C L O S E R

OntdekIslam Conferentie – Groene Vogels

Posted on June 25th, 2013 by martijn.
Categories: Activism, ISIM/RU Research, Notes from the Field, Religious and Political Radicalization, Society & Politics in the Middle East, Young Muslims.

Naar aanleiding van het voortdurende conflict in Syrië en de berichten van moslimjongeren die afreizen om aldaar deel te nemen aan de gewapende strijd, heeft OntdekIslam een conferentie georganiseerd.

De titel van de conferentie verwijst naar het idee dat de zielen van martelaren in de strijd worden gedragen in de harten van groene vogels die hen naar het paradijs brengen. Volgens een Hadith Qudsi zou God over deze martelaren hebben gezegd: “Hun zielen bevinden zich in groene vogels, die lantaarns hebben hangen aan de Troon, zij vliegen vrij door het Paradijs, waar zij maar willen, en dan zoeken zij beschutting in deze lantaarns”.

In de conferentie komen vragen aan bod als:

Wat is nu de exacte wijze waarop de islamitische wet- en regelgeving zich verhoudt tot de keuzes van enkele moslimjongeren om te strijden in Syrië? En is het aan de mens om een ander tot martelaar te betitelen, of behoort dit oordeel toe aan Allah swt? Deze en andere vraagstellingen worden besproken in bijdragen door broeder Khalid Benhaddou en imam Remy Soekirman. Broeder Anouar Ethawri zal middels spoken word een bijdrage leveren en ook zal er ruimte zijn voor interactie met het publiek.

Datum: Zaterdag 6 juli 2013
Adres: Centrum de Middenweg, Kerdijkstraat 16 Rotterdam.

Tijdstip: 17.30 inloop, aanvang 18.00 uur, einde 21.00 uur.
Geplaatst op verzoek van de organisatie

1 comment.

De Nog Onbekende Terrorist: Veiligheid óf Privacy?

Posted on June 23rd, 2013 by martijn.
Categories: International Terrorism.

Er was eens een vrouw. Een beetje eenzaam, niet in staat om echte relaties aan te gaan. Zij had een doorsnee leven, zo leek het, maar werkte ook in een nachtclub als danseres. Als ze met een vriendin en diens zoontje op Bondi Beach is, verdrinkt die laatste bijna. Hij wordt echter gered door een man; een terrorist misschien. Misschien ook niet. De man en de vrouw leren elkaar wat verder kennen die dag en zij gaat met hem naar zijn appartement.

Als er dan een bomaanslag gepleegd wordt is iedereen in paniek. Een journalist, één van de vaste bezoekers van de club waar zij werkt, en zijn baas zien in haar een uitstekend verhaal: ‘We need stories’. Na de aanslag ziet de vrouw een nieuwsbericht op televisie met daarin de korrelige beelden van een bewakingscamera waarop te zien is hoe zij met de man zijn appartement binnengaat. Het onderschrift van die beelden luidt: ‘Terrorismeverdachte ontsnapt aan politieblokkade’.

In de dagen daarna gaan zowel politie als media verder in op haar. Haar werk in de nachtclub wordt aangehaald, hoe zij aanpapte met politici en medialieden, de hoeveelheid cash geld goed verstopt in haar appartement (als appeltje voor de dorst), het incidentele drugsgebruik. Dit wordt voortdurend herhaald en uitvergroot waardoor er een samenhangend plaatje lijkt te ontstaan; het zijn allemaal draden in web van terrorisme gefinancierd door seks en drugs waarin de vrouw van een onopvallend persoon voor het grote publiek ineens een zwarte weduwe en homegrown terrorist lijkt te zijn geworden. Voor alle helderheid, dat is zij dus niet.

Dit verhaal schoot mij te binnen naar aanleiding van de recente discussies over privacy en veiligheid die zijn ontstaan na de onthullingen door Snowden. Het lijkt alsof we moeten kiezen tussen privacy enerzijds en veiligheid anderzijds. Dat is althans wat veel politici en veiligheidsdiensten ons willen doen geloven. Het verhaal van de vrouw hierboven echter maakt het noodzakelijk om toch wat vraagtekens daarbij te plaatsen bij deze tegenstelling.

• Alledaagse handelingen worden geplaatst in een kader van onveiligheid. Dansen voor politici in een nachtclub is dan geen onschuldige handeling, maar één waarmee politici kwetsbaar worden gemaakt voor chantage, afpersing en waarmee een terroriste toegang krijgt tot de hoogste politieke kringen. Ik zou bijvoorbeeld kunnen bijhouden wie iedere dag uw huis binnengaat en weer verlaat. Meer niet. Volkomen onschuldig toch? Behalve als dat gebeurt in het kader van een terrorismeonderzoek. Als iedereen onder surveillance staat en al onze handelingen eveneens, dan is dus iedereen verdacht. En ook al onze handelingen worden bekeken door een bril met de vraag: ‘Is dit potentieel gevaarlijk?’. Maakt dat de wereld nu echt veiliger?
• De vrouw is geen doorsnee huisvrouw of carrièrevrouw. Maar toch ook weer niet zo bijzonder. Niettemin dat juist zij er uit wordt gepikt is een illustratie van het gegeven dat vooral mensen met een levensstijl in de marge van de samenleving kwetsbaar zijn voor dit soort zaken. Of u iets te verbergen heeft wordt niet door u bepaald. Maar door anderen. En mensen die gezien worden als afwijkend zijn daar kwetsbaar voor want hun praktijken vallen eerder op. Het gaat ook om machtsverhoudingen dus. Zowel die van individuen ten opzichte van staatsinstituties als die van groepen in de samenleving ten opzichte van de dominante elites en middenklasse. Als burger bent u dus altijd onzeker of uw gedrag wel binnen het kader ‘normaal’ valt; tenzij volksvertegenwoordigers er in slagen specifieke groepen als per definitie abnormaal aan te wijzen of basis van hun levensstijl.
• Inderdaad als u een blanke autochtone man bent in Nederland heeft u weinig te vrezen. Zo heb ik dus ook weinig te vrezen van mijn contacten met bepaalde moslims, met de verschillende jihad-teksten, en verschillende handleidingen (niet voor Ikea-kastjes) in mijn bezit. Ook al heb ik meer dan menigeen die vast heeft gezeten bij elkaar. Zelfs al zou ik een testament op maken dan nog denk ik niet dat ik veel te vrezen heb. Maar als een moslim dit alles doet, kan hij of zij maar beter oppassen zoals enkelen in het verleden hebben ondervonden. Hetzelfde geldt voor andere groepen zoals Roma en woonwagenbewoners.
• Bovenstaande elementen bij elkaar zorgen in het verhaal van de vrouw ervoor dat allerlei alledaagste handelingen, data worden voor media en veiligheidsdiensten. Data die door een filter van dreiging, kwade bedoelingen en suggestie gaan. Dit betekent ook dat handelingen van u en mij niet gewoon data zijn, maar dat ze gebruikt worden om terrorisme en radicalisering te voorkomen bijvoorbeeld via allerlei daderprofielen om zo ‘normale’ en ‘abnormale’ personen te kunnen onderscheiden. Iets wat bewezen ineffectief is overigens omdat personen die als marginaal gezien worden al snel ook als ‘abnormaal’ gezien worden. En meer dan abnormaal is niet nodig; abnormaal betekent namelijk potentieel gevaarlijk in een wereld waarin culturele afwijkingen per definitie als ongewenst worden gezien.
• In het verhaal gaat het niet alleen om het schenden van de privacy van de vrouw om zo een grotere veiligheid te bereiken. Haar verhaal laat juist zien dat de crux ook ergens anders ligt: niet het verzamelen van gegevens is belangrijk, maar het selecteren en aan elkaar knopen van die data. Zowel media als veiligheidsdiensten zijn in het verhaal van de vrouw bezig om door middel van selectie, analyse en combinatie van bepaalde gegevens in een bepaald kader een onzichtbare vijand te ontmaskeren.
• Het verhaal van de vrouw laat dat niet direct zien, maar in hoeverre is een dergelijk optreden van opsporingsdiensten en media niet mede oorzaak van een dreiging die realiteit wordt? Hoeveel mensen zijn over gegaan tot radicale acties nadat hun leven door veiligheidsdiensten letterlijk verstoord werd en/of nadat zij niet meer dan pionnen waren in een spel van de veiligheidsdiensten om serieuze dreiging aan te pakken?
• Privacy is één van de issues. Het gaat om meer, of misschien moeten we zeggen om privacy in brede zin. Het verhaal van de vrouw laat zien dat het ook gaat om de controle over de eigen identiteit, het zich vrij kunnen bewegen en simpelweg om met rust gelaten te worden.
• Als het inderdaad gaat om uw privacy óf uw veiligheid, hoe verklaart u dan de situatie van de vrouw? Haar privacy is aan gort, haar veiligheid eveneens. Dus als men het heeft over óf privacy óf veiligheid, laten we dan op z’n minst vragen wiens privacy, wiens veiligheid en ten koste van wie?

Tot slot nog even terug komend op de vrouw waar ik mee begon. Uiteindelijk beseft The Doll, zoals haar bijnaam luidt, dat ze niet kan ontsnappen en denkt ze na over de rol die zij speelt voor haar eigen samenleving die inmiddels volledig in de ban is van de dreiging van terrorisme. Haar naam is Gina en ze is de hoofdpersoon in ‘The Unknown Terrorist’ van Richard Flanagan: ‘And then she wondered: what if people could not live without such fear? What if people needed fear to know who they were, to reassure themselves that they were living their lives in the right way? […] And part of her felt oddly, stupidly, proud, as if they had been specifically chosen for this clearly necessary role’ (Flanagan 2006: 268-269).

Zie ook:

Marieke de Goede – Data-analyse en precriminele veiligheid in de strijd tegen terrorisme in Krisis.

0 comments.

Dirty Wars: US, Yemen and Anwar al-Awlaki

Posted on June 21st, 2013 by martijn.
Categories: International Terrorism, Religious and Political Radicalization, Society & Politics in the Middle East.

On DemocracyNow! attention for “Dirty Wars: The World Is a Battlefield,” the new documentary film by investigative war journalist Jeremy Scahill and Rick Rowley opening yesterday. Scahill’s book by the same name was published in April and exposes the US drone strikes, the massacre at al-Majalah and secret U.S. military actions inside Yemen. The film basically asks how a war like this can ever end, are we going to pay back later, are we creating more enemies than we are killing ‘terrorists’ and does the war on terror really make the world safe? And who is the ‘us’ in this story?

In this video you see a conversation with Scahill and two key Yemenis profiled in the film: Nasser al-Awlaki, who lost his son, cleric Anwar al-Awlaki, and 16-year-old grandson to U.S. drone strikes; and Saleh bin Fareed, the Yemeni sheikh and tribal leader who was one of the first people to arrive at the site of the U.S. attack of al-Majalah that killed 45 civilians in 2009.

See the full transcript HERE.

In the next video, Nasser al-Awkali speaks out for the first time since the Obama administration confirmed drones had killed four U.S. citizens, including his son, Anwar, and teenage grandson, Abdulrahman. The cleric Anwar al-Awlaki was killed in Yemen on Sept. 30, 2011. Anwar’s 16-year-old son was killed in another drone strike two weeks later. “If the United States government gave me concrete evidence against Anwar, I would have done my best to convince Anwar to come to Sana’a or to go even to the United States to face a trial. But it was only allegations,” al-Awlaki says, noting he believes the United States could have easily captured him alive. DemocracyNow! also speak with Anwar’s uncle, Saleh bin Fareed, a Yemeni sheikh and tribal leader. “I am sure I could have handed him over — me and my family — but they never, ever asked us to do that,” Fareed says. The story of the al-Awlakis is featured prominently in the documentary film, “Dirty Wars: The World Is a Battlefield,” directed by Richard Rowley and written by Jeremy Scahill and David Riker.

See the full transcript HERE.

Here you see the trailer of Scahill’s documentary Dirty Wars:

Go to the website of the documentary Dirty Wars.

0 comments.

What Kind of Asian Are You? Part II

Posted on June 18th, 2013 by martijn.
Categories: Multiculti Issues.

You remember my post about the ‘What kind of Asian are you?’ video, right? If not, watch it HERE.

Then (and no don’t cheat! Watch it first!), see the actors reading the comments they received on their video:

And some of the bloopers:

And ok, ok, here is the original video again:

 
The video is part of YouTube’s comedy week and was Co-directed by David Neptune and Ken Tanaka. http://www.everybodydiesbook.com

Starring Scott Beehner, Stella Choe and a Ken Tanaka jog by.
Directed by David Neptune and Ken Tanaka
Written by Ken Tanaka with David Ury
Camera and Sound by John Coyne and David Neptune

Scott Beehner is an actor from the Groundlings comedy troupe, and lots of tv shows like Zeke and Luther, Sunny in Philly, and Workaholics. Stella Choe is an actor and professional dancer from The Muppet Movie and other films and tv shows.

In this video, What Kind of Asian are you? Scott plays a friendly jogger who is very interested in guessing the heritage of Stella, an Asian American woman. He engages in some small talk and asks her where she is from because she doesn’t have an accent. San Diego and English is spoken there, she tells him. He begins to talk more slowly and labored asking again “Oh, no, where are you from.”
 

0 comments.

Breaking the Silence – Female Israeli Soldiers Testify

Posted on June 11th, 2013 by martijn.
Categories: Society & Politics in the Middle East.

Breaking the Silence is an organization of veteran Israeli soldiers. They have served in the IDF since the start of the Second Intifada (2000) and claim to expose the Israeli public to the reality of everyday life in the Occupied Territories. They want to stimulate public debate about young soldiers facing a civilian population on a daily basis, and are engaged in the control of that population’s everyday life.

They have published a book of soldiers’ testimonies from the years 2001-2010 of which you can read excerpts at 972Mag.com. This week they have launched a week of video testimonies from female IDF soldiers.

It is an interesting campaign as it reveals the voice of women in the Israeli army. They have mostly male superiors and are regarded by some to be less suitable as soldiers because they cannot serve in all of the combat units. Besides being part of an oppressive tool of the Israeli state, they are therefore also subjected to inequalities within the Israeli society and army.

According to their press release:

These testimonies seek to tell the Israeli public and international community what it means to be a woman serving in the territories. In order to prove oneself as a woman soldier, one needs to be “more manly than a man”. Often, for female soldiers to become “one of the guys,” it means that they must use violence and show force in their everyday tasks. The testimonies paint a difficult picture, whereby whoever isn’t willing to be violent and abusive finds herself socially ostracized. As female soldiers in the Occupied Palestinian Territories (OPT), we also had to beat, detain, humiliate and intimidate Palestinians. We weren’t supposed to tell our families and friends what we did and what it means to serve in the territories.
As women, exposing our identities through these testimonies is especially complex and difficult. We have less legitimacy to talk about what is happening in the OPT and our involvement in implementing the occupation.
This is an opportunity to have our voices heard both as soldiers and women, and to take part in opposing the Israeli control over Palestinians. This is also an opportunity for us to face up to our actions and take responsibility for them.
We hope that our choice to testify and speak publicly will encourage other women who served in the OPT to join us and speak openly about their military service.

You can watch several testimonies here:
Gil Hillel explains why she chose to testify to Breaking the Silence:

Inbar gives a testimony about humiliation of Palestinians at a checkpoint:

Tal Wasser gives a testimony about checkpoint routine

Watch more testimonies HERE.

1 comment.

Geweldsmarketing – Het risico van de politiek van islamofobie

Posted on June 9th, 2013 by martijn.
Categories: Important Publications, Islam in the Netherlands, Multiculti Issues, Religious and Political Radicalization.

Jan Jaap de Ruiter is een Arabist die, als één van de weinigen van mijn collega’s zeer actief is op het internet. Met commentaar en toelichting op vanalles wat met islam, moslims en Midden-Oosten te maken te heeft, levert hij een waardevolle bijdrage als wetenschapper aan het publieke debat. Niet te beroerd om de dialoog aan te gaan met allerlei opponenten die vinden dat hij niet echt waardenvrije wetenschap bedrijft (alsof dat mogelijk zou zijn) richt hij zijn pijlen onder meer op Wilders cs. en hun politieke gedachtegoed. Eén van zijn belangrijkste publicaties op dit terrein is het boekje ‘The Speck in Your Brother’s Eye’ wat deels een uitgebreide recensie is van het boek van Wilders ‘Marked for Death’, deels een pamflet is met een politieke aanklacht (Wilders kleedt zijn anti-islam boodschap zo in, dat geweld een mogelijke, ultieme, consequentie is) en deels het resultaat van zijn eigen zorgen over het politieke klimaat in Nederland.

Marked for Death

Ik bespreek hier het boek van De Ruiter, maar eerst even over het boek van Wilders. Dat boek is zowel een boek met een politieke boodschap als verslag van een persoonlijke strijd van, zoals hij het invult, de eenzame heldhaftige politieke profeet die ten strijde trekt tegen de gewelddadige islam en daarvoor als een echte martelaar een hoge persoonlijke prijs betaalt. Zo vertelt hij in het boek over de dood van zijn vader en hoe hij zijn tranen niet meer kon bedwingen in het bijzijn van zijn aardige maar ook vreemde lijfwachten. Zo maakt hij het persoonlijke politiek en het politieke persoonlijk. Hij voert een verdedigingsstrijd tegen het agressieve en gewelddadige gedrag van migranten die hun inspiratie of zelfs gedrag direct zouden ontlenen aan de islam die hij reduceert tot gewelddadige en/of intolerante acties van moslims en tot enkele verzen uit de Koran die zouden oproepen tot geweld. Zoals Jan Jaap de Ruiter ook laat zien, verdraait Wilders die islamitische geschiedenis zo dat in feite veel alledaagse vooroordelen, stereotyperingen en reacties tegen vreemdelingen en tegen islam (volgens bovenstaande definitie) worden gerationaliseerd tot een legitieme angst en afkeer. Die angst en afkeer en de rationalisering ervan dienen vervolgens als basis voor een meer diepgaand en uitgewerkt standpunt voor het uitsluiten van ongewenste vreemdelingen en moslims. Op dat moment kunnen we met recht spreken van islamofobie.

Die laatste stap maakt hij in dit boek door enerzijds een Westers utopia van vooruitgang, tolerantie en vredelievendheid te creëren tegenover het angstbeeld en de perfecte misère van zijn invulling van islam. Dit doet hij mede op basis van uitspraken van illustere namen als Salman Rushdie en Thomas Jefferson en Albert Speer. Op deze manier schept hij uiteindelijk een specifiek type racistisch, namelijk islamofobisch, gedachtegoed. Het gaat volgens Wilders om een existentiële strijd tussen de Westerse beschaving en de islamitische beschaving. Voor alle duidelijkheid nergens roept Wilders direct op tot geweld tegen moslims; volgens hem zouden moslims hun geloof moeten verlaten.

De splinter en de balk

De stelling van Jan Jaap de Ruiter is dat Wilders zijn onheilscenario zo opzet dat de ultieme consequentie een situatie is waarin geweld de mogelijke of zelfs enige oplossing is om het onheil af te wenden. De Ruiter bespreekt achtereenvolgens de waarheidclaims van Wilders, hoe Wilders zijn idee over de vermeende superioriteit van ‘het Westen’ uitwerkt tegenover de inferioriteit van ‘de islam’, hoe Wilders de islam definieert als ideologie die vergelijkbaar is met nazisme, fascisme en communisme en hoe Wilders de islam wil uitbannen. De Ruiter laat zien dat Wilders weliswaar claimt het debat te willen aangaan, maar dat vooral doet met opzettelijke provocerende beledigingen van islam en moslims. Hij laat overtuigend zien hoe Wilders de islamitische tradities en hun geschiedenissen verdraait, eenzijdig belicht en hoe Wilders probeert zijn definitie van wat islam is op te leggen. De Ruiter probeert niet alleen dat eenzijdige en verdraaide beeld van de islam te corrigeren (zonder apologetisch te worden), maar ook een evenzeer verdraaid en eenzijdig beeld van het Westen recht te zetten. Dit lukt hem ten dele simpelweg door te laten zien dat Wilders citaten uit de context neemt of maar half geeft en door te wijzen op de inconsequenties in het betoog van Wilders.

Anderzijds vervalt ook hij toch enigszins in het beschavingsdenken dat wordt gekenmerkt door een wij-zij denken. Bijvoorbeeld op p. 22 wanneer hij het heeft over Wilders’ idee over superioriteit van het Westen en dat die moslims maar blijven doorzeuren over de kruistochten: ‘Does it mean that the West is not suffering from any kind of memory syndrome?’ Alsof er zoiets bestaat als een ‘Westerse beschaving’ en een ‘islamitische beschaving’ (op zich al ongelijke indelingen) die los van elkaar staan. Dit terwijl Europa en islam al eeuwen nauw met elkaar verbonden zijn; niet alleen door conflicten maar ook door intellectuele uitwisselingen, dialoog, handel, concurrentie, enzovoorts. Het is dan ook opvallend dan De Ruiter in bovenstaand zin die tegenstelling lijkt te hanteren en vervolgens komt met een voorbeeld van Serven en Moslims in de Balkan.

Een ander punt van kritiek betreft het feit dat De Ruiter af en toe zowel ‘islam’ als ‘christendom’ enige capaciteit tot handelen (‘agency’) lijkt toe te schrijven. Bijvoorbeeld als hij zegt ‘Islam…failed to stick’ (p. 49), ‘It is true, Christianity ordains….’ (p. 26). Uiteindelijk zijn ‘islam’ en ‘christendom’ zoals ze hier gebruikt worden abstracte fenomenen die natuurlijk niet ‘handelen’ of ‘falen’ of ‘verordonneren’. Dat zijn mensen die dat doen eventueel op basis van bepaalde geschriften. Daarbij lijkt hij, bijvoorbeeld in het laatst genoemde citaat’ uit te leggen hoe religie geïnterpreteerd dient te worden: ‘Het is waar dat…enz.’. Dat doet hij wel op meer plekken zoals op p. 51 wanneer hij stelt ‘I would say that a good religion or ideology will always be unambiguous in its commandments to its followers. Any spoken or written text that could be interpreted as allowing violence should never be part of a religion or ideology’. Ook hier zien we weer een suggestie dat een religie handelt (commandeert), maar ook dus dat hij invult waar een ‘goede’ religie of ideologie aan dient te voldoen. Dat is zijn persoonlijke invulling en daar is niks mis mee, maar het is irrelevant voor zijn argument (wel relevant overigens in die zijn dat zijn persoonlijke drijfveren zo mooi zichtbaar zijn). Evenmin maakt hij duidelijk wat er dan moet gebeuren met religies waarin wél tradities zijn van gereguleerd geweld (zoals alle religies eigenlijk). Daarbij, zoals De Ruiter laat zien, doet het er ook eigenlijk niet zoveel toe of er in geschriften wordt opgeroepen tot geweld; het gaat om de interpretatie en legitimeringen van mensen en om de vraag of, hoe en waarom men overgaat tot geweld. En om de vraag welk geweld legitiem is en welk niet.

Van ‘Marked for Death’ naar ‘Marketing for Violence’

Dat gezegd hebbende is het natuurlijk wel zo dat mensen aan bepaalde geschriften of dat nu de Bijbel en de Koran is, of Mein Kampf of bepaalde wetsteksten of (inderdaad) de uitspraken van Wilders inspiratie, legitimeringen en een gevoel van urgentie kunnen ontlenen om tot geweld over te gaan. Demonisering van outsiders, mensen strippen van hun menselijke eigenschappen, mensen reduceren tot concrete voorbeelden van grotere abstracties zoals het ‘gewelddadige Westen’ of de ‘gewelddadige islam’ kunnen voor sommigen de drempel om geweld te gebruiken verlagen. Zeker als dat gepaard gaat met het inprenten van het idee dat de eigen levenswijze op het spel staat. Dat hebben we in het verleden gezien met de nazi’s, met de oorlog tussen de Hutu’s en de Tutsi’s in Rwanda, hedentendage met de Rohingya in Myanmar, de Amerikaanse inval in Irak en met islamitische leiders in Irak.

Mijn kritiek hierboven laat dan ook onverlet dat De Ruiter zijn belangrijkste punt overtuigend maakt: door middel van verdraaiingen, halve waarheden en regelrechte leugens schept Wilders een zodanig bedreigend, geperverteerd en onmenselijk beeld van de islam dat er niet heel veel fantasie voor nodig is om je af te vragen wanneer we de wapens moeten oppakken. Dat doet Wilders niet, zo stelt De Ruiter ook heel duidelijk. Wat Wilders doet is het schetsen van een fort waarin goede mensen harmonieus samenleven maar die misleid worden door hun leiders die slechts een dunne glazen muur hebben opgeworpen, leiders die tuig met een dodelijke ziekte hebben binnen gelaten en waarbij buiten wilde, intolerante en agressieve dragers van die ziekte op die dunne glazen muur aan het bonzen zijn. En in dit profetische Stalingrad is Wilders de held die bedreigd wordt maar moedig doorstrijd. Met zijn pen. Zoiets. Als je gelooft in deze waarheden (en in tegenstelling tot wat De Ruiter in het begin van boek zegt, het is niet noodzakelijk dat je het zeker weet; integendeel zelfs) is het niet moeilijk voor te stellen dat er wat meer, laten we zeggen, daadkrachtige middelen noodzakelijk zijn.

De olifant

De vraag is echter of De Ruiter’s gefundeerde waarschuwing veel zal uithalen. Om meerdere redenen denk ik van niet. Ik zal ze hier kort noemen. Allereerst zullen velen zeggen ‘Ja, maar dat doet niets af aan het feit dat moslims wandaden plegen’. Nee dat klopt. De afweging die mensen daarbij maken hangt niet alleen af van het antwoord op de vraag of Wilders een realistisch beeld schetst (nee), maar ook hoe zwaar de elementen wegen die hij aandraagt. En voor zijn aanhangers wegen die zwaar.

Ten tweede, en jammer genoeg besteedt De Ruiter er geen aandacht aan, de politiek van Wilders is niet zo bijzonder en ook niet zo extreem als we wellicht denken. Het denken in abstracties zoals Wilders doet met islam en vervolgens stellen dat mensen niet meer dan een concrete invulling daarvan zijn, is al veel ouder. Het gebeurde al bij racisme en anti-semitisme aan het begin van de 20e eeuw en is ook onderdeel van het beleid dat een onderscheid maakt tussen moderne verlichte autochtonen en de cultuur van de migranten. Dat cultuurdenken leidt tot een onderscheid tussen gewenste en ongewenste burgers en is in beleid en debat steeds meer toegespitst geraakt op moslims en islam. Er is geen enkele politieke partij die de islam (in abstractie) nog niet als probleem heeft aangemerkt. In die zin is Wilders niet meer dan een product van dat cultuurdenken uit de jaren negentig dat toch echt uit de hoek van het politieke midden kwam.

Het is ook niet Wilders’ PVV die een monopolie heeft op schelden en demonisering. De term ‘kutmarokkanen’ is inmiddels een gebruikelijke term geworden voor Marokkaans-Nederlandse jongeren en komt toch echt uit kringen van de PvdA. Ook het CDA verdedigde in 2005 al de motie van Wilders voor een verbod op de boerka ook al is dat discriminerend voor moslims en vrouwen. Ook het huidige kabinet, zonder de PVV, maakt hiervoor wetgeving (zij het in beperkte zin). Het is ook niet de PVV die kwam met een uitgewerkt voorstel om ritueel slachten aan banden te leggen; dat was de PvdD. En ondanks het islamofobisch-racistische gedachtegoed van de PVV was het voor VVD en CDA geen probleem om met hen een gedoogakkoord te sluiten. Goed, na het nodige gemor, maar dat geeft uitstekend weer hoe de machtsverhoudingen liggen.

Een belangrijke waarschuwing

De PVV en haar gedachtegoed zit dus niet in de marge van de Nederlandse politiek maar bevindt zich dus in het centrum ervan en is, net als het racisme van Fortuyn, een rechtstreeks uitvloeisel ervan. Dat maakt het bekritiseren van de balk en de splinter tot het negeren van de olifant in de kamer. Maar natuurlijk zijn er verschillen met andere partijen die over het algemeen de nadruk leggen op behoud van en stimuleren van sociale cohesie en rust. Dat is precies wat de PVV probeert te breken door een provocerende manier van optreden. Dat in combinatie met de vechttaal en de onheilsprofetieën van Wilders, maken van Wilders en de PVV een zeer riskante politiek. Daarom is het goed en noodzakelijk dat mensen als Jan-Jaap de Ruiter hier op heldere, goed onderbouwde en toegankelijke wijze voor waarschuwen.

1 comment.

Not anymore: A Story of Revolution in Syria

Posted on June 4th, 2013 by martijn.
Categories: Society & Politics in the Middle East.

Does anyone remember how the fights in Syria began? Not Anymore: A Story of Revolution is a documentary by Matthew VanDyke that actually takes us back to the day “Day of Rage” on March 15, 2011. That day a group of 200 mostly young protesters gathered in Damascus to demand democratic reforms and the ouster of President Bashar al-Assad. The 14-minute documentary details Syria’s struggle for freedom as experienced by a 32-year-old rebel fighter and a 24-year-old female journalist in Aleppo, Syria’s biggest city. How important stories about intervention, national-regional-international politics are, in the end it is about ordinary people’s lives. This documentary appears to be a nice reminder of that.

Not Anymore: A story of Revolution is a documentary short film that tells the story of the Syrian struggle for freedom as experienced by a 32 year old rebel fighter, Mowya, and a 24 year old female journalist, Nour, in Aleppo, Syria. The film is a 15 minute documentary short about why the Syrian people are fighting for their freedom, told through the emotional words of two powerful characters whose lives have been turned upside down and torn apart by war.

Nour Kelze

Nour is a schoolteacher-turned-journalist who faces death on the front lines to tell the world about the war that is destroying her country. The film’s title is derived from the opening line of the film, when Nour says, “I used to wear fancy dresses and high heels. Not anymore.” Now she wears body armor and a helmet. She is fearless, determined, and brilliant, but also lives with the pain of friends who have been tortured, raped, and murdered by the Assad regime. She tells not only her story, but theirs, and in so doing she shows the audience what life is like for a Syrian girl who is spending her 20s in war as everything she knows and loves is destroyed.

mowya

Mowya is a young rebel commander who bears the scars, physical and psychological, of seven months of torture at the hands of the Assad regime. But this hasn’t broken his spirit. With incredible wit and brilliance he tells his story and laments what has been lost in his city due to war. With disbelief and sadness he walks the streets of ancient Aleppo, telling of how life used to be in a thriving, vibrant city whose heart, as Mowya says, has stopped. With a great deal of charisma he clearly articulates why the Syrian people are fighting for their freedom.

Syria war documentary film cast

The film concludes with the powerful image of Mowya and Nour, as Nour pets a small cat in her arms. Mowya suggests that the film be put on YouTube so that people in America will see that there are cats in Syria who need help, because so far nobody is helping the Syrian people, but perhaps they will send help at least for the cats. When asked if Syrians feel that the world would be more likely to help prevent animal cruelty than human suffering, he says yes.

Mowya acknowledges that it is hyperbole to say that Americans care more for the well being of cats than that of fellow humans, but the implication rings true. And it echoes through the mind of the audience. What is the value of human life? What is the value of freedom? And what can we do, as individuals, to help restore some balance, to help the Nours and Mowyas of Syria.

You can watch the powerful trailer here. And yes, I warn you, it is powerful and intense.

4 comments.