Open Brief: Waar mag ik zijn, waar moet ik heen?

Posted on September 18th, 2013 by martijn.
Categories: Guest authors, islamophobia, Multiculti Issues.

Gastauteur: Salima Benali

Beste anonieme briefjesschrijver,

Vorige week vrijdag vond ik in de buurt van de grote bibliotheek in de stad op weg terug naar huis jouw briefje op de grond. Normaal gesproken houd ik er niet van om dingen van de grond te pakken, maar mijn aandacht werd getrokken door het woordje ‘’buitenlanders’’ dat jij met koeienletters op het briefje geschreven hebt. Hoewel ik hier geboren en opgegroeid ben, voelde ik mij aangesproken en pakte ik het briefje op. Na flink turen kon ik jouw onleesbare handschrift eindelijk beetje bij beetje ontcijferen. Jouw tekst was:

“Buitenlanders go home. Je ondermijnt ons woon + leefgenot. Door jullie aanwezigheid zijn wij Nederlanders in een kriezes gekomen. Ga snel terug naar je land van oorsprong. Wij willen zelf werk. Ja toch.’’

 

Na het lezen van dit briefje voelde ik mij zeer ongemakkelijk. Ondanks dat ik enorm moest lachen om jouw tekst en het grote aantal taalfouten, werd het pijnlijk zichtbaar dat “wij’’, de nieuwkomers en hun nazaten, door sommigen verantwoordelijk worden gehouden voor wat er misgaat in dit land. Een pijnlijke constatering die zijn oorsprong vindt in de historie. De Duitsers na de Eerste Wereldoorlog geloofden Hitler ook op zijn woord, toen hij de Joden de schuld gaf van de economische crisis. Nu in het jaar 2013 vind ik als brave burger van Nederland – het kleinkind van een held: een gastarbeider die heel zijn leven enorm hard heeft gewerkt – jouw briefje. Het voelt alsof ik word overvallen op klaarlichte dag. Dit briefje, waarschijnlijk geschreven door jou, een laaggeschoold, gefrustreerd persoon, raakt mij diep. Mijn grootouders, ouders en ik, hebben heel ons leven zoveel onrecht getolereerd, maar desondanks gaan wij elke dag met opgeheven hoofd naar ons werk, school en de buurtsuper. Wij laten ons nimmer tegenhouden door anti-islam geluiden en haatspeeches van Geert Wilders. Wij vertrouwen nog altijd in de goedheid van het Nederlandse volk. Dat rechtvaardigheid en vredelievendheid het uiteindelijk zal overwinnen van onverdraagzaamheid en onrecht. En ik, die niet anders kent dan het leven op Nederlandse bodem, voel mij gekrenkt. Daar waar mijn moeder verlangt om ooit terug te keren naar haar vaderland, tuur ik in een bodemloze put. Waar mag ik zijn, waar moet ik heen?

In mijn leven als een Marokkaans-Nederlandse vrouw ben ik helaas vaker in aanraking gekomen met racisme en discriminatie. Vreselijk vind ik dat. Dit heeft er toe geleid dat ik als opgroeiende tiener vaak met mezelf in de knoop zat en mij nergens thuis voelde, niet hier en niet in Marokko. Als jong meisje schaamde ik mij rot voor de Marokkanen die het voor de ‘’goeden’’ zouden verpesten. Jaren later kwam ik er pas achter dat veel van deze jongeren slachtoffer zijn geworden van het racistische beleid van werkgevers. Zij hebben vaak vooroordelen over jonge Marokkaanse mannen. Een werkgever weigert vaak zonder een geldige reden een persoon met een buitenlandse achternaam, zonder dat hij hierover verantwoording moet afleggen. Veel van deze werkgevers zouden dit natuurlijk nooit openlijk toegeven. Zij hebben geen zin in een rechtszaak vanwege het feit dat zij mensen puur en alleen weigeren vanwege hun afkomst. Veel van deze jongeren zijn hier geboren en opgegroeid. Voordat zij überhaupt de kans krijgen om het tegendeel te bewijzen, worden zij al afgewezen. Helaas is dit een klein detail dat veel van onze beleidsvoerders vergeten te vermelden. In plaats daarvan blijft het integratie debat maar hameren op het feit dat nieuwkomers zich moeten aanpassen aan de Nederlandse samenleving. Bekrompenheid ten top!

En ik? Ik doe elke dag mijn best om een zo goed mogelijk mens te zijn, zonder al te veel bezig te zijn met mijn nationaliteit. Ik wil niet meer laten zien aan witte Nederlanders zoals jij hoe goed geïntegreerd ik wel niet ben. Want alles in mijn doen en laten spreekt voor zichzelf. En toch word ik door jou ervan beschuldigd dat ik me niet volledig aanpas aan Nederland en zou ik terug moeten keren naar mijn eigen land. Ik heb hier puur en alleen mee te maken, omdat ik mijn huis niet verlaat zonder mijn hoofddoek. Voor de rest ben ik zo Nederlands als maar zijn kan. Nederland begint naar mijn gevoel steeds meer het land te worden van hokjesdenken. Een land, of zoals jij het noemt “jouw’’ land, dat mijn grootouders na zoveel jaar nog steeds gastarbeiders noemt, mijn ouders als slecht geïntegreerde burgers ziet en mij als een extremistische moslim beschouwd. Ondanks dit alles, beste briefjesschrijver, is dit het land waar ik terugkom na de vakantie. Het land waar ik mij thuis voel en ik laat mij door niets of niemand wegsturen. Ik blijf gezellig hier.

 

Met vredige groet,

Salima Benali

Salima Benali is tijdens haar studie erachter gekomen dat naast mensen helpen, haar hart ligt bij het schrijven. Op 24 april 2012 verscheen haar eerste blog geplaatst op MoslimVandaag. Vanaf dat moment heeft deze dame Brabantse dame van Marokkaanse komaf haar pen niet meer neergelegd. Na twee jaar een toegewijd schrijver en redacteur te zijn geweest voor MoslimVandaag heeft ze besloten om vanaf september dit jaar, een nieuwe uitdaging aan te gaan. Stilzitten kan deze dame niet dus heeft zij een eigen blog, Superwomaninblack.com. Een blog waarmee zij haar lezers een kijkje geeft in haar leven, gedachten en gevoelens. Oprechte stukken die je vaak tot nadenken stemmen. Wil je op de hoogte blijven van de plannen van deze schrijfster? Like dan haar facebookpagina: https://www.facebook.com/SuperwomanInBlack of volg haar op twitter: https://twitter.com/MevrouwBenali

6 comments.