C L O S E R

Folk Devils: He is a Salafist!

Posted on March 29th, 2012 by martijn.
Categories: Activism, International Terrorism, ISIM/RU Research, Religious and Political Radicalization.

In the last twelve months several violent attacks have shocked Europe. In July there was the terrorist attack by Anders Breivik in Norway, in Germany a series of violent attacks against, among others, migrants have been revealed and in the last weeks an attack at a Shiite mosque in Brussels and the killings of two soldiers and a pupil and two teachers of a Jewish school in France sent shock waves through Europe. In the case of Brussels and France people quickly pointed out that the perpetrators were salafists as a synonym for radical Muslims and Islam. In the case of Breivik psychological factors have been a prominent frame to explain his behaviour (and his ideology is often seen as the result of his disturbed mind) and in the German case socio-economic factors have been discussed in relation to the neo-nazi ideology of the perpetrators. In the Belgian and French case however the reference to salafism seems to work as a sort of self-explanatory frame: ‘ahh, he is a salafist? No wonder he shoots Jews / Throws a bomb into a Shiite mosque’. This shows not only a limited understanding of Salafism but also how our perception of Islam, Muslims and violence on the one hand and the ideal European society on the other hand is limited by the dichotomy between liberal and radical Islam.

What is Salafism?
What Salafism is or does, is not so easy to point out. Salafism can refer to all kinds of movements in Islam claiming to represent an ‘authentic’ Islam as practiced by the first generations of Muslims. As such it is by definition heterogeneous and sometimes the differences among them are more important than their similarities. Salafism is also often conflated, wrongly so, with reformers such as ‘Abduh and Rida in the 19th and 20th century. Often labelled as a ‘radical’ ‘extremist’ ‘fundamentalist’ branch of Islam in my research I prefer to conceptualize it as a utopian movement with a clear imbrication of Salafism and Saudi Wahabism from the 1970s onwards:
Radicalization Series IV – Salafism as a Utopian Movement – C L O S E R — C L O S E R

a movement trying to revitalize Islam based upon a homogenuous ideal of Islam of the days of the first generation Muslims. The Salafi movement aims to cleanse Islam from so-called non-Islamic accretions, such as Sufism, Shi‘a Islam, or local practices and doctrines, which have sullied a “pure” Islam (Meijer, in Global Salafism). The only way to lead a pure and authentic life and to inherit paradise is to return to the period of the prophet Muhammad and his companions and to emulate their lives. The sources of the Islam, the Qur??n and the ?ad?th are seen as the written version of the authentic and pure Islam. All human action has to be covered by the sources of Islam to be legitimate, otherwise they are condemned as bid’a or worse: in some cases such illegitimate acts may lead to takfir. Moreover since the prophet Muhammad is considered to be an exemplary, perfect Muslim, the Sunna, a close reading of the Qurann and hadth are essential sources with guidelines for leading the correct life and staying on the righteous path. This applies to thought, behaviour as well as appearance. Based upon this ideal the movement tries to develop a lifestyle participants find more just and satisfying than at present. The transnational Salafi movement consists of local and global branches and is characterized by a loosely coupled network structure that is non-hierarchical and characterized by a segmentary-like mobilization and fission and fusion of several sub-networks. The different Salafi networks share the same doctrine of tawhid (the unity and uniqueness of God) as Wiktorowicz explains, but (contray to Wiktorowicz’ claim) do not agree on all aspects of this principle such as what constitutes belief and unbelief and how to interpret particular attributes of Allah. Furthermore, Salafi networks share the method of reading and interpreting the sources of Islam but they differ on the methods of worship and the manner of achieving their goals.

The Salafi movement is not a monolithic bloc or a homogeneous movement. The many diffences and antagonisms within the movement come about because of two tensions in Salafi doctrine and practice. Firstly, there is the question of how to deal with non-Muslims and Muslims who follow different doctrines and practice Islam differently. The claim of the Salafi movement that they teach and follow the ‘true’ Islam that should not be ‘contaminated’ by other influences makes them trying to shy away from others in order to protect Islam and Muslims against attacks. They idea however that they should proselytize makes it necessary that they also maintain an open and inviting attitude. Secondly, Salafi doctrines are based on a scriptural, literal and strict interpretation of Islam. There certainly is room for pragmatics but that does not really resolve the tension between the uncompromising moral standards in the doctrine and everyday life of Salafi Muslims where they encounter other people, ideas and rules.

On top of these tensions there is the issue of how engage the eternal and epic battle between right and wrong that characterizes much of the Salafi thought. The style and manner in which they try to resolve both tensions mentioned above, results from the answer they give to the latter question. Some networks completely shy away from engaging in politics while others have a strongly militant or violent way of solving the tensions while again others vehemently reject every form of political opposition and certainly violence. This means that the relation between Salafism and violence is not so self-evident. Recent research in the Netherlands by Roex, Van Stiphout and Tillie also shows that the relation between religious orthodoxy and political activism is rather weak. Certainly, religion or ideology can provide people with an agenda, sense of urgency, legitimization and inspiration for (violent) activism but in most cases engaging with Salafism and/or Jihadism pertains more to developing a sense of pride and empowerment than resulting in actions.

Salafi Islam as the new folk devil
A basic tenet of the recent debates and policies in Europe with regard to Islam and Muslims is treating both as outsiders who do not belong to the European moral community. This idea of community is based upon a homogenizing and idealized version of secular and sexual freedoms that underpin the idea of citizenship. Combined with recent changes in the public debates about Islam such as going from a consensual style to a confrontational style the dominant political praxis of secularism leads to stimulating and integrating a so-called ‘liberal’ Islam while excluding a more assertive version of Islam that is labelled as ‘radical. As such, while European secularism does not advocate the complete removal of religion in the public sphere, particular strands of visible Islam are categorized as ‘radical’ and therefore to be excluded from the public domain. One of the main functions of the distinction between ‘liberal’ and ‘radical’ Islam is to create unity among the political elites who are divided over the management of religion but agree that ‘radical’ Islam does not belong to Dutch society. In this context it is not difficult to understand why Salafism is controversial: face-veiling, inciting speeches, violent attacks justified by perpetrators who had affiliations with Salafi circles by referring to Islam and a transnational Muslim community are problematic for many people, including other Muslims. Also their views on for example homosexuality, the position of women, Shia Islam and sharia are at least controversial in the current context.

But there is more to it. At Connected in Cairo, Mark Allen Peterson points to Stanley Cohen’s work on ‘moral panics’ in a post on Mubarak, Salafis and Other Folk-Devils in Egypt’s Sectarian Violence « CONNECTED in CAIRO

Stanley Cohen discusses the ways in which complex social phenomena are converted into fairly straightforward narratives about the breakdown of some set of cultural values. What makes the narrative powerful is its ability to offload the breakdown onto some real or imagined group of people, who serve as “visible reminders of what we should not be” (Cohen 2002:2).

Why are so many issues with regard to Islam and Muslims perceived as problems coming from radical Islam instead of problems of inequality, injustice or psychologies? Why is the remedy that is sought liberal Islam instead of policies aiming to combat social and economic deprivation and to implement a sincere and true recognition of Islam as a European tradition of more than 1000 years? The reason for that is that the above mentioned culturalization naturalizes differences and problems into cultural differences and problems that to a certain extent can be tolerated but if they go to far they should be banned because they threaten the social cohesion and security of society. In this case Salafism has become the folk devil, the poster boy for radical Islam that threatens the cultural values; they are, in Cohen’s words, the visible reminders of what we should not be.

Doesn’t matter that Mohammed Merah exhibited some features that doesn’t really fit a Salafi lifestyle, or that he apparently decided to go to the Jewish school after being to late to carry out another attack on soldiers, the fact that he had some ties to a radical organization that somehow has some Salafi tendencies (among many other things), that many jihadi circles are against carrying out attacks against people in Europe (let alone children), that some Salafi circles clearly denounce any form of violence, the guy is a representative of radical Islam with practices from the Middle Ages. This media en political narrative of the Salafi folk devil allows the political elite ánd the violent militants to do several things.

1. It excuses them from critically investigating their own policies and institutions. As Sarkozy has said, against the background of the upcoming elections, these are the crimes of a monster and a fanatic deserving no explanation and no excuses and certainly not a reflection about France, politics and institutions.
2. It takes the ideology and claims of militants as self-explanatory and self-evident. They do it because of their fanatical ideology that creates a sense of belonging with Palestinian children. No matter what these children think about that or how plausible that claim is.
3. It allows the political elite to appear as rational, realistic and tolerant at the same time, contrary to extreme nativists such as Le Pen and Wilders. They do not attack Islam in general or all Muslims, no they only attack radicals. Nevermind that stating that these radicals are fanatics, means that they only take Islam as it is to the extreme, but logical consequence. Again, a claim made by the radical themselves as well.
4. It allows them to reduce the pluralistic nature of Islam and of the religiosity of Muslims into a simple opposition between liberal and radical and impose that opposition on Muslims. Research by Wendy Ann Pojmann shows a similar mechanism with regard to Muslim women’s associations in France and Italy. While the French organization has a strong platform as they accommodate to the existing discourse on liberty and equality, the Italian counterpart has the freedom to resist the idea of assimilation but has no platform. Both organizations and their performance are therefore the product of specific historical and contemporary political circumstances.
5. It serves to treat Muslims and Islam still as outsiders: partly to be reformed and when they are politically submissive to be integrated, partly to be excluded. An easy framework that gives a sense of control in an age wherein because of individualization and globalization social cohesion is not that strong and wherein nation-states try to regain control by strict laws and security measures. It neglects that for example Muslims who serve in the army were victims in France as well; most of the attention is given to the victims at the Jewish school.
6. It allows politicians to frame policies with regard to Islam as security issues and matters of tolerance; an attempt to de-politicize citizenship and power.

Note that the responses after the murders in Germany and in Norway produce similar results. Pointing to the psychological factors in Breivik’s case and to neo-nazi’s in the German care makes any reflection on whether our society systematically creates conditions for such horrific acts redundant or (given Sarkozy’s point of view) even immoral. Something similar pertains to Muslims. Commentators who argue that for example socio-economic conditions, exclusion and so on are not sufficient to explain these acts and that such explanations reduce Muslims to people without agency are correct. The imposition however of the good vs. bad Muslim dichtomy on Muslims makes internal debates very difficult. People who point to the risk of inciting speech, the need of reform, or other factors among Muslims that may or may not contribute to these acts, are quickly categorized as giving in to the racists. While the ones who counter such explorations and explanations are quickly seen as radicals or at least sympathizing with them. If people take up a middle way position or one that transcends the dichotomy their loyalties are questioned, both by insiders and outsiders. The dichotomy between liberal Islam and radical Islam therefore emphasizes the need for reform in Islam, but in practice actually prevents that. The dichotomy therefore says more about current society and politics in Europe than about Islam and Muslims.

1 comment.

De deugden van politiek correct taalgebruik

Posted on March 27th, 2012 by martijn.
Categories: Some personal considerations.

Al surfend kwam ik enkele weken geleden twee posts tegen over een godloze vroomheid, ook wel politieke correctheid genaamd. Die gingen in op de deugden van politieke correctheid en tegen het idee dat politieke INcorrectheid iets goeds is ook al is dat laatste soms een stuk minder frustrerend.

Vrijheid van meningsuiting fetisjisme en politieke incorrectheid
In deze tijd die geregeerd wordt door het fetisjisme van de vrijheid van meningsuiting zijn er weinig zonden die groter zijn dan politiek correct zijn. Iedereen voelt wel aan wat daar ongeveer mee bedoeld wordt, namelijk het voorzichtig, terughoudend en niet-kwetsend benoemen van de sociale en politieke realiteiten. In het spraakgebruik wordt het echter vooral als beschuldiging gebruikt voor ‘links’ dat feiten zou willen verdoezelen (in plaats van benoemen) behalve als het in hun multiculti straatje, anti-wilders straatje past. Of voor ‘rechts’ dat graag zijn xenofobe en racistische agenda wil kunnen doorvoeren zonder lastig gevallen te worden met allerlei pijnlijke wetenswaardigheden over de splinter en de balk.

Politieke correctheid wordt gezien als een soort gedachtenpolitie waarbij mensen die recht voor hun raap de dingen ‘benoemen’ worden gedwongen om op hun tenen te lopen over een mijnenveld van gevoeligheden en die een vrije uitwisselingen van meningen verhinderd. Politiek incorrect zijn, is een deugd geworden; in die zin heeft Ramsey Nasr in zijn klaagzang over Nederland ongelijk als hij zegt dat normloosheid hoogtij viert (voor de rest heeft hij groot gelijk).

Taal is historisch, cultureel en politiek geladen
Maar die nadruk op politiek incorrectheid gaat voorbij aan de noodzakelijkheid en deugden van politiek correct gedrag en spraak. Woorden bestaan namelijk niet in een sociaal en historisch vacuüm, maar hebben een historische achtergrond en een politieke en culturele context. Zo maakte Bert Brussen van GS eens een punt over het feit dat ik ‘Marokkaans tuig’ aanduidde met ‘Marokkaans-Nederlandse jongens’. Ik doe dat omdat het veel preciezer (maar nog steeds gebrekkig) de achtergrond van deze jongeren aangeeft: men is geboren en getogen in Nederland en volgt onderwijs in Nederland. Tegelijkertijd spelen gevoelens van verbondenheid met Marokko, Marokkaanse migranten in Europa en hun nazaten ook een rol in hun leven. Het gaat in het gedoe over die jongeren niet over jongens én meisjes maar meestal over jongens. Dat is dus niet alleen nauwkeuriger het geeft ook een ontwikkeling aan in hoe we deze jongeren dienen te begrijpen. Hun achtergrond als nazaten van Marokkaanse migranten is belangrijk maar niet voldoende daarvoor. Taalgebruik dient een dergelijke ontwikkeling te verdisconteren als je mensen wil begrijpen.

Nog gevoeliger wordt het als we mensen met een zwarte huidskleur gaan aanduiden. De termen ‘neger’ ‘nikker’ ‘moor’ zijn min of meer afgedaan; zwart kan wel maar deelt de wereld nogal simpel in in een zwart-wit indeling. Kleurlingen heeft een nogal…Zuid-Afrikaanse apartheid connotatie. Hoe dan wel? Eigenlijk is er geen correcte manier van aanduiden simpelweg omdat de indelingen die wij maken niet natuurlijk zijn. Waarom zou je Marokkanen op één hoop gooien? Je kunt ook een onderscheid maken tussen Berbers en Arabieren. Waarom zou je ze allemaal moslims noemen? Een onderscheid naar ras is ook willekeurig aangezien een dergelijke indeling geen enkele objectieve basis heeft. In deze wildernis van betekenissen, labels en constructies heeft politiek correct taalgebruik een belangrijke functie. Het laat namelijk zien op welke terreinen ons begrip en onze wijze van categorisering kunstmatig is en tekortschiet, waar we graag willen dat de sociale werkelijkheid past in de simpele schema’s die we zelf hebben verzonnen in plaats van andersom. Door een reflectie op dat taalgebruik zorgen we ervoor dat we onze eigen vooronderstellingen kunnen onderzoeken en kunnen bekijken hoe onze eigen vooronderstellingen onze kijk op de sociale realiteit bepalen.

Mensen die anderen beschuldigen van politiek correct gedrag, zijn over het algemeen blanke, autochtone mannen (een enkele keer ook vrouwen). Vooral in die situaties waarin men zichzelf slachtoffer voelt. Net zoals de claim op tolerantie in dit land momenteel vaak voorkomt onder de blanke autochtone meerderheid (lees dus de eis dat de ander aan de norm van de blanke autochtone meerderheid moet voldoen) die zich daarmee als slachtoffer en minderheid positioneert (voor een veel betere uitleg zie James Kennedy) is ook de beschuldiging van politieke correctheid er meestal één door de meest bevoorrechte groep in dit land: goed opgeleide, blanke autochtone mannen. Die makkelijk de ‘malloten’ van de PVV kunnen afzeiken omdat zij nu eenmaal meer financiële en economische mogelijkheden hebben dan het deel van de beroepsbevolking van wie het bestaan gekenmerkt wordt door onzekerheid in tijden van globalisering, individualisering en economische crises (het precariaat).

Stellen dat mensen zich niet zo moeten aanstellen als het over discriminatie en racisme gaat, is makkelijk als je een blanke, autochtone man bent, maar wordt toch echt anders als je vrouw, migrant, joods, zwart of moslim bent. Degenen die hameren op politiek incorrect gedrag hebben makkelijk praten. Als je stelt dat vrijheid van meningsuiting absoluut is en politiek correct gedrag ongewenst is en politiek incorrect gedrag tot norm verklaart, dan leidt tot het zegevieren van het recht van de hardste en sterkste schreeuwerts en die bevinden zich toch echt in de klasse van de hoger opgeleide, blanke, autochtone man. Alle kritiek namelijk die de positie van die groep aantast, wordt namelijk snel weggedaan als politiek correct en dus worden de kritikasters monddood gemaakt; in bijzonder minderheden.

Politieke volgzaamheid
Het is verleidelijk om te denken als je simpel en taboedoorbrekend de dingen benoemt volgens simpele schema’s dat je dan grensoverschrijdend bezig bent. Het gevolg is namelijk dat mensen gekwetst kunnen zijn en willen dat je je woorden intrekt waardoor de indruk staat dat de waarheid niet gezegd mag worden. Politiek incorrect taalgebruik echter is slechts het slaafs volgen van sociale conventies en blind zijn voor de privileges en vooroordelen die onze eigen comfortable positie met zich meebrengen. Een pleidooi tegen politieke correctheid is vooral een pleidooi tegen het begrijpen van motivaties en handelingen van iemand die we als anders zien. Als blanke, als man en als autochtoon heb ik bepaalde voordelen die samenhangen met politieke en culturele ontwikkelingen door de tijd heen. Voordelen die een zwarte vrouw uit Somalië die net een jaar hier is niet heeft. Mijn habitus, taalgebruik en politieke posities hangen samen met die voordelen die er nog steeds zijn omdat ik nu eenmaal deel uitmaak van een categorie mensen die in dit land het voor het zeggen heeft: blanke, autochtone mannen. Tegen politiek correct zijn is niet anti-elitair, anti-links of anti-rechts, nee het is vooral een pleidooi om met de stroom mee te zwemmen en de conventies die we in borrelpraat terugvinden blind te volgen. Het is het simpelweg kopiëren van het heersende tij in de publieke opinie van de dominante groep, zonder die fundamenteel ter discussie te durven stellen. Wanneer we, bijvoorbeeld, de stelling dat het sinterklaas feest een erfenis is van racisme uit het verleden, wegzetten met het argument ‘politiek correct’ dan verliezen we het vermogen na te gaan hoe onze acties in het verleden gevolgen hebben voor onze plannen voor de toekomst.

Wellevendheid en terughoudendheid
Politieke correctheid is ook een vorm van wellevendheid in die zin dat je moeite doet om anderen niet te kwetsen. Nou is dat bijzonder lastig, want je weet niet precies van te voren of je anderen kwetst niet of niet. Maar dat gezegd hebbende is er niets mis mee als je op z’n minst probeert om daar rekening mee te houden. In de huidige situatie lijkt het erop alsof mensen juist willen kwetsen om te laten zien dat ze niet politiek correct zijn. Wat dat betreft lijken debatten in Nederland soms op een rap-battle; je probeert je kunsten te laten zien door anderen zoveel mogelijk te dissen, door de ander te onderwerpen via vernedering. Als joden gekwetst worden door anti-semitische cartoons dan plaatsen we ze. Als moslims zich gekwetst voelen door Mohammed cartoons dan plaatsen we ze en als één kanaal dat niet doet, dan doen wij dat juist wel. En als anderen ons kwetsen met dat soort dingen, hey dan doen wij er nog een schepje bovenop.

In feite doe je dat alleen als je de ander minderwaardig ziet. Immers, als je dat niet doet, ga je niet het debat in met termen als ‘rifapen’, ‘geitenneukers’, ‘teringwijven’, ‘kutmarokkanen’, enzovoorts. In feite is dergelijk spraakgebruik heel goed te zien als een vorm van geweld: namelijk het ontwaardigen van die menselijke relaties en verbeeldingen waar mensen grote (emotionele) waarde aan ontlenen en aan toekennen. Maar juist dat maakt het ook weer heel lastig om een wel een correcte term te vinden al zijn de hiergenoemde termen waarschijnlijk voor de meesten wel ongepast.

Politiek correct taalgebruik is een kwestie van historische, morele en conceptuele helderheid, consistentie en stiptheid als instrument tegen de onzorgvuldigheden en vanzelfsprekendheden die ons taalgebruik in het dagelijks leven kenmerken. Een pleidooi voor politieke incorrectheid is niets minder dan een pleidooi voor het niet nadenken. Politiek correct handelen vraagt om het stellen van hoge en pijnlijke eisen aan het eigen taalgebruik om te ontdekken of het consistent, ethisch verantwoord en een plausibele verbeelding van de sociale realiteit weergeeft en waar en wanneer het dat niet doet. Dat betekent wel dat je het nooit helemaal goed doet. Dat is waar politieke correctheid een frustrerende last wordt; zowel voor de degene die politiek correct wil zijn als voor het publiek dat aangesproken wordt op haar vooroordelen en blindheid voor geschiedenis. Politiek incorrectheid is dan ook voor luie mensen.

1 comment.

Closing the Week 12 – Featuring The Rise and/or Waning of Radical Islam?

Posted on March 25th, 2012 by martijn.
Categories: Blogosphere, International Terrorism, Society & Politics in the Middle East.

Most popular on Closer this week
Salafisme: de vijand die we graag haten
Amshir – Music, Habitus and Revolution in Egypt by Samuli Schielke
Wie beschermt de burger tegen mediageweld – En waarom geweld door burgers tegen de media begrijpelijk is

Brussels
Islam in Europe: Brussels: Imam dies in Salafist attack on Shia mosque

Brussels: Imam dies in Salafist attack on Shia mosque

Belgian mosque attack baffles both Brussels police and local Muslims | FaithWorld

A firebomb attack on a Shi’ite Muslim mosque in Brussels that killed a popular local imam triggered an anti-terrorist investigation on Wednesday, but police remained uncertain of the detained suspect’s identity and local Muslims baffled about his motives.

Call for unity after killing of imam – The Irish Times – Wed, Mar 14, 2012

THE KILLING of an imam in an arson attack on a Shia mosque in Brussels was widely condemned yesterday as Muslim leaders called for unity.

The Shia-Sunni Divide: Myths and Reality – Carnegie Middle East Center – Carnegie Endowment for International Peace

While there appears to be a consensus that sectarian violence is no longer limited to Iraq but has expanded to influence developments from the Gulf to Lebanon, public debate in the Arab world offers interesting insights about how both sides view the possible repercussions of deepening sectarian divisions.

The consensus in both Sunni and Shia circles appears to be that attempts to emphasise Sunni- Shia rivalries are intended to deflect attention from both the US occupation of Iraq and continuing Israeli aggression.

Toulouse
Toulouse killings: Death in the morning | The Economist

CANDIDATES for France’s upcoming presidential election suspended campaigning today after the massacre of three young Jewish schoolchildren, and one adult, in a religious school in Toulouse, in south-west France.

French Salafi militant’s road to radicalisation from Toulouse to Kandahar | FaithWorld

For Mohamed Merah, the Frenchman suspected of killing four Jews and three Muslim soldiers in southwestern France, the road to radicalisation ran from Toulouse to Kandahar in Afghanistan.

Toulouse Siege Over: Minister Confirms Terror Suspect Merah Is Dead – SPIEGEL ONLINE – News – International

The man thought to be responsible for killing seven in a murder spree in southern France is dead, French Interior Minister Claude Guéant confirmed on Thursday. Mohamed Merah, who claimed he belonged to al-Qaida, had brought the country to a near standstill after killing three soldiers and four people at a Jewish school.

.:Middle East Online::Toulouse siege over: Suspect jumps to his death in hail of bullets:.

Self-professed Al-Qaeda militant Mohamed Merah died during a police assault on his besieged flat after jumping out the window while still shooting, Interior Minister Claude Gueant said.

Mohamed Merah
Le Nouveau Normal – By Justin Vaïsse | Foreign Policy

The sociological profile of Mohamed Merah is a sad copy of that of his jihadist predecessors of decades past, from Herve Djamel Loiseau to Zacarias Moussaoui: It includes social relegation, identity troubles, and a feeling of injustice, mixed with petty crime, Islamist radicalization (not in a regular French mosque but while serving time in prison), then travel to Afghanistan and Pakistan. These are not deeply religious men, but rather actors crazed by a desire to take destiny into their own hands and live a more fulfilling life by appointing themselves defenders of victimized Muslims.

AFP: French shooting suspect’s journey from petty crime to jihad

Born in the southwestern French city of Toulouse on October 10, 1988, Merah had been tracked for years by France’s DCRI domestic intelligence service, but nothing suggested that he was preparing a major crime.

French suspect showed no sign of militant leanings – Boston.com

Just a few weeks ago, Mohamed Merah partied at a nightclub, and an acquaintance noticed nothing out of the ordinary. Another friend said the former car body shop worker liked to talk about “cars, bikes, girls and sports.’’

Toulouse siege: Mohamed Merah’s transformation to angry young jihadist – Telegraph

Mohamed Merah’s descent into darkness began in the grim housing estates on the edge of Toulouse.

ICSR – The International Centre For The Study Of Radicalisation And Political Violence

News reports today have linked the Toulouse gunman responsible for the murders of seven people, now identified as French citizen Mohammed Merah, to a recently banned French extremist group with connections to Britain.

Named Forsane Alizza (FA – the Knights of Pride), the group bears many similarities to the UK-based al-Muhajiroun/Islam4UK network.

A Tragedy in Toulouse – By Eric Pape | Foreign Policy

In isolation, the attack might appear to be the act of a lunatic, probably an anti-Semitic one, but an array of factors make this attack into something even more troubling, particularly that it is the third murderous attack in eight days — and that all seem to be linked to race and/or religion.

The Fallout from Toulouse – By Eric Pape | Foreign Policy

Merah’s demise put an end to a saga that has shaken a nation already anxious about its sputtering economy and a nerve-wracking election campaign in which economic and xenophobic populism risks becoming the norm. But the 10-day rampage of the “motor scooter killer” was like nothing France has ever seen. The French have become sadly accustomed to hostage crises, radical and anti-Semitic bombings, and assassinations in recent decades, but a Natural Born Killers-style murder tour by motor scooter was something else. In a country where guns are relatively rare, a single man executed three French paratroopers of North African descent, seriously wounded a black soldier, and engaged in a callous assault on a Jewish school in Toulouse before going down firing. For most French people, this could only take place in America — or in a Hollywood film.

Toulouse Killings Illuminate Salafist-Far Right Alliance in France | World | AlterNet

A Salafist group in France linked to the Toulouse killings is in an open alliance with neo-fascist figures and extreme right-wing Catholic groups.

New Laws Pushed by Nicolas Sarkozy After Toulouse Massacre Go Too Far – The Daily Beast

The French president is overreacting to France’s 9/11 with proposals for laws that criminalize traveling abroad for terrorist indoctrination, and consulting jihadist websites. Both would be disastrous for France, says Barry Lando.

Behind the Toulouse Shootings – Tariq Ramadan

Religion was not Mohamed Merah’s problem ; nor is politics. A French citizen frustrated at being unable to find his place, to give his life dignity and meaning in his own country, he would find two political causes through which he could articulate his distress : Afghanistan and Palestine. He attacks symbols : the army, and kills Jews, Christians and Muslims without distinction. His political thought is that of a young man adrift, imbued neither with the values of Islam, or driven by racism and anti-Semitism. Young, disoriented, he shoots at targets whose prominence and meaning seem to have been chosen based on little more than their visibility. A pathetic young man, guilty and condemnable beyond the shadow of a doubt, even though he himself was the victim of a social order that had already doomed him, and millions of others like him, to a marginal existence, and to the non-recognition of his status as a citizen equal in rights and opportunities.

Radical Salafists on the rise in Germany | Germany | DW.DE | 11.03.2012

While right-wing terrorism is currently the focus of attention in Germany, the threat posed by religiously motivated extremism remains. Radical Salafists are considered especially dangerous.

Despite shootings, extremist Islam waning in France: experts | Radio Netherlands Worldwide

Muslims in French suburbs remain vulnerable to extremist indoctrination but those lured into radicalism are an “ultra-minority” and the spread of jihadism is declining, experts say.

Dutch
‘Die Islam is verderfelijk’ – AMSTERDAM – PAROOL

Waarin heeft Breivik gelijk?

‘We lijden enorm onder de politiek correcte opvatting dat je de islam niet mag bekritiseren. Dat zie je overal en dat belemmert een open debat over de islam enorm.’

En plots was daar de islam – Religie – TROUW

De Britse schrijver Tom Holland laat treffend zien dat het orthodoxe verhaal van het ontstaan van de islam zwakker is dan het lijkt. Maar hij had nog wel een stap verder mogen gaan

Leestip: ‘De vrijheidsimpuls van de islam’ : Nieuwemoskee

In de islam staan de vrije wil en de predestinatie op gespannen voet met elkaar – maar geldt dat niet voor iedere religie? In de bundel De vrijheidsimpuls van de islam bespreken Ibrahim Abouleish, Christine Gruwez, John van Schaik en Cilia ter Horst verschillende aspecten van de spanning tussen vrijheid en predestinatie in de islam. Met een voorwoord van Abdulwahid van Bommel.

Oprecht geloven in vrijheid (III): casus islam in het gedoogakkoord

In het artikel in Ars Aequi worden, aan de hand van het kader uit deel II van deze miniserie, de volgende actuele casus behandeld: het gedoogakkoord, het boerka-verbod, weigerambtenaren en de SGP, en ritueel slachten en mannenbesnijdenis. In deze post staat de eerste casus centraal.

Salafisme: Is islam ongeneeslijk ziek? De ontwikkeling van Al Qaeda in een notendop | Stichting Iman

Een van de hoofdartikelen uit de eerste editie van MUHARRAM Magazine. Met uitdrukkelijke toestemming van de houder van dit artikel geplaatst.

0 comments.

Salafisme: de vijand die we graag haten

Posted on March 24th, 2012 by martijn.
Categories: International Terrorism, ISIM/RU Research, My Research, Religious and Political Radicalization.

De recente gewelddadige acties tegen een sji’itische moskee in Brussel en de schietpartijen in Frankrijk hebben veel mensen geschokt. In beide gevallen werd al snel in de richting van het ‘salafisme’ gewezen als synoniem voor de radicale islam. Er zijn niettemin genoeg signalen dat de vermeende dader in Toulouse er een levensstijl op na hield die wellicht niet zo salafistisch is (zoals uitgaan e.d.) en er is nauwelijks discussie over zijn psychische gesteldheid. Het lijkt alsof geweld door moslims altijd wordt herleid tot islam of salafisme en niet tot psychologische of sociale achtergronden.

Maar wat is salafisme eigenlijk? Dat laat zich niet zo makkelijk omschrijven maar in het algemeen kunnen we salafisme zien als een islamitisch utopische beweging. Een beweging die de islam wil revitaliseren op basis van een ideaalbeeld van de eerste drie generaties moslims. Met dat ideaalbeeld proberen salafisten een hedendaagse levensstijl te ontwikkelen die men bevredigender en rechtvaardiger vindt dan hun oude levensstijl. Het gaat om netwerken van moslims die proberen en claimen de islam, zoals die in deze tijd door moslims gepraktiseerd wordt, te zuiveren van allerlei tradities die oorspronkelijk niet tot de islam zouden behoren.

De salafibeweging of denkrichting is niet homogeen. De splitsingen binnen de salafibeweging komen voort uit een tweetal spanningen. Allereerst is er de vraag hoe om te gaan met andere moslims die een andere invulling van het geloof er op na houden. De claim van de aanhangers van de salafinetwerken dat zij de ware islam vertegenwoordigen en uitdragen, maakt dat zij afstand houden tot andere moslims (en tot niet-moslims). Tegelijkertijd nemen ze een zekere openheid in acht ten einde moslims en niet-moslims te kunnen bekeren tot de ‘ware’ islam. Ten tweede zijn de doctrines van salafisten gebaseerd op de geschreven bronnen van islam met een zeer strikte, letterlijke, uitleg. Dit stelt echter zware eisen aan de individuele moslim. Deze is immers op tal van verschillende terreinen actief waar andere mores heersen zoals werk en school. Daar komt bij dat binnen het salafisme het idee leeft dat men in een epische strijd tussen goed en kwaad is verwikkeld. De precieze invulling van dat idee, dat zowel spiritueel als politiek kan zijn, bepaalt of men in een meer militante of meer gematigde stijl omgaat met bovenstaande spanningen. Er zijn netwerken en groepen die zich compleet afzijdig houden van politiek, maar er zijn ook groepen die er een zeer militante en zelfs gewelddadige praktijk op na houden: de jihadisten. Het is met name deze laatste groep die een mogelijke dreiging oproept.

Uit bovengenoemde spanningen en daaruit voortvloeiende interne tegenstellingen blijkt al dat de relatie tussen salafisme en geweld niet zo eenduidig is als wel wordt gesuggereerd. In een recent onderzoek van Roex, Van Stiphout en Tillie bleek dat het verband tussen ‘religieuze orthodoxie’ en politiek activisme zwak is. Weliswaar kunnen mensen aan een religie of een ideologie inspiratie, een gevoel van urgentie en een legitimering voor gewelddaden ontlenen, maar in veel gevallen is een gevoel van ‘empowerment’ belangrijker dan de uitgevoerde of uit te voeren daden. Dat het salafisme in de huidige politieke context zoveel aversie oproept is overigens niet zo verwonderlijk. Er zijn enkele gewelddadige acties geweest van moslims die banden hadden met het salafistische circuit en zich beriepen op salafistische doctrines: denk aan Mohammed Bouyeri die Theo van Gogh vermoordde (ook al was zijn gedachtegoed een mengeling van diverse islamitische en christelijke stromingen). Ook de standpunten met betrekking tot homoseksualiteit, de positie van de vrouw, de sji’itische islam en sharia zijn in de huidige Europese context op z’n minst controversieel.

In de discussie over islam in Europa zien we dat een ideaalbeeld geschapen wordt van Europa als een bakermat van moderniteit, seculiere en seksuele vrijheden waarbij het zeer negatieve beeld over de islam de ultieme ‘ander’ is. Tegelijkertijd zien we dat er over het hele politieke spectrum (met uitzondering van nativistische partijen zoals de PVV en Front National) een onderscheid gemaakt wordt tussen de liberale en de radicale islam. De liberale islam zou in Europa geïntegreerd kunnen worden, terwijl de radicale islam hier niet thuishoort en bestreden zou moeten worden. Daarmee wordt het pluralisme dat de islam en de religieuze beleving van moslims kenmerkt, teruggebracht tot twee simpele opposities waar men zelf niet om gevraagd heeft: radicaal en liberaal. In beide gevallen blijven moslims buitenstaanders in Europa, hetgeen we terugzien in de belangstelling voor de politieke moorden in Frankrijk. Er is veel aandacht voor de schietpartij op de joodse school in Toulouse, maar de vermoorde moslim soldaten in Montauban komen amper over het voetlicht. Het salafisme is ‘the poster boy’ voor de tegenstelling radicale vs. liberale islam, een indeling die meer zegt over de huidige politieke situatie in Europa dan over salafisme zelf.

Zie ook:
Terrorist van Toulouse in het schemergebied van salafisme en jihadisme « CarelBrendel.nl

Ramadan is niet de enige die het religieuze aspect van de terreur van Toulouse probeert weg te wassen. Tevergeefs. Er valt namelijk niet te ontkomen aan de motivering van de terrorist, de claims van de jihadistische organisatie Jund al-Khilafah, en de biografie van Merah.

Toulouse, de Eenling en het Discours | Wijblijvenhier.nl

De manier waarop wij praten, schrijven, bloggen en tweeten over dit soort nare daden van mensen, is mede bepalend voor hoe wij onszelf en anderen definiëren.

6 comments.

Amshir – Music, Habitus and Revolution in Egypt

Posted on March 20th, 2012 by martijn.
Categories: Guest authors, Headline, Society & Politics in the Middle East.

Guest Author: Samuli Schielke

Today is the last day of the Coptic month of Amshir, a month that is known for stormy and unpredictable weather, bringing cold weather in one day and heat in another, rain in the morning and sun in the afternoon. (For practical purposes, the Coptic solar calendar has since long been replaced by the Gregorian calendar in Egypt, but agricultural calendar and common wisdom about weather changes stick to the Coptic months.) If we want to use a seasonal metaphor for Egypt after the January 25 Revolution, Amshir is certainly more appropriate than the awful “Arab spring” that was invented by western media and has also been appropriated in Arabic usage.

I returned to Egypt in mid-February, or early Amshir, entering a season of unpredictable and bad weather, as well as bad nerves and general worry, and most importantly a sense of disorientation. People far from political activism have lost much of their early enthusiasm and express fear of crime and insecurity – not without a reason, for violent crime has sensibly increased in the past months. Revolutionaries sense that the revolution has been stolen or lost. Protesters shortly filled the squares in great numbers in a new show of strength on 25 January 2012, but soon thereafter the massacre at the football stadium in Port Said and an ongoing campaign against NGOs and anti-military public media figures has shown that the situation has become rather worse than better. The two Islamist parties that gained an overwhelming majority of the parliament have quickly began to lose their aura of piety in the ordinary business of politics. The military council continues to rule the country with much brutality, and yet it has lost most of the credibility and authority it once had also in the eyes of those who do not support the revolutionary movement.

There is a shakiness of everything, a nervous disorientation and expectation of things to come, with shifting moods between hope and a sense of impending doom – underlined by the rapid changes of weather, days of beautiful sunshine and others of pouring rain and cold wind that compel people to stay home and wrap themselves with blankets for the lack of heating.

The inhabitants of Alexandria say that they love the rain and storms of the city. Rainy weather clears the air and gives it a fresh, pleasant taste. Empty lots of land otherwise bare are covered by a thick growth of weeds and flowers. Wet streets glimmer, and there is a sort of magic in the air. But when one tries to meet somebody in Alexandria on a rainy day, people cancel their appointments and tell that they are not going out as long as it rains.

Looking back at things I have written on this blog since the beginning of the revolution, I notice that over and again I have stated that things are contradictory, that some things are getting better and others worse, and many things are getting better and worse at once. Success and failure go hand in hand, as do frustration and action. This shifting, contradictory nature of things and emotions is indeed a characteristic feature of the entire revolutionary period that began in January 2011, a season of emotional, political, and societal Amshir. And just like the ways in which the Alexandrine deal with stormy weather are contradictory, so are the ways in which Egyptians relate to their revolutionary experience.

The sense of freedom that overwhelmed the country since January 2011, the now proverbial “breaking the knot of fear”, has in practice meant an emboldenment that has made life both better and worse. It has opened paths for open expression of political discontent, for a flourishing cultural life, for the rise of Islamist movements to political power, for rapid construction of houses on the scarce agricultural land, for a crime wave, and for good business opportunities for those who have the nerves and wits to seize the day.

F., a man around thirty from a provincial town in the Nile Delta, returned from Sharm el-Sheikh some months ago where he worked as a sales representative for safaris. The Bedouins, the original inhabitants of the Sinai who have profited very little from tourism, have made themselves increasingly independent first from the state, and eventually even from their own tribal leaders. There have been shootouts and kidnappings that have seriously affected tourism. F. had never considered tourism a job with a future, and with a friend he invested his savings to open the first up-market coffee shop in his home town, in style similar to those where the affluent of Cairo and Alexandria gather – only with much cheaper prices. F. doesn’t hold much of the revolution. He says: “People want to have everything at once, as if it that was possible. They don’t realise that things change step by step, and one has to work for it. The customers in the coffeeshop hang around there telling: ‘Down with military rule!’ until early morning but do nothing. They don’t search for work or try to build a future.” F. holds the military council for responsible for all the disasters and massacres that Egypt has gone through in the past months but sees little point in open resistance against them. He argues that the military leadership is corrupt and rich and determined to fight with all brutality to hold it, but picking a fight with them will make it only worse. But while critical of the revolutionaries, he is very well aware that the revolution is a golden chance to make a lucky break. Many people don’t want to invest at the moment, and prefer to wait and see. But F. argues that in a revolutionary time, those who can seize the moment win, and those who wait lose. And business is in fact going very well. While everybody talks these days about the difficult economical situation, F. says that people are actually very happy to consume, and his coffee shop is full every night. While F. is critical of the revolution, and suspicious of Egyptians being capable of democracy and freedom, he seems to be one of the winners, one of those who knew to seize the day.

One of truly tangible successes of the revolution has been a tremendous wave of cultural and artistic activity. Theatres, lectures, concerts, and exhibitions are crowded, and the past year and so has brought new styles of music and art into wider circulation. Y, listening to a new political song on his mobile phone, commented to me in this regard: “The two, and only two accomplishments of the revolution are in music, and in arts. There is so much music, good music, different music these days. And there is all the art in the streets.” There is the art of the revolutionary graffiti, most prominently produced by people from the artist scene on the walls of Tahrir Square and Muhammad Mahmoud Street in Cairo, but much more widely produced by football ultras around the country. There are the many singers and bands like Rami Essam, Cairokee, Iskenderella and many others who have connected revolutionary attitude with the sound of the guitar, with rap, or with a revival of the 1970’s style of protest songs in a way that has significantly expanded the musical taste of many people in Egypt. At the same time, however, this explosive flourishing of arts and music has become a distinctive marker of a revolutionary attitude, and as such also a problem.

AA., one of the young leftist revolutionaries from the village in the Nile Delta who organised a cleanup campaign and a meeting with the village mayor in February and March last year, confronted me yesterday with a self-critique of the revolutionaries’s isolation and inability to reach out to the wider majority of people. “We are so good at arguing, and understand the situation and can analyse it well, but why are we not able to convince ordinary people although they otherwise seem so easily influenced?” The campaign in the village eventually failed, he says, because the activists were not able to gain a popular base that would extend beyond a group of mostly young men, most of them with higher education and living most of the year outside the village. AA., too, lives in Alexandria and only comes to the village on weekends. Relating to the downtown cultural scene of Alexandria which we both frequent, he wonders why it is that a leftist political attitude so often also comes along with a style: guys with beard and long hair, girls smoking imported rolling tobacco, and people wearing Palestinian kufiyas when going to a demonstration. “What do long hair, rolling tobacco, and kufiyas have to do with being revolutionary? And yet I, too, put on a kufiya when I go to a demonstration.” AA. thinks that the development of a revolutionary attitude hand in hand with a revolutionary style and jargon has the detrimental effect of making it in fact more difficult for the left wing revolutionaries to reach out to the people. The spread of a revolutionary habitus in the shape of music, kufiyas, etc. certainly has reached people across class and educational backgrounds, creating a space for creative expressions of a politically and socially critical attitude. But at the same time it has become a distinctive marker of that attitude (very much in the sense of Bourdieu’s theory of habitus, taste, and distinction), and as such it is by nature exclusive. The pop rock of Cairokee has become the sound of a revolutionary attitude among many who did not have a liking for such sound (or such attitude) before, but it is not the music that one would ever hear in a minibus, in a toktok, or in a popular wedding.

[Edit 10 March: An important correction regarding this point: Jakob Lindfors just wrote to me and says that most of the music I mention in this note is very commercial and close to establishment, and that I have completely ignored the politically uncontrollable and quite anti-system wave of popular music called Mahragan which is not played on the tv channels or included in the official soundscape of the revolution. Songs about Port Said, about burning police stations on 28 Feb. etc. It is the sound of the popular youth, the music one does hear in a toktok or in a popular wedding. So I think I was wrong about this. There is no lack of serious revolutionary music on the street level, but there is a lack of awareness and appreciation of it even in many of the revolutionary cicrles. Great music, too, btw./Edit)

The biggest contradictions and uncertainties concern the very issue of revolution itself. Was it a good or bad thing? Was it successful or did it fail? Was it really a revolution? Yesterday evening, some of the village revolutionaries gathered again in S’s guest room in his home in the village. In this circle, much as in circles of leftist and liberal revolutionaries in Alexandria, there was a sense of failure, even impending doom. There is good reason for that sense. A number of public media figures are facing charges for incitements against the state and the military at a military court. Egyptian employees of NGO’s are still facing charges in court after foreign citizens accused in the case were allowed to leave the country following a diplomatic deal that has become a major justice scandal in Egypt. Revolutionaries are facing insults and accusations of being foreign agents, traitors, and infidels. H. is one of the handful of village revolutionaries who lives full-time in the village, working for very little pay in a call shop. His key revolutionary experience was his participation in the street battles of Muhammad Mahmoud Street in November. Frustrated about how little the village revolutionaries were capable of accomplishing, he wonders: “Was the revolution successful, or did it fail? The problem is that it was neither successful nor did it fail. Was there a revolution in the first place? If there was one, it was stolen.” He is contradicted by M.A., an older Marxist teacher, who argues: “Revolutions are not to be measured by their success and failure, because a revolution is an explosive event, and as such fundamentally unpredictable. The very fact that we are sitting here and talking about revolution is proof that there was one. And the attacks that we face are also sign of our success. There can be no revolution without enmity and struggle.” The others in the circle are not so keen to share M.A.’s positive assessment of the situation; they have expected more tangible successes.

Both have a valid point. On short term, the revolution has brought a very brutal and incompetent military government into power, and on middle term, it is bringing the much more competent but fundamentally authoritarian Muslim Brotherhood into power. At the same time, the revolutionary movement has most likely successfully prevented the consolidation of military rule, which seemed quite keen on taking a more permanent hold of power by last summer, but has become dramatically discredited since then. The military rule over Egypt that began in 1952 is causing terrible havoc on its final metres, but it is effectively coming to an end (although that end is likely to take several years to complete). What comes after the stormy changes of revolutionary and counter-revolutionary turns during a year and half of emotional Amshir, is a different question. It may or may not be better. The revolutionary faction will not rule the country for the next few years the come, and it probably never will, except at the cost of selling out its own principles. However, if they are able to even partly overcome their social limitations, and if they are able to defend themselves against violent suppression, they will be a crucial oppositional and critical power that will rule indirectly by compelling those in power to reckon with them.

E., a cultural activist from Alexandria’s leftist intellectual scene, says that this has in fact already taken effect. “The people in Egypt now curse the revolutionaries and the revolution, because Egyptians always curse those in power. By cursing the revolution, they recognise it as in fact being in charge.”

Samuli Schielke is a research fellow at Zentrum Moderner Orient (ZMO), Berlin. His research focusses on everyday religiosity and morality, aspiration and frustration in contemporary Egypt. In 2006 he defended his PhD Snacks and Saints: Mawlid Festivals and the Politics of Festivity, Piety and Modernity in Contemporary Egypt at the University of Amsterdam, Faculty of Social and Behavioural Sciences. During his stay in Cairo at the time of the protests at Tahrir Square he maintained a diary. This article was also published on his blog.

Samuli Schielke wrote earlier:

• “Now, it’s gonna be a long one” – some first conclusions from the Egyptian revolution
• Egypt: After the revolution
• The Arab Autumn?

0 comments.

Closing the week 11 – Religion, secularism and the politics of freedom

Posted on March 18th, 2012 by martijn.
Categories: anthropology, Blogosphere.

Most popular on Closer last week

1. Wie beschermt de burger tegen mediageweld?
2. Anthropology and Egyptian Revolution – Beyond the Visible
3. White Union – The whiter we are, the stronger we are?

Featuring Religion, secularism and the politics of freedom
The politics of religious freedom « The Immanent Frame

Received wisdom from across the political spectrum suggests that securing religious freedom results in peaceful co-existence and ensures individual and associational flourishing vis-à-vis the state. Meanwhile, a deficit of religious freedom is seen as a driving force behind—if not the proximate cause of—insecurity and violence. The logic of these assumptions is currently being used to justify a wide range of well-funded public and private interventions in many parts of the world.

But what is religious freedom, and why are we talking about it now?

Guest edited by Elizabeth Shakman Hurd and Winnifred Fallers Sullivan in conjunction with a joint research project, scholars consider the multiple histories and genealogies of religious freedom—and the multiple contexts in which those histories and genealogies are salient today.

The naked public sphere? « The Immanent Frame

Santorum affirmed an earlier statement about his reaction to President John F. Kennedy’s 1960 speech on his religion:

To say that people of faith have no role in the public square? You bet that makes you throw up. What kind of country do we live that says only people of non-faith can come into the public square and make their case?

In light of Santorum’s recent comments, we asked a small handful of scholars about the status of these and related claims regarding religion in American political life. Just how “naked” is the American public square? What is the appropriate place of religion in the public sphere?

?Cultural models and Rethinking Secularism « The Immanent Frame

Taylor is clearly aware that the terms “secular” and “religious” have very different meanings in different traditions, which is precisely Talal Asad’s point in his discussion on blasphemy in Rethinking Secularism, but Taylor’s essential proposition that from the seventeenth century onward in the West the secular became a domain understood to be inhospitable to any claim made in the name of transcendence, “that the lower, immanent or secular, order is all that there is and that the higher, or transcendent, is a human invention,” is, at least from a cultural and historical perspective, seriously problematic, if not misleading. Yet before turning to what I find troubling about Taylor’s account of the relation between the religious and the secular in Western spirituality, let me say something first about the narrative Taylor is trying in important ways to correct.

tabsir.net » Miniskirting the Issue

Why is it that men blame women for their own failures? Whenever I hear a variant of the phrase, “Well, he couldn’t help himself,” I can’t but think that this excuse is in need of a lot of help. In Indonesia there is a bill being considered in parliament that would ban female lawmakers from wearing provocative clothing, such as miniskirts. Given that the number of Indonesian lawmakers wearing miniskirts must be a whopping minority, why is this needed?

Row delays opening of symbolic German mosque – The National

The Islamic organisation that commissioned the building sacked the German architect, Paul Böhm, in October, accusing him of 2,000 construction errors, cost overruns and of surreptitiously incorporating Christian elements into the design.

“Mr Böhm was brilliant as an artist but he failed as a master builder,” said the Turkish-Islamic Union for Religious Affairs (Ditib) a branch of the Turkish government’s religious affairs office.

It submitted a list of flaws such as nails and wire rods that were jutting out of the concrete of the unfinished building. The grand dome also is 23 centimetres out of place, Ditib said.

Mr Böhm, Ditib said, had included Christian crosses in the shape of the layout as well as a hidden Christogram made up of an X and a P, an old Christian symbol.

Mr Böhm, a respected designer of religious buildings, denied the accusations, and complained that Ditib was to blame for cost increases because it kept changing its mind about details.

He threatened to take legal action that would bring the project to a standstill.

Controversial from the outset, many residents complained that the mosque, which will offer space for 1,200 worshippers, would be too big. A far-right citizen’s group called Pro Cologne mounted a campaign against it, gathering 20,000 signatures and said that “a representative mosque with dome and minaret for several thousand faithful would change the face and the character of our hometown”.

Islam in France Case Study

As France experiences an influx of Muslim immigrants from former North African colonies and the Middle East, the country is struggling to deal with issues of multiculturalism and the role of religion in public life. In 2004, the French government banned female Muslim students from wearing headscarves in public schools. It claimed that any display of “conspicuous religious symbols” in schools contravenes the French value of laïcité, a strict interpretation of secularism in the public sphere. In 2011, the government passed a second law that bans full facial veils (i.e. niqabs, burkas) in public spaces. Many Muslims and non-Muslims have protested against the laws, arguing that they single out Islam unfairly and contribute to a narrow vision of what it means to be “French.”

Visibly Muslim by Emma Tarlo 2010 :: Malou Anthropology

Wearing a hijab or not wearing a hijab, being a Muslim or not being a Muslim, being British or being from a foreign background, being modern or being traditional, being emancipated or being oppressed; dichotomous questions that often get raised in the debate on Islamic identity and in particular about veiling. Emma Tarlo shows that it is not the question whether or not someone wears a veil and that these dichotomies mystify the complex reality of the hijab in the United Kingdom. Emma Tarlo shows in ‘Visibly Muslim’ the stories of multiple actors who are involved in or confronted by Islamic dress and Islamic fashion. Islam in Western urban societies is represented by the visibility of Islamic signs such as the hijab, which gives women an important role in the debate on Islam. Emma Tarlo successfully shows the many reasons, ideas, and issues about being visibly Muslim such as aesthetics, belonging, faith, politics, identity, ethics, morality, ethnicity and geography.

Misc.
New Issue of Anthropologies: Occupy and Open Access | Neuroanthropology

This is our Writing Culture moment. We have realized that we are in an unsustainable position as a field, one that is both ethically and methodologically off. But this time more “reflexivity” is not the answer. Indeed, the problems are more like those that have been gradually overcome between the fixed positions of sociobiologists and post-modernists, each convinced they are right and with little ground in the middle. Overcoming that opposition took several decades, and happened through a gradual process of engagement and reaching out on both sides, and yet it still comes up to bite anthropologists in the ass, such as happened with the word “science” in the AAA’s vision.

Anthropology, anthropologies; Islam, islams: Fields in Flux | CUNY Baccalaureate for Unique and Interdisciplinary Studies

Can there be an anthropology of Islam when both the discipline of Anthropology and the idea of Islam appear to be suspended in a state of undisciplined flux? This talk places Abdel Hamid El-Zein’s suggestion that anthropologists study “islams” in dialogue with John Comaroff’s recent response to “Is anthropology about to die?” Professor Varisco explores the ways anthropologists have been rethinking the idea of Islam. He also offers suggestions on how anthropologists can contribute to the broader study of Islam as practiced in contemporary cultural and in historical contexts.

strength, text, rape: Talal Asad – The Idea of An Anthropology of Islam

In conclusion, Asad says that, “An anthropology of Islam will therefore seek to understand the historical conditions that enable the production and maintenance of specific discursive traditions, or their transformation – and the efforts of practitioners to achieve coherence (Asad, 23).”

Dutch
Godsdienstonderwijs voor jonge moslims goed tegen dwang radicalen « vangodenenmensen

Godsdienstonderwijs moet. Is dat niet achterhaald? Dat moeten we toch juist afschaffen? Volgens Bart Voorzanger niet, omdat (vooral jonge) moslims meer kennis en inzicht nodig hebben in hun eigen islam om radicale geloofsgenoten van repliek te kunnen dienen. Thuis en in de moskee krijgen ze dat te weinig. Met meer kennis en inzicht kunnen zij beter hun eigen geloofs- en gedragskeuzen rechtvaardigen. En zijn ze beter bestand tegen dwang van radicalen.

NOS Nieuws – Conflict om gebedsruimte hbo

Na de Hogeschool van Amsterdam blijkt er ook op de Haagse Hogeschool een conflict te zijn over een gebedsruimte voor moslims. Studenten bidden daar in het trapgat omdat de school tot op heden geen aparte ruimte daarvoor beschikbaar wil stellen.

Moslims willen wasruimte op Noorderbegraafplaats – AMSTERDAM NOORD – PAROOL

Net zoals de begraafplaats De Nieuwe Ooster in Oost krijgt de Noorderbegraafplaats een nieuwe aula, een condoleanceruimte en een ontvangstruimte. Daarbij investeert Oost in een bewassingsruimte en een islamitisch grafvak voor 1400 graven die in de richting van Mekka liggen. Mustafa Topal van de moskee Emir Sultan en Aissa Zanzan van de Marokkaanse Unie Amsterdam-Noord vinden dat er in Noord ook een officiële bewassingsruimte bij moet komen voor de ongeveer 20.000 moslims in Noord.

Gebedsruimte voor moslims op kazerne – RTL Nieuws.nl

Moslims kunnen voortaan in hun eigen ruimte bidden op de Bernhardkazerne in Amersfoort. De eerste islamitische gebedsplaats, tegenover de hindoetempel en de kapel, is woensdag geopend en kan ook voor culturele lessen of bij speciale gelegenheden tijdens de vastenmaand ramadan worden gebruikt.

Bidden? Liever niet hier! | Wijblijvenhier.nl

Asma en Falko beklagen zich als studenten aan de Haagse Hogeschool over het beleid rondom gebeds- en/of stilteruimtes: “Voor nu zullen wij het gebed onderaan het trappenhuis, naast de nooduitgang, blijven verrichten”

RTV N-H – Nieuws – Marcouch: ‘Hogeschool te koppig in kwestie gebedsruimte’

Tweede Kamerlid Ahmed Marcouch (PvdA) vindt dat de Hogeschool van Amsterdam zich te koppig opstelt over een gebedsruimte voor islamitische leerlingen.

Heeft Marcouch gelijk?

De Hogeschool van Amsterdam (HvA) dient er wijs aan te doen alle levensbeschouwingen en religies gelijk te behandelen en dit naar buiten toe helder te communiceren. Zeker in deze tijden van polarisatie, waarbij elk nieuwsberichtje over moslims leidt tot pavlovreacties bij politici, is het van groot belang dat bestuurders zich niet gek laten maken en behalve principieel (ten aanzien van gelijke behandeling) ook een beetje pragmatisch kunnen zijn.

Gebedsruimte op school is nergens voor nodig – Elma Drayer – TROUW

De kwestie suddert al een tijdje in de regionale pers en in studentenbladen, maar bereikte dinsdag ook uw krant: moslimstudenten aan de Hogeschool van Amsterdam zouden graag hun stilteruimte terug willen.

.god.voor.dommen » Blog Archive » De Hogeschool van Marcouch

Een gebedsruimte voor op de trappen biddende studenten lijkt niet onredelijk maar is het volgens mij wel. Ten eerste wordt er afbreuk gedaan aan het openbare karakter van de school. De instelling dient zich aan religieuze opvattingen aan te passen en niet andersom. Op een katholieke of protestantse school verwacht je eenmaal bepaalde ‘aanpassingen’ die getuigen van de spirituele grondvesten van de instelling. Ten tweede kan dit een opmaat zijn voor nog meer religieuze eisen. Zoals: jongens en meisjes gescheiden lesgeven; rooster aanpassen ten behoeve van momenten waarop gebeden dient te worden; aparte kantine voor moslims. Hoe ziet het rooster eruit tijdens Ramadan. En denk wel dat er géén twee roosters naast elkaar zullen bestaan. De niet-moslims zullen het dagritme van de moslims moeten volgen. Andere religieuze groepen zullen hun eisenpakket bij de directie inleveren. Al was het maar om niet achter te blijven. Ten derde meen ik hier een religieuze dwang in te herkennen. Een moslim zou juist een openbare instelling bezoeken. Bijvoorbeeld omdat hij liberale opvattingen heeft over geloof of dat zij geen hoofddoekje wil dragen of helemaal niet meer in Allah gelooft (de angst voor sociale uitsluiting onder Muslims In Name Only is groot, kan ik getuigen!). In de gebedsruimte kan keurig overzicht gehouden worden wie wel of niet op de juiste tijdstippen deelneemt aan het gebed. Degene die de andere de religieuze maat neemt, wordt in principe door de directie van de instelling gedekt. Handig zo’n woordvoerder die namens de gehele gemuilkorfde gemeenschap spreekt.

Martijn van Dam.com

Wij horen juist aan de kant van de vrouwen die zich willen ontworstelen aan de sociale druk of mannelijke dwang van religieuze kledingregels. Dat dwingen we niet af met wetten, maar met een uitgesproken opvatting. Een uitzonderingspositie waarbij gelovigen anders behandeld worden dan anderen, hoort daar niet bij. En evenmin mag je van ons verwachten anderen te dwingen rekening te houden met je strenge geloofsopvattingen. Dus geen gedwongen winkelsluiting op zondag, geen boerka in de klas, geen eigen gebedsruimte in een openbare school, geen recht op eigen slachtmethoden als die niet voldoen aan de standaarden voor dierenwelzijn, geen kuising van kunst, geen subsidie voor een partij die vrouwen actieve politieke participatie weigert.

onderwijsethiek.nl » Blog Archive » Gebedsruimte

Een interessante vraag wordt dan in hoeverre Van Dam meent dat gelovigen überhaupt in de publieke ruimte mogen bidden. Neem een protestants-christelijke of katholieke leerling in de schoolkantine. Mag deze bij het begin van de maaltijd de handen vouwen of een kruisje slaan? Vermoedelijk zal Van Dam deze tekenen van vroomheid wel willen tolereren. Maar als een rechtzinnige moslim­leerling voorafgaand aan de dagelijkse lunch een bidkleedje uitrolt om op islamitische wijze te bidden, wil Van Dam dat dan opeens verbieden? Dat lijkt me een ernstige vorm van discriminatie. Of wil Van Dam dat de moslimleerling even een leeg lokaal opzoekt om daar zijn of haar bidritueel te volvoeren?

Een gebed zonder einde, kamervragen van de PVV | InfoMag.nl laatste nieuws

De kazerne in Amersfoort heeft sinds kort een eigen gebedsruimte voor moslims. Er was al een speciale ruimte voor christenen en hindoes, een kapel en een tempel. Dat is Marcial Hernandez totaal in het verkeerde keelgat geschoten, op onze kosten zijn er weer de nodige kamervragen gesteld, t.w.v. ongeveer 20.000 euro, waarmee de gebedsruimte eigenlijk al betaald is.

Foto’s: Gebedsruimtes van onderwijsinstellingen | Wijblijvenhier.nl

Na al dit soort berichtgevingen lijkt het alsof gebedsruimtes ongewoon zijn op onderwijsinstellingen in Nederland. Daarom hierbij een overzicht van gebedsruimtes op hogescholen en universiteiten in Nederland en omgeving. Van Delft en Rotterdam tot Twente… het kan gewoon. Respecteren deze instellingen dan niet scheiding van kerk en staat?

Theodor Holman: “Ik voel me verwant met Breivik” | www.dagelijksestandaard.nl

“Absoluut. Ik vind Wilders ook nog te links. Dat meen ik echt. Met name zijn sociaal-economische programma. Fleur Agema en Martin Bosma en Wilders zijn idealisten. Die willen iets. Ik sta dichter bij Breivik. Hoewel Breivik uiteindelijk ook kapot gegaan is door zijn eigen idealisme. Ik zou nooit de wapens ter hand nemen omdat ik namelijk geen idealist ben. Ik ben meer Nietzsche. Bij wijze van spreken. Ik hoop dat je dit met de juiste relativering zal brengen. Haha! Snap je wat ik bedoel? Ik wil stukjes schrijven, langs de kant staan en mensen uitfluiten.”

Theodor Holman: “Ik moet de hele tijd verantwoording afleggen” | www.dagelijksestandaard.nl

“Nee. Dan gaan we kijken wat er gaat gebeuren. Dan gaan we zien waar het fout gaat. Dan gaan we nog veel vaker horen: ‘Ik ben voor vrijheid van meningsuiting, maar dat mag niet gebruikt worden om Allah te beledigen.’ Als je de vrijheid van meningsuiting op welke manier dan ook gaat aantasten, dan ben ik zelfs bereid om de wapens op te nemen. Want dan gaat het fout.”

Liever gierig of gevaarlijk? – Joop.nl

Eerder deze week werd de VPRO gedwongen een satirisch stuk over Joodse Westoever-kolonisten van haar website af te halen. De verontwaardiging in binnen- en buitenland over het Polenmeldpunt Van Geert Wilders duurt nog steeds voort. En tegelijkertijd kijkt niemand ervan op als moslims vrijwel iedere dag in verband worden gebracht met gevaar en achterlijkheid. Die selectieve verontwaardiging is niet alleen onterecht, maar ook onthullend. En niet alleen immoreel, maar ook gevaarlijk.

Idrissi: ‘De islam heeft een Rik Torfs nodig’ – De Standaard

Yamila Idrissi, Vlaams parlementslid voor de SP.A, maakt zich grote zorgen over de islamitische jeugd in onze hoofdstad. ‘Die kansarme jongeren waar extremisten zich op richten, zijn vogels voor de kat.’

Kerknieuws.nl: ‘Religieuze organisaties werken de-escalerend’

Landelijke, mainstream religieuze organisaties hebben de afgelopen jaren niet meegedaan aan de polarisatie tussen moslims en niet-moslims. Ze hebben juist een de-escalerende rol gespeeld in tijden van kritiek op de islam.

Dat concluderen de wetenschappers Sipco Vellenga en Gerard Wiegers van de Universiteit van Amsterdam in een dinsdag verschenen onderzoek.

Verdachte met buitenlands uiterlijk wordt veel strenger gestraft

Verdachten met een ‘buitenlands uiterlijk’ worden strenger gestraft dan autochtone Nederlanders, in het bijzonder als de verdachten geen Nederlands spreken. Dat meldt NRC Handelsblad vandaag op basis van een observatieonderzoek van drie criminologen van de Universiteit Leiden in tien verschillende Nederlandse rechtbanken.

Verdachten met een ‘buitenlands’ uiterlijk hebben een vijf keer hogere kans op onvoorwaardelijke celstraf dan Nederlanders. Wanneer ze ook het Nederlands niet machtig zijn lopen ze een twintig keer hogere kans op een vrijheidsstraf.

0 comments.

Anthropology and Egyptian Revolution – Beyond the Visible

Posted on March 15th, 2012 by martijn.
Categories: anthropology, Society & Politics in the Middle East.

Great, American Ethnologist has a special issue on the Arab Spring! And even better: Free Access!. What they have in common is that the contributions go beyond the easy and very visible dimensions of Egyptian society such as the secular and the religious (that rule much of the media discourse on the Arab spring) and the highly mediatized protests at Tahrir (by for example looking at how people in a particular village or women at home in Cairo experienced the uprising and the collapse of the regime). I’m listing the titles and abstracts here. The links bring you the AE website and there you can access Wiley.com
Living the “Revolution” in an Egyptian Village

Living the “Revolution” in an Egyptian Village
By Lila Abu-Lughod

Media coverage of the uprising in Egypt in 2011 focused almost exclusively on Tahrir Square in Cairo. How was the revolution lived in other parts of Egypt, including the countryside? I offer a glimpse of what happened in one village in Upper Egypt where, as elsewhere, daily lives were deeply shaped by devastating national economic and social policies, the arbitrary power of police and security forces, and a sense of profound marginalization and disadvantage. Youth were galvanized to solve local problems in their own community, feeling themselves to be in a national space despite a history of marginalization. They also used a particular language for their activism: a strong language of social morality, not the media-friendly political language of “rights” and “democracy.”

Beyond Secular and Religious: An intellectual genealogy of Tahrir Square

Beyond Secular and Religious: An intellectual genealogy of Tahrir Square
By Charles Hirschkind

Competing visions of Egypt’s future have long been divided along secular versus religious lines, a split that both the Sadat and Mubarak regimes exploited to weaken political opposition. In this context, one striking feature of the Egyptian uprising that took place last spring is the extent to which it defied characterization in terms of the religious–secular binary. In this commentary, I explore how this movement drew sustenance from a unique political sensibility, one disencumbered of the secular versus religious oppositional logic and its concomitant forms of political rationality. This sensibility has a distinct intellectual genealogy within Egyptian political experience. I focus here on the careers of three Egyptian public intellectuals whose pioneering engagement with the question of the place of Islam within Egyptian political life provided an important part of the scaffolding, in my view, for the practices of solidarity and association that brought down the Mubarak regime.

Reflections on Secularism, Democracy, and Politics in Egypt

Reflections on Secularism, Democracy, and Politics in Egypt
By Hussein Ali Agrama

I reassess dominant understandings of the relations between secularism, democracy, and politics by comparing the Egyptian protests that began on January 25, 2011, and lasted until the fall of Mubarak with some of the events that occurred in their aftermath. The events that occurred after these protests demonstrated the obliging power of what I call the “problem-space of secularism,” anchored by the question of where to draw a line between religion and politics and the stakes of tolerance and religious freedom typically attached to it. By contrast, the protests themselves displayed a marked indifference to this question. Thus, they stood outside the problem-space of secularism, representing what I call an “asecular” moment. I suggest that such moments of asecularity merit greater attention.

Sectarian Conflict and Family Law in Contemporary Egypt

Sectarian Conflict and Family Law in Contemporary Egypt
By Saba Mahmood

Egypt continues to experience interreligious sectarian conflict between Muslims and Copts since the overthrow of the Mubarak regime. The same factors that had contributed to escalating violence between the two communities continue to be at play in postrevolutionary Egypt. One of the key sites of sectarian conflict is interreligious marriage and conversion, an issue that ignites the passion and ire of both communities. While issues of sexuality and gender are at the center of these conflicts, religion-based family law plays a particularly pernicious role. In this essay, I rethink the nexus between family law, gender, and sectarian conflict through an examination of both the history of the emergence of Egyptian family law and the simultaneous relegation of religion and sexuality to the private sphere in the modern period.

Meanings and Feelings: Local interpretations of the use of violence in the Egyptian revolution

Meanings and Feelings: Local interpretations of the use of violence in the Egyptian revolution
By Farha Ghannam

I trace the shifting feelings of some of my close interlocutors in a low-income neighborhood in Cairo and explore some of the cultural meanings that informed their attempts to make sense of the changing situation during the first days of the Egyptian revolution. Specifically, I reflect on how existing concepts that structure uses of violence have been central to the way men and women interpreted the attacks of baltagiyya (thugs) on the protestors in Tahrir Square and how these interpretations ultimately framed my interlocutors’ feelings and views of the revolution, Mubarak’s regime, and its supporters.

The Egyptian Revolution: A Triumph of Poetry

The Egyptian Revolution: A Triumph of Poetry
By Reem Saad

The 11-day interval between the fall of Tunisia’s Ben Ali and the onset of the Egyptian revolution is now almost forgotten. These days were important mainly as the time when inspiration was nurtured and the big question on people’s minds was, could a revolution happen in Egypt? Never before had this question been debated so intensely. I look at two contrasting ways of addressing it. On the one hand, seasoned political analysts (mostly political scientists) were predominantly saying no, Egypt is not Tunisia. On the other hand, activists were talking dreams and poetry, especially invoking lines from two famous Arab poets on the power of popular will and the inevitability of revolution. In this case, poetry prevailed. It was not only a source of inspiration but also carried more explanatory power than much social science. Here I document this moment and pay tribute to poetry and dreams.

No Longer a Bargain: Women, masculinity, and the Egyptian uprising

No Longer a Bargain: Women, masculinity, and the Egyptian uprising
By Sherine Hafez

Although, according to eyewitness accounts, women made up 20 to 50 percent of the protestors in Tahrir Square, the events immediately following the Egyptian uprising revealed that women would not be part of the political deliberations between various contending parties and the Supreme Military Council in charge of the country. In this essay, I take a close look at the sociocultural dynamics behind the inclusion–dis-inclusion of women in the political sphere to question how this contradiction has, in recent years, characterized the nature of gender relations in Arab countries like Egypt. Multilayered, rapidly changing, and challenged patriarchal power lies at the very core of the uprising in Egypt. What the events of this uprising have revealed is that notions of masculinity undermined by a repressive regime have observably shifted the terms of the patriarchal bargain.

The Privilege of Revolution: Gender, class, space, and affect in Egypt

The Privilege of Revolution: Gender, class, space, and affect in Egypt
By Jessica Winegar

In this commentary, I challenge assumptions about political transformation by contrasting women’s experiences at home during the Egyptian revolution with the image of the iconic male revolutionary in Tahrir Square. I call attention to the way that revolution is experienced and undertaken in domestic spaces, through different forms of affect, in ways deeply inflected by gender and class.

Strength and Vulnerability after Egypt’s Arab Spring Uprisings

Strength and Vulnerability after Egypt’s Arab Spring Uprisings
By Sherine F. Hamdy

Following the revolts that unseated Hosni Mubarak in February 2011, a contradictory discourse has emerged in which Egyptians imagine themselves to be resilient in body and spirit but also enfeebled by years of political corruption and state negligence. During the mass protests in Cairo’s Tahrir Square, the regime’s orchestrated violence neither crushed the movement nor provoked activists to abandon their vow of peaceful protest. However, Egyptians’ pride in the physical and moral resilience that enabled this feat is infused with an understanding of its fragility; many face vulnerabilities to disease within the context of environmental toxins, malnutrition, and a broken, overtaxed health care system. And they mourn the deterioration of moral principles and values after years of brutal oppression and social injustice. These conflicting views—of vitality and vulnerability—have led to a dizzying oscillation between optimism and despair; even as people celebrate the accomplishments of the uprisings, they are also keenly aware of the formidable challenges that lie ahead.

The issue has more than only the Arab Spring. Two interesting articles, for my readers, are:
Angels in Swindon: Public religion and ambient faith in England

Angels in Swindon: Public religion and ambient faith in England
By Matthew Engelke

In this article, I introduce the idea of “ambient faith” in an effort to clarify the stakes in long-standing debates about public and private religion. I take as my starting point the increasingly common recognition that conceptual distinctions between publicity and privacy are difficult to maintain in the first place and that they are, in any case, always relative. The idea of “ambient faith,” which I connect to work on the turn to a materialist semiotics, can serve as both a critique of and supplement to the ideas of “public” and “private” religion. Introducing ambience—the sense of ambience—allows one to raise important questions about the processes through which faith comes to the foreground or stays in the background—the extent to which faith, in other words, goes public or stays private. I use my research on a Christian organization in England, the Bible Society of England and Wales, to illuminate these points, discussing the society’s campaign in 2006 to bring angels to Swindon and its promotion of Bible reading in coffee shops. I also consider Brian Eno’s music and recent advertising trends for additional insights into the notion of “ambience.”

The Judge as Tragic Tero: Judicial ethics in Lebanon’s shari‘a courts

The Judge as Tragic Tero: Judicial ethics in Lebanon’s shari‘a courts
By Morgan Clarke

In this article, I present ethnography of judicial practice in Lebanon’s shari‘a courts and find a tension between the identity of the judges presiding as Islamic religious specialists and their identity as legal professionals. Just applying the rules of the law is incompatible with true religious vocation, which demands personal engagement with the morally needy. But to ignore legal strictures is to be dismissed as a mere sermonizer. I find this case illustrative of a deeper tension between the use of rules and the disciplining of virtuous selves and argue for a new anthropology of rules to set alongside the new anthropology of ethics.

See also a recent issue of Current Anthropology:
HOT SPOTS: REVOLUTION AND COUNTER-REVOLUTION IN EGYPT | Cultural Anthropology

On this first anniversary of the “official” beginning of the Egyptian revolution, we find an ever more complex, and constantly shifting, social and political landscape. The military regime and gerontocracy remains entrenched, cutting deals with the older leadership Muslim Brotherhood, which recently took the lion’s share of seats in Parliament. For many Egyptians, the revolution is not over. As the one-year anniversary demonstrations showed, they have not given up on their clear set of demands to overthrow the broader regime and to regain dignity in their lives. For others, notably Islamists, the revolution brought tangible victories and the ability to speak and congregate freely for the first time in thirty years. In the eyes of some, especially those on the precarious edge of the wage economy, the revolution brought instability and “social chaos” and may not have been worth it. Anthropologists trying to make sense of these complex shifts in society, and to support Egyptians in their struggle, find themselves having to rework the tools of their discipline and what it means to be an anthropologist. These issues, and more, are discussed by the authors of the pieces in this Hot Spot.

This Hot Spot was originally conceived by the editors of Cultural Anthropology during the events of January-February 2011, when most observers and participants were far more optimistic than today about a speedy transformation of power in Egypt. Through no fault of the editors, it took much longer to put these pieces together, for reasons we discuss in some of the articles that follow, especially in Elyachar and Sabea. As it turns out, we believe that the outcome is much stronger than it would have been a year ago. Just this week, as we finally began to post these pieces, events again took a tragic turn. 74 Egyptians were recently killed in a soccer stadium, in what most Egyptians call a massacre (magzara), due to the widespread perception that they were planned or at least facilitated by the army and police, in part to take revenge on the role of soccer fan clubs in the ongoing revolution. These most recent events are not discussed in the Hot Spot. But by reading what follows, we hope that you will gain a much better sense of what is underway in Egypt and the region, learn more about the challenges posed by the massive revolts of the past year around the world for the writing of ethnography, and know more about where to turn for information and analysis of Egypt and the region. As editors of the Hot Spot, we thank everyone who took the time to dare to write about so much that is so uncertain, and for the help and cooperation of our colleagues at Jadaliyya and American Ethnologist as well as to the editors of Cultural Anthropology, Charles Piot and Anne Allison, and its managing editor, Alison Kenner, for their endless patience and immense help.

For interesting related posts see also:
Believing in religious freedom « The Immanent Frame

Like a good movie, the story of international religious freedom offers something for everyone. It pits cowardly oppressors against heroic saviors. It is a story of the triumph of international law over those who fail to adhere to global norms and standards. It is a story of secular tolerance versus violent religion. And today especially, it is a story of the need for the U.S. government and its friends to “convince” others—particularly Muslims—that they should endorse a particular model of religious liberty as a template for organizing and democratizing their politics and societies. It is a story of human progress and emancipation, of transforming conditions of religious oppression to liberate individuals—particularly women—from their primitive, pre-modern, discriminatory ways. Working alone and in tandem, these narratives justify intervention to save, define, shape, and sanctify parts of people’s (religious and non-religious) individual and collective lives. The projects with which they are associated are diverse yet intertwined, at times supporting and at times vying with one another. It is a mixed bag.

One common feature of these accounts is the notion that belief is the defining feature of religion. Although occasionally paying respect to other aspects of religious life and belonging, belief as the core of religiosity is a powerful unifying trope to which religious freedom advocates return again and again. Rallying around religion as belief, and the assumption that there can be no religion without belief, plays a central role in international religious freedom campaigns. This post asks whether it would be possible to continue promoting religious freedom as a universalizable construct if this modern construct of belief were seen as a political discourse situated in history, rather than as the mark of the sacred. And if it isn’t possible, then what is religious freedom advocacy actually promoting?

In his contribution to the new Cambridge Companion to Religious Studies, Talal Asad questions the universality of the liberal democratic requirement that belief or conscience is what properly defines the individual and, for many liberals in particular, represents the essence of religiosity. His argument helps cast in a new light the position that belief is the defining moment of religion, underwriting protection of religious freedom as the right to believe by states as well as by various transnational actors and authorities.

And to conclude, interesting work is also done on CLOUD anthropologist » Arab Spring

1 comment.

Wie beschermt de burger tegen mediageweld?

Posted on March 11th, 2012 by martijn.
Categories: Blind Horses, Deep in the woods..., Some personal considerations.

Het koppel Kinneging en Tahir werd tijdens uitzending van Pauw & Witteman zo ongeveer tot nationale sukkel verklaard; op twitter en facebook in ieder geval. Eerder die zondag had Tahir in een column voor Buitenhof gepleit voor het weren van journalisten die zich ‘onfatsoenlijk’ zouden gedragen. Toen verslaggever Rutger van Powned haar thuis opzocht (of lastig wilde vallen) was het haar partner Kinneging die Rutger hardhandig tegenhield toen hij bleef aandringen. In PenW pleitten ze beiden voor een soort ethische toetsingscommissie.

Persbreidel, aantasting van de vrijheid van meningsuiting, censuur waren de meest gehoorde termen in de virtuele stamkroegen. Maar het is nog niet zo’n slecht idee om het eens te hebben over de grenzen die journalisten in acht zouden kunnen nemen ook al is Kinnegings pleidooi zelf onwenselijk en onzinnig. Dat gebeurde ook. In Nieuwsuur werd gesproken over de handel en wandel van NRC (in relatie tot Friso), bij Powned ging het over…Powned en bij PenW en (eerder) Buitenhof over Powned. Journalisten over journalisten en journalistiek en vrijwel allemaal helder in de opvattingen dat er vooral geen regels moeten komen. Inperkingen van de pers, zijn niet zomaar inperkingen, nee het tast de vrijheid van meningsuiting aan.

Media-antropoloog Nick Couldry verwijst naar een dergelijk proces wanneer hij het heeft over ‘the myth of the centre’. Volgens hem worden bepaalde gebeurtenissen door de media voorzien van extra, symbolische, lading. Denk bijvoorbeeld bij voetbal aan de verloren WK finale van 1974 en de gewonnen EK finale van 1988. Bij de eerste waren de Duitsers de aartsvijand en verwijzingen naar de Tweede Wereldoorlog waren legio. Het verlies strooide extra (‘zijn we er toch weer ingetrapt’) zout in de wonde; de winst op Duitsland in het EK 88 werd gebracht als een revance op…alles. Behalve dat de media hiermee een specifiek gemeenschapsidee (wij-zij) produceert, zijn dit ook symbolische constructies door de media die zich opwerpt als de ultieme betekenisgever en als toegangskanaal om deel uit te maken van dat proces van betekenisgeving (als je niet op televisie of in de krant geweest bent, telt het niet). De media vertegenwoordigt daarmee zelf het debat en communiceert feitelijk het idee dat zij het centrum vormt van de sociale sfeer waar interactie en betekenisgeving plaatsvindt. Dat zien we ook terug in de kwalificaties over Cohen die ‘immers’ gefaald heeft in deze mediacratie. Van politici mag schijnbaar verwacht worden dat zij met mediageweld kunnen omgaan. Maar waarom eigenlijk? Wat is het verschil tussen vervelende Marokkaans-Nederlandse hangjongeren die vrouwen zouden uitschelden voor ‘hoer’ en de begrafenisstoeten zouden belagen? Daar moeten we dan ook maar aan wennen? Powned en Geenstijl zijn het journalistieke, blanke en en deels virtuele equivalent van de ‘kutmarokkanen‘.

Hoewel de media ontegenzeggelijk inderdaad een belangrijke rol heeft, heeft ze die dus ook zelf geschapen. Als politici niet met media om kunnen gaan is dat nooit de schuld, laat staan het probleem, van de media maar altijd van de politici. Sterker nog, het is een teken van zwakte van de politicus zelf; als persoon en als politiek dier en leider. Op deze manier presenteert de journalistiek zich als de hoeder van de democratie en van het geweten van het natie en tegelijkertijd (aangezien het vooral journalisten onderling zijn die in beeld een beetje met elkaar van gedachten wisselen) presenteren zij zich ook als het geweten zelf. Hun opvattingen zijn bepalend en er zijn geen andere die ertoe doen. De eensgezindheid over de relatie tussen journalistiek en bijvoorbeeld de vrijheid van meningsuiting is vooral een constructie van de journalistiek zelf. We zien dit ook op andere manieren. Het idee dat politici maar moeten kunnen omgaan met vervelende en opdringerige journalisten want dat is nu eenmaal de (mediagenieke) tijd waarin we leven, is inderdaad belangrijk voor een democratie, maar is ook niets minder dan een ideologisch project van journalisten om te bepalen wat relevant is in een democratie en dat zij daar een centrale rol bij hebben.

Maar is de huidige media wel zo geschikt als hoeder van de democratie? Is de macht van de media niet zover gegaan dat het erop lijkt dat individuele burgers geen enkele privacy meer hebben? Dat zij bijna gedwongen worden media te woord te staan? Dat zelfs minderjarigen in de politieke agenda van media betrokken worden zonder dat ze er eigenlijk iets mee te maken hebben zoals Geenstijl dat destijds deed met de minderjarige dochter van toenmalig minister Rouvoet? Waar kinderen die zwaargewond in een ziekenhuis bed liggen na een vliegtuigongeluk door de media gebruikt worden? Waar zelfs het medische beroepsgeheim geschonden wordt om maar iets (meestal niets) te kunnen melden in de krant? Waar journalisten de boel bedriegen en inbreken in de privacy van gewonden van een vliegramp of voor bepaalde zakelijke belangen?

Journalisten claimen een specifieke functie te hebben in een democratie en daarom ook bepaalde extra ruime vrijheden te hebben. Maar hoe lang is het geleden dat men dat heeft waargemaakt? Waar was het kritische geluid over de Amerikaanse oorlogstrom in de aanloop naar de oorlog in Irak? En over het Nederlandse besluit daarover? Journalisten laten zich tegenwoordig liever ’embedden’ in het Nederlandse leger in Afghanistan dan dezelfde slinkse tactieken als hierboven bij minderjarigen te gebruiken om te onderzoek hoe de Nederlandse overheid, het leger en de Amerikanen geprobeerd hebben de de Nederlandse missie in Afghanistan te verkopen. We kunnen dergelijke methoden van agressie, intimidatie, schending van privacy rustig mediageweld noemen. We moeten dus vaststellen dat de Nederlandse journalisten uitermate bedreven zijn in het gebruik van slinkse of creatieve methodes om bijvoorbeeld minderjarige slachtoffers van vliegrampen in beeld te brengen, maar werkelijk niets presteert als het gaat om zaken die er echt toe doen. De helden. Nou ja vooruit, als men zich echt kwaad maakt, start men vanuit de luie leunstoel een WOB procedure (wat misschien wel de beste zet van de overheid ooit is om de media te beheersen). De Nederlandse journalistiek is erg goed in humilitainment, redelijk goed in infotainment, maar waardeloos in…journalistiek. Powned is daarbij niets meer of minder dan een uitwas van de gebrekkige kwaliteit van de Nederlandse media.

Niettemin blijft ook de Nederlandse journalistiek zich graag zien als het centrum van informatie en publiek debat. Vandaar ook de onder journalisten op twitter althans (en die zijn er nogal wat) de bijna unanieme veroordeling en hilariteit en afschuw over het optreden van Tahir en Kinneging. Daar leende het stel zich ook wel enigszins voor evenals het hardhandige optreden van Kinneging ten opzichte van Rutger. En dat kwam de heren en dames goed uit; men kon zich lekker opwerpen als hoeders van de vrijheid en hoefde totaal niet aan reflectie te doen. Er is onder journalisten niemand, en dan bedoel ik ook echt niemand, die het lef heeft om publiekelijk een grondige en zelfkritische beschouwing te geven over bepaalde praktijken die gemeengoed zijn geworden. Nee, in plaats daarvan maakte men zich vrolijk om de jacht op Tahir en Kinneging, die ontketend werd door Dominique Weesie van Powned en snel werd overgenomen door Novum journalist Ernst Lissauer en voormalig PVV-er Arnoud van Doorn. Men neemt vrolijk anderen de maat, maar men laat zichzelf niets zeggen.

De actie van Kinneging tegenover Rutger, maar ook andere acties tegen journalisten, zijn dan ook te zien als vormen van zelfverdediging tegen het mediageweld door burgers die gefrustreerd zijn door een beroepsgroep die denkt dat ze zich alles kan veroorloven. Het is zonder meer terecht dat journalisten beschermd worden en dat de staat deze beroepsgroep niet teveel moet belemmeren, maar wie beschermt de burger tegen de journalisten?

Couldry, N. (2003) Media Rituals: A Critical Approach. London: Routledge.
Couldry, N. (2005) ‘Media Rituals: Beyond Functionalism’, pp. 59–69 in E.Rothenbuhler and M. Coman (eds) Media Anthropology. Thousand Oaks, CA: Sage.

3 comments.

Women of Tahrir Square

Posted on March 8th, 2012 by martijn.
Categories: Gender, Kinship & Marriage Issues, Society & Politics in the Middle East.

Two short films on the role and position of women in the Egyptian uprising. Both celebrating the various positions women have taken up. When the people in Tahrir called for “Dignity, Freedom, and Social Justice.” they challenged stereotypes of Arabs as apathetic, politically backward and submissive to their authoritarian leaders. For women these stereotypes were even stronger since they were seen as not only having to deal with the authoritarian leaders in the political elite but also at their homes. Now with the revolutions it were in particular the men who were portrayed as the hero’s and there (sometimes justified and/or understandable) worries that women would become victims of the revolution. Both films challenge that assumption.

The first one is by NDTV:

The next one is more pamflet by Yasmin Moll, highlighting “the powerful role women played in Egypt’s January 25th revolution.”

The Women of Tahrir from Yasmin Moll on Vimeo. Read the blog about the documentary written by her.

0 comments.

White Union – The whiter we are, the stronger we are?

Posted on March 7th, 2012 by martijn.
Categories: Multiculti Issues.

The European Commission spread a viral video showing a white (as European) woman facing down Chinese, Indian and Brazilian fighters. This video, entitled Growing Together, led to accusations of depicting Chinese, Indian and Brazilian people or non-Europeans in general in a racist manner. The video was designed to appeal to young voters and to promote the EU’s expansion (soon the EU will have 28 member states). The video features a white woman dressed in yellow (as the stars of the EU). She is walking through a deserted warehouse and when she looks behind her after the sound of a gong, an aggressive man, apparently Chinese, jumps down and shouts kung fu phrases accompanied by particular fighting moves. The next one is an Indian looking guy in traditional dress with a knife; he appears to be a master of kalaripayattu (An Indian Kerala martial art). After him a black man with dreadlocks approaches her in capoeira style. The woman looks at them and then multiplies herself in order to surround the men. They drop their weapons and sit on the ground while the woman’s yellow clothing turns into the stars of the EU. The video ends with the slogan: “The more we are, the stronger we are.” and then people are invited to click on a lick ‘to learn more about the EU enlargement.”.

The video lead to accusations of racism because it features the white person as representing Europe and others who are stereotypically designed as non-European. Besides such racial stereotypes it also typically portrays Europe as friendly, peaceful and non-aggressive while the outsiders are aggressive cowards. The latter in particular because it involves men attacking one woman with weapons. The woman prevails however and submits the men in a peaceful way. There is something more in the female – male opposition but I’m not sure what to make of that yet.

The EU has released the following statement after withdrawing the video:
Statement on the recent video clip released by DG Enlargement – Enlargement

We have received a lot of feedback on our latest video clip, including from people concerned about the message it was sending.

It was a viral clip targeting, through social networks and new media, a young audience (16-24) who understand the plots and themes of martial arts films and video games. The reactions of these target audiences to the clip have in fact been positive, as had those of the focus groups on whom the concept had been tested.

The clip featured typical characters for the martial arts genre: kung fu, capoeira and kalaripayattu masters; it started with demonstration of their skills and ended with all characters showing their mutual respect, concluding in a position of peace and harmony. The genre was chosen to attract young people and to raise their curiosity on an important EU policy.

The clip was absolutely not intended to be racist and we obviously regret that it has been perceived in this way. We apologise to anyone who may have felt offended. Given these controversies, we have decided to stop the campaign immediately and to withdraw the video.

Stefano Sannino, Director General of DG Enlargement

I have no doubt that the EU really did not intend the video to be a racist one. Nevertheless, the depiction of Europe as white is not coincidental. In the eighteenth and nineteenth centuries we have seen the development of an exclusionary association between being white and being European, as Alastair Bonnett argues in Who was white? The disappearance of non-European white identities and the formation of European racial whiteness(p. 1030). Bonnett, furthermore, argues that the development of whiteness as a “racialized, fetishized and exclusively European attribute produced a contradictory, crisis-prone, identity.” In this process “[t]wo sets of conflicting discourses are implicated in this process. Firstly, colonial, imperial and national rhetorics of European racial equivalence that ostensibly offered the privileges of white identity to all European heritage peoples. Secondly, the denial or marginalization of certain European heritage groups’ whiteness, a process of racial suspicion enabled by social exclusions based on gender, class and ethnicity.”

Also within Europe there have been several modes of exclusion of particular groups from being white which becomes clear when we look at the history of the Irish, people from the Caucuses (nowadays referred to sometimes as ‘blacks’) and even the whiteness of British lower class citizens was doubted sometimes.

In this sense, (and keeping in line with Bonnetts article) it is telling that the viral uses a white woman to symbolize Europe as women were seen as the carriers of whiteness; not only in reproducing the white race but they also were seen as the transmitters of the correct morals and principles belonging to whiteness. This ‘burden of the white woman’ meant that they had a special responsibility at the same time submitting them to different modes of social control (often seen as protection from negative influences by black men). If you want to know why racists hate feminists it should be obvious now; they do not submit to those modes of social control and were therefore open to ‘polluting’ influences threatening the whole white race and the idea of whiteness. But also more mainstream ideas thought of whiteness as being constantly threatened and challenged by other groups; in the past women, the Irish and working class while erasing the white history outside of Europe. Nowadays it is non-white migration, and more in particular China, Brazil and India (the EU’s geopolitical competitors) that appear to threaten the European ideal of whiteness.

Besides the stereotypical depiction of Chinese, Indians and Brazilians it is the idea of Europe as self-evidently white what is wrong with the video. It is as if the construction of a white Europe does not have a history and as if whiteness assumes an equality among all Europeans while in reality it has been a particular political project by elites to claim Europe, and Europe only, as white. Moreover it was also about excluding women, particular ethnic and class groups in Europe from being fully white.

2 comments.

Fashioning Faith

Posted on March 6th, 2012 by martijn.
Categories: Activism, Arts & culture, Gender, Kinship & Marriage Issues, Multiculti Issues.

In a short documentary Yasmin Moll focuses on the intersections of faith and fashion, and how designers explore what it means to be young, female and Muslim in today’s America.

Muslim clothing designers in New York City struggle to combine high fashion with a high sense of piety. Their designs aim to stay true to Islamic principles of feminine modesty while attempting to break into a fashion scene marked more by exposed shoulders than covered hair. In the process these young women designers are redefining what it means to be a modern Muslim in contemporary America.

The video shows how women appeal to and engage with an Islamic ideal of modesty that is an important part of the debates on the nature of Islam in the transnational public space. At the same time this ideal is highly personal which allows women in New York City to combine their sense of what modesty is with stylish and youthful clothes. Most, but not all, women in the video regard wearing the veil as important in their attempt to be pious; the varieties of Islamic veiling in the documentary again show how women attach their own meaning and practices to the ideals of piety and modesty.

At the same time these women claim that their veil does not change them; this may seem contradictory but that is not necessarily so. When women in the documentary claim that the veil changes them, they refer to feelings of belonging and of being stylish. When they state it did not change them they refer to the debate on Islam and Muslim women that, according to them, frames Muslim women with veils as backward and oppressed; they do not suddenly go from being emancipated and liberated to being backward or oppressed only by wearing a hijab. In their attempt to redefine modesty and fashion they refer both to Islamic traditions and perceptions and debates on the position of women as well as to the debates on Islam in wider US society. Their Islam therefore is shaped both by US local circumstances and debates as well as by local and transnational debates among Muslims on women in Islam.

Fashioning Faith: a documentary by Yasmin Moll from Yasmin Moll on Vimeo.

0 comments.

De Ideologie van de PVV

Posted on March 2nd, 2012 by martijn.
Categories: Guest authors, Important Publications, Multiculti Issues, Religious and Political Radicalization.

Guest Author: Jan Jaap de Ruiter

Als dit blog verschijnt, zit ik in De Nieuwe Liefde in Amsterdam om daar het eerste exemplaar van mijn boek De ideologie van de PVV – Het kwade goed en het goede kwaad in ontvangst te nemen. Op het moment dat ik dit schrijf heb ik het fysieke product van mijn inspanningen nog niet in handen gehad. Spannend.

Het doorgronden van de ideologie van de PVV was een hersenkrakende exercitie. Het boek is een analyse en weerlegging van de gedachten en overwegingen die Martin Bosma, PVV’er van het eerste uur en thans Tweede Kamerlid, in zijn boek De schijn-élite van de valse munters onder woorden heeft gebracht. En deze zijn niet eenvoudig te volgen. Het zijn kromme paden die voorgesteld worden als recht. Je bewandelt zo’n pad, laat je als het ware meevoeren om aan het eind ervan vast te stellen dat je uitkomt bij een op zijn minst bijzondere uitkomst. Dan moet je terugredeneren waar het ‘fout’ ging en vervolgens proberen onder woorden te brengen hoe het dan wel zit.

Een voorbeeld? In zijn 22e hoofdstuk, getiteld Adolf Hitler, socialist, betoogt Bosma dat het huidige Links de erfgenaam is van het ‘linkse’ nationaal-socialisme, waarbij hij consequent het streepje tussen nationaal en socialisme weglaat en het liefst nationaal tussen haakjes zet. De PvdA van nu is dus het kleinkind van de NSDAP van Hitler, Himmler en Goebbels. Zoals ik het hier opschrijf is de redenering grotesk. Zonder meer. Maar zoals Bosma het opschrijft, loop je bijna in de val. Een goede manier om Bosma’s redeneringen te weerleggen is ze toe te passen op situaties die hij niet noemt, maar die wel met zijn overwegingen te maken hebben. Ik geef een voorbeeld naar aanleiding van de NSDAP-PvdA overwegingen. Er dus van uitgaand dat het socialisme van na de Tweede Wereldoorlog de erfgenaam is van het ‘socialisme’ van Hitler, wekt het op zijn minst bevreemding dat de staat Israel indertijd in 1960 ‘kameraad’ Eichmann uit Argentinië liet ontvoeren en berechten. Immers, Eichmann was lid van grootvaderpartij NSDAP en de regering van de joodse staat bestond uit een coalitie van diverse partijen waarvan de socialistische Mapaipartij van David Ben Goerion de grootste was. Dit is natuurlijk je reinste kolder, maar het is de consequentie van de PVV-manier van redeneren.

Het viel te verwachten dat Bosma het Eichmannvoorbeeld natuurlijk nooit in zijn boek zou opnemen. Bovendien zijn de joden en de staat Israel, aldus Bosma, bondgenoten in de strijd tegen de verfoeide islam en de massa-immigratie die ons land te grazen hebben genomen. Zou je aan Henk dan wel Ingrid vragen welke vlag er in het kantoor van Bosma in de Tweede Kamer hangt, dan denk ik dat ze zullen zeggen dat dat Neêrlands driekleur is. Niets is echter minder waar. Bosma heeft de grootste Israëlische vlag die hij op de markt van Tel Aviv kon vinden, gekocht en in zijn kantoor opgehangen om aan te geven dat ook zijn werkplek naar zijn zeggen ‘bevrijd gebied’ is: vrij van moslims en de islam.

Het boek van Bosma is een grote aaneenschakeling van beweringen en redeneringen die niet makkelijk te doorgronden zijn. Ze hebben echter alle een ding gemeen en dat zijn de strakke waardeoordelen die hij eraan hecht. Iets is goed of iets is slecht. Slecht zijn: de islam, de multiculturele samenleving en alles wat links is. Goed is het christendom, de joden en Israel en monoculturaliteit. Zo simpel is het. Hij heeft dan ook als motto voor zijn boek het vers Jesaja 5: 20 dat als volgt luidt:

‘Wee hen die het kwade goed noemen en het goede kwaad, die van het duister licht maken en van het licht duisternis, van bitter zoet en van zoet bitter’.

Het is jammer dat Bosma niet verder heeft gelezen want het op Jesaja 5:20 volgende vers 21 luidt als volgt:

‘Wee hun die wijs zijn in hun eigen ogen,
en verstandig naar hun eigen mening’.

Dit laatste vers is het motto van mijn boek en dat werd opgepikt door de media. De Volkskrant journalist die mij interviewde vroeg mij hoe ik in 140 tekens de essentie van mijn boek zou samenvatten. Geheel in lijn met het tijdperk van soundbites en tweets. Dit was mijn antwoord in slechts 62 tekens: ‘De waarheid bestaat niet uit zwartwit, maar uit grijstinten.’ Niet erg spannend, niet sexy, ik weet het. Maar zwart-wit leidt tot uitsluiting en bij grijs kan iedereen terecht. Het de Volkskrant interview is eveneens vandaag verschenen.

Inmiddels is mijn boek volop in de media geweest. Ik vreesde het ergste. Ik overwoog zelfs de hele zaak af te blazen. Dat laatste was vooral ingegeven door de rel die losbarstte over de tien die Jan Blommaert en ik gegeven hadden aan de bachelorthesis van Henk Bovekerk afgelopen januari. Bovekerk betoogt in die thesis dat de PVV fascistisch van aard is. Nu was het nooit de bedoeling dat die thesis in de openbaarheid kwam, maar het gebeurde en dat zij dan maar zo. Hoe dan ook, de pers was vernietigend, er kwamen hele nare emails en tweets binnen. Het was een rite de passage die elk mens blijkbaar moet ondergaan als hij zijn hoofd boven het maaiveld uitsteekt. Exemplarisch is dat ik tijdens de thesiskwestie met het uur tientallen nieuwe volgers op Twitter erbij kreeg, van 275 naar 430 en dat ik er deze week maar liefst negen bij mocht tellen: ik sta nu op 439. Over hijgerigheid gesproken.

Hoe dan ook, ik heb doorgezet. Ik wil graag bijdragen aan het debat, de tegenstand ten spijt. En ik moet zeggen dat het me meevalt. De reacties tot nu toe in de pers en de media zijn welwillend. Geen extremisme. Natuurlijk is het jammer te horen dat Martin Bosma niet met me in debat wil. EO’s Dit is de dag Radio 1 programma van 29 februari jl. had hem dat gevraagd, maar hij verklaarde dat ik geen ‘echte wetenschapper’ zou zijn en dat dat voor hem reden genoeg is niet met mij te praten. Ik heb toen in de ether voorgesteld dat hij in debat zou gaan met “citoyen de Ruiter”. God weet hoe we geprobeerd hebben een PVV’er naar Amsterdam te krijgen om het eerste exemplaar van het boek aan te bieden. Met een PVV-kamerlid ga ik op je-en-jij-basis om, maar het mocht allemaal niet baten. Nu wordt het een soort Ons Soort Mensenbijeenkomst en om eerlijk te zijn vind ik die maar al te saai. Wellicht bevindt zich in het publiek nog een frisse tegenstander en ook later zijn er nog debatten zoals in Tilburg op 13 maart. We gaan het zien.

De ideologie van de PVV is mijn bijdrage aan het debat over deze partij, de al of niet multiculturele samenleving en de islam in Nederland. Ik verwacht dat het boek lange tijd actueel zal blijven hoe tegenstrijdig dat ook klinkt. Immers, het denken van de PVV zal niet veranderen, dat is naar de aard van de partij onmogelijk. Daarom ben ik blij dat ik doorgezet heb en het boek op de markt heb gebracht. Toch het zou ook zo maar kunnen dat ik besluit dat dit ook mijn laatste bijdrage aan het debat is en het advies van collega-arabist Hans Jansen opvolg en een ‘mooi boek’ ga schrijven over ‘iets’ van de Arabische cultuur. Want je lichaam en je geest moeten er wel tegen kunnen: het debat rond de macht. Hoewel het tegelijkertijd ook erg verslavend is. We gaan het zien en voorlopig ligt de bal weer bij de tegenpartij, zoals het in een echte democratie hoort.

Jan Jaap de Ruiter is Arabist en verbonden aan Tilburg University. Hij houdt zich bezig met de status en rol van het Arabisch en de islam in West-Europa en Marokko. Hij publiceert over beide thema’s in diverse talen, waaronder in het Frans, en gaat het debat erover aan in nationale en internationale context. De ideologie van de PVV is uitgebracht door Rozenberg Publishers. Het boek ligt vanaf 2 maart 2012 in de winkel en is op talloze boekhandelsites te bestellen.

0 comments.