You are looking at posts that were written on July 20th, 2006.
M | T | W | T | F | S | S |
---|---|---|---|---|---|---|
« Jun | Sep » | |||||
1 | 2 | |||||
3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
31 |
Posted on July 20th, 2006 by martijn.
Categories: Young Muslims, Youth culture (as a practice).
Enter your password to view comments.
Posted on July 20th, 2006 by .
Categories: Internal Debates, Religious and Political Radicalization.
Middle East Times – Muslims must bear the grunt of their failure
Commentary by Salim Mansur
July 19, 2006
TORONTO — Muslim Canadians, as Muslims elsewhere in Western societies, have felt increasingly besieged for some time now, both from outside their community and from within.
This sense of isolation, of being misrepresented and misunderstood, will inevitably deepen as the full story of the arrests of 17 Toronto-area Muslims on terrorism charges unfolds.
But whose fault is this? Let us, Muslims, be brutally honest.
We have inherited a culture of denial, of too often refusing to acknowledge our own responsibility for the widespread malaise that has left most of the Arab-Muslim countries in economic, political, and social despair.
Statistics and intergovernmental reports over the past several decades have documented a gap, perhaps now unbridgeable, between Muslim countries and the advanced industrial democracies in the West.
In a recent “failed states index” published in the May/June issue of Foreign Policy magazine, Pakistan, for instance, is ranked among the top 10 failed states in the world – ahead of Afghanistan.
Pakistan is a Muslim country, a nuclear military power, but it can barely feed, clothe, educate, and shelter its population.
The reports on the Arab countries are a dismal catalogue of entrenched tyrannies, failing economies, squandered wealth, gender oppression, persecution of minorities, and endemic violence.
The cleric-led regime in Iran seeks nuclear weapons and threatens to obliterate Israel, repress domestic opposition, and seek confrontation with the West.
Instead of acknowledging the reality of the Arab-Muslim world as a broken civilization, we Muslims tend to indulge instead in blaming others for our ills; deflecting our responsibilities for failures that have become breeding grounds of violence and terrorism.
Many of our intellectuals in public life and our religious leaders in mosques remain adept in double-speak, saying contrary things in English or French and then in Arabic or Farsi or Urdu.
We have made hypocrisy an art, and have spun for ourselves a web of lies that blinds us to the real world around us. We seethe with grievances and resentment against the West, even as we have prospered in the freedom and security of Western democracies.
We have inculcated into our children false pride, and given them a sense of history that crumbles under critical scrutiny. We have burdened them with conflicting loyalties – and now some of them have become our nightmare.
We preach tolerance yet we are intolerant. We demand inclusion, yet we practice exclusion of gender, of minorities, of those with whom we disagree.
We repeat endlessly that Islam is a religion of peace, yet too many of us display conduct contrary to what we profess. We keep assuring ourselves and others that Muslims who violate Islam are a minuscule minority, yet we fail to hold this minority accountable in public.
A bowl of milk turns into curd with a single drop of lemon. The minuscule minority we blame is this drop of lemon that has curdled and made a shambles of our Islam, yet too many of us insist against all evidence that our belief somehow sets us apart as better than others.
In Islam, we insist, religion and politics are inseparable. As a result, politics dominates our religion – and our religion has become a cover for tribalism and nationalism.
We regularly quote from the Koran, but do not make repentance for our failings as the Koran instructs, by seeking forgiveness from those we have harmed.
We Muslims are the source of our own misery, and we are not misunderstood
by others who see in our conduct a threat to their peace.
Salim Mansur is an associate professor of political science at the University of Western Ontario. He is also a columnist at Canada’s Sun Media
Posted on July 20th, 2006 by .
Categories: Young Muslims.
Civil society biedt jonge moslims grote kansen
Mehdi Alhassani was de voorzitter van de Moslim Studentenbond aan de George Washington University in de stad die naar de founding father werd genoemd. “We zijn vooral bezig met het realiseren van een betere omgeving voor de studenten die moslim zijn. Allerlei initiatieven helpen daarbij. We organiseren allerlei cursussen rond de studie en het leren op de campus. Maar we zijn ook heel actief geworden in onze eigen gemeenschap. Heel bewust bij de dialoog met niet-moslims, christenen, hindoes, joden, bijvoorbeeld door de Awareness-week op de universiteit. Zo word je bewust van elkaar en jezelf, wat dat betekent. Bij de Ramadan hebben we een groot gezamenlijk feest aan het slot georganiseerd om onze discussies met elkaar daarmee te verbindenâ€.
Mehdi studeert Internationale Betrekkingen met accent op economische relaties en de Midden Oostenproblematiek. Niet zo vreemd voor de zoon van Irakese vluchtelingen die een nieuw leven in Boston opbouwden. Hij was lid van de ‘Citizen Diplomat’ delegatie van Amerikaanse moslims, die ook Nederland bezochten om het debat aan te gaan over integratie, identiteit en pluralisme. ScienceGuide sprake met Mehdi over zijn visie en ervaringen in Europa.
“Wat mij zo opvalt hier – vergeleken bij andere Europese landen die we bezochten – is dat de moslims, de jongeren vooral, in Nederland praktisch zo actief zijn. En dat op alle niveaus in de politiek en civil society, ze bekleden alle mogelijke functies. Bovendien zijn ze niet alleen maar bezig met minderhedenproblematiek, met cliëntelisme in de discussie en de uitvoering van hun thema’sâ€.
Drijfveer voor dit thema bij de reis van de Citizen Diplomats blijkt tweeledig. Ambassadeur Robert Arnall onderstreept dat de talentontwikkeling en integratie voor hem zo wezenlijke thema’s om de relatie USA-Nederland zijn, dat hij een nieuwe eenheid voor de dialoog daarover heeft opgezet. ScienceGuide Student van het Jaar, Murat Ersoy, ontvangt hij dan ook met de roep ‘Hello genius!’ Mehdi Alhassani ziet vanuit de USA nog een ander verbindend thema: “Immigratie is een enorm debat bij ons én hier in de EU. Jullie hebben de miljoenendemo’s gezien over de nieuwe wetgeving bij ons? Nou dan weet je hoezeer dat ook bij ons leeft. Voor de komende verkiezingen is immigratie beleid en inburgering als thema net zo wezenlijk als de naweeën van de Irak-oorlog, denk ik. Als je dan naar Europa kijkt, zie je dat het hier net zo ingrijpend leeft en dat we intensief met elkaar hierover moeten praten. Best practices uitwisselen, leren van elkaar, een serieuze two-way street hiervan maken. Het komt ook uit een debat hier in Europa voort. Karen Hughes [onderminister van Buitenlandse Zaken en Bush’ rechterhand in Texas, red.] was betrokken bij een discussie tussen Duitse jongeren en Amerikanen. Die Duitsers brachten dit thema op, zeiden dat ze daar eens met het immigratieland Amerika écht over in debat wilden kunnen. Dat bracht haar op het idee zich hier in te verdiepen en de dialoog een impuls te gevenâ€.
Het bezoek aan Europa vindt Mehdi zeer heftig, per land is de focus van het debat divers. “In Berlijn gingen we door op die discussie met de jongeren. Ik vond dat soms schokkend. Hier in Den Haag is het vooral een ontmoeting met community leaders, omdat jullie daar zoveel moslims en andere nieuwe burgers onder kennen. Dát verschil was voor mij de grote verrassing. In Berlijn waren vooral de jongens in het debat zo gedesillusioneerd, zo zonder eigen aspiraties. Als je vraagt ‘wat is jouw ambitie, je droom hier?’, dan schuiven ze wat op hun stoel en mompelen ‘een baan’… Ze kunnen geen perspectief, geen rolmodel noemen waar ze zich voor inzetten willen. Daar zit ook nog een ‘gender-aspect’ aan vast: ze hebben een ouderwetse macho-attitude, heel opvallend, en daarmee is er het gevoel dat zij zelf nooit mogen falen. De meisjes zijn veel actiever en gretiger, die zien hun kansen. Hier in Nederland zag je iets dat ook in Berlijn aanwezig is: de segregatie in de dagelijkse realiteit van het wonen. Wil je leren communiceren, dan zullen er toch dagelijks contacten moeten zijn. Daarom zijn zulke dialoogsessies als tussen ons uit de USA met de civil society hier zo zinnig. We moeten dit grootscheeps voortzettenâ€.
Mehdi is na een stage op het State Department een ‘White House researcher’ bij de plaatsvervangend Senior Advisor van president Bush. Op de vraag wat hij op dag 1 na terugkeer gaat doen, zegt hij: “We gaan natuurlijk een rapport schrijven over wat we beleefd en waargenomen hebben. Zelf ga ik echt iets doen met de lessen uit Nederland hier. De civil society organisaties kun je zoveel meer versterken om de concrete participatie in het politieke en sociale leven te vergroten. Moslims zitten hier op alle politieke niveaus, op wezenlijke plekken, daar kunnen echt iets van leren. Ik kan toch ook een netwerk opbouwen van moslims die op zo’n zelfde manier actief, bewust mee willen doen in onze samenleving en democratie?â€
Posted on July 20th, 2006 by .
Categories: Multiculti Issues.
Maghreb Magazine » Fictieve Marokkaan tegenkomen bij bushokje
De neppersoon in het bushokje had een stickertje met een woord en getal op zijn rug en borst. De opdracht van de proefpersonen was om zoveel mogelijk woorden bij getallen te onthouden. Ze liepen netjes heen om de neppersoon om die getallen en woorden te zien.