C L O S E R

200 jaar: Koninkrijk, Grondwet en Racisme

Posted on March 29th, 2014 by martijn.
Categories: Headline, islamophobia, Multiculti Issues.

We hebben dit jaar wat te vieren. Het Koninkrijk der Nederlanden bestaat 200 jaar en de grondwet ook. Best iets (dat laatste in ieder geval) om trots op te zijn, vind ik tenminste. Maar het is natuurlijk niet allemaal feest en dat komt omdat het koninkrijk een door en door racistisch fenomeen is. En dan bedoel ik niet de recente uitlatingen van Wilders die ‘minder Marokkanen wil’. Het verontwaardigingscarnaval dat optrad bij andere politici na zijn heus niet nieuwe uitspraken maskeert alleen hun eigen racisme: ‘kutmarokkanen‘, ‘etnisch monopolie op overlast‘, ‘vernederen van Marokkanen‘, visumplicht voor zwarte autochtonen, de nadruk op cultuur (van allochtonen natuurlijk) als oorzaak van de problemen, de islam is een probleem, etnisch profileren, zwaarder straffen mensen met een ‘buitenlands uiterlijk‘, het weigeren van aangifte tegen discriminatie want ‘islam hoort niet bij Nederland, jullie moeten je maar aanpassen.’ Dat zijn allemaal geen PVV plannen, uitspraken of beleid, maar uitspraken en plannen van reguliere partijen en staand beleid.

Kolonialisme

Maar meer nog, Wilders’ racisme en fascisme is geen afwijking van de o zo tolerante Nederlandse traditie, het is een rechtstreeks product en uiting van de racistische structuur van Nederland. Dat was al zo in de tijd van de kolonisering. In 1814 werd niet alleen de Grondwet aangenomen, maar kreeg Nederland ook haar kolonies terug van Engeland (Verdag van Londen, later aangevuld met het Verdrag van Londen 1924 waar de situatie in de Indische archipel nader werd geregeld). Koloniale staten, zoals Nederland, hadden een ideologie nodig om de bestaande machtsstructuren en -verschillen te legitimeren. Dit werd onder andere gedaan door claimen dat er een essentieel verschil was tussen de overheerser (de kolonisator) en de onderdanen (de gekoloniseerden). Deze ‘rule of colonial difference’ kunnen we het duidelijkst terugvinden in de juridische definities en constructies van sociale categorieën. Het maken van een wettelijk onderscheid in verschillende bevolkingsgroepen verstevigden de sociale grenzen binnen een land waardoor de koloniale hiërarchie (met bovenaan natuurlijk de witte autochtone elite) in stand kon worden gehouden. Bovenaan stond de categorie van ‘Europeanen’ (en niet Nederlander zoals we wellicht zouden verwachten).

Het is niet zo dat de grenzen tussen Europeanen en anderen altijd duidelijk waren; integendeel. Wat wel duidelijk is, is het doorslaggevende principe achter de hiërarchie of wat men dacht dat het essentiële verschil was tussen verschillende groepen: een idee van verschillende rassen. Het is echter niet zo dat het onderscheid altijd werd gemaakt op basis van afkomst en fenotypische kenmerken; een onderscheid tussen mannen-vrouwen, verschillende sociale klassen en stereotype culturele kenmerken speelde net zo goed een rol. Dat is ook niet zo verwonderlijk. De visuele dimensies waarmee mensen elkaar indelen in verschillende rassen (huidskleur en andere lichamelijke kenmerken) hebben in de geschiedenis van racisme altijd gediend als een morele aanwijzing voor andere essentiële verschillen (in beschaving,morele ontwikkeling, vooruitgang, goed en slecht) die een rechtvaardiging vormen voor in- en uitsluiting. Stereotype culturele kenmerken van groepen hebben dus altijd gediend om hiërarchiën tussen groepen te maken.

Zo waren Indo-Europeanen géén echte Europeanen want niet van ‘zuiver bloed’ én als ze dat wel waren, waren velen ook niet zo arm geweest, zo was de gedachte. Hier gaan ideeën over ras, cultuur en klasse duidelijk samen. Zo was er ook vrees dat Europeanen niet alleen hun fysieke gezondheid, maar ook hun cultuur zouden verliezen als ze te lang in de Oost zouden blijven en velen vonden dan ook dat kinderen in Nederland naar school moesten waar ze de juiste waarden zouden mee krijgen omdat ze dan eenmaal in de juiste culturele omgeving waren. Waar de biologische insteek van racisme dus aanleiding geeft om te denken in termen van onveranderlijke eigenschappen en groepen, geeft de culturele logica juist aanleiding tot een angst om de eigen essentie te verliezen. Interessant genoeg geeft het een zekere macht aan de onderworpen volkeren: het idee is namelijk dat zij sterk geworteld blijven in hun eigen cultuur terwijl de Nederlanders die ieder moment kunnen verliezen. Wat nou precies die criteria waren die de essentie van ‘Europees’ vormden was overigens voortdurend onderhevig aan debatten en twisten (onder de elite natuurlijk).

Intern kolonialisme

Tegenwoordig praten sociale wetenschappers veeleer in termen van culturalisme en culturalisering om het proces te duiden waarin bepaalde categorieën gedefinieerd worden als essentieel anders dan ‘wij’. Waar ten tijde van Nederlands-Indië het nog volkomen legitiem was om in termen van ‘ras’ te denken, was dat na de Tweede Wereldoorlog niet meer het geval. We zouden dan ook gaandeweg in een post-raciale samenleving terecht zijn gekomen. Ha ha! Niets is minder waar helaas. De ras-cultuur logica is niet weg, maar is veranderd. Het is niet meer legitiem om te praten in termen van ras, maar daarbij hebben we racisme, geheel a-historisch, gereduceerd tot een categorie gebaseerd op biologische kenmerken. In plaats daarvan voert cultuur de boventoon; niet omdat racisme weg is, maar omdat het racisme maskeert.

Sterker nog racisme is niet alleen zogenaamd weg, het schijnt tegenwoordig ook nog eens politiek correct zijn om te wijzen op het feit dat racisme als sec biologisch ahistorische onzin is en dat racisme (met een biologische én cultuurlogica) wel bestaat. We hebben het tenslotte ook niet meer in beleid over ras, maar over culturele categorieën als moslim, Marokkaan, Antilliaan, allochtoon. Dit zijn echter wel categorieën die van bovenaf worden opgelegd, die gebaseerd zijn op afkomst ongeacht de tijd dat men hier woont en ongeacht (in geval van religie) wijze en mate van praktisering. Het idee dat het gaat om problematische burgers (zoals bij Wilders’ standpunt dat het gaat om criminele Marokkanen) doet daar echt helemaal niks aan af; het laat alleen zien hoe bij racisme ook bepaalde morele kwaliteiten aan sociale categorieën worden toegevoegd. In een democratische rechtstaat zou het echter niks uit moeten maken of een werkeloze, crimineel of terrorist van Marokkaans-Nederlandse of autochtoon Nederlandse afkomst is. In de praktijk echter maakt dat wel uit, maar niet voor autochtone Nederlanders. Die laatste groep wordt niet aangesproken als ‘criminele autochtoon’ in de politieke retoriek terwijl dit bij Marokkanen wel het geval is of men nu hier geboren is of niet. De autochtoon verliest niet zijn paspoort als deze naar Syrië afreist om te vechten; de allochtoon met een dubbel paspoort wel.

Het gaat er niet om dat het huidige geïnstitutionaliseerde racisme hetzelfde als in Nederlands-Indië, maar er zijn wel grote overeenkomsten en het racistische motief komt dan ook voortdurend terug als een middel van de staat om een onderscheid te maken tussen gewenste en ongewenste groepen. De hedendaagse scheiding die wordt gemaakt in politiek, beleid en debat tussen een ‘goede’ en ‘slechte’ islam is bijvoorbeeld een motief dat voortdurend terugkeert in de geschiedenis. De splitsing tussen liberale (of gematigde) islam en radicale islam kunnen we al terug vinden in de tijd van de Europese kolonisaties waaronder die van Nederlands-Indië. Destijds maakte een dergelijk onderscheid deel uit van pogingen om transnationale invloeden vanuit het Midden-Oosten op de lokale islam in de kolonies tegen te gaan en om de domesticatie van lokale vormen van islam (die als minder politiek en minder fanatiek werden gezien) te bevorderen. Daarbij gingen de koloniale autoriteiten vaak allianties aan met bepaalde lokale etnische en religieuze groepen en probeerden zij soms het islamitisch onderwijs onder staatscontrole te brengen.

De nadruk op de cultuurlogica van racisme is in hoge mate geinstitutionaliseerd in beleid en in instituties. Vanaf de jaren negentig is in beleid en discussies over integratie de ‘cultuur van de migrant’ steeds meer geproblematiseerd. De nadruk op sociaal-economische integratie is in beleid steeds meer vervangen door culturele integratie en de idee dat migranten zich niet alleen moeten houden aan de regels in Nederland en aan een ideaaltypisch idee van de kernwaarden, maar deze ook nog eens moeten onderschrijven. We willen migranten en hun nakomelingen dus meer regels opleggen dan aan autochtone inwoners. Het gaat inderdaad ook om de nakomelingen. Het zijn niet ouders die bepalen of hun kind allochtoon is; dat is de overheid en wanneer een vader zijn pasgeboren kind aangeeft bij de burgerlijke stand wordt deze (als het voldoet aan de definitie) geregistreerd als allochtoon; of vader en moeder dat nu willen of niet.

Ook in de jaren negentig hebben alle politieke partijen de vrees uitgesproken dat meer culturele diversiteit leidt tot problemen voor sociale cohesie. Paul Scheffer’s essay in 2000 ‘Het multiculturele drama’ is een product van zijn tijd: een waarschuwing tegen teveel diversiteit in een land die zou leiden tot een teloorgang van de autochtone identiteit en cultuur. Het is helemaal niet zo’n grote stap van Paul Scheffer en de Pvda naar Geert Wilders en de PVV die een teveel aan islam en een teveel aan Marokkanen zien als bedreiging. Wilders is niet het product van het falen van het multiculturalisme en integratiebeleid en het is ook niet alleen zo dat andere partijen zijn ideeën zouden overnemen alleen om hem de wind uit de zeilen te halen.

Wilders is de logische consequentie, symptoom en aanjager van de culturalisering van integratiepolitiek in de jaren negentig en de vrees voor een teveel aan culturele diversiteit. Het was in de jaren negentig al duidelijk dat islam daarbij de grote boosdoener zou worden. Het enige wat Wilders heeft gedaan is deze lijn tot in haar uiterste consequenties doortrekken: ‘minder Marokkanen’ en ‘minder islam’ op basis van dezelfde cultuurlogica die in de jaren negentig is geïntroduceerd door wetenschappers van de WRR en door de reguliere politieke partijen. Het is ook niet zo dat Wilders uitspraak ‘minder Marokkanen’ een grens overschrijdt omdat het nu opeens racistisch wordt en eerst niet; zijn consistentie maakt duidelijk dat deze hele lijn van denken racistisch is.

Interne grenzen

Met het integratiebeleid en beleids- en debatcategorieën als autochtoon – allochtoon, Marokkaans – Nederlander, moslim – Nederlander doet de overheid en doen de reguliere politieke partijen aan een vorm van interne kolonisatie. Het zal ongetwijfeld geen toeval zijn dat de nadruk op homogeniteit in de jaren negentig opkwam tegen de achtergrond van een generatiewisseling bij allochtonen: nieuwe, jonge en zelfbewuste moslims, Marokkanen en Surinamers stonden op die niet langer tevreden waren met de status van gastarbeider, migrant en buitenlander maar erkenning wilden als Nederlander. De toenemende nadruk onder jonge moslims in die tijd op hun identiteit als moslims was mede bedoeld destijds om de tegenstelling tussen Marokkaans – Nederlands of Turks – Nederlands te overstijgen; religie kan immers altijd en overal. De onrust over toenemende diversiteit is dan ook niet (alleen) veroorzaakt door een toenemende diversiteit, maar door het idee dat degenen die hier zijn maar hier niet thuishoren erkenning en gelijkwaardigheid eisen.

In plaats van erkenning en gelijkwaardigheid hebben we binnen Nederland een soort van binnengrenzen getrokken. We leven met elkaar, bij elkaar en er is zeker contact en uitwisseling, maar tegelijkertijd hebben we mensen opgesloten in bepaalde hierarchische categorieën: autochtoon boven allochtoon, wit boven zwart, Nederlander boven moslim, ‘echte’ Nederlander vs migrant. De laatste bedreigt telkens de eerste (islamisering!) en de laatste is telkens doelwit van beleid waarbij er vage en tegelijkertijd onrealistische eisen worden opgelegd die niet gelden voor de eersten. En dat kan allemaal omdat we racisme zover weg geredeneerd hebben dat het onzichtbaar lijkt. En dat is een belangrijk punt, want het heeft diverse gevolgen zoals:

1. Wij zijn niet racistisch. Het is racisme was er misschien voor de Tweede Wereldoorlog, maar daarna is alles veranderd. Dat is de mythe die we zo heerlijk kunnen koesteren.
2. Aangezien wij niet racistisch zijn, letten we dus niet op kleur. Degenen die dat wel doen dat zijn de echte racisten; dat geldt dus ook voor de minderheden die erop wijzen dat ze gediscrimineerd worden vanwege afkomst en kleur e.d. Ergo, het zijn dus de minderheden die intolerant en racistisch zijn (zie Zwarte Piet discussie) en niet ‘wij’.
3. Het zorgt ervoor dat we minderheden makkelijk kunnen koppelen aan problemen; dat is realisme en dat heet benoemen. Als die minderheden kritiek op deze koppeling hebben, zie 2.
4. Het zorgt voor een de-politisering van de relatie tussen minderheden en meerderheid. Hun sociaal-economische problemen zijn immers niet verbonden met racisme, maar met cultuur.
5. Het legt minderheden die hun claims verwoorden in termen van anti-racisme het zwijgen op. We zijn immers niet racistisch en en uitgemaakt worden voor racisme is een zware beschuldiging (want holocaust en zo, niet onze koloniale politiek natuurlijk) en dus praten we niet meer met je.
6. Het zorgt ervoor dat we bepaalde vormen van racisme (zoals uitspraken en discriminatie door werkgevers) zien als incidenten en iets wat meestal ‘tokkies’ doen maar niet ontwikkelde mensen.
7. Het zorgt ervoor dat we racisme kunnen gebruiken als winstpakker want we bedoelen het immers niet zo want we zijn geen racisten, niet waar? Vandaar dat The Post Online zonder enige scrupules een stuk plaatst waarin de islam als ernstigste ziekte wordt weggezet en dat Geenstijl meestal goed scoort met anti-semitische, racistische en islamofobische stukken.
8. Het zorgt ervoor dat we geen hoge prioriteit geven aan de bestrijding van discriminatie. Waar we vrouwen in de bijstand bespioneren om een paar tientjes terug te halen, worden discriminerende werkgevers heel omzichtig aangepakt.
9. In plaats van erkenning en gelijkwaardigheid te geven aan migranten, hebben we nu autochtonen die opkomen voor de eigen identiteit en cultuur en zich slachtoffer voelen van oprukkende culturen en zogenaamd ‘omgekeerd racisme’.
10. De staat is een product en een vertegenwoordiging van de autochtone groep, maar presenteert zichzelf als neutraal en de legitieme probleemoplosser van migranten.

En het allerbelangrijkste: we hebben een racistisch beleid ten opzichte van minderheden dat we niet langer (h)erkennen als racistisch. Waar het oude racisme nog een verwijzing naar biologische kenmerken had om verschil te zien als aangeboren en onveranderlijk is dat nu niet meer nodig: het wijzen op stereotype culturele verschillen is voldoende. Maar racisme is het; alleen in een moderne vorm. Wilders is geen afwijking daarvan; het is de volkomen logische consequentie.

Nederland is jarig. 200 jaar! Vrij en verbonden door gelijke rechten en plichten. Laten we dat samen vieren.

Gefeliciteerd!

0 comments.

Wilders & 'Fewer Moroccans' – Exposing and Challenging Racism in the Netherlands

Posted on March 26th, 2014 by martijn.
Categories: Activism, Multiculti Issues.

The leader of the racist Freedom Party Geert Wilders received a lot of criticism after a comment he made on the campaign trail at a market in The Hague on Wednesday.Geert Wilders was on a market in Loosduinen with the local frontrunner for the Freedom Party, Leon de Jong, campaigning for municipal council elections which are set for the 19th of March. During the visit Wilders stated on camera:

Most important are the people here on the market, the Hagenaars, Hagenezen and Scheveningers. We are doing it for those people. They are voting for a safer and more social city with fewer problems and, if possible also fewer Moroccans.

Although not surprising, the comment makes it clear that Wilders has now expanded his rhetoric of exclusion from not only Islam and its manifestations to an entire ethnic category: Dutch-Moroccans people.

On the night of the local elections Wilders asked his audience whether they wanted ‘more or fewer Moroccans’:

Wilders’ comments sparked outrage online. A Facebook group called “I’m filing a complaint against Wilders” was created, and it’s received numerous comments and over 97,000 likes so far. On Twitter, Dutch-Moroccans began an online selfie campaign with the hashtag #BornHere where young men and women posed with their passports to emphasize their ties to Netherlands. Dutch-Moroccans, local media and religious groups have also filed discrimination complaints against Wilders.

The controversy was covered by Al Jazeera’s The Stream with

• Joost Niemoller Journalist and blogger
• Mariam El-Maslouhi Dutch-Moroccan Foundation
• Femke Kaulingfreks Researcher
• Tofik Dibi Former Member of Parliament, The Netherlands

2 comments.

Wilders & ‘Fewer Moroccans’ – Exposing and Challenging Racism in the Netherlands

Posted on March 26th, 2014 by martijn.
Categories: Activism, Multiculti Issues.

The leader of the racist Freedom Party Geert Wilders received a lot of criticism after a comment he made on the campaign trail at a market in The Hague on Wednesday.Geert Wilders was on a market in Loosduinen with the local frontrunner for the Freedom Party, Leon de Jong, campaigning for municipal council elections which are set for the 19th of March. During the visit Wilders stated on camera:

Most important are the people here on the market, the Hagenaars, Hagenezen and Scheveningers. We are doing it for those people. They are voting for a safer and more social city with fewer problems and, if possible also fewer Moroccans.

Although not surprising, the comment makes it clear that Wilders has now expanded his rhetoric of exclusion from not only Islam and its manifestations to an entire ethnic category: Dutch-Moroccans people.

On the night of the local elections Wilders asked his audience whether they wanted ‘more or fewer Moroccans’:

Wilders’ comments sparked outrage online. A Facebook group called “I’m filing a complaint against Wilders” was created, and it’s received numerous comments and over 97,000 likes so far. On Twitter, Dutch-Moroccans began an online selfie campaign with the hashtag #BornHere where young men and women posed with their passports to emphasize their ties to Netherlands. Dutch-Moroccans, local media and religious groups have also filed discrimination complaints against Wilders.

The controversy was covered by Al Jazeera’s The Stream with

• Joost Niemoller Journalist and blogger
• Mariam El-Maslouhi Dutch-Moroccan Foundation
• Femke Kaulingfreks Researcher
• Tofik Dibi Former Member of Parliament, The Netherlands

2 comments.

Terrorists or Freedom Fighters

Posted on March 18th, 2014 by martijn.
Categories: International Terrorism, Religious and Political Radicalization.

On Al Jazeera’s ‘Head to Head’ Mehdi Hasan challenges Martin McGuinness, exploring the definition of terrorism and when to negotiate with the enemy.

During the conflict in Northern Ireland, the Irish Republican Army (IRA) was branded a terrorist organisation by the British government. The Republican fighters, however, saw themselves as a legitimate army fighting against the British occupation. It was a classic case of ‘one man’s terrorist is another man’s freedom fighter’.

In this episode of Head to Head , Mehdi Hasan challenges Martin McGuinness, the elected deputy first minister of Northern Ireland and a former commander of the IRA, on his violent past; on why he sees himself as a man of peace; and on whether the Northern Irish Peace Process has lessons for other conflicts around the world.

McGuinness also argues for the importance of negotiations and talking to the enemy as the most effective way of ending conflict.

So, is violence ever justified? And when is it time to speak to the enemy?

Joining our discussion are: Professor Louise Richardson, a global terrorism expert and vice chancellor of St. Andrews University; Dr. Azzam Tamimi, the author of Hamas: A History from Within , and Charlie Wolf, an American political commentator.

It’s an interesting debate I think (H/T: AD). More in-depth is the next Aslan Media interview with Remy Brulin a Research Fellow at the Journalism Institute at New York University and terrorism historian. They dive into the etymology and roots of “terrorism”, how our current War on Terrorism was born in Latin America, how Henry Kissinger covertly supported human rights abuses in Latin America and Reagan overtly supported them.

1 comment.

Modern Seculiere Godslastering: Wilders is Hitler

Posted on March 16th, 2014 by martijn.
Categories: islamophobia, Multiculti Issues.

Wilders wil Marokkaanse Nederlanders het land uit, nee niet alleen criminelen en dergelijke. Maar iedereen. Punt.

Fouad Sidali kwam met een tweet waarin hij een vergelijking trok met Hitler en de jodenvervolging. Later stelde Wilders dat hij iedereen wil aanklagen die een vergelijking maakt tussen hem en Hitler. En hopla een uur later waren de eerste kunstwerken (nieuw en oud) alweer te bewonderen evenals de tweets en artikelen. Een kort overzicht.
Afbeeldingen

This slideshow requires JavaScript.

LuckyTV

Tweets

het is natuurlijk voor hitler ook niet leuk altijd maar met wilders vergeleken te worden

— freek de jonge (@freekjonge) 16 maart 2014

Geert Wilders is de nieuwe Adolf Hitler. De PVV is de nieuwe NSB. Go ahead, sue me.

— Jochem (@JochemDeVr) 16 maart 2014

Kom op voor ‘het recht om te beledigen”. Retweet dit en maak #wildersishitler trending. Anders winnen de terroristen pic.twitter.com/NaDrP7ENoo

— Zihni Özdil (@ZihniOzdil) 16 maart 2014

In Tekst
De Speld: Tien Verschillen Tussen Wilders en Hitler

Voor de balans

…de uitspraken van Wilders zelf:
– We willen genoeg. De grenzen dicht, geen islamieten meer in Nederland, veel moslims Nederland uit, denaturalisatie van islamitische criminelen.

– ‘Een gematigde islam bestaat niet. Het bestaat niet, omdat er geen onderscheid is tussen Goede islam en Slechte islam. Er is islam, en daar houdt het mee op. En islam is de Koran, en niets dan de Koran. En de Koran is het Mein Kampf van een religie die beoogt anderen te elimineren, die die anderen – niet-moslims – ongelovige honden noemt, inferieure wezens. Lees de Koran, dat Mein Kampf, nog eens. In welke versie dan ook, je zult zien dat al het kwade dat de zoons van Allah tegen ons en henzelf begaan, uit dat boek afkomstig is’.

– De kern van het probleem is de fascistische islam, de zieke ideologie van Allah en Mohammed zoals neergelegd in de islamitische Mein Kampf: de Koran. De teksten uit de Koran laten weinig aan de verbeelding over.

-Ik heb genoeg van de islam in Nederland: geen moslimimmigrant er meer bij. Ik heb genoeg van de aanbidding van Allah en Mohammed in Nederland: geen moskee er meer bij. Ik heb genoeg van de Koran in Nederland: verbied dat fascistische boek. Genoeg is genoeg.

-Zo lang niet duidelijk is dat de Nederlandse moslimgemeenschap de orde en spelregels van de Nederlandse rechtsstaat van harte accepteert, ontbreekt het fundament van vertrouwen dat noodzakelijk is om grondwettelijke rechten en vrijheden in dezelfde mate toe te kennen als aan andere groepen in Nederland die deze orde en spelregels hebben gevormd en dragen.

– De islam verdient geen respect, maar moet fel worden bestreden als intolerante en fascistische ideologie.

– [als er rellen komen] ‘dan hoeft daarvan niet bij voorbaat een negatieve werking uit te gaan.

– voer onmiddellijk een totale immigratiestop in voor mensen uit moslimlanden;

– start een campagne om vrijwillige remigratie van moslims te bevorderen. Niet voor niets hebben wij een Remigratiewet: wat erin is gekomen, kan er ook weer uit;

– haal al die moslimomroepen meteen uit de lucht.

– Let me tell you, ladies and gentlemen, all cultures are not equal. That Islam should be compared with other totalitarian ideologies like communism or fascism… Not one person from the Muslim countries should be allowed to immigrate to our societies any more…. We expel them – we tell them, “There is the door, you have to leave our societies.”

– Migrants exist, and their hypothetical absence within the Dutch reality may be my Utopia, but is not realistic.

– [Islam] is not to be compared with Christianity. It is a violent ideology like communism and fascism and we should deal with it that way. If we don’t, at the end of the day, Islam will eat us.

– Het is tijd voor de aanpak van de grootste ziekte die ons land de afgelopen eeuw heeft gekend, de islam.

– Als wij nu niet optreden tegen de vergaande islamisering van Nederland, herleven de jaren dertig van de vorige eeuw. Alleen was het toen Hitler en nu Mohammed.

blasfemie!
Je kunt stellen, ja maar Wilders bedoelt natuurlijk niet de goed geïntegreerde Marokkaanse Nederlanders, moslims, migranten enzovoorts. Maar waarom niet hem op zijn woord geloven? Dan zien we dat hij niet direct oproept tot geweld, geweld ook niet noodzakelijkerwijze als alleen negatief ziet en als we inderdaad met islam moeten omgaan zoals we met communisme en fascisme zijn omgaan dan variëren de mogelijkheden van Koude Oorlog tot open oorlog. Hij wil moslims hun geloofsbeleving, vrijheid van godsdienst en andere burgerrechten ontnemen, moslims uitzetten en Marokkaanse Nederlanders ook weg hebben.

Dat maakt Wilders overigens niet persé tot een groot gevaar voor de democratie; wat hem echt levensgevaarlijk maakt is dat andere partijen er geen probleem in zien om met de PVV samen te werken want dat brengt Wilders dichtbij het centrum van de macht.

Ik ben niet zo voor het politieke gebruik van de vergelijking tussen Wilders en Hitler of Wilders en fascisme (inhoudelijk kan het best interessant zijn), want eigenlijk geldt hetzelfde voor wat Wilders doet met islam en nazisme en of islam en fascisme; als we daar inderdaad dienovereenkomstig mee moeten omgaan dan betekent dat dus onder andere het gebruik van geweld. Want ja we hebben Hitler er niet onder gekregen door thee met hem te drinken, toch?

Aan de andere kant hoeven we ook niet erg onder de indruk te zijn van de ‘Godwin’ roepers die iedere vergelijking met Hitler ongepast vinden en jammeren dat degene die die vergelijking maakt het debat onmogelijk maakt. Het ‘Godwin’ roepen is de moderne seculiere variant van ‘godslastering’ roepen; een poging om niet in te hoeven gaan om de inhoud van de vergelijking en de aanleiding van de vergelijking. Niet degenen die de vergelijking maken sluiten het debat, maar degenen die Godwin roepen. Dat het nu over de uitlatingen van Sidali gaat, is niet Sidali te verwijten, maar degenen die door middel van ‘Godwin’ te roepen de aandacht afleiden van het daadwerkelijke issue: het gevaar dat Wilders vormt voor de Nederlandse democratie en rechtstaat.

Opvallend is dat veel van de ‘Godwin’ roepers dezelfde mensen zijn die stellen dat het benoemen van racisme en islamofobie vaak gebruikt wordt om kritiek onmogelijk te maken. En dat kan zeker zo werken en daar zijn ook genoeg voorbeelden van hoewel dat niets afdoet aan het voorkomen van racisme en islamofobie op zich. Dat ‘Godwin’ roepers vaak racisme en islamofobie als term proberen onderuit te halen (of zelfs islamofobie rechtvaardigen) laat vooral zien hoe men probeert moslims, migranten, Marokkaanse Nederlanders, allochtonen alle instrumenten te ontnemen om uitsluiting op basis van verbeeldingen van afkomst, ras of geloof aan de kaak te stellen. Misschien vandaar ook het gebruik van de Hitler als hyperbool.

Nog een toefje:
Voor Sjaak Bral de gitaar ter hand nam, richtte hij zijn pijlen op De Jong. Hij refereerde aan een opmerking eerder deze week van PvdA-bestuurslid Fouad Sidali, die PVV-leider Geert Wilders met Hitler vergeleek. Bral zei dat hij die vergelijking mank vond gaan. ‘Hitler is zo veel verder gekomen,’ sprak hij. ‘Hoewel, Wilders heeft laatst gezegd dat hij fan is van de smurfen. Die hebben ook één volk, een leider, één kleur. Misschien zit er toch wat in.’ Na die opmerking stond De Jong (PVV) op om na een korte discussie met Bral de zaal te verlaten. Zijn aanhang deed hetzelfde.

1 comment.

Homs: Living, Resilience and Overcoming the Darkness of the Siege

Posted on March 14th, 2014 by martijn.
Categories: Society & Politics in the Middle East.

Homs was one of the centres of the Syrian revolution, now it is a devastated besieged city. In February 2014 the UN brokered a temporary truce and more than 1,000 civilians left; nevertheless but many are still trapped. The BBC has obtained a video recorded by people still living in Homs. The Syrian activist group Masarat send it to them.

You will see people trying to ‘overcome the darkness of the siege’; a brave mother, a Dutch jesuit father Francis (Frans van der Lugt) and others making the best of rather primitive circumstances. What caught me in the video is the creativity, love for life and memories, and spirit of invention in the context of war, destruction, and abandonment.

0 comments.

Women & Violence – The Case of Dutch Muslim Women in Syria Part 1

Posted on March 13th, 2014 by martijn.
Categories: Gender, Kinship & Marriage Issues, Notes from the Field, Religious and Political Radicalization, Society & Politics in the Middle East.

Women and political violence

For some reason the participation of women in political violence and war triggers our imagination. This is also the case with Muslim women going to Syria, some who go there to fight, some to become active in humanitarian aid and others who join their husbands and take care of their household. Often the depiction of these women is quite one-dimensional. They are often constructed as trapped by cultural or religious circumstances tied to gender or they are constructed as “romantic dupes” who have been manipulated into violent acts by a male lover or male relative or into lending sexual services to men. Of course, this is not just fantasy, it does exist and there are, for example, more than enough examples of women who are used for sexual favours and raping women is a weapon of war. Furthermore the promise of sex can be an important motivation for male soldiers and there are for example horrific accounts of American soldiers raping French women during the ‘liberation’ of France.

The National Coordinator for Counter-Terrorism and Security estimates the number of Dutch women in Syria to be approximately 20. Not a lot and Dutch women going abroad for participating in armed struggle is also not new given the account of Tanja Nijmeijer who joined the Colombian FARC. Nevertheless, still a significant phenomenon at least for the stir it causes in society in general and among Muslims in particular.

Sex-jihad, jihad brides and what have you…

Last week in the Netherlands we had several accounts on ‘jihad brides’ and Moroccan-Dutch women being groomed by men to go to Syria to engage in temporary marriages so men can have sex with them. The anti-Islam and anti-Muslim/migrant Freedom Party is going to ask questions in parliament about it. In many of the discussions practices that usually are associated with Shia Muslims, in particular the zawaj mut‘a (pleasure marriage) or zawaj mu’aqqat (temporary marriage) are uncritically connected with these (Sunni) women and also related to grooming and prostitution.

It is very difficult to confirm or deny such accounts, the women themselves often do not speak to the regular media. Furthermore it is also difficult to ascertain the extent to which these stories are influenced by war propaganda. The stories about the so-called ‘jihad al-nikah’ or ‘sex(ual) jihad’ during the Syrian war seem to have originated in Tunisia and the Tunisian Minister of the Interior has stated it is a significant issue. According to the Minister, Lotfi Ben Jeddou, Tunisian women were traveling to Syria to wage “sex jihad” and having sex with “20, 30, [or] 100” militants, before returning pregnant to Tunisia. The other source of the jihad al-nikah narrative is said to be Muhammad al-Arifi, a Saudi salafi cleric. Al-Arifi has denied making the statements and stated that ‘no sane person‘ would such a fatwa. This has not prevented stories from Tunisia about young women being ‘brainwashed‘ and lured into ‘sex-jihad’. Later a Tunisian official stated there were only a few women going to Syria for these reasons. The Al Arabiya network revealed several cases of Syrian women who were abducted and raped by jihadis. It appears however that in reality they were kidnapped by Assad’s security services. Christoph Reuter, a reporter of Der Spiegel, stated that the ‘sex jihad’ is part of Assad’s propaganda war and that two human rights organizations haven’t been able to confirm the stories.:

Assad Regime Wages PR Campaign to Discredit Rebels – SPIEGEL ONLINE

One prime example is the legend of orgies with terrorists: The 16-year-old presented on state TV comes from a prominent oppositional family in Daraa. When the regime failed to capture her father, she was abducted by security forces on her way home from school in November 2012. During the same TV program, a second woman confessed that she had submitted to group sex with the fanatical Al-Nusra Front. According to her family, though, she was arrested at the University of Damascus while protesting against Assad. Both young women are still missing. Their families say that they were forced to make the televised statements — and that the allegation of sex jihad is a lie.

An alleged Tunisian sex jihadist also dismissed the stories when she was contacted by Arab media: “All lies!”, she said. She admitted that she had been to Syria, but as a nurse. She says she is married and has since fled to Jordan.

Two human rights organizations have been trying to substantiate the sex jihad stories, but have so far come up empty-handed.

Several other stories about sex jihad have been debunked as well although the Tunisian security services appears to have several girls from the Chaambi Mountains who were allegedly involved in a the so-called sex jihad. Amna Guellali, working for Human Rights Watch in Tunisia, spoke to the mother of an 18-year-old woman. She told Guellali that a woman close to the Tunisian militant group Ansar al-Sharia got her daughter tangled up in a network of girls in the area. Guellali also states however: “Everything I’ve heard were very broad allegations that didn’t really have all the features of a serious reporting about the case, […]All I have is very sparse, very little information, and I think that’s true for a lot of people working in the human rights community, in addition to reporters.”

Nevertheless whether the stories are true or not, some parents and other Muslims do voice their concerns over these women through a narrative that weaves together elements such as brainwashing, grooming and sexual violence. Last night at a talkshow Houda el Hamdaoui (candidate for the local Party of Unity for the upcoming elections and working in a grassroots organisation Mother/Daughter that supports parents of foreign fighters) expressed her concerns while also voicing her objections against the term ‘jihad bride’. She stated that parents should monitor the behaviour of their daughters and if necessary go to the police if they suspect their sons and/or daughters want to go to Syria.

There have also been reports, in the last couple of days, trying to debunk the stories about sex-jihad en jihadbrides and criticizing the sensationalist and alarmist tone of many of the reports.

Women ‘moving’ to Syria

Above is a video of women who calls herself ‘Maryam’. She is a convert from the UK apparently and has committed herself to ‘jihad’:

How British women are joining the jihad in Syria – Channel 4 News

She’s a tall young woman, dressed in a hijab, complete with face veil, firing a gun. She speaks with a London accent, and calls herself “Maryam”.

It’s not her real name, but her commitment to the jihad is real enough: “These are our brothers and sisters and they need our help.”

Maryam shoots a Kalashnikov for the camera, and then fires off a revolver. She’d like to fight, to become what she calls a martyr. But she’s not a frontline fighter. She’s a fighter’s wife, with weapons for her own protection.

(via T-V, thanks!)

The Channel4 documentary is an interesting one but does appear to suffer from a particular bias. In stories about female fighters the question often is why do such (pretty, search for it and note how many times they are categorized as pretty) engage in violent acts or, in this case join the European male foreign fighters in Syria? It appears as if people think that women engaging in violence are transgressing the dominant definitions of feminity and appropriate behaviour. The narrative of women being lured into sex jihad fits into that; it’s the men’s brainwashing that is responsible for luring women into ‘deviant’ acts. In the case of women we tend to overlook the reasons men give for fighting: ‘doing something’, ‘fighting for justice and against oppression, ‘fighting in the cause of God’ and assume women have other reasons. And maybe they have other reasons too, but Maryam’s story is quite familiar when we compare it to the narratives of men:

I couldn’t find anyone in the UK who was willing to sacrifice their life in this world for the life in the hereafter… I prayed, and Allah ruled that I came here to marry Abu Bakr.[…] “You need to wake up and stop being scared of death… we know that there’s heaven and hell. At the end of the day, Allah’s going to question you. Instead of sitting down and focusing on your families or your study, you just need to wake up because the time is ticking.

There is also another narrative that I haven’t seen thus far in the case of Muslim women going to Syria but that certainly exists in other cases. This one constructs female militants and fighters as “liberated” feminists who engage in violent acts as autonomous actors. The advantage of this perspective as that women’s agency is being brought into the narrative but in fact it is equally reductionist as the former. Committing acts of violence here becomes the ultimate equalizer oyer and these women may even more dangerous than man (‘kill the women first’ trope is such an example). It is as if these women by becoming fighters are expressing their full feminity, their full commitment as a Muslim and demonstrating gender equality. Such a view however (although maybe important to the women themselves) still gains its currency from the stereotype that a woman does not commit violent acts.

The Channel4 documentary albeit not completely independent from the stereotypes, does provide us with a clear view of women not being passive victims of bad men and not being the feminist warriors others want them to be. Economics, household issues, children’s issues and the realities of life at home and in Syria shape and inform their participation in the war in Syria. Coercion and social pressures may play a role here but the women’s political and religious agency do as well.

0 comments.

Women & Violence – The Case of Dutch Muslim Women in Syria Part 1

Posted on March 13th, 2014 by martijn.
Categories: Gender, Kinship & Marriage Issues, Notes from the Field, Religious and Political Radicalization, Society & Politics in the Middle East.

Women and political violence

For some reason the participation of women in political violence and war triggers our imagination. This is also the case with Muslim women going to Syria, some who go there to fight, some to become active in humanitarian aid and others who join their husbands and take care of their household. Often the depiction of these women is quite one-dimensional. They are often constructed as trapped by cultural or religious circumstances tied to gender or they are constructed as “romantic dupes” who have been manipulated into violent acts by a male lover or male relative or into lending sexual services to men. Of course, this is not just fantasy, it does exist and there are, for example, more than enough examples of women who are used for sexual favours and raping women is a weapon of war. Furthermore the promise of sex can be an important motivation for male soldiers and there are for example horrific accounts of American soldiers raping French women during the ‘liberation’ of France.

The National Coordinator for Counter-Terrorism and Security estimates the number of Dutch women in Syria to be approximately 20. Not a lot and Dutch women going abroad for participating in armed struggle is also not new given the account of Tanja Nijmeijer who joined the Colombian FARC. Nevertheless, still a significant phenomenon at least for the stir it causes in society in general and among Muslims in particular.

Sex-jihad, jihad brides and what have you…

Last week in the Netherlands we had several accounts on ‘jihad brides’ and Moroccan-Dutch women being groomed by men to go to Syria to engage in temporary marriages so men can have sex with them. The anti-Islam and anti-Muslim/migrant Freedom Party is going to ask questions in parliament about it. In many of the discussions practices that usually are associated with Shia Muslims, in particular the zawaj mut‘a (pleasure marriage) or zawaj mu’aqqat (temporary marriage) are uncritically connected with these (Sunni) women and also related to grooming and prostitution.

It is very difficult to confirm or deny such accounts, the women themselves often do not speak to the regular media. Furthermore it is also difficult to ascertain the extent to which these stories are influenced by war propaganda. The stories about the so-called ‘jihad al-nikah’ or ‘sex(ual) jihad’ during the Syrian war seem to have originated in Tunisia and the Tunisian Minister of the Interior has stated it is a significant issue. According to the Minister, Lotfi Ben Jeddou, Tunisian women were traveling to Syria to wage “sex jihad” and having sex with “20, 30, [or] 100” militants, before returning pregnant to Tunisia. The other source of the jihad al-nikah narrative is said to be Muhammad al-Arifi, a Saudi salafi cleric. Al-Arifi has denied making the statements and stated that ‘no sane person‘ would such a fatwa. This has not prevented stories from Tunisia about young women being ‘brainwashed‘ and lured into ‘sex-jihad’. Later a Tunisian official stated there were only a few women going to Syria for these reasons. The Al Arabiya network revealed several cases of Syrian women who were abducted and raped by jihadis. It appears however that in reality they were kidnapped by Assad’s security services. Christoph Reuter, a reporter of Der Spiegel, stated that the ‘sex jihad’ is part of Assad’s propaganda war and that two human rights organizations haven’t been able to confirm the stories.:

Assad Regime Wages PR Campaign to Discredit Rebels – SPIEGEL ONLINE

One prime example is the legend of orgies with terrorists: The 16-year-old presented on state TV comes from a prominent oppositional family in Daraa. When the regime failed to capture her father, she was abducted by security forces on her way home from school in November 2012. During the same TV program, a second woman confessed that she had submitted to group sex with the fanatical Al-Nusra Front. According to her family, though, she was arrested at the University of Damascus while protesting against Assad. Both young women are still missing. Their families say that they were forced to make the televised statements — and that the allegation of sex jihad is a lie.

An alleged Tunisian sex jihadist also dismissed the stories when she was contacted by Arab media: “All lies!”, she said. She admitted that she had been to Syria, but as a nurse. She says she is married and has since fled to Jordan.

Two human rights organizations have been trying to substantiate the sex jihad stories, but have so far come up empty-handed.

Several other stories about sex jihad have been debunked as well although the Tunisian security services appears to have several girls from the Chaambi Mountains who were allegedly involved in a the so-called sex jihad. Amna Guellali, working for Human Rights Watch in Tunisia, spoke to the mother of an 18-year-old woman. She told Guellali that a woman close to the Tunisian militant group Ansar al-Sharia got her daughter tangled up in a network of girls in the area. Guellali also states however: “Everything I’ve heard were very broad allegations that didn’t really have all the features of a serious reporting about the case, […]All I have is very sparse, very little information, and I think that’s true for a lot of people working in the human rights community, in addition to reporters.”

Nevertheless whether the stories are true or not, some parents and other Muslims do voice their concerns over these women through a narrative that weaves together elements such as brainwashing, grooming and sexual violence. Last night at a talkshow Houda el Hamdaoui (candidate for the local Party of Unity for the upcoming elections and working in a grassroots organisation Mother/Daughter that supports parents of foreign fighters) expressed her concerns while also voicing her objections against the term ‘jihad bride’. She stated that parents should monitor the behaviour of their daughters and if necessary go to the police if they suspect their sons and/or daughters want to go to Syria.

There have also been reports, in the last couple of days, trying to debunk the stories about sex-jihad en jihadbrides and criticizing the sensationalist and alarmist tone of many of the reports.

Women ‘moving’ to Syria

Above is a video of women who calls herself ‘Maryam’. She is a convert from the UK apparently and has committed herself to ‘jihad’:

How British women are joining the jihad in Syria – Channel 4 News

She’s a tall young woman, dressed in a hijab, complete with face veil, firing a gun. She speaks with a London accent, and calls herself “Maryam”.

It’s not her real name, but her commitment to the jihad is real enough: “These are our brothers and sisters and they need our help.”

Maryam shoots a Kalashnikov for the camera, and then fires off a revolver. She’d like to fight, to become what she calls a martyr. But she’s not a frontline fighter. She’s a fighter’s wife, with weapons for her own protection.

(via T-V, thanks!)

The Channel4 documentary is an interesting one but does appear to suffer from a particular bias. In stories about female fighters the question often is why do such (pretty, search for it and note how many times they are categorized as pretty) engage in violent acts or, in this case join the European male foreign fighters in Syria? It appears as if people think that women engaging in violence are transgressing the dominant definitions of feminity and appropriate behaviour. The narrative of women being lured into sex jihad fits into that; it’s the men’s brainwashing that is responsible for luring women into ‘deviant’ acts. In the case of women we tend to overlook the reasons men give for fighting: ‘doing something’, ‘fighting for justice and against oppression, ‘fighting in the cause of God’ and assume women have other reasons. And maybe they have other reasons too, but Maryam’s story is quite familiar when we compare it to the narratives of men:

I couldn’t find anyone in the UK who was willing to sacrifice their life in this world for the life in the hereafter… I prayed, and Allah ruled that I came here to marry Abu Bakr.[…] “You need to wake up and stop being scared of death… we know that there’s heaven and hell. At the end of the day, Allah’s going to question you. Instead of sitting down and focusing on your families or your study, you just need to wake up because the time is ticking.

There is also another narrative that I haven’t seen thus far in the case of Muslim women going to Syria but that certainly exists in other cases. This one constructs female militants and fighters as “liberated” feminists who engage in violent acts as autonomous actors. The advantage of this perspective as that women’s agency is being brought into the narrative but in fact it is equally reductionist as the former. Committing acts of violence here becomes the ultimate equalizer oyer and these women may even more dangerous than man (‘kill the women first’ trope is such an example). It is as if these women by becoming fighters are expressing their full feminity, their full commitment as a Muslim and demonstrating gender equality. Such a view however (although maybe important to the women themselves) still gains its currency from the stereotype that a woman does not commit violent acts.

The Channel4 documentary albeit not completely independent from the stereotypes, does provide us with a clear view of women not being passive victims of bad men and not being the feminist warriors others want them to be. Economics, household issues, children’s issues and the realities of life at home and in Syria shape and inform their participation in the war in Syria. Coercion and social pressures may play a role here but the women’s political and religious agency do as well.

0 comments.

Moroccan Dutch kickboxing champion Rachida Bouhout – 'I hope I win, inshallah'

Posted on March 8th, 2014 by martijn.
Categories: Gender, Kinship & Marriage Issues, Multiculti Issues.

Here you see a video made by Raja Felgata and Margo de Haas about Moroccan-Dutch kickboxing champion Rachida Bouhout:

For more information about the meaning of kickboxing, read a really great post by my colleague Jasmijn Rana on the blog of Cultural Anthropology: Sports: Provocation – Feminizing Fighting Sports? She participated in Thai-/kickboxing sessions with young Moroccan-Dutch girls:

The phenomenon of “Ladies-Only” training contests the masculine practice of Thai-/kickboxing by challenging the aggressive, competitive and painful nature of the sport. Participation of girls and women in this sport is often initiated as a form of ‘empowerment,’ both by local governments and the gyms, and incited by national policies. The wider public tends to view kickboxing negatively as an overly aggressive sport. Yet in the case of women, kickboxing is perceived as emancipatory enskillment and as a form of self-defense. My research on female kickboxing practices in the Netherlands demonstrates how ideas of masculinity and femininity are contested and reproduced in sports.

Rana, Jasmijn. “Sports: Provocation.” Fieldsights – Field Notes, Cultural Anthropology Online, February 10, 2014, http://www.culanth.org/fieldsights/489-sports-provocation

0 comments.

Moroccan Dutch kickboxing champion Rachida Bouhout – ‘I hope I win, inshallah’

Posted on March 8th, 2014 by martijn.
Categories: Gender, Kinship & Marriage Issues, Multiculti Issues.

Here you see a video made by Raja Felgata and Margo de Haas about Moroccan-Dutch kickboxing champion Rachida Bouhout:

For more information about the meaning of kickboxing, read a really great post by my colleague Jasmijn Rana on the blog of Cultural Anthropology: Sports: Provocation – Feminizing Fighting Sports? She participated in Thai-/kickboxing sessions with young Moroccan-Dutch girls:

The phenomenon of “Ladies-Only” training contests the masculine practice of Thai-/kickboxing by challenging the aggressive, competitive and painful nature of the sport. Participation of girls and women in this sport is often initiated as a form of ‘empowerment,’ both by local governments and the gyms, and incited by national policies. The wider public tends to view kickboxing negatively as an overly aggressive sport. Yet in the case of women, kickboxing is perceived as emancipatory enskillment and as a form of self-defense. My research on female kickboxing practices in the Netherlands demonstrates how ideas of masculinity and femininity are contested and reproduced in sports.

Rana, Jasmijn. “Sports: Provocation.” Fieldsights – Field Notes, Cultural Anthropology Online, February 10, 2014, http://www.culanth.org/fieldsights/489-sports-provocation

0 comments.

Wat gebeurt hier? – Vier voorbeelden van de tragiek van grassrootsorganisaties

Posted on March 1st, 2014 by martijn.
Categories: Activism, Multiculti Issues.

Er doet zich een fenomeen voor, waar ik moeilijk de vinger op kan leggen en dat betreft kleine etnische of religieuze organisaties en/of organisaties die zich op specifieke problemen binnen specifieke niet-autochtone etnische groepen richten. Daarmee bedoel ik niet de officieel erkende gesprekspartners van de overheid zoals CMO, of raden van etnische groep die en die. Nee, organisaties die lokaal zijn en/of juist buiten de gebruikelijke coöptatie structuren vallen en die actief zijn met projecten voor jongeren en voor vrouwen, maar die ook niet behoren tot de reguliere organisaties op die terreinen. Ik gebruik hier even de term ‘grassroots organisaties’.

1. Het is ongeveer 2000/2001. Ik ben op dat moment werkzaam bij een project voor Marokkaans-Nederlandse jongeren: huiswerkbegeleiding, ouderondersteuning en samenwerking met scholen van een moskee en een kleine jeugd- en jongerenwerkinstelling. Het is een laagdrempelig project dat voor het grootste deel in een moskee plaats heeft. Het is ook een project dat dan al jaren worstelt om het hoofd boven water te houden gezien de magere subsidie die men krijgt terwijl er wel steeds meer eisen komen over professionaliteit en verslaglegging. Dan komt het ministerie met een nieuw project over dagbesteding. We springen daar bovenop, we nemen contact op het ministerie. Daar zijn ze dolenthousiast. Later vragen ze of wij landelijk voorlichting willen geven. Het is een nieuw project van het ministerie en zij willen voorbeeldprojecten presenteren zodat andere instanties weten wat voor soort projecten in aanmerking komen voor subsidie. Goed idee toch? Dus wij twee keer als enige project waar een moskee en een jeugdzorginstelling samenwerken opdraven als voorbeeldproject. Maanden later moeten wij natuurlijk nog wel zelf de subsidie aanvragen. Logisch en ook niks om wakker van te liggen; we hebben ons op hun verzoek gepresenteerd als voorbeeldproject. Weer een paar maanden later krijgen we het antwoord op het subsidieverzoek. Afgewezen. We passen niet in de subsidieregeling. Kom ik een collega tegen van de reguliere jeugdzorg uit Rotterdam die helemaal blij is met zijn subsidie en die van zijn stoel valt als ie hoort dat wij niks hebben. ‘Wij hebben gewoon jullie aanpak gekopieerd’. Wat is hier gebeurd?
2. Enkele jaren later. Een Nederlands-Marokkaanse organisatie die werkzaam is voor remigranten in Marokko is één van de organisaties die het fenomeen ‘achtergelaten vrouwen en kinderen’ op de politieke agenda zet. Ook deze organisatie draait moeizaam vanwege een structureel tekort aan subsidie. Men probeert dit fenomeen aan te kaarten, maar men krijgt niet of nauwelijks subsidie. In een overleg op het ministerie met Openbaar Ministerie, welzijnszorg, kinderbescherming, politie zijn zij, net als de andere grassroots organisaties, niet uitgenodigd. ‘Het is toch ingewikkeld om met hen te praten. Ze hebben een achterban en zo hun eigen mores’. Zij worden niet betrokken in de uitvoering, hoogstens geïnformeerd. Ze worden ook buiten een tweede overleg gehouden. Het geld gaat ook niet naar hen, maar onder andere naar de welzijnsorganisaties. Wat is hier gebeurd?
3. Ergens tussenin. Een kleine Marokkaans-Nederlandse grassroots organisatie zet het probleem op de agenda van Marokkaans-Nederlandse en andere meisjes die slachtoffer zijn van loverboys. Veel commotie en er moet iets gebeuren. Maanden later. Een project dat zich richt op de jongens (daders). Voor de meisjes helemaal niets. De bewuste organisatie hoort alleen van de plannen, maar is er niet bij betrokken. Wat is hier gebeurd?
4. Zeer recent. Een grassroots organisatie zet een issue op de agenda dat betrekking heeft op problemen rondom huwelijk en scheiding. Dat lukt amper aanvankelijk (hoewel er zeer ernstige casussen worden ingebracht), maar op een bepaald moment springen de overheid en reguliere welzijns- en zorgorganisaties erop. En alle tekenen wijzen erop dat de grassroots organisatie ook hier naast het nest vist. Wat gebeurt hier?

Ik houd de casussen opzettelijk vaag. Deels omdat ik niet bij alle casussen de ins and outs ken, maar ook omdat het niet de bedoeling is om mensen in verlegenheid te brengen of iemands werk te frustreren. Misschien zijn het vier voorbeelden van heel verschillende zaken maar de rode draad die ik zie is dat op het moment dat kleine grassrootsorganisaties erin slagen om een probleem op de maatschappelijke en politieke agenda te krijgen, zij niet langer (mede-)zeggenschap hebben over de analyse en aanpak van de problematiek. Wat het mechanisme hierachter is, is mij nog steeds onduidelijk. Ondanks dat ik bij één van de voorbeelden zelf betrokken ben en er twee van dichtbij gevolgd heb, sta ik iedere keer met de vraag wat is er gebeurd, wat is er misgegaan en waar? Welke rol spelen bureaucratisering, standaardisering van zorg en welzijn en de race om subsidies hier? Welke rol spelen vertogen omtrent integratie, vrouwen en grassrootsorganisaties? Welke rol spelen de grassroots organisaties zelf? Welke rol spelen reguliere welzijns- en zorgorganisaties hier die soms (zoals in voorbeeld één) zeer gretig zijn om de kleine grassrootsorganisaties over te nemen? Zijn er nog meer voorbeelden van deze fenomenen? In hoeverre is het relevant dat het hier voortdurend gaat om projecten voor vrouwen en kinderen? En wat zijn de consequenties van de hier aangegeven ontwikkelingen?

Waarom staan deze organisaties bijna altijd met lege handen ondanks dat zij degenen zijn die zaken op de agenda zetten en/of het pad effenen voor anderen?

0 comments.