lines in society. Controversies about arts, religion and the relation between the two are therefore a sort of barometers of what matters in contemporary societies. Both arts and religion have the capacity to resist, challenge, mobilize and to transcend boundaries and create new boundaries. The next video Art, Islam & Europe shows all that. It is a short documentary to explore the perception of Islam as a civilisation and culture through contemporary art and artists influenced by eastern culture in Europe.

This Belief in Dialogue project, by the British Council, is enabling the Council to tackle current issues around cultural diversity, challenging misunderstandings and misconceptions of different communities. According to the Council, acknowledging the complex identities which form our pluralistic societies, Belief in Dialogue is exploring how to develop engagement for better global citizenship, help widening participation and building trust.

Credits:
director and footages : khéridine mabrouk
editor and color grading : maxime mathis
post production: shaaman.com
special thanks : benjamin laurent
additional images/
art videos by damir niksic
the film graffix from the Soux by pete stern
art and islam usa tour by musa syeed

It is interesting of course, and some stories, images and songs are certainly challenging and transgressing some boundaries. In their attempt to show, let’s say, a creative humanity of Muslims they do run into some pitfalls that Jessica Winegar points to in her article The Humanity Game: Art, Islam, and the War on Terror:

[…] the claims about art, humanity, and religion governing these arts events actually operate in the same discursive universe of the conflict (which often frames problems in religious terms) and thus may act to reproduce it. When art is used to show Middle Easterners’ humanity or to advance certain views of Islam, a very particular and politicized “bridge of understanding” is created that obfuscates, and perhaps refuses, other understandings […]

p. 653

Many, but not all of them, in the video are responding against what they perceive as common stereotypes of Islam. Furthermore since ‘Islamic art’ has become somewhat of an interesting market, labels, images and so on are commercialized. Combining this may mean that the artists are actually not transcending boundaries but re-affirming them. It is the urge to produce art labelled as Islamic or made by Muslims, ends up reproducing a particular framework which is often interpreted referring to Islam and the predicaments of Muslims in Europe. They certainly do open up and make visible trajectories of Islam and ways of being Muslim that often are not visible for the larger audience. It is a type of religiosity that is not so much interested in being Muslim by following a code of do’s and don’t but in being Muslim by experiencing it, expressing it in various ways and by seeking channels to find and produce thrills, experiences, emotions and all kinds of creative expressions.

0 comments.

Art, Islam & Europe

Posted on April 26th, 2012 by martijn.
Categories: Arts & culture.

Arts, culture and religion are always interesting topics at hand. Often debates about how art represents a particular religion creates controversy exposing the many fault lines in society. Controversies about arts, religion and the relation between the two are therefore a sort of barometers of what matters in contemporary societies. Both arts and religion have the capacity to resist, challenge, mobilize and to transcend boundaries and create new boundaries. The next video Art, Islam & Europe shows all that. It is a short documentary to explore the perception of Islam as a civilisation and culture through contemporary art and artists influenced by eastern culture in Europe.

This Belief in Dialogue project, by the British Council, is enabling the Council to tackle current issues around cultural diversity, challenging misunderstandings and misconceptions of different communities. According to the Council, acknowledging the complex identities which form our pluralistic societies, Belief in Dialogue is exploring how to develop engagement for better global citizenship, help widening participation and building trust.

Credits:
director and footages : khéridine mabrouk
editor and color grading : maxime mathis
post production: shaaman.com
special thanks : benjamin laurent
additional images/
art videos by damir niksic
the film graffix from the Soux by pete stern
art and islam usa tour by musa syeed

It is interesting of course, and some stories, images and songs are certainly challenging and transgressing some boundaries. In their attempt to show, let’s say, a creative humanity of Muslims they do run into some pitfalls that Jessica Winegar points to in her article The Humanity Game: Art, Islam, and the War on Terror:

[…] the claims about art, humanity, and religion governing these arts events actually operate in the same discursive universe of the conflict (which often frames problems in religious terms) and thus may act to reproduce it. When art is used to show Middle Easterners’ humanity or to advance certain views of Islam, a very particular and politicized “bridge of understanding” is created that obfuscates, and perhaps refuses, other understandings […]

p. 653

Many, but not all of them, in the video are responding against what they perceive as common stereotypes of Islam. Furthermore since ‘Islamic art’ has become somewhat of an interesting market, labels, images and so on are commercialized. Combining this may mean that the artists are actually not transcending boundaries but re-affirming them. It is the urge to produce art labelled as Islamic or made by Muslims, ends up reproducing a particular framework which is often interpreted referring to Islam and the predicaments of Muslims in Europe. They certainly do open up and make visible trajectories of Islam and ways of being Muslim that often are not visible for the larger audience. It is a type of religiosity that is not so much interested in being Muslim by following a code of do’s and don’t but in being Muslim by experiencing it, expressing it in various ways and by seeking channels to find and produce thrills, experiences, emotions and all kinds of creative expressions.

0 comments.

Film: Dochters van Malakeh

Posted on April 24th, 2012 by martijn.
Categories: Gender, Kinship & Marriage Issues, Society & Politics in the Middle East.

De beschrijving, hier via Holland Doc, doet wat stereotiep aan:

‘Dochters van Malakeh’ toont hoe vrouwen in het hedendaagse Iran worstelen tussen twee werelden om de zeggenschap over hun eigen leven te houden.

Maryam, Ghazal en hun moeder Malakeh dragen in de Iraanse buitenwereld de verplichte hoofddoek en houden zich aan de strenge regels van de staat. Maar in de binnenwereld van de familie zijn het deze drie vrouwen die bepalen wat er gebeurt. Wanneer kostwinner Maryam wil gaan trouwen, blijkt hoezeer deze twee werelden met elkaar botsen en dat brengt de hele familie in beweging. Eén van de familieleden is Sharog Heshmat Manesh, die in Nederland woont. Via deze broer, zoon en co-regisseur betreden we een binnenwereld die normaal gesproken gesloten blijft. Dochters van Malakeh is daardoor een unieke blik op Iraans familieleven.

De docu zelf echter is veel subtieler. Het maakt juist duidelijk dat er niet zoiets bestaat als ‘tussen twee werelden’ (hoewel mensen dat wel zo kunnen ervaren). De posities traditioneel en modern worden soms expliciet en soms heel subtiel ingenomen met verschillen tussen generaties en binnen generaties. Het is duidelijk dat de vrouwen niet zomaar alles kunnen doen en laten wat ze willen: ze hebben rekening te houden met Iraanse autoriteiten en wetten, met familie gewoonten en tradities, maar tegelijkertijd hebben ze wel het degelijk het vermogen een eigen betekenis te geven aan hun leven en dat doen ze dan ook.

0 comments.

EO – Straat Dawah op Urk

Posted on April 19th, 2012 by martijn.
Categories: Activism, ISIM/RU Research, Notes from the Field, Public Islam.

Straat-dawah. Dawah is de islamitische ‘uitnodiging tot het geloof’. Oftewel zending en missiewerk vanuit de islam. Voor sommige moslims is dat een plicht, maar opvallend is dan wel dat veel van die activiteiten niet gericht zijn op niet-moslims, maar vooral moslims trekken. Dat heeft waarschijnlijk mede te maken met het feit dat veel van die activiteiten in moskeeën plaatsvinden, maar ook omdat veel bewegingen die zich hiermee bezighouden vooral proberen om moslims op het rechte pad van de islam te krijgen zoals zij dat zien. Daarnaast speelt ook een zekere angst mee om ‘naar buiten te gaan’ en tussen de niet-moslims de boodschap te verspreiden. Men vreest negatieve of zelfs ronduit vijandige reacties van niet-moslims. Maar misschien zijn er nog wel andere factoren waar ik geen rekening mee heb gehouden. In Engeland zijn diverse groepen al enige jaren bezig met het verkondigen van hun islamitische boodschap op straat. In de onderstaande video zie je zo’n voorbeeld van een groepje moslims die ik zelf in oktober in Londen tegenkwam op Holloway road (waar ik verbleef, deze video is van eerder):

In Duitsland was de club van Pierre Vogel hiermee bezig:

In Nederland zijn er wel initiatieven ontplooid hiertoe, zoals door het ICIU:

[Kwisvraag: In het begin van het filmpje hoor je gezang. Herkent iemand van welk engelstalig nummer de melodie afkomstig is?]
Dat zijn meestal geen structurele initiatieven. Nu is er een initiatief van een groepje Straat-Dawah geheten. Eén van de plaatsen waar ze geweest zijn is Urk:

Tijdens deze zendingsactiviteit liepen reporters van de EO mee:

Het EO-programma De Vijfde Dag zond donderdag 12 april een reportage uit over Moslimevangelisatie op Urk. Dit kunnen we lezen op de website:
Moslimevangelisatie op Urk

De islam op Urk. Het klinkt tegenstrijdig. Maar Urk is een van de christelijke dorpen waar een groep jonge moslims hun geloof verkondigt. De Vijfde Dag krijgt een unieke inkijk in het leven van deze jongeren.

In een tijd dat de islam veel kritiek krijgt en de PVV een grote invloed heeft in Nederland, zijn deze moslims met straat-dawah begonnen straatevangelisatie vanuit de islam. Ook en juist onder christenen. Wie zijn deze jongeren, wat drijft hen, en hoe ver zijn ze bereid te gaan voor hun geloof?

De moslimjongeren gaan iedere week de straat op om hungeloof uit te dragen. En niet alleen in Den Haag en Amsterdam. Ze willen nu ook juist onder christenen vertellen over de islam. En daar zit niet iedereen op te wachten…

Voor deze uitzending liep het team van de EO mee tijdens de missie-activiteiten van Straat-Dawah op Urk:

Bekijk hier de uitzending:

Deel 1

Deel 2

Deel 3

Het is ‘grappig’ toeval dat het juist de EO is die dit uitzend. Zowel de EO als Straat-Dawah werken vanuit een morele ambitie, een term die ik ontleen aan Omri Elisha’s mooie studie Moral Ambition Mobilization and Social Outreach in Evangelical Megachurches. Hoewel daar toegepast op ‘evangelicals’ gaat het hier om maatschappelijk betrokken gelovigen die niet alleen bezig zijn met het zich eigen maken specifieke religieuze deugden, maar tegelijkertijd ook proberen anderen te inspireren dezelfde morele voorkeuren aan te nemen. Hun religieuze ambitie beperkt zich dus niet alleen tot henzelf, maar ook tot anderen en wat ze van anderen verwachten en hopen. Waar de zaken uiteen lopen is wanneer dergelijke ambities ingekaderd en bepaald worden door soms tegenstrijdige historische, culturele en theologische invloeden. In zijn algemeenheid is er niet één specifieke motivatie waarom mensen dit doen, maar deze vorm van religieus-sociaal engagement wordt geïnspireerd door diverse tradities van zending, sociale hervorming en religieuze opleving en beïnvloed door de politiek-culturele context (zoals we kunnen zien in de antwoorden op vragen van omstanders door straat-dawah maar ook in de wijze waarop de EO deze activiteit ‘framed’ als een clash tussen Westerse democratische waarden en de islam – net als de jongens van Straat-Dawah overigens). Het verkondigen van de islam is voor de betrokken jongeren, zo blijkt uit de reportage, het vervullen van de plicht die God hen heeft opgelegd en daarmee onderdeel van het verwezenlijken van het ideaal om een goede moslim te zijn. Het is echter maar een klein groepje dat dit doet. Veel moslims zullen niet snel meedoen vanwege de overwegingen die ik hier al eerder genoemd heb, maar sommigen zeker ook omdat zij vinden dat de islam en moslims terughoudender dienen te zijn in het openbaar.

Op de twitter en op facebook werd deze vorm van religieus activisme op Urk door sommige moslims maar vooral niet-moslims die anti-islam zijn, uitgelegd als provocatie. Anderen vonden het een stel idioten en bij bijna alle afkeurende reacties klonk expliciet of impliciet ook angst en wantrouwen door. Dat laatste speelt ook bij moslims en weerhoudt sommigen om een soortgelijke actie te ondernemen. In die zin is de opmerking van Abu Sa’ied, één van de aanwezigen op Urk, in de reactiepanelen van de Vijfde Dag ook veelzeggend (ook in termen van morele ambities):

Deze Straat Dawah, inclusief het podium dat wij hebben gekregen bij de EO, is een opstap naar de ontwikkelingen dat moslims niet terug treden omdat er een man als Wilders wat blaft. Ook al adviseer jij (dan wel anderen) dat.

Naast het idee dat men hier een religieuze plicht vervult en het idee dat men de verkeerde beeldvorming over islam hiermee zou moeten corrigeren, speelt dus ook het maken van een krachtig statement een rol; zowel in woord als in beeld (kleding en lichaam). Een statement dat volgens mij bedoeld is als signaal naar andere moslims, moslimorganisaties en de wijdere samenleving. De angst hiervoor onder veel opponenten is niet hetzelfde als het angstbeeld voor de losgeslagen, bandeloze migrant of het angstbeeld van de vijfde colonne van migranten of moslims die ogenschijnlijk goed geïntegreerd zijn. Deze groep is allesbehalve maatschappelijk marginaal zoals de overlastgevende Marokkaans-Nederlandse hangjongere en heeft geen interesse om op te gaan in de samenleving zoals veel succesvolle moslims. Wat angstaanjagend is voor veel mensen met betrekking tot een groep als deze, is dat zij beelden oproept van puriteins christendom, een morele kruistocht, Europese sectarische oorlogen en de inquisitie. Het is het angstbeeld van een aanval op de tolerante samenleving en seculiere en seksuele vrijheden zoals het ideaalbeeld van de Nederlandse samenleving er uitziet. Het gaat hier niet om moslims die zich aangepast, onderdanig en terughoudend gedragen, maar om een groep die haar islam openlijk tentoonspreidt en daarbij mensen aanspreekt. De groep zelf lijkt enigszins onduidelijk te zijn als het gaat om hun positie? Wil men nu echt weg? Of wil men de Nederlandse samenleving veranderen? En hoe dan? Zelf stelt men in ieder geval dat  hier geen toekomst is en zolang zij hier zijn moeten zij verkondigen. Iedereen zou op zijn eigen manier aan het kijken zijn hoe hij zijn nageslacht naar een “betere islamitische samenleving” kan brengen.

Op het moment dat men in gesprek gaat met mensen, is men vriendelijk (zoals ik ze ook ken, althans een klein beetje). Hoewel het roepen van Allahu Akbar! gelukkig niet verboden is niet in Nederland, kun je je afvragen of dat nou de manier is om aandacht te trekken als je mensen wil uitnodigen tot de islam.

Het moge inderdaad duidelijk zijn, zoals de EO in haar programma ook stelt, dat niet iedereen op deze dawah zit te wachten. De suggestie dat deze groep zou oproepen tot geweld in Nederland zoals in sommige commentaren gesteld wordt, is echter onterecht. Dat is niet te halen uit de reportage en heb ik ook nergens terug zien komen. De houding van de jongens in deze groep is zelfbewust, men trekt zich weinig aan van de negatieve reacties, heeft een scherpe politieke mening over de samenleving; dat zou je ook integratie kunnen noemen. Of niet?

UPDATE

Eén van mijn vaste reaguurders wijst erop dat Waaromislam.nl al langer aan straatdawah doet. Bij deze genoteerd.

 

Overig
Vragen over moslims Urk – Binnenland | Het laatste nieuws uit Nederland leest u op Telegraaf.nl [binnenland]

De PVV-fractie in Provinciale Staten van Flevoland heeft aan het dagelijks bestuur vragen gesteld over een bezoek van een groep moslims aan Urk. Tijdens het bezoek zouden de jongeren meerdere malen ‘Takbir’ hebben geroepen, volgens de PVV een oproep tot geweld. [Opm. MdK: Onzin, of het verstandig en wenselijk is dat men takbir roept daarover kun je twisten, maar het is geen oproep tot geweld]

Moslims op Urk – de Vijfde Dag – EO | VreemdGeluid

Qua vorm lijkt het echter in niets op het Christendom.
Andere, zangerige taal. Totaal in gewaad bedekte vrouw.
Lange baard en tulband. Gevoelsmatig schrikt dat af.
In de kern is het echter gewoon een groep radicale jongeren,
die hun boodschap willen verspreiden in ongelovig gebied.
Niets nieuws onder de zon: het is precies wat sommige Urkse
jongeren, in een ander jasje, ook doen in ongelovige steden.

Christelijke Blog: Wakker worden en Radicaal zijn!

Terwijl ik de reportage zo aan het kijken was kwam bij mij steeds maar naar boven dat wij, de kinderen van God wakker moeten worden en ook radicaal moeten gaan voor onze Heer en Heiland! En wanneer ik zeg wij dan bedoel ik natuurlijk ook mijzelf. Radicaal zijn heeft voor velen een zware lading maar, wat kan er nou erg zijn aan het 100% voor God gaan en je hele leven volledig in het teken van je Schepper, je verlosser en zaligmaker te stellen?

Politiek Incorrect Blog: Allah komt naar u toe deze zomer!

Een groep wanhopige zielen…ook wel ‘moslims’ genoemd, evangeliseren hun bekrompen ideologie regelmatig in Nederlandse steden op straat. Deze moslimdwaallichten hopen dat Nederland in de toekomst een theocratisch land wordt.

De EO heeft hier gisteren een reportage over uitgezonden.

Uitspraken in deze reportage als: “Ons defensieapparaat heet Al Qa’ida” en “ach, de aanslagplegers van 9/11 zijn wel onze broeders natuurlijk” laten weer eens de ware aard van de islam en moslims zien..

Hier mag je niets over zeggen natuurlijk want dan trekt links weer hun strijdterm ‘islamofobie’ van stal.

1 comment.

Muslim Brotherhood and Egyptian Politics

Posted on April 17th, 2012 by martijn.
Categories: Society & Politics in the Middle East.

During a debate at Georgetown University’s Alwaleed Bin Talal Center for Muslim-Christian Understanding a delegation of representatives from the Egyptian Muslim Brotherhood’s Freedom and Justice Party (FJP) was present. They spoke about the FJP’s vision for Egypt and a recent announcement that leading Muslim Brotherhood member Khairat al-Shater would run for president, despite earlier pledges by the party not to participate in the election. They also responded to questions from the audience.

Watch the video HERE.
H/T: Islamopedia

1 comment.

Revisiting the Clash of Civilizations

Posted on April 11th, 2012 by martijn.
Categories: International Terrorism, Multiculti Issues, Religion Other, Religious and Political Radicalization.

In 1993 Samuel Huntington would write an article in Foreign Affairs that became highly influential in global politics: The Clash of Civilizations? According to Huntington during the Cold War societies were divided by ideological differences, such as the struggle between democracy and communism. In 1993 a few years after the end of the Cold War he proposed an alternative hypothesis: “The most important distinctions among peoples are [no longer] ideological, political, or economic. They are cultural” In this article and subsequent book (note the difference in title) he ‘discovers’ eight civilizations:

1. Sino: the common culture of China and Chinese communities in Southeast Asia, including Vietnam and Korea.
2. Japanese: Japanese culture as distinctively different from the rest of Asia.
3. Hindu: the core Indian civilization.
4. Islamic: Originating on the Arabian Peninsula, spread across North Africa, Iberian Peninsula and Central Asia. Arab, Turkic, Persian and Malay are among the many distinct subdivisions within Islam.
5. Orthodox: Russia. Separate from Western Christendom.
6. Western: Europe and North America.
7. Latin American: Central and South American countries with a past of a corporatist, authoritarian culture. Majority of countries are of a Catholic majority.
8. Africa: He is not sure if Africa should be mentioned since it lacks a sense of a pan-African identity, nevertheless he claims that Africans are increasingly developing a sense of African Identity.

Watch here an interview with Huntington:

Since then his thesis has been widely discredited but gained new prominence after 9/11 that seemed to fulfil the prophecy of the clash of civilizations with regard to Islam (his reference to other civilizations has become blurred from the start). One of his main critics was Edward Said, who wrote the widely acclaimed and criticized Orientalism.

Said’s critique is valid and justified, nevertheless ‘the Clash’ is the basis of much contemporary thinking on Islam in politics ranging from left wing to radical nativist parties (albeit with important distinctions of course). When used in political rhetoric combined with atrocities such as 9/11 messages such as these become seemingly incontestable because reality is reduced in such a way as to be seen as inherent in the way things are. Because it refers back to actual incidents in which Muslims played a role and is informed by the widespread logic of essentialism, the rhetoric becomes predictable. At the same time such references provide authority to the central message that Islam is a religion that incites to violence and hatred. As such Huntington’s thesis contributes too, is part of and is the expression of a ‘culturalization of politics’:Slavoj Zizek- Tolerance as an Ideological Category

political differences, differences conditioned by political inequality, economic exploitation, etc., are naturalized/neutralized into “cultural” differences, different “ways of life,” which are something given, something that cannot be overcome, but merely “tolerated.” To this, of course, one should answer in Benjaminian terms: from culturalization of politics to politicization of culture.

It is the War on Terror that has become the symbolic enactment of the clash of civilizations. See the next documentary of Al Jazeera The 9/11 Decade – The Clash of Civilizations?:

0 comments.

Een impressie van het Nationaal Islamcongres 2012: 'Een imaan-boost'

Posted on April 10th, 2012 by martijn.
Categories: Activism, ISIM/RU Research, Notes from the Field, Public Islam.

Gisteren vond in Amsterdam het derde Nationaal Islamcongres plaats, georganiseerd door het islaminstituut Dar Al ‘Ilm. Ditmaal in de Theaterfabriek. Geen slechte plek als je het mij vraagt. Goed bereikbaar met de auto volgens mij en ook heel behoorlijk met het openbaar vervoer. Van tevoren leek mij het programma wat heterogener dan voorgaande jaren. Een minder sterk ‘salafi’ stempel dan in het eerste congres, in de praktijk wel wat meer dan bij het tweede omdat toen diverse salafi predikers van tevoren hadden afgezegd. Ditmaal hadden Haitham al Haddad en Elkhattab afgezegd. Ik heb echter ook wel geluiden opgevangen dat mensen het toch nog teveel een salafi aangelegenheid vonden; voor sommigen een reden om niet te komen, voor anderen maakt het niet zoveel uit. Weer anderen hebben kritiek op het feit dat het een bijeenkomst is waar mannen en vrouwen kunnen mengen; maar voor velen is dat juist ook een voorwaarde om te gaan: het gaat ook om ontmoeten en zien en gezien worden.

Mijn voorzichtige indruk is dat veel moslims van de tweede generatie en autochtone moslims niet zo heel dogmatisch zijn. Men waardeert de salafi predikers (en anderen) vanwege hun uitstraling van vroomheid en men heeft het idee dat ze veel kennis hebben over de bronnen van de islam. Velen gaan echter net zo makkelijk naar een sufi prediker vanwege de vaak (ogenschijnlijk) meer spirituele boodschap. Je zou het op het eerste gezicht ook kunnen interpreteren als een weinig kritische houding en op zich hoor je op zo’n dag meestal ook niet heel veel inhoudelijke kritiek, maar dat men in het algemeen klakkeloos zou overnemen wat predikers zeggen klopt toch ook niet.

Zoals inmiddels vrij gebruikelijk waren er ook nu weer kamervragen gesteld over sprekers van dit congres. De antwoorden komen er kort op neer dat het ministerie geen gronden zag sprekers te weigeren vanwege mogelijke oproepen tot geweld.

Het congres

Ik was vanwege andere werkzaamheden (tsja je moet wat doen met Pasen he) wat aan de late kant, maar had via Twitter en Facebook al aardig wat updates gehad onder meer over de eerste spreker (Said Rageah) die bij de meesten in goede aarde viel. Ik kende hem niet; achteraf bleek dat de organisatie hem ook amper kende. Men gaat vaak af op oordelen van anderen wereldwijd die men vertrouwt.

Vermakelijk voor velen was het optreden van jeugdtheatergroep Noor:

Al snel kwam ik enkele vertrouwde gezichten tegen hoewel de aanwezigheid van moslims uit salafi kringen mij toch beduidend minder leek dan voorgaande jaren. Wel veel bekende gezichten (zonder dat ik de namen ken) van mensen die ik op allerlei bijeenkomsten tegenkom. Ik schat dat er zo’n 1600 aanwezigen waren en over de hele dag ergens tussen de 2000 en 3000 (als ik er naast zit…corrigeer me maar). Bij binnenkomst was er een markt met daarbij kraampjes van een advocatenbureau, een sociaal werk club, een kwis noem maar op. Het is opvallend dat deze markt, hoewel groter volgens mij dan voorheen, toch eigenlijk maar heel klein is. Kijk je naar andere bijeenkomsten zoals in het Franse Bourget (dat ook dit weekend plaatsvond), The GPU in Londen of het Multifestijn in Nederland zie je veel grotere markten. Daar staan niet alleen islamitische welzijnsorganisaties en het islamitische bedrijfsleven (islamitische banken, reisbureaus, bedrijven van islamitische parafernalia, enzovoorts), maar ook grote bedrijven zoals de nationale luchtvaartondernemingen, de grote commerciële banken, defensie en politie, en noem maar op. Die laatsten staan er vaak om personeel te recruteren; iets waar wellicht nu minder behoefte aan is maar toch lijkt me hun afwezigheid hier een gemiste kans. Wellicht dat de islamitische outlook hen hier teveel afschrikt.

De bezoekers van het Islamcongres waren zoals meestal vooral van Marokkaans-Nederlandse en autochtoon-Nederlandse afkomst, maar dit jaar waren er beduidend meer Somalische Nederlanders volgens mij (dit wel allemaal via de beproefde methode van natte vingerwerk). Ik ben wat minder autochtone niet-moslims tegenkomen in vergelijking met andere jaren: minder onderzoekers, minder journalisten en minder ‘dagjesmensen’. Verder waren er behoorlijk wat mensen uit Vlaanderen en mensen die doof waren. Bij alle lezingen worden doventolken ingezet; iets waar andere organisaties in Nederland nog wat van kunnen leren. Opvallende afwezigen voor zover ik heb kunnen nagaan zoals altijd politici en opiniemakers. Het lijkt soms wel hoe groter de mond over islam, hoe groter de afwezigheid. Maar ok, een ‘goed’ verhaal moet je ook niet in de weg laten zitten van daadwerkelijke contacten met moslims.

Islamofobie-debat
De eerste bijeenkomst die ik geheel bijwoonde was het grote Islamdebat; ditmaal in het teken van islamofobie. Ineke van der Valk verzorgde een inleiding die vooral duidelijk probeerde te maken wat islamofobie nu eigenlijk is. Daarbij kwamen enkele ingrediënten naar voren. Willen we van islamofobie kunnen spreken dan moet er sprake zijn van inferiorisering (dus stellen dat de islam/moslims inferieur zijn aan ‘ons’), moslims moeten met andere maatstaven beoordeeld worden dan andere gelovigen en niet-gelovigen (meten met twee maten) . Er moet sprake zijn van een bewuste campagne waarbij wantrouwen gezaaid wordt.

Van der Valk maakte terecht de opmerking dat er verschillende vormen van islamofobie zijn, maar werkte dat niet echt uit (toegegeven, ik was even aan het praten dus kreeg ook niet alles mee). Zij pleitte ervoor dat islamofobie een nieuwe categorie wordt waaronder discrminatie en haatmisdrijven geregistreerd worden, bijvoorbeeld zoals dat het geval is met anti-semitisme.

Tijdens de discussie met Saoed Khadje, Mohammed Enait en Amina Victoria Vandersteen (uit België) kwam naar voren dat veel moslims doodmoe worden van het gegeven dat men zich telkens moet verantwoorden voor daden van anderen en moet aangeven dat men niet in extremistische standpunten gelooft.

De voorzitter van het debat richtte zich op het publiek met de vraag of er mensen die, de definitie van islamofoob nu kennende, zich zouden omschrijven als islamofoob. Geen idee waarom die vraag gesteld wordt in een publiek dat grotendeels uit moslims bestaat. De volgende vraag was: Wie beschouwt zich als gematigd moslim? Een enkeling stak aarzelend haar/zijn op. Bij de daaropvolgende vraag: wie beschouwt zich als fundamenteel moslim (bedoeld werd fundamentalistisch waarschijnlijk) waren er wat meer mensen. De terughoudend om zich tot één van die twee labels te bekennen was groter volgens mij. Eén persoon uit de zaal wilde daar wel op reageren. Daarbij gaf hij aan: ‘Ik stak net mijn vinger op, maar dat was gewoon omdat ik wat wilde zeggen’. Daarmee maakt hij eigenlijk een belangrijk punt. Als moslim is er best een mogelijkheid om aan het maatschappelijk debat mee te doen, maar dan moet men zich wel voegen in de categorisering die hen van buitenaf is opgelegd: liberaal vs. radicaal / gematigd vs. fundamentalistisch. Hij stelde daarbij verder dat hij hoopte dat iedereen in de zaal zich als fundamentalistisch beschouwt aangezien dat betekent terug naar de fundamenten. Volgens deze spreker ‘moeten we als moslim allemaal terug naar de oorsprong: de Koran en de hadith (MdK: uitspraken van de profeet)’. Een opvatting die in het publiek breed gedragen werd. Dat dit een uitgangspunt is voor een zeer heterogene beleving van de islam in de huidige tijd werd nauwelijks opgepikt door de debatleider die vervolgens wilde weten hoe men dan fundamentalistisch kan zijn in deze tijd en hoe je dan om moet gaan met islamofobie. Volgens de man in de zaal was er niet zo’n spanning en hij zag een debat als deze als mogelijkheid om met islamofobie om te gaan. Volgens hem moeten moslims weerbaar zijn en zich niet laten indelen in categorieën die zijzelf niet verzonnen hebben. Amina Victoria Vandersteen in het panel wees op de profeet Mohammed als voorbeeld; rustig, open en psychologisch sterk in plaats van vervallen in het slechte gedrag van de islamofoob.

Uit het panel kwam echter ook de opmerking of moslims nog wel zin hebben om actief te zijn. Zeggen heel veel mensen niet: Ik heb hier geen zin in, ik doe mijn werk, laat mij met rust. Waar moet de dialoog over plaatsvinden? Zodat ik me kan verdedigen? Daar heb ik geen zin in. Het gaat om waardering, waardeer mij zoals ik ben.” Het is verleidelijk om dit te zien als het zich comfortabel wentelen in de slachtofferrol en zich op die manier immuun maken voor kritiek. Misschien is dat wel zo, maar dat moet niet verward worden met een passieve rol. Zoals één van de aanwezigen op het einde opmerkte: “We moeten naar ons zelf kijken. We moeten zelf de eerste stap zetten naar een betere positie. Wij zijn hier burgers, dit is ons land en als je er problemen mee hebt, dan zoek je maar een land waar geen moslims leven.”

Een vrouw uit het publiek stelde dat de term islamofoob versluierend werkt (een hint naar de titel: islamofobie ontsluiert – ps. kunnen we niet voor een keer een titel bedenken die met islam te maken heeft zonder de term sluier daarin te verwerken?). Het is geen islamofobie, maar moslimhaat. Dat speelt zeker een rol, Van der Valk gaf dat ook toe maar stelde dat de term islamofobie inmiddels zo courant is geworden dat het toch makkelijker is om met die term te werken. Maar haat speelt zeer zeker een rol. Daar ben ik het wel mee eens en hoewel ik ook niet heel gelukkig ben met de term islamofobie geeft het terecht aan dat het gaat om meer dan haat of verkapt racisme. Ik ben momenteel bezig om de term uit te werken in relatie tot salafisme voor een artikel in Religie & Samenleving. U houdt verdere uitleg van mij hierover dus tegoed.

Mohammed Enait, die naar mijn mening opmerkelijk rustig het debat inging zonder al te grote woorden en daarom helderder was dan ik hem ooit gehoord heb, ging nu een stap verder en zei dat het gaat om ‘anti-islam fascisme’. Er is, zo stelde hij terecht volgens mij, sprake van een politieke ideologie die verspreid wordt door een fascistische partij als de PVV (daarbij verwees hij naar een publicatie van Rob Riemen). De debatleider stelde daarop, ook niet helemaal onterecht en voor het eerst echt kritisch, dat de termen steeds harder worden. Enait wees erop dat we niet politiek correct moeten zijn, maar zo stelde de debatleider ‘leidt dat niet tot meer polariseren?’. Een dialoog heeft echter niet zoveel zin, wanneer we gaan verdedigen worden we in een hoekje geduwd, zo stelde een bezoeker (mijn toevoeging zou zijn: als u zich moet gaan verdedigen, bent u al in een hoekje geduwd).

Anderen in het publiek maakten zich druk om het gegeven dat moslimjongeren belemmerd zouden worden in hun ontwikkeling door islamofobie en door de consequenties ervan. Iemand uit de zaal vroeg ook wanneer moslims nu eens serieus genomen worden door de overheid en wanneer islamitisch burgerlijk recht hier toegepast kan worden bijvoorbeeld met trouwen. (Volgens mij kan dat al, mits men eerst een burgerlijk huwelijk ondergaat. Doet men dat niet, kan men nog steeds volgens de islamitische regels trouwen, alleen dan is dat volgens Nederlands recht niet geldig als een huwelijk).

Een autochtone vrouw uit de zaal vond dat het debat tweezijdig moest zijn. Ze wil aan de orde kunnen stellen waarom er tussen de sprekers in de grote zaal geen vrouwen zitten bijvoorbeeld, zonder nou meteen als islamofobisch gezien te worden.

De grote islamdebatten zijn meestal niet het sterkste onderdeel van het Nationaal Islamcongres. Meestal is men redelijk eensgezind en dat geeft niets; je kunt er ook voor kiezen een onderwerp uit te diepen. Met deze voorzitter lukte dat niet. Ik had van tevoren al voorspeld dat de discussie zou gaan uitdraaien op een ‘jij bak’ verhaal doordat de voorzitter zou wijzen op fundamentalisme, en wat men daar dan van vindt, enzovoorts. Dat doet hij namelijk bij ieder islamdebat waarin hij ‘advocaat van de duivel’ wil spelen. Uiteindelijk leidt dat ertoe dat moslims bijna per definitie in de verdediging worden gedwongen en dat onderlinge verschillen en discussiepunten niet naar boven komen.

Lezingen
De eerste lezing van Said Ragaeh “Who is the best of mankind?” heb ik gemist, maar gezien de verhalen op twitter moet die behoorlijk wat indruk gemaakt hebben. “De liefde van Allah is bedoeld voor alle zonen van Adam;” en strikt genomen dus niet alleen voor moslims. Later zou hij nog een lezing geven ‘Be a succesfull Muslim”. U ziet hem hier in een optreden tijdens de Peace Conference in India

Vervolgens kwam imam Abdul Jalil met ‘Beledig elkander niet!’ en daarna Musleh Khan uit Canada met ‘What is Islam really all about?’ en later in de avond ook nog met ‘The Dialogue between Muslims and non-Muslims’. Ook Remy Soekirman, verbonden aan Dar al Ilm, verzorgde twee lezingen: “Beautify yourself with knowledge about Islam” en “Werk samen en wees niet verdeeld”. Na het nodige bijgepraat te hebben ben ik naar Yasin el Forkani (Welke vruchten werpt mijn geloof af?) gaan luisteren. Hij benadrukte in een mengeling van managementactige reflectietechnieken, soefi gedachtegoed en meer traditionele kennis, het belang van persoonlijke ontwikkeling; mensen moeten groeien. Eén van de vrouwen in het publiek wierp tegen dat mensen elkaar toch moeten aansporen (en niet alleen op zichzelf gericht zijn). Dat beaamde El Forkani; mensen moeten elkaar stimuleren goede daden te verrichten maar uiteindelijk dient men zelf te groeien: bij elke handeling moet men zich afvragen, wat is mijn doel, wat wil ik daarmee bereiken en voor wie wil ik het bereiken. Hij ziet het geloof in het hart als indicator voor vooruitgang.

Khalid Benhaddou in zijn bijdrage “De laatste adviezen van de profeet Muhammad (vrede zij met hem)” vertelde over de afscheidspreek Mohammed met adviezen voor de sahaba. Deze preek was volgens hem een samenvatting van de prediking van islam door de profeet. Benhaddou benadrukte het bondgenootschap van moslims; niet Arabisch, zwart of blank zou tellen voor god, maar ‘godsvrees’ (taqwa). Belangrijk bij al deze lezingen (voor zover ik dus meegekregen heb) zijn de omgangsvormen van mensen met elkaar die goed moeten zijn. Mensen moeten elkaar niet. Tevens moeten mensen zich inzetten voor de ummah: de wereldgemeenschap van moslims. Daarnaast was er een grote nadruk op innerlijke religie en spiritualiteit van moslims. Al met al zeker geen haatcongres of een bolwerk van politieke islam. Dat kon ook wel op kritiek rekenen overigens met argumenten als toch wel een inhoudelijk eenzijdig programma met weinig informatie over het verzamelen van islamitische kennis (op een lezing van Remy Soekirman na). Sommige bezoekers misten ook politieke onderwerpen zoals de opstanden in het Midden-Oosten (Syrië met name). Voor meer meningen en positieven en negatieve kritiek zie onder meer Marokko.nl: Hoe vond jij het Nationaal Islamcongres 2012? Door anderen dan weer betiteld als gezeur.

Afsluiting
Bij de afsluiting waren er al veel mensen vertrokken niettemin was het nog redelijk druk in de theaterzaal waar de afsluiting plaatsvond. Said Ragaeh maakte daar de opmerking dat conferenties als deze geen vervanging zijn voor het opdoen van kennis. Eigenlijk, dat je niet eens zo heel veel kennis op doet. Een dergelijke conferentie is een ‘imaan-boost’ volgens hem. Imaan is een Arabische term die het best te vertalen valt als ‘zekerheid’ of ‘naleving’ van een bepaald idee. In de islam wordt het gebruikt voor het innerlijke geloof in het bestaan en de realiteit van God. Gedrag dat niet in overeenstemming is met islamitische regels (liegen, stelen, enz.) wordt o.a. gezien als een teken van een zwak imaan. Dergelijke bijeenkomsten zouden als het ware een soort ‘red bull’ zijn voor iemands imaan. En dat is inderdaad zoals veel mensen het aldaar omschrijven. Of ze ook het appèl van Ragaeh overnemen valt natuurlijk nog te bezien. Voor een deel van het publiek namelijk is dit wel voldoende voor hun behoefte aan kennis over islam, anderen geven de voorkeur aan het zelfstandig verder zoeken naar kennis en voor weer anderen is kennis nauwelijks van belang maar gaat het meer om islam als identiteit, als gevoel of islam als een ervaring die beleefd moet worden.

Al met al was het een geslaagd dagje. Voor mij onderzoek, dus werk, maar ook altijd wel weer ontspannend vanwege de gemoedelijke sfeer. De organisatie heeft met deze derde editie de kneepjes van het vak duidelijk beter onder de knie dan de eerste twee keren. Het programma liep op rolletjes (althans voor de buitenstaanders) en men slaagde erin slechts een kwartier uit te lopen over de hele dag. Waarschijnlijke mede doordat Noureddine Steenvoorden en Nourdeen Wildeman de regie behoorlijk strak in handen hielden op de podia.

Het Islamcongres is, zoals alle congressen, ook een plek om te netwerken. Voor onderzoekers zoals ik, maar ook voor journalisten en voor de gewone belangstellenden. Dat heb ik dus ook gedaan; iedereen dank voor de aardige, informatieve en soms felle gesprekken.

Zie ook:

Een impressie van het Nationaal Islamcongres 2009

Een verlate impressie van het Nationaal Islamcongres 2010

Andere blogs:
Islamcongres A’dam 8 april 2012: ruim 2000 moslims, geen enkele niet-moslim gezien in deze duisternis! | AmsterdamPost

Het gesprek met moslims blijft heel belangrijk, zowel om elkaar beter te begrijpen, elkaar als medemens te blijven zien en  als christen/ joods-christelijk gelovige  de bevrijding en liefde van de God van Abraham, Isaak en Jacob  in Yeshua  door te geven.
En het blijft net zo hard nodig, om de ware aard van de islam te ontmaskeren: een totalitair systeem, wat overal de democratie misbruikt om tot het kalifaat te komen.
Hier ligt een taak voor ons als joods-christelijke gelovigen, maar net zo goed voor liberaal denkende  mensen zonder religie.
Hoort u bij de landverraders of of bij de “ons land veroverenden als het islampaard van Troje”  of staat u voor de vrijheid van ons land voor alle mensen? Laat dat dan merken a.u.b. onder dit artikel.
Maak u los uit de “stilzwijgende meerderheid” en sta voor onze vrijheid, voordat we hier een “Arabische lente” krijgen.
Iederen, zeker ook moslims nodig ik van harte uit hierin mee te denken.
Shalom,

BARUCH ATA ELOHENU MELECH HA OLAM. – Zondag 8 April,Jaarlijkse Nationaal Islam congres in Amsterdam!

Onze ouders, grootouders hebben de fascisten zien oprukken in Nazi-Duitsland.Wij gaan hetzelfde meemaken.

 

Achter de haatbaarden,onder de witte klotjes,onder de soepjurken, onder de hoofddoekjes,zit hetzelfde denken als van die Duitse meneer

 

met het snorretje.

 

Hetzelfde superioriteitsdenken.Dezelfde haat tegen de Joden.

 

Hetzelfde streven naar overneming van de macht ,van de Staatsmacht.

 

Onze linkse bestuurders, politici hebben vanaf 1975 de poorten van de Europese landen wijd opengezet voor deze haatpredikers, voor deze leugenaars.

 

En nu gaat de Europese bevolking zuchten onder het geweld van de haatbaarden, soepjurken,hoofddoekjes, die er van overtuigd zijn,

 

dat hun religie verre superieur is aan de overtuiging van de Westerse mens.

 

Wij weten, dat we met Allah te maken hebben met de duivel in eigen persoon.

 

Voor degenen, die nog niet zo op de hoogte zijn van het bestaan van geestelijke realiteiten,

 

ligt het boek van de Joden klaar ,de Tanach, de Bijbel,

 

waarin iedereen kan nalezen hoe e.e.a. in elkaar steekt.

Zij hebben Tariq Ramadan, wij hebben Mohammed Enait « CarelBrendel.nl

Hoe het ook zij, vergeleken met de grote manifestatie bij Parijs is de bijeenkomst in Amsterdam zeer bescheiden. Het valt gelukkig nog mee met de omvang en de diepgang van de politieke islam in Nederland.

Keizers & Kleren

Op donderdag probeerden de organisatoren van het congres mij nog over te halen om mee te doen aan hun ‘Grote debat’ over islamofobie, maar daarna niet meer.
De puzzelopdracht is het beantwoorden van de vraag: WAAROM? Liefst met argumenten.
Globaal zijn er twee mogelijkheden: men kon of wenste niet mee te gaan met mijn voorwaarden (I) of men is ergens bang voor geworden (II).
Mogelijke antwoorden (maar suggesties voor nog weer andere mogelijkheden zijn ook welkom):
a) Men kon of wilde zelfs één dag voor het debat niet met gespreksonderwerpen/stellingen komen
b) Ik mocht niet mezelf voorstellen
c) Hoewel uitgenodigd om deel te nemen aan het gesprek mocht mijn spreektijd niet zo veel zijn als die van de vier of vijf opponenten
d) De garantie van mijn veiligheid kon of wilde men niet serieus nemen
Men werd bang omdat
e) ze schrokken van mijn suggesties voor discussievragen
f) ze pas in tweede instantie merkten dat ik vrij veel weet van het onderwerp
h) andere deelnemers dreigden af te haken als ik mee zou doen

UPDATE
Ik was niet de eerste ‘andersdenkende’ die door het Nationaal Islam Congres benaderd werd om deel te nemen aan ‘Het Grote Islamdebat’. Donderdagmiddag benaderden ze mij, maar woensdag laat in de avond hadden ze Benno Barnard al gemaild, alleen was hij enkele dagen onbereikbaar. Hem kenden ze natuurlijk al wat beter, al was het maar vanwege de lezing die hij zou houden en die onder dreiging van de mannen van islam-vier-België onmogelijk werd gemaakt. Terwijl ik in mijn voorwaarden begonnen was over mijn eigen veiligheid, begonnen de organisatoren tegenover Benno Barnard uit zichzelf over het garanderen van zijn veiligheid! Van Benno begreep ik dat ze daarbij zelfs specifiek spraken over zijn veiligheid op het congres zelf.
Hoe is het vredesnaam mogelijk?
Je benadert iemand om deel te nemen aan een discussie over de vraag of ‘angst voor de leer van Mohammed’ misschien overdreven is en in hetzelfde bericht laat je merken dat je beseft dat die angst niet overdreven is.
In mijn e-mail sprak ik met name over mijn veiligheid onderweg van en naar het congrescentrum. Zouden ze gedacht hebben dat Benno mij hierover getipt had?

Nationaal Islamcongres 2012 | Wijblijvenhier.nl

De oogst: Remy Soekirman die opriep tot onderlinge samenwerking. Yassin el Forkani die moslims opriep te werken aan een zuiver hart. Khalid Benhaddoud die de aandacht vestigde op de laatste adviezen die de Profeet (vzmh) gaf voor zijn dood, over het respecteren van de Ander, het tegengaan van discriminatie, het laatste oordeel over de Ander bij God laten en vooral: de noodzaak om samen te leven. Je bent als moslim niet alleen op de wereld. Benhaddoud is echt iemand waarvoor ik kilometers wil reizen om hem te horen spreken (en ook reciteren!).

RNW – Verzoenende toon op Islamcongres Amsterdam

‘Of je moslim bent of christen, als je het goede doet houdt God van je.’ Die uitspraak van de Canadese sjeik Said Rageah kenschetst de verzoenende toon van het Nationaal Islam Congres dat afgelopen weekend plaatsvond in Amsterdam. Een heel andere toon dan de eerste aflevering van vier jaar geleden.

4 comments.

Een impressie van het Nationaal Islamcongres 2012: ‘Een imaan-boost’

Posted on April 10th, 2012 by martijn.
Categories: Activism, ISIM/RU Research, Notes from the Field, Public Islam.

Gisteren vond in Amsterdam het derde Nationaal Islamcongres plaats, georganiseerd door het islaminstituut Dar Al ‘Ilm. Ditmaal in de Theaterfabriek. Geen slechte plek als je het mij vraagt. Goed bereikbaar met de auto volgens mij en ook heel behoorlijk met het openbaar vervoer. Van tevoren leek mij het programma wat heterogener dan voorgaande jaren. Een minder sterk ‘salafi’ stempel dan in het eerste congres, in de praktijk wel wat meer dan bij het tweede omdat toen diverse salafi predikers van tevoren hadden afgezegd. Ditmaal hadden Haitham al Haddad en Elkhattab afgezegd. Ik heb echter ook wel geluiden opgevangen dat mensen het toch nog teveel een salafi aangelegenheid vonden; voor sommigen een reden om niet te komen, voor anderen maakt het niet zoveel uit. Weer anderen hebben kritiek op het feit dat het een bijeenkomst is waar mannen en vrouwen kunnen mengen; maar voor velen is dat juist ook een voorwaarde om te gaan: het gaat ook om ontmoeten en zien en gezien worden.

Mijn voorzichtige indruk is dat veel moslims van de tweede generatie en autochtone moslims niet zo heel dogmatisch zijn. Men waardeert de salafi predikers (en anderen) vanwege hun uitstraling van vroomheid en men heeft het idee dat ze veel kennis hebben over de bronnen van de islam. Velen gaan echter net zo makkelijk naar een sufi prediker vanwege de vaak (ogenschijnlijk) meer spirituele boodschap. Je zou het op het eerste gezicht ook kunnen interpreteren als een weinig kritische houding en op zich hoor je op zo’n dag meestal ook niet heel veel inhoudelijke kritiek, maar dat men in het algemeen klakkeloos zou overnemen wat predikers zeggen klopt toch ook niet.

Zoals inmiddels vrij gebruikelijk waren er ook nu weer kamervragen gesteld over sprekers van dit congres. De antwoorden komen er kort op neer dat het ministerie geen gronden zag sprekers te weigeren vanwege mogelijke oproepen tot geweld.

Het congres

Ik was vanwege andere werkzaamheden (tsja je moet wat doen met Pasen he) wat aan de late kant, maar had via Twitter en Facebook al aardig wat updates gehad onder meer over de eerste spreker (Said Rageah) die bij de meesten in goede aarde viel. Ik kende hem niet; achteraf bleek dat de organisatie hem ook amper kende. Men gaat vaak af op oordelen van anderen wereldwijd die men vertrouwt.

Vermakelijk voor velen was het optreden van jeugdtheatergroep Noor:

Al snel kwam ik enkele vertrouwde gezichten tegen hoewel de aanwezigheid van moslims uit salafi kringen mij toch beduidend minder leek dan voorgaande jaren. Wel veel bekende gezichten (zonder dat ik de namen ken) van mensen die ik op allerlei bijeenkomsten tegenkom. Ik schat dat er zo’n 1600 aanwezigen waren en over de hele dag ergens tussen de 2000 en 3000 (als ik er naast zit…corrigeer me maar). Bij binnenkomst was er een markt met daarbij kraampjes van een advocatenbureau, een sociaal werk club, een kwis noem maar op. Het is opvallend dat deze markt, hoewel groter volgens mij dan voorheen, toch eigenlijk maar heel klein is. Kijk je naar andere bijeenkomsten zoals in het Franse Bourget (dat ook dit weekend plaatsvond), The GPU in Londen of het Multifestijn in Nederland zie je veel grotere markten. Daar staan niet alleen islamitische welzijnsorganisaties en het islamitische bedrijfsleven (islamitische banken, reisbureaus, bedrijven van islamitische parafernalia, enzovoorts), maar ook grote bedrijven zoals de nationale luchtvaartondernemingen, de grote commerciële banken, defensie en politie, en noem maar op. Die laatsten staan er vaak om personeel te recruteren; iets waar wellicht nu minder behoefte aan is maar toch lijkt me hun afwezigheid hier een gemiste kans. Wellicht dat de islamitische outlook hen hier teveel afschrikt.

De bezoekers van het Islamcongres waren zoals meestal vooral van Marokkaans-Nederlandse en autochtoon-Nederlandse afkomst, maar dit jaar waren er beduidend meer Somalische Nederlanders volgens mij (dit wel allemaal via de beproefde methode van natte vingerwerk). Ik ben wat minder autochtone niet-moslims tegenkomen in vergelijking met andere jaren: minder onderzoekers, minder journalisten en minder ‘dagjesmensen’. Verder waren er behoorlijk wat mensen uit Vlaanderen en mensen die doof waren. Bij alle lezingen worden doventolken ingezet; iets waar andere organisaties in Nederland nog wat van kunnen leren. Opvallende afwezigen voor zover ik heb kunnen nagaan zoals altijd politici en opiniemakers. Het lijkt soms wel hoe groter de mond over islam, hoe groter de afwezigheid. Maar ok, een ‘goed’ verhaal moet je ook niet in de weg laten zitten van daadwerkelijke contacten met moslims.

Islamofobie-debat
De eerste bijeenkomst die ik geheel bijwoonde was het grote Islamdebat; ditmaal in het teken van islamofobie. Ineke van der Valk verzorgde een inleiding die vooral duidelijk probeerde te maken wat islamofobie nu eigenlijk is. Daarbij kwamen enkele ingrediënten naar voren. Willen we van islamofobie kunnen spreken dan moet er sprake zijn van inferiorisering (dus stellen dat de islam/moslims inferieur zijn aan ‘ons’), moslims moeten met andere maatstaven beoordeeld worden dan andere gelovigen en niet-gelovigen (meten met twee maten) . Er moet sprake zijn van een bewuste campagne waarbij wantrouwen gezaaid wordt.

Van der Valk maakte terecht de opmerking dat er verschillende vormen van islamofobie zijn, maar werkte dat niet echt uit (toegegeven, ik was even aan het praten dus kreeg ook niet alles mee). Zij pleitte ervoor dat islamofobie een nieuwe categorie wordt waaronder discrminatie en haatmisdrijven geregistreerd worden, bijvoorbeeld zoals dat het geval is met anti-semitisme.

Tijdens de discussie met Saoed Khadje, Mohammed Enait en Amina Victoria Vandersteen (uit België) kwam naar voren dat veel moslims doodmoe worden van het gegeven dat men zich telkens moet verantwoorden voor daden van anderen en moet aangeven dat men niet in extremistische standpunten gelooft.

De voorzitter van het debat richtte zich op het publiek met de vraag of er mensen die, de definitie van islamofoob nu kennende, zich zouden omschrijven als islamofoob. Geen idee waarom die vraag gesteld wordt in een publiek dat grotendeels uit moslims bestaat. De volgende vraag was: Wie beschouwt zich als gematigd moslim? Een enkeling stak aarzelend haar/zijn op. Bij de daaropvolgende vraag: wie beschouwt zich als fundamenteel moslim (bedoeld werd fundamentalistisch waarschijnlijk) waren er wat meer mensen. De terughoudend om zich tot één van die twee labels te bekennen was groter volgens mij. Eén persoon uit de zaal wilde daar wel op reageren. Daarbij gaf hij aan: ‘Ik stak net mijn vinger op, maar dat was gewoon omdat ik wat wilde zeggen’. Daarmee maakt hij eigenlijk een belangrijk punt. Als moslim is er best een mogelijkheid om aan het maatschappelijk debat mee te doen, maar dan moet men zich wel voegen in de categorisering die hen van buitenaf is opgelegd: liberaal vs. radicaal / gematigd vs. fundamentalistisch. Hij stelde daarbij verder dat hij hoopte dat iedereen in de zaal zich als fundamentalistisch beschouwt aangezien dat betekent terug naar de fundamenten. Volgens deze spreker ‘moeten we als moslim allemaal terug naar de oorsprong: de Koran en de hadith (MdK: uitspraken van de profeet)’. Een opvatting die in het publiek breed gedragen werd. Dat dit een uitgangspunt is voor een zeer heterogene beleving van de islam in de huidige tijd werd nauwelijks opgepikt door de debatleider die vervolgens wilde weten hoe men dan fundamentalistisch kan zijn in deze tijd en hoe je dan om moet gaan met islamofobie. Volgens de man in de zaal was er niet zo’n spanning en hij zag een debat als deze als mogelijkheid om met islamofobie om te gaan. Volgens hem moeten moslims weerbaar zijn en zich niet laten indelen in categorieën die zijzelf niet verzonnen hebben. Amina Victoria Vandersteen in het panel wees op de profeet Mohammed als voorbeeld; rustig, open en psychologisch sterk in plaats van vervallen in het slechte gedrag van de islamofoob.

Uit het panel kwam echter ook de opmerking of moslims nog wel zin hebben om actief te zijn. Zeggen heel veel mensen niet: Ik heb hier geen zin in, ik doe mijn werk, laat mij met rust. Waar moet de dialoog over plaatsvinden? Zodat ik me kan verdedigen? Daar heb ik geen zin in. Het gaat om waardering, waardeer mij zoals ik ben.” Het is verleidelijk om dit te zien als het zich comfortabel wentelen in de slachtofferrol en zich op die manier immuun maken voor kritiek. Misschien is dat wel zo, maar dat moet niet verward worden met een passieve rol. Zoals één van de aanwezigen op het einde opmerkte: “We moeten naar ons zelf kijken. We moeten zelf de eerste stap zetten naar een betere positie. Wij zijn hier burgers, dit is ons land en als je er problemen mee hebt, dan zoek je maar een land waar geen moslims leven.”

Een vrouw uit het publiek stelde dat de term islamofoob versluierend werkt (een hint naar de titel: islamofobie ontsluiert – ps. kunnen we niet voor een keer een titel bedenken die met islam te maken heeft zonder de term sluier daarin te verwerken?). Het is geen islamofobie, maar moslimhaat. Dat speelt zeker een rol, Van der Valk gaf dat ook toe maar stelde dat de term islamofobie inmiddels zo courant is geworden dat het toch makkelijker is om met die term te werken. Maar haat speelt zeer zeker een rol. Daar ben ik het wel mee eens en hoewel ik ook niet heel gelukkig ben met de term islamofobie geeft het terecht aan dat het gaat om meer dan haat of verkapt racisme. Ik ben momenteel bezig om de term uit te werken in relatie tot salafisme voor een artikel in Religie & Samenleving. U houdt verdere uitleg van mij hierover dus tegoed.

Mohammed Enait, die naar mijn mening opmerkelijk rustig het debat inging zonder al te grote woorden en daarom helderder was dan ik hem ooit gehoord heb, ging nu een stap verder en zei dat het gaat om ‘anti-islam fascisme’. Er is, zo stelde hij terecht volgens mij, sprake van een politieke ideologie die verspreid wordt door een fascistische partij als de PVV (daarbij verwees hij naar een publicatie van Rob Riemen). De debatleider stelde daarop, ook niet helemaal onterecht en voor het eerst echt kritisch, dat de termen steeds harder worden. Enait wees erop dat we niet politiek correct moeten zijn, maar zo stelde de debatleider ‘leidt dat niet tot meer polariseren?’. Een dialoog heeft echter niet zoveel zin, wanneer we gaan verdedigen worden we in een hoekje geduwd, zo stelde een bezoeker (mijn toevoeging zou zijn: als u zich moet gaan verdedigen, bent u al in een hoekje geduwd).

Anderen in het publiek maakten zich druk om het gegeven dat moslimjongeren belemmerd zouden worden in hun ontwikkeling door islamofobie en door de consequenties ervan. Iemand uit de zaal vroeg ook wanneer moslims nu eens serieus genomen worden door de overheid en wanneer islamitisch burgerlijk recht hier toegepast kan worden bijvoorbeeld met trouwen. (Volgens mij kan dat al, mits men eerst een burgerlijk huwelijk ondergaat. Doet men dat niet, kan men nog steeds volgens de islamitische regels trouwen, alleen dan is dat volgens Nederlands recht niet geldig als een huwelijk).

Een autochtone vrouw uit de zaal vond dat het debat tweezijdig moest zijn. Ze wil aan de orde kunnen stellen waarom er tussen de sprekers in de grote zaal geen vrouwen zitten bijvoorbeeld, zonder nou meteen als islamofobisch gezien te worden.

De grote islamdebatten zijn meestal niet het sterkste onderdeel van het Nationaal Islamcongres. Meestal is men redelijk eensgezind en dat geeft niets; je kunt er ook voor kiezen een onderwerp uit te diepen. Met deze voorzitter lukte dat niet. Ik had van tevoren al voorspeld dat de discussie zou gaan uitdraaien op een ‘jij bak’ verhaal doordat de voorzitter zou wijzen op fundamentalisme, en wat men daar dan van vindt, enzovoorts. Dat doet hij namelijk bij ieder islamdebat waarin hij ‘advocaat van de duivel’ wil spelen. Uiteindelijk leidt dat ertoe dat moslims bijna per definitie in de verdediging worden gedwongen en dat onderlinge verschillen en discussiepunten niet naar boven komen.

Lezingen
De eerste lezing van Said Ragaeh “Who is the best of mankind?” heb ik gemist, maar gezien de verhalen op twitter moet die behoorlijk wat indruk gemaakt hebben. “De liefde van Allah is bedoeld voor alle zonen van Adam;” en strikt genomen dus niet alleen voor moslims. Later zou hij nog een lezing geven ‘Be a succesfull Muslim”. U ziet hem hier in een optreden tijdens de Peace Conference in India

Vervolgens kwam imam Abdul Jalil met ‘Beledig elkander niet!’ en daarna Musleh Khan uit Canada met ‘What is Islam really all about?’ en later in de avond ook nog met ‘The Dialogue between Muslims and non-Muslims’. Ook Remy Soekirman, verbonden aan Dar al Ilm, verzorgde twee lezingen: “Beautify yourself with knowledge about Islam” en “Werk samen en wees niet verdeeld”. Na het nodige bijgepraat te hebben ben ik naar Yasin el Forkani (Welke vruchten werpt mijn geloof af?) gaan luisteren. Hij benadrukte in een mengeling van managementactige reflectietechnieken, soefi gedachtegoed en meer traditionele kennis, het belang van persoonlijke ontwikkeling; mensen moeten groeien. Eén van de vrouwen in het publiek wierp tegen dat mensen elkaar toch moeten aansporen (en niet alleen op zichzelf gericht zijn). Dat beaamde El Forkani; mensen moeten elkaar stimuleren goede daden te verrichten maar uiteindelijk dient men zelf te groeien: bij elke handeling moet men zich afvragen, wat is mijn doel, wat wil ik daarmee bereiken en voor wie wil ik het bereiken. Hij ziet het geloof in het hart als indicator voor vooruitgang.

Khalid Benhaddou in zijn bijdrage “De laatste adviezen van de profeet Muhammad (vrede zij met hem)” vertelde over de afscheidspreek Mohammed met adviezen voor de sahaba. Deze preek was volgens hem een samenvatting van de prediking van islam door de profeet. Benhaddou benadrukte het bondgenootschap van moslims; niet Arabisch, zwart of blank zou tellen voor god, maar ‘godsvrees’ (taqwa). Belangrijk bij al deze lezingen (voor zover ik dus meegekregen heb) zijn de omgangsvormen van mensen met elkaar die goed moeten zijn. Mensen moeten elkaar niet. Tevens moeten mensen zich inzetten voor de ummah: de wereldgemeenschap van moslims. Daarnaast was er een grote nadruk op innerlijke religie en spiritualiteit van moslims. Al met al zeker geen haatcongres of een bolwerk van politieke islam. Dat kon ook wel op kritiek rekenen overigens met argumenten als toch wel een inhoudelijk eenzijdig programma met weinig informatie over het verzamelen van islamitische kennis (op een lezing van Remy Soekirman na). Sommige bezoekers misten ook politieke onderwerpen zoals de opstanden in het Midden-Oosten (Syrië met name). Voor meer meningen en positieven en negatieve kritiek zie onder meer Marokko.nl: Hoe vond jij het Nationaal Islamcongres 2012? Door anderen dan weer betiteld als gezeur.

Afsluiting
Bij de afsluiting waren er al veel mensen vertrokken niettemin was het nog redelijk druk in de theaterzaal waar de afsluiting plaatsvond. Said Ragaeh maakte daar de opmerking dat conferenties als deze geen vervanging zijn voor het opdoen van kennis. Eigenlijk, dat je niet eens zo heel veel kennis op doet. Een dergelijke conferentie is een ‘imaan-boost’ volgens hem. Imaan is een Arabische term die het best te vertalen valt als ‘zekerheid’ of ‘naleving’ van een bepaald idee. In de islam wordt het gebruikt voor het innerlijke geloof in het bestaan en de realiteit van God. Gedrag dat niet in overeenstemming is met islamitische regels (liegen, stelen, enz.) wordt o.a. gezien als een teken van een zwak imaan. Dergelijke bijeenkomsten zouden als het ware een soort ‘red bull’ zijn voor iemands imaan. En dat is inderdaad zoals veel mensen het aldaar omschrijven. Of ze ook het appèl van Ragaeh overnemen valt natuurlijk nog te bezien. Voor een deel van het publiek namelijk is dit wel voldoende voor hun behoefte aan kennis over islam, anderen geven de voorkeur aan het zelfstandig verder zoeken naar kennis en voor weer anderen is kennis nauwelijks van belang maar gaat het meer om islam als identiteit, als gevoel of islam als een ervaring die beleefd moet worden.

Al met al was het een geslaagd dagje. Voor mij onderzoek, dus werk, maar ook altijd wel weer ontspannend vanwege de gemoedelijke sfeer. De organisatie heeft met deze derde editie de kneepjes van het vak duidelijk beter onder de knie dan de eerste twee keren. Het programma liep op rolletjes (althans voor de buitenstaanders) en men slaagde erin slechts een kwartier uit te lopen over de hele dag. Waarschijnlijke mede doordat Noureddine Steenvoorden en Nourdeen Wildeman de regie behoorlijk strak in handen hielden op de podia.

Het Islamcongres is, zoals alle congressen, ook een plek om te netwerken. Voor onderzoekers zoals ik, maar ook voor journalisten en voor de gewone belangstellenden. Dat heb ik dus ook gedaan; iedereen dank voor de aardige, informatieve en soms felle gesprekken.

Zie ook:

Een impressie van het Nationaal Islamcongres 2009

Een verlate impressie van het Nationaal Islamcongres 2010

Andere blogs:
Islamcongres A’dam 8 april 2012: ruim 2000 moslims, geen enkele niet-moslim gezien in deze duisternis! | AmsterdamPost

Het gesprek met moslims blijft heel belangrijk, zowel om elkaar beter te begrijpen, elkaar als medemens te blijven zien en  als christen/ joods-christelijk gelovige  de bevrijding en liefde van de God van Abraham, Isaak en Jacob  in Yeshua  door te geven.
En het blijft net zo hard nodig, om de ware aard van de islam te ontmaskeren: een totalitair systeem, wat overal de democratie misbruikt om tot het kalifaat te komen.
Hier ligt een taak voor ons als joods-christelijke gelovigen, maar net zo goed voor liberaal denkende  mensen zonder religie.
Hoort u bij de landverraders of of bij de “ons land veroverenden als het islampaard van Troje”  of staat u voor de vrijheid van ons land voor alle mensen? Laat dat dan merken a.u.b. onder dit artikel.
Maak u los uit de “stilzwijgende meerderheid” en sta voor onze vrijheid, voordat we hier een “Arabische lente” krijgen.
Iederen, zeker ook moslims nodig ik van harte uit hierin mee te denken.
Shalom,

BARUCH ATA ELOHENU MELECH HA OLAM. – Zondag 8 April,Jaarlijkse Nationaal Islam congres in Amsterdam!

Onze ouders, grootouders hebben de fascisten zien oprukken in Nazi-Duitsland.Wij gaan hetzelfde meemaken.

 

Achter de haatbaarden,onder de witte klotjes,onder de soepjurken, onder de hoofddoekjes,zit hetzelfde denken als van die Duitse meneer

 

met het snorretje.

 

Hetzelfde superioriteitsdenken.Dezelfde haat tegen de Joden.

 

Hetzelfde streven naar overneming van de macht ,van de Staatsmacht.

 

Onze linkse bestuurders, politici hebben vanaf 1975 de poorten van de Europese landen wijd opengezet voor deze haatpredikers, voor deze leugenaars.

 

En nu gaat de Europese bevolking zuchten onder het geweld van de haatbaarden, soepjurken,hoofddoekjes, die er van overtuigd zijn,

 

dat hun religie verre superieur is aan de overtuiging van de Westerse mens.

 

Wij weten, dat we met Allah te maken hebben met de duivel in eigen persoon.

 

Voor degenen, die nog niet zo op de hoogte zijn van het bestaan van geestelijke realiteiten,

 

ligt het boek van de Joden klaar ,de Tanach, de Bijbel,

 

waarin iedereen kan nalezen hoe e.e.a. in elkaar steekt.

Zij hebben Tariq Ramadan, wij hebben Mohammed Enait « CarelBrendel.nl

Hoe het ook zij, vergeleken met de grote manifestatie bij Parijs is de bijeenkomst in Amsterdam zeer bescheiden. Het valt gelukkig nog mee met de omvang en de diepgang van de politieke islam in Nederland.

Keizers & Kleren

Op donderdag probeerden de organisatoren van het congres mij nog over te halen om mee te doen aan hun ‘Grote debat’ over islamofobie, maar daarna niet meer.
De puzzelopdracht is het beantwoorden van de vraag: WAAROM? Liefst met argumenten.
Globaal zijn er twee mogelijkheden: men kon of wenste niet mee te gaan met mijn voorwaarden (I) of men is ergens bang voor geworden (II).
Mogelijke antwoorden (maar suggesties voor nog weer andere mogelijkheden zijn ook welkom):
a) Men kon of wilde zelfs één dag voor het debat niet met gespreksonderwerpen/stellingen komen
b) Ik mocht niet mezelf voorstellen
c) Hoewel uitgenodigd om deel te nemen aan het gesprek mocht mijn spreektijd niet zo veel zijn als die van de vier of vijf opponenten
d) De garantie van mijn veiligheid kon of wilde men niet serieus nemen
Men werd bang omdat
e) ze schrokken van mijn suggesties voor discussievragen
f) ze pas in tweede instantie merkten dat ik vrij veel weet van het onderwerp
h) andere deelnemers dreigden af te haken als ik mee zou doen

UPDATE
Ik was niet de eerste ‘andersdenkende’ die door het Nationaal Islam Congres benaderd werd om deel te nemen aan ‘Het Grote Islamdebat’. Donderdagmiddag benaderden ze mij, maar woensdag laat in de avond hadden ze Benno Barnard al gemaild, alleen was hij enkele dagen onbereikbaar. Hem kenden ze natuurlijk al wat beter, al was het maar vanwege de lezing die hij zou houden en die onder dreiging van de mannen van islam-vier-België onmogelijk werd gemaakt. Terwijl ik in mijn voorwaarden begonnen was over mijn eigen veiligheid, begonnen de organisatoren tegenover Benno Barnard uit zichzelf over het garanderen van zijn veiligheid! Van Benno begreep ik dat ze daarbij zelfs specifiek spraken over zijn veiligheid op het congres zelf.
Hoe is het vredesnaam mogelijk?
Je benadert iemand om deel te nemen aan een discussie over de vraag of ‘angst voor de leer van Mohammed’ misschien overdreven is en in hetzelfde bericht laat je merken dat je beseft dat die angst niet overdreven is.
In mijn e-mail sprak ik met name over mijn veiligheid onderweg van en naar het congrescentrum. Zouden ze gedacht hebben dat Benno mij hierover getipt had?

Nationaal Islamcongres 2012 | Wijblijvenhier.nl

De oogst: Remy Soekirman die opriep tot onderlinge samenwerking. Yassin el Forkani die moslims opriep te werken aan een zuiver hart. Khalid Benhaddoud die de aandacht vestigde op de laatste adviezen die de Profeet (vzmh) gaf voor zijn dood, over het respecteren van de Ander, het tegengaan van discriminatie, het laatste oordeel over de Ander bij God laten en vooral: de noodzaak om samen te leven. Je bent als moslim niet alleen op de wereld. Benhaddoud is echt iemand waarvoor ik kilometers wil reizen om hem te horen spreken (en ook reciteren!).

RNW – Verzoenende toon op Islamcongres Amsterdam

‘Of je moslim bent of christen, als je het goede doet houdt God van je.’ Die uitspraak van de Canadese sjeik Said Rageah kenschetst de verzoenende toon van het Nationaal Islam Congres dat afgelopen weekend plaatsvond in Amsterdam. Een heel andere toon dan de eerste aflevering van vier jaar geleden.

4 comments.

De premoderne horden van David Pinto

Posted on April 6th, 2012 by martijn.
Categories: Multiculti Issues.

‘Asscher, kijk om u heen! De taaloplossing is achterhaald’ – David Pinto – VK

Asscher vindt dat de kansen van kinderen met ouders die niet goed Nederlands spreken ‘nog altijd beroerd’ zijn. Hij voert een voorbeeld aan van ‘duidelijk een intelligente vwo-leerling’ die hij had horen spreken bij de opening van het Technasium in Amsterdam-West. Daarbij viel hem op dat de jongen met een vet accent sprak. Dat moet ‘beter’, vindt Asscher, ‘als hij het straks wil redden in de grotemensenwereld’.

Dat is niet onverstandig misschien. Met welk accent sprak hij? Plat autochtoon Amsterdams of Marokkaans-Amsterdams? Maar sowieso is dat hele integratie gedoe flauwekul: Weg met de integratie.

Merkwaardig standpunt. Hoeveel succesvolle mannen en vrouwen lopen niet rond bij krantenredacties, uitgeverijen en gemeentes met een duidelijk hoorbaar en vaak trots Twents of Limburgs accent? Mijn eigen zwaar Marokkaans-Berberse accent heeft niet verhinderd dat ik het heb geschopt tot hoogleraar en auteur van vijftien boeken – en dat voor een kind van analfabete ouders die geen woord Nederlands spraken, laat staan ‘goed Nederlands’.

Gefeliciteerd.

Het moderne en beschaafde Nederland eist:

• gelijke bejegening en behandeling van man en vrouw
• respect voor homoseksuelen
• positief omgaan met kritiek
• vertrouwen schenken, ook aan mensen van de ‘out-groep’
• niet discrimineren, ook Joden niet
• vrijheid van meningsuiting, ook over religie
• scheiding van kerk en staat volledig accepteren
• emotiebeheersing
• accepteren dat empathie geen teken van zwakte is maar juist van kracht
• anti-autoritair gedrag accepteren en toepassen
• leren en accepteren dat humor en typisch Nederlands ‘geinen en jennen’ geen racisme is.

 

Pinto stelt hier een ideaalbeeld van de Nederlandse samenleving tegenover alle mogelijk negatieve stereotyperingen van de allochtoon. Nog afgezien van de uitwassen waar de links naar toe leiden, zijn er genoeg keurige mensen die de het ideaalbeeld van seculiere en seksuele vrijheden niet onderschrijven. Het is wensdenken wat Pinto hier doet. Ja, het is heel erg met die allochtonen. En ‘wij’ zijn dus echt superieur ten opzichte van die pre-moderne horden.

De mislukking van de Nederlandse aanpak wordt verklaard door een giftige cocktail van politieke correctheid, angst om de kloof tussen moderne en premoderne waarden te onderkennen en te benoemen en onkunde over de bagage van de hedendaagse migrant. Gevolg hiervan is de ‘toeschrijving’ van de eigen moderne waarden aan migranten die overwegend premoderne normen hebben. Daarom wordt steeds de verkeerde diagnose gesteld met onjuiste medicatie als gevolg.

Dit stuk bewijst maar weer dat politiek incorrecte taal vooral voor luie, onnadenkende mensen is. Pinto presenteert hier geen analyse, maar zijn stuk is het uitvloeisel van en draagt bij aan het intolerante klimaat in dit land. Hij is onderdeel van het probleem.

PS.

Soms weet je bij een stuk niet waar je moet beginnen om het te fileren. Dit was er zo één. Deze ook: Allochtone jongeren lijken op autochtone. Gelukkig heeft Linda Duits dat stuk al vakkundig onder handen genomen: ‘Gezinsleven belangrijk vinden is een teken van religie’, en andere vreemde opvattingen van Motivaction

 

0 comments.

Faith, Fit and Fun – Islam & Sports

Posted on April 4th, 2012 by martijn.
Categories: Joy Category, Notes from the Field, Public Islam, Youth culture (as a practice).

Although sports appear to be a secular leisure activity there is a relation with religion as well. Many sports ceremonies and rituals resemble religious ceremonies and rituals and both involve bodily exercise. Furthermore both the strong emotions, the extraordinary status given to major sport events such as the football World Cup have led many to compare it with religion and to use religious phrases in relation to sports such as ‘sacred ground’ for the football field and ‘sons of God’ for players of the Dutch football team Ajax (in the past). Like religion sports is used to generate some sense of belonging, representation and recognition.

Both sports and religion have socializing institutions and sports is often used as a means to socialize and educate people, also by churches and other religious communities. In the Netherlands some interesting research has been done among Moroccan-Dutch girls and kickboxing by Jasmijn Rana and in Israel research is done by Sorek among the Islamic Movement that created an independent Islamic Soccer League and uses football as a way to promote and nurture an identity based upon a moral code and moral boundaries. In Europe Salafi networks have also organized several sports events ranging from football tournaments and to ‘Salafi boxing’.

Recently there has been some debate on women wearing hijab and playing a football. A Dutch designer created a sports-headscarf, Capster, and a facebook page ‘Let Us Play‘ was created to support players who want to wear a headscarf. A Dutch women’s team, VV Hoograven, consists of Moroccan-Dutch girls and some wear a headscarf:
BBC News – Dutch design challenges Fifa’s football hijab ban

But Naima Loukili, who has come to see her daughter play for VV Hoograven, says it is a social rather than a religious barrier:
Girls from the mainly Muslim women’s football team VV Hoograven Amal Loukili (L, pictured with her mother Naima) has high hopes of playing at the top level of football

“It’s not something Islam says. It’s just our culture. Islam supports women to go out and do sport or do whatever they want. I’m happy my daughter has the opportunity to do this.”

And 10-year-old Amal Loukili is not letting any cultural considerations interfere with her ambitions. “I want to play for Barca one day or maybe even Holland,” she says.

Since last year the FIFA declared the hijab was a cultural rather than a religious symbol there is an opening now for women who want to be veiled; generating new debate of course in particular coming from nativist anti-islam politicians. In 2008 ESPN showed a short film on the Lady Caliphs of W. Deen Mohammed High School in the US, an all Muslim high schools where hijab is obliged for girls.

Last year Fordson: Faith – Fasting – Football was released; a documentary film that follows four talented high school football players from Dearborn Michigan during the last ten days of Ramadan when they prepare for the rivalry game:

From both films it is clear how the whole issue is framed within the idea of conflict and clashes in relation to the current political context of Islam:

As such it is clear that in particular Muslim women challenge many boundaries: secular-religious, sports for man – sports for women, Muslims vs. non-Muslims, and so on. World-class fencer Ibtihaj Muhammad hopes to compete in the 2012 London Olympics. If she qualifies, it is believed that she will be the first practicing Muslim to represent the U.S. in women’s fencing, and the first American to wear Islamic head-covering while competing. She speaks with host Michel Martin at NPR. Besides research covering those political issues would be interesting to see some research for example into how sports relation to the body is looked upon from a religious point of view.

It appears that part of the thing that has to be controlled is youth having fun. Whether it is fundamentalist movements, (secular) governments and sports associations ‘people having fun’ has to be controlled.As Asef Bayat explains:“Islamism and the Politics of Fun” in Volume 19, Number 3 • Public Culture

Fun is a metaphor for the expression of individuality, spontaneity, and lightness, in which joy is the central element. While joy is neither an equivalent nor a definition of fun, it remains a key component of it. Not everything joyful is fun, such as routine ways of having meals, even though one can make food fun by injecting joyful creativity in preparing or consuming it. Thus fun often points to usually improvised, spontaneous, free-form, changeable, and thus unpredictable expressions and practices. There is a strong tendency in modern times to structure and institutionalize fun in the form of, for instance, participating in organized leisure activities; going to bars, discos, concerts; and the like. However, the inevitable drive for spontaneity and invention renders organized fun a tenuous entity.

Fun may be expressed by individuals or collectives, in private or public, and take traditional or commoditized forms. Fashion, for instance, represents a collective, commoditized, and systematic expression of fun, yet one that is constantly in flux because it deems to respond to the carefree and shifting spirit of fun. […] For instance, whereas the elderly poor can afford simple, traditional, and contained diversions, the globalized and affluent youth tend to embrace more spontaneous, erotically charged, and commodified pleasures. This might help explain why globalizing youngsters more than others cause fear and fury among Islamist anti-fun adversaries, especially when much of what these youths practice is informed by Western technologies of fun and is framed in terms of “Western cultural import.”

While religious movements either tend to set up their own competitions in order to shield their youth from the deviations and temptations of everyday life or try to be part of the mainstream competitions on their own terms, sports associations are concerned with safety issues and with the question whether religion or religious symbols have a place in sports, governments are concerned with preserving social cohesion. Different modes of good islam and bad islam and of good society and bad society are invoked in these debates. But, as Bayat suggests,

at stake is not necessarily the disruption of the moral order, as often claimed, but rather the undermining of the hegemony, the regime of power on which certain strands of moral and political authority rest. By “moralpolitical authority,” I refer not only to states or governmental power but also to the authority of individuals (for instance, sheikhs or cult leaders) and social-political movements — those whose legitimacy lies in deploying a particular doctrinal paradigm. The adversaries’ fear of fun, I conclude, revolves ultimately around the fear of exit from the paradigm that frames their mastery; it is about anxiety over loss of their “paradigm power.”

Something that seems to missing in all these accounts is how faith, sports can have a similar relation with fun. Often the high Islamic traditions (as practised by salafists but also others) are contrasted with sports and popular culture; the former one being strict, serious and with a focus on discipline and the latter seen as creative, playful and joyful. And, in particular in popular debates, the religion as something concerned (or needs to be restricted to) mind and sports with the body. But of course also sports is about mind, seriousness and discipline while the accounts of the Muslims I work with are also filled with joy, jokes, playfulness when they talk about Islam. Being Muslim makes them happy and many of the meetings I attended are full with people sharing jokes and all kinds of conducts that are the expression of and provide people with fun. Both religion and sports, at least in their view, can be seen as celebrations of body, mind and the expressiveness that comes with it. In circles of fundamentalists but also in those who perform sports at a very high level, it does not so much celebrate mind and body by breaking free from normative obligations and organized power, but through it.

2 comments.

Faith, Fit and Fun – Islam & Sports

Posted on April 4th, 2012 by martijn.
Categories: Joy Category, Notes from the Field, Public Islam, Youth culture (as a practice).

Although sports appear to be a secular leisure activity there is a relation with religion as well. Many sports ceremonies and rituals resemble religious ceremonies and rituals and both involve bodily exercise. Furthermore both the strong emotions, the extraordinary status given to major sport events such as the football World Cup have led many to compare it with religion and to use religious phrases in relation to sports such as ‘sacred ground’ for the football field and ‘sons of God’ for players of the Dutch football team Ajax (in the past). Like religion sports is used to generate some sense of belonging, representation and recognition.

Both sports and religion have socializing institutions and sports is often used as a means to socialize and educate people, also by churches and other religious communities. In the Netherlands some interesting research has been done among Moroccan-Dutch girls and kickboxing by Jasmijn Rana and in Israel research is done by Sorek among the Islamic Movement that created an independent Islamic Soccer League and uses football as a way to promote and nurture an identity based upon a moral code and moral boundaries. In Europe Salafi networks have also organized several sports events ranging from football tournaments and to ‘Salafi boxing’.

Recently there has been some debate on women wearing hijab and playing a football. A Dutch designer created a sports-headscarf, Capster, and a facebook page ‘Let Us Play‘ was created to support players who want to wear a headscarf. A Dutch women’s team, VV Hoograven, consists of Moroccan-Dutch girls and some wear a headscarf:
BBC News – Dutch design challenges Fifa’s football hijab ban

But Naima Loukili, who has come to see her daughter play for VV Hoograven, says it is a social rather than a religious barrier:
Girls from the mainly Muslim women’s football team VV Hoograven Amal Loukili (L, pictured with her mother Naima) has high hopes of playing at the top level of football

“It’s not something Islam says. It’s just our culture. Islam supports women to go out and do sport or do whatever they want. I’m happy my daughter has the opportunity to do this.”

And 10-year-old Amal Loukili is not letting any cultural considerations interfere with her ambitions. “I want to play for Barca one day or maybe even Holland,” she says.

Since last year the FIFA declared the hijab was a cultural rather than a religious symbol there is an opening now for women who want to be veiled; generating new debate of course in particular coming from nativist anti-islam politicians. In 2008 ESPN showed a short film on the Lady Caliphs of W. Deen Mohammed High School in the US, an all Muslim high schools where hijab is obliged for girls.

Last year Fordson: Faith – Fasting – Football was released; a documentary film that follows four talented high school football players from Dearborn Michigan during the last ten days of Ramadan when they prepare for the rivalry game:

From both films it is clear how the whole issue is framed within the idea of conflict and clashes in relation to the current political context of Islam:

As such it is clear that in particular Muslim women challenge many boundaries: secular-religious, sports for man – sports for women, Muslims vs. non-Muslims, and so on. World-class fencer Ibtihaj Muhammad hopes to compete in the 2012 London Olympics. If she qualifies, it is believed that she will be the first practicing Muslim to represent the U.S. in women’s fencing, and the first American to wear Islamic head-covering while competing. She speaks with host Michel Martin at NPR. Besides research covering those political issues would be interesting to see some research for example into how sports relation to the body is looked upon from a religious point of view.

It appears that part of the thing that has to be controlled is youth having fun. Whether it is fundamentalist movements, (secular) governments and sports associations ‘people having fun’ has to be controlled.As Asef Bayat explains:“Islamism and the Politics of Fun” in Volume 19, Number 3 • Public Culture

Fun is a metaphor for the expression of individuality, spontaneity, and lightness, in which joy is the central element. While joy is neither an equivalent nor a definition of fun, it remains a key component of it. Not everything joyful is fun, such as routine ways of having meals, even though one can make food fun by injecting joyful creativity in preparing or consuming it. Thus fun often points to usually improvised, spontaneous, free-form, changeable, and thus unpredictable expressions and practices. There is a strong tendency in modern times to structure and institutionalize fun in the form of, for instance, participating in organized leisure activities; going to bars, discos, concerts; and the like. However, the inevitable drive for spontaneity and invention renders organized fun a tenuous entity.

Fun may be expressed by individuals or collectives, in private or public, and take traditional or commoditized forms. Fashion, for instance, represents a collective, commoditized, and systematic expression of fun, yet one that is constantly in flux because it deems to respond to the carefree and shifting spirit of fun. […] For instance, whereas the elderly poor can afford simple, traditional, and contained diversions, the globalized and affluent youth tend to embrace more spontaneous, erotically charged, and commodified pleasures. This might help explain why globalizing youngsters more than others cause fear and fury among Islamist anti-fun adversaries, especially when much of what these youths practice is informed by Western technologies of fun and is framed in terms of “Western cultural import.”

While religious movements either tend to set up their own competitions in order to shield their youth from the deviations and temptations of everyday life or try to be part of the mainstream competitions on their own terms, sports associations are concerned with safety issues and with the question whether religion or religious symbols have a place in sports, governments are concerned with preserving social cohesion. Different modes of good islam and bad islam and of good society and bad society are invoked in these debates. But, as Bayat suggests,

at stake is not necessarily the disruption of the moral order, as often claimed, but rather the undermining of the hegemony, the regime of power on which certain strands of moral and political authority rest. By “moralpolitical authority,” I refer not only to states or governmental power but also to the authority of individuals (for instance, sheikhs or cult leaders) and social-political movements — those whose legitimacy lies in deploying a particular doctrinal paradigm. The adversaries’ fear of fun, I conclude, revolves ultimately around the fear of exit from the paradigm that frames their mastery; it is about anxiety over loss of their “paradigm power.”

Something that seems to missing in all these accounts is how faith, sports can have a similar relation with fun. Often the high Islamic traditions (as practised by salafists but also others) are contrasted with sports and popular culture; the former one being strict, serious and with a focus on discipline and the latter seen as creative, playful and joyful. And, in particular in popular debates, the religion as something concerned (or needs to be restricted to) mind and sports with the body. But of course also sports is about mind, seriousness and discipline while the accounts of the Muslims I work with are also filled with joy, jokes, playfulness when they talk about Islam. Being Muslim makes them happy and many of the meetings I attended are full with people sharing jokes and all kinds of conducts that are the expression of and provide people with fun. Both religion and sports, at least in their view, can be seen as celebrations of body, mind and the expressiveness that comes with it. In circles of fundamentalists but also in those who perform sports at a very high level, it does not so much celebrate mind and body by breaking free from normative obligations and organized power, but through it.

2 comments.

Closer is Open Again

Posted on April 2nd, 2012 by martijn.
Categories: Misc. News.

Last week the site had some technical difficulties resulting in a complete disappearance of all posts and pages. Everything is up and running again thanks to quick and efficient help by wordpress and the host.

So stay tuned and expect new posts soon on…faith and sports, forced marriages (in Dutch) and lots of other stuff.

0 comments.