C L O S E R

Ramadan in Europe – A Youtube Essay IV: Eat, Pray, Fast

Posted on August 9th, 2012 by martijn.
Categories: Ritual and Religious Experience.

Iftar is the meal with which the fasting is broken. See for example Ukraine:

The iftar is often enjoyed among family and friends as in the next example from Italy:

Europe nowadays has a tradition of public iftars in which also people from other faiths are invited. For example in Ludwigsburger, Germany:

Vienna has a youth seminar where young Muslims from all kinds of backgrounds break the fasting together.

Funny and interesting is this iftar flashmob in Leicester, UK:

And also look at the Ramadan speed dating in France

0 comments.

Ramadan in Europe – A Youtube Essay III: Body & Spirit

Posted on August 4th, 2012 by martijn.
Categories: Ritual and Religious Experience.

Body and Spirit
In practice the focus during Ramadan among many people is on food, leading some people to come up with dietary rules for the month of fasting:

Others also focus on mind and spirit whilst preparing for this month. Consider for example the Muslim woman has a two parts series on how to prepare for the month of Ramadan. Part I, preparing the body:

Part II, preparing the mind:

Also the next video of a UK convert who for the first time joins the fasting is interesting in this sense:

0 comments.

Ramadan in Europe – A Youtube Essay III: Body & Spirit

Posted on August 4th, 2012 by martijn.
Categories: Ritual and Religious Experience.

Body and Spirit
In practice the focus during Ramadan among many people is on food, leading some people to come up with dietary rules for the month of fasting:

Others also focus on mind and spirit whilst preparing for this month. Consider for example the Muslim woman has a two parts series on how to prepare for the month of Ramadan. Part I, preparing the body:

Part II, preparing the mind:

Also the next video of a UK convert who for the first time joins the fasting is interesting in this sense:

0 comments.

Ramadan in Europe – A Youtube Essay II: Dilemma's

Posted on July 27th, 2012 by martijn.
Categories: Ritual and Religious Experience.

Observing the fasting during Ramadan is not without dilemmas. Consider the next videos on French soldiers in Djibouti and how they try to observe fasting while fulfilling their other duties as well:

Interesting will be to see the athletes at the Olympic Games in London this year:

Also, isn’t the emphasis on so much food, a bit against the spirit of Ramadan. Some think so in the next video from Istanbul

0 comments.

Ramadan in Europe – A Youtube Essay II: Dilemma’s

Posted on July 27th, 2012 by martijn.
Categories: Ritual and Religious Experience.

Observing the fasting during Ramadan is not without dilemmas. Consider the next videos on French soldiers in Djibouti and how they try to observe fasting while fulfilling their other duties as well:

Interesting will be to see the athletes at the Olympic Games in London this year:

Also, isn’t the emphasis on so much food, a bit against the spirit of Ramadan. Some think so in the next video from Istanbul

0 comments.

Alles voor de Ramadan

Posted on July 23rd, 2012 by martijn.
Categories: Ritual and Religious Experience.

Gewoon bij de Albert Heijn:

Appie & de Ramadan. Dit leent zich natuurlijk uitstekend voor discussies over islamisering van Nederland, commercialisering van de islam en integratie.

0 comments.

Ramadan in Europe – A Youtube Essay I: First Day

Posted on July 20th, 2012 by martijn.
Categories: Ritual and Religious Experience.

Sometime this week the Islamic month of Ramadan begins. Every year there is some confusion about when it actually begins in Europe. Does one rely on the actual sighting of the moon? And if so where? In Europe (the country of residence)? Saudi Arabia? For the migrants their country of birth? There are some attempts to synchronize the dates but they are not very successful, yet. In this youtube essay a glimpse into the diversity of Ramadan in Europe.

Islam and Europe
Islam and Europe share a long history of conflict, dialogue, competitiveness, cooperation, trade and exchange. One of the countries with a very old Muslim community (and recent immigrants) is Poland.

The next video gives you some idea of the visit of a Muslim immigrant to a Polish community celebrating the fasting. The person who made video visited Warswaw and Bialystok (that has a Muslim minority the Tatars who are present in Eastern-Europe for about 600 years)

Prayer, fasting and eating
As part of the Islamic faith for many people praying, fasting and eating are central during this month:

Sarajevo (Bosnia) has found a way to announce the end of fasting every day: by fireworks and then followed by mosques who light their ‘candle’.
(fireworks at 0:46)

0 comments.

Van praktijk naar publieke actie: niet-vasten tijdens de vasten

Posted on July 19th, 2012 by martijn.
Categories: Activism, Notes from the Field, Ritual and Religious Experience.

In Marokko is er sinds enige jaren een campagne van mensen die zich verzetten tegen de alomtegenwoordigheid van het vasten tijdens de maand Ramadan en de sociale druk die daarmee gepaard zou gaan. Nu zijn er in Marokko al jarenlang (en waarschijnlijk eeuwenlang) mensen die niet vasten en dat soms ook publiekelijk doen. Voor enkelen (zieken bijvoorbeeld) is dat ook volgens de islamitische regels geoorloofd, anderen willen gewoon niet vasten. Het nieuwe is dat er nu sprake is van het mobiliseren van mensen voor een collectieve actie:

vertaling in het Engels onderaan

In Nederland gaan die stemmen af en toe ook op. Said el Hajji heeft een pleidooi op zijn site gezet: het recht om niet te vasten. Een kort fragment eruit:
Said El Haji

Ik heb het grootste gezag getrotseerd. Dat is, anders dan sommigen denken, niet God of de Marokkaanse koning, maar mijn eigen vader. En dan heb ik het over die keer dat ik onomwonden tegen hem zei: ‘Ik vast niet.’

Ik was in Amsterdam en de zon was net onder gegaan. De telefoon ging. Het was mijn vader, die vroeg waar ik was. Ik zei dat ik in Amsterdam was. Hij vroeg wat ik in Amsterdam deed en of ik dan niet moest eten, aangezien de zon al onder was gegaan. In een seconde tijds besloot ik te doen wat ik mij al heel lang had voorgenomen te doen, maar waar ik nooit een geschikt moment voor had weten te vinden. Wat is een geschikt moment voor zulke ontboezemingen? Het komt erop neer dat je tegen je ouders moet zeggen dat je niet in hun wereld, en daarmee ook de opvoeding waarmee ze je hebben grootgebracht, gelooft. Dat is niets minder dan een drama, een familiekroniek waard. En nu deed zich, onaangekondigd, zo’n moment voor. Ik hoefde alléén maar eerlijk te zijn.

Dat is makkelijk gezegd, maar niet zo makkelijk gedaan. Mijn vader was een autoritaire man die gezag genoot in de Marokkaanse gemeenschap van het dorp waar we woonden. Hij was ook een trots man, die de naam had ‘van het Boek’ te zijn, dus iemand die de Koran kende. Veel van zijn opvattingen kwamen uit de Koran en uit de aan Mohammed c.s. toegekende overleveringen. Zijn idee van wat gehoorzaamheid betekent, bij voorbeeld, kwam van aartsvader Abraham, u weet wel: die grijsaard uit het Oude Testament die gehoor geeft aan de idiote opdracht van zijn God om zijn zoon te offeren, wat op het allerlaatste nippertje wordt verijdeld door de tussenkomst van – o wonder! ? diezelfde God. Spannende lectuur, tikkeltje voorspelbaar, dramaturgisch uit het boekje, maar inhoudelijk niet van deze tijd. Iedere leider die absolute gehoorzaamheid eist, staat op dezelfde lijn als de meest gevreesde dictator. Nu houden orthodoxe joden, christenen en moslims graag vast aan eeuwenoude tradities en gebruiken, maar dan moet je als ouder ook eerlijk zijn en gewoon erkennen dat je eigenlijk niet wilt investeren in een vrije, democratische toekomst voor je kinderen.

Mijn vader vond dat ik als zoon dezelfde blinde volgzaamheid aan den dag moest leggen als de zoon van Abraham, zoals mijn vader op zijn beurt net zo onvoorwaardelijk loyaal aan God was als Abraham zelf. Het feit dat deze ideeën ouderwets zijn, scheen mijn vader alleen maar gezaghebbender te maken. Mensen, veelal analfabeten, zochten zijn raad. Zij kregen via mijn vader een inkijkje in een vergane wereld, en geloofden dat daar de eeuwige waarheid in zat. Oud is goed. Dat de wereld bijna drie duizend jaar verder is, en aan een complexiteit heeft gewonnen die Abraham misselijkmakende duizelingen zou bezorgen, is een inzicht dat maar niet wil postvatten. De wereld is niet complexer geworden in hun ogen, maar dolende.

En tegen deze even trotse als geliefde en religieus bevlogen man, tegen wie ik zowat mijn hele leven had opgekeken en gelogen, zou ik nu eens de waarheid vertellen?

Het antwoord is ja. Ik zei: ‘Nee, pa, ik vast niet.’ Ik liet een moment van stilte vallen om zijn reactie te horen.

Maar mijn vader hing op. En ik schrok, want ik wist: nu is er geen weg terug meer.

(ook gepubliceerd op DeJaap.nl)

De eerste reacties, voor zover ik die gezien heb op twitter zijn deels negatief (onder veel maar niet alle moslims) en deels positief (vooral onder niet-moslims). De laatste groep wijst op het recht van een vrije keuze. Dat is interessant. Die groep stelt niet dat niet-vasten moet of dat vasten moet, maar stelt beiden op een gelijk niveau: dat van de vrije keuze en individuele rechten. In een artikel uit 2009 Managing affects and sensibilities: The case of not-handshaking and not-fasting vergelijkt sociologe Nadia Fadil het niet-vasten met het niet-handenschudden. Beiden worden de omgeving vaak in sterk emotionele termen opgevat en gezien als overschrijdingen van morele normen en grenzen. Het laatste, niet-handenschudden, wordt gezien als strijdig met integratie, gelijkwaardigheid van de seksen en scheiding kerk-staat. Het eerste gaat in tegen het idee van de maand Ramadan als een belangrijk sociaal en spiritueel gebeuren dat voor veel mensen in het teken staat van toewijding aan God of familie of solidariteit met de armen (of combinaties daarvan). In beide gevallen hebben de verschillende vrouwen in kwestie diverse manieren om om aan te gaan met de problemen die hun standpunt en praktijk met zich meebrengen. Deze zijn er vaak op gericht om confrontaties te vermijden. Tevens zijn beiden ook geen automatismen voor de vrouwen; men is opgegroeid met het idee dat handenschudden of dat meedoen met de vasten ‘normaal’ is; het veranderen van een dergelijke ingebakken gewoonte vergt dan ook het nodige werk, doorzettingsvermogen en kracht.

Tegelijkertijd is het natuurlijk overduidelijk dat beide acties vanuit een liberaal perspectief verschillend gewaardeerd worden; niet-handenschudden wordt afgekeurd en (het recht om) niet-vasten wordt met instemming begroet. Ook al beroepen vrouwen die geen handen willen schudden zich ook op vrije keuze en het recht om de eigen religie vrij te belijden (net als de vrouwen die niet willen vasten), de eerste keuze wordt niet als legitiem gezien en de ander wel. Niet-handenschudden wordt daarbij als iets islamitisch gezien terwijl, zo blijkt uit het stuk van Fadil, de vrouwen wel degelijk sterk zijn beïnvloed door ‘seculiere’ noties en normen. Het recht op het niet-vasten wordt als seculier gezien, terwijl deze vrouwen in hun emoties en de oplossingen voor de problemen die zij tegenkomen wel degelijk ook sterk zijn beïnvloed door culturele en religieuze noties (zoals ook uit het stuk van El Hajji blijkt). En eveneens in beide gevallen is het voor de vrouwen heel duidelijk welke problemen zij kunnen tegenkomen in de zin van praktische zaken, gekwetste gevoelens en openlijke afkeuring. Voor beide groepen geldt dus dat zij in sterke mate zowel het seculiere als het islamitische hebben geïnternaliseerd. De oplossingen die zij zoeken zijn daarop afgestemd en veelal zeer divers en genuanceerd. In het verdedingen en/of uitoefenen van hun keuze maken de verschillende vrouwen in beide gevallen maken vrouwen onderscheid in wie zij tegenover zich hebben. Zowel voor de problemen als reacties die zij tegen kunnen komen maakt het nu eenmaal verschil of men met familie, vrienden, collega’s of onbekenden van doen heeft evenals in welke concrete situaties men zich bevindt.

Fadil’s prachtige artikel (mijn mening) laat heel goed zien hoe verschillende en soms tegenstrijdige opvattingen van wat ‘normaal’ is en ‘legitiem’ samenkomen in het leven van deze vrouwen en hoe zij daar op hun manier pragmatisch mee proberen om te gaan. De tegenstellingen tussen vrije keuze en sociale druk, religieus en seculier, normaal en abnormaal verdwijnen daarbij als sneeuw voor de zon. In publieke debatten en campagnes verdwijnen dergelijke subtiliteiten vaak echter. Zoals hierboven al gesteld het niet vasten bijvoorbeeld omdat je ziek bent of menstrueert is ge-accepteerd. Het bewust helemaal niet vasten is dus echt iets anders. Van die praktijk een publieke aangelegenheid maken in termen van vrijheden en rechten is weer iets anders. Het publiekelijk maken van een bepaald standpunt en praktijk verandert dan ook dat standpunt en die praktijk omdat andere processen een rol gaan spelen. Het betekent meestal, en de eerste reacties wijzen daar ook op, dat tegenstellingen juist zwaarder worden aangezet. Misschien meer daarover in een vervolg als ook Said El Hajji met zijn tweede stuk hierover is gekomen (rond Eid).

A call to break the fast publicly in Ramadan ???? ??????? ?????? ?? ????? – YouTube

English Sub:
A call to break the fast publicly in Ramadan

The month of Ramadan is considered as one of the most important and most sacred religious occasions for Muslims. During that month, Muslims refrain from eating, drinking, and having sex everyday from sunrise to sunset. Unfortunately, as many people know, Muslim society absolutely refuses to respect alternative voices and opinions, especially if it comes from people who were forced to be Muslim by tradition, meaning that they were unlucky enough to be born in an Islamic country, where they would either die as Muslims or have a death sentence over their head for apostasy.
In these societies with a Muslim majority, there’s a large faction, though a peaceful minority, that chose to free itself from the ties of religion, and obviously they do not observe the fast because they have no moral obligation to do so from close or afar. But all too often they are obliged to for their own safety, pushed into some sort of a compulsory hunger strike, a fact that should be considered an infringement on individual liberties, guaranteed by international conventions on human rights, which state that no person is to be forced to do something they do not wish to partake in, especially when it’s related to their freedom of belief.
There are many who consider Ramadan a catastrophe, as they are coerced to pretend to be fasting in a society that forces its religion and traditions on everyone without any regard to freedom of individuals with their different religious beliefs and world views. Some call it a “nightmare” which they have to endure for 30 days every year: a month of disputes, nutrition problems, or a month of sleeping, eating in toilets and dark places, far from the prying eyes of society, like a thief or a criminal.
It’s a psychological battle led by every individual who is forced to fast in the presence of their family, their friends, and society at large, in order not to provoke Muslims, as they say, yet they do not seem to be provoked by the sight of a woman in her menstruation period eating, or when parents prepare the food for their kids, or when a woman fasts a number of days in compensation for the period during which she had to break the fast, when everyone around her eats normally, and she may even be the one who prepares the food.
Unfortunately the price of breaking the fast publicly during Ramadan in Islamic countries is high because, despite differences due to legal variations, its common trait remains ostracization, humiliation, hatred, and verbal and physical attacks. In Morocco for example there’s a law article which considers public eating during Ramadan a crime punishable by imprisonment. In Saudi Arabia and Iran death penalty awaits those who break the fast publicly.
We are a group of non Muslim Arabs who decided to call for an event centered on the theme of public eating during Ramadan, in several countries including Morocco, Egypt, Tunisia, and Lebanon. Our objective is to break the wall of silence, to defend religious freedom, and make it a wide scale discussion in which everyone would participate.
By no means do we demand from believers in Islam not to observe their fast, or to abandon their religious practices, but it’s a humanistic call from the heart of dictatorship and suffering to respect the right of non Muslims to break the fast, and to protect that right with a legal support that would eliminate any punishment for public fast breaking and replace it with an article that would condemn any act of social segregation or attack on a citizen or a foreign resident who refuses to fast and eats publicly.
Achieving that goal would require a lot of courage and sacrifice, and the revolutions of the Arab spring may suffice to realize it provided they are protected from those who want to divert them from their path and exploit them to advocate a caliphate or a theocracy, instead of freedom and human rights.
You can support us by joining the page of the event on facebook.
http://www.facebook.com/event.php?eid=225915937435853

1 comment.

Performing Eid: Eidhearts

Posted on November 7th, 2011 by martijn.
Categories: Ritual and Religious Experience.

sciseekclaimtoken-4ebe735e99d4b

sciseekclaimtoken-4ebe735e99d4b

Yesterday, many Muslims worldwide celebrated Eid al Adha celebrating the sacrifice of the Abraham. View some great pictures here at IBT. Or these 20 nice pictures on Zawaj. And let’s not forget Boston.com with their amazing Big Picture photo essay. But eating, praying, exchange gifts and wearing new, colourful clothes, are not the only way of celebrating Eid. Also online we could witness how people from all over the world celebrated in various ways. One of the interesting, cutest and funniest ways was sending Eid hearts from all over the world on Twitter. The idea is simple, make the shape of a heart with your heads, make a picture and send it. On twitter @Islamicthinking made a call to send all the Eid Heart hand shapes and the result was very interesting:

South-Africa, Indonesia, Singapore, Norway, Malaysia, England, The Netherlands, Saudi Arabia and several more of you search for #Eidhearts or look at the images below:

2 comments.

Moskee Slotervaart Amsterdam in Koeweit

Posted on September 5th, 2011 by martijn.
Categories: Public Islam, Ritual and Religious Experience.

Het eerste gebed op de dag van het suikerfeest is Salaat ul-eid. Dit jaar zond de Koeweitse televisie dit gebed live (?) uit vanuit Moskee Slotervaart in Amsterdam. Moskee Slotervaart is mede gefinancierd vanuit door giften van gelovigen en via steun vanuit Koeweit en is eveneens een soort thuis basis voor Ontdekislam. Over de Koeweitse steun was, zoals te verwachten, de nodige heisa over ook al omdat het een Moslimbroederschap moskee zou worden, maar naar later overigens bleek is dat toch zeer onwaarschijnlijk.

Filmpje: H/T JB

2 comments.

Closing the week 35 – Featuring the politics of food, fasting and feasting

Posted on September 4th, 2011 by martijn.
Categories: Blogosphere, Religious and Political Radicalization, Ritual and Religious Experience, Society & Politics in the Middle East.

Most popular on Closer last week

1. The Asylum Game – Failed Asylum Seekers Compete on TV
2. Over PVV & Fascisme
3. Partnerkeuze en integratie bij autochtonen en allochtonen
4. Muslims and Anime Art

• If you want to stay updated and did not subscribe yet, you can do so HERE

• You can follow me on Twitter: Martijn5155

Featuring the politics of food, fasting and feasting
tabsir.net » The Politics of Ramadan

Religion and politics have always been intertwined, even though some rituals would seem to be above the fray. Consider the fasting month of Ramadan, which has just ended. The Islamic hijra calendar is lunar with arbitrary 30-day months for a lunation which is not exactly 30 days. So determining when a month begins is linked to the sight of the new moon. Before the age of mechanical clocks it was also necessary to fix dawn by observation of the sunrise and decide at what point it was possible to say the sun had risen. In the early days of Islam the timing of Ramadan and the prayer times was based on visible signs. Scholars devised scientific and folk scientific means of telling time, but the basic premise is that a pious individual must make the call.

Foreigners and Their Food : David M. Freidenreich – University of California Press

Foreigners and Their Food explores how Jews, Christians, and Muslims conceptualize “us” and “them” through rules about the preparation of food by adherents of other religions and the act of eating with such outsiders. David M. Freidenreich analyzes the significance of food to religious formation, elucidating the ways ancient and medieval scholars use food restrictions to think about the “other.” Freidenreich illuminates the subtly different ways Jews, Christians, and Muslims perceive themselves, and he demonstrates how these distinctive self-conceptions shape ideas about religious foreigners and communal boundaries. This work, the first to analyze change over time across the legal literatures of Judaism, Christianity, and Islam, makes pathbreaking contributions to the history of interreligious intolerance and to the comparative study of religion.

Is Eid Tuesday or Wednesday? – India Real Time – WSJ

The confusion about Eid-ul-Fitr, the day Muslims break their month-long Ramadan fast, is on again.

Ramadan 2011 – Alan Taylor – In Focus – The Atlantic

Ramadan, the Islamic month of fasting, began earlier this month with the sighting of the new moon. Throughout this ninth month on the Islamic calendar, devout Muslims must abstain from food, drink, and sex from dawn until sunset. The fast, one of the five pillars of Islam, is seen as a time for spiritual reflection, prayers, and charity. After sunset, Muslims traditionally break the fast by eating three dates, performing the Maghrib prayer, and sitting down to Iftar, the main evening meal, where communities and families gather together. Collected below are images of Muslims around the world observing Ramadan this year. [42 photos]

When Is Eid? Muslims Can’t Seem To Agree : The Two-Way : NPR

Today is Eid al-Fitr, the Muslim holiday that marks the end of Ramadan, the holy month of fasting. Except that it isn’t.

Today, many Muslims in the United States, Egypt, Saudi Arabia, and Jordan are celebrating Eid. Meanwhile, many Muslims in Indonesia, South Africa, India and Oman are not celebrating Eid until Wednesday.

Eid ul-Fitr marks end of violent Ramadan in Syria – CSMonitor.com

Eid ul-Fitr is normally a festive time, but Syrian citizens say seven were killed today by security forces. The regime faces EU oil sanctions by week’s end and weakening support at home.

Singapore’s Curry Solidarity · Global Voices

An Indian family in Singapore has agreed not to cook curry when their newly arrived neighbors from China are at home after the latter complained to authorities about the smell of curry. To show solidarity to all Singaporeans who love curry, which is after all a national dish, a “Cook A Pot of Curry Day” event was organized last Sunday, August 21. The Facebook page of the event had a confirmed attendance of more than 60,000. Below are some online reactions.

Video – Breaking News Videos from CNN.com

The duo that last year visited 30 U.S. mosques in 30 days is now visiting 20 mosques in 20 days during Ramadan.

Guestview: Ritual slaughter ban reflects fights over food and faith in the Netherlands | FaithWorld

In the recent Dutch debates about ritual slaughter, food has become a field where people battle over political, religious, economic, social and animal welfare issues. I do not think it is that speculative to say that the Animal Party has profitted from three major developments in Dutch society.

Guernica / Nicola Twilley: The Politics of Our Changing Foodscape

Nicola Twilley: Food is a political issue because politicians, and, indeed, our whole system of government, play such a large role in shaping what we do or don’t eat. For example, the government literally feeds a vast number of Americans (there were a record 45.75 million food stamp recipients last month) through its food assistance programs, and it feeds them with commodities it has purchased in bulk—purchases that are in themselves designed to support and stabilize prices for particular crops and industrial processes. Marion Nestle is a great person to read on how public health programs such as nutrition labeling or dietary guidance are shaped by our political system, including the undue influence of corporate lobbyists. It’s interesting to look at how dietary guidance, for example, shifts by country, for political as well as cultural reasons. The government plays a huge role in agricultural research (look at the influence of the extension programs at universities across America), environmental regulation, food safety (including guidelines around genetic modification and nanotechnology), and the economic landscape within which food production occurs. It is government policy on monopolies that allows four companies to dominate America’s meat supply, for example. Given that food is a health, environmental, infrastructural, economic, and technological issue, government investment, policy, and regulation ends up being one of the largest forces shaping the contemporary foodscape.

Religion and politics
Asking Candidates Tougher Questions About Faith – NYTimes.com

Yet when it comes to the religious beliefs of our would-be presidents, we are a little squeamish about probing too aggressively. Michele Bachmann was asked during the Iowa G.O.P. debate what she meant when she said the Bible obliged her to “be submissive” to her husband, and there was an audible wave of boos — for the question, not the answer. There is a sense, encouraged by the candidates, that what goes on between a candidate and his or her God is a sensitive, even privileged domain, except when it is useful for mobilizing the religious base and prying open their wallets.

New York Times Editor Bill Keller’s Religious Test for Presidential Candidates – The Daily Beast

Do religious conservatives operate far outside the American mainstream and pose a serious threat to our pluralistic democracy?

USC Knight Chair in Media and Religion

The New York Times’ Executive Editor Bill Keller struck a nerve when his weekly column in the Times Magazine called for journalists to pay “closer attention” to what the GOP’s candidates for president “say about their faith and what they have said in the past that they may have decided to play down in the quest for mainstream respectability.”

Political theology and political existentialism « The Immanent Frame

Kahn’s book is fascinating, insightful, and a delight to read. But it is many things. Although its arguments are set forth in a largely holistic fashion, one can distinguish at least three distinct aims: 1) a more or less faithful and analytic reconstruction of Carl Schmitt’s 1922 work, Political Theology; 2) a meditation on the applicability of Schmitt’s political-theological insights to specific features of contemporary American political-legal practice; and 3) a bold proposal, only loosely grounded in Schmittian textual evidence, that argues for political theology as the indispensable framework for grasping the character of politics in the modern world. The first of these aims helps to explain why the book owes its title and its chapter-by-chapter architectonic to Schmitt’s original work. The second explains why Kahn not infrequently departs from the task of reconstruction by offering illustrations drawn from contemporary American law and politics. The third leads us to Kahn’s most provocative conclusion, that there is something distinctive about modern politics qua politics that can only be understood if we remain alive to the theological sources that animate this dimension of our experience. Unlike some of the other commentators, my training and interests do not lie in the sphere of contemporary politics, and most certainly not American politics. I will therefore refrain from offering any challenge to Kahn’s reconstructive or illustrative purposes and will focus my attention chiefly on the third and final strand of the book.

Oxford University Press: The Myth of Religious Violence:

The idea that religion has a dangerous tendency to promote violence is part of the conventional wisdom of Western societies, and it underlies many of our institutions and policies, from limits on the public role of religion to efforts to promote liberal democracy in the Middle East. William T. Cavanaugh challenges this conventional wisdom by examining how the twin categories of religion and the secular are constructed. A growing body of scholarly work explores how the category ‘religion’ has been constructed in the modern West and in colonial contexts according to specific configurations of political power. Cavanaugh draws on this scholarship to examine how timeless and transcultural categories of ‘religion and ‘the secular’ are used in arguments that religion causes violence. He argues three points: 1) There is no transhistorical and transcultural essence of religion. What counts as religious or secular in any given context is a function of political configurations of power; 2) Such a transhistorical and transcultural concept of religion as non-rational and prone to violence is one of the foundational legitimating myths of Western society; 3) This myth can be and is used to legitimate neo-colonial violence against non-Western others, particularly the Muslim world.

A suspension of (dis)belief « The Immanent Frame

Most academic discussions in political science and international relations presuppose a fixed definition of the secular and the religious and proceed from there. Most realist, liberal, English school, feminist, and historical-materialist approaches treat religion as either private by prior assumption or a cultural relic to be handled by anthropologists. Even constructivists, known for their attention to historical contingency and social identity, have paid scant attention to the politics of secularism and religion, focusing instead on the interaction of preexisting state units to explain how international norms influence state interests and identity or looking at the social construction of states and the state system with religion left out of the picture.

Encounter – 12 June 2011 – Islam and the Arab Spring

As old regimes are torn down and new constitutions established in North Africa and the Middle East, how will these majority Muslim countries handle the challenges of liberal democracy and secularism?

Salafists boycott Egypt’s constitutional principles meetings – Politics – Egypt – Ahram Online

The Salafist Call (Al-Dawa Al-Salafya) and Nour Party release a statement explaining their boycott of yesterday’s constitution meeting called by Egypt’s Deputy Prime Minister Ali El-Selmi

Is there a crisis of secularism in Western Europe? « The Immanent Frame

Even quite sober academics speak of “a contemporary crisis of secularism,” claiming that “today, political secularisms are in crisis in almost every corner of the globe.” Olivier Roy, in an analysis focused on France, writes of “The Crisis of the Secular State,” and Rajeev Bhargava of the “crisis of secular states in Europe.” Yet this is quite a misleading view of what is happening in Western Europe.

Arab Uprisings
Ex-Jihadists in the New Libya – By Omar Ashour | The Middle East Channel

Abd al-Hakim Belhaj, the commander of Tripoli’s Military Council who spearheaded the attack on Muammar al-Qaddafi’s compound at Bab al-Aziziya, is raising red flags in the West. Belhaj, whom I met and interviewed in March 2010 in Tripoli along with Saif al-Islam al-Qaddafi, is better known in the jihadi world as “Abu Abdullah al-Sadiq.” He is the former commander of the Libyan Islamic Fighting Group (LIFG), a jihad organization with historical links to al Qaeda, the Taliban, and the Egyptian al-Jihad organization. Does his prominent role mean that jihadists are set to exploit the fall of Qaddafi’s regime?

Why Middle East Studies Missed the Arab Spring: The Myth of Authoritarian Stability « Kajian Internasional Strategis

For many Middle East specialists, this remarkable record of regime stability in the face of numerous challenges demanded their attention and an explanation. I am one of those specialists. In the pages of this magazine in 2005 (“Can Democracy Stop Terrorism?” September/ October 2005), I argued that the United States should not encourage democracy in the Arab world because Washington’s authoritarian Arab allies represented stable bets for the future. On that count, I was spectacularly wrong. I also predicted that democratic Arab governments would prove much less likely to cooperate with U.S. foreign policy goals in the region. This remains an open question. Although most of my colleagues expressed more support for U.S. efforts to encourage Arab political reform, I was hardly alone in my skepticism about the prospect of full-fledged democratic change in the face of these seemingly unshakable authoritarian regimes.

Libya’s spectacular revolution has been disgraced by racism | Richard Seymour | Comment is free | The Guardian

The murder of black men in the aftermath of the rebellion speaks of a society deeply divided for decades by Muammar Gaddafi

Egypt approves founding of Karama and Asala parties | Al-Masry Al-Youm: Today’s News from Egypt

The Asala Party is the second approved Salafi party, after the Nour Party. It was founded by Adel Abdel Maqsood Afify, Ihab Mohamed Ali Sheeha and Mohamed Ibrahim Abdel Fattah Sultan.

Egyptian Salafi says Mubarak trial un-Islamic Asharq Alawsat Newspaper (English)

The Egyptian Salafi preacher responsible for the sensational fatwa condoning the killing of potential presidential candidate Mohamed ElBaradei has surfaced again. This time however, Sheikh Mahmud Amir, has issues a fatwa rejecting the legal persecution of former President Hosni Mubarak, saying that Mubarak’s actions were authorized by Shariaa law.

The Politics of Royal Pluralism in Jordan

While the people have demanded the fall of their regimes in streets and squares across the Arab world this year, those regimes have offered a persistent, if predictable, reply: “the people just aren’t ready for us to go yet.” This accusation of unpreparedness has taken a few different forms in different contexts: “The people are too sectarian” (Bahrain and Syria); “too tribal” (Libya and Yemen); “too Islamist” (Egypt, Libya, Syria); “too underdeveloped,” “too radical” “too violent,” “too weak and defenseless,” et cetera. In every case, the people are portrayed as inept and a threat to themselves. Meanwhile, regimes clinging to power in the face of mass protests portend that the only solution to this unpreparedness is their steady hand ferrying their societies into the harbor of democratic governance (eventually).

Awe and history in the Arab revolts

In their ongoing revolts against police states and overly centralised autocratic governments, ordinary Arab men and women are compressing into a single moment their equivalent of perhaps the two most outstanding global historical movements of the past 300 years or so: the democratic revolutions that engulfed the world from their starting points in France and the United States in the late 18th Century; and the global decolonisation movement that swept much of the Third World in the mid-20th Century.

The Middle Ground between Technology and Revolutions – Technology Review

Social media didn’t cause the revolutions in Egypt and Tunisia, but it did achieve unique visibility.

In Egypt, the Lure of Leaving – NYTimes.com

The first time I met Ayman, he insisted on picking me up in his shiny black Chevrolet sedan outside the King of Shrimp, a popular fish restaurant in the Cairo neighborhood of Shobra. It was April, and he had just returned from Berlin, where he attended a conference on tourism (“the world’s biggest”) for his job. A brand new “I Love Berlin” key chain dangled from his rearview mirror. Also dangling was a small metallic cross, along with “I Love London” and, of course, “I Love New York.” As a procurement manager at a multinational company, he travels a great deal. “I have a busy passport,” he told me during that first meeting, handing me his overfull visa pages to inspect.

Human rights irony for the US and Arab world – Opinion – Al Jazeera English

Ten years after September 11th, human rights flounder in the United States but flourish in the Middle East.

Qaddafi’s Fall Rivets Yemen – By Tom Finn | Foreign Policy

But in Yemen, the poorest and youngest country in the Arab world, tens of thousands were also tuning in to soak up the drama unfolding in North Africa. It was the downfall of Egypt’s Hosni Mubarak in early February that first set Yemen’s protest movement ablaze, sending thousands of young men spilling into the capital’s dusty streets to face the rubber bullets and water cannons of President Ali Abdullah Saleh’s regime.

Yusra Tekbali: Libyan Women Active Force In Revolution

Many of the Libyan women we interviewed tried to change society from within, but were repeatedly bogged down by the lack of bureaucracy and corruption in the law, saying the regime’s tight restrictions and constant interference were a constant threat. As Salha, a former employee in the oil and gas sector put it, corrupt officials and unpredictable laws meant “your business, your life, everything you work for can be here one day and gone the next.” On the other end of the spectrum, I met with Gaddafi supporters, such as the head of Tripoli’s Women’s Council and the commander of the Women’s Military Academy.

Radicalization and counter-radicalization
Kosovan Albanian admits killing two US airmen in Frankfurt terror attack | World news | The Guardian

Arid Uka, 21, tells court he was influenced by online Islamist propaganda before shootings at airport in March

University staff asked to inform on ‘vulnerable’ Muslim students | Education | The Guardian

Lecturers and student unions express disquiet over new anti-terror guidance on depressed and isolated students

Abraham H. Foxman: The Day Hate Became Everyone’s Problem

The terrorist attacks of September 11, 2001, were a national and personal tragedy. It was one of the darkest days in the history of America. Many of us knew people who died that day at the World Trade Center.

But it was also a day of resolve.

US Muslims find selves target of monitoring, abuse – Boston.com

More than half of Muslim-Americans in a new poll say government antiterrorism policies single them out for increased surveillance and monitoring, and many report increased cases of name-calling, threats, and harassment by airport security, law enforcement officers and others.

Still, most Muslim-Americans say they are satisfied with life in the United States and rate their communities highly.

New York becomes the Occupied Territories – Opinion – Al Jazeera English

As the US security state grows and civil rights and liberties erode, Osama bin Laden gets the last laugh.

New report maps the roots of Islamophobia – Islam – Salon.com

In a 140-page report released Friday, researchers at the Center for American Progress have traced the origins of rising Islamophobia in the United States to what they call a “small, tightly networked group of misinformation experts guiding an effort that reaches millions of Americans through effective advocates, media partners, and grassroots organizing.”

The report features profiles of some figures — blogger and activist Pamela Geller and think tank denizen Frank Gaffney — who will be familiar to regular Salon readers. It names Gaffney and four others as the leading “misinformation experts” who generate anti-Muslim talking points that spread in the media: Daniel Pipes of the Middle East Forum; David Yerushalmi at the Society of Americans for National Existence (who is also the architect of the anti-Shariah movement); Robert Spencer of Jihad Watch; and Steven Emerson of the Investigative Project on Terrorism.

Guernica / Rania Khalek: How the Political Right Bullied the Department of Homeland Security Into Ignoring the Threat of Right-Wing Extremism

After right-wingers freaked out about a report detailing the rise in right-wing extremism, Homeland Security effectively dismantled a unit tasked with tracking it.

Guernica / Russ Baker: Who—And What—Are Behind The “Official History” Of The Bin Laden Raid?

When you look closely, nothing seems right about what will surely become the accepted account of the raid that nailed America’s enemy number one. And then things get even weirder…

tabsir.net » Muslims of Color

Here is propaganda so blatant and smiley gross that it deserves a place alongside the insidious emulation of Lenin by the Soviets and idolization of dictators the world over. The cover image is an interesting spin on the separation of church and state in our land of the free: here we see the tattered American flag flying above a cross illuminated by a beam of light from above, at the feet of which lie a firefighter’s helmet and police hat. To label the libel in this colorfully designed “Kid’s Book of Freedom” a “Graphic Coloring Novel” strikes me as a misspelling; is it not more aptly named a “Pornographic Coloring Novel,” to be rated so for the sensational violence mongering rather than any out-of-place showing of body parts?

Misc.
Immigration law: No offence | The Economist

THE American Immigration Lawyers Association just released a report detailing what happens when criminal-law enforcement agents—ie, the police—enforce civil-immigration law. It looked at 127 cases from 24 states and Washington, DC in which clients of immigration lawyers were stopped, questioned or arrested by police for minor offences that resulted in the commencement of deportation proceedings. So it is a small sample, and not necessarily a representative one: most of these cases involved immigrants represented by or able to speak to counsel; there are plenty of others who were unable to contact an attorney before removal, and so represent themselves pro se during the removal process. It makes for dispiriting reading.

A question on affect « The Immanent Frame

I have a question about affect, the current it-word for cultural studies and critical theory. Roughly, “affect” gets at a kind of interactive, embodied experience that functions outside of meaning, rationality and intention. It is a capacity, intensity, or resonance of the body that acts autonomously from the subject. Affect is at work in inexplicable fads, social buzz, or even the mundane act of blushing. We can translate blushing into an emotion in a linguistic and psychological system—shame, attraction, anxiety—but the translation necessarily loses the very interactive, embodied, asignifying thing that makes affect such a fruitful and provocative topic. So, then, what does it mean to write about affect?

enthusiasm | frequencies

In German, there are two words—three even. Enthusiasmus, like the English enthusiasm, is rooted in the Greek “en theos,” to have the god within, to be inspired by god or the gods. But Enthusiasmus was inadequate to contain the sixteenth-century German reformer Martin Luther’s rage against those who purported to receive direct divine inspiration. For them, he coined the term Schwärmer, from the verb schwärmen, to swarm, as in the swarming of bees. The Schwärmer were those, like the so-called Zwickau prophets, Nicholas Storch, Thomas Drechsel, and Marcus Thomas Stübner, who claimed to have direct revelations from the Holy Spirit, or Thomas Müntzer, who insisted that direct revelation and prophecy continued to occur in history. For Müntzer religious radicalism and political radicalism went hand in hand; the new prophecies and apocalyptic revelations he proclaimed called for the re-ordering of society, and not just of the church. In denouncing Müntzer, the Zwickau prophets, and others as Schwärmer, Luther rejected not only claims to continuing revelation, but also the forms of religious and political agitation to which he believed such claims gave rise. To be a Schwärmer, most often translated as enthusiast or fanatic, was to be ungovernable by either human or God.

Cultural Relativism 2011 – DSK, Guinea, Anthropology 101

When I first flagged the op-ed by anthropologist Mike McGovern, “Before You Judge, Stand in Her Shoes,” I also included comments from parenthropologist who wrote, “I fear that Mike McGovern’s point, in his op-ed, will be lost on too many Americans who feel that there are too many immigrants, legal and especially illegal, in ‘their’ country.” But it’s worse. In “Don’t walk a mile in her shoes” Robert Fulford uses McGovern’s article to attack anthropology and the idea of cultural relativism (thanks to anthropologyworks for the update).

James Mollison’s Photos of Children’s Bedrooms Are a Commentary on Class and Poverty – NYTimes.com

Mr. Mollison’s new book, “Where Children Sleep,” had its origins in a project undertaken for a children’s charity several years ago. As he considered how to represent needy children around the world, he wanted to avoid the common devices: pleading eyes, toothless smiles. When he visualized his own childhood, he realized that his bedroom said a lot about what sort of life he led. So he set out to find others.

Dutch
Kafirs en Zeloten: geschiedenisfantasieën met Martin Bosma – GeenCommentaar

Maar wie waren die piraten nou eigenlijk? Bosma heeft het over ‘drijfjachten van moslims’ – alsof het zou gaan om religieus gemotiveerde zeloten, maniakken die voor eigen zielenheil in het wilde weg random christelijke dorpen ontvolkten omdat Allah nou eenmaal groot is en God niet. Niets is minder waar. Het is zoals Bill Clinton zei: it’s the economy, stupid. Het was handel. Keiharde handel. Mensenhandel. Foute boel. Maar: handel. En waar handel is, daar is Dietschen bloed niet ver weg. Een bekend en berucht piratenleider was Symen Danzeker – Simon de Danser. En wat te denken van Suleyman Reis, ook wel bekend als Dirk de Veenboer, en Murat Reis, geboren Jan Janszoon. Britten waren er ook, overigens. John Ward is ‘n bekende. En Lipari werd veroverd door een Ottomaans-Franse alliantie. Dus dat hele ‘moslims-tegen-christenen’ verhaal van Bosma is vierkant geleuter. Veel van de ‘islamitische’ piraten waren uiteindelijk Europeanen – en ze waren lang niet allemaal bekeerd tot de islam. Het ligt veel pragmatischer: in Europa kon je christenen niet als slaven verkopen. In de Arabische wereld daarentegen wel. Daar lag de verkoop van Moslims weer ietsje lastiger. Zo ziet u maar, die Arabieren lijken meer op Europeanen dan we geneigd zijn te denken.

Antwerpen wil moslims uit garagemoskeeën – Religie – TROUW

De 42 kleine moskeeën van Antwerpen moeten plaatsmaken voor een paar grote. Wethouder Monica De Coninck (SP.A) ziet moslims graag vertrekken uit hun achterkamers en garages.

Hoogleraar Jean Tillie: etnische en religieuze organisaties goed voor democratie

Religieuze en etnische gemeenschappen bedreigen de democratie niet, maar bevorderen die juist. Etnische en religieuze organisaties dragen bij aan democratie. Binnen deze organisaties vindt zelfreflectie plaats en worden burgerlijke vaardigheden ontwikkeld. Cruciaal voor dit democratisch proces is wel dat gemeenschappen niet geïsoleerd raken en ‘zwakke verbanden’ hebben met andere gemeenschappen. Het kabinet morrelt echter aan deze verbanden door in wij-zij-tegenstellingen te spreken. Daarmee ondermijnt het de democratie.”
Dat verklaarde Jean Tillie, hoogleraar en adjunct-directeur van het Instituut voor Migratie en Etnische Studies van de Universiteit van Amsterdam, die als coreferent optrad tijdens de Anton de Kom-lezing in het Verzetsmuseum Amsterdam. De lezing werd dit jaar gegeven door voormalig minister Ab Klink en is een jaarlijks initiatief van Art.1 en het Verzetsmuseum Amsterdam. Met de lezing willen de organisatoren aandacht vragen voor de strijd tegen intolerantie en discriminatie in heden en verleden.

Arabische Lente? – GeenCommentaar

Hoe zit het nu met die zo bejubelde Arabische Lente, is een win-win situatie wel mogelijk? Die vraag van een van mijn trouwe reageerders laat zich goed beantwoorden door een gerenommeerd politiek commentator uit het Midden-Oosten: Rami Khouri. Over het belang van historische analogieën om de ontwikkelingen in het Midden-Oosten op waarde te kunnen schatten. En waarom de westerse term ‘Arabische Lente’ de lading niet dekt.

Boerkaverbod is het product van een paternalistische overheid

Boerka’s verbannen maakt de samenleving niet veiliger, bevordert het samen leven niet, en helpt ook niet tegen de onderdrukking van moslima’s. Emancipatie is beter.

4 september: Suikerfeest voor vrouwen en kinderen : Nieuwemoskee

Op 4 september organiseert Al Nisa een actieve, inspirerende en gezellige workshop voor de vrouwen en een feestje voor kinderen. De bijeenkomst start om 13.00 uur met een inloop vanaf 12.30 uur. Vervolgens zullen we met de Ramadan in ons achterhoofd in een interactieve workshop onder leiding van Al Nisa bestuurslid Sandra Doevendans op zoek gaan naar wie we echt zijn. Neem iets mee wat belangrijk voor u is.

Sociale Vraagstukken » Etnische diversiteit versterkt sociale banden

Autochtonen die in regio’s wonen met een hoge etnische diversiteit blijken wel degelijk goede informele contacten met andere autochtonen te onderhouden, anders dan de Amerikaanse socioloog Robert Putnam vond. Voorwaarde is dat men geen etnische dreiging ervaart.

X, Y, zzzz: een pleidooi tegen generaties | DeJaap

Het begrip ‘generatie’ wordt – zoals dat gaat met tot de verbeelding sprekende begrippen als ‘authenticiteit’, ‘interactiviteit’ en ‘duurzaamheid’ – alom misbruikt. Misschien komt deze ellende wel door Pepsi. In de jaren ’80 hield zij jongeren voor dat zij “the next generation” waren. Die jongeren gingen dat geloven. Mensen geboren in de jaren ’60 en ’70 wilden zich graag onderscheiden van die groep voor hen, de babyboom generatie. Ze kwamen bekend te staan als generatie X – de babybusters. Hiermee was het hek van de dam en wilde iedere generatie een eigen label.

0 comments.

Religion & Film: Of Gods and Men

Posted on September 1st, 2011 by martijn.
Categories: Arts & culture, Religion Other, Ritual and Religious Experience, Society & Politics in the Middle East.

In 1996, during the Algerian Civil War, seven monks of the Tibhrine monastery in Algeria (belonging to the Roman Catholic Trappist Order of Cistercians of the Strict Observance) were kidnapped. They were held for two months and killed. It remains unclear who the perpetrators were: the Armed Islamic Group (GIA – who claimed responsibility) or the Algerian army who may have killed them during an attempt to rescue them.

The film of Gods and Men is based on that event and follows the lives of French Catholic monks in the Atlas Mountains of Algeria in the 1990s. As the country is caught into a terrible civil war between an oppressive secularist state and radical Islamists, the Trappist brothers face the question of how to ‘love thy neighbour’.
Monks in Algeria: loving thy neighbor at gunpoint

Caught between the brutal Algerian government and the ruthless Islamists, the monks struggle to know and share God’s love and peace. What they experience alongside the beauty of the love they live out on a day-to-day basis in their monastic community is unbounded hatred, unspeakable violence, and, ultimately, unstoppable death seeping into their world. They must decide whether to remain in their monastery or flee the violence and return to France.

In their vocations, they seek to love and serve God by being “brothers to all”—in their monastic community and with all the people they encounter. All this becomes exponentially more complicated when new neighbors—a group of radical Islamists—come to the region. The battles between the Algerian government and the Islamists for influence and control unleash persistent horror and tragedy.

Love thy neighbors, all of them

The monks face a new question: What does it mean to share brotherly love at gun point? Over the years, the lives of the monks and the neighboring villagers became intertwined. The monks realize that if they leave, the consequences will be immense not only for themselves but also for the Muslim villagers who work in the monastery and whom the monks serve through a free medical clinic.

This is not a film about Christians vs. Muslims. Rather, this is a film about Christians trying—imperfectly but still genuinely—to love Muslims. And the monks must sort out what love means amid competing interpretive claims on the Muslim faith. In the Islamists’ political fanaticism and obsession with political power, the monks encounter a “distorted” Islam that stands in sharp contrast to the religious faith the monks experience in the lives of the Muslim villagers who live alongside the monastery in peace, Muslims who love their families and their neighbors.

The film is magnificent in the sense that it brings out the struggles each of the monks has with living together with others with whom they share many things but whom they also fear. It is in their prayers before God that these struggles are most clear. Trying to remain steadfast Christians and to respect Muslims against the background of the Civil War and trying not to resort to a dead end us vs. them game. The solution they found was ‘to love thy neighbour’ even at gunpoint.Journal of Religion & Film: Of Gods and Men (2010) by Wendy M. Wright

Each of the monks reacts differently to the felt sense of impending peril. But viewers are not treated to a story of one individual against many but to a story about genuine community in which individual struggle is honored and at the same time the integrity and deep bonds of the whole are acknowledged. The oscillation between common and individual dynamics is captured through the filmmakers’ choices. When the army wants to thrust its machines and armed men upon the monastery, Fr. Christian peremptorily refuses: this is the antithesis of the life of peace and hospitality (another one of those other Benedictine themes) that he has chosen. But his confreres gently but firmly call him out: we did not elect you to make your own unilateral decisions they say, reminding him of his appropriately humble and un-autocratic role as outlined by St. Benedict’s Rule. Alternately, the solitariness of Fr. Christian’s burden of leadership is evident as he paces alone across the remote windswept acres of the monastic lands while wild fowl wing across a vast expanse of sky and dwarf his silhouette.

[10] Thus begins a remarkable series of scenes that reveal the process of spiritual discernment, genuine listening to the Spirit of God as it is refracted through individual conscience, through community members, through others, and through the tradition. This is where the centrality of the liturgical office and the prayer to which the men return again and again becomes clear. The words of the midnight liturgy of Christmas echo powerfully as the shaken community gathers after the terrorists disappear into the night. Allusions to the crucified one and to the sacrifice of love resonate in the music the men sing. As the danger looms, they listen in the refectory to a reading by Carlo Corretto (a French spiritual writer and member of the Little Brothers of Jesus, a community inspired by hermit Charles de Foucauld who lived and was assassinated in the Algerian desert). Carretto’s words about surrender sink in, helping to sharpen the discernment the men are making. What is stability? What does it mean to vow fidelity to a community? What does it mean to follow the crucified God of Love? What is martyrdom? What of the people in the neighborhood to whom they have pledged their presence? The filmmakers use some dialogue to explore these questions but much of the questioning, both individually and communally, is visually expressed through facial close ups and by careful attention to the nuances of posture, gesture, tone of voice, and unspoken interactions among community members as they gather to decide together what they should do.

I think when used with articles and books that shed some more light on Algerian politics of the second half of the 20th century this film is excellent for teaching purposes.

0 comments.

Religion & Film: Of Gods and Men

Posted on September 1st, 2011 by martijn.
Categories: Arts & culture, Religion Other, Ritual and Religious Experience, Society & Politics in the Middle East.

In 1996, during the Algerian Civil War, seven monks of the Tibhrine monastery in Algeria (belonging to the Roman Catholic Trappist Order of Cistercians of the Strict Observance) were kidnapped. They were held for two months and killed. It remains unclear who the perpetrators were: the Armed Islamic Group (GIA – who claimed responsibility) or the Algerian army who may have killed them during an attempt to rescue them.

The film of Gods and Men is based on that event and follows the lives of French Catholic monks in the Atlas Mountains of Algeria in the 1990s. As the country is caught into a terrible civil war between an oppressive secularist state and radical Islamists, the Trappist brothers face the question of how to ‘love thy neighbour’.
Monks in Algeria: loving thy neighbor at gunpoint

Caught between the brutal Algerian government and the ruthless Islamists, the monks struggle to know and share God’s love and peace. What they experience alongside the beauty of the love they live out on a day-to-day basis in their monastic community is unbounded hatred, unspeakable violence, and, ultimately, unstoppable death seeping into their world. They must decide whether to remain in their monastery or flee the violence and return to France.

In their vocations, they seek to love and serve God by being “brothers to all”—in their monastic community and with all the people they encounter. All this becomes exponentially more complicated when new neighbors—a group of radical Islamists—come to the region. The battles between the Algerian government and the Islamists for influence and control unleash persistent horror and tragedy.

Love thy neighbors, all of them

The monks face a new question: What does it mean to share brotherly love at gun point? Over the years, the lives of the monks and the neighboring villagers became intertwined. The monks realize that if they leave, the consequences will be immense not only for themselves but also for the Muslim villagers who work in the monastery and whom the monks serve through a free medical clinic.

This is not a film about Christians vs. Muslims. Rather, this is a film about Christians trying—imperfectly but still genuinely—to love Muslims. And the monks must sort out what love means amid competing interpretive claims on the Muslim faith. In the Islamists’ political fanaticism and obsession with political power, the monks encounter a “distorted” Islam that stands in sharp contrast to the religious faith the monks experience in the lives of the Muslim villagers who live alongside the monastery in peace, Muslims who love their families and their neighbors.

The film is magnificent in the sense that it brings out the struggles each of the monks has with living together with others with whom they share many things but whom they also fear. It is in their prayers before God that these struggles are most clear. Trying to remain steadfast Christians and to respect Muslims against the background of the Civil War and trying not to resort to a dead end us vs. them game. The solution they found was ‘to love thy neighbour’ even at gunpoint.Journal of Religion & Film: Of Gods and Men (2010) by Wendy M. Wright

Each of the monks reacts differently to the felt sense of impending peril. But viewers are not treated to a story of one individual against many but to a story about genuine community in which individual struggle is honored and at the same time the integrity and deep bonds of the whole are acknowledged. The oscillation between common and individual dynamics is captured through the filmmakers’ choices. When the army wants to thrust its machines and armed men upon the monastery, Fr. Christian peremptorily refuses: this is the antithesis of the life of peace and hospitality (another one of those other Benedictine themes) that he has chosen. But his confreres gently but firmly call him out: we did not elect you to make your own unilateral decisions they say, reminding him of his appropriately humble and un-autocratic role as outlined by St. Benedict’s Rule. Alternately, the solitariness of Fr. Christian’s burden of leadership is evident as he paces alone across the remote windswept acres of the monastic lands while wild fowl wing across a vast expanse of sky and dwarf his silhouette.

[10] Thus begins a remarkable series of scenes that reveal the process of spiritual discernment, genuine listening to the Spirit of God as it is refracted through individual conscience, through community members, through others, and through the tradition. This is where the centrality of the liturgical office and the prayer to which the men return again and again becomes clear. The words of the midnight liturgy of Christmas echo powerfully as the shaken community gathers after the terrorists disappear into the night. Allusions to the crucified one and to the sacrifice of love resonate in the music the men sing. As the danger looms, they listen in the refectory to a reading by Carlo Corretto (a French spiritual writer and member of the Little Brothers of Jesus, a community inspired by hermit Charles de Foucauld who lived and was assassinated in the Algerian desert). Carretto’s words about surrender sink in, helping to sharpen the discernment the men are making. What is stability? What does it mean to vow fidelity to a community? What does it mean to follow the crucified God of Love? What is martyrdom? What of the people in the neighborhood to whom they have pledged their presence? The filmmakers use some dialogue to explore these questions but much of the questioning, both individually and communally, is visually expressed through facial close ups and by careful attention to the nuances of posture, gesture, tone of voice, and unspoken interactions among community members as they gather to decide together what they should do.

I think when used with articles and books that shed some more light on Algerian politics of the second half of the 20th century this film is excellent for teaching purposes.

0 comments.

PEW Report Highlights – Muslim Americans after 9/11

Posted on August 30th, 2011 by martijn.
Categories: Religious and Political Radicalization, Research International, Ritual and Religious Experience, State of Science.

Muslim Americans: No Signs of Growth in Alienation or Support for Extremism – Pew Research Center

As the 10th anniversary of the 9/11 attacks approaches, a comprehensive public opinion survey finds no indication of increased alienation or anger among Muslim Americans in response to concerns about home-grown Islamic terrorists, controversies about the building of mosques, and other pressures that have been brought to bear on this high-profile minority group in recent years. Muslims in the United States continue to reject extremism by much larger margins than most other Muslim publics, and a higher percentage views U.S. efforts to combat terrorism as sincere than did so in 2007. At the same time, majorities of Muslim Americans express concerns about Islamic extremism here and abroad – worries that coexist with the view that life in post-9/11 America is more difficult for U.S Muslims.

Based on interviews with 1,033 Muslim Americans conducted this year (April 14-July 22) in English, Arabic, Farsi and Urdu, the wide-ranging report looks at Muslim Americans’ political and social attitudes; religious views and practices; experiences and difficulties faced after 9/11; views of Islamic extremism; views of US efforts at combating terrorism; and views of national conditions. In addition to updating trends from earlier Pew Research surveys, the report includes comparisons of Muslim Americans with the general public and with Muslims in other countries, as well as detailed demographic information.

Highlights

Read the full report
Infographic of report highlights
Map: Controversies over mosques and Islamic centers across the U.S.

0 comments.

Nederlanders en de Ramadan

Posted on August 16th, 2011 by martijn.
Categories: Multiculti Issues, Ritual and Religious Experience.

Veel Nederlanders houden zich met de Ramadan bezig: moslims die vasten en moslims die niet vasten en niet-moslims die in hun contacten met moslims best het een en ander willen van de Ramadan of er juist niets van willen weten. In het onderstaande filmpje draait het om twee categorieën: moslims die vasten en niet-moslims daar iets van willen weten. De laatsten stellen vaak vragen aan moslims over het vasten. Daar is op zich niks mis mee natuurlijk. Je kunt niet van iedereen verwachten dat hij of zij alle culturele gebruiken van anderen uit en te na kent. Vaak zijn die vragen ook niet meer dat een excuus voor een praatje. Niettemin, zo is ook mijn ervaring, stelt men vaak dezelfde soort vragen. Meerdere malen tijdens de Ramadan en jaar in, jaar uit. Dat leidt dan ook wel weer eens tot voorstelbare irritatie en/of hilariteit onder moslims. Waarop men soms reageert op een manier die het multiculturele begrip niet altijd zal vergroten. Salahedinne heeft geprobeerd dat humoristisch inzichtelijk te maken.

1 comment.

Veil, For A Change

Posted on May 18th, 2011 by martijn.
Categories: Gender, Kinship & Marriage Issues, Multiculti Issues, Ritual and Religious Experience.

A few weeks ago the Dutch blog and twitter community saw a (small) explosion of messages about the headscarf. What happened? A young Tunisian-Dutch lady with the pseudonym Dunya Henya expressed her feelings and experiences about people who call her names and show other types of offensive behaviour because she wears a headscarf. The post, called ‘Fucking Headscarf’ (or literally Cancer Headscarf) was written quite well in the sense that it contained assertive and affective language and examples that were very compelling. According to her, she wears the headscarf out of her free will and stated that she does not force anything up to anyone, she adjusts and participates in society. The fact however that she wears a headscarf is, according to her, enough for some people to degrade her and treat her demeaningly as if she is a second rate citizen who can be called all kinds of abusive names. She stated ‘I draw a line, thus far and no further.’ and ‘Not the (non-existent) islamization is a danger to this society, the growing intolerance however is’.

Her blogpost probably should be seen in the context of the ‘battle of the veil’ that is going on in Europe today; a debate about the headscarf in many European countries that not only has consequences for the public sphere and on a political level but (as the post clearly shows) also on the streets of Europe. I think the combination of the assertive and affective language makes her post so strong and remarkable. There are more women of course speaking and complaining about the negative reactions they receive, but only seldom they clearly say back off like Dunya Henya did. There is clearly an obsession (often among white men) with Muslim women with headscarves. It appears that when people think about Muslim women they think about women with a veil and then indeed criticize, verbally abuse or even attack women who comply with that stereotype.

Important in Dunya Henya’s defense (and of many others as well) is the right to choose. Look for example at the next video of two American women who cover themselves (one with niqab and the other hijjab) in order to fulfill their desire of modesty:

It is often, as Dunya Henya states as well, to strive for modesty and being guarded against things that may harm them; not only because they feel their religion says so, but also because they actually experienced harmfull things.

In particular women wearing the face veil are currently at the center of the debate with the current ban in France and similar plans in other countries like the Netherlands. Even more so than women with a headscarf women with niqab are absent in the debates. Interesting therefore is Naima Bouteldja’s account of her research among French niqabi’s.

France’s false ‘battle of the veil’ | Naima Bouteldja | Comment is free | guardian.co.uk

The authors of the bill assert that displaying the flag from one’s “country of origin” during demonstrations or celebrations often conveys a “provocative attitude towards our republican values”.

Unveiling the Truth illustrates the rupture between the hysterical national discourse on the women who wear the full-face veil and their own concrete realities. The testimonies of the 32 women interviewed in towns and cities across France challenged many of the myths relayed during the controversy. Rather than reflecting an attempt to subvert society, the adoption of the niqab was, in most cases, the result of a personal and extremely individualistic journey, a modern spiritual approach in an effort to transform the self.

Of course various other factors played a role in the women’s decision to adopt the veil. But most of them were the first members of their family to adopt the veil, the majority had no niqab-wearing peers, their attendance at their mosque was minimal, and their affiliation to any Islamic bodies almost nonexistent.

Her report also reveals how women with niqab receive almost no support from representatives of Islamic organizations that appear to comply with the French state’s discourse, policies and laws although they did oppose the ban. I think one can find the same in the Netherlands (with the exception of the Salafi networks). Most organizations appear to be against a possible ban but also state that niqab is not compulsory in Islam and that it has no basis in the Qur’an. True or false that doesn’t really matter, what it produces is that women with niqab receive no sign of solidarity at all. Instead, as Annelies Moors showed in her research on Dutch niqabi’s, part of the discourse aimed against it constructs the law as a matter of security while ignoring that women with niqab experience abusive behaviour or even violence against them.
France’s false ‘battle of the veil’ | Naima Bouteldja | Comment is free | guardian.co.uk

This might explain why in a sample of 32 women, 10 young women decided to adopt the full-face veil, some clearly in an act of defiance, after the launch of the debate. Bushra, a 24-year-old former rapper who did not even wear a hijab in April 2009, explained: “The controversy put a flea in my ear … Already, for Eid, they don’t allow us to slaughter our sheep, they don’t let us go to school with our headscarves, they don’t let us do anything!” Giving them a taste of their own medicine, she adopted the veil. She adds, with a laugh: “Thanks to their nonsense, I stopped mine.”

It is indeed this dialectic of the state who tries to control women that has led some feminists to reconsider their own stance against the veil, such as Leila Ahmed who in the past saw the veil as representing political islam and who was very disturbed by the sight of women in the US wearing hijab:
Veil of Ignorance – By Leila Ahmed | Foreign Policy

Until recently, I thought, as Hourani did, that the disappearance of the veil was inevitable; I was sure that greater education and opportunity for women in the Muslim world would result in the elimination of this relic of women’s oppression. For decades, in books, op-eds, and lectures, I stood firmly and unquestioningly against the veil and the hijab, the Islamic headscarf, viewing them as signs of women’s disempowerment. To me, and to my fellow Arab feminists, being told what to wear was just another form of tyranny. But in the course of researching and writing a new book on the history of the veil’s improbable comeback, I’ve had to radically rethink my assumptions. Where I once saw the veil as a symbol of intolerance, I now understand that for many women, it is a badge of individuality and justice.

During her research (read the review at Wall Street Journal) Leila Ahmed learned that the meaning of hijjab changed from being ‘fraught with ancient patriarchal meanings’ in societies where it is required by law or through social pressure to wear one, to gender equality, social justice, rejection of negative stereotypes and affirming Muslim pride in Europe. This for example occurs among women who are the forefront of new and alternative interpretations of key Quran verses pertaining to women (Ahmed for example mentions Laleh Bakhtiar who published a new translation of the Quran: The Sublime Quran) but also ‘ordinary’ women who feel they are and should be free to wear whatever they want. At the same time this discourse of free will and free choice is under debate. Consider the next excerpt from Nadia el Awady’s blog on the women and headscarves in Egypt:
Societies Overpowered by a Headscarf: It’s Time for Change « Inner Workings of My Mind

A woman, we shout, has the right to choose.

But do we Muslims really believe this or do we use this argument when it suits us?

Do women in Muslim countries – or for that matter do women living in Islamic communities all over the United States and Europe – truly have the right to choose? Does a woman truly have freedom of choice if the societal impacts of that choice have the potential to devastate the very core of her existence?

In recent years in Egypt, a growing number of women are deciding to take off their headscarves. This growing number is still small, mind you it is no phenomenon, but there are enough women doing this that most Egyptians know someone who knows someone who has taken off the hijab. Their reasons for taking off the hijab vary as much as their reasons varied for donning it to begin with. Most of the women I know who have taken off the hijab live in circles of semi-liberal families and friends. This makes the choice relatively easier for these women. Every one of these women, nevertheless, has faced harsh judgment by some family members and friends because they chose to doff the hijab.

These women are immediately analyzed to their faces and behind their backs. Their original reasons for wearing the hijab were the wrong reasons. Her faith is weak. She has been moving in circles of friends who have tainted her soul. She has no proper understanding of the Islamic faith. She has opened too many doors to the devil and this is the result. The list goes on and on. And the snobby advice does as well. We’ll pray for you, dear sister. Remember to keep up your five daily prayers. That will save you. Be careful because you have started down the slippery slope to hell. We will pray to God to protect you and give you guidance.

She is immediately interrogated over and over and over about her reasons to take off the hijab. She is forced to entertain long discussions about the obligatory nature of the hijab in Islam. She is subjected to long explanations about how accepting Islam as a religion means accepting the doctrine. She is not allowed to disagree. She is not allowed to have her own opinion or her own interpretation. She is not even allowed to be uncertain – not really knowing in her heart whether the hijab is obligatory or not and deciding that it was not for her and that she would have faith in God’s understanding.

The woman must be convinced. She must be made to see the light. She must be saved.

The right to choose has all of a sudden gone to hell along with this woman who has chosen to take off her hijab.

These women I refer to above – those living among semi-liberal family and friends – are the lucky ones.

Women who come from more conservative circles barely stand a chance.

Nadia El-Awady points out that in that in Europe and America she is odd because of the hijjab and that there is a strong social and political pressure to put if off, while in Muslim societies she is successfull because of the hijab. In both cases she is judged and scrutinized because of the headscarf. This is also very clear when we look at a recent video and series of interviews with American Muslim women speaking about how people treated them when they wore the headscarf, how they experienced wearing it and…why they decide to take it off and still felt like practicing Muslim women. These women did experience social pressure to wear it but were also genuinely convinced that it was a good thing to do as a Muslim woman and they were criticized when they put it off. You can see the video here (via Muxlim.com):

And listen to the audio interviews at the site of NPR.
Although I liked the article, video and audio there is something that bothers me with that piece. It seems that putting off the headscarf (or wearing it for that matter) is seen as a fixed identity statement. Both practices, taking off and putting it on, reduce the practice of wearing a headscarf to communicative acts reflecting a full-formed moral identity that is also related to women being liberal, integrated, westernized, truly Muslim, modesty and so on. That is just not how it works however. Many women in my previous and current research put it on, take it off, put it on and take it off again, switch between several modalities of veiling several times during their lives. It shows different modalities of how women constitute and nurture their moral dispositions, identities (plural!), and commitments during various stages of life and in particular everyday and/or political contexts. It is probably difficult to have such a processual account of women’s lives and practices into a video and audio. Nevertheless the idea of women with a hijab or without having a fixed, full-formed identity makes it difficult to transcend to current debates on hijab and the social pressures laid upon them by Muslim and non-Muslims because it captures them in a discourse that is not theirs but of politicians trying to forbid the veil or those trying to force the veil upon women (see also Nicole Cunningham‘s account on Muslimah Media Watch for a similar view). This politicized idea of the headscarf makes real debates with Muslims and among Muslims almost impossible because the different points of view are reduced to simple us and them categorizations. And indeed, at one point someone really has to say: I draw a line, thus far and no further!

0 comments.

Nu Online: Zoeken naar een ‘zuivere’ Islam

Posted on August 22nd, 2010 by martijn.
Categories: [Online] Publications, Gouda Issues, ISIM/RU Research, Murder on theo Van Gogh and related issues, My Research, Religious and Political Radicalization, Ritual and Religious Experience, Young Muslims, Youth culture (as a practice).

Sinds enige tijd kun je via de VU repository mijn proefschrift Zoeken naar een ‘zuivere’ islam downloaden. Dat kan ook via deze site.

• Het proefschrift is online te lezen: HIER
• Samenvatting in het Nederlands lezen én downloaden: HIER
• Artikel Migrantenstudies lezen én downloaden: HIER
• Samenvatting in het Engels lezen én downloaden: HIER
• Artikel ISIM Review in het Engels lezen én downloaden: HIER

Veel leesplezier, en commentaar wordt op prijs gesteld.

3 comments.

Nu Online: Zoeken naar een 'zuivere' Islam

Posted on August 22nd, 2010 by martijn.
Categories: [Online] Publications, Gouda Issues, ISIM/RU Research, Murder on theo Van Gogh and related issues, My Research, Religious and Political Radicalization, Ritual and Religious Experience, Young Muslims, Youth culture (as a practice).

Sinds enige tijd kun je via de VU repository mijn proefschrift Zoeken naar een ‘zuivere’ islam downloaden. Dat kan ook via deze site.

• Het proefschrift is online te lezen: HIER
• Samenvatting in het Nederlands lezen én downloaden: HIER
• Artikel Migrantenstudies lezen én downloaden: HIER
• Samenvatting in het Engels lezen én downloaden: HIER
• Artikel ISIM Review in het Engels lezen én downloaden: HIER

Veel leesplezier, en commentaar wordt op prijs gesteld.

3 comments.

BBC Heart and Soul – Muslims in Amsterdam

Posted on April 27th, 2010 by martijn.
Categories: Multiculti Issues, Murder on theo Van Gogh and related issues, Public Islam, Religious and Political Radicalization, Ritual and Religious Experience, Young Muslims.

Roger Hardy is one of the best journalists when it comes to religion and how religion affects people’s daily lives. Right after the murder of Theo van Gogh he made a program about Dutch Muslims. He also documented his findings in a book the Muslim Revolt. A few weeks ago he returned to the Netherlands:
BBC – BBC World Service Programmes – Heart And Soul, Muslims in Amsterdam 28/04/2010

to see how the Moroccan Muslim community has fared since – and to meet a group that seldom makes the headlines: Moroccan Muslim women.

Among them, he finds young, highly successful power women.

Among them Fatima Elatik, mayor of the multi-cultural district of Zeeburg, who combines her headscarf with a determination not to let young Muslims to be restricted by the Islam label;

and Samira Bouchibti, an MP who speaks on gay rights for the Dutch Labour party – a highly unusual brief for a Muslim woman.

But Roger also wins the trust of women from very traditional backgrounds – like Rahma, a grandmother who’s learning how to read and write in her 70s.

Join him and find out why in 21st century Amsterdam, it’s easier to be called Fatima than Mohammed.

Illustration above of Fatima Elatik, the young and outspoken district mayor of Zeeburg in Amsterdam.

On Wednesday 28 March 2010 his report will be broadcast on BBC’s Heart and Soul at 12.32 (GMT+1), after the show you listen to the podcast available at the website.

UPDATE
The podcast is available now. You can download it HERE.

0 comments.

Een grootse reis. Je bent wat je zoekt en de bedevaart naar Mekka

Posted on November 25th, 2009 by martijn.
Categories: Ritual and Religious Experience.

Vrijdag aanstaande wordt het Offerfeest gevierd. Het feest valt op de tiende dag van de maand van de Hajj, de islamitische bedevaart naar Mekka en één van de vijf zuilen van de islam. Iedere gelovige moet als hij of zij dat kan eenmaal in zijn/haar leven deze reis maken.

Eén van de mooiste hedendaagse verbeeldingen van de hajj vind ik de film Le Grand Voyage:
Le grand voyage – Cinema.nl

‘Waarom heb je niet gewoon het vliegtuig genomen?’ vraagt Reda aan het eind van Le grand voyage aan zijn vader. De twee hebben dan een zware autorit van Frankrijk naar Saoedi-Arabië achter de rug. Reda’s vraag illustreert de kloof tussen de generaties. Hij moet van z’n vader horen dat een pelgrimstocht naar Mekka de nodige moeite moet kosten. Maar de uitkomst van deze roadmovie is voorspelbaar: vader en zoon komen nader tot elkaar. De manier waarop dat gebeurt, ligt minder voor de hand.

Zie de trailer:

Het verhaal illustreert inderdaad de kloof tussen de generaties, het belang van de hajj voor de een individuele gelovige als Reda’s vader. Zijn vader de migrant in Frankrijk wil naar Mekka en wil dat zijn zoon hem brengt. Reda moet mee omdat zijn oudste broer ‘niet kan’. De islam heeft voor Reda echter een heel andere betekenis, maar kan uit respect en eerbied het ‘verzoek’ van zijn vader ook niet naast zich neerleggen.

Bedevaart
Wat is nu eigenlijk een bedevaart?
A Reis
Een bedevaart is een reis van A naar B (en terug). Dat kan in verschillende vormen:

• Hijra: de migratie naar moslimlanden
• Ziyara: bezoeken van de graven van overledenen
• Rihla: reizen voor studie en andere doeleinden
• Hajj: de pelgrimage naar Mekka

Reizen hoeft natuurlijk niet religieus te zijn. Arbeidsmigratie, vluchtmigratie, toerisme omvatten allemaal vormen van reizen.
B) Een reis is niet alleen een tocht van A naar B, maar omvat ook altijd een symbolische transformatie:
Hijra

• de transformatie en beweging van de ziel van een toestand van corruptie, naar een van puurheid

Ziyara

• de transformatie en beweging van ongeluk naar geluk in deze wereld en van verdoemenis naar redding in de volgende wereld

Vluchteling

• Van politiek activist tot asielzoeker
• Van vervolgde tot vrij persoon

Toerist

• Van werknemer naar een persoon die zijn vrije tijd invult
• Van burger naar klant
• Van lokale naar regionale of nationale identiteit

3 Overschrijden en scheppen van grenzen
Met de symbolische transformatie door reizen zien we ook dat er symbolische grenzen overschreden worden nieuwe grenzen worden geschapen.
Hajj, ziyara en religieuze festivals bevestigen het idee dat voor God iedereen gelijk is en iedereen gered kan worden. Hierdoor wordt een religieuze grens geschapen die etnische en nationale grenzen overstijgt. Idealiter in ieder geval. De praktijk is vaak wat diffuser. Het verrichten van een bedevaart leidt ook tot statusverhoging. Economische mogelijkheden en zelfbewustzijn bepalen mede de mogelijkheden voor een bedevaart. De toename van vrouwen aan de bedevaart wordt mede verklaard door hun grotere economische zelfstandigheid en hoger opleidingsniveau dat zou leiden tot een toenemend zelfbewustzijn als moslima en als persoon met bepaalde rechten in de islam. Zeker bij de hajj komen mensen in aanraking met anderen uit allerlei windstreken. Deze diversiteit kan inderdaad leiden tot een groeiende identificatie als moslim (en daarmee alle verschillen overstijgend), maar de confrontatie met die verschillen kan ook leiden tot de conclusie dat moslims wel erg verschillen en nauwelijks iets met elkaar gemeen hebben hetgeen weer kan leiden tot een verminderde identificatie. Eén van de zaken waar men zeker mee in aanraking komt is nieuw religieus en politiek (en soms subversief) gedachtegoed onder bedevaartgangers. Wellicht één van de redenen om bedevaarten onder strenge controle te houden (naast de immense aantallen bij de hajj natuurlijk).

Tegelijkertijd kunnen bedevaarten ook grenzen overschrijden op zo’n manier dat ze juist groepen bij elkaar brengen. Kijk bijvoorbeeld het volgende fragment van hindoes en moslims in Jammu en Kashmir die het Holi-festival samen vieren:

Zoals gesteld is een bedevaart een reis van A naar B. Die tussenperiode (de eigenlijke beweging zeg maar) is een bijzondere periode door antropoloog Victor Turner ook wel ‘betwixt and between’ en ‘neither here nor there’ genoemd, gebaseerd op de theorie van antropoloog Van Lennep uit zijn beroemde boek Rites of Passage. Hij identificeerde drie fases in rituelen: De eerste fase, afscheiding, betreft symbolisch gedrag waarbij het individu afgescheiden wordt van een voordien vaste maatschappelijke status. Bij een reis het afscheid van de achterblijvers en het vertrek.
Tijdens de middelste fase wordt de ‘reiziger’ ontdaan van elke uiterlijke manifestatie van zijn rang of rol en betreedt een soort ‘liminale’ status tussen vroegere en toekomstige identiteiten. In de laatste fase overschrijdt het rituele subject de drempel en maakt in zijn nieuwe sociale of religieuze rol zijn herintrede in de maatschappij. Bij de bedevaart keert een persoon terug als (bijvoorbeeld) een hajj (iemand die de bedevaart heeft volbracht) hetgeen soms ook gepaard gaat met een verandering in religiositeit en uiterlijk. Maar het hoeft hierbij niet om puur religieuze zaken te gaan. Een bedevaart of een reis van welke orde dan ook kan ook te maken hebben met het zoeken naar authenticiteit, naar (het idee van) je ware zelf en de ‘authentieke bron’ van een religie of cultuur. De documentaire Holi Days belicht dergelijke vormen van pelgrimage. Het gaat daarbij om toeristen in Jeruzalem, Florence en Las Vegas, over hun verwachte ervaringen en de geleefde ervaringen. In Jeruzalem gaat het om mensen die zichtbaar en letterlijk geroerd zijn door de heilige plekken, terwijl anderen vooral op jacht zijn naar het mooiste souvenir om iets van de ervaring en herinnering aan de ervaring tastbaar te maken. In Florence zien we rijen toeristen die wachten om iets op te vangen van de prachtige schilderijen terwijl mensen buiten op jacht zijn naar (leren) merkkleding. In Las Vegas zien we mensen komen die op zoek naar de ervaring van ‘Parijs’, ‘de kanalen van Venetie” en deze proberen op te doen in Las Vegas. De transformatie die toeristen ondergaan, zo wil Holi Days laten zien, kan niet zo diepgaand zijn als de religieuze ervaring tijdens een bedevaart ook al zal het eerste wellicht wat platter (of gewoon profaner) aandoen. Zie hier de trailer:

De transformatie die mensen ondergaan tijdens een reis is misschien nog wel het duidelijkste zien in de road-movies en in romans als (natuurlijk) On the Road van Jack Kerouac. Een dergelijke roman is te zien als een ‘bildungsroman’ waarin de hoofdpersoon tijdens de reis transformeert (groeit, zich ontwikkelt, verbetert). Het genre van On the Road is sterk verbonden met de jeugdcultuur uit de jaren zestig waarin men de bekrompen jaren vijftig van zich wil afwerpen en daarvoor iets alternatiefs wil vinden zonder goed te weten wat. On the Road (“from one end of the country to the other…doing something so frantic and rushing about.”) gaat over het Amerikaanse landschap, over vrouwen, vrienden, jazz, ideeën over menselijkheid en mensheid. Het is een zoektocht naar levensinzichten en laat de ontwikkeling van vriendschappen zien die doorkruist worden door verlies en treurnis. Zie hier een fragment met een interview met Kerouac door Steve Allen waarin Kerouac op typische wijze een prachtige passage uit dit boek voordraagt:

Om terug te keren naar Le Grand Voyage, de vraag die Reda stelt aan zijn vader (en die hij wellicht al lang eerder wilde stellen maar pas op het eind is hij sterk genoeg en ver genoeg ontwikkeld ook in de relatie met zijn vader om die vraag te kunnen stellen) waarom ze niet met het vliegtuig konden gaan, is een wezenlijke vraag. Een vraag die op lichte mooie toon wordt beantwoord door een film als Finding Jack Kerouac. Zie de trailer:

Natuurlijk maakt een reis per vliegtuig de beleving toch wat anders dan vroeger te voet, per ezel, kameel of later de trein. Het doet echter aan het principe niets af. Bij een pelgrimage (religieus of toeristisch) gaat het niet alleen om het einddoel, maar ook om de reis ernaar toe. Het is de reis er toe die een groot deel van het transformatie proces bewerkstelligt. De complete reis (met vertrek en terugkeer) is te zien als een ‘rite de passage’ die mensen in contact brengt met de complexiteit en intensiteit van andere individuen, groepen en culturele repertoires die blijvend sporen nalaat.

0 comments.

Cosmo-Salafists in Europe and the Middle East

Posted on September 29th, 2009 by martijn.
Categories: ISIM/RU Research, Ritual and Religious Experience, Young Muslims.

Salafism can be seen as a transnational movement; originating in the Middle East it has acquired a more global outlook with local characteristics in Africa, Asia, America’s and Europe. This of course fuels the discourse of the Middle East as a hotbed for radicals but less well known is that there is a reverse influence as well. Salafis from other continents travelling to the Middle East, usually for two main reasons:

1. Study
2. Hijra

Study
Young men and women travel to the Middle East for Arab language courses and/or Islamic courses. The University of Medina in Saudi Arabia is a popular venue but not always easy to get in. Other countries also offer a variety of courses. In the past Syria has been very popular for such courses; it was relatively easy to get into the country and the course fees were low or in some case the courses were almost for free. People have different motivations for attending these courses: acquiring more knowledge about Arabic language and Islam, sometimes for personal use and within their family only but also sometimes in order to become one of the ‘daiya’ (one who practices da’wa) in their country of residence. Others use their time abroad as a period of time in which they can reflect on their current existence and contemplate on how they want to lead a more fulfilling and pious life. And probably other motives exist as well. Their stay abroad in this case is always temporarily; usually after a year (those studying in Saudi Arabia will stay longer) they return to their country of residence.

Hijra
Hijra is the wish, or for some the command of God to Muslims, to return to the world of Muslims and to leave the home of the infidels. It is part of Islamic tradition but the interpretation of this command differs. Are there truly Islamic countries? Is the West in some ways not more Islamic than the countries in the Middle East? Nevertheless talk about the wish to migrate to a Muslim country is abundant but few really make the step. Popular venues in this case are, for Moroccan-Dutch Muslims, Morocco, Egypt and Saudi Arabia although the latter is almost impossible. People expect life in those countries is easier for Muslims because Islam is embedded in daily life: one can hear the call for prayer, during the month of fasting many shops and restaurants are closed during the day and one expects they have to explain less about their lifestyle than they experience in the West. In some cases migration to the UK (in particular Birmingham, Leeds and Leicester) is seen as an alternative for or a first step towards ‘real’ hijra. Of those people who do make hijra to the Middle East, some of them return after a while. There are different reasons but often their experience in the Middle East is that they face a lot of difficulties adjusting to the culture of the country; they are more ‘Dutch’ than previously imagined or they did not prepare well enough. Other people develop some sort of ‘betwixt and between’ relationship with the West and the Middle East and travel back and forth several times a year. And of course there is a group who is perfectly happy in their new found residence and probably will stay.

Jihad
As has been reported over the years there is a group of young Muslims who (try to) go to the Middle East to receive training for engaging in a violent jihad such as in Iraq. In almost all of the cases this proves to be much more difficult than they had anticipated and many of these travels fail or do not even begin. In a few cases however people succeed to reach the battleground and really engage in, what they see as, a fight for justice. Some of them die doing so, others may return after a while.

Now it is difficult to determine what and how exactly their influence substantiates but a recent article by Dutch journalist Alexander Weissink for NRC/Handelsblad newspaper (in DUTCH and in ENGLISH) provides with some clues, also about the response of the local authorities in the Middle East who usually keep an eye on these euro-salafists.
nrc.nl – International – Features – Egypt suspicious of European language students

Young men with downy beards, caps, kneelength galabeyas and sandals sat chatting in a MacDonald’s restaurant in Nasr City, a large middle class district in the eastern part of Cairo. Women wearing concealing black garments and veils over their faces scurried around the small dusty streets between their apartments and the neighbourhood shops. They were not from here and they barely spoke any Arabic. Asking around revealed that every one of them came from Europe and most of them have North African roots.
Amidst the neighbourhood Egyptians, the European Salafists – Sunni religious fundamentalists – are outsiders. Ashraf (26), a Dutchman of Moroccan descent, came to Cairo a year ago. “To learn Arabic,” he said, “the language of my religion.” He had just visited the mosque, where many kindred spirits go to pray five times a day. A not-so-secret agent of the security service stood outside the mosque. The house of prayer is under surveillance. “We aren’t hurting anyone,” said Ashraf, whose apartment was recently searched. “We only come to study and pray.”

Apparently their is a risk of these import-salafists to become involved in illegal or even terrorist activities:
nrc.nl – International – Features – Egypt suspicious of European language students

Most students are mainly centred on themselves and their faith, but some come here with firm opinions about Islam and call anyone who sees it differently an infidel,” the director said. “We try to teach them the language so they learn to understand the true message of the Koran, but they often look for trouble. They get in with a bad crowd, visit the wrong mosque and listen to the wrong sheik.

But let’s also not forget Egypt is not a very democratic country and has in the past had major crackdowns aimed against particular Muslim groups (often related to the Muslim Brotherhood). And it indeed is probably not a coincidence that the latest crackdown occurred just before president Obama’s visit to Egypt.
nrc.nl – International – Features – Egypt suspicious of European language students

A number of students from France, Belgium and the United Kingdom for instance are suspected of involvement in a bomb attack in Cairo in February which killed a French tourist. The chief suspects – Dodi Hoxha, a French woman of Albanian descent, and Farouk Taher Ibn Abbas, a Belgian of Tunisian origin – have been subjected to heavy-handed interrogation since April, a diplomatic source reported on condition of remaining anonymous. Both studied at Al-Fajr, director Al-Gohari confirmed when asked.

The Belgian chief suspect reportedly confessed that he had been ordered to return to Belgium to prepare a bomb attack in Paris. Questions from this reporter about evidence were not answered. But an informal source in the Egyptian public prosecution department said the suspects had travelled from Egypt to the Gaza strip and became involved with extremist groups there.

Also in the past (as stated by Weissink) Egypt witnessed similar crackdowns in which European students (including one Dutch) were arrested and interrogated. One can only wonder about the role of the European intelligence and security services.

Egypt is important in this case since it seems to have replaced Syria as the most popular venue for studying Arab language and Islamic traditions. There are many schools, although the credentials are not always very clear, and certainly Cairo has a positive image as an easy to live in city. Most people I know who went there or are thinking about it, do not seem to have any violent intentions whatsoever. It would be interesting to record how these people experience their daily (religious) life over there, what they have learned from the whole experience when they return and what role (if any) they play in community life over there. Weissink’s article provides some clues but more research needs to be done about these transnational or even cosmopolitan citizens.

5 comments.

Ghuraba – De Vreemdelingen

Posted on August 20th, 2009 by martijn.
Categories: Arts & culture, ISIM/RU Research, Ritual and Religious Experience.

Een nasheed (mv anasheed) is een islamitisch lied, gewoonlijk a-cappella gezongen soms begeleid met percussie. Als er een anasheed-hitparade zou bestaan, zou de volgende ongetwijfeld erg hoog scoren:

In deze entry vind je alle versies die ik toegestuurd heb gekregen. Op verzoek vermeld ik erbij wanneer de nasheed muziek bevat.
De tekst van het lied verwijst naar hadith verzameling van Bukhari (Ar-Riqaq, boek 8, volume 76, hadith 425)
Hadith (Hadis) Books

Narrated Mujahid: ‘Abdullah bin ‘Umar said, “Allah’s Apostle took hold of my shoulder and said, ‘Be in this world as if you were a stranger or a traveler.” The sub-narrator added: Ibn ‘Umar used to say, “If you survive till the evening, do not expect to be alive in the morning, and if you survive till the morning, do not expect to be alive in the evening, and take from your health for your sickness, and (take) from your life for your death.”

En naar Muslim (Kitab Al-Iman, boek 1, hadith 270)
Hadith (Hadis) Books

It is narrated on the authority of Abu Huraira that the Messenger of Allah (may peace be upon him) said: Islam initiated as something strange, and it would revert to its (old position) of being strange. so good tidings for the stranger.

Hieronder volgt een lezing van Khalid Yasin met zijn interpretatie van ghuraba (en Nederlandse ondertiteling)

De tekst verwijst naar een situatie waarin een moslim zich onthecht (of zichzelf vervreemd) van het wereldlijke en alleen nog God aanbidt. Het is een opvatting die we in vergelijkbare vorm ook onder christenen kunnen terugvinden, en waarschijnlijk ook wel bij andere religies.
Ongelovige vrienden, hoever ga je? (printversie)

Gebed + luisteren naar God:

“Verlies uw hart niet aan de wereld of aan de dingen in de wereld! Als iemand de wereld liefheeft, woont de liefde van de Vader niet in hem. Want al wat in de wereld is, de hebzucht, de afgunst en het pronken met bezit, dat alles komt niet van de Vader maar van de wereld. En die wereld gaat voorbij met heel haar begeerlijkheid, maar wie de wil doet van God blijft in eeuwigheid.” (1Johannes 2:15-17)

“Trouwelozen, weet u niet dat vriendschap met de wereld vijandschap met God betekent? Wie met de wereld bevriend wil zijn, maakt zich tot vijand van God.” (Jakobus 4:4)

“Ik ben al niet meer in de wereld, maar zij, zij blijven in de wereld achter, terwijl Ik naar U toe kom. Heilige Vader, bewaar hen in uw naam, die U Mij hebt toevertrouwd, opdat ze één mogen zijn zoals Wij…. Ik vraag U niet hen uit de wereld weg te nemen, maar hen te behoeden voor de macht van het kwaad. Zij zijn niet van de wereld, zoals Ik niet van de wereld ben.” (Johannes 17:11, 15-16)

De vraag die ik kreeg voor deze workshop was: Hoe moet je omgaan met niet-christelijke vrienden? Waaraan kun je meedoen en tot hoe ver kun je mee gaan in wat zij doen? Volgens mij is dit een vraag die uit het spanningsveld komt wat we net in het laatste bijbelgedeelte hebben gelezen. Het spanningsveld tussen het in deze wereld zijn, maar niet van deze wereld zijn. Jezus noemt hier een enorm spanningsveld. Als mensen hebben we de neiging om uit dit spanningsveld weg te vluchten. Maar dit spanningsveld is zo bedoeld. Het moet er zijn en ook blijven. Door dit spanningsveld worden we namelijk geprikkeld om te luisteren naar God. Om samen met Jezus te worstelen over wat je moet doen en wat je moet laten. Ik heb geen kant en klaar pakketje met antwoorden voor jullie waardoor je weet wat je wel met je ongelovige vrienden kunt doen en wat niet. Ik denk dat dit ook per persoon verschillend is. Wat ik wel voor jullie heb is een eenvoudige boodschap: Blijf in het spanningsveld wat Jezus zo prachtig omschrijft. Blijf met Jezus worstelen over wat je moet doen en wat je moet laten. En stap niet in één van de valkuilen!

De valkuilen die hier staan zijn allemaal gevaarlijk:

1) Het ene uiterste: je helemaal uit de wereld terugtrekken, bang zijn om besmet te worden, waardoor je kunt geen zout en licht meer kunt zijn.
2) Het andere uiterste: gelijkvormigheid, er is geen verschil meer te zien tussen jou en je ongelovige vrienden, je bent zouteloos geworden en het licht in jou is verduisterd.
3) Gevaarlijke middenweg: de compromis (van twee walletjes eten), schijnheiligheid (dingen laten of juist doen om de schone schijn op te houden en door mensen bewonderd te worden), wetticisme (jezelf en anderen onmogelijke lasten opleggen en menen dat je daardoor een streepje voor hebt bij God).

* Welke valkuil vormt voor jou het grootste gevaar? Hoe komt dat zo?

De enige manier om te voorkomen dat je in één van deze valkuilen stapt en jezelf verwond is… in het spanningsveld blijven! Dit betekent dat je naar Jezus gaat luisteren en Hem vraagt wat je moet doen en wat je moet laten. Een vraag die je daarbij kan helpen is: “Here Jezus, kan u hier in en bij zijn?” Deze heiligingsvraag zullen we steeds weer moeten stellen. En het antwoord dat Jezus geeft kan heel goed per persoon verschillend zijn.

Preek van de week

Tenslotte bidt Jezus voor zijn leerlingen “dat zij God toegewijd mogen zijn in de waarheid”. Het feit dat Jezus daarvoor bidt, betekent dat het niet evident is, zelfs niet voor vrome christenen, om in de waarheid aan God toegewijd te zijn. Waarheid is hier de eigenschap van God zelf. Het is geen leersysteem, geen zaak van 1 + 1 = 2. Het is een weg om te gaan, Gods waarheid is zijn betrouwbaarheid, zijn waarachtigheid. Jezus bidt dus, dat wij mogen zijn als God zelf, waarheid, dat al wat wij zijn en zeggen en doen zonder leugen is, niet gehuicheld maar echt en vrij. Dit ‘Gode toegewijd zijn in de waarheid’ betekent hoegenaamd geen verwijdering van de wereld. “Ik bid niet dat Gij hen wegneemt uit de wereld, maar dat Gij bewaart voor het kwaad. Zij zijn niet van de wereld, wel in de wereld”.
Jezus bidt dat wij, juist in die onrustige en verwarde en dikwijls leugenachtige wereld die de onze is, staande zouden blijven, God niet uit het oog zouden verliezen, maar dat wij in waarheid aan God toegewijd zouden zijn.

vervolgalpha voorjaar 2008 | Jeugdalpha Papendrecht

De liefde van God vind je in Jezus. Elke vrees richting het oordeel moet uitgebannen zijn. Hoewel we nog in deze wereld zijn (we hebben last van onze zondige natuur en tekorten), zijn wij zoals Jezus.

Ghuraba lijkt hier ook naar te verwijzen en te stellen dat deze wereld niet het thuisland is voor moslims, maar dat zij hun thuis en waarheid kunnen vinden in de aanbidding van de enige en unieke God. Ghuraba is ook een oproep tot actie. Een oproep om niet teveel gehecht te raken aan de (materiële) zaken van deze wereld, maar om ook het spirituele toe te laten. De bedevaart naar Mekka raakt daarmee deels aan hetzelfde thema. Deze vijfde zuil is een oproep aan moslims om huis en haard te verlaten en daar te gaan waar de Quran geopenbaard zou zijn en Mohammed zich gevestigd zou hebben. Niet alleen de rituelen in Mekka zijn onderdeel van deze verplichting, maar ook de reis er naar toe als één van loutering en toenemende gerichtheid op God. Hoewel dit tegenwoordig allemaal wat makkelijker is en mensen meerdere malen (kunnen) gaan, was het vroeger vaak een lange eenmalige reis naar het onbekende waarbij het het bekende, wereldlijke, werd achtergelaten. Ghuraba met z’n voortdurende herhalingen in telkens hetzelfde ritme creëert zo een auditieve ruimte waartoe de luisteraar zich dient te verhouden en waarin deze vervolgens zijn of haar eigen verbeelding kan openstellen en creëren. Wat dat vervolgens is, verschilt natuurlijk van persoon tot persoon. Op Youtube zien we wel enkele voorbeelden van ghuraba-producties die enigszins laten zien welke betekenissen men hier aan kan hechten. Onmiddellijk valt dan de politieke lading op zoals in de volgende, misschien wel meest beroemde, variant van een gevangene in een Egyptische rechtszaal die ghuraba zingt, waarbij zelfs een rechter ge-emotioneerd geraakt zou zijn:

De volgende ghuraba versie brengt de oproep tot actie krachtig in beeld en verbindt het idee van ghuraba met de ideologie van Al Qaeda cs.

Soms gaat het daarbij om algemene (gewelddadige) strijd tegen onderdrukking, soms is het ook concreter zoals in de volgende nasheed voor Gaza waar ghuraba een onderdeel van is.

De volgende versie zoomt in op een hele serie landen/gebieden:

Anderen kiezen een nickname als ghuraba media en produceren zelf jihad anasheeds zoals deze (we marcheren voort als leeuwen, met Nederlandse ondertiteling):

Vreemdeling verwijst hier niet alleen meer naar een idee van onthechting of exclusieve aanbidding, maar het is ook een term voor uitverkorenen (die niet buigen, behalve voor God), de ware strijders of zelfs ware moslims; een idee waar zeker niet iedereen het mee eens zal zijn overigens.
De volgende ghuraba nasheed met Duitse vertaling maakt het idee van uitverkoren nog eens duidelijker:

Ook hierin komt het idee van huis en haard verlaten en het idee van de gelovige op doorreis weer terug. Beide kunnen betrokken worden op de gewelddadige jihad, maar ook spiritueel en sociaal gezien worden. Dit laatste omdat standvastig blijven in de godsdienst (dien) dan een zekere, spirituele en/of sociale, isolatie zou vereisen.
Uiteindelijk behoort het paradijs dan aan de vreemdelingen:

Naast uitverkoren heeft de notie vreemdeling ook betrekking op diegenen die op de proef gesteld worden zoals moslimgevangenen:

De vreemdelingen zouden dan mensen zijn die zonder acht te slaan op wat de wereld over hen zegt, doorgaan met hun religieuze verplichtingen en de Quran volgen om zo God tevreden te stellen.

De volgende nasheed (Liever de vreemden zijn) heeft betrekking op vrouwen in niqab, het begin bevat de ghuraba nasheed. Ook hierin vinden we thema’s als onthechting, afstand nemen van en op de proef gesteld worden terug. Deze is afkomstig van een Duitse moslima.

Ook de volgende video laat dit zien, maar dan veel breder (en zal volgens sommige lezers ongetwijfeld getuigen van een slachtoffermentaliteit)

Een mengeling van politieke, sociale en spirituele betekenissen vinden we terug in de volgende ghuraba nasheed met Spaanse ondertiteling (let op de boerkini afbeelding op het einde):

In de volgende versie van Soutus Salaim Beyond the Norm is het politieke evenmin afwezig (let op deze bevat muziek – het is een ‘popversie’ met daarin ghurabaa) maar toch op een andere manier dan bij de vorigen. Het bevat onder meer een oproep tot hervorming aangezien volgens de zanger de islam juist een vreemde is geworden.

It’s written in the history
Islam once ruled the world
But I’m standing here in melancholy
How can I claim of such word?

Those days have left us so far
Unreachable beauty like the star
History left ajar
Could I ever heal the scar?

c/o

What is happening to Islam today?
Why the feeling of me going astray?
Oh Allah, I plead and pray
Steadfast my faith in the righteous way

Ghurabaa..
Bada’al Islamu Ghareeban
Saya3oudul Islamu Ghareeban
Fathouba lil ghurabaa

Come on brothers let us reform
Stand united through blizzard storm
Let not our path be lured into darkness
We shall go beyond the norm

Contemplating my own fear
With this heart craving for a guidance
All the things I hold so dear
Put my dean in a distance

Islam is now estranged
Estranged from its former existence
For indeed we are strangers
Cause Islam’s our conscience

Repeat c/o

Song & Lyrics:
Mohammad Ihab Ismail

Clip Directors:
Imran, Hafidz

In de volgende ghuraba zijn bovenstaande thema’s ogenschijnlijk afwezig. De bijbehorende presentatie gaat namelijk over overspel, de gevaren en gevolgen ervan. Aangezien de remedie hiertegen, en het enige wat overspel kan voorkomen de aanbidding van God is, komt het thema van aanbidding niettemin toch terug.

Daarnaast kunnen de thema’s van ghuraba natuurlijk voorkomen in het persoonlijke leven van individuen zoals we kunnen zien in de serie van drie films van Omair Mazhar:



Muziek is een belangrijk, maar vaak onderbelicht, bestanddeel van iedere beweging of dit nu een traditionele sociale beweging is of een religieuze beweging. Muziek speelt een grote rol in pinksterkerken en de evangelische beweging, maar voorheen ook al in de Amerikaanse burgerrechten beweging. Muziek kan dienen ter mobilisatie van participanten en kan ook gebruik worden ter bemiddeling van een bepaalde religieuze of politieke boodschap. Met de anasheed wordt een eeuwenoude traditie nieuw leven ingeblazen door deze op sites als youtube te plaatsen, met niet alleen een tekstuele boodschap, maar ook een visuele. De beelden geven voeding aan de verbeelding van een gedeelde geschiedenis en hedendaagse situatie waarmee mensen geïnspireerd en gemotiveerd kunnen worden. De muziek en de beelden produceren een fusie tussen het spirituele, het politieke, sociale en individuele. Het gaat er daarbij niet om dat alle moslims deze boodschappen onderschrijven en zich gedragen als zijnde ‘vreemdelingen’, maar het luisteren ernaar lijkt een soort reminder voor het hoe eigenlijk zou moeten en kan door sommigen gebruikt worden als een manier om zich in gedachten af te zonderen en bij God te zijn.

Dit komt misschien nog wel het sterkst tot uiting in de volgende versie van ghuraba, waarin een collage ‘islamic legends’ wordt getoond. In mijn proefschrift heb ik over deze afbeeldingen geschreven als zijnde voorwerpen waardoor de alomtegenwoordigheid, almacht en barmhartigheid van God wordt gerepresenteerd en bemiddeld waardoor iets wat voor mensen niet te bevatten is, wordt geconcretiseerd en open komt te staan voor betekenisgeving zonder dat het ongrijpbare en onzegbare helemaal verloren gaat.

Dat een nasheed als deze sterke emoties kan oproepen blijkt wel uit het gegeven dat sommigen tot tranen geroerd zijn bij het luisteren ernaar.

Bovenstaand overzicht is allesbehalve compleet, youtube en andere videosites bevatten nog veel meer videos van ghuraba. De video’s die hier geplaatst zijn, zijn mij gestuurd door mensen uit mijn onderzoek; dank daarvoor. Het overzicht wil ik afsluiten met de meest opmerkelijke, a-typische toespeling op ghuraba die ik kon vinden op youtube. Let op deze video bevat popmuziek:

6 comments.

Stierf Michael Jackson als moslim?

Posted on June 29th, 2009 by martijn.
Categories: Arts & culture, Ritual and Religious Experience, Youth culture (as a practice).

Natuurlijk is er veel aandacht voor de dood van Michael Jackson en zoals u inmiddels wel gewend bent zijn post over actuele dramatische zaken hier altijd laat en zelfs een beetje mosterd na de maaltijd. Diverse webfora zoals Marokko.nl (HIER, HIER, HIER), Ansaar.nl (HIER) en Ontdekislam (HIER) hebben zeer veel bijdragen van participanten over MJ. Zeker bij Marokko.nl valt wel op dat er nogal wat mensen iets melden die dat normaal veel minder of zelfs niet doen. Eén van de discussies over MJ die voortdurend terugkomt gaat over de vraag of hij nu wel moslim is of niet.

Die vraag, of beter nog de sinds 2003 regelmatig terugkerende bewering dat hij bekeerd is tot de islam is ook al eerder hier aan bod geweest. Ook nu zijn de rapporten dat hij tot de islam bekeerd zou zijn, niet van de lucht en niet alleen op sites waar moslims komen. Naar verluidt zou hij beinvloed zijn door reizen naar het Midden-Oosten en zijn broer Jermaine. Let wel er is geen enkele officiële bevestiging dat hij moslim was, van hemzelf of zijn directe omgeving. Wel ontkenningen hiervan. Niettemin dus nu met zijn dood doen de geruchten weer de ronde en op sommige Engelstalige sites kun je zelfs gebeden voor de doden (Innalillahi wa inna ilaihi raji’un) vinden en het is duidelijk dat (los van of hij nu wel of niet moslim is) zijn dood velen geraakt heeft, ook buiten het westen.

Muslimmatters gaat op hun gebruikelijke, dwz grondige, wijze in op bovenstaande vraag. Zij verwijzen onder meer naar imam Johari Malik die stelt dat CNN’s Wolf Blitzer in zijn show The Situation Room terloops opgemerkt zou hebben dat een imam de familie Jackson heeft bezocht om de begrafenis te bespreken. Er is echter geen enkele bevestiging voor te vinden. Ali Eteraz stelt dat degenen die betrokken zouden zijn geweest bij zijn bekering, allen ontkend hebben zoals Dawud Wharnsby.

Nu is het voor gelovigen wellicht begrijpelijk dat men zich nu afvraagt of MJ moslim was; als hij immers in het paradijs wil komen zal hij toch moslim moeten zijn. En hij heeft mogelijk nogal wat zonden die vergeven moeten worden. Toch lijkt het vrij twijfelachtig dat hij inderdaad moslim is en die geruchten zijn eigenlijk al vanaf het begin al onwaarschijnlijk. Waarom dan toch dat hardnekkige gerucht dat hij moslim is, zowel aan de zijde van moslims als van niet-moslims? Een poging om één van de grootste popsterren allertijden te annexeren als moslim? Een poging om zich te distantiëren van één van de meest omstreden Westerse popsterren allertijden? Een poging om zielenheil te vinden voor een superster die velen na aan het hart gaat? Een poging om een verklaring te vinden voor zijn ogenschijnlijk irrationele gedrag?

11 comments.

Het kan bekeren – jonge bekeerlingen

Posted on June 22nd, 2009 by martijn.
Categories: Internal Debates, Islam in the Netherlands, Multiculti Issues, Ritual and Religious Experience, Young Muslims.

In Nederland zijn er, naar schatting, ongeveer 12.000 autochtone bekeerlingen tot de islam. Er zijn natuurlijk ook nog andere etnische groepen waar mensen zich bekeren tot de islam, maar voorzover ik weet zijn daar geen cijfers van. Bekeren betekent in dit geval het overstappen van de ene levensbeschouwelijke traditie naar een andere religieuze traditie (je kunt immers ook bekeren binnen een bepaalde levensbeschouwelijke traditie).

Er is in Nederland niet zo heel veel onderzoek verricht naar bekeerlingen. Karin van Nieuwkerk heeft het nodige gedaan met betrekking tot onderzoek naar bekeerde vrouwen en er zijn de nodige afstudeeronderzoeken gedaan, maar bij mijn weten is het dat wel hoewel er wellicht nog wel het een en ander aan komt over bekeerde vrouwen in Amsterdam. Er zijn verschillende motieven voor het bekeren. Een nadeel van veel verklaringen met betrekking tot motivatie waar allerlei deskundigen mee komen (verbondenheid, religie partner, helder van de islam) is dat het religieus-spirituele aspect in veel van de bekeringstrajecten uit het oog verloren wordt. Niet helemaal onbegrijpelijk omdat veel sociaal-wetenschappers vaak niets kunnen met de waarheidsclaims of het emotionele aspect van bekering. Terwijl die in de verhalen vaak overduidelijk aanwezig zijn: zoeken naar rust/vrede, zoeken naar ‘verlichting’, zoeken naar de waarheid over waarom dingen gebeuren. Al die zaken hebben wel te maken met verbondenheid, de omgeving, de doctrine van de islam, maar zijn er niet toe te reduceren.

Op moslima.nl vind je tal van verhalen die het nodige inzicht kunnen geven. Ook een programma van NMO en de reacties daarop zijn de moeite waard om te lezen. NOS Headlines heeft afgelopen zaterdag een item geplaats ‘Gelukkig bekeerd‘ waarin verschillende bekeerlingen aan bod komen (niet alleen bekeerlingen tot islam).

De consequenties van het bekeren vallen niet altijd mee. Allereerst is er de mogelijkheid dat men in het eigen oude vertrouwde netwerk geisoleerd raakt: bekeerlingen overschrijden de symbolische grens tussen Nederlanders en moslims en kunnen zeker negatieve en soms ronduit vijandige en agressieve reacties krijgen. Niet voor niets dat er plannen waren voor een opvanghuis voor bekeerde moslima’s, hoewel ik eigenlijk niet weet of dat nu gerealiseerd is. Ten tweede kunnen ook de reacties onder andere moslims soms getuigen van wantrouwen. Mijn indruk uit mijn eigen onderzoek is dat potentiële bekeerlingen vrij veel steun en hulp ondervinden van andere moslims, maar dat zodra men de getuigenis heeft afgelegd (de formele bekering) een groot deel van die steun wegvalt. Het recent opgerichte Landelijke Platform Nieuwe Moslims zou daar wellicht verandering in kunnen brengen bijvoorbeeld via een kennismakingsavond die binnenkort georganiseerd wordt. Verder zijn er ook diverse lokale netwerken, bijvoorbeeld in Amsterdam, voor ondersteuning van bekeerlingen en natuurlijk niet te vergeten Al Nisa.

Sommige bekeerlingen spelen een prominente rol onder moslims zoals Abdul-Jabbar van de Ven en/of in dialoog met niet-moslims zoals Abdulwahid van Bommel. De meeste bekeerlingen lijken echter publiekelijk nauwelijks een rol te spelen, maar wie weet gaat dit veranderen met een groep jonge bekeerlingen (dames en heren) die goed opgeleid is, niet op hun mondje gevallen zijn en weten hoe ze de zaken moeten over brengen. We zullen het zien.

UPDATE

Natuurlijk, hoe kan ik het vergeten. Ook Egbert Harmsen heeft een onderzoek gedaan naar ‘nieuwe moslims’, zoals Steven Lenos van Nuansa opmerkte bij Allochtonen weblog. Een artikel van de hand van Harmsen is HIER te downloaden.

2 comments.

“Looking at the world as if women matter” – Feminism and Islam

Posted on June 10th, 2009 by martijn.
Categories: Gender, Kinship & Marriage Issues, Internal Debates, Public Islam, Ritual and Religious Experience.

The Mosque in Morgantown has several interesting articles on the topic Feminism and Islam which includes women led prayer, interpreting the Quran, women’s rights, pluralism, social change, female authority, and so on.

The Global Islamic Feminist Movement

by Yvonne Haddad

Islamic feminism has been applied to the work of a group of scholars in the American academy who seek to address the role of women from within the heritage of Islam. They include Amina Wadud, Riffat Hasan, Amira Sonbol, Asma Barlas and Nimat Hafez Barzangi. They also include the first woman to translate the Qur’an into English, Laleh Bakhtiar. Their efforts fall in contrast to the activism and advocacy of other Muslim women who seek change through recourse to secular ideas as well as those who attack the faith as misogynist at its core. Asra Nomani and Irshad Manji are seen by some as representatives of the former category, Ayan Hirsi Ali and Wafa Sultan as examples of the latter. Instead, the Islamic feminists have sought to reconcile the religion with feminism. They do not question the validity of the Qur’anic text as eternally valid guidance for all humanity, but have reservations about the patriarchal interpretations characteristic of traditional societies.

Their discourse requires a re-examination of the Qur’anic text, which had been the private domain of male scholars. They have scoured the narratives of the life of the Prophet Muhammad for parallels to be promoted as models of liberation. They have challenged Islamic jurisprudence derived from patriarchal readings of the Qur’an, examining legal precedents and court decisions in order to reconstruct history. Some have focused on reinterpreting Qur’anic verses used by traditional scholars to formulate laws that discriminate against women, especially in a marriage context. Their revised interpretations affirm the grounding of women’s rights in the immutable Qur’an, rendering it a divine mandate for humanity, impervious to misogynist attacks. They have dubbed their efforts a “gender jihad.”

Looking at the World As If Women Matter

by Tayyibah Taylor

“Looking at the world as if women matter” is just one of the many ways feminism is explained. Some definitions are more academic and others are less generous, but searching through the philosophical pile of feminist theory and movements, one will discover first-wave and second-wave feminism, post colonial feminism, Western feminism, Black feminism, radical feminism, Islamic feminism and more, all with varying solutions to the issues women face.
[…]
Islam is more than a religion and it’s more than a way of life; Islam is a state of being. When we truly live our lives in the state of Islam, that is in a state of wholeness, serenity and in alignment with the laws of the universe, every second of existence, and every fiber of self is centered on connecting to the Divine. In that state, the flame misogyny has no oxygen. In that state, a world is created where women, and all humanity, matter.

Real Indicators of Female Empowerment: Women’s Space and Status in American Mosques

by Hadia Mubarak

[…]
Refusing to accept the status quo, I and five of my friends registered as members and attended the general body elections. We sat in the main prayer hall, which had been partitioned into two sections that day, a large section for the men and a smaller one for the women. Citing the mosque’s Constitution and religious textual sources, we demanded the right to vote like everyone. Our demands incited a heated and emotionally charged debate. Although it was clear that the majority of the men were on our side, the small minority of men who were against us, including the chair of the elections committee, dominated the debate. Exploiting his position, the elections committee chair took up a motion that put in his own hands the power decide whether or not women should vote — without subjecting the motion to a general vote.

I and my five friends left the mosque that day without voting for the men who would manage our mosque, make decisions on our behalf and represent us within the larger community. We left feeling disgusted, isolated and enraged. But we never for a second questioned the status that Islam accorded women or our God-given right to elect the leaders of our community. We knew that Islam was on our side and that ignorance was on theirs.

[…]
As a woman, I feel empowered by God’s laws — laws that I know with absolute certainty are for my own spiritual, emotional and physical well-being. At the same time, I refuse to rely on the interpretations of men to understand the laws of God. Women must engage the Islamic tradition themselves in order to restore rights that they were granted as early as the seventh century. When armed with knowledge of our God-given rights, then no human being can stand between us and our prerogative to exercise those rights.

The Real Feminist Leaders

by Kari Ansari

Islam teaches that men and women are equally capable of attaining the highest level of spirituality, and that both will be judged on equal terms by God. The teachings of Islam protect and defend the rights of a woman; she has the right to demand dignified treatment by all people — men included. She has the right to voice her opinion, and the value of that opinion is judged upon the same merits and criteria afforded to men.

[…]
The above-mentioned women are examples of leadership displayed all across the country by Muslim women of every ethnicity, age, and socio-economic background; we just don’t see them on television, or the New York Times Bestseller List. They are women who are changing the status quo at American mosques; they are working behind the scenes to establish domestic violence support services for immigrant women, they are running food pantries in the inner cities, they are teachers in Islamic schools–teaching tolerance and love for their neighbor. These Muslim women are homemakers and engineers, they are doctors and lawyers, and they are bankers and nurses. These women do not seek notoriety or fame; instead they are integrating into a society that often misunderstands them, and even sometimes pities them unnecessarily. Still, Muslim American women persevere, having faith in God and faith in the future of the American Muslim society as it matures and grows.

Useful links mentioned in the articles:
Sisters in Islam – Home

Women Living Under Muslim Laws

WLUML: Publications –

Warning Signs of Fundamentalisms
Edited by Ayesha Imam, Jenny Morgan & Nira Yuval-Davis (Published: December 2004)

The papers relate to a variety of contexts and global issues: Afghanistan, Algeria, Austria, Bangladesh, Egypt, Gambia, India, Iran, Malaysia, Nigeria, Palestine, Rwanda, South Africa, USA, Yugoslavia, Lesbian Gay Bisexual and Transgender identities, multiculturalism, the Internet, as well as fundamentalisms in Catholic, Hindu and Jewish contexts.

Fundamentalist movements are political movements with religious, ethnic, and/or nationalist imperatives. They construct a single version of a collective identity as the only true, authentic and valid one, and use it to impose their power and authority. They usually claim to be the representatives of authentic tradition, and they speak against the corrupting influence of modernity and ‘the West’. However, fundamentalists are far from pre-modern. To promote their project, they use all modern technological means available, from the media to weaponry. Furthermore, the vision they conjure up is a constructed and selective vision, rather than a revival of something in the past. Since 2000 the popular appeal of fundamentalisms has been growing across the world and different communities.

Feminists have particular concerns when it comes to fundamentalist movements. Although many women take part in fundamentalist movements, overall fundamentalist politics tend to constitute a threat to women’s freedom and autonomy and often their lives. Gender relations in general, and women in particular, are often used to symbolize the collectivity, its ‘culture and tradition’, its boundaries and its future reproduction.

Includes:
WSF: Preface (Jenny Morgan)
WSF: Introduction (Ayesha Imam and Nira Yuval-Davis)
WSF: The lesson from Iran: How the ‘warning signs of fundamentalism’ were ignored (Ziba Mir-Hosseini)
WSF: The rise of fundamentalism and the role of the ‘state’ in the specific political context of Palestine (Nahda Younis Shehada)
WSF: Attacks against lesbian, gay and bisexual people: Warning signs of fundamentalism? (Anisa de Jong)
WSF: Education in Afghanistan: A gendered ideological terrain (Niloufar Pourzand)
WSF: Jewish fundamentalisms and women (Nira Yuval-Davis)
WSF: America’s mission of saving the world from Satan: Christian fundamentalism in the USA (Elfriede Harth)
WSF: Catholic fundamentalism, right wing politics and the construction of womanhood: The case of Austria (Michaela R Told)
WSF: Two cheers for multiculturalism (Gita Sahgal)
WSF: Hindu fundamentalism in India: Ideology, strategies, and the experience of Gujarat (Chayanika Shah)
WSF: Islamisation and its impact on laws and the law making process in Malaysia (Zainah Anwar)
WSF: Fundamentalist groups and the Nigerian legal system: Some reflections (Sanusi Lamido Sanusi)
WSF: ‘Apostates’, Ahmadis and advocates: Use and abuse of offences against religion in Bangladesh (Sara Hossain)
WSF: The rise of the religious right in Bangladesh: Taslima Nasrin and the media (Tazeen Murshid)
WSF: The media and signs of fundamentalism: A case in the Gambia (Amie Bojang Sissoho)
WSF: Revelation and religion: Representations of gender and Islam (Gabeba Baderoon)
WSF: Women’s struggle against Muslim fundamentalism in Algeria: Strategies or a lesson for survival? (Louisa Ait-Hamou)
WSF: Fighting the political (ab)use of religion in Nigeria: BAOBAB for Women’s Human Rights, allies and others (Ayesha Imam)
WSF: The Model Parliament for family law reform: A signi?cant step towards linking women’s issues with national concerns (Nahda Younis Shehada)
WSF: Sisters in Islam: Advocacy for change within the religious framework (Nora Murat)
WSF: Secular women’s activism in contemporary Egypt (Nadje Al-Ali)
WSF: Religious fundamentalisms and repression of reproductive and sexual rights (Stasa Zajovic)
WSF: The far right and the religious right on the world wide web: Some snapshots and notes (Harsh Kapoor)
WSF: Biographies of conference participants and contributors

III International Congress on Islamic Feminism

Junta Islámica » ¿Quiénes somos?

ILDC – Women’s Involvement

MSA National – Home

Faculty Profile of Ingrid Mattson

Director of the Macdonald Center for the Study of Islam and Christian-Muslim Relations, Director of Islamic Chaplaincy Program, Professor of Islamic Studies and Christian-Muslim Relations

Edina Lekovic: Communications Director – MPAC Staff & Board

As MPAC’s Communications Director, Edina acts as a spokeswoman for the American Muslim community to media outlets, government officials, interfaith leaders, academic institutions, and community groups.

0 comments.

« Previous Page — Older » « Newer — Next Page »