Hannah Arendt "Zur Person" Full Interview

Posted on July 28th, 2013 by martijn.
Categories: Arts & culture, Misc. News.

The Hannah Arendt Movie was released several months ago. The film is directed by Margarethe von Trotta and is produced as a biopic of influential German-Jewish philosopher and political theorist Hannah Arendt. Arendt’s reporting on the 1961trial of ex-Nazi Adolf Eichmann in The New Yorker— controversial both for her portrayal of Eichmann andt he Jewish councils — introduced her now-famous concept of the “Banality of Evil.” The film uses footage from the actual Eichmann trial and weaves a narrative that spans three countries. Watch the trailer:

Of course, this film probably (I haven’t seen it) does not do a very good job of providing some insight into Arendt’s thinking. The next old interview of with Günter Gaus with her does. She talks about the differences between philosophy and politics, about gender and philosophy. She clearly is not very positive about philosophy, philosophers and intellectual. Of course she also discusses the Eichmann controversy, anti-Semitism, Auschwitz, Germans and Jews and Judaism before and after the war, Zionism and Israel. The interview concludes with the topic of trust. The interview from 1964 was later published as “What Remains? Language Remains” in The Portable Hannah Arendt. The video is in German but with English subtitles:

The most fascinating part for me in the interview has been captured nicely by Zachary Braiterman on jewish philosophy place:

In the interview, Arendt’s more general remarks about the Holocaust, the political, and those bitter words about the Eichmann controversy come first. What follows is peculiar. There are warm words about what she pictures as the intimate old worldless, i.e. apolitical Jewish world that existed just prior to the Holocaust and the establishment of the State of Israel. And then come those words from The Human Condition that touch upon trust as the basis of politics and the human condition.

But that’s what makes no sense, because the former comments about trust stand in direct contradiction to what she herself says, what she herself knows about Auschwitz. This goes much deeper than the precariousness of the human condition, as since theorized by Judith Butler. For Arendt, Auschwitz outstrips political enmity. She says this in the interview. The Holocaust would represent the abyss and abjection that grind trust and the human condition into dust. Auschwitz throws the human condition into complete confusion. If you ask me, there’s no judgment, not of Eichmann, and not of the heads of the Jewish Councils that can sort this out, restore the polis and politics, “the world,” this “space of appearance,” and make it right.

And then you see it. This is what thinking looks like. After that last word, there’s silence, absolute silence. The camera continues to roll for about 8 interminable seconds. Arendt sits there motionless, as if struck dumb. Her eyes just blink, and her mouth saddens. There’s this sense of having stumbled into something deep, counterintuitive, and true about the human condition, counterintuitive and painful because it makes no sense in relation to the Holocaust and to Eichmann and the heads of the Jewish Councils.

H/T: OpenCulture

0 comments.

Hannah Arendt “Zur Person” Full Interview

Posted on July 28th, 2013 by martijn.
Categories: Arts & culture, Misc. News.

The Hannah Arendt Movie was released several months ago. The film is directed by Margarethe von Trotta and is produced as a biopic of influential German-Jewish philosopher and political theorist Hannah Arendt. Arendt’s reporting on the 1961trial of ex-Nazi Adolf Eichmann in The New Yorker— controversial both for her portrayal of Eichmann andt he Jewish councils — introduced her now-famous concept of the “Banality of Evil.” The film uses footage from the actual Eichmann trial and weaves a narrative that spans three countries. Watch the trailer:

Of course, this film probably (I haven’t seen it) does not do a very good job of providing some insight into Arendt’s thinking. The next old interview of with Günter Gaus with her does. She talks about the differences between philosophy and politics, about gender and philosophy. She clearly is not very positive about philosophy, philosophers and intellectual. Of course she also discusses the Eichmann controversy, anti-Semitism, Auschwitz, Germans and Jews and Judaism before and after the war, Zionism and Israel. The interview concludes with the topic of trust. The interview from 1964 was later published as “What Remains? Language Remains” in The Portable Hannah Arendt. The video is in German but with English subtitles:

The most fascinating part for me in the interview has been captured nicely by Zachary Braiterman on jewish philosophy place:

In the interview, Arendt’s more general remarks about the Holocaust, the political, and those bitter words about the Eichmann controversy come first. What follows is peculiar. There are warm words about what she pictures as the intimate old worldless, i.e. apolitical Jewish world that existed just prior to the Holocaust and the establishment of the State of Israel. And then come those words from The Human Condition that touch upon trust as the basis of politics and the human condition.

But that’s what makes no sense, because the former comments about trust stand in direct contradiction to what she herself says, what she herself knows about Auschwitz. This goes much deeper than the precariousness of the human condition, as since theorized by Judith Butler. For Arendt, Auschwitz outstrips political enmity. She says this in the interview. The Holocaust would represent the abyss and abjection that grind trust and the human condition into dust. Auschwitz throws the human condition into complete confusion. If you ask me, there’s no judgment, not of Eichmann, and not of the heads of the Jewish Councils that can sort this out, restore the polis and politics, “the world,” this “space of appearance,” and make it right.

And then you see it. This is what thinking looks like. After that last word, there’s silence, absolute silence. The camera continues to roll for about 8 interminable seconds. Arendt sits there motionless, as if struck dumb. Her eyes just blink, and her mouth saddens. There’s this sense of having stumbled into something deep, counterintuitive, and true about the human condition, counterintuitive and painful because it makes no sense in relation to the Holocaust and to Eichmann and the heads of the Jewish Councils.

H/T: OpenCulture

0 comments.

Tour du Ramadan

Posted on July 24th, 2013 by martijn.
Categories: Gender, Kinship & Marriage Issues, Islam in the Netherlands, islamophobia, Multiculti Issues, Notes from the Field, Public Islam, Ritual and Religious Experience, Some personal considerations.

Afgelopen weken was er weer het prachtige schouwspel van de Tour de France. Renners die, al dan niet met doping, zich het leplazarus fietsen, her en der een elleboogstoot uitdelen, levensgevaarlijke afdalingen induiken, zich zo inspannen in de brandende zon dat ze zowel van binnen als van buiten verschroeien, onzacht in aanraking komen met het asfalt, enzovoorts. Maar vooral strijd leveren op de fiets. I love it. Toen ik vorige week op Facebook vroeg wat de overeenkomsten waren tussen de Tour de France en de vasten tijdens Ramadan, kwamen daar interessante reacties op. Natuurlijk is er meer over beide fenomenen te vertellen dan deze vergelijking, maar het idee van een beproeving is toch wel centraal in de beleving van veel mensen die ik door de jaren heen gesproken heb.

Echt renner

Je bent pas prof als je de Tour rijdt/hebt gereden zei Eddy Planckaert in het RTL programma Tour du Jour. Met andere woorden je bent pas volledig als renner wanneer je je onderwerpt aan één van de meest zware regimes van de wielersport: de Ronde van Frankrijk. Daarvoor traint men, daarvoor bereidt men zich voor inandere zware wedstrijden, ja daarvoor gebruikt men zelfs ongezonde doping middelen en daarvoor hongert men zich uit. En als je je zo voldoende hebt afgebeuld, dan ga je je nog eens afbeulen in de Tour op een nog uitputtender niveau en als je het uitrijdt ben je pas echt wielrenner. Mooi is dat (echt waar!).

Daarbij doet men dat weliswaar deels uit vrije wil, maar deels ook omdat het moet. Waar de Tour misschien niet eens het zwaarste parcours heeft van alle wedstrijden (de Vuelta en de Giro zijn wel eens zwaarder op papier) is de vorm en de conditie van de belangrijkste renners zo hoog, hechten media en sponsors zoveel belang aan deze wedstrijd dat je wel gedwongen bent om er te staan: voor jezelf, je ploegmaten en de media. Als je geen kopman bent (en de meesten zijn dat niet) dan zijn het anderen die bepalen wat je moet doen en hoe je het moet doen. Als je wel kopman bent dan ben je nog steeds onderworpen aan het regime van de Tour organisatie, media, sponsors, enzovoorts.

Als renner onderwerp je je dus aan een regime van regels, praktijken en sociale druk die deels buiten jou vorm krijgt en je opgelegd wordt. Tegelijkertijd zet je zelf als renner ook die stap want je hebt het motto geïnternaliseerd dat dit de belangrijkste wedstrijd van het jaar is, dat je mee moet doen om echt renner te zijn. Zo onderwerp je je aan dat regime en aan de hiërarchie, internaliseer je die, draag je het uit en reproduceer je het dus.

Zo leert de Tour ons een belangrijke les over vrijheid, dwang, onderwerping en zelfrealisering. Je realiseert je doelen en je realiseert wie je graag zou willen zijn, door je te onderwerpen aan een bepaald geheel van regels, praktijken en hiërarchieën. Je denkt dat je dat zelf doet en dat is ook zo, maar tegelijkertijd komt dat regime tot stand zonder jou en zal het ook bestaan zonder jou. De condities die ervoor zorgen dat je onderworpen bent aan dit regime zorgen er ook voor dat je een handelend persoon bent die werkt aan zelfverwezenlijking.

Religie, onderwerping en zelfverwezenlijking: de Vasten

Religie is in feite ook zoiets. Een ‘grand regime’ waaraan je jezelf onderwerpt en waarbinnen je je leven wil inrichten en realiseren. De vasten is een mini-regime. Zeker bekeerlingen geven vaak aan dat, na de getuigenis, de eerste keer dat ze meedoen aan de vastenmaand ook het moment is waarop ze zich écht moslim voelden. Veel kinderen willen graag met de vastenmaand meedoen. Bij jonge kinderen wordt er dan vaak geoefend: een paar dagen of een weekje mogen ze meedoen en meer niet. Soms zorgen ouders ervoor dat ze dan nog wel drinken. In de puberteit verandert dit en worden ze toch wel geacht serieus mee te doen. Er zijn er die dan stiekem toch eten en drinken maar voor velen lijkt, zeker de eerste keer, vasten een serieuze aangelegenheid getuige ook de vele vragen over wat nu wel en niet mag tijdens de vasten.

Toen ik in juni voorafgaand aan de maand Ramadan in Engeland was, waren veel van mijn gesprekspartners al aan het ‘oefenen’ voor de Ramadan. Af en toe een dag vasten. Anderen deden dat wat regelmatiger en vasten bijvoorbeeld door het jaar heen met enige regelmaat op vaste dagen in de week. De laatste dagen voordat het Ramadan wordt, is er altijd (behalve onder Turkse moslims) enige onzekerheid over de precieze aanvang van die maand. De anticipatie, de verwachtingen en het verlangen naar het begin zoals dat uit verhalen van veel mensen duidelijk wordt, is nog het best te vergelijken met de geestdriftige onrust voor pakjesavond onder veel kinderen en volwassenen: het heerlijk avondje komt eraan!

De vasten is voor velen niet alleen religieus, maar ook een sociaal fenomeen. En voor enkelen telt alleen het sociale. Het gaat er niet alleen om je op en top moslim te voelen en te worden, maar ook om op en top deel uit te maken van de sociale kring waar je bij wil horen. Dat gaat gepaard met veel plezier, saamhorigheid en onderlinge steun, maar ook met problemen zoals concentratieproblemen tijdens werken en studeren, sommige mensen worden sjagrijnig als ze honger hebben (ik ook overigens ook!), en zeker nu met de hitte en de zeer lange duur van de dagelijkse vastentijd met het nodige gepuf, gesteun en geklaag.

Vrouwen nemen daarbij een bijzondere positie in. Op dagen dat zij menstrueren kunnen ze niet deelnemen aan de vasten en ook niet aan de speciale gebeden. Dit dienen zij later weer in te halen want ja ‘de vasten wacht op niemand’. Volgens sommigen is hun beproeving daarmee nog net even wat groter dan die van de mannen want tegelijkertijd wordt er natuurlijk wel van hen verwacht dat ze de heerlijkste gerechten op tafel zetten. Je wil daarbij natuurlijk ook weer niet van de daken schreeuwen dat je vandaag niet vast en zeker in Gouda heb ik gezien hoe creatief en sterk vrouwen met deze delicate kwesties omgaan, maar ook hoe zwaar dat emotioneel, spiritueel en fysiek voor hen kan zijn.

De politiek van het vasten

Tegelijkertijd speelt dit alles zich natuurlijk af in een bepaalde sociale en politieke context; in Nederland in een samenleving waarin sommige mensen uit islamofobische motieven niet heel veel op hebben met moslims en hen ronduit haten (en sommige moslims vice versa) en waarin anderen (moslims en niet-moslims) juist proberen de maand Ramadan (in het bijzonder de iftar-maaltijd) proberen in te passen in een seculier raamwerk van integratie en dialoog; de vasten is dan ook een maatschappelijk issue en een politiek issue. En niet te vergeten een commerciële zaak wat goed te zien is aan de Ramadanschappen in de supermarkten waarover overigens maar heel terughoudend geadverteerd wordt.

Maar ook het meer alledaagse niveau is van belang. Immers niet iedereen vast in dit land en soms zijn er aanpassingen nodig van die mensen om mensen die wél vasten tegemoet te komen en vice versa. Dat kan simpelweg gaan om afspraken wanneer te werken en dergelijke, maar soms kan de vasten ook irritaties opleveren op het werk en op school wanneer mensen minder geconcentreerd en productief zijn. Niets bijzonders. Ik durf de stelling wel aan dat ook WK/EK voetbal en de Tour leiden tot lagere productiviteit om nog maar even niet te spreken over Luilak, Carnaval, Sinterklaas en Kerst. Dat geeft ook niks maar het kan wel handig zijn als daar afspraken over worden gemaakt.

Daarnaast zijn er moslims en anderen die het recht claimen om publiekelijk niet te vasten. Said el Hajji schreef er vorig jaar over op De Jaap en ik heb er vorig jaar ook over geschreven en meer recent nog in het magazine MoslimVandaag (koop dat blad!). Ook dat kan de nodige spanningen oproepen zeker wanneer het over een weer (tussen mensen die vasten en niet-vasten) gemoraliseerd en gepolitiseerd wordt.

De Beproeving

Tot slot spelen natuurlijk ook gezondheidsissues een rol. Als je ziek bent hoef je niet mee te vasten, maar velen willen dat toch en soms tegen beter weten in. Maar zeker nu in de zomer met behoorlijke temperaturen en de lange tijd waarop mensen niet eten en drinken en is de vasten sowieso een Tour du Force. Het is dan ook goed dat artsen tegenwoordig adviezen geven voor de vasten, bijvoorbeeld voor mensen met diabetes. Maar dat de vasten zwaar is, dat hoort er voor velen bij. Net zo goed als dat de Tour de France niet haar reputatie heeft gekregen doordat het de makkelijkste koers onder de makkelijkste omstandigheden is, is de vasten ook bedoeld als beproeving.

Op die manier werkt de vasten net zoals trainen voor en het fietsen van de Tour, of het volgen van een pittige opleiding. Mensen stellen zich bloot, onderwerpen zich aan en conformeren zich aan een bepaalde discipline die hen fysiek, sociaal en spiritueel een bepaalde gewaarwording en virtuositeit brengt en hen socialiseert als renner, gelovige, deskundige, enzovoorts. Natuurlijk is de vasten geen wedstrijd wie de beste moslim is, maar het idee van een beproeving is voor velen wel centraal zo blijkt uit de verhalen en studies. Het ondergaan van die beproeving, het op de proef gesteld worden en jezelf op de proef stellen maakt de vasten tot wat het sociaal en spiritueel gezien is: een oefening in de toewijding aan God en aan je ‘eigen’ groep.

2 comments.

VOC mentaliteit: Leusden of de grootste massamoord uitgevoerd door Nederlanders

Posted on July 20th, 2013 by martijn.
Categories: Multiculti Issues.

De Nederlandse geschiedenis staat bol van de mooie prestaties op het gebied van filosofie, kunst en literatuur. Best iets om trots op te mogen zijn, lijkt me. Er is niemand die er over zal twijfelen dat die mooie prestaties vandaag de dag nog steeds hun relevantie hebben en nog steeds doorwerken. De Nederlandse geschiedenis en daarmee ook het hedendaagse Nederland is echter net zo goed opgebouwd uit bloed, vernietiging en dood. Denk aan de massamoord in Rawagedeh waar, volgens gematigde schattingen, 431 mannen werden vermoord.

Een veel minder bekende massamoord is die van De Leusden in 1738. In 1737 voer het slavenschip Leusden naar het huidige Suriname met aan boord ongeveer 700 Afrikaanse mannen, vrouwen en kinderen. Op 18 januari 1738 strandde De Leusden op een zandbank in de Marowijne rivier en maakte water. De bemanning van De Leusden verliet het schip en liet de 700 slaven benedendeks opgesloten en geketend zitten. Men vreesde namelijk dat de Afrikanen de reddingsboten zou gebruiken ten koste van de bemanning. Terwijl de bemanning veilig was, stierven 664 Afrikaanse mannen, vrouwen en kinderen aan boord.

U zult deze scheepsramp niet terugvinden in de lijstjes scheepsrampen. Niet belangrijk genoeg? Misschien, maar toch was deze ramp nog groter dan die van het Britse schip de Zong, waarbij 132 mannen, vrouwen en kinderen overboord werden gegooid om verzekeringsgeld te kunnen innen. In beide gevallen werd het echter vooral beschouwd als een geldkwestie, men was goederen (de slaven) kwijtgeraakt, geen mensenlevens. Strikt genomen was het natuurlijk ook geen scheepsramp. Mensen opsluiten en vastketenen in een boot terwijl die zinkt is geen natuurramp; dat is een massamoord. En dat van de Zong behoeft ook geen uitleg lijkt me.

De massamoord van de Leusden is hiermee de grootste massamoord volgens mij die is uitgevoerd door de Nederlanders en een volledig Nederlandse aangelegenheid was. Voor de goede orde de vervolging tijdens de Tweede Wereldoorlog leverde in Nederland veel meer slachtoffers op (alleen al zo’n 110.000 joden in Nederland) en ook Srebrenica was groter met 5.000 slachtoffers; in beide gevallen speelde Nederlanders een grote bepalende rol, maar waren zij niet (alleen) de beulen. (Update: die bovenstaande zin roept verwarring op; ik bedoel niet dat Nederlanders geen beulen waren tijdens 2e Wereldoorlog.  Zie ook het boek Jodenjacht. H/T: Zihni Özdil) (Update II: belangrijke update onderaan!!)

In het geval van De Leusden en bijvoorbeeld ook Rawagede wel; beiden onderdeel van een systeem waarop dit land gebouwd was. De slavernij, de overzeese kolonies zoals Suriname en Nederlands-Indië hebben in belangrijke mate bijgedragen aan Hollands welvaren, aan de verhoudingen tussen bevolkingsgroepen binnen Nederland, maar berust dus ook op ontmenselijking van anderen en bloedvergieten. En die geschiedenis leeft zoals het filmpje met Nederlanders laat zien:

Het filmpje is afkomstig van de tentoonstelling De Zwarte Bladzijde van het Scheepvaartmuseum over het slavernijverleden. Het filmpje laat echter duidelijk zien dat het geen dode geschiedenis is, dat het niet gaat om iets wat voorbij is. Daarmee doel ik niet zozeer op vrouwenhandel of zo als vormen van ‘moderne slavernij’; maar om het gegeven dat sommige ervaringen nog steeds voortleven, dat we nog steeds termen gebruiken zoals ‘n#g#r’ om zwarte mensen aan te duiden én, meer nog, dat vervolgens zien als iets onschuldigs en zeker geen racisme en dat gekwetste reacties daarover geridiculiseerd en gekleineerd worden. Met andere woorden, soms gedragen we ons nog steeds als meesters die hun slaven vertellen wat ze moeten zeggen, denken en voelen en wat de waarde van hun ervaringen is. En daarmee geen rekening houden dat het die geschiedenis en die ervaringen zijn, die mensen maakt tot wat ze zijn en hun aanwezigheid en de wijze waarop ze aanwezig zijn verklaart. Dat geldt voor zwarte mensen, maar ook voor blanke mensen.

De massamoord van De Leusden kwam ook terug in de serie De Slavernij, en dan valt eigenlijk goed op hoe de emoties en ervaringen van zwarte mensen gefilterd worden. Het is een serie waarbij vooral blanke mensen uitleg geven over slavernij en zwarte mensen eigenlijk niet meer dan het object zijn:

De Gouden Eeuw, de VOC, worden nog steeds door velen gezien als echt Nederlands, mooi Nederlands en iets dus om trots op te zijn. Daarmee leeft voor iedereen, maar op verschillende manieren, de geschiedenis door in de hedendaagse identiteit en de positie die men inneemt en die men toegewezen krijgt. Racisme is dus niet iets wat alleen zit in de intenties en uitlatingen van mensen, maar het is verankerd in de geschiedenis, het zit in de haarvaten, de spelregels en de machtsverhoudingen van de huidige samenleving; iets dat ook geldt voor anti-semitisme en islamofobie. Daarbij hebben mensen dus structureel andere posities. Die van mij, als blanke, hetero, valide man is daarbij sterk geprivilegieerd: niemand die ,bijvoorbeeld, ooit mijn Nederlander-zijn in twijfel zal trekken in tegenstelling tot bij zwarte mensen en/of moslims en/of hindoes. En dat heeft, onvermijdelijk, consequenties voor hoe we tegen zaken aankijken, dingen ervaren en de verhalen die we vertellen.

UPDATE 2:

I stand corrected! Eén van de oplettende lezers op mijn FB (dank aan I.) wees mij erop dat de genocide op de Banda eilanden groter is. Dat klopt. In een poging van de VOC om een volledig monopolie te krijgen over de nootmuskaathandel en aangezien men de verhouding met de Bandanezen al verstoord was door geweld, list en bedrog probeerde men deze eilandbewoners te volledig te onderwerpen. Onder leiding van Jan Pieterszoon Coen werden na een opstand bijna 15.000 inwoners vermoord (bijna de gehele bevolking), anderen vluchten of werden gedeporteerd.

Weliswaar keurden de heren van de VOC dit af, maar er is niemand ooit voor bestraft en gezien bovengenoemde gebeurtenissen is het ook geen incident te noemen (dat is het vermoorden van 15.000 mensen sowieso niet). Dat maakt dus bovenstaand punt alleen nog maar sterker en indringender.

0 comments.

Debating Islam as a Peaceful Religion

Posted on July 19th, 2013 by martijn.
Categories: islamophobia, Multiculti Issues.

After the gruesome murder in Woolwich, UK, when two Muslim men killed and beheaded a British soldier, and the riots by Muslim youth which broke out in Stockholm, Sweden, the question as to why young Muslims are resorting to such violent acts has returned and is now dominating the media. This question, whilst it might be framed in a number of different ways, is essentially and most frequently: ‘why are they so angry?’ or ‘why do they hate us?’ or ‘Why do they use violenc?’. The Oxford Student Union took up the issue by having a debate about whether or not Islam is a peaceful religion.

Proposition speaker Matthew Handley started the debate by grounding it in recent events, deploring the previous day’s “reprehensible act in Woolwich”, a sentiment that he was sure would be shared by Muslims around the world. He explains why they put forward the motion and why they want to defend it:

Against:

Peter Atkins:
Atkins concluded the debate by describing Islam along with all other religions as a “supermarket of ideas and instructions” from which good and bad men can select what they want “according to their taste.”

However, he claimed that Islam “does in practice inspire more violence than the other Abrahamic religions”.

Taking on Adam Deen’s metaphor of a ‘golden thread’, he argued that “the opposite of peace is woven into the fabric of the Qur’an.”

Atkins declared that “all the seas incarnadine cannot wash the blood from a religion’s hands”, because “when evils destroy a human life, as they did yesterday, that life cannot be restored”.

Anne-Marie Waters:
Waters denied that she and her fellow opposition speakers cause fear of Islam and blamed instead “the actions of Islam itself”. She listed “9/11, 7/7, Mali, Somalia, gender discrimination, forced marriages, polygamy, amputation”, and many more. To the opposition’s claim that these acts belong to an “extreme fringe” which has misunderstood the words of the Qur’an, she described the executions for blasphemy and apostasy in Saudi Arabia, and asked “has there ever been a more spectacular misunderstanding?”

Waters concluded by arguing that it is the moderate Muslims who must “dance around meanings” and “stretch interpretations” when confronted with the fundamentally violent ideology of the Qur’an.

Daniel Johnston:
Johnston called Islam “the most direct threat to Western civilization in the world today”. He deplored the lack of “freedom of speech, freedom of conscience, equal rights, and separation between church and state” in Islamic countries, emphasizing that “all these ideals emerged in the West.”

Johnston claimed that a university like Oxford, with its tradition of free academic inquiry, could not exist under the conditions of an Islamic state and that “there is no university in this sense in the Islamic world”.

Pro:

Adam Deen:
Deen countered argued that “if we approach Islamic teaching fairly and objectively, there is a golden thread that runs through whole Qur’an,” an ideal of “justice” and “positive peace”.

He argued that in fact the whole of Islam is compatible with “just war theory”, in which “the virtue of avoiding violence is superseded by the virtue of justice.” He then quoted from the Qur’an which states: “Fight in God’s cause but do not overstep the limits. God does not love those who overstep the limits.”

Mehdi Hassan:
Hassan warned Anne-Marie Waters that her “astonishing claims” might endanger her future as a Labour Party candidate, but assured her “don’t worry, the BNP will take you”.

He asked why, if Islam is “responsible for killing,” such a tiny percentage of believers actually participate in violence. He asked the audience if they really believe that 1.6 billion people are all “followers, promoters and believers in a religion of violence”.

Hasan urged them not to “fuel the arguments of the phobes and bigots and legitimise hate”, but to “trust the Muslims that you know and that you hear.” It is in particular his response that has become very popular, seen by many as the best answer against bigots who blame Islam for everything they think is bad.

Additional information taken from Oxford Student.

3 comments.

Rohingya struggle in Bangladesh refugee camps

Posted on July 18th, 2013 by martijn.
Categories: International Terrorism, islamophobia, Society & Politics in the Middle East.

The Australian ABC is reporting from Bangladesh where capital Dhaka has cracked down on migration from neighbouring Myanmar, closing its border, refusing to support asylum seekers and turning back boats. This creates, or rather increases the predicaments of the Rohingya trying to flee from the violence against them in nearby Burma / Myanmar.

See also the article on ABC’s website: HERE.

0 comments.

Oproep Ontvoerde Nederlandse Journaliste en haar man in Jemen

Posted on July 15th, 2013 by martijn.
Categories: Misc. News.

UPDATE: Het ministerie van Buitenlandse bevestigt het nieuws dat het echtpaar is vrijgelaten (10-12-13). Goed nieuws!

Judith Spiegel en Boudewijn Berendsen zijn al enige weken geleden ontvoerd in Jemen. Het stel is verdwenen nadat ze hun huis in het Hadda-district in Sanaa hadden verlaten. Judith Spiegel werkt als journaliste voor verschillende kranten en radioprogramma’s.

De Internationale Federatie van Journalisten (IFJ) roept veiligheidsdiensten op om zich in te spannen voor de vrijlating van de in Jemen ontvoerde Nederlandse journaliste Judith Spiegel en haar echtgenoot Boudewijn Berendsen. Aangenomen wordt dat de twee zijn ontvoerd door een gewapende groep die losgeld eist of mogelijk politieke druk uit wil oefenen op de regering van Jemen. IFJ eist niet alleen de onmiddellijke vrijlating van Judith Spiegel en haar man, maar wil ook een einde aan de vele ontvoeringen van journalisten in het land. In mei werden vijf journalisten van verschillende media ontvoerd en na tien dagen vrijgelaten na onderhandelingen met de ontvoerders. De ontvoeringen vormen een rechtstreekse schending van de persvrijheid en van de mensenrechten, aldus IFJ.
De NVJ volgt de gebeurtenissen nauwgezet en onderhoudt contacten met zowel opdrachtgevers als het ministerie van Buitenlandse Zaken.

Foto: De Volkskrant

Hieronder volgt een video met een indringende oproep van het echtpaar:

Ontvoerde NLse journalist Judith roept haar regering op om haar snel vrij te krijgen
Transcript:

B: Ik ben Boudewijn Berendsen.

J: En ik ben Judith Spiegel, enne, wij zijn ontvoerd hier in Jemen, en … we hebben een groot probleem.

J: Sinds … ehm … het begin, we hebben in het begin hebben we, hebben we de ambassadeur [Jeroen Verheul] gesproken en we hebben ‘m uitgelegd wat de voorwaarden zijn om hieruit te komen. En tot nu toe is er niets gebeurd … eh … is er geen beweging geweest.

J: Toen hebben we 10 dagen gegeven om dit op te lossen … eh … geen reactie, geen resultaat. Nu is er opnieuw … eh … zijn er 10 dagen om iets te gaan doen.

J: Deze mensen zijn gewapend. Als er niet over 10 dagen iets, een oplossing is gevonden dan zullen ze ons doodschieten.

B: We we zijn heel heel erg bang en er moet echt een oplossing komen, en we roepen iedereen op in Nederland om de regering en de ambassade … ehm … in beweging te krijgen, om akkoord te gaan met de gestelde voorwaarden.

J: Familie, media, Nederlanders, doe iets. Wij moeten hier, wij moeten hier uit zien te komen. Op deze manier komen we hier niet uit. We gaan er hier, dan zitten we hier forever, als we zowiezo niet over 10 dagen dood zijn. Doe iets met z’n allen. DOE IETS! (huilt)

B: (slaat arm om J heen)

++++++++++++++++++++++++++++++++++

B: I am Boudewijn Berendsen.

J: And I am Judith Spiegel. We have been abducted in Yemen: we are in a lot of trouble.

J: From early on we spoke to the Dutch ambassador [Jeroen Verheul], explaining the conditions solving our trouble. Nothing happened since, there has been no movement.

J: Then we provided 10 days to solve this, but no reaction, no result. Now another 10 days were granted for a solution.

J: These men are armed. If there is no solution in 10 days they will shoot us.

B: We are very scared, a solution really needs to come forward. We are calling on everyone to make the government and the embassy move, to agree with the conditions set.

J: Family, media, people from the Netherlands: do something! We have find a way to get out of this. This way we won’t get out … We are here, we have to stay forever, if we won’t be dead in 10 days anyway. Do something together, DO SOMETHING! (crying)

B: (puts his arms around)

Doe iets!

H/T: Yemenies calling for immediate release of Judith Spiegel and Boudewijn Berendsen – FB

1 comment.

Hongerstaken & Vasten in Gitmo: Dwangvoeding en het stelen van de pijn?

Posted on July 11th, 2013 by martijn.
Categories: Activism, International Terrorism.

Al enige tijd zijn ruim honderd gevangenen op Guantanamo Bay in hongerstaking. Ongeveer veertig van hen worden onder dwang gevoed. Gisteren is voor de meeste moslims de Ramadan begonnen. De vraag is of dwangvoeding dan mag doorgaan; de Amerikaanse autoriteiten vinden van wel maar hebben in een oefening van culturele sensitiviteit besloten rekening te houden met het tijdstip van het verbreken van de vasten.

Het verbeelden van het onzichtbare

Er zijn diverse campagnes aan de gang tegen Guantanamo in het algemeen (dat zou gesloten worden, weet u nog?) en tegen dit dwangvoeden in het bijzonder. Maar het is moeilijk om duidelijk te maken wat dwangvoeden nu precies betekent. De Amerikaanse acteur en rapper Mos Def, tegenwoordig Yasiin Bey, heeft daarom samen met de mensenrechtenorganisatie Reprieve besloten om de Standard Operating Procedure voor dwangvoeding in beeld te brengen door deze procedure zelf te ondergaan. Het resultaat is een schokkende video:

De video is de start van een campagne om steun te vergaren voor de Gitmo gevangenen die in hongerstaking zijn uit protest tegen hun gevangenschap zonder enige aanklacht of rechtszaak. De campagne vraagt mensen om tijdelijk mee te doen in een solidariteitshongerstaking.

Het zichtbaar maken van concrete vormen van onderdrukking en marteling is een krachtige manier om onrecht aan de kaak te stellen. Het is dan ook een goede zaak dat deze video gemaakt is. Dat gezegd hebbende, toch een kanttekening. Die kan ik het beste uitleggen aan de hand van het volgende onderschrift bij de titel van een ooggetuige verslag van het maken van deze video:

When Yasiin Bey was force-fed Guantánamo Bay-style – eyewitness account | World news | The Guardian

When Yasiin Bey was force-fed Guantánamo Bay-style – eyewitness account

In an instant, he was no longer Mos Def – rapper and Hollywood star – but a powerless prisoner, experiencing what hunger strikers in Guantánamo Bay endure daily

Hier wordt Bey dus neergezet als iemand die tijdelijk iemand anders was: een Gitmo-gevangene. Graciella Brunswick op twitter had dezelfde bedenkingen als ik kreeg na het lezen van bovenstaande regels:
[View the story “Yasiin Bey: “Stealing the pain of others?”” on Storify]

De pijn van de ander

Haar verwijzing ‘stealing the pain of others’ verwijst naar een prachtig artikel van Sherene Razack: Stealing the Pain of Others: Reflections on Canadian Humanitarian Responses. In dat artikel gaat zij in op hoe Canadese documentaires, boeken en rapporten proberen het leed van anderen inzichtelijk te maken om er voor te zorgen dat ‘iets’ nooit meer gebeurt. Razack stelt echter dat dergelijke campagnes dat effect helemaal niet hebben en dat we er ook niet boos over worden, maar dat we in plaats daarvan ‘we have engaged in a peculiar process of consumption, one that is the antithesis to genuine outrage and which amounts to what I call “stealing the pain of others.”‘

Brunswick verwijst ook naar Lauren Berlant en haar notie van ‘nationale sentimenten‘. Dit heeft betrekking op een manier van relaties aangaan en onderhouden waarbij emoties een grote rol spelen omdat ze iets authentieks zouden zeggen over de mensen waarvoor anderen moeten openstaan en respect voor moeten hebben. De emoties die wij voelen bij het kijken naar het filmpje van Bey, de pijn die hij overduidelijk voelt en het feit dat dit gedeeld wordt, zorgen voor een verbinding tussen gelijkgestemden, een gevoel van verbondenheid en van individualiteit.

Het in beeld brengen van, in de casus die Razack behandelt, de pijn van de Rwandezen zorgt er niet voor dat we hen zien als mensen zoals wij, maar het dehumaniseert hen juist terwijl het ‘ons’ (die meeleven) juist tot superieure wezens maakt. Bey’s actie die van hem een tijdelijke Gitmo gevangene maakt zorgt er juist voor dat de echte Gitmo gevangenen naar de achtergrond verdwijnen en tegelijkertijd blijft Bey’s geprivilieerde positie ten opzichte van die gevangenen onzichtbaar: voor hem is het maar tijdelijk. Dit is niet één van de vele schendingen van de mensenrechten en vernederingen die hem aangedaan worden en in tegenstelling tot de gevangen ondergaat hij de dwangvoeding vrijwillig. Razack maakt ook een belangrijk punt als het gaat om ‘pijn’. Hoe meer ‘pijn’ op de voorgrond wordt gesteld, hoe meer de focus komt te liggen op de pijn die Bey ervaart en niet op de pijn van de echte Gitmo gevangene en die gevangene zelf en de situatie waarin hij verkeert. De nadruk ligt niet op de alledaagse vernederingen, machteloosheid, rechteloosheid en geestdodende routine van Gitmo, maar op het sensationele, dramatische en theatrale empathie.

We zouden hier kunnen spreken van de werkelijkheid geweld aandoen. Dit is een vorm van symbolisch geweld dat plaatsvindt wanneer mensen gereduceerd worden tot een klein, representatief geacht deel van hun wereld en waarbij er vervolgens op basis van de kleine deel vergaande conclusies worden getrokken over een mens (of groep) als geheel. Die mens is alleen een object voor degenen die optreden als hun zaakwaarnemer. Een dergelijke fenomeen zien we nogal eens optreden wanneer bijvoorbeeld blanke mannen zo nodig zwarte vrouwen willen redden van hun zwarte mannen. Een voorbeeld daarvan is het verbod op de gezichtssluier. Eén van de vooronderstellingen is dat het dragen ervan te maken heeft of zelfs bewijs is van een vrouwenonderdrukkende religie en het zijn vooral blanke mannen die het op zich hebben genomen om de draagsters te redden van deze onderdrukking door hen (!) te verbieden de gezichtssluier te dragen. Zo komen deze blanke mannen over als redelijke, rationele, heldhaftige en ge-emancipeerde wezens. De vrouwen in kwestie is door hen meestal niets gevraagd.

Het spektakel van de zaakwaarnemer

Met andere woorden de verontwaardiging die we voelen bij het zien van het filmpje van Bey leiden, Berlant’s en Razack’s redeneringen volgend, helemaal niet tot het ter discussie te stellen van onrecht (weg ermee!), maar tot een spektakel van pijn die we onszelf toe-eigenen en vervolgens proberen te delen met andere (moet je dit nou toch eens zien!). Ik doe niets af aan de intenties van Bey, ik geloof wel dat (voorzover ik dat kan bepalen) ze oprecht en eerlijk zijn, maar ik wijs op de consequenties van zijn actie om te spreken namens anderen. De wijze waarop hij dat doet laat niet alleen de alledaagse context van Gitmo verdwijnen, maar ook Bey’s geprivilieerde positie. Hij ís geen gevangene en dat is toch wel een cruciaal verschil met de gevangenen van Gitmo. Iedere suggestie dat hij dat wel is (zoals in bovenstaand citaat) doet de werkelijkheid geweld aan en komt neer op het stelen van de pijn van de anderen om wie het zou moeten gaan. Zoals in het geval van het verbod op de gezichtssluier, leidt het spreken door blanke mannen met een geprivilieerde positie namens anderen met een minder machtige positie uiteindelijk wellicht niet tot een bevrijding van de laatsten maar tot het tegendeel: het inperken van hun vrijheid. Het gaat dus niet alleen om wat iemand zegt of laat zien, maar ook om wie dat doet. Als ik hetzelfde doe als Bey, als hoogopgeleide, blanke academicus en man, zou dit nog problematischer zijn dan in het geval van Bey.

De vraag die nu komt is natuurlijk: kun je het wel ooit goed doen? Moet je dan helemaal stil blijven als je onrecht ziet? Moet je alleen spreken over onrecht als het betrekking heeft op een groep waartoe je wel behoort? En wie bepaalt dan waar je bijhoort? Of kun je ongeacht alles toch gewoon spreken namens anderen? Altijd stil blijven lijkt me geen optie, maar soms niet willen optreden als zaakwaarnemer kan wel eens de meest verstandige optie zijn. Wanneer je dan toch spreekt namens anderen dien je je altijd bewust te zijn en zichtbaar te maken wat je eigen achtergrond is, je eigen machtspositie en wat de nadelige effecten kunnen zijn wanneer jij degene bent die zich uitspreekt en van de manier waarop je dat doet. Het lijkt mij dat Bey’s film sterker was geweest wanneer hij die effecten en zijn achtergrond (in het bijzonder dat hij iemand is die niet gevangen zit) ook had verhelderd. In mijn geval, mijn spreken over de gevangenen van Guantanamo gebeurt altijd vanuit een ongelooflijk luxe positie als blanke man met een goede baan. Ik bén dus nooit een Gitmo gevangene.

0 comments.

Hongerstaken & Vasten in Gitmo: Dwangvoeding en het stelen van de pijn?

Posted on July 11th, 2013 by martijn.
Categories: Activism, International Terrorism.

Al enige tijd zijn ruim honderd gevangenen op Guantanamo Bay in hongerstaking. Ongeveer veertig van hen worden onder dwang gevoed. Gisteren is voor de meeste moslims de Ramadan begonnen. De vraag is of dwangvoeding dan mag doorgaan; de Amerikaanse autoriteiten vinden van wel maar hebben in een oefening van culturele sensitiviteit besloten rekening te houden met het tijdstip van het verbreken van de vasten.

Het verbeelden van het onzichtbare

Er zijn diverse campagnes aan de gang tegen Guantanamo in het algemeen (dat zou gesloten worden, weet u nog?) en tegen dit dwangvoeden in het bijzonder. Maar het is moeilijk om duidelijk te maken wat dwangvoeden nu precies betekent. De Amerikaanse acteur en rapper Mos Def, tegenwoordig Yasiin Bey, heeft daarom samen met de mensenrechtenorganisatie Reprieve besloten om de Standard Operating Procedure voor dwangvoeding in beeld te brengen door deze procedure zelf te ondergaan. Het resultaat is een schokkende video:

De video is de start van een campagne om steun te vergaren voor de Gitmo gevangenen die in hongerstaking zijn uit protest tegen hun gevangenschap zonder enige aanklacht of rechtszaak. De campagne vraagt mensen om tijdelijk mee te doen in een solidariteitshongerstaking.

Het zichtbaar maken van concrete vormen van onderdrukking en marteling is een krachtige manier om onrecht aan de kaak te stellen. Het is dan ook een goede zaak dat deze video gemaakt is. Dat gezegd hebbende, toch een kanttekening. Die kan ik het beste uitleggen aan de hand van het volgende onderschrift bij de titel van een ooggetuige verslag van het maken van deze video:

When Yasiin Bey was force-fed Guantánamo Bay-style – eyewitness account | World news | The Guardian

When Yasiin Bey was force-fed Guantánamo Bay-style – eyewitness account

In an instant, he was no longer Mos Def – rapper and Hollywood star – but a powerless prisoner, experiencing what hunger strikers in Guantánamo Bay endure daily

Hier wordt Bey dus neergezet als iemand die tijdelijk iemand anders was: een Gitmo-gevangene. Graciella Brunswick op twitter had dezelfde bedenkingen als ik kreeg na het lezen van bovenstaande regels:

De pijn van de ander

Haar verwijzing ‘stealing the pain of others’ verwijst naar een prachtig artikel van Sherene Razack: Stealing the Pain of Others: Reflections on Canadian Humanitarian Responses. In dat artikel gaat zij in op hoe Canadese documentaires, boeken en rapporten proberen het leed van anderen inzichtelijk te maken om er voor te zorgen dat ‘iets’ nooit meer gebeurt. Razack stelt echter dat dergelijke campagnes dat effect helemaal niet hebben en dat we er ook niet boos over worden, maar dat we in plaats daarvan ‘we have engaged in a peculiar process of consumption, one that is the antithesis to genuine outrage and which amounts to what I call “stealing the pain of others.”‘

Brunswick verwijst ook naar Lauren Berlant en haar notie van ‘nationale sentimenten‘. Dit heeft betrekking op een manier van relaties aangaan en onderhouden waarbij emoties een grote rol spelen omdat ze iets authentieks zouden zeggen over de mensen waarvoor anderen moeten openstaan en respect voor moeten hebben. De emoties die wij voelen bij het kijken naar het filmpje van Bey, de pijn die hij overduidelijk voelt en het feit dat dit gedeeld wordt, zorgen voor een verbinding tussen gelijkgestemden, een gevoel van verbondenheid en van individualiteit.

Het in beeld brengen van, in de casus die Razack behandelt, de pijn van de Rwandezen zorgt er niet voor dat we hen zien als mensen zoals wij, maar het dehumaniseert hen juist terwijl het ‘ons’ (die meeleven) juist tot superieure wezens maakt. Bey’s actie die van hem een tijdelijke Gitmo gevangene maakt zorgt er juist voor dat de echte Gitmo gevangenen naar de achtergrond verdwijnen en tegelijkertijd blijft Bey’s geprivilieerde positie ten opzichte van die gevangenen onzichtbaar: voor hem is het maar tijdelijk. Dit is niet één van de vele schendingen van de mensenrechten en vernederingen die hem aangedaan worden en in tegenstelling tot de gevangen ondergaat hij de dwangvoeding vrijwillig. Razack maakt ook een belangrijk punt als het gaat om ‘pijn’. Hoe meer ‘pijn’ op de voorgrond wordt gesteld, hoe meer de focus komt te liggen op de pijn die Bey ervaart en niet op de pijn van de echte Gitmo gevangene en die gevangene zelf en de situatie waarin hij verkeert. De nadruk ligt niet op de alledaagse vernederingen, machteloosheid, rechteloosheid en geestdodende routine van Gitmo, maar op het sensationele, dramatische en theatrale empathie.

We zouden hier kunnen spreken van de werkelijkheid geweld aandoen. Dit is een vorm van symbolisch geweld dat plaatsvindt wanneer mensen gereduceerd worden tot een klein, representatief geacht deel van hun wereld en waarbij er vervolgens op basis van de kleine deel vergaande conclusies worden getrokken over een mens (of groep) als geheel. Die mens is alleen een object voor degenen die optreden als hun zaakwaarnemer. Een dergelijke fenomeen zien we nogal eens optreden wanneer bijvoorbeeld blanke mannen zo nodig zwarte vrouwen willen redden van hun zwarte mannen. Een voorbeeld daarvan is het verbod op de gezichtssluier. Eén van de vooronderstellingen is dat het dragen ervan te maken heeft of zelfs bewijs is van een vrouwenonderdrukkende religie en het zijn vooral blanke mannen die het op zich hebben genomen om de draagsters te redden van deze onderdrukking door hen (!) te verbieden de gezichtssluier te dragen. Zo komen deze blanke mannen over als redelijke, rationele, heldhaftige en ge-emancipeerde wezens. De vrouwen in kwestie is door hen meestal niets gevraagd.

Het spektakel van de zaakwaarnemer

Met andere woorden de verontwaardiging die we voelen bij het zien van het filmpje van Bey leiden, Berlant’s en Razack’s redeneringen volgend, helemaal niet tot het ter discussie te stellen van onrecht (weg ermee!), maar tot een spektakel van pijn die we onszelf toe-eigenen en vervolgens proberen te delen met andere (moet je dit nou toch eens zien!). Ik doe niets af aan de intenties van Bey, ik geloof wel dat (voorzover ik dat kan bepalen) ze oprecht en eerlijk zijn, maar ik wijs op de consequenties van zijn actie om te spreken namens anderen. De wijze waarop hij dat doet laat niet alleen de alledaagse context van Gitmo verdwijnen, maar ook Bey’s geprivilieerde positie. Hij ís geen gevangene en dat is toch wel een cruciaal verschil met de gevangenen van Gitmo. Iedere suggestie dat hij dat wel is (zoals in bovenstaand citaat) doet de werkelijkheid geweld aan en komt neer op het stelen van de pijn van de anderen om wie het zou moeten gaan. Zoals in het geval van het verbod op de gezichtssluier, leidt het spreken door blanke mannen met een geprivilieerde positie namens anderen met een minder machtige positie uiteindelijk wellicht niet tot een bevrijding van de laatsten maar tot het tegendeel: het inperken van hun vrijheid. Het gaat dus niet alleen om wat iemand zegt of laat zien, maar ook om wie dat doet. Als ik hetzelfde doe als Bey, als hoogopgeleide, blanke academicus en man, zou dit nog problematischer zijn dan in het geval van Bey.

De vraag die nu komt is natuurlijk: kun je het wel ooit goed doen? Moet je dan helemaal stil blijven als je onrecht ziet? Moet je alleen spreken over onrecht als het betrekking heeft op een groep waartoe je wel behoort? En wie bepaalt dan waar je bijhoort? Of kun je ongeacht alles toch gewoon spreken namens anderen? Altijd stil blijven lijkt me geen optie, maar soms niet willen optreden als zaakwaarnemer kan wel eens de meest verstandige optie zijn. Wanneer je dan toch spreekt namens anderen dien je je altijd bewust te zijn en zichtbaar te maken wat je eigen achtergrond is, je eigen machtspositie en wat de nadelige effecten kunnen zijn wanneer jij degene bent die zich uitspreekt en van de manier waarop je dat doet. Het lijkt mij dat Bey’s film sterker was geweest wanneer hij die effecten en zijn achtergrond (in het bijzonder dat hij iemand is die niet gevangen zit) ook had verhelderd. In mijn geval, mijn spreken over de gevangenen van Guantanamo gebeurt altijd vanuit een ongelooflijk luxe positie als blanke man met een goede baan. Ik bén dus nooit een Gitmo gevangene.

0 comments.

Postcard from England: Make Tea Not War

Posted on July 9th, 2013 by martijn.
Categories: Activism, Multiculti Issues, Notes from the Field, Religious and Political Radicalization.

Hello my dear readers, I’m back in the Netherlands again. I was in England between 18 June and 3 July and I have talked to many people in London, Birmingham, Manchester and Leicester. This time I was not only there for my research on Muslims from the Netherlands who have migrated to the UK and their identity, lifestyles and memories, but also to talk with as many people as I could about the kind of ‘in your face’ activism some Muslims deploy in the UK, the Netherlands, Belgium and Germany as part of a research project I’m working on with a several colleagues.

Woolwich
It was clear from the all the talks that the events of Woolwich were still very much alive in people’s mind. Almost every talk I had came to that topic at least once. The verbal and physical assaults against Muslims and other acts of agression against mosques were treated with what one might call ‘Hollandse nuchterheid’ or ‘Dutch down-to-earth-mentality’ although there is probably a good English equivalent for that as well. Sure in particular the bomb device set off at Aisha Mosque in Walsall scared many people I talked to, but many also warned not to engage in all kinds of scaremongering about Muslims getting attacked everywhere and to treat the number of Islamophobic incidents with caution. One reason for doing that, is that some feared that those incidents are changing the terms of the debate. While after Woolwich many of the people I spoke to were abhorred by the attack and the subsequent theatrical performance of one of the perpetrators, they also observed that the incidents against Muslims triggered feelings of the need to defend and moreover, to retaliate.

That is a justified fear I think; it is indeed proven in many other cases that violent incidents can cause a chain reaction of more violence and counter-violence and violent rhetoric destroying the language of peace, dialogue, inclusion and civility. A noteworthy event that was told many times was the York mosque who invited the EDL demonstrators into the mosque for a cup of tea and together they ended the evening with a football match. It appears that not only violent events can change the terms of the debate but also peacefull tactics can suddenly change the whole scene. Also the idea of ‘Making tea, not War’ was seen as the deployment of a tactic that has a typical ‘British ring’ to it. For many of my interlocutors the York story was seen as a nice example of how Muslims should act. It is one of things I’m interested: in what tactics can change debates and how do these tactics emerge and what are the assumptions and intra-Muslim debates behind it?

StarTV
I’m not going to elaborate on every meeting I had, but I do want to share one interesting event I went to. On Sunday 30 June in the Hilton Hotel in Ealing I attended the launch of a new television channel StarTV. (See also the short report at the Somiland Blog by Goth Mohamed Goth.) It is a really remarkable experience by the way to come to that hotel in London, see all these incrediby nice British Somali people going to the same room as you and the first that happens when you enter the room is that you are welcomed in Dutch.

The channel, an initiative by Dutch Somali Phd-student, youth worker and now also entrepeneur Mohamed Hassan and several others, is going to make programs for Somalis in the diaspora. The evening was one as usual: many many speeches by lots of different people. Not the most exciting thing maybe but as a ritual it is important as it gives you a clue as to who matters and how broad the potential support for the channel might be. Interestingly there was a Somali-Dutch speaker as well who showed a keen interest in cooperating with this channel in order to show their content (they already have) to a wider TV audience.

Such speeches are not only about content but also at establishing or maintaining and publicly performing a particular type of social relationship with the audience and the organizers of such an event. At the end of the reception one of the guests came forward asking what this channel has to offer compared with the already existing Somali TV channels. This older man reminded me of several of these events in the Netherlands where it is usually some older man (sometimes an older woman) who comes forward and asks the one million dollar question, addresses the elephant in the room. Often these are people who appear to be a little peculiar but still liked and respected at the same time.

Mohamed Hasan responded (in Somali, it was translated to the audience) very clear I think that this channel, contrary to the others, will be a diaspora channel, focussing on the issues and preferences of the diaspora audience with regard to life in Europe and the situation in Somalia and Somaliland. Throughout the evening many speakers, in particular young and female speakers, addressed the need to take up issues such as khat, problems of Somali youth and so on in a critical manner. A few people told me that this might turn some of the programs of the channel into controversial ones but they emphasized that there is a need for that, in particular among young people.

There were a few politicians and institutional spokespersons as well. Some from within the community, showing their support for the channel and emphasizing their view that the Somali community is an invisible community (despite having ‘many docters and lawyers’ as was repeated many times during the evening) and the channel may or should contribute to making it more visible. There were several white non-Somali speakers as well, one of them saying that he is willing to appear in programs of the channel and that he will take up the issue of female circumcision, according to him a form of violence against women. Somehow I often get really uncomfortable when (white) politicians and policy makers do that: speaking about female circumcision at a public event that is not about female circumcision but is organized by a community that is connected to that practice. I’m not sure why I feel that way. Is it about discussing something that, to me anyway, is so private at an event that is not related to it? Is it about the white man trying to save black women (not withstanding the fact that there are many among Somalis who are against it as well)? Or do I pick up the unease among the audience? Or is the latter a case of projection on my part?

Home and away through sound and visibility
I think StarTV is an interesting combination of diaspora politics, Somali entrepeneurship, community work and transnational citizenship. A few days before the launch I already had a little tour at their office showing me some of their programs. Here also the events of Woolwich came back in the talks but also in the try outs of a few programs they made that featured some street interviews.

One of the programs about cooking by the way had a tune that will be recognized by many Dutch Somalis and other Dutch people as it was the tune of a very well known long standing Dutch TV program. This made me think of the role of sound in people’s sense of belonging, recognition, home, familiarity, and so on. When I heard the tune it completely took me by surprise although Mohamed ‘warned’ me by saying ‘you have to listen to this, you will recognize it’. It also brought me back to my home situation wherein many people amongst family and friends love that program (I do not by the way). I guess with many Dutch Somalis this will also be a strong embodied moment of belonging although perhaps with different meanings attached to it. One wonders if the eagerness many Dutch Somalis in England have to talk Dutch with me (even if their Dutch sometimes is buried deep in their childhood memories) is not only about speaking it but also about hearing Dutch from me and hearing themselves speak Dutch?

The other issue, emphasized during the launch of StarTV pertains to visibility. What is actually meant by this? There is an abundance of media reports about the problems of Somali youth in the UK; this is not the kind of visibility one is after of course. The idea that there are many lawyers and doctors also suggests a particular kind of visiblity; one that is good but not enough as it came often up in reference to lacking Somali police officers. Another question comes up then: visible to whom? So it could be about having people in public functions visible to the public; splitting the latter into two: the wider public including Somalis who want to be protected against crime and a smaller public of Somalis including the Somali victims and perpretrators of crime who want a police force they can relate to. Speculation of course, but it would be interesting to explore this issue a little more. I also wonder, although it didn’t come up in the talks, what the Olympic medal of Mo Farah means in this case. It was a medal for England by a Somali runner. Visibility could therefore also have something to do with being visible to a wider public as part of England (or the UK?) as British ánd Somalis. This also came up in some of the speeches during the launch of StarTV and the little tour I had at their offices. Visibility then becomes an ambition to feel at home and to be recognized (in different meanings of that word) as being at home in the UK, in the Somali diaspora and perhaps in Somalia as well.

Closing

My trip to England was very useful again and also a very nice experience again. I like to say thanks to everyone who was willing to talk to me now or next time.

PS

During my stay in England I received the news that the Dutch Organization for Scientific Research (NWO) decided to fund a research proposal on Muslim activism that I wrote together with Annelies Moors and Sarah Bracke. In this research we will analyse the varieties in positions Muslim activists have taken in the Dutch Islam debates after 1989, with in particular attention to gender and to social media. Needless to say, I’m very happy with this and look forward cooperating with others involved. Also best wishes for my other colleagues who received funding and I hope that others whose application was refused and who also had a very good proposal will have more luck next time.

PPS

A blessed Ramadan!

1 comment.

Journalism and Language: The Politics of Naming

Posted on July 3rd, 2013 by martijn.
Categories: Method, Misc. News.

An interesting discussion on Al Jazeera following the change in AP’s Stylebook, the most influential stylebook for journalists.

The news business is a minefield of controversial terminology and last month, the news agency the Associated Press called time on one phrase, illegal immigrant.

The reason given was that the word ‘illegal’ should not be used to describe a person. ‘Illegal’, according to the AP, should only describe an action, such as living in a country illegally.

AP’s style guide is among the most influential in the news business. The agency provides wire services to thousands of news organisations – 1,400 print outlets in the US alone and 5,000 broadcasters around the world. So when the AP makes a change, it matters: not just for the agency, but for all who subscribe to its services and adopt its language.

After illegal immigrant was dropped from the AP Stylebook, publications including the New York Times and the Los Angeles Times followed.

Two days after changing the way it describes undocumented immigrants, the AP then announced it would be revising its use of the term “Islamist”.
[…]
Journalists reporting political events have to be careful, because the stories they report are already framed by the language used by those in positions of power.

And in the world of 24-hour news increasingly driven by digital content, some say styleguides may not be as influential as they once were, since social media and citizen journalism are undermining traditional news institutions using new terminology.

So, can controversial media language shape the way we see a story? Can words like “illegal immigrant”, “terrorist” and “Islamist” be weapons in a war of ideas? Media style guides under scrutiny with the Listening Post’s Marcela Pizzaro.

0 comments.