C L O S E R Young Muslims - 2/19

November 2025
M	T	W	T	F	S	S
« Sep
	1	2
3	4	5	6	7	8	9
10	11	12	13	14	15	16
17	18	19	20	21	22	23
24	25	26	27	28	29	30

New Publication: Being Young and Muslim – New Cultural Politics in the Global South and North

Posted on August 19th, 2010 by martijn.
Categories: Important Publications, ISIM Leiden, Young Muslims, Youth culture (as a practice).

Oxford University Press: Being Young and Muslim: Linda Herrera and Asef Bayat

Being Young and Muslim
New Cultural Politics in the Global South and North
Editors: Linda Herrera and Asef Bayat

In recent years, there has been a proliferation of interest in youth issues and Muslim youth in particular. Young Muslims have been thrust into the global spotlight in relation to questions about security and extremism, work and migration, and rights and citizenship. This book interrogates the cultures and politics of Muslim youth in the global South and North to understand their trajectories, conditions, and choices. Drawing on wide-ranging research from Indonesia to Iran and Germany to the U.S., it shows that while the majority of young Muslims share many common social, political, and economic challenges, they exhibit remarkably diverse responses to them. Far from being “exceptional,” young Muslims often have as much in common with their non-Muslim global generational counterparts as they share among themselves. As they migrate, forge networks, innovate in the arts, master the tools of new media, and assert themselves in the public sphere, Muslim youth have emerged as important cultural and political actors on a world stage. The essays in this volume look at the strategies Muslim youths deploy to realize their interests and aspirations.

The volume explores the ways in which the young, both in Muslim majority societies and Muslim communities in the West, negotiate their Muslim identity in relation to their youthful desires – their individuality, the search for autonomy and security for the future. Due to a combination of the shifting moral politics at home, the relentless process of cultural and economic globalization, the rise of a civilizational discourse in which “Islam” is positioned in opposition to the “West,” sluggish economies and wide scale unemployment, youth cultures and politics are developing in novel yet little understood ways. Their interests, aspirations, and socioeconomic capacities appear to be producing a new cultural politics: the cultural behavior of Muslim youths, the authors say, must be understood as located in the political realm and representing a new arena of contestation for power. While often referred to as the “builders of the future” by the power elite, the young are also stigmatized and feared as disruptive agents who are prone to radicalism and deviation. The essays in this volume look at the strategies Muslim youths deploy to realize their interests and aspirations, including music and fashion, party politics, collective violence, gang activities, religious radicalism and other forms of expression.

Linda Herrera, Senior Lecturer in International Development Studies, is Convenor of the Children and Youth Studies M.A. specialization at the International Institute of Social Studies of Erasmus University Rotterdam.

Asef Bayat , Professor of Sociology and Middle East Studies, holds the chair of Society and Culture of the Middle East and Leiden University, The Netherlands. He is the author of Making Islam Democratic: Social Movements and the Post-Islamist Turn (2007) and Life as Politics: How Ordinary People Change the Middle East (2010).

Table of Contents

Acknowledgements

1. Introduction: Being Young and Muslim in Neoliberal Times by Asef Bayat and Linda Herrera

Politics of Dissent

2. Muslim Youth and the Claim of Youthfulness by Asef Bayat

3. The Drama of Jihad: The Emergence of Salafi Youth in Indonesia by Noorhaidi Hasan

4. Moroccan Youth and Political Islam by Mounia Bennani-Chraibi

5. Rebels without a Cause? A Politics of Deviance in Saudi Arabia by Abdullah al-Otaibi and Pascal Menoret

6. The Battle of the Ages: Contests for Religious Authority in The Gambia by Marloes Janson

7. Cyber Resistance: Palestinian Youth and Emerging Internet Culture by Makram Khoury-Machool

Livelihoods and Lifestyles

8. Young Egyptians’ Quest for Jobs and Justice by Linda Herrera

9. Reaching a Larger World: Muslim Youth and Expanding Circuitries of Operation by AbdouMaliq Simone

10.Being Young, Muslim and American in Brooklyn by Moustafa Bayoumi

Strivings for Citizenship

11. ‘Also the School Is a Temple’: Republicanism, Imagined Transnational Spaces, and the Schooling Of Muslim Youth in France by Andre Elias Mazawi

12. Avoiding Youthfulness? Young Muslims Negotiating Gender and Citizenship in France and Germany by Schirin Amir-Moazami

13. Struggles over Defining the Moral City: Islam and Urban Public Life in Iran by Azam Khatam

Navigating Identities

14. Securing Futures: Youth, Generation, and Muslim Identities in Niger by Adeline Masquelier

15. “Rasta” Sufis and Muslim Youth Culture in Mali by Benjamin F. Soares

16. Performance, Politics and Visceral Transformation: Post-Islamist Youth in Turkey by Ayse Saktanber

17. Negotiating with Modernity: Young Women and Sexuality in Iran by Fatemeh Sadeghi

Musical Politics

18. Fundamental’s Jihad Rap by Ted Swedenburg

19. Maroc-Hop: Music and Youth Identities in the Netherlands by Miriam Gazzah

20. Heavy Metal in the Middle East: New Urban Spaces in a Translocal Underground by Pierre Hecker

21. Music VCDs and the New Generation: Negotiating Youth, Femininity and Islam in Indonesia by Suzanne Naafs

22. Conclusion: Knowing Muslim Youth by Linda Herrera and Asef Bayat

References

“This is an excellent collection of essays on youth in a number of Muslim majority (and minority) societies in the context of globalization and modernity. A particular strength of this volume is its ability to highlight the multiple and contested roles of religion and personal faith in the fashioning of contemporary youthful Muslim identities. Such insights often challenge secular Western master narratives of modernity and suggest credible reconceptualizations of what it means to be young and modern in a broad swath of the world today.”

— Asma Afsaruddin, Professor of Islamic Studies, Indiana University

Knowing the work of both editors and having read some of the early versions of different chapters, I would highly recommend this book. It engages with important questions, challenges existing definitions and interpretations without being apologetic. The variety in topics and regions provides the reader with a very rich source of contemporary debates, repertoires and interpretations of being young and Muslim.

1 comment.

Radicalization Series IV – Salafism as a Utopian Movement

Posted on August 6th, 2010 by martijn.
Categories: Featured, Headline, ISIM/RU Research, My Research, Religious and Political Radicalization, Young Muslims.

Introduction
There are many different approaches for research on Salafism and they all make clear that, although Salafism has some distinguishing features, the movement is quite diverse with many doctrinary contradictions and clashes and different politico-theological tendencies. Almost all definitions emphasize that the term Salafism is derived from ‘al-salaf al-salih, (the pious predecessors); the first three generations of Muslims who are, according to tradition, the best generations of Muslims ever lived. They also emphasize that Salafists treat Quran and Sunna (the life of the prophet Muhammad) as the only legitimate sources for reason and behaviour of Muslims. It is therefore difficult to define Salafism in a clear, consistent way. One of the main frames for research on Salafism is Quintan Wiktorowicz’ work on Islamic activism; based upon social movement theory. He makes a distinction between Purists, Politicos and Jihadis. The purists, according to Wiktorowicz are not interested in politics, while Politicos (often influenced by Muslim Brotherhood networks) do engage in politics while the Jihadis see the world in such a deplorable state that only a violent Jihad can bring peace and (Islamic) justice to Muslims. Several authors in the book Global Salafism (in particular Thomas Hegghammer) have criticized his model among other things for being internal inconsistent (because jihadis should be a subsubdivision of politicos based upon him seeing political strategy as the defining issue), the definition is still too much based upon theology that does not tell us very much about people’s actual behaviour and claiming to be a-political (as purists do) is a political claim because it indirectly supports the status quo. Hegghammer propes a different typology based upon the structural presence of resources, strategies and rationales for action. Although helpful this model does not solve the problem that it cannot take into account identity, gender or the idea that security and radicalization (two angles in which both approaches fit) are themselves cultural constructions with specific local, national and transnational dimensions. Both models are also top down: they take up the official doctrines, methods and identities of spokespersons and religious authorities but ignore the perspectives, ideas and practices of participants in the movements.

In my research I choose for a more anthropological account of Salafism as a religious movement, taking seriously the political and religious subjectivities of participants. Based upon an article on Grounded Utopian Movements by Price, Nonini and Fox Tree in Anthropological Quarterly, I regard Salafism as a movement trying to revitalize Islam based upon a homogenuous ideal of Islam of the days of the first generation Muslims. The Salafi movement aims to cleanse Islam from so-called non-Islamic accretions, such as Sufism, Shi‘a Islam, or local practices and doctrines, which have sullied a “pure” Islam (Meijer, in Global Salafism). The only way to lead a pure and authentic life and to inherit paradise is to return to the period of the prophet Muhammad and his companions and to emulate their lives. The sources of the Islam, the Qur??n and the ?ad?th are seen as the written version of the authentic and pure Islam. All human action has to be covered by the sources of Islam to be legitimate, otherwise they are condemned as bid’a or worse: in some cases such illegitimate acts may lead to takfir. Moreover since the prophet Muhammad is considered to be an exemplary, perfect Muslim, the Sunna, a close reading of the Qurann and hadth are essential sources with guidelines for leading the correct life and staying on the righteous path. This applies to thought, behaviour as well as appearance. Based upon this ideal the movement tries to develop a lifestyle participants find more just and satisfying than at present. The transnational Salafi movement consists of local and global branches and is characterized by a loosely coupled network structure that is non-hierarchical and characterized by a segmentary-like mobilization and fission and fusion of several sub-networks. The different Salafi networks share the same doctrine of tawhid (the unity and uniqueness of God) as Wiktorowicz explains, but (contray to Wiktorowicz’ claim) do not agree on all aspects of this principle such as what constitutes belief and unbelief and how to interpret particular attributes of Allah. Furthermore, Salafi networks share the method of reading and interpreting the sources of Islam but they differ on the methods of worship and the manner of achieving their goals.

Utopian Movement
Just like in the case of Salafism, Price et al make clear that movements such as Global Justice, Rastafari, Maya Movement and Pentecostalism can be seen as Grounded Utopion Movements whereby grounded refers to the idea that identities, values and imaginaries are grounded in local histories and are embodied and experienced by concrete persons with their own histories. They use the term grounded to refute that we are not talking about irrational, obsolete and romantic ideas; instead they rooted, constructed and nurtured by interactions and practices binding people to the idea of being and becoming part of a community. They admit that all movements have utopian dimensions; this dimensions directs actions in terms of goals and the correct trajectory towards achieving those goals. Grounded Utopian Movements however are distinct from other movements because their utopian imaginaries pertain to the protection of the moral integrity of one’s own community and of one’s own identity against different modalities of oppression and injustice. It is in particular their capacity to create new, alternative realities that make state institutions and elites wary of them and perceive these movements as a threat for social cohesion, security and existing arrangements in society.

Establishing Utopia: politics of lifestyles, distinction and resistance
The Salafi movement is a modern social movement aimed at guarding the identity and integrity of Muslims in a world perceived to be full of seduction, oppression and injustice. Convincing and teaching Muslims to be part of common life, a common heritage and common practices determining a good and correct life is crucial for establishing a ‘true’ moral community emulating the model of the prophet Muhammad. Many activities of the Salafi movement therefore are aimed at constructing the moral community and teaching people the proper ways of being part of that community. The most important strategy of the Salafi movement for de-corrupting Islam and the Muslim community is da’wa: inviting people to Islam (mission). With their da’wa activities the movement spreads its ideas of a virtuous life based upon the idea of commanding good and forbidding evil (al-amr bi-l-ma’ruf wa nahy ‘an almunkar). We can distinguish between three different types of activities sustaining that principle: politics of lifestyles, politics of distinction and politics of resistance (de Koning, 2009b).

All Salafi networks in the Netherlands and other European countries are engaged in one way or another in these type activities. Politics of lifestyles are activities aimed at shaping and nurturing the correct Islamic identity and lifestyle of participants. Preachers of the Salafi movement give lessons, lectures, organize conferences about the correct islamic lifestyle (dress, marriage, ways to interact, being Muslim in a Western society, and so on). The different networks publish books and leaflets about these topics and every networks has its own (sometimes overlapping) circles of lectures and courses by which they aim at a moral rehabilitation of Muslim youth. This does not mean that people are passive consumers of Salafi ideas; in daily life they have to make compromises which most of them do with regard to for example dress and interaction between men and women. Also the courses and conferences are not only about transferring knowledge; they are also meant to establish a sense of belong, brotherhood/sisterhood. It is the combination of knowledge and being together that accounts for many people using the knowledge circles to boost their imaan (faith).

The politics of distinction are aimed at protecting a minority position of Muslims in a society where the majority tries assimilate them. Particular lifestyle practices such as wearing the niqab can become part of the politics of distinction when they are part of public debate or even forbidden. As a result the Salafi movement tries to engage with the public debate and at the same time such plans offer them a platform to disseminate their ideas to a larger (Muslim and non-Muslim) audience. Also self-identification is part of the politics of distinction for example pertaining to the internal quarrels over using the label Salafi method, Salafi (in Dutch also selefie) and criticizing other groups. The boundaries between different branches of the Salafi movement may appear very strong and impermeable when looking at the daily life of participants a more nuances picture emergers because for example economic motivations can lead to people of one network working in the institutes of another (antagonistic) network. And indeed, building their own institutions such as Islamic schools and home care are also part of this type of politics as well as criticizing other Muslim organisations for their allegedly complacent attitude in the Islam debate.

The third type, resistance politics, involves activities aimed against what the Salafi movement perceives as oppressive structures in Europe and Muslim countries. This can pertain to preaches about ‘zionist’ aggression against Palestinians, the necessity of fighting against injustice and severe attacks at Muslim representatives outside the Salafi movement. Travels of some youths to Chechnya, Afghanistan, Pakistan (Kashmir), Iraq and Somalia to participate in the fighting against the US, is also part of this, as well as publishing jihad texts and videos on the internet. Most networks of the Salafi movement do not differ with regard to life style politics but are in fierce disagreement over the other two types.

Welcoming utopia
The call for unity, purity and religionization coming from the Salafi movement can be seen as an attempt to establish itself as the only true representatives of ‘true’ Islam in the Netherlands protecting the Muslim communities from attacks from inside and outside. Moreover, given the practice of Salafi preachers to base their statements upon ‘evidence’ from Islamic sources and explaining them at the same time, the Salafi movement does not only provide Muslim youth a way to engage with a vision of ‘true’ Islam and create a sharp distinction between them and their parents and them and Dutch society, but also a method and path to immerse oneself into a ‘new’ tradition. As I have shown in my contribution to Global Salafism by analyzing the life-stories of two female Salafists, the process by Moroccan-Dutch youth turn to Islam after a period of ‘being not so religious’ or ‘sleeping Muslims’ and affiliate themselves with the Salafi movement can be described as a type of conversion; a re-affiliation within the same religious tradition. These women seek a strong identity, self-realisation and a symbolic transformation of a personal crisis. The Salafi doctrines enable them to rewrite their own life stories and to construct their sense of self as strong people who find their purpose of life in Islam. They have rebuild their own life-stories in the process of seeking wholeness and connected their own individual trajectories, predicaments, ideals and ideas to the Salafi interpretation of Islam.

The rigorous and sometimes rigid Salafi creed and piety creates a stark contrast with the often conflicting and troublesome experiences of daily life. This, as is the same as with the other Muslim youth searching for a ‘true’ Islam, does not mean people actually follow every aspect of the Salafi way. Many of them see it as an attempt to follow a life as a ‘true’ Muslim, as a personal project that has to be fulfilled and as a means to revive ones personal faith (imaan) without fully living up to it. The utopian Islam and the dark, messy, chaotic daily life coexist and, this contradiction is exactly what both is the strength and weakness of the Salafi movement. The utopia with its high moral standards can become an obstacle for functioning in daily life with family, work and education where other rules and loyalties exist. At the same time it gives the Salafi movement its power for it means that people can hold on to the ideal without diluting it and it makes people striving for more all the time: the utopia lies somewhere at the horizon (it is concrete) although impossible to reach. By framing the ideas about the correct lifestyle, building up a position as a minority in Europe and its fight against oppression and justice, in terms of commanding good and forbidding evil the actions of the Salafi movement become moral issues by which the Salafi movement tries to construct a moral community and emphasizes its integrity and tries to safeguard it.

8 comments.

Hollanda Multifestijn Festivali 2010 – Leiderschap en onbehagen

Posted on May 18th, 2010 by martijn.
Categories: ISIM/RU Research, Multiculti Issues, Young Muslims.

Markthal Multifestijn 2010 - Foto: SICN

Afgelopen week vond in de Veemarkthallen in Utrecht het Multifestijn plaats. Het programma is na de vliegramp enigszins aangepast, maar niettemin kan gesproken worden van een megafestatie. Van hypotheken tot tapijten (voor spotprijzen!), van de prachtige Ebru kunst tot politieke debatten, van de politie tot reisbureau’s en van de koninklijke marechaussee tot Hogeschool Inholland tot lekkernijen. Een hele hal voor kinderen (ach was ik nog maar kind). Het thema van dit festival, georganiseerd door de Stichting Islamitisch Centrum Nederland is ‘Alliance of Cultures’. Doel was nadrukkelijk om mensen met elkaar in contact te brengen ‘in een tijd waarin met de dag de multiculturele samenleving met nieuwe definities wordt ondermijnd en de tolerantie steeds meer plaats maakt voor sancties’. SICN is een Turks-Nederlandse islamitische organisatie die zo’n 50 moskeeën beheert en is de oudste vertegenwoordiger van een Turks-islamitische stroming in Nederland. De SICN behoort tot de Süleymanci-beweging in navolging van de in het midden van deze eeuw actieve Nakshibendi-seys Süleyman Hilmi Tunahan (de aanhangers worden daarom “Süleymanc?lar” genoemd). Vaak wordt deze beweging in Nederland niet zo invloedrijk geacht; dat is onterecht. De SICN behoort misschien wel tot de best georganiseerde clubs en SICN leden of daarmee verbonden personen bezetten diverse sleutelposities. Daarnaast is men zeer actief op het gebied van islam-educatie via het Euro Ilim Instituut. Dit instituut heeft tijdens het Multifestijn samen met Hogeschool Inholland (in het bijzonder de afdeling Islam Educatie) een miniconferentie georganiseerd met als titel ‘Het maatschappelijk onbehagen over de islam in de Nederlandse samenleving. Kwestie van falend leiderschap?’ Met deze conferentie willen zij het thema van het maatschappelijk onbehagen benaderen vanuit de invalshoek van nieuw religieus leiderschap. Sprekers waren Rasit Bal, voorzitter van het Contact Orgaan Moslims en Overheid (CMO) en coördinator van de imamopleiding aan Hogeschool InHolland. Abdulwahid van Bommel schrijver, vertaler en docent islam was spreker. Evenals ondergetekende.

Vooraleer ik inga op mijn bijdrage en het debat even nog een paar opmerkingen over het festival. Hoewel gepresenteerd als een multicultureel festival kan ik me voorstellen dat niet iedereen het zag als een multiculti festival aangezien het erg gericht was op Turkse Nederlanders. De ambiance van de Veemarkthallen is niet geweldig; aan de andere kant er zijn weinig hallen van dergelijke formaat die wel ‘gezellie’ zijn en waar toch zoveel mensen heen kunnen. Veel bijschriften bij de standjes waren in het Turks, maar veel ook gemengd Turks en Nederlands. En vragen stellen kon over het algemeen gewoon in het Nederlands. De bezoekers waren (op vrijdag althans) veelal Turkse Nederlanders hoewel het debat gemengder was: Turkse en autochtone Nederlanders, moslims en niet-moslims (ook al waren de Turks-Nederlandse moslims wel duidelijk in de meerderheid). Kijk je verder dan je neus lang is, dan was het getoonde aanbod wel degelijk erg multicultureel al is het maar omdat de Turks-islamitische geschiedenis nogal multicultureel is en de Turks-islamitische traditie in het westen dat gewoon heeft doorgezet. Het festival was verder zeer toegankelijk dus iedereen die belangstelling had, had er gewoon heen kunnen gaan. Wellicht wisten veel mensen het niet aangezien de communicatie vooral via Turks-Nederlandse kanalen liep en er, bedroevend, weinig belangstelling was van de pers. Schijnbaar kan men kolommen volschrijven met twee conferenties die men niet uit elkaar kan houden, zodra het lijkt alsof er iets radicaals te bespeuren valt, maar een megabeurs voor de hele familie is minder interessant?

Lezing en debat

Inleiding
Laten we even drie voorbeelden nemen zonder te stellen dat deze representatief zijn, maar misschien zijn ze wel exemplarisch voor de fragmentarisering van religieus gezag onder moslims. Als eerste Abdul-Jabbar van de Ven. Bekend of berucht toen hij in 2004 bij Knevel beaamde dat hij het niet erg zou vinden als Wilders zou overlijden aan kanker. Van de Ven geniet een zekere mate van populariteit en aanzien onder moslimjongeren in Nederland en heeft er mede voor gezorgd dat sommige jongeren uit het criminele circuit konden komen. Hij heeft in Saoedi Arabië Arabisch gestudeerd (maar niet afgemaakt) en is één van de eersten geweest die lezingen in het Nederlands ging geven en redelijk vrij sprak over de mogelijkheden en onmogelijkheden, voorwaarden en beperkingen voor het voeren van een gewelddadige jihad voor, wat hij zag als, rechtvaardigheid in de oorlog tegen de islam. Niet verwonderlijk gaat veel aandacht uit naar figuren zoals hij en degenen die zijn lezingen bij wonen.
Voorbeeld nummer twee is Yassin el Forkani. ‘Jongerenimam’ in Amsterdam, welbespraakt met een goed ontwikkeld gevoel voor sociale verhoudingen zowel onder moslims als onder autochtone niet-moslims. Probeert duidelijk op lokaal niveau een rol als bemiddelaar op zich te nemen. Heeft niettemin ook, maar veel minder dan Van de Ven, te maken met oppositie vanuit niet-moslim kant die zijn motieven wantrouwen en tot op zekere hoogte ook wel vanuit moslimkant.
Voorbeeld drie is Tariq Ramadan. Eén van de meest vooraanstaande islamitische denkers in Europa die moslims probeert te mobiliseren om te participeren in hun samenleving zonder daarbij de Islam te veronachtzamen. Tegelijkertijd ook één van de meest omstreden van religieuze leiders. Aan de ene kant onder niet-moslims die hem beschuldigen van het hebben van een dubbele agenda, die zijn uitspraken over homoseksualiteit en het stenigen van vrouwen (hij heeft gepleit voor een moratorium daarop) als bewijs zien voor de onverzoenlijkheid tussen islam en Europa. Aan de andere kant ook onder islamitische bewegingen die hem ervan beschuldigen zowel Allah als de wereld tevreden te willen houden en in dat proces uiteindelijk doorschiet naar het laatste. Onder vooral moslimstudenten trekt hij echter letterlijk volle zalen. Zijn rustige wijze van spreken, zijn verzorgde uiterlijk, maar ook zijn enigszins abstracte en tot op zekere hoogte vage teksten lijken aantrekkelijk te zijn voor velen. Het voorbeeld van Ramadan maakt ook duidelijk dat religieus gezag niet alleen een Nederlandse component heeft, maar ook een transnationaal aspect.

Waarom religieus gezag belangrijk is
Dat zijn drie voorbeelden van moslims met religieus gezag; in ieder geval voor bepaalde mensen. Hun rol lijkt heel belangrijk en tot op zekere hoogte is dat ook zo. Hoewel een groot deel van de moslims helemaal niet zoveel actieve betrokkenheid met de islam toont als sommige predikers zouden willen, het huidige islamdebat maakt het bijna onmogelijk om geheel onverschillig ten opzichte van de islam en identiteit als moslim te blijven. Hoewel velen helemaal geen actieve participanten van religieuze bewegingen zijn, maar ook geen passieve volgelingen van de tradities van hun ouders, zoeken zij wel (af en toe) naar islamitische kennis die voor hen van betekenis is in de context van het leven in Europa. De dragers van deze religieuze kennis zijn niet persé imams (daarover later nog wat meer), maar vaak ook familie, vrienden, mede-studenten en collega’s. Als die er niet uit komen of men vertrouwt de antwoorden op vragen niet helemaal, ook niet nadat ze al op internet zijn gesteld, gaat men (al dan niet weer via email of internet) naar één van de genoemde predikers en leraren toe of anderen. Zij zijn daarmee dus belangrijke en gezaghebbende bronnen van kennis. Het gezag ligt daarbij zeker niet alleen bij de kennis over de geschriften en tradities van de islam. Het gezag wordt mede opgebouwd door de connecties die men heeft, de eigen levenswandel en levensgeschiedenis, de groep of beweging waarmee men zich identificeert, de mate van onafhankelijkheid die men hoog houdt, de sfeer die men schept, de toegankelijkheid die men heeft, de kennis over de samenleving waarin men leeft enzovoorts. Religieus gezag met andere woorden wordt mede bepaald door niet-religieuze en niet-tekstuele bronnen. De drie genoemde predikers maar we zouden de lijst best langer kunnen maken, getuigen daar ook van. Abdul-Jabbar van de Ven geldt in zijn kring als één van de weinigen die de ‘waarheid hard durven te brengen, maar is volgens anderen weer juist te hard.’ Yassin el Forkani geldt onder jongeren als één van de weinigen die hen begrijpt, maar voor hem geldt dat de kritiek soms luidt dat hij te dicht bij de autochtone machthebbers staat. Tariq Ramadan geldt als verademing wegens zijn losse en gemoedelijke, maar toch intellectuele manier van optreden, maar anderen bekritiseren hem juist vanwege zijn uiterlijk en gedrag als ‘popster’. Tegelijkertijd laat ook de commotie rondom Abdul-Jabbar van de Ven en Tariq Ramadan zien hoe groot de maatschappelijke impact van hun optreden kan zijn.

Waarom religieus gezag niet zo belangrijk is
Er zijn echter ook redenen genoeg, op basis van mijn eigen onderzoek en dat van anderen in Nederland en de rest van Europa, om de invloed van religieuze gezaghebbers te betwijfelen. De genoemde discussie over de drie predikers maakt al duidelijk dat het veld van islamitische gezagsdragers aardig gefragmenteerd en versplinterd is; een ontwikkeling die niet nieuw is maar versneld en ge-intensiveerd is met de komst van satelliet televisie en internet. Vooral bij dat laatste lijken individuele jongeren nogal selectief te werk te gaan met het samenstellen van een eigen knip- en plak islam (wat overigens niet wil zeggen dat men maar wat doet en dat men een islam ontwikkelt die compleet los staat van de gangbare tradities). Tevens lijken jongeren een soort autonome ruimte te zoeken buiten de moskee, buiten de staat en buiten de eigen ouders. Dat maakt vooral de groep van leeftijdsgenoten belangrijker ten koste van die van de meer formele gezaghebbers; een gebruikelijk proces overigens onder tieners in het algemeen.

Met religieus gezag denken we, natuurlijk zou ik bijna zeggen, in de eerste plaats vooral aan imams en hoca’s in moskee-organisaties. De invloed van deze organisaties en meer in het bijzonder van de imams, is echter zwaar overschat. Imams worden vaak gezien als priesters of dominees en hen worden dan ook allerlei pastorale functies toegeschreven die men van oudsher helemaal niet heeft. U herinnert zich wellicht nog wel de affaire met imam El Moumni in 2001 die stelde dat homoseksualiteit een ziekte of afwijking was. Na het verzoek van Minister van Boxtel om een overleg met islamitisch Nederland, kwamen er zo’n 50 imams opdagen; alsof zij (zowel volgens het ministerie als volgens zichzelf) de meest voor de hand liggende, geschikte en representatieve vertegenwoordigers waren. Imams krijgen speciale inburgeringscursussen en speciale rollen toegewezen in het integratie-beleid en anti-radicaliseringsbeleid. Let wel, daar is op zich niks op tegen (hoewel de discussie over de scheiding kerk-staat natuurlijk wel op de loer ligt), maar we moeten echt hun invloed niet overschatten. De grote rol van de imam is namelijk deels toch echt typisch Nederlands; in België bijvoorbeeld hebben ze helemaal niet zo’n belangrijke rol dat is daar meer weggelegd voor islam leraren op scholen.

Vergeten wordt dat de daadwerkelijke macht vaak niet zozeer bij deze imams ligt, maar bij de moskeebestuurders. Kijken we naar deze moskeeorganisaties en ook naar de overkoepelende moslimorganisaties, dan vallen enkele zaken op. Allereerst hebben zij een ontzettend slechte reputatie onder veel (zeker niet alle) jonge moslims als zouden zij er alleen zitten voor status en subsidie. Dat doet naar mijn mening geen recht aan het vele goede werk van bestuurders, maar is wel een verwijt dat ook niet zomaar weggewoven kan worden. Het komt namelijk voort uit een vorm van onmacht die we bijvoorbeeld zagen in de periode van Fitna. Veel organisaties namelijk hebben zich toen namelijk vooral beziggehouden (zo lijkt het althans) met het rustig houden van de eigen achterban, in het bijzonder de jongeren. Niet helemaal onbegrijpelijk, maar deels wel onwenselijk omdat er geen ruimte was om hun ongenoegen op politiek-bewuste en/of creatieve wijze te uiten. Zo was er één moskee-organisatie die, tijdens openbare bijeenkomst, verbood dat mensen vragen stelden over Fitna uit angst voor onrust en ongenuanceerde uitspraken. Op die manier krijgen de organisaties de naam dicht tegen de Nederlandse staat aan te zitten, maar niet op te komen voor de moslimburgers van dit land.

Religieus leiderschap in een seculiere samenleving; het falen van de reguliere moslimorganisaties
Moslimorganisaties en –leiders zouden een veel pro-actievere rol moeten spelen als vertegenwoordigers van moslims. Daarbij dient men zich goed te realiseren dat de publieke ruimte voor debat de laatste jaren een fundamentele wijziging lijkt te ondergaan. Voortdurend staat de vraag centraal hoe onze publieke ruimte er uit moet zien en welke plaats religie daarin heeft en of het überhaupt wel een plek heeft. Dit spitst zich niet alleen toe op islam, ook al gaat het daar wel vaak over, maar ook op christelijke groepen. Er zijn zowel onder christenen als moslims groepen die zich niet neerleggen bij het idee dat religie een privé zaak zou zijn. Aan de andere kant zijn er groepen die, in hun ogen althans, de seculiere identiteit van Nederland proberen te verdedigen en zich daarbij vaak, maar niet uitsluitend richten op moslims bijvoorbeeld als het gaat om vrijheid van meningsuiting. Het gevolg is dat in die publieke ruimte verschillende groepen elkaar bestoken met claims op eigen identiteit, vrijheid van godsdienst en vrijheid van meningsuiting. Dit gaat gepaard met allerlei schijntegenstellingen zoals moslims die weerstand bieden aan wat zij zien als opzettelijke provocaties en beledigingen door niet-moslims versus niet-moslims die zich opkomen voor de vrijheid van meningsuiting door moslims. In beide gevallen lijken de genuanceerde tussenposities te verdwijnen: er is een wij-zij tegenstelling en mensen lijken het gevoel te hebben te moeten kiezen tussen twee partijen. Dat is het speelveld waarin moslimorganisaties, moslimleiders zich bevinden en waartoe ze zich moeten verhouden. Het gaat daarbij allang niet meer om uitwisseling van feiten en argumenten alleen. Als moslimleiders en organisaties denken dat zij er komen met meer uitleg over islam en het benadrukken van de positieve kant van islam (die er ontegenzeggelijk is) dan vergissen zij zich. Dat gaat voorbij aan het diepgewortelde gevoel van niet-moslims dat de eigen levensstijl onder druk staat door de opkomst van religie in het algemeen en islam in het bijzonder waardoor allerlei beperkingen die we in de jaren 50 hadden weer terug zouden komen. De veranderende situatie in Nederland vraagt een duidelijk standpunt van moslims over hun positie als moslim, als burger en eventueel als moslimburger in Nederland. Daar zullen jongeren en vrouwen bij betrokken dienen te worden en daarbij past een pro-actieve communicatie strategie en aanwezigheid, bijvoorbeeld op internet.
Wat is eigenlijk de positie van moskeeorganisaties en overkoepelende organisaties als het gaat om de positie van moslims in Nederland. Let wel, niet moslims als migranten of nakomelingen van gastarbeiders, maar als volwaardige burgers in Nederland. Dit is, zo is de indruk op basis van mijn onderzoek, volledig onduidelijk voor veel mensen. De overkoepelende organisaties (niet tegenstaande het vele nuttige werk waarvan ik weet dat zij dat ook doen) zullen zich daar op moeten bezinnen, zullen dat moeten uitdragen en zullen hun status als vertegenwoordigers van moslims in Nederland ook moeten leren verdienen. Doen zij dat niet, dan worden zij irrelevant voor de Nederlandse samenleving als geheel en moslimburgers (in het bijzonder jongeren en vrouwen) in het bijzonder.

Er waren diverse vragen en opmerkingen na de lezing. Ik licht er een paar uit. De drie genoemde gezaghebbende figuren zijn geenszins representatief. Zo zijn ze ook niet bedoeld en ze zijn ook niet representatief weer gegeven maar vooral zoals mensen ze kennen om aan te geven welke aspecten om de hoek komen kijken bij gezag (let wel, om gezag in het algemeen; zij zijn geen representanten van falend leiderschap). Naast religieus leiderschap gaat het zoals werd opgemerkt natuurlijk ook om politiek leiderschap. De vraag is echter of moslims daar (naar politici) kunnen blijven wijzen. Als men gaat wachten op politici die moslims moeten gaan ondersteunen, dan kan men lang wachten.

Optreden Multifestijn 2010 - Foto: SICN

Politici lijken zo gevangen te zitten in het keurslijf van het wij-zij denken en men lijkt zo bang te zijn om voor ‘theedrinker’ uitgemaakt te worden, dat er nauwelijks beweging in dat hele politieke islamdebat zit. Dat riep bij anderen de vraag op of mijn bijdrage niet erg pessimistisch en defaitistisch was; er is toch niks te doen tegen dat onbehagen. Dat is zeker niet de bedoeling van mijn bijdrage, maar de bedoeling was wel om de reguliere moslimorganisaties een spiegel voor te houden. Zo zijn er in de afgelopen diverse debatten geweest in de kranten en op blogs van moslims onderling over politiek en over de hoofddoek. Die debatten werden gevoerd door jonge moslims vanuit religieus en seculier perspectief. Waar waren de moslimorganisaties in dat debat? Hoe verhouden zij zich tot die onderwerpen die besproken zijn? Hun rol als vertegenwoordiger lijkt nagenoeg overgenomen te zijn door salafistische organisaties. Dat is op zich geen probleem ware het niet dat velen zich daar niet bij thuisvoelen en zich niet door hen vertegenwoordigd willen weten. De reguliere organisaties zoals CMO en SICN blijven teveel op de achtergrond. Waar is een pro-actieve mediastrategie? Waar is hun aanwezigheid op internet? Waar de overheid zich ten tijde van Fitna inspande om de gemoederen rustig te houden (om niet te zeggen om moslims koest te houden) deden deze organisaties daaraan mee. De vraag is of het verstandig is en getuigt van volwaardig burgerschap als men zo de agenda van de staat overneemt. Het emancipatorisch leiderschap waar Bal op duidde is niet aanwezig en de reguliere organisaties lijken dan ook volledig los te staan van de emancipatorische ontwikkelingen die zich wel degelijk voordoen onder salafistische en andere moslims.

Zie verder ook het verslag en de discussie bij het VKblog van Johanna Nouri.

0 comments.

Een wekelijks portie burgerschap 17 – Een zure lintjesregen

Posted on April 29th, 2010 by martijn.
Categories: Young Muslims.

Uit de burgerschapskalender:

Moderne helden. Dat zijn niet alleen personen die zich met gevaar voor eigen leven opofferen voor een
ander, maar ook mensen die je komen opzoeken als je ziek bent, die naschoolse activiteiten organiseren in probleemwijken of die uitvindingen doen om een schonere wereld te creëren. Ken jij zo’n held, draag hem of haar dan voor voor een lintje!
30 april Koninginnedag
www.lintjesregen.com

De zuurtegraad van dit burgerschap stukje is echt ongekend. Nu afhaken is het advies.

We vieren volgende week de dag van de vrijheid en gedenken de doden. Deze week is het lintjesregen. Deze combinatie bracht mij terug naar een gebeurtenis van enkele weken geleden (over geheugen gesproken):
NOS Nieuws – Sobibor-overlevende geridderd in Westerbork

In het voormalige kamp Westerbork, waar vandaag 65 bevrijding van het kamp werd herdacht, is de 87-jarige Selma Engel-Wijnberg benoemd tot ridder in de Orde van Oranje Nassau. Zij is de enige Nederlandse vrouw die de verschrikkingen van het nazivernietigingskamp Sobibor in Polen heeft overleefd.

Minister Klink reikte de onderscheiding uit tijdens de presentatie van het boek ‘Selma, de vrouw die Sobibor overleefde’ van journalist Ad van Liempt.

Klink bood ook excuses aan namens de Nederlandse regering voor het feit dat zij samen met haar man, de Poolse jood Chaim Engel, na de oorlog niet meer welkom was in Nederland. Zij dreigden te worden uitgezet omdat Chaim de Poolse nationaliteit had. Het echtpaar is toen naar Israël, en later naar de VS geëmigreerd.

“Te lang hebben we in Nederland gezwegen over hoe we met overlevenden zijn omgegaan. Terwijl we bovendien zoveel van u, van uw levensmoed, doorzettingsvermogen en rechtvaardigheidsgevoel kunnen leren”, aldus Klink.

Mooi he, dat we dat gedaan hebben. Deze vrouw een lintje geven. In de orde van oranje nassau nog wel. U weet wel, het lintje dat u ook krijgt wanneer u veertig jaar ergens in bent of al 25 jaar de konijnen van de kinderboerderij voert of andere activiteiten waarvan de samenleving vindt dat u er ‘waardering en erkenning’ voor verdient. Wat een armoe.

Gelukkig kreeg ze ook nog excuses aangeboden omdat ze na de Tweede Wereldoorlog niet meer welkom was omdat ze met een Pool getrouwd was die ze in Sobibor ontmoet had. Ze had ook nog naar Kamp Valkenswaard afgevoerd kunnen worden, maar dat is haar bespaard gebleven geloof ik. Nee die excuses dan:

Sobibor-overlevende Selma Engel-Wijnberg geridderd – Trouw

U en uw man is toen veel verdriet aangedaan. Maar hoe graag we het nu ook zouden willen, we kunnen de geschiedenis niet terugdraaien; het leed dat u is aangedaan is niet ongedaan te maken en niet te vergoeden. Wel wil ik u, en de vele anderen die het betreft, namens de Nederlandse regering mijn excuses aanbieden. Te lang hebben we in Nederland gezwegen over hoe we met overlevenden zijn omgegaan. Terwijl we bovendien zoveel van u, van uw levensmoed, doorzettingsvermogen en rechtvaardigheidsgevoel kunnen leren.

Na de oorlog he. Niet tijdens. Nee want ze is een slachtoffer van de verschrikkingen van Nazi-Duitsland, niet van Nederland. Geen woord over de Jodenjagers van de Utrechtse politie, officieel de Centrale Commissie, die haar in 1942 oppakten, de grote bereidwilligheid onder de Nederlandse bevolking om joden uit te leveren (resulterend in een opmerkelijk hoog aantal vermoorde joden vergeleken met andere Europese landen). En in de kampen Vught en Amersfoort; dat zullen vast ook allemaal Duitse nazi’s geweest zijn? Dat negeren getuigt op z’n minst van dezelfde onbenulligheid als die van een ambtenaar die een jaar of tien geleden tegen mij zei:

Wat heeft een Joodse begraafplaats nou voor nut in [een plaats], waar al jaren nauwelijks nog Joden wonen?

Voor een dergelijke houding biedt de Nederlandse overheid 65 jaar na dato excuses aan, negeert de medeplichtigheid van Nederlanders aan de holocaust en scheept haar af met een lullig lintje. Wat een geestelijke armoe, wat een gruwelijk gebrek aan historisch inzicht, wat een achtergebleven gewetensontwikkeling, wat een gebrek aan beschaving, als je denkt hiermee weg te kunnen komen en dat je denkt dat dit afdoende is. En ga me niet vertellen dat met dat lintje dat dat nu eenmaal volgens de regels en procedures van die onderscheidingen is, want het is precies die laffe, bureaucratische en de-humaniserende houding die mevrouw Selma Engel-Wijnberg bijna de kop heeft gekost. Haar hele verhaal is wel een pleidooi om vraagtekens te zetten bij de tendens die er is om van gelovigen te verwachten dat men de Grondwet stelt boven God. Of men nu gelovig is, atheïstisch, agnostisch, secularistisch, het zou verstandig zijn om wetten, regels en procedures af en toe te relativeren en andere zaken te laten prevaleren.

0 comments.

BBC Heart and Soul – Muslims in Amsterdam

Posted on April 27th, 2010 by martijn.
Categories: Multiculti Issues, Murder on theo Van Gogh and related issues, Public Islam, Religious and Political Radicalization, Ritual and Religious Experience, Young Muslims.

Roger Hardy is one of the best journalists when it comes to religion and how religion affects people’s daily lives. Right after the murder of Theo van Gogh he made a program about Dutch Muslims. He also documented his findings in a book the Muslim Revolt. A few weeks ago he returned to the Netherlands:
BBC – BBC World Service Programmes – Heart And Soul, Muslims in Amsterdam 28/04/2010

to see how the Moroccan Muslim community has fared since – and to meet a group that seldom makes the headlines: Moroccan Muslim women.

Among them, he finds young, highly successful power women.

Among them Fatima Elatik, mayor of the multi-cultural district of Zeeburg, who combines her headscarf with a determination not to let young Muslims to be restricted by the Islam label;

and Samira Bouchibti, an MP who speaks on gay rights for the Dutch Labour party – a highly unusual brief for a Muslim woman.

But Roger also wins the trust of women from very traditional backgrounds – like Rahma, a grandmother who’s learning how to read and write in her 70s.

Join him and find out why in 21st century Amsterdam, it’s easier to be called Fatima than Mohammed.

Illustration above of Fatima Elatik, the young and outspoken district mayor of Zeeburg in Amsterdam.

On Wednesday 28 March 2010 his report will be broadcast on BBC’s Heart and Soul at 12.32 (GMT+1), after the show you listen to the podcast available at the website.

UPDATE
The podcast is available now. You can download it HERE.

0 comments.

Naima Azough – Meer eer met een hoofddoek?

Posted on April 19th, 2010 by martijn.
Categories: Gender, Kinship & Marriage Issues, Public Islam, Young Muslims.

Naima Azough reageerde op een brief van een groep studentes over meerzinnigheid en meerduidigheid van de hoofddoek:
Waarom moet zij heur haar bedekken tegen zijn driften? – Opinie – de Volkskrant. Hieronder volgt de uitgebreide versie (via Allochtonen.web-log.nl)

Heb je meer eer met een hoofddoek?
Heel soms verlang ik naar een hoofddoek. Als mijn haar slecht zit, als ik koude oren heb of met natte haren door guur weer fiets. Maar die gedachte beklijft een seconde of twee en daarna waait hij over. Misschien zou ik er langer over denken als ik een puber van zestien was, om zo een figuurlijke middelvinger naar de tijdsgeest op te kunnen steken. Maar om de hele dag een politiek statement op mijn hoofd te dragen, gaat mij weer te ver.

In het artikel ‘Vrees ons niet, maar heb ons lief’ maandag jl. schreven een aantal moslima’s dat de hoofddoek meerzinnig en meerduidig is. Dat klopt. Er zijn altijd al vele redenen geweest voor de hoofddoek. Zo droegen vrije vrouwen in Athene een sluier om zich te onderscheiden van slavinnen. Als symbool van zedigheid en toebehoren aan de gemeenschap. In zekere zin is dat nog altijd de meest traditionele betekenis. Ook in Nederland anno 2010. Daarnaast had en heeft de hoofddoek ook een maatschappelijke en politieke functie. Waar er in de jaren zestig en zeventig bijvoorbeeld nauwelijks hoofddoeken op de universiteiten van Caïro en Ankara te zien waren, beschrijven sociologen vanaf de jaren tachtig een toename aan hoogopgeleide, gesluierde moslimvrouwen die uitgesproken assertief optraden. In het streng seculiere Turkije leidde en leidt deze religieuze assertiviteit tot ophef. Voor de seculiere elite was dit nieuwe fenomeen onbegrijpelijk. Natuurlijk was er het oude, traditionele hoofddoekje van de laagopgeleide vrouw, maar dat was een overblijfsel uit voorbije tijden waar verder geen waarde aan hoefde te worden gehecht. Maar diezelfde laagopgeleide vrouwen waren met hun mannen van het platteland naar de grote steden verhuisd. Scholing en werk creëerden een nieuwe middenklasse, tussen traditionele volksislam en seculiere elite in. En diens dochters tooiden zich met de hoofddoek als het symbool van deze jonge middenklasse. Tegelijk waren ze daardoor vrij, in tegenstelling tot hun moeders, om zich een weg te banen in de buitenwereld. Omdat ze zich met de hoofddoek goede moslimdochters betonen. Een beetje zoals voor meiden in Amsterdam-Slotervaart soms geldt.

Ook in Nederland heeft de hoofddoek een politieke betekenis. Enerzijds zet Wilders de hoofddoek neer als belichaming van islamitische achterlijkheid en de onderdrukking van de moslimvrouw die hij wil dwingen tot ‘bevrijding’. Anderzijds positioneren orthodoxe moslims de zedige moslima als het symbool van superioriteit tegenover het decadente verseksualiseerde westen.

Niets nieuws onder de zon. Begin vorige eeuw, rond 1900, was de hoofddoek inzet van een felle strijd tussen koloniale heersers in het Midden-Oosten en een deel van het verzet tegen het koloniale bewind. Aan de ene kant zette de anti-koloniale moslimbeweging in Egypte de hoofddoek in als geuzenteken van het verzet. Een patriottische vrouw was een gesluierde vrouw. Aan de andere kant meende de Britse consul-generaal Lord Cromer, dat de Egyptische vrouw met dwang ontdaan moest worden van haar man èn de sluier. Ze kon zich zelfs beter bekeren tot het christendom, want respect voor vrouwen was volgens hem inherent aan dit geloof. Een pleidooi dat kort geleden door Ayaan Hirsi Ali werd herhaald. Ironisch genoeg, was diezelfde Lord Cromer in eigen land een verklaard tegenstander van vrouwenrechten en vooral vrouwenkiesrecht.

Dus terecht concluderen Nora Kasrioui e.a. dat de hoofddoek vele betekenissen heeft. Er zijn moslima’s die uit religieuze zin voor de hoofddoek kiezen en tot een nieuwe lichting feministen behoren. Er zijn moslimvrouwen die uit culturele traditie een hoofddoek dragen. Er zijn ook meiden die hippe hoofddoeken combineren met een skinny en hoge hakken. Hun recht op een hoofddoek staat buiten kijf. Net als het recht er geen dragen. De dag dat de smerige term kopvoddentax in de handelingen van de Tweede Kamer werd bijgeschreven, was een inktzwarte dag voor onze democratie. Want mijn moeder draagt een hoofddoek, mijn tantes, nichtjes. Ik heb hun lief en zij mij. Maar moet ik daarom de hoofddoek liefhebben? Mag er uit solidariteit geen discussie meer zijn over diezelfde hoofddoek?

Wilders en consorten lijken elk diepergaand debat onder moslims zelf stil te hebben gelegd. Helaas, want er is – zonder het recht op dragen ter discussie te stellen – wel degelijk aanleiding voor vragen. Niet alleen over de dwang tot dragen waar de schrijfsters kort naar verwijzen. Want dwang daar is ieder weldenkend mens tegen. Makkelijk zat. Maar ook vragen als waarom zij heur haar moet bedekken, zodat hij niet overrompeld wordt door zijn driften? Wat zegt het over respect voor meiden zonder hoofddoek, als meiden mét hoofddoek stellen daarmee ‘respect af te dwingen’. Waarom kan een gesluierde vrouw geen seksuele voorlichting op Youtube geven, zonder dat ze daarmee haar hoofddoek zou onteren? Heb je dan meer eer met hoofddoek? Allemaal vragen over sociale druk die een serieuze discussie verdienen. En zoals ik niet snap waarom meisjes van zeven voorgevormde bikini’s wordt aangesmeerd, zo begrijp ik evenmin waarom meisjes van zeven een hoofddoekje dragen. Omdat mama hem draagt, omdat al hun vriendinnetjes hem dragen, omdat het moet? In beide gevallen maken we een vrouw van een jong kind. Maak je als vijfjarige een bewust fashion statement, politiek of religieus statement? Welke meerduidige betekenis heeft een bedekt kinderhoofdje volgens de schrijfsters? Of zouden ouders niet gewoon moeten zeggen: lieverd, wacht maar even tot je wat ouder bent.

De hoofddoek is – zolang er sprake is van vrije wil – in principe een privé zaak, dat ben ik met de schrijfsters eens. Zij hebben meer te doen dan hun recht op de hoofddoek te verdedigen. Want ik word er soms ook hoofddoekmoe van. Maar toch. Als moslimvrouwen met òf zonder hoofddoek niet meer het debat over die hoofddoek over hun hoofd willen laten verlopen, dan moeten ze dat debat vooral zelf voeren en ingewikkelde vragen niet uit de weg gaan.

2 comments.

Brief: Lieve hoofddoekvrezenden, vrees ons niet, maar heb ons lief

Posted on April 13th, 2010 by martijn.
Categories: Gender, Kinship & Marriage Issues, Public Islam, Young Muslims.

Een interessante brief van een groep politiek actieve moslima studentes in de Volkskrant die de debatten over secularisme en feminisme oppakt in relatie tot de hoofddoek.
Vrees ons niet, maar heb ons lief – Opinie – de Volkskrant

Hoofddoeken zijn meerzinnig en meerduidig!

Het lijkt alsof onze hoofddoek steeds meer gevreesd wordt. Uit de discussie over de hoofddoek in Frankrijk, België en Nederland, leiden wij af dat het dragen van een hoofddoek een belangrijk vraagstuk voor de toekomst wordt. En als het over onze hoofddoeken gaat, willen wij daar graag bij zijn want we zien het klimaat steeds grimmiger worden, zonder dat wij daar een stem in hebben.

De laatste maanden wordt er over onze hoofddoek veel geroepen en we constateren dat er mensen en politieke partijen zijn die onze hoofddoek vrezen, ‘de hoofddoekvrezenden’, hebben dingen over ons geroepen waar wij ons geenszins in herkennen, bijvoorbeeld dat wij onderdrukt worden en zielig zijn. En dat wij tegen de Nederlandse normen en waarden zijn en met ons gedrag onze onderdrukkende broers en vaders ondersteunen.

Seculier
Ook seculiere feministen vielen over ons heen. Zij accepteren niet dat hoofddoekdragende moslima’s zich feminist noemen. Maar waarom zou dat niet mogen? Wij staan een feminisme voor waar ook ruimte is voor vrijwillig gehoofddoekte moslimfeministen. In de nieuwe feministische stroming 3.0 gaan hoofddoek en feminisme zeer goed samen.

Wij constateren dat er accentverschuiving is in het debat rondom de islam en dat de pijlen nu op de hoofddoekdragende moslima’s gericht zijn. Het klimaat jegens hoofddoekdragende moslima’s is bij een deel van de bevolking zo vijandig, dat de PVV vindt dat de straten hoofddoekvrij moeten worden. Ze heeft het vernederende begrip kopvoddentax geïntroduceerd. De PVV’ers en andere hoofddoekvrezenden hebben geprobeerd de maatschappij tegen ons op te zetten zodat wij in de verdediging zijn gedrongen.

Op straat en internetfora wordt geroepen: ‘Hé, vind je het heerlijk je hoofd met zo’n vod te bedekken?’ Het dragen van de hoofddoek is bij de vox populi nog geen geaccepteerd recht. Genoeg moslima’s moeten zich in het maatschappelijke discours verantwoorden voor het dragen van een hoofddoek.

Angstig
Lieve hoofddoekvrezenden, wij hebben u lief, omdat wij weten dat u gewoon angstig bent en die angst op onze hoofddoek projecteert. Maar u hoeft ons niet te vrezen. Wij zijn het niet die de wijken van Gouda terroriseren, dat zijn andere allochtone jongeren waar wij niets mee hebben. Richt daarom je pijlen op hen en niet op onze hoofddoek. Soms horen wij mensen zeggen dat ze onze hoofddoek tolereren. Dat suggereert dat iedereen op ieder moment voor zichzelf kan beslissen of hij ons die vrijheid gunt of ter plekke besluit de hoofddoek van ons hoofd te rukken. Het lijkt om een gunst te gaan in plaats van een recht. Het is daarom zaak dat Wilders en andere hoofddoekvrezenden beseffen dat het hier om een verworven recht gaat dat niet onderhandelbaar is.

Lieve hoofddoekvrezenden, wij weten ook wel dat er moslima’s zijn die een hoofddoek op moeten en onderdrukt worden. Dat vinden wij heel erg. Want gedwongen worden je hoofddoek op te doen, is net zo erg als gedwongen worden je hoofddoek af te doen. Wij zouden graag zien dat de hoofddoek in de beeldvorming wordt losgekoppeld van onderdrukking. Want niet alle hoofddoekdragende moslima’s zijn zielig en worden onderdrukt.

Razendsnel
Genoeg moslima’s gaan naar universiteit en hogeschool en emanciperen razendsnel. Genoeg moslima’s ervaren de hoofddoek als een hip fashion statement, als een onderdeel van onze identiteit. Dat wij van onze hoofddoek houden, is geen teken van achterlijkheid of analfabetisme. Om onze eigen redenen, en die zijn net zo gecompliceerd en divers als wij zelf, dragen wij een hoofddoek. De betekenis ervan verandert steeds en is zeker niet voor iedereen gelijk. Voor de een is hij een culturele uiting, voor de ander een religieuze, voor een derde een strategische zet en voor een vierde een hip fashion statement.

Gehoofddoekte moslima’s zijn mondig, vechten voor hun vrijheid en dus ook voor de vrijheid een hoofddoek te dragen, en zij beschikken heus over een flink stel hersens die soms overuren draaien. Politici moeten weten dat het accepteren van de hoofddoek geen teken van barmhartigheid of verdraagzaamheid is waar je stemmen mee kunt winnen, maar een wettelijke plicht.

Lieve hoofddoekvrezenden, wij hebben er oprecht over nagedacht waar uw angst vandaan komt. om onze hoofdbedekking gevreesd wordt. misschien denken jullie dat wij de hoofddoek van onze broers en zussen op moeten of dat we aanhangers zijn van een fundamentalistische islam, die de democratische rechtsstaat omver wil werpen. Helaas komt het nog teveel voor dat wij onze tijd en energie steken in het verdedigen van ons recht een hoofddoek te dragen. Wij zouden die liever blijven steken in onze emancipatiestrijd en het ondersteunen van vrouwen die belemmeringen ondervinden bij die strijd, of dat nu door vaders, broers of rechtse actoren komt.

Omarmen
Wij omarmen de Nederlandse rechtsstaat en hebben vooral een hekel aan onderdrukkende broers want zij zijn het die het voor ons, hoofddoekmeiden, versjteren. Wij ontkennen niet dat er ook gehoofddoekte moslimvrouwen zijn die onderdrukt worden. En evenmin dat er moslima’s zijn die louter op bevel van hun broers een hoofddoek dragen. Wij kennen deze moslima’s en we komen voor hen op.

Maar het is niet in overeenstemming met de complexe realiteit, als de hoofddoek altijd en overal gezien wordt als een symbool van onderdrukking. De hoofddoek is meerzinnig en meerduidig!

Nora Kasrioui, Student Bestuurskunde Erasmus Universiteit Rotterdam en Opzij columnist.
Rachida Belhadj, Student Bestuurskunde Erasmus Universiteit Rotterdam.
Barbara Chalghaf, Student Public International Law Rijksuniversiteit Leiden.
Hayet Ezzarfani, Student Bedrijfseconomie Avans Hogeschool Breda.
Sheima Farag, Student Geneeskunde Universiteit van Amsterdam.
Aouatif Tawfik, Student Rechten Vrije Universiteit en Arabist.

Zie ook de reacties en discussies hierover op
God voor Dommen

Carel Brendel

Maroc.nl

UPDATE

Zie ook de reactie van Naïma Azough (GroenLinks) in de Volkskrant: Waarom moet zij heur haar bedekken tegen zijn driften? U vindt de uitgebreide versie op deze site: HIER.

1 comment.

Moslima's van Al Wahda maken een loflied voor vrouwen met hoofddoek

Posted on March 31st, 2010 by martijn.
Categories: Multiculti Issues, Public Islam, Young Muslims.

Interessant liedje als het gaat om het uitdragen van islam. Mounia Abbadi (33), de moeder van het jongste meisje schreef het liedje.Het liedje is door haar geschreven, zo zegt ze, vanwege de ‘zusters’ die zich onprettig zouden bij de blikken en opmerkingen die ze zouden krijgen op straat. Opvallend is dat het bijna overal aangekondigd wordt als ‘hoofddoeklied‘ of pro-hoofddoeklied. Het is echter geen lied dat het dragen van een hoofddoek propageert; één van de meiden draagt niet eens een hoofddoek. Nu zingt Al Wahda (waar de meisjes in de video deel van uit maken) gewoonlijk lofliederen of de islam en de profeet Mohammed. Dit specifieke lied, een combinatie van anasheed met muziekinstrumenten en rap, is vooral te zien als een loflied op de islam en meer in het bijzonder de positie van de vrouw in de islam. Het is, volgens de zangeressen, de islam die de vrouw een ‘naam’ gegeven heeft en die de vrouw rechten gegeven heeft. Het hele filmpje ademt het idee van empowerment (met meiden die een vechtsport beoefenen bijv.) en probeert vrouwen met een hoofddoek een steun in de rug te geven door te stellen dat men zich niets moet aantrekken van negatieve blikken en commentaren. De wat meer impliciete boodschap is dat het dragen van de hoofddoek daarmee een beproeving wordt en van een beproeving kan het geloof sterker worden wanneer men zich de boodschap van empowerment in de islam ter harte zou nemen. Het bekritiseert de Nederlandse samenleving voor haar vermeende intolerantie, maar laat ook zien dat de Nederlandse samenleving wel degelijk ruimte biedt voor vrouwen met een hoofddoek op het gebied van sport en carrière maken. Daarnaast richt het zich op het creeeren van zusterschap door onder meer de verwijzing naar ‘zusters’ : solidariteit met praktiserende moslimvrouwen (op die manier draagt het wel de boodschap over dat bij het praktiseren eigenlijk ook de hoofddoek hoort). Het filmpje is daarmee een mooi voorbeeld van het, behalve tekstueel, ook visueel en lichamelijk uitdragen van islam en het op die manier maken van een statement.

3 comments.

Moslima’s van Al Wahda maken een loflied voor vrouwen met hoofddoek

Posted on March 31st, 2010 by martijn.
Categories: Multiculti Issues, Public Islam, Young Muslims.

3 comments.

Cosmo-Salafists in Europe and the Middle East

Posted on September 29th, 2009 by martijn.
Categories: ISIM/RU Research, Ritual and Religious Experience, Young Muslims.

Salafism can be seen as a transnational movement; originating in the Middle East it has acquired a more global outlook with local characteristics in Africa, Asia, America’s and Europe. This of course fuels the discourse of the Middle East as a hotbed for radicals but less well known is that there is a reverse influence as well. Salafis from other continents travelling to the Middle East, usually for two main reasons:

Study
Hijra

Study
Young men and women travel to the Middle East for Arab language courses and/or Islamic courses. The University of Medina in Saudi Arabia is a popular venue but not always easy to get in. Other countries also offer a variety of courses. In the past Syria has been very popular for such courses; it was relatively easy to get into the country and the course fees were low or in some case the courses were almost for free. People have different motivations for attending these courses: acquiring more knowledge about Arabic language and Islam, sometimes for personal use and within their family only but also sometimes in order to become one of the ‘daiya’ (one who practices da’wa) in their country of residence. Others use their time abroad as a period of time in which they can reflect on their current existence and contemplate on how they want to lead a more fulfilling and pious life. And probably other motives exist as well. Their stay abroad in this case is always temporarily; usually after a year (those studying in Saudi Arabia will stay longer) they return to their country of residence.

Hijra
Hijra is the wish, or for some the command of God to Muslims, to return to the world of Muslims and to leave the home of the infidels. It is part of Islamic tradition but the interpretation of this command differs. Are there truly Islamic countries? Is the West in some ways not more Islamic than the countries in the Middle East? Nevertheless talk about the wish to migrate to a Muslim country is abundant but few really make the step. Popular venues in this case are, for Moroccan-Dutch Muslims, Morocco, Egypt and Saudi Arabia although the latter is almost impossible. People expect life in those countries is easier for Muslims because Islam is embedded in daily life: one can hear the call for prayer, during the month of fasting many shops and restaurants are closed during the day and one expects they have to explain less about their lifestyle than they experience in the West. In some cases migration to the UK (in particular Birmingham, Leeds and Leicester) is seen as an alternative for or a first step towards ‘real’ hijra. Of those people who do make hijra to the Middle East, some of them return after a while. There are different reasons but often their experience in the Middle East is that they face a lot of difficulties adjusting to the culture of the country; they are more ‘Dutch’ than previously imagined or they did not prepare well enough. Other people develop some sort of ‘betwixt and between’ relationship with the West and the Middle East and travel back and forth several times a year. And of course there is a group who is perfectly happy in their new found residence and probably will stay.

Jihad
As has been reported over the years there is a group of young Muslims who (try to) go to the Middle East to receive training for engaging in a violent jihad such as in Iraq. In almost all of the cases this proves to be much more difficult than they had anticipated and many of these travels fail or do not even begin. In a few cases however people succeed to reach the battleground and really engage in, what they see as, a fight for justice. Some of them die doing so, others may return after a while.

Now it is difficult to determine what and how exactly their influence substantiates but a recent article by Dutch journalist Alexander Weissink for NRC/Handelsblad newspaper (in DUTCH and in ENGLISH) provides with some clues, also about the response of the local authorities in the Middle East who usually keep an eye on these euro-salafists.
nrc.nl – International – Features – Egypt suspicious of European language students

Young men with downy beards, caps, kneelength galabeyas and sandals sat chatting in a MacDonald’s restaurant in Nasr City, a large middle class district in the eastern part of Cairo. Women wearing concealing black garments and veils over their faces scurried around the small dusty streets between their apartments and the neighbourhood shops. They were not from here and they barely spoke any Arabic. Asking around revealed that every one of them came from Europe and most of them have North African roots.
Amidst the neighbourhood Egyptians, the European Salafists – Sunni religious fundamentalists – are outsiders. Ashraf (26), a Dutchman of Moroccan descent, came to Cairo a year ago. “To learn Arabic,” he said, “the language of my religion.” He had just visited the mosque, where many kindred spirits go to pray five times a day. A not-so-secret agent of the security service stood outside the mosque. The house of prayer is under surveillance. “We aren’t hurting anyone,” said Ashraf, whose apartment was recently searched. “We only come to study and pray.”

Apparently their is a risk of these import-salafists to become involved in illegal or even terrorist activities:
nrc.nl – International – Features – Egypt suspicious of European language students

Most students are mainly centred on themselves and their faith, but some come here with firm opinions about Islam and call anyone who sees it differently an infidel,” the director said. “We try to teach them the language so they learn to understand the true message of the Koran, but they often look for trouble. They get in with a bad crowd, visit the wrong mosque and listen to the wrong sheik.

But let’s also not forget Egypt is not a very democratic country and has in the past had major crackdowns aimed against particular Muslim groups (often related to the Muslim Brotherhood). And it indeed is probably not a coincidence that the latest crackdown occurred just before president Obama’s visit to Egypt.
nrc.nl – International – Features – Egypt suspicious of European language students

A number of students from France, Belgium and the United Kingdom for instance are suspected of involvement in a bomb attack in Cairo in February which killed a French tourist. The chief suspects – Dodi Hoxha, a French woman of Albanian descent, and Farouk Taher Ibn Abbas, a Belgian of Tunisian origin – have been subjected to heavy-handed interrogation since April, a diplomatic source reported on condition of remaining anonymous. Both studied at Al-Fajr, director Al-Gohari confirmed when asked.

The Belgian chief suspect reportedly confessed that he had been ordered to return to Belgium to prepare a bomb attack in Paris. Questions from this reporter about evidence were not answered. But an informal source in the Egyptian public prosecution department said the suspects had travelled from Egypt to the Gaza strip and became involved with extremist groups there.

Also in the past (as stated by Weissink) Egypt witnessed similar crackdowns in which European students (including one Dutch) were arrested and interrogated. One can only wonder about the role of the European intelligence and security services.

Egypt is important in this case since it seems to have replaced Syria as the most popular venue for studying Arab language and Islamic traditions. There are many schools, although the credentials are not always very clear, and certainly Cairo has a positive image as an easy to live in city. Most people I know who went there or are thinking about it, do not seem to have any violent intentions whatsoever. It would be interesting to record how these people experience their daily (religious) life over there, what they have learned from the whole experience when they return and what role (if any) they play in community life over there. Weissink’s article provides some clues but more research needs to be done about these transnational or even cosmopolitan citizens.

5 comments.

Protected: 'Innovators en Zondaars': kritiek en repliek

Posted on September 15th, 2009 by martijn.
Categories: Internal Debates, ISIM/RU Research, Religious and Political Radicalization, Young Muslims.

Enter your password to view comments.

Protected: ‘Innovators en Zondaars’: kritiek en repliek

Posted on September 15th, 2009 by martijn.
Categories: Internal Debates, ISIM/RU Research, Religious and Political Radicalization, Young Muslims.

Enter your password to view comments.

AIVD – Stagnatie groei salafisme?

Posted on September 10th, 2009 by martijn.
Categories: ISIM/RU Research, Religious and Political Radicalization, Young Muslims.

Volgens het journaal stelt de AIVD dat de groei van het salafisme in Nederland stagneert:

De groei van het salafisme, een ultraorthodoxe stroming in de islam, stagneert in Nederland. Dat concludeert de inlichtingendienst AIVD. Aanhangers van het salafisme willen terug naar de ‘zuivere’ islam van de begintijd (rond 600 na Christus) en leven strikt naar de wetten uit deze tijd.

Twee jaar geleden waarschuwde de AIVD nog voor de toenemende invloed van salafistische imams op Nederlandse moslims. Niet omdat ze oproepen tot geweld, maar omdat ze met hun afwijzing van de Westerse samenleving de integratie van moslims belemmeren. De AIVD vreesde toen dat het salafisme zou uitgroeien tot een beweging.

Uit een recent onderzoek van de AIVD blijkt dat dit niet gebeurt. “Onze belangrijkste conclusie is dat de groei stagneert. Het leidt niet tot een brede verspreiding en dat was vooral onze zorg”, zegt Wil van Gemert, directeur binnenlandse veiligheid van de AIVD.

Hypocriet
Volgens de inlichtingendienst zijn er verschillende oorzaken voor de afgenomen groei van het salafisme. Zo krijgen de salafistische centra nauwelijks meer subsidies. Ook wordt er vanuit de allochtone gemeenschap meer tegengas gegeven. Niet alleen door gematigde moslims maar ook door niet-gelovigen en orthodoxe moslims die sommige predikers hypocriet vinden omdat ze zich zelf niet aan hun strenge regels houden.

Verder ziet de AIVD dat jonge salafistische moslims na verloop van tijd weer uittreden. “Ze zeggen dat dit niet past in een Westerse samenleving, dat het niet aansluit bij de vrijheid en eigen mening die ze willen”, zegt Van Gemert.
De inlichtingendienst signaleert wel dat de professionalisering van de salafistische centra doorzet. Studenten kunnen cursussen volgen om de salafistische boodschap verder te verspreiden. Ook blijven de centra het gedachtengoed verspreiden dat moslims zich niet moeten vermengen met de Nederlandse samenleving.

Jihad
Een positieve ontwikkeling is volgens de AIVD dat de salafistische moskeeën radicaliserende jongeren de deur wijzen. Het gaat om jongeren die een stap verder willen gaan dan het politiek salafisme en bereid zijn tot de jihad en dus geweld niet schuwen.

Zo heeft het bestuur van de As Soenah moskee in Den Haag vorig jaar een groepje jongeren de deur gewezen. Enkele van deze jongeren doken deze zomer op in Kenia. Volgens het Openbaar Ministerie waren de jonge moslims op weg naar Somalië om deel te nemen aan een jihadistisch trainingskamp.

Stromingen
Het salafisme wordt onderverdeeld in drie stromingen waarvan de geloofsleer gelijk is, alleen de strategie verschilt. Het puritisme is een niet-politieke stroming die probeert volgens de wetten van de begintijd van de islam te leven. Het politiek salaisme wil het salafisme ook verspreiden en probeert in Nederland een beweging te vormen die op termijn ook invloed en gezag verwerft. Als laatste stroming is er het jihadistisch salafisme. Jihadisten gaan nog een stap verder. Zij vinden geweld gerechtvaardigd (vooral in moslimlanden).

In Nederlands zijn vier grotere salafistische centra in Den Haag, Amsterdam, Tilburg en Eindhoven. Het doel van deze centra is het herislamiseren van moslims. Dit leidt volgens de AIVD niet tot acute aantasting van de democratische rechtsorde, wel op langere termijn tot polarisatie. Dit is een sluipend proces, aldus de inlichtingendienst.

Bekijk HIER het journaal-item met daarin onder meer een interview met Nora die de salafistische kringen inmiddels grotendeels vaarwel heeft gezegd. Het volledige interview met haar is HIER te zien.

In bovenstaande tekst en ook in het journaal komen nogal wat aspecten voor waar vraagtekens bij te zetten zijn. Al eerder heb ik vraagtekens gezet bij de schattingen van de AIVD voor wat betreft het (potentiële) aantal salafisten. Het is volstrekt onduidelijk waar men de getallen destijds op baseerde en (dus) eveneens onduidelijk waar men de getallen nu op baseert. Bij iedere religieuze beweging is er een komen en gaan van participanten, observanten en activisten; dat is hier niet anders temeer omdat de salafistische prediking wel veel vraagt van het individu.

Over de driedeling die hier genoemd wordt zal ik binnenkort eens een apart stuk schrijven. Behalve dat lang niet alle salafisten deze driedeling erkennen, krijg ik er zelf ook steeds meer moeite mee.

UPDATE

Zie het stuk van Nasrah Habiballah en Mark Reuvers op FHJ Factcheck.

3 comments.

Eigenheid of Eigenzinnigheid in Ede

Posted on September 9th, 2009 by martijn.
Categories: Religion Other, Religious and Political Radicalization, Young Muslims.

Eigenheid of eigenzinnigheid. Analyse van cultuur- en geloofsgerelateerde denkbeelden en gedragsuitingen in de gemeente Ede.
Door: mr. drs. Lenke Balogh, dr. mr. Mirjam Siesling, dr. Menno Jacobs, drs. Hans Moors
1 september 2009, 171 pagina’s, isbn-nummer: 978-90-78886-36-5

Ede wil dialoog met islam- en plattelandsgemeenschap intensiveren
Cultuur- en geloofsgerelateerde denkbeelden en gedragsuitingen vormen geen grote maatschappelijke risico’s in de gemeente Ede. Dat blijkt uit een vandaag gepresenteerd onderzoek. Het gaat om het rapport ‘Eigenheid of eigenzinnigheid. Analyse van cultuur- en geloofsgerelateerde denkbeelden en gedragsuitingen in de gemeente Ede’.

Het rapport beantwoordt de vraag in welke mate radicalisering in Ede een maatschappelijk risico vormt. Het onderzoek bestond uit twee delen, namelijk (1) radicalisering onder Marokkaanse jongeren, bezoekers van de moskee en jongeren met extremistische opvattingen en (2) welke opvattingen, attituden, en mechanismen kenmerken gesloten gemeenschappen en waarom en op welke wijze zetten groepen mensen zich tegen elkaar af. Het rapport geeft aanbevelingen om verdere afzijdigheid van de samenleving van de gemeenschappen te voorkomen dan wel deze meer aan de (Edese) samenleving te binden.

In algemene zin brengt het onderzoek in uiteenlopende contexten verschillende vormen van wij/zij denken voor het voetlicht. De onderzoekers denken dat dit niet makkelijk te bestrijden is. Het besef van vrijheid van meningsuiting, maar ook dat van vrijheid van godsdienst, telt zwaar. Daarom vindt het college het van belang dit te accepteren en de verdeeldheid te erkennen. Het hoort thuis in de arena van de democratie, waar die een plek biedt voor meningsuitwisseling, debat, belangenafweging en besluitvorming.

Graag onderschrijft het college de mening van de onderzoekers dat eventuele spanningen tussen bevolkingsgroepen niet te maken hebben met religie of cultuur als zodanig.

Dialoog bevorderen

Op basis van de onderzoeksresultaten heeft het Edese college van burgemeester en wethouders wel zorgen over onvoldoende geïntegreerde bevolkingsgroepen. Doordat gemeenschappen langs elkaar heen leven leidt dit niet tot problemen. Het college wil daarom wel de dialoog met vooral de islamgemeenschap en de plattelandsgemeenschap intensiveren.

De huidige activiteiten voor integratie en participatie worden langs de meetlat gelegd. Maatregelen of activiteiten zullen gericht zijn op opleiding, scholing, werkgelegenheid, tegengaan van discriminatie, opvoedingsondersteuning en openbreken van isolement bij gezinnen. Dat gebeurt omdat de onderzoekers aanbevelen de problemen te benaderen vanuit sociaaleconomisch en sociaal-cultureel perspectief.

Als het gaat om de Marokkaans-Nederlandse jeugd in de wijk Veldhuizen en evenementen in de buitendorpen wil het college van B en W bestaand beleid handhaven. Het Ministerie van Binnenlandse Zaken is bezig beleid te ontwikkelen rond ‘de kernwaarden van de democratische rechtsstaat’. De gemeente Ede wordt betrokken bij deze beleidsontwikkelingen en zal de vruchten hiervan zonodig gaan invoeren.

Goede communicatie

Daarnaast is er nu regelmatig overleg tussen college en vertegenwoordigers van de buitendorpen en Veldhuizen. Binnen de gemeentelijke organisatie zijn er vaste aanspreekpunten, zoals wijkbeheerder en de milieu- en bouwinspecteurs. Ook is er regelmatig overleg tussen de betreffende portefeuillehouders en sleutelfiguren binnen de verschillende gemeenschappen. Dit beleid blijft gehandhaafd.

Het college vindt dat in de communicatie, tussen gemeente en burgers, over beleid duidelijkheid voorop moet staan, zodat elke inwoner en gemeenschap zich gehoord en gezien voelt. Concreet betekent dit dat over en weer duidelijk dient te zijn wat is afgesproken, hoe de gemeente vorm geeft aan beleid en op welke wijze projecten worden afgerond. In het eerste kwartaal van 2010 zal B en W hierover voorstellen doen.

Enkele conclusies

Binnen de moslims van Marokkaanse afkomst zijn er gradaties van liberaal tot orthodox. Een kleine groep jongeren is te betitelen als salafistisch. De onderzoekers concluderen dat factoren als geen erkenning, stigmatisering en relatieve (kans) armoede, het risico op maatschappelijke afzijdigheid versterkt en een voedingsbodem legt voor polarisering en voedingsbodem legt voor gevoeligheid voor radicalisering.

De problemen in de wijk Veldhuizen A zijn dieper geworteld dan vormen van vandalisme en criminaliteit. Hoewel verdergaand onderzoek nodig is om dit goed in beeld te krijgen, concluderen de onderzoekers dat er geen verband is tussen vandalisme/criminaliteit en religieuze radicalisering.

Kenmerkend voor het buitengebied is dat veel mensen de stad Ede als ver weg ervaren. Analytisch is het moeilijk te duiden of de geslotenheid in het buitengebied voortvloeit uit een plattelands- of uit een structurerende kerkelijke cultuur. Daarbij komt dat er ook in het buitengebied verschillen zijn: niet alle inwoners zijn kerkelijk en er is een verschil tussen de bewoners van dorpskernen en bewoners van het buitengebied. De zorg van de gemeente voor het ontstaan van een machtsvacuüm lijkt niet ongegrond, blijkens bijvoorbeeld de vasthoudendheid om drankketen in stand te houden

Als het gaat om de identificatie met het geloof en ‘leven in eigen kring,’ zijn er mechanismen aan te wijzen binnen de reformatorische gezindte en de Marokkaanse moslimcultuur, die overeenkomen. Het gaat dan om een gelijksoortige manier van denken en van leven naar je geloof. Het geloof en/of de cultuur geven houvast en leveren enerzijds een systeem van sociale controle en anderzijds (angst voor) sociale uitsluiting.

In het onderzoek blijkt uit de gesprekken met jongeren dat de omvang en aard van interetnische of interculturele confrontaties beperkt blijft tot een negatieve spanning tussen Lonsdalers en Marokkaanse jongeren als ze elkaar treffen op school, na schooltijd en op het Museumplein. Een verscherping van de polarisatie tussen beide groepen is lopende het onderzoek niet vastgesteld.

Hoewel Ede markant is als het gaat om de culturele en religieuze bindingen, de stedelijke kern met een groot buitengebied en de stedelijke problematiek, is Ede zeker niet uniek. In andere gemeenten met vergelijkbare verstedelijking en plattelandsgebieden doen zich vergelijkbare spanningen voor tussen en binnen de bevolkingsgroepen.

IVA Beleidsonderzoek

‘IVA Beleidsonderzoek en Advies’ in Tilburg heeft het onderzoek uitgevoerd. De onderzoekers werden bijgestaan door een begeleidingscommissie, bestaande uit vertegenwoordigers van onder meer gemeente, politie, ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties en werd voorgezeten door een onafhankelijke wetenschapper. Een klankbordgroep, die onder anderen bestond uit vertegenwoordigers van de Marokkaanse gemeenschap en de buitendorpen, was ook betrokken bij het onderzoek. Het onderzoek is mede tot stand gekomen door een financiële bijdrage van de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en van het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties.

Het rapport is HIER te downloaden.

0 comments.

Migrantenstudies – Identificatie van migrantenjongeren

Posted on August 28th, 2009 by martijn.
Categories: [Online] Publications, ISIM/RU Research, Multiculti Issues, My Research, Young Muslims, Youth culture (as a practice).

Migrantenstudies is het enige Nederlandstalige wetenschappelijke tijdschrift voor onderzoek naar migratie, etnische minderheden en de Nederlandse samenleving. Tal van onderwerpen komen aan bod zoals huisvesting, gezondheidszorg, onderwijs, arbeidsmarkt, politieke participatie, discriminatie en identiteit. Het eerste nummer van dit jaar (dat sinds kort online staat) is een thema-nummer over identificatie van migrantenjongeren.

Jongeren nemen een belangrijke plaats in het identiteitsdebat in, omdat juist van hen verwacht wordt dat zij zich met Nederland identificeren; het is het land waar ze zijn opgegroeid en vaak ook zijn geboren. Dit themanummer brengt een aantal recente studies samen over identificatie van in het bijzonder Marokkaanse en Turkse migrantenjongeren. Deze studies besteden in het bijzonder aandacht aan de wijze waarop de migrantenjongeren in de context van de huidige Nederlandse samenleving hun identiteit construeren en welke factoren daarop van invloed zijn.
Ersanili & Scholten, p. 3

In dit nummer vindt u artikelen van Han Entzinger, Inge van der Welle en Virginie Mamadouh, Evelyn Ersanili, Susan Ketner, Simone Boogaarts en ondergetekende:

Inleiding, Evelyn Ersanilli & Peter Scholten (red), pag. 2-8
Integratie, maar uit de gratie. Multi-etnisch samenleven onder Rotterdamse jongeren, Han Entzinger, pag. 8-23
Territoriale identiteiten en de identificatiestrategieën van Amsterdamse jongvolwassenen van buitenlandse afkomst. Over evenwichtskunstenaars en kleurbekenners, Inge van der Welle en Virginie Mamadouh, pag. 24-41
Identificatie van Turkse migrantenjongeren in Nederland, Frankrijk en Duitsland, Evelyn Ersanilli, pag. 42-58
Islam is islam. Punt uit? Marokkaans-Nederlandse moslimjongeren in Gouda en de culturele constructie van een ‘zuivere’ islam, Martijn de Koning, pag. 59-72
“Ik denk niet in culturen… ik denk eigenlijk meer in mijn geloof’. Waarom jongeren van Marokkaanse afkomst in Nederland de moslimidentiteit zo sterk benadrukken, Susan Ketner, pag. 73-87
Gedwongen of Vrije keuze? In- en uitsluitingsmechanisme in de etno-party scene, Simone Boogaarts, pag. 87-104

U kunt het hele nummer gratis downloaden: Themanummer ‘Identificatie van Migrantenjongeren’

0 comments.

Punk Piety – “Challenging the orthodoxy of Punk and Islam”

Posted on August 10th, 2009 by martijn.
Categories: Arts & culture, Young Muslims, Youth culture (as a practice).

A Muslim meld of punk and piety – The Globe and Mail

It was early September and the annual convention of the Islamic Society of North America [ISNA] was about to wrap up in Chicago. About 400 young Muslims had gathered at a Hyatt hotel ballroom for open-mike night, hyped as a wholesome alternative to the vice-land that every big American city inevitably becomes once the sun sets.

The first few acts – Koran recitation, stern spoken-word stylings – matched the hype. But around 3 a.m., with fewer than a quarter of the original audience still around, an all-girl Vancouver punk band took to the stage. A 25-year-old singer with short black hair and a voice like a bar fight asked the crowd: “ISNA, are you ready to rock?”

And no, not everyone was ready to rock on the song Middle Eastern Zombies by Secret Trial Five.
[flashvideo filename=http://www.youtube.com/watch?v=-CpqgrDFeUU /]
(accoustic version not from the ISNA event)

Secret Trial Five is an all-female Canadian punk rock band founded by Sena Hussain after 9/11. The name of the band is derived from a group of Canadian Muslims who currently remain in prison. Together with bands such as Vote Hezbollah, The Kominas, Al-Thawra and Diacritical they belong to a music movement or subculture called taqwacore. Taqwa meaning pious or God-fearing signifying the love and awe for God. Core comes from hardcore or hardcore punk, referring to a punk rock genre that is heavier and faster than early punk rock. Hardcore songs usually are short and very fast (and not to mention loud!) and covering a variety of topics often with a political connotation. Bands such as The Damned, The Dead Kennedys, Bad Religion and Hüskür Dü (in their early times). A particular faction within the hardcore subculture involves the straight edge philosophy of no promiscuity, smoking, drinking or doing drugs.

The name Taqwacores comes from Michael Muhammad Knight’s novel The Taqwacores that tells the story of Yusuf Ali. His house, and that of several of his companions, is a safe haven for punk parties and for Muslims who want to remain outside the local mosques for Friday prayers and outside the Muslim Student Organization.
hardcore piety

Umar is “straightedge”, though covered in halal tattoos, including 2:219, referring to the proscription in the Quran against drinking alcohol. Rabeya, the sole female occupant of the house, wears a burqa, and has never been seen by most of her friends. She is also an ardent feminist and a fan of the punk group Propagandhi. Fasiq is a hashishiyyun, often to be found on the roof with a Quran in hand. His usual companion is Jehangir, who tells drunken tales of the taqwacores (hardcore pious) in “Khalifornia” and punk Islamic philosophy to anyone who’ll listen.

All four perform wudhu and use whatever is at hand as a prayer mat. A hole smashed into the wall marks qiblah, the direction of Mecca. Jehangir plays the call to prayer, adhan, on his electric guitar from the rooftop. Every Friday afternoon Islamic kids, punks and drop-outs gather at the house for jumaa.

Jehangir is a tragic romantic, believing in an open and inclusive Islam. At parties, Umar stands disapprovingly at the back of the room, and refuses to allow beer and drugs in his truck, if not the communal space.

The core issue in this novel is the conflict between orthodox, fundamentalist and Sufi varieties of Islam, inclusion and exclusion, an attempt to find a (radical) alternative combined with a public display of complete lack of respect for authorities (in a true punk spirit I may add) by trying to merge hardcore punk with Islam:
Muslim Punk Rock? – India Currents

Both began in tremendous bursts of truth and vitality but seem to have lost something along the way—the energy perhaps, that comes with knowing the world has never seen such positive force and fury and never would again. Both have suffered from sell-outs and hypocrites, but also from true believers whose devotion had crippled their creative drive. Both are viewed by outsiders as unified cohesive communities when nothing can be further from the truth.

Taqwacores has become a sort of manifesto (as for example Catcher in the Rye has been) for a range of bands that mix punkrock with (their vision on) Islam but without having a distinctive style of music, which to a certain extent challenges people’s understanding of hardcore traditions. For example Al-Thawra has clear rai influences, while Sagg Taqwacore Syndicate is about hiphop and techno and the Kominas use Bhangra influences. Regarding ‘orthodox Islam’ as a code of to do’s and to don’ts they emphasize personal responsibility and individual piety (with no social restraints) and it is clearly a post 9/11 genre taking up all kinds of political issues that pertain to Muslims in a very harsh, rude, provocative and satirical way. What they do also seem to share is that they appear to be ‘pissed off about everything’ (parents, society, politicians, religious authorities you name it) and trying to resist homogenizing labelling (such as progressive, punk, radical, gay, Arab) of Muslims.
Allah, Amps and Anarchy : Rolling Stone

Vote Hezbollah (the band’s name is intended as a joke) is one of five Muslim punk bands that recently wrapped up a ten-date tour that took them from Boston to Chicago during August and September. The bands, which hail from Chicago, San Antonio, Boston and Washington, D.C., share left-of-center politics and an antipathy toward the president. And all have used punk as a means to express the anger, confusion and pride in being young and Muslim in post-9/11 America.

Twenty-four hours after leaving the Toledo mosque, Boston’s Kominas — Punjabi for “the Bastards” — are playing in a packed basement in a rundown corner of Chicago’s Logan Square. Local punks mix with curious young Muslims — including a few girls wearing head scarves — as Kominas frontman Shahjehan Khan launches into the opening lines of “Sharia Law in the U.S.A.”: “I am an Islamist!/And I am an anti-Christ!” Nearby, mohawked bassist Basim Usmani — whose T-shirt reads frisk me i’m muslim — slaps out the song’s bass line while viciously slam-dancing with a dude in a woman’s burqa.

I’m not really sure if we can speak about a real movement here. My impression is that it is yet too small yet but with the taqwacore tour the bands gained more recognition and also the first taqwacore webmagazine has been established. Needless to say that taqwacore also evokes controversy (always important for a movement), accusations of blasphemy and fear of angry Muslims resulting in censorship, but it clearly has also found a way into the lives of (American) Muslim youth:

The Koran, punk rock and lots of questions – Los Angeles Times

Hiba slips out of the white T-shirt with black letters that read “HOMOPHOBIA IS GAY,” which she wore to Kempner High School, where she is a junior. It’s one of a collection of slogans the 17-year-old has silk-screened on T-shirts in her bedroom, unbeknownst to her parents, both Muslim immigrants from Pakistan.

There are other aspects of Hiba’s life lately she thinks they might not approve of either, like the Muslim punk music she has been listening to with lyrics such as “suicide bomb the GAP,” or “Rumi was a homo.” Or the novel she bought online, about rebellious Muslim teenagers in New York. It opens with: “Muhammad was a punk rocker, he tore everything down. Muhammad was a punk rocker and he rocked that town.”

This much Hiba knows: She is a Muslim teenager living in America.

But what does that mean?

It is a question that pesters her, like the other questions she is afraid to ask her parents: Can she still be a good Muslim even though she does not dress in hijab or pray five times a day? If Islam is right, does that make other religions wrong? Is going to prom haram, or sinful? Is punk?

Hiba loves Allah but wrestles with how to express her faith. She wonders whether it is OK to question customs. Behind her parents’ backs, she tests Islamic traditions, trying to decipher culture versus religion, refusing to blindly believe that they are one.

“Isn’t that what Prophet Muhammad did?” asks Hiba, raising her thick black eyebrows and straightening her wiry frame, which takes on the shape of a question mark when she stands hunched in insecurity. “Question the times? Question what other people were doing?”

Hiba’s hunt for answers has led her to other books too. They line her bedroom wall next to copies of Nylon magazine, one with “Gossip Girls” on its front cover. There’s “Radiant Prayers,” a collection from the Koran, and “Rumi: Hidden Music,” a Persian poet celebrated in parts of the Muslim world.[…]One day, Hiba typed the word “punk” into an online search engine and stumbled across a book by writer Michael Muhammad Knight. “The Taqwacores,” a 2003 novel — its title a combination of the Arabic word “taqwa,” or consciousness of God, and “hardcore” — is about a group of punk Muslim friends: a straight-edged Sunni, a rebel girl who wears band patches on her burka and a dope-smoking Sufi who sports a mohawk. The characters drink alcohol, do drugs, urinate on the Koran, have sex, pray, love and worship Allah.

Hiba related to the main character’s take on his identity, in which the author wrote: “I stopped trying to define Punk around the same time I stopped trying to define Islam. . . . Both are viewed by outsiders as unified, cohesive communities when nothing can be further from the truth.”

Hiba devoured the book, passing it around to her friends.

I expect that two films will further contribute to the spread of taqwacore:

EyesteelFilm-TAQWACORE

TAQWACORE! follows Basim and The Kominas on their first North American tour. Along the way, they’ll pick up other Muslim misfits and together they’ll all descend upon Chicago in time to crash the party at the ISNA convention – the largest Muslim event in North America run by top mullahs and imams among the conservative ilk.

Sparks are sure to fly when Basim and his crew show up promoting the ultimate Taqwacore show. In between finding kindred spirits and battling the prejudices of the old guard, TAQWACORE! will chart this explosive new scene attracting Muslims youth all over the globe. Please join us on this intense and insightful thrill ride.

This feature documentary (directed by Omar Majeed and produced by EyeSteelFilm) also features the incident at ISNA referred to above and you can watch a trailer at the website. A second film based upon Taqwacores made by Eyad Zahra is planned for this year.

Al Jazeera English has a very good episode on the Playlist Series on taqwacores featuring taqwacore band Al-Thawra, Eyad Zahra and writer Michael Muhammad Knight
[flashvideo filename=http://www.youtube.com/watch?v=6rbFyBedolM /]
And another fine example of taqwacore band is Sagg Taqwacore Syndicate:

[flashvideo filename=http://www.youtube.com/watch?v=W71_qVZTADw /]
I’m not sure if it is has reached (mainland) Europe yet and certainly not the Netherlands, but lets wait, see and listen.

There is also a digital ethnography of the taqwacore scene: Taqwatweet

4 comments.

Punk Piety – "Challenging the orthodoxy of Punk and Islam"

Posted on August 10th, 2009 by martijn.
Categories: Arts & culture, Young Muslims, Youth culture (as a practice).

A Muslim meld of punk and piety – The Globe and Mail

It was early September and the annual convention of the Islamic Society of North America [ISNA] was about to wrap up in Chicago. About 400 young Muslims had gathered at a Hyatt hotel ballroom for open-mike night, hyped as a wholesome alternative to the vice-land that every big American city inevitably becomes once the sun sets.

The first few acts – Koran recitation, stern spoken-word stylings – matched the hype. But around 3 a.m., with fewer than a quarter of the original audience still around, an all-girl Vancouver punk band took to the stage. A 25-year-old singer with short black hair and a voice like a bar fight asked the crowd: “ISNA, are you ready to rock?”

Umar is “straightedge”, though covered in halal tattoos, including 2:219, referring to the proscription in the Quran against drinking alcohol. Rabeya, the sole female occupant of the house, wears a burqa, and has never been seen by most of her friends. She is also an ardent feminist and a fan of the punk group Propagandhi. Fasiq is a hashishiyyun, often to be found on the roof with a Quran in hand. His usual companion is Jehangir, who tells drunken tales of the taqwacores (hardcore pious) in “Khalifornia” and punk Islamic philosophy to anyone who’ll listen.

All four perform wudhu and use whatever is at hand as a prayer mat. A hole smashed into the wall marks qiblah, the direction of Mecca. Jehangir plays the call to prayer, adhan, on his electric guitar from the rooftop. Every Friday afternoon Islamic kids, punks and drop-outs gather at the house for jumaa.

Jehangir is a tragic romantic, believing in an open and inclusive Islam. At parties, Umar stands disapprovingly at the back of the room, and refuses to allow beer and drugs in his truck, if not the communal space.

Both began in tremendous bursts of truth and vitality but seem to have lost something along the way—the energy perhaps, that comes with knowing the world has never seen such positive force and fury and never would again. Both have suffered from sell-outs and hypocrites, but also from true believers whose devotion had crippled their creative drive. Both are viewed by outsiders as unified cohesive communities when nothing can be further from the truth.

Vote Hezbollah (the band’s name is intended as a joke) is one of five Muslim punk bands that recently wrapped up a ten-date tour that took them from Boston to Chicago during August and September. The bands, which hail from Chicago, San Antonio, Boston and Washington, D.C., share left-of-center politics and an antipathy toward the president. And all have used punk as a means to express the anger, confusion and pride in being young and Muslim in post-9/11 America.

Twenty-four hours after leaving the Toledo mosque, Boston’s Kominas — Punjabi for “the Bastards” — are playing in a packed basement in a rundown corner of Chicago’s Logan Square. Local punks mix with curious young Muslims — including a few girls wearing head scarves — as Kominas frontman Shahjehan Khan launches into the opening lines of “Sharia Law in the U.S.A.”: “I am an Islamist!/And I am an anti-Christ!” Nearby, mohawked bassist Basim Usmani — whose T-shirt reads frisk me i’m muslim — slaps out the song’s bass line while viciously slam-dancing with a dude in a woman’s burqa.

The Koran, punk rock and lots of questions – Los Angeles Times

Hiba slips out of the white T-shirt with black letters that read “HOMOPHOBIA IS GAY,” which she wore to Kempner High School, where she is a junior. It’s one of a collection of slogans the 17-year-old has silk-screened on T-shirts in her bedroom, unbeknownst to her parents, both Muslim immigrants from Pakistan.

There are other aspects of Hiba’s life lately she thinks they might not approve of either, like the Muslim punk music she has been listening to with lyrics such as “suicide bomb the GAP,” or “Rumi was a homo.” Or the novel she bought online, about rebellious Muslim teenagers in New York. It opens with: “Muhammad was a punk rocker, he tore everything down. Muhammad was a punk rocker and he rocked that town.”

This much Hiba knows: She is a Muslim teenager living in America.

But what does that mean?

It is a question that pesters her, like the other questions she is afraid to ask her parents: Can she still be a good Muslim even though she does not dress in hijab or pray five times a day? If Islam is right, does that make other religions wrong? Is going to prom haram, or sinful? Is punk?

Hiba loves Allah but wrestles with how to express her faith. She wonders whether it is OK to question customs. Behind her parents’ backs, she tests Islamic traditions, trying to decipher culture versus religion, refusing to blindly believe that they are one.

“Isn’t that what Prophet Muhammad did?” asks Hiba, raising her thick black eyebrows and straightening her wiry frame, which takes on the shape of a question mark when she stands hunched in insecurity. “Question the times? Question what other people were doing?”

Hiba’s hunt for answers has led her to other books too. They line her bedroom wall next to copies of Nylon magazine, one with “Gossip Girls” on its front cover. There’s “Radiant Prayers,” a collection from the Koran, and “Rumi: Hidden Music,” a Persian poet celebrated in parts of the Muslim world.[…]One day, Hiba typed the word “punk” into an online search engine and stumbled across a book by writer Michael Muhammad Knight. “The Taqwacores,” a 2003 novel — its title a combination of the Arabic word “taqwa,” or consciousness of God, and “hardcore” — is about a group of punk Muslim friends: a straight-edged Sunni, a rebel girl who wears band patches on her burka and a dope-smoking Sufi who sports a mohawk. The characters drink alcohol, do drugs, urinate on the Koran, have sex, pray, love and worship Allah.

Hiba related to the main character’s take on his identity, in which the author wrote: “I stopped trying to define Punk around the same time I stopped trying to define Islam. . . . Both are viewed by outsiders as unified, cohesive communities when nothing can be further from the truth.”

Hiba devoured the book, passing it around to her friends.

I expect that two films will further contribute to the spread of taqwacore:

EyesteelFilm-TAQWACORE

TAQWACORE! follows Basim and The Kominas on their first North American tour. Along the way, they’ll pick up other Muslim misfits and together they’ll all descend upon Chicago in time to crash the party at the ISNA convention – the largest Muslim event in North America run by top mullahs and imams among the conservative ilk.

Sparks are sure to fly when Basim and his crew show up promoting the ultimate Taqwacore show. In between finding kindred spirits and battling the prejudices of the old guard, TAQWACORE! will chart this explosive new scene attracting Muslims youth all over the globe. Please join us on this intense and insightful thrill ride.

[flashvideo filename=http://www.youtube.com/watch?v=W71_qVZTADw /]
I’m not sure if it is has reached (mainland) Europe yet and certainly not the Netherlands, but lets wait, see and listen.

There is also a digital ethnography of the taqwacore scene: Taqwatweet

4 comments.

Nederlandse jongeren in Kenia

Posted on July 29th, 2009 by martijn.
Categories: ISIM/RU Research, Multiculti Issues, Religious and Political Radicalization, Young Muslims.

UPDATES ONDERAAN

Verschillende media weten vandaag te melden dat er in Kenia vier Nederlanders zijn ge-arresteerd op verdenking van het helpen van een moslimrebellenbeweging in Somalië.
Nederlanders gearresteerd in Kenia – Binnenland – Telegraaf.nl [24 uur actueel, ook mobiel] [binnenland]

Vier Nederlanders gearresteerd in Kenia
NAIROBI – De Keniaanse politie heeft vier mannen met een Nederlands paspoort gearresteerd bij de grens met Somalië. De Nederlanders worden ervan verdacht de islamitische opstandelingenbeweging al-Shabaab in Somalië te helpen, aldus een lokale functionaris woensdag.

Drie van de vier 21-jarigen zijn in Marokko geboren, de vierde in Somalië. Ze zijn maandag aangehouden, toen ze in een gehuurde truck onderweg waren naar de Noord-Keniase plaats Kiunga. De verdachten zeggen toeristen te zijn, maar volgens de functionaris zijn er in het gebied geen toeristische attracties.

Het viertal wordt voor het einde van week naar de Keniaanse hoofdstad Nairobi overgebracht.

Een woordvoerder van het ministerie van Buitenlandse Zaken kon woensdag bevestigen dat op 24 juli drie Nederlanders en een Marokkaan met een Nederlandse verblijfstitel zijn opgepakt in Kenia bij de grens met Somalië. Volgens de woordvoerder heeft de Nederlandse ambassade in Kenia contact met de vier personen en zitten zij vast voor nader verhoor. Buitenlandse Zaken kon geen uitspraken doen over de reden waarom de vier zijn opgepakt en wacht het onderzoek af.

Nou lijkt mij de kans groot dat de Keniaanse autoriteiten ook afgaan op informatie van Nederlandse autoriteiten (AIVD?), maar voorlopig is het dus nog afwachten.

Wat is Al Shabaab eigenlijk? Al-Shabaab oftewel ‘de jongeren’ is een moslimrebellenbeweging in Somalië die ook wel bekend onder de naam Ash Shabaab, Hizbul Shabaab (partij van de jongeren) en Volksverzetsbeweging in het land van de twee migraties (PRM) ontstaan uit de ondergang van de islamitische raden in Somalië in 2006 als gevolg van het optreden van het Somalische leger (of wat daarvoor doorgaat) en het Ethiopische leger. De hardline jongerenbeweging binnen die islamitische raden gingen ondergronds en vormden de Al-Shabaab. Zij presenteren hun strijd vooral als een strijd voor rechtvaardigheid en orde in een land waar wetteloosheid en chaos de boventoon voeren. Zij willen de rechtvaardigheid en orde, naar eigen zeggen, terugbrengen door de sharia in te voeren. Vorig jaar kondigde de shabaab beweging aan in de regio van Lower Shabelle het islamitische provincie van Shabelle gevestigd te hebben, nadat men al eerder de Islamitische Provincie van Juba gevestigd zou hebben. Eén van de ideeen daarbij lijkt te zijn dat men erop gokt dat de bevolking zo blij is met de terugkeer van gezag en orde, en het verwijderen van de criminelen, dat ze de heerschappij van de shabaab beweging zullen accepteren. Dit zou best eens zo kunnen werken. Voor veel mensen in Somalië is de Al Shabaab een legitieme bevrijdingsbeweging tegen buitenlandse (Ethiopische) bezetting en geen terreurgroep. De shabaab beweging staat er inmiddels om bekend mensen van buiten Somalië te rekruteren voor hun strijd. Dit lijkt echter erg recent te zijn, vanaf 2006, en het lijkt vooral te gaan om Somalische jongeren buiten Somalië en veel minder om een mondiale jihad. De redenen voor jongeren om zich bij deze beweging aan te sluiten zijn onder meer zoeken naar een hoger doel in het leven en identiteit, drang naar avontuur en romantiek en een mengeling van jihadisme en Somalisch nationalisme.

Hieronder zie je een nasheed Ya Shabaab (Oh jongeren) met daarin beelden van de Shabaab beweging (met Nederlandse ondertiteling).

Dat mensen naar andere landen trekken om daar te vechten voor rechtvaardigheid en bevrijding (in hun ogen althans) is niets bijzonders. Dat gebeurde al tijdens de Spaanse burgeroorlog en we zien het klaarblijkelijk ook bij joodse jongeren uit Nederland. Verder hebben we natuurlijk ook onder moslimjongeren in Nederland diverse zaken gehad en de belangstelling voor Somalië is in bepaalde kringen zeker aanwezig en zeer levend(ig). Nou ja eigenlijk is het wel bijzonder want het gaat altijd om relatief kleine groepen; de overgrote meerderheid, als ze zich er al mee identificeert, blijft lekker in het land waar ze wonen en zelfs van degenen die erover praten (vaak in erg romantische termen) probeert maar een enkeling te gaan. Van diegenen die gaan, faalt ook nog eens gedeelte omdat het allemaal toch wat lastiger is dan in eerste lijkt.

Voor de goede orde of dit ook in dit geval zo is (dat er sprake is van jongeren die deelnemen aan de jihad aldaar) weten we niet. Wellicht waren ze inderdaad toeristen op weg naar Kiunga aan de Keniaans/Somalishe grens en bijvoorbeeld potentiele bezoekers van het Kiunga Maritiem Reservaat met mangroves, schildpadden en vogels. Rest nog de vraag hoe problematisch dit allemaal is en voor wie?

UPDATES

The Standard | Online Edition :: Dutchmen grilled over Al-Shabaab

Anti-terrorist police officers arrested four Dutch nationals on suspicion they were crossing to southern Somalia to join the Al-Shabaab militia group.

The Dutchmen, who were arrested at night in Kiwayu, Lamu District over the weekend, were taken to Mombasa and later flown to Nairobi for further interrogation.

[…]

“The four foreigners claimed they were tourists in Kiwayu but we doubted the authenticity of their documents so we took them to Nairobi for further interrogation,” Limo said.

He said the investigations would establish whether the four were tourists or were in the country on a different mission.

According to a police source, police had been looking for the foreigners for the last one week. The source said they had information the four had been recruited as Al-Shabaab members through the Internet.

Terreurverdachten Kenia aangehouden in Brussel – Trouw

Terreurverdachten Kenia aangehouden in Brussel

De vier mannen die in Kenia werden opgepakt op verdenking van terrorisme zijn donderdagochtend op het vliegveld van Brussel aangehouden.

RTL Nieuws.nl – Uitgezette mannen opgepakt in Brussel

Uitgezette mannen opgepakt in Brussel
Op verzoek van het Landelijk Parket in Nederland zijn vanmorgen op de luchthaven van Brussel de vier mannen aangehouden, die door de autoriteiten in Kenia gisteravond het land zijn uitgezet.

Openbaar Ministerie – Uitgezette mannen aangehouden wegens terrorisme

Uitgezette mannen aangehouden wegens terrorisme

30 juli 2009 – Landelijk Parket

Op verzoek van het Landelijk Parket zijn vanmorgen op de luchthaven van Brussel de vier mannen aangehouden, die door de autoriteiten in Kenia gisteravond het land zijn uitgezet. Ze zouden op weg zijn geweest naar een jihadistisch trainingskamp in Somalië.

Het viertal wordt verdacht van deelneming aan een terroristische organisatie. Door de Nationale Recherche zijn vanmorgen in Den Haag twee woonadressen van de mannen doorzocht. Daarbij is beslag gelegd op een grote hoeveelheid documenten.

De vier 21-jarige mannen zijn drie Nederlanders en een Marokkaan met een Nederlandse verblijfsvergunning. Zij zijn in België in verzekerde bewaring gesteld. De Belgische autoriteiten zullen later beslissen over de verzochte uitlevering.

Een van de mannen is in november 2005 aangehouden in Azerbeidzjan, omdat hij met twee anderen zou hebben willen deelnemen aan de jihad. Hij is destijds uitgezet naar Nederland.

Meer info over het eerdere Azebeidjan avontuur: (deels afschermd, behalve voor abonnees) De zonen zullen nu wel in Irak zitten, AD-Jihad? Nee, ‘t was vakantie, NRC – Ramazan Keskin ging ‘winkelen in Baku’, Ramazan, Said en Driss, Ibrahim ontkent ronselen voor jihad.

NOSJOURNAAL – Nederlandse moslimjongeren aangehouden

Huiszoekingen en arrestatie
In het onderzoek naar de jongemannen heeft de Nationale Recherche vanochtend in Den Haag twee huizen doorzocht. Er is een grote hoeveelheid documenten in beslag genomen.

Eén van de vier mannen werd in 2005 in Azerbeidjan opgepakt, omdat hij met twee anderen onderweg was om deel te nemen aan de jihad. Hij is toen uitgezet naar Nederland.

Geweigerd door moskee
Het viertal behoort tot een groepje jonge moslims die vorig jaar door de As-Soennahmoskee in Den Haag de deur zijn gewezen. Dat bevestigen bronnen aan de NOS.

Het moskeebestuur weigerde vorig jaar een groep jongeren de toegang om dat ze er te radicale denkbeelden op na zouden houden. Het zou gaan een groepje van 15 tot 20 jongeren, gedeeltelijk vaste bezoekers van de As-Soenahmoskee en gedeeltelijk afkomstig van elders. De groep verzorgde lezingen in verschillende moskeeen.

Gewaarschuwd
Het bestuur van de moskee waarschuwde de gemeente Den Haag voor de groep radicaliserende jongeren. De inlichtingendienst AIVD houdt de leden van de groep al geruime tijd in de gaten.

De As-Soenahmoskee in Den Haag kwam in het verleden regelmatig negatief in het nieuws. Volgens de AIVD is de moskee een bolwerk van het Salafisme, een fundamentalistische stroming in de islam.

Bij nader inzien betwijfel ik overigens of dit groepje inderdaad deel uitmaakte van de groep jongeren die problemen had met de As Soennah moskee of men überhaupt deze moskee (nog) wel bezocht.

UPDATE VRIJDAG 31 JULI 2009
nrc.nl – Binnenland – In de Schilderswijk kennen ze Driss wel

In de Schilderswijk kennen ze Driss wel
Gepubliceerd: 31 juli 2009 13:01 | Gewijzigd: 31 juli 2009 13:16
Door Brian van der Bol en Merel Thie
Driss D. uit Den Haag werd deze week opgepakt in Kenia. Was hij een moslimterrorist? Volgens zijn broer ging hij weer met meisjes om.

Den Haag, 31 juli. In de fundamentalistische As Soennah moskee in Den Haag kwam de 21-jarige Driss D. al tijden niet meer. Dat zegt bestuurslid Hamid Taheri van die moskee en dat zegt ook de broer van Driss, de 23-jarige Mimoen. Maar het betekent niet dat Driss D. niet meer met het geloof bezig was, juist niet.

In Kenia opgepakte man al eerder ‘op jihad’ – Binnenland – de Volkskrant

In Kenia opgepakte man al eerder ‘op jihad’

ANP
Gepubliceerd op 30 juli 2009 12:00, bijgewerkt op 30 juli 2009 12:59

ROTTERDAM –
Een van de mannen die door Kenia is uitgezet wegens mogelijke betrokkenheid bij terrorisme, is een oude bekende van justitie: in 2005 werd hij aangehouden in Azerbeidzjan, nadat hij met twee andere geronseld was voor de jihad. Het vermoeden bestond dat ze onderweg waren naar Irak om daar te vechten voor hun geloof.

Niemand had nog vat op ‘jihadisten’ – Binnenland – de Volkskrant

Niemand had nog vat op ‘jihadisten’

ACHTERGROND, Van onze verslaggeefsters Janny Groen, Annieke Kranenberg
Gepubliceerd op 30 juli 2009 23:49, bijgewerkt op 31 juli 2009 08:59

AMSTERDAM –
De vier door Kenia uitgewezen ‘jihadgangers’ raakten van hun familie en hun geloofsgenoten vervreemd. Zelfs hun radicale imam verstootte hen.
De Stichting As Soennah in Den Haag (Guus Dubbelman/ de Volkskrant)

Al bijna een jaar maakt de gemeente Den Haag zich zorgen over een groep geradicaliseerde jongeren waarvan de vier veronderstelde ‘jihadgangers’ die in Kenia zijn opgepakt, deel uitmaakten. Zo’n twintig jongeren trokken van wijk naar wijk, en van moskee naar moskee om daar een voet tussen de deur te krijgen. Niemand, ouders noch instanties, had vat op hen. Wel zagen ze hen ‘doorradicaliseren’ en naar het bos gaan om – zo was de vrees – in conditie te raken voor de jihad.

UPDATE 3 – 08 – 2009

Vier terreurverdachten komen naar Nederland

De vier terreurverdachten die vorige week uit Kenia zijn gezet en sinds donderdag in België vastzitten, worden woensdag overgedragen aan de nationale recherche in Nederland. Dat heeft het landelijk parket van het Openbaar Ministerie maandag bekendgemaakt.

Deze entry zal de komende dagen voortdurend bijgewerkt worden. Op de hoogte blijven kan door je te abonneren: HIER.

5 comments.

Het kan bekeren – jonge bekeerlingen

Posted on June 22nd, 2009 by martijn.
Categories: Internal Debates, Islam in the Netherlands, Multiculti Issues, Ritual and Religious Experience, Young Muslims.

In Nederland zijn er, naar schatting, ongeveer 12.000 autochtone bekeerlingen tot de islam. Er zijn natuurlijk ook nog andere etnische groepen waar mensen zich bekeren tot de islam, maar voorzover ik weet zijn daar geen cijfers van. Bekeren betekent in dit geval het overstappen van de ene levensbeschouwelijke traditie naar een andere religieuze traditie (je kunt immers ook bekeren binnen een bepaalde levensbeschouwelijke traditie).

Er is in Nederland niet zo heel veel onderzoek verricht naar bekeerlingen. Karin van Nieuwkerk heeft het nodige gedaan met betrekking tot onderzoek naar bekeerde vrouwen en er zijn de nodige afstudeeronderzoeken gedaan, maar bij mijn weten is het dat wel hoewel er wellicht nog wel het een en ander aan komt over bekeerde vrouwen in Amsterdam. Er zijn verschillende motieven voor het bekeren. Een nadeel van veel verklaringen met betrekking tot motivatie waar allerlei deskundigen mee komen (verbondenheid, religie partner, helder van de islam) is dat het religieus-spirituele aspect in veel van de bekeringstrajecten uit het oog verloren wordt. Niet helemaal onbegrijpelijk omdat veel sociaal-wetenschappers vaak niets kunnen met de waarheidsclaims of het emotionele aspect van bekering. Terwijl die in de verhalen vaak overduidelijk aanwezig zijn: zoeken naar rust/vrede, zoeken naar ‘verlichting’, zoeken naar de waarheid over waarom dingen gebeuren. Al die zaken hebben wel te maken met verbondenheid, de omgeving, de doctrine van de islam, maar zijn er niet toe te reduceren.

Op moslima.nl vind je tal van verhalen die het nodige inzicht kunnen geven. Ook een programma van NMO en de reacties daarop zijn de moeite waard om te lezen. NOS Headlines heeft afgelopen zaterdag een item geplaats ‘Gelukkig bekeerd‘ waarin verschillende bekeerlingen aan bod komen (niet alleen bekeerlingen tot islam).

De consequenties van het bekeren vallen niet altijd mee. Allereerst is er de mogelijkheid dat men in het eigen oude vertrouwde netwerk geisoleerd raakt: bekeerlingen overschrijden de symbolische grens tussen Nederlanders en moslims en kunnen zeker negatieve en soms ronduit vijandige en agressieve reacties krijgen. Niet voor niets dat er plannen waren voor een opvanghuis voor bekeerde moslima’s, hoewel ik eigenlijk niet weet of dat nu gerealiseerd is. Ten tweede kunnen ook de reacties onder andere moslims soms getuigen van wantrouwen. Mijn indruk uit mijn eigen onderzoek is dat potentiële bekeerlingen vrij veel steun en hulp ondervinden van andere moslims, maar dat zodra men de getuigenis heeft afgelegd (de formele bekering) een groot deel van die steun wegvalt. Het recent opgerichte Landelijke Platform Nieuwe Moslims zou daar wellicht verandering in kunnen brengen bijvoorbeeld via een kennismakingsavond die binnenkort georganiseerd wordt. Verder zijn er ook diverse lokale netwerken, bijvoorbeeld in Amsterdam, voor ondersteuning van bekeerlingen en natuurlijk niet te vergeten Al Nisa.

Sommige bekeerlingen spelen een prominente rol onder moslims zoals Abdul-Jabbar van de Ven en/of in dialoog met niet-moslims zoals Abdulwahid van Bommel. De meeste bekeerlingen lijken echter publiekelijk nauwelijks een rol te spelen, maar wie weet gaat dit veranderen met een groep jonge bekeerlingen (dames en heren) die goed opgeleid is, niet op hun mondje gevallen zijn en weten hoe ze de zaken moeten over brengen. We zullen het zien.

UPDATE

Natuurlijk, hoe kan ik het vergeten. Ook Egbert Harmsen heeft een onderzoek gedaan naar ‘nieuwe moslims’, zoals Steven Lenos van Nuansa opmerkte bij Allochtonen weblog. Een artikel van de hand van Harmsen is HIER te downloaden.

2 comments.

Tariq Ramadan controversy: Moulding Muslim leaders

Posted on April 7th, 2009 by martijn.
Categories: ISIM/RU Research, Public Islam, Religious and Political Radicalization, Young Muslims.

Never a dull moment when you have someone like Tariq Ramadan. Now the debate is about his du’a for Palestine:
[flashvideo filename=http://www.youtube.com/watch?v=onuEStqTk20&e /]

The translation (by weblog Islam in Europe) is as follows:
Islam in Europe: Rotterdam: VVD complains about Tariq Ramadan prayer

(0:00) God, we ask for your strength and support whenever we tell the world that you are the only true God. You God you are not born, you are not unborn. Allah, we ask for your approval and count on your paradise.

(0:21) God, let us be of the Mouwahidin. God, let us belong to the people of Tawhid, to the people who recognize that there is no other God except you and that there is no other power without you. God, accept our prayer, and deeds. God, accept our prayers and let us belong to the accepted people.

(1:09) to the people loved by you, to the patient ones, you God, you are the God of this world. You are the God of the weak. Accept therefore our deeds and prayers. Allah, forgive us and be merciful towards us, forgive us.

(1:40) God, you are the God of forgiveness. Will you therefore forgive us? God forgive us because are much disposed towards forgiveness.

(2.05) You are the God of this world. You are the only God. Accept therefore everything of us. God, be merciful towards our parents.

(2:21) Good, be merciful towards our parents and towards the parents of our parents. God, be merciful towards everybody who is guilty of anything in this world and in the last world. God, forgive all sins of the Islamic deceased who witnessed on earth that you are the only true God, and that your prophet is the only messenger.

(2:47) God, let your light and appearance descend on their grave. God, strengthen the belief of our brothers and sisters in Palestine

(3.13) God, Strengthen their belief, those who are in Palestine, and let them celebrate their victory over their enemy, your enemy, enemy of the faith

(3.26) Only with your victory and mercy, you generous God. Allah, strengthen their belief in Palestine, in Chechnya, in Afghanistan, and in Morocco, and in Algeria, and in Tunisia, and in Egypt, and in Sudan, and in Kashmir, and in the whole world and out of the way places, you merciful God.

(4.01) Accept everything of them, and let them stand with both feet on the ground, and give them a place in your paradise, with the chosen believers and with the martyrs.

(4:15) God, strengthen their belief, those who are in prison and who live under torture. They are innocent. God, our enemies, your enemies, and enemies of the faith, let us leave to you.[we leave them to you, MdK)

(4:38) Let the Islam and the Muslims triumph and let your word triumph everywhere.

(4:47) God, let us be stronger than ourselves. God, purify our hearts and strengthen our bones and accept us and let us belong to the patient ones. God, unite us and our hearts and let us be brothers and sisters of each other, for you.

(5:23) God, we ask for your love. God, we ask for your love. God, we ask for your love. God let us belong to the people for whom you have love. God, let us fear you as if we see you.

(6:05) God, purify our hearts. God, we welcome your prophet and messenger.

Last week we were witness of a debate about his, according to a gay magazine, homofobic and mygonist statements. This issue in this du’a is that according to Ramadan’s opponents Ramadan accepts everything that is done in the name of Allah in Palestine, Afghanistan, Algeria, Sudan, Chechnya and Kashir and that he hopes that God will let Islam, Muslims and the word of God triumph everywhere. “Everything” probably not referring (according to the opponents) to the works of the Red Crescent in those areas but to terrorism. The conservative liberals of the VVD (Bas van Tijn) in Rotterdam (where Ramadan is based at the Erasmus University and advisor for a dialogue-project) have asked questions in the meeting of the city council:

Investigation into islamosoph Ramadan

In the Netherlands we have a separation of church and state. Mr. Ramadan is free to make the statements heard on the video. Everyone will have his or her private opinion about the content.
However, Mr. Ramadan is hired by the municipality of Rotterdam as an advior for the ‘social dialogueproject’. A project that does not shy away from taboos. An advisor always takes with him a past and a context. On 23 January 2007, the city board has already clearly stated to know his past and context, but finds him utterly suited to play a prominent role in the debate about societal issues. It is important to have total clarity about the way past and context are related to the aforementioned advices and the role of the consultant.

The VVD has, in the light of the aforementioned, the following questions for board:

How does the Board view the contents of the speech in relation the mr. Ramadan being a consultant for the city of Rotterdam and his role in the streetdialogues?

Is het possible for the Board to imagine that there is uncertainty about the exact intentions of Mr. Ramadan. Is he building bridges or someone who calls for ‘accepting everything’ in the interest of the triumphing of Islam?

It seems that the taboo breaking dialogue project is breaking a lot of taboos but confirms the taboo on particular statements by Muslims. If a Muslim states that Islam does not approve of homosexuality, and he does not consider homosexuality normal and natural, why force him to change opinion, as Valenta asked last Saturday in an op-ed in NRC Handelsblad? Furthermore, I would add, if he does not approve of homosexuality but at the same time pleads for respect and refraining from condemnation, why can’t he be part of the dialogue project. In fact I would say, he is the perfect guy for it:

Tariq RAMADAN

The Islamic teaching as a whole, as do all the monotheistic religions, prohibits homosexuality and does not promote it. It is perceived as against the Divine project for human beings. Now it must be clear that Muslims cannot condemn the people with no understanding: It is important for Muslims to be able to say “I disagree with what you are doing and respect who you are.” This is the way towards mutual tolerance and this is the way Muslims should act in their daily life. To be a gay does not prevent someone from being a Muslim: I know Muslims who are gay. Some are deeply suffering, others are doubting themselves and others are claiming their right to be so. It is important, once again not to condemn the beings while we may disapprove the behaviour or the acts. This is the way to respect each other, to remain both open and faithful to one’s belief.

His du’a for Palestine is not very remarkable (I realize some may find that very scary); it is a regular du’a asking God for justice for oppressed people. Stating that he approves of violent and terrorist campaigns by Muslim extremists is stretching his message to the extreme because he also states

God, our enemies, your enemies, and enemies of the faith, let us leave to you [we leave them to you]

And again, even if he did approve, why wouldn’t he be just the right person for the dialogue? In fact it appears now that the frequent attacks on him are more dangerous for his position as a consultant than his statements. In particular because he is not only under attack from Dutch secularists and anti-islamists but also from radical groups who oppose his cooperation with Dutch authorities and his statements about homosexuality and his call for a moratorium on corporate punishment. According to these critics Ramadan sells himself to the Dutch authorities which inevitable means that he will have to adjust (in their view dilute) the Islamic message. Their interpretation seems to be correct due to this controversy.

As a more eloquent response (although not related to this case) I would like to direct your attention to two articles in The Guardian of last week:

Gary Younge on Muslims and Labour’s anti-terror strategy | Comment is free | The Guardian

Somewhere out there is the Muslim that the British government seeks. Like all religious people he (the government is more likely to talk about Muslim women than to them) supports gay rights, racial equality, women’s rights, tolerance and parliamentary democracy. He abhors the murder of innocent civilians without qualification – unless they are in Palestine, Afghanistan or Iraq. He wants to be treated as a regular British citizen – but not by the police, immigration or airport security. He wants the best for his children and if that means unemployment, racism and bad schools, then so be it.

He raises his daughters to be assertive: they can wear whatever they want so long as it’s not a headscarf. He believes in free speech and the right to cause offence but understands that he has neither the right to be offended nor to speak out. Whatever an extremist is, on any given day, he is not it.

He regards himself as British – first, foremost and for ever. But whenever a bomb goes off he will happily answer for Islam. Even as he defends Britain’s right to bomb and invade he will explain that Islam is a peaceful religion. Always prepared to condemn other Muslims and supportive of the government, he has credibility in his community not because he represents its interests to the government, but because he represents the government’s interests to Muslims. He uses that credibility to preach restraint and good behaviour. Whatever a moderate is, on any given day, he is it.

On his slender shoulders lies Britain’s domestic anti-terror campaign. And as soon as the government finds him things are going to start turning around. Until then we are resigned to the fact that we will be about as successful at fighting terrorism at home as we are abroad and for the same reason. Unburdened by any desire to forge consensus or engage in negotiation, the government seeks to craft new realities out of whole cloth and then wonders why no one wants to wear them. And so it is that the mythical Muslim will prove as elusive as weapons of mass destruction or the beacons of democracy that Iraq and Afghanistan were supposed to become.

And
Robert Lambert and Jonathan Githens-Mazer: Mainstream Islamists such as Daud Abdullah are being unfairly demonised | Comment is free | guardian.co.uk

Our interviews with British Islamists have demonstrated a sense of an Islamic imperative that is strikingly similar to Tony Benn’s interpretation of Jesus’ call to active citizenship on behalf of the politically oppressed. This interpretation isn’t necessarily universal or representative – both Islam and Christianity have powerful advocates who oppose this view and believe in religion without politics. It follows that mainstream British Islamist organisations, like the Muslim Council of Britain, the Muslim Association of Britain, the British Muslim Initiative, Islamic Forum Europe and many more, do not represent the entirety of British Muslim opinion, any more than Methodists represent all of Protestantism. More quietist strands of Muslim practice prefer to keep their religion in the private sphere, just like many British Christians.

[…]

Mainstream British Islamists are simultaneously under attack by extremist Muslim groups like Hizb ut-Tahrir and Islam For The UK, an off-shoot from al-Muhaijoun. These fringes claim that British Islamists have sold out by working within British democracy.

They also attack British Islamists for working harmoniously with a wide range of secular activists including gay people and feminists, most notably in campaigns such as the Stop The War coalition. Which is why it’s a gross misrepresentation to conflate mainstream British Islamists with Hizb ut-Tahrir, and entirely disingenuous to suggest they serve as a conveyor belt for terrorist movements like al-Qaida. On the contrary, some of the most effective voices against al-Qaida influence are British Islamists.

Now British Islamists find themselves under constant scrutiny in Britain: from Islamophobes who call for any form of Islamically-inspired political behaviour to be controlled and condemned, and from fringe groups who believe that Muslim democratic political engagement in Britain is inherently sinful. This all-encompassing scrutiny has recently played out in the allegations against the Muslim Council of Britain’s deputy secretary general, Daud Abdullah. On the one hand he is accused of being disloyal to Britain, on the other unIslamic for being politically engaged. It is reasonable that policy makers would want to investigate the first accusation. In so doing, however, they need to keep a strong sense of perspective.

In the months ahead, democratic and peaceful political Islamist activism in Britain will continue to focus on the injustices suffered by Palestinians at the hands of Israel, and call for Hamas to be treated on an equal footing to Israel. It urgently needs to be recognised that, in so doing, British Islamists demonstrate their appetite for British politics and their distance from the sectarian and alienating tendencies of Hizb ut-Tahrir, the violent and millenarian views of al-Qaida, and the exclusionary and reactionary views of the Quilliam Foundation.

No, British Islamists aren’t the only Muslim political voice in modern Britain, but they don’t deserve the attacks they are enduring, and by the rules of our political system they don’t deserve to be excluded. Let’s hope that the government stops listening to the fringes, and recognises the variety of mainstream Muslim political voices before it’s too late.

1 comment.

Religie en het publieke domein

Posted on April 3rd, 2009 by martijn.
Categories: ISIM/RU Research, Public Islam, Religion Other, Religious and Political Radicalization, Young Muslims.

Afgelopen week werd het rapport religie en het publieke domein gepresenteerd. Dit rapport, samengesteld door het Instituut voor Publiek en Politiek (IPP) en het Ministerie van Binnenlandse Zaken, heeft als doel de juridische grenzen van de scheiding kerk-staat weer te geven en roept in feite gemeenten op hier pragmatisch mee om te gaan:

Gemeenten en rijksoverheid hebben dagelijks te maken met religie. Via individuele burgers of viareligieuze organisaties, in het kader van subsidieaanvragen of maatregelen tegen radicalisering. Religie is een maatschappelijk feit waar de overheid niet omheen kan. Dat leidt soms tot complicaties.
Van overheden wordt aan de ene kant verwacht dat zij zich, vanwege de godsdienstvrijheid en het beginsel van de scheiding van kerk en staat, niet met de inhoud van religie inlaten. Aan de andere kant kunnen juist de mogelijkheid tot het belijden van godsdienst of belangen van participatie en integratie vragen om een nauwere samenwerking met religieuze organisaties. In de afgelopen jarenheeft de discussie over dit spanningsveld een nieuw hoogtepunt bereikt. In 2004 gaf de kabinetsnota ‘Grondrechten in een pluriforme samenleving’ al een uiteenzetting van de inhoud van het beginsel van de scheiding van kerk en staat en spanningen tussen grondrechten.[1] De WRR-studies ‘Dynamiek in islamitisch activisme’ en ‘Geloven in het publieke domein’ hebben beide betrekking op verschillende facetten van dit vraagstuk. Ook een veelvoud aan Kamervragen had in de afgelopen jaren betrekking op de grenzen van de scheiding van kerk en staat.
Er blijkt in de praktijk veel onzekerheid te zijn over de manier waarop relaties tussen lokale overheden en religie moeten worden vormgegeven. Gemeenten geven vaak aan te willen samenwerken met maatschappelijke en religieuze organisaties, maar zijn terughoudend vanwege een mogelijke inbreuk op de scheiding van kerk en staat. Andere gemeenten sluiten elk contact met religieuze organisaties met een beroep op dit beginsel uit.
Dat is reden voor de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) en het Ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties (BZK) om te komen tot de uitgave van dit “Tweeluik Religie en Publiek Domein: handvatten voor gemeenten”.[2] Hiermee wordt beoogd gemeenten in staat te stellen beter te kunnen beoordelen wanneer sprake is van een inbreuk op het beginsel van de scheiding van kerk en staat.
Dit eerste deel van het tweeluik beoogt de juridische grenzen – en daarmee ook de ruimte voor afweging – zo duidelijk mogelijk weer te geven. Voor veel concrete vragen zal geen pasklaar antwoord worden geboden: de meeste situaties waarbij godsdienstvrijheid in het geding is, vragen om een bijzondere en zorgvuldige weging van belangen. Daar past ook een pragmatische benadering bij. Het zou niet binnen de uitwerking van de scheiding van kerk en staat, alsmede de autonomie van gemeenten, passen, wanneer van rijkswege zou worden geprobeerd daarvoor één strikt format op te leggen. Dit tweeluik kan wél helpen om een duidelijk kader te stellen, waarbinnen een dergelijke afweging moet plaatsvinden.

Ik heb hier al eerder over islam en het publieke domein geschreven en ook in het tijdschrift Pedagogiek is een vergelijkbaar issue aan bod gekomen: de moskee als partner in het onderwijs met mijn Goudse onderzoek als uitgangspunt. Zowel in politiek als in kranten is het een hot item. Ik heb het stuk nog niet helemaal kunnen lezen, maar enkele dingen vallen op:

De scheiding kerk-staat kan pragmatisch worden aangepast als middel om radicalisering te gaan:

In principe mag de overheid geen inhoudelijke informatie over welke religie dan ook verspreiden. Maar om een tegenwicht te bieden aan radicale internetbronnen en om een pluriform aanbod te garanderen kan een gemeente ervoor kiezen een dergelijk project toch te ondersteunen. Op dat moment geeft de overheid wel een platform aan een bepaalde geloofsrichting en dat kan geïnterpreteerd worden als het zich (positief) uitspreken over die geloofsrichting. Men kan deze beslissing evenwel ook zien als een vorm van “compenserende neutraliteit”, wat zou betekenen dat de gemeente een dergelijk project kan steunen op voorwaarde dat de besluitvorming volledig transparant verloopt en geen onderdeel is van het reguliere beleid. De gemeenteraad zal hier moeten beslissen.

Dat blijft toch een vreemde opvatting over radicale internetbronnen. Het is niet zo dat er op internet niks anders te vinden is dan radicaal spul, daar hoef je niet eens heel goed voor te zoeken. Met andere woorden, een pluriform religieus aanbod hoeft niet slecht te zijn maar maak je geen illusies als het gaat om het tegengaan van radicalisering. Daarbij kun je je dus ook afvragen of het hele pleidooi voor een pragmatische omgang met religie in het publieke domein, niet vooral is veroorzaakt door een enorme verlegenheid om om te gaan met radicalisering en radicale uitingen in het publieke domein.
Bovenstaande fragment is de enige verwijzing in het gehele rapport naar internet. De terugkeer van religie echter, zoals vaak naar voren gebracht, lijkt mij echter helemaal niet zo’n grote terugkeer te zijn (als het al ooit weg is geweest), maar vooral een toenemend belang van gemedialiseerde religie: dus de representatie van religie via allerlei media. Internet is tegelijkertijd een semi-publiek/semi-privé domein en een dergelijke medialisering heeft gevolgen voor de scheiding tussen seculier en religie, religie en het publieke domein.
Opmerkelijk bij het congres was verder de samenstelling van de sprekerslijst. Deze hadden vrijwel allemaal op de één of andere manier te maken met religie zoals ook opgemerkt door PvdA-ster Marry Dijkshoorn op haar blog. Dat mag vreemd genoemd worden, immers ook clubs als humanisten en zo zouden hier graag over mee praten. Daarbij komt nog dat de zichtbaarheid van religie in het publieke domein (zie ook bij Remmelt Meijer over ‘New Calvinism‘ volgens Time één van de ‘Ten ideas changing the world right now’ ook tegenreacties oproept van seculiere/atheïstische kant zoals de buscampagnes in Engeland hebben laten zien. Hoe bezien we dergelijke campagnes eigenlijk in het licht van de scheiding religie en staat?
Veel aandacht is er voor handreikingen voor gemeenten, maar weinig voor religieuze organisaties zo lijkt het. Een samenwerking tussen een religieuze organisatie en de overheid is iets anders dan tussen een commerciële organisatie en de overheid of tussen een semi-publieke instelling en de overheid. Dit vergt aanpassingen vanuit de overheid (genoeg aandacht daarvoor dus), maar ook aanpassingen van de religieuze organisaties (geen aandacht daarvoor).
Er lijkt een verschil van omgang te zijn vanuit de overheid met klassieke religieuze instituties zoals de protestantse en katholieke kerk of het Leger des Heils (zo goed als onomstreden) en nieuwe religieuze verbanden zoals Youth for Christ en de Salafi beweging. De eerste instituties hebben zich zo goed als ingepast in het seculiere kader dat de staat aangeeft, de tweede niet of veel minder of op een manier die nieuwe controverses oproept. Hier is nauwelijks aandacht voor. Dit is wel belangrijk, want een deel van die voorgestane pragmatische aanpak richt zich op activiteiten voor jongeren; nou net iets waar die tweede groep clubs veel beter in zijn.

Tot zover wat puntjes dus. De discussie zal nog wel voortduren, dus wordt vervolgd.

0 comments.

Khalid Yasin on Tour in the Netherlands

Posted on March 23rd, 2009 by martijn.
Categories: ISIM/RU Research, Young Muslims.

Khalid Yasin is in the Netherlands again. I attended two earlier meetings with him. His style can be seen as a combination of Malcolm X (in his later days), Evangelical preachers and Salafi preachers. He is also a controversial figure as a quick scan on several websites such as Salafi Burnout (here and here) and SheikhYermami.com, tells us. These allegations may or may not be true, I have been to his lectures now two times (and plan to go more often) and his style is certainly not apologetic it is more like confrontational. Most damaging I think for his reputation to non-Muslims was the Channel 4 documentary Undercover Mosque (part two) You can find a transcript of the first documentary here, with the following quotes:

Yasin: We don’t need to go to the Christians or the Jews debating with them about the filth which they believe. We Muslims have been ordered to do brainwashing because the kuffaar they are doing brain defiling. You are watching the kaffir TV and your wife is watching it right now and your children are watching it and they are being polluted andthey are being penetrated and they are being infected, so that you come out of the houseand your children come out of the house as Muslims and come back as kaffirs

Sh Yasin: This whole delusion of the equality of women is a bunch of foolishness….
There’s no such thing

Yasin: Missionaries from the World Health Organisation and Christian groups went into Africa and inoculated people for diphtheria, malaria, yellow fever and they put in the medicine the AIDS virus, which is a conspiracy

The second documentary shows footage of a DVD in which Yasin states:

At least I say, we Muslims should have that kind of power all over the world.

And about Shari’a in Saudi Arabia:

and then people can see, people without hands, people can see in public heads rolling down the street, people can see in public people got their hands and feet from opposite sides chopped off and they see them crucified, they see people get punished they see people put up against the pole ?.. and because they see it, it acts as a deterrent for them because they say I don’t want that to happen to me.

The problem I must say with these quotes is that they are completely taken out of context. Viewing the DVD’s from which these quotes are taken, do lead to a better understanding of where his convictions come from (which doesn’t mean you have to agree with him and you still may find at the way he states it offensive). You can obtain the videos that feature in the documentary at his website: Changing the world through Da’wah, Some Advice to the Muslim Woman and from another website also Jihad or Terrorism? and(from part two) Building a Muslim Community. Read also Yasin’s response to Channel 4.The following is an excerpt:

Your allegations of my statements on a DVD, titled “Building a Muslim Community”, and I must say allegations, because, in every lecture, writing, or communication of any kind, there is something called the “context”, which can only be appreciated when someone objectively, sincerely, and intellectually, forms an opinion, after making a comprehensive and thorough examination.

I want to remind you, that capital punishment, including, but limited to: decapitation, lethal injection, firing squad, gas chamber, electrocution, and hanging by the neck, has been, and is still resorted to by Governments and States throughout the modern world as both a punishment and a deterrent for criminal behavior in the society. It is not a practice limited to Muslim countries, whether past or present.

Whatever statements I made in that lecture was aimed at reforming the Muslim people, the Muslim society, and the Muslim world, to know that Islam is not merely a system of religious rituals and theological observances, but is a comprehensive system of Law and Justice, legislated by Almighty
God, and adjudicated by the Sovereign Islamic State, when there exists such a state.

Due to historically documented conspiracies between criminal Muslim States and the immoral empirical ambitions of countries like Great Britain (as the United Kingdom was referred to at that time) and the United States of America, the legitimate ambition to have and sustain a Sovereign Islamic State in the world, has been almost completely annihilated and in most Muslim countries today, criminalized.

If you call yourselves educating and alarming the UK society about radical, Saudi-based intolerance and extremism, why are you using my alleged words “to Muslims”, “about Muslims” and the reformation and development of their countries and societies, to make your bastardized point? I have visited Saudi Arabia for Hajj and Umrah, and yes, I have learned some Arabic there, but does that make me a purveyor of what you characterize for your illicit media purposes as a “Saudi – based theology based upon intolerance, separatism, and extremism?

Suppose you or some other “good Christian visited Ireland, and studied their language, would that itself an indictment of your support for what used to be at one time, the very criminal, intolerant, separatist, and extremist Irish Republican Army? Of couse not! So why the double and blatantly hypocritical standards? I am not, and have never been a supporter or a promoter of Saudi Arabian government policy or religious rhetoric, and most objective intellectuals in the world of multi-media would know that, except you and your ignorant Islamophobic colleagues.

As for the alleged promise of the bookstore in the Islamic Cultural Centre at the Regents Park Mosque, to stop selling my DVD’s based upon your now very infamous “Dispatches Series”, titled: “Undercover Mosques”, if they made such a promise,(which I have no evidence that they did) that would have been very shameful, cowardly, unIslamic, and unconstitutional!

Firstly, because that bookstore is privately owned, and secondly, because it is the constitutional right of every person in a free and democratic society like the United Kingdom, to express any view they wish, so long as it is not politically seditious, inciting hatred, promoting violence, maligning or attacking any lifestyle or religion, or seeking to commit or conspire to commit, any act of terrorism. I can say without the leastreservation – I have never, and will never knowingly support or advocate any such behavior!

For more and other views of Undercover Mosque see Indigo Jo, Yahya Birt, Eteraz, Austrolabe, Peace Bruv, Central Ohioans against Terrorism and Pickled Politics.

In the previous Dutch lectures Yasins message was calling Muslims to return to Islam, set a positive example and have an active (or even activist) attitude and at the same time conservative about particular values in society. He has a broad following (certainly not only people one would call ‘salafi’ – whatever that label means nowadays) and a broad international network of volunteers (that includes a few Dutch Muslims). You can find his website on Challenge your soul.

Netwerk, a program on Dutch television did an interview with him earlier this evening.
[flashvideo filename=http://www.youtube.com/watch?v=gROk2sg6Ww0 /]

You can watch the whole program here, but also on my Youtube channel (only the part with Yasin). In general I don’t think the program is bad, but there is an error in translating 6’15” (youtube video). When Yasin says: ‘As a Muslim you have the right to say: Islam is a better way” the latter part is translated as ‘Islam is superieur’ (Islam is superior).

NOTE: Subtitles is not something Netwerk is directly responsible for. Such tasks are usually, as the case is here, done by external companies.

19 comments.

Jongeren over hun ondersteuning als moslim in Nederland

Posted on November 14th, 2008 by martijn.
Categories: Important Publications, Young Muslims.

Jongeren en hun islam – Verwey-Jonker Instituut

Jongeren en hun islam

Jongeren over hun ondersteuning als moslim in Nederland

Voor jongeren die zich met de islam verbonden voelen kan het een hele opgave zijn om een eigen plaats te vinden in de Nederlandse samenleving. In het gezin, de moskee, reguliere instituties en de samenleving vinden zij weinig houvast. In dit onderzoek van het Verwey-Jonker Instituut en FORUM vertellen jongeren in allerlei toonaarden dat zij graag willen participeren in de samenleving, maar daarbij ook graag geaccepteerd willen worden als moslim.

In zelf georganiseerde groepsgesprekken komen jongeren aan het woord over het moslim-zijn in Nederland en hun behoefte aan steun hierbij. Ze doen ook voorstellen om hun wensen te realiseren. De gesprekken maken zonneklaar dat de jongeren de slachtoffermentaliteit willen doorbreken. Zij vinden dat moslimjongeren en gemeenschappen zelf verantwoordelijkheid moeten nemen voor hun ontwikkeling als moslim in Nederland. Jongeren kunnen echter wel ondersteuning gebruiken. Ze willen erkenning voor hun eigen inbreng en initiatieven, en ook een omgeving die meer open staat voor hun behoeften.

Het rapport eindigt met aanbevelingen over wat jongeren, hun ouders en directe omgeving, de moskee, jeugdvoorzieningen, kerninstituties van de samenleving en overheden kunnen doen om moslimjongeren bij te staan in hun ontplooiing en plaatsbepaling in Nederland.

0 comments.

ISET Working Paper Series: Identity in transition. Connecting online and offline internet practices of Moroccan-Dutch Muslim youth

Posted on November 3rd, 2008 by martijn.
Categories: Blogosphere, ISIM/RU Research, Murder on theo Van Gogh and related issues, My Research, Religious and Political Radicalization, Some personal considerations, Young Muslims.

ISET aims to bring an interdisciplinary approach to research questions
arising from transformations taking place across Europe and in Europe’s
relations with the wider world. The ISET Working Paper Series presents works in progress, and key ideas and findings, relating to ISET’s main research interests in the transformations taking place across Europe and in Europe’s relations with the wider world.

My paper Identity in transition. Connecting online and offline internet practices of Moroccan-Dutch Muslim youth, has been published on their website:

In the last 5 years the Internet has become the principal platform for the dissemination and mediation of the ideology of Islamic movements, ranging from purist (non-violent) to politically engaged movements to Jihadi networks. Certainly in intelligence and security circles the Internet is considered the single most important venue for the radicalization of Muslim youth. On the other hand the Internet is seen as a means for people to transcend ethnic and religious divisions that are pervasive in other spheres of life.

In this paper I will argue that both premises seem to result from a lack of understanding of the relationship between online and offline realities and still more from the difficulty of ascertaining the extent to which websites influence wider audiences and users. In order to understand the reception of Internet messages the local context and the way global narratives are appropriated in the local context, should be taken into account.

My argument will be based on my empirical study of the practices of Muslim youth with regard to the Internet; I will explore how they act simultaneously as performers and observers in these virtual spaces.

1 comment.

ISIM Review available online

Posted on November 3rd, 2008 by martijn.
Categories: [Online] Publications, Arts & culture, ISIM/RU Research, Multiculti Issues, My Research, Religious and Political Radicalization, Religious Movements, Research International, Ritual and Religious Experience, Young Muslims, Youth culture (as a practice).

ISIM Review 22, Autumn 2008 is out and available online. As usual very interesting articles which are relevant for my research, to name but a few:

Jews and Others in Iraq / Sami Zubaida
The Sound of Islam: Southeast Asian Boy Bands / Bart Barendregt
Good Girls and Rebels / Miriam Gazzah
Universal Aspirations: The Muslim Brotherhood in Europe / Brigitte Marechal
New Muslim Youth Associations in Spain / Virtudes Tellez Delgado
Islamic Religious Practice in Outer Space / Nils Fischer
Ambivalent Purity / Martijn de Koning
Muslim Idenitities in the Banlieue / Melanie Adrian
Imam Hussayn is Love: Individualization of Shia Practices in Britain / Dana Moss
Engaging Europe’s Muslims / Maleiha Malik
Migration Matters: The Longer View / David Waines
Editors’ Picks
Arts: Hasan and Husain Essop

And many more of course. You can read on ISIM website.

0 comments.

« Previous Page — Older » « Newer — Next Page »

Young Muslims

Pages

Categories

General

Dutch [Muslims] Blogs

Non-Dutch Muslims Blogs

General Islam Sites

Islamic Scholars

Social Sciences Scholars

Women's Blogs / Sites

Ritueel en religieuze beleving Nederland

Muslim News

Moslims & Maatschappij

Arts & Culture

Misc.

'Fundamentalism'

Islam & commerce

2

Morocco

[Online] Publications

Religious Movements

Site Meta

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this:

Share this: