European Sexual Nationalisms: The Culturalization of Citizenship and the Sexual Politics of Belonging and Exclusion

Posted on December 30th, 2012 by martijn.
Categories: Citizenship Carnival, Headline, Islam in the Netherlands, islamophobia.

Guest Authors: Paul Mepschen and Jan Willem Duyvendak

This article examines the remarkable shift in the social location of gay politics and representations as they relate to the rise of anti-multiculturalism in Europe. Gay issues have moved from the margins to the centre of cultural imagination, necessitating a rethink of the sociology of sex beyond post-Stonewall liberationist perspectives and identity politics (cf. Butler, 2008; Duggan, 2002; Puar, 2007; Seidman, 2001). We do so here in line with Judith Butler’s call to reconsider sexual politics in the light of the temporal politics implicated in progressive narratives: apprehending sexual politics today requires ‘a critical consideration of the time of the now’ (Butler, 2008: 2). We agree. In order to unravel the entanglement of sexual politics with anti-Muslim discourse, we need to analyze how sexual liberation is used to frame Europe as the ‘avatar of both freedom and modernity’ (Butler, 2008: 2) while depicting Muslim citizens as backward and homophobic.

The Netherlands in European perspective
The Dutch case, in our view, provides quintessential examples of the sexualization of European anxieties about cultural and religious diversity. In no other country have discourses of gay rights and sexual freedom played such a prominent role. These narratives are part and parcel of a wave of aversion to (public) Islam in Europe. Recent examples include legal measures against the burqa in Belgium and France, the constitutional ban on minarets in Switzerland, the debates about the veil in various European countries, and the electoral rise of the explicitly anti-Muslim politician Geert Wilders and his Freedom Party in the Netherlands. Islam and multiculturalism have become subjects of heated debate in numerous European countries, including the UK, Denmark, Belgium, France, Germany, Italy and the Netherlands. The convergence of gay rights discourses with these debates unveils a shift in the social location of gay politics in Europe. Gay issues have moved from the margins to the center of cultural imagination and have been recast as an ‘optic, and an operative technology’ in the production and disciplining of Muslim others (Puar 2007, xiii).

Cases of homophobia among Muslim citizens are highlighted, epitomized as archetypal, and cast within Orientalist narratives that underwrite the superiority of European secular modernity. To understand this new politics of sexual nationalism we highlight two developments (Mepschen et al. 2010): the rise of Islamophobia already discussed and the culturalization of citizenship. We briefly focus on these Europe-wide trends before turning to more specific, albeit not unique, characteristics of Dutch social history that may explain why the Netherlands is such an extreme case of sexual nationalism: the remarkable leeway given by the Dutch state to new social movements and hence the enduring influence of ‘the long 1960s’, the strong focus on individual and sexual freedom; and a far stretching, albeit limited, ‘normalization’ of gay sexuality in recent decades.

The culturalization of citizenship and the rise of Islamophobia
The ‘culturalization of citizenship’ in Western European societies denotes the increasing importance attached to culture and morality in shaping citizenship and integration policy (Duyvendak 2011; Geschiere 2009, 130–68; Schinkel 2008). It constitutes a deeply ingrained cultural essentialism that simplifies the social space by symbolically dividing society into distinct, internally homogeneous cultural entities, reducing opponents to a knowable and perceivable essence: his or her culture. This understanding of culture grounds a cultural protectionist outlook: a delineation of cultural diversity as problematic and perilous and a concomitant emphasis on the need to construct and defend European cultural heritage as an alternative to non-Western influence. The ‘sexualization of citizenship’ denotes a temporal politics shaping an imaginary of modern individualism versus subjectivities embedded in tradition, community and family. In order to criticize Muslims as backward and as enemies of European culture, gay rights are now heralded as if they have been the foundation of European culture for centuries.

Sexual freedom and secular nostalgia
In recent decades, secular ideologies and moralities have gained great momentum in the Netherlands, and have become increasingly influential. As the religion scholar Peter van Rooden argues: “Dutch Christianity died when the collective, ritual and ir-reflexive religious practices in which it had articulated itself […] gradually became less important in the lives of believers, in the wake of the popularization of the discourses and practices of the expressive and reflexive self” (2004, 22). This dynamic was part of a broader historical process of ‘de-pillarization’ – the crumbling of the hierarchically organized religious and socialist subcultures (‘pillars’) composed of their own media, schools, institutions and political parties. These pillars, which formed a basic mode of social organization in the country, faded away after the 1960s (Kennedy 1995). Virtually all institutions associated with the old order were attacked as traditional and authoritarian; de-pillarization and secularization were thus interpreted and delineated as a break from oppressive, paternalistic structures. In the process, the religious had become framed and seen as out of sync with progressive secular moralities: as ‘other’. Muslims have been the most conspicuous objects in recent years of what Sarah Bracke refers to as ‘secular nostalgia’ (2011). They are framed as trespassing on a secular moral landscape, distorting the dream of a unified, secular and morally progressive nation (Duyvendak 2011).

Sexuality has been key in shaping this secular nostalgia. Compared with other Western European countries, the Dutch authorities’ corporatist and consensual style afforded greater political influence to the new social movements. The ‘long 1960s’ (Righart 1995) had far-reaching effects – especially in the realms of morality and sexuality – and led to the country’s ‘liberal’ policies on drugs, euthanasia, abortion and lesbian/gay rights. After an initial period of cultural polarization, large segments of the Dutch population have distanced themselves from moral traditionalism. The percentage of Dutch citizens who agree with the proposition that ‘homosexuality is normal’ and who support gay marriage exceeds that in other countries (Gerhards 2010).

In this context, expressions of homophobia have increasingly been represented as ‘alien’ to secular, Dutch ‘traditions of tolerance’. This was aptly illustrated when Khalil El-Moumni, an imam working in Rotterdam, insisted on national television in May 2001 that homosexuality was a dangerous and contagious disease (Hekma 2002). The imam had tread on one of the cornerstones of Dutch cultural self-representation. The Dutch Minister of Integration grilled El-Moumni and other imams in a meeting in which ‘Dutch values were explained’. He and others stated that legal action against El-Moumni should not be ruled out. Sociologist Gert Hekma recalls that the Prime Minister used “the full 10 minutes of his weekly interview […] to tell Muslims to respect the Dutch tolerance of homosexuality,” although the Prime Minister himself was clearly uncomfortable speaking about the issue in public (2002, 242). In a poll on the website of a mainstream gay and lesbian monthly, 91 percent of respondents agreed that “newcomers should tolerate our tolerance or should leave” (Prins 2002, 15). A commentator in the populist daily De Telegraaf argued that El-Moumni’s views could only be found in “the medieval deserts of North Africa.”

The discourse of Pim Fortuyn, whose ascent on the political stage took place shortly after the El-Moumni affaire and – perhaps more significant – after 9/11, capitalized on the trope of sexual freedom as inherently Dutch and was pivotal in ingraining it deeper into the Dutch self-image. He described Islam as a backward culture and a threat to his personal way of life: “I refuse to start all over again with the emancipation of women and gays.” Fortuyn presented himself as a liberated gay man whose way of life and cultural gains were threatened by ‘backward’ Muslims and leftist immigration policies. Fortuyn successfully connected sexual liberation and secularization as markers of the modern, individualistic character of Dutch (national) culture and painted Muslims as trespassers on sacrosanct secular terrain.

The politics of normalization
A third facet of Dutch social history is pertinent here: Dutch gay identity and politics have undergone a far-reaching process of ‘normalization’ that has stripped sexual politics of its deviant and radical character in a more profound way than in many other ‘Western’ countries (Duyvendak 1996). The Dutch gay community has been deeply affected by the emergence of what Lisa Duggan refers to as a ‘new homonormativity’ (2002): articulations of lesbian and gay identity that no longer threaten but replicate and underscore heteronormative assumptions and structures. This is an important development within European and North American gay culture more generally (Duggan 2002; Seidman 2001). As various authors have shown, the rise of neo-liberalism and the commodification of gay culture and identity have played a central role in this (Bell and Binnie 2004; Duggan 2002; Richardson 2005). With the rise of neo-liberal capitalism in the 1980s, culture and identity became increasingly entwined with consumption, while gay men especially were discovered as affluent consumers. The commodification of gay identity and community that followed created a new kind of idealized gay persona. The campy, nonconformist gay man of the 1960s and 1970s counterculture transformed into a champion of bodily perfection, consumption and affluent individualism.

Gay culture and identity, with its focus on unattached, self-fashioning and self-regulating individuality, became folded into a discourse of neo-liberal citizenship. Migrants, on the other hand, have come to be framed as embodying the values and properties that in neo-liberal societies are delineated as problematic: their alleged piety and preference for community and tradition, and their relative social marginalization. To become ‘individual citizens’ in a post-industrial, neo-liberal society, old values had to be unlearned. Gay rights became the litmus test for this integration.

The role of neo-liberalism notwithstanding, in the Netherlands, an ‘assimilationist’ strategy focusing on equal rights rather than ‘queerness’ or radical social change characterized the movement almost from its inception. “The Dutch gay and lesbian movement has accommodated itself to the parameters of the political, cultural and power balance” (Schuyf and Krouwel 1999, 161). Duyvendak (1996) has shown how, unlike in countries such as France and the United States, the Dutch state in the 1980s gave gay men a significant role in managing the HIV/AIDS crisis affecting their community. The radicalization of AIDS activism that shaped the French, US and other ‘queer’ movements played a very small role in the Netherlands, where radical articulations of queer activism remain marginal.

‘Normalization’ does not imply that heterosexual normativity has been surpassed (Seidman 2001). Rather, the popular representation of gay identity has changed from a deviant other to the mirror image of the ideal heterosexual: ‘Normalization is made possible because it simultaneously reproduces a dominant order [….] [L]egitimation through normalisation leaves in place the polluted status of marginal sexualities and all the norms that regulate our sexual intimate conduct’ (Seidman 2001, 326). Homonormativity produces “a politics that does not contest dominant heteronormative forms but upholds and sustains them” (Duggan 2002, 179). Paradoxically, it is the de-politicized character of Dutch gay identity, ‘anchored in domesticity and consumption’ (Ibid.), which explains its entanglement with neo-nationalist and normative citizenship discourses. Dutch gay identity does not threaten heteronormativity, but in fact helps shape and reinforce the contours of ‘tolerant’ and ‘liberal’ Dutch national culture.

Conclusions
As argued, the rise of sexual nationalisms in Europe must be understood as part and parcel of the culturalization of citizenship and the concomitant politicization of home in Europe (cf. Duyvendak 2011; Holmes 2000). Processes of culturalization not only unfold in the form of the spectacular success of nationalist and anti-Muslim political parties like the Dutch PVV, the Danish Folkeparti, or the French Front National (Art 2011), but need to be understood more broadly as a zeitgeist, affecting and transforming political relations and policy within European nation-states at the level of immigration control, ‘integration’ policies, securitization and urban regulation. This discourse can be placed within a broader relational context, ‘neo-liberalism’, and be understood as part and parcel of the project to reinforce or restore the authority of state institutions over the production of (national) citizenship and political subjectivity and the regulation of labor markets and urban marginality, just as this authority is “being undermined by the accelerating flows of money, capital, signs and people across national borders, and by the constricting of state action by supranational bodies and financial Capital” (Wacquant 2008, 76).

Movements for cultural protectionism have thus proliferated throughout Europe, including Western Europe, and have developed and popularized discourses that pit native, ‘autochthonous’ communities against outsiders with, allegedly, aberrant morals and devious intentions (Geschiere 2009; Schinkel 2008). In these discourses the world is represented as divided into different, inimical cultures, and the ‘national cultures’ of Europe are framed as in need of protection against the effects of globalization and immigration (Baumann 2007). Proponents of this new ‘culturism’ (Schinkel 2008) frame migrants as outsiders and emphasize a perceived need for their cultural education and their ‘integration’ in a Dutch, European or ‘modern’ moral universe. Muslim citizens have become the most conspicuous objects of these ‘discourses of alterity’ (Schinkel 2008). Indeed, the rise of neo-culturalism has gone hand in glove with the framing of Muslims as backward, intolerant and incongruous with ‘European’ secular modernity.

As Willem Schinkel argues, the very notion of ‘integration’ that is so central to this logic is what brings ‘society’ into being as a stable, delimited object. Integration discourse is, he argues, “one way to discursively demarcate the space occupied by ‘society’. The idea of a ‘Dutch society’ is fixed precisely through the production of a marker of ‘society’ vis-à-vis the ‘non-integrated’ ‘outside society’ that is part of the process of globalization unsettling the notion of ‘Dutch society’” (2011, 99). Following this approach, nationalism must be understood as a discourse of alterity, symbolically casting (post)migrants out as moral and sexual others, ‘non-integrated’ because of their alleged (universal) homophobia. The figure of the homophobic (post)migrant outsider thus symbolically demarcates the space occupied by the universally homo-tolerant insider.

From the point of view of both immigration and integration studies and the study of sexuality, it seems necessary to get beyond the ‘integration’ imperative. In a critique of Dutch homo-emancipation policy, which is often looked at as a model for sexuality politics, Suhraiya Jivraj and Anisa de Jong have recently warned against a reification of the Dutch model. They argue that the focus on speakability and visibility “fails to grapple with the complex subjectivities of diasporic queer Muslims” (Jivraj and De Jong 2011; cf. Wekker 2009).

This is a solid critique. We argue that social researchers as well as policymakers and activists need to take seriously the diversity and complexity of lesbian, gay, bisexual, transgender and questioning (LGBTQ) cultures and the possibility that queer post-migrants might choose forms of sexual emancipation, of sexual freedom, that deviate from ‘modern’, ‘normative’ articulations (Wekker 2006). At the heart of this approach is a critique of exclusionary assumptions about Muslim and migrant sexualities, and of the temporal politics that has become entwined with progressive discourses.

Paul Mepschen is an anthropologist at the University of Amsterdam. Jan Willem Duyvendak is professor of sociology at the same university. A slightly different version of this article was published in Perspectives on Europe, Spring 2012. A more elaborate version of the argument has been made in Sociology, October 2010.

This is the second post in the series of the Citizenship Carnival. The first one was Nadia Fadil’s What is Integration?

References

Bell, Daniel, and Jon Binnie. 2004. “Authenticating Queer Space: Citizenship, Urbanism and Governance”. Urban Studies 41(9).
Butler, Judith. 2008. “Sexual Politics, Torture, and Secular Time”. British Journal of Sociology 59(1): 1–23.
Bracke, Sarah. 2011. “Sexual Politics in Times of Secular Nostalgia: An Exploration of the Dutch Case.” Presented at the Sexual Nationalisms Conference, Amsterdam.
Duggan, Lisa. 2002. “The New Homonormativity: The Sexual Politics of Neoliberalism.” In Materializing Democracy: Towards a Revitalized Cultural Politics, ed. Russ Castronova and Dana D. Nelson. Durham, NC: Duke University Press.
Duyvendak, Jan Willem. 1996. “The Depoliticization of the Dutch Gay Identity, or Why Dutch Gays Aren’t Queer.” In Queer Theory/Sociology, ed. Steven Seidman. Cambridge, UK: Blackwell Publishers.
Duyvendak, Jan Willem. 2011. The Politics of Home: Belonging and Nostalgia in Europe and the United States. New York: Palgrave Macmillan.
Gerhards, Jürgen. 2010. “Non-Discrimination towards Homosexuality: The European Union’s Policy and Citizens’ Attitudes towards Homosexuality in 27 European Countries.” International Sociology 25(1): 5–28.
Geschiere, Peter. 2009. The Perils of Belonging: Autochthony, Citizenship, and Exclusion in Africa and Europe. Chicago: University of Chicago Press.
Hekma, Gert. 2002. “Imams and Homosexuality: A Post-Gay Debate in the Netherlands.” Sexualities 5(2): 237–48.
Holmes, Douglas R. 2000. Integral Europe: Fast-Capitalism, Multiculturalism, Neofascism. Princeton, NJ: Princeton University Press.
Jivraj, Suhraiya, and Anisa de Jong. 2011. “The Dutch Homo-Emancipation Policy and its Silencing Effects on Queer Muslims.” Feminist Legal Studies 19:143–58.
Kennedy, James C. 1995. Nieuw Babylon in Aanbouw: Nederland in de jaren zestig. Amsterdam: Boom.
Mepschen, Paul, Jan Willem Duyvendak, and Evelien Tonkens. 2010. “Sexual Politics, Orientalism and Multicultural Citizenship in the Netherlands.” Sociology 44(5): 962–79.
Prins, Baukje. 2002. “The Nerve to Break Taboos: New Realism in the Dutch Discourse on Multiculturalism.” Journal of International Migration and Integration 3(3-4): 363–79.
Puar, Jasbir K. 2007. Terrorist Assemblages: Homonationalism in Queer Times. Durham, NC and London: Duke University Press.
Richardson, Diane. 2005. “Desiring Sameness? The Rise of a Neoliberal Politics of Normalisation.” In Working the Spaces of Neoliberalism, ed. Nina Laurie and Liz Bondi. Malden, MA, and Oxford: Blackwell Publishing.
Righart, Hans. 1995. De Eindeloze Jaren Zestig: Geschiedenis van een Generatieconflict. Amsterdam: Arbeiderspers.
Schinkel, Willem. 2008. “The Moralisation of Citizenship in Dutch Integration Discourse.” Amsterdam Law Forum. Amsterdam: VU University Amsterdam.
Schuyf, Judith, and André Krouwel. 1999. “The Dutch Lesbian and Gay Movement: The Politics of Accommodation.” In The Global Emergence of Gay and Lesbian Politics: National Imprints of a Worldwide Movement , B.D. ed. Barry D. Adam, Jan Willem Duyvendak, and André Krouwel. Philadelphia: Temple University Press.
Seidman, Steven. 2001. “From Identity to Queer Politics: Shifts in Normative Heterosexuality and the Meaning of Citizenship.” Citizenship Studies 5(3): 321–28.
Van Rooden, Peter. 2004. “Oral history en het Vreemde Sterven van het Nederlands Christendom.” Bijdragen en Mededelingen betreffende de Geschiedenis der Nederlanden 119: 524–51.
Wacquant, Loïc. 2008. Urban Outcasts: A Comparative Sociology of Advanced Marginality. Cambridge, UK: Polity Press.
Wekker, Gloria. 2006. The Politics of Passion: Women’s Sexual Culture in the Afro-Surinamese Diaspora. New York: Columbia University Press.
Wekker, Gloria. 2009. “Van Homo Nostalgie en betere Tijden. Multiculturaliteit en postkolonialiteit.” George Mosse lezing, 16 September 2009.

1 comment.

Closing The Year 2012

Posted on December 28th, 2012 by martijn.
Categories: Misc. News.

As all self-respecting bloggers, this one is doing a round up of the last year as well. If we make a list of the most popular items this year, there is one absolute winner. Usually I don’t include my sunday overviews in this round up, but this year it has to be since it has more hits then the numbers 2 – 10 together. And somehow I do not think this has anything to do with the content, but you might want to have a look at it anyway: Featuring Sex, Arab Women and Orientalism. The first serious winner in the list is Nazima Shaikh’s interview with Pakistani star Veena Malik: My Pakistan is infamous for many reasons other than me. A third one that has been attracting many viewers was John Bowen’s interview with France24: Islam of France. The other one is reflection I wrote after the horrible attack on the Pakistani girl Malala who, in trying to stand up for the right to schooling for young girls in Pakistan, was attacked by a member of the Taliban: A Tale of Two Pakistani Girls: Malala & ‘Shakira’. Two posts are equal. One on sexual violence in the Netherlands and the other showcasing an issue of American Ethnologist on the Egyptian revolution.

Several older posts also rank high. Of course there is Islamizing Europe – Muslim Demographics (my one and only classic), a widely linked and copied post on the tradition and racism in the Netherlands: Jolly Black Servant and a contribution by Samuli Schielke from 2011: Egypt: After the Revolution.

The top posts in Dutch are varied as well. Number one is a post on the Innocence of Muslims: De Onschuld der Moslims – In Tien Vragen en Antwoorden I, featuring the main basic elements of the start of the controversy. A very simple post but widely covered probably because it was quite simple. Number two is a story about a Muslim scholar stating that people in Egypt are allowed in having sex with dead people. In that post I show that this is a hoax and what the function of that hoax is: Seks, Dood en Islam. The third one is about the gruesome death of a young girl in 1999 in a small Dutch village. At the time people were convinced that the perpetrator was an asylum seeker because the throat of the girl was cut (a rumour that proved to be wrong). When found out this year that the killer was ethnic Dutch from a nearby village there was a completely different debate. In this post, published previously in a Dutch newspaper, I outline how the debate in 1999 preceeded the debate on Islam and integration after 2001: Het spektakel Marianne Vaatstra: Een Nederlander snijdt geen keel door. As women are central in the debates among Muslims about Islam and among outsiders on Islam en muslims, I wrote a sharp counterblog against an Arab studies colleague who denounced Arab women as victims: De Zielige Arabische Vrouw.

This year I started to publish parts of my field notes on my blog. The most read post of that category is my impression of a national congres of Muslims: Een impressie van het Nationaal Islamcongres 2012: Een ‘imaan-boost’, a popular one is also on the Dutch face-veil debate (Gezichtssluiers in Debat) and my report on a summer camp on da’wa (proselytizing) which I attended for my research on Muslim activism: Mannen met een Missie: Fadel Soliman & Ben Kok. A guest post about the Dutch army on a training mission in Mali led to questions being asked in Parliament: Nederlandse leger & Flintlock – Trainen of vechten in de Sahel.

Working with guest authors was a blessing: thank you all for your great contributions. The next year I will continue this in particular with the Citizenship Carnival; a series of blogposts on the explicit and implicit rules of inclusion, exclusion and accommodation with regard to integration, Islam and migration. The first post in this series was a great piece by Nadia Fadil: What is Integration? The last post of this year will also be part of this series and is written by Paul Mepschen and Jan-Willem Duyvendak on sexual nationalisms. This post will appear on Sunday.

For now, for all my readers, guest authors and commenters: thank you all and see you back in a wonderful 2013!

You need to a flashplayer enabled browser to view this YouTube video

1 comment.

Geweldspraak: PVV, Wilders, De Graaff en flirten met geweld

Posted on December 27th, 2012 by martijn.
Categories: islamophobia, Multiculti Issues.

Even twitter checken op Tweede Kerstdag en wat ziet mijn oog? Een tweet van PVV-senator Marcel de Graaff bij een foto van de Vluchtkerk in Amsterdam. In die kerk zitten uitgeproceerde asielzoekers. Op de foto zien we enkele zwarte mannen die een gebedsmatje uitrollen. En vervolgens twittert de man:

Ik mis de AK47 in het plaatje. De AK47 is een automatisch aanvalsgeweer dat ten tijde van de Koude Oorlog maar ook daarna vooral in Afrika gebruikt werd door verzetsbewegingen. Ook later bij bijvoorbeeld Irakese verzetsbewegingen was dit een populair geweer. Wat bedoelt de beste man nu met deze tweet. Dat kunnen denk ik zo’n drie mogelijkheden zijn

    • Racisme A: Het zijn ‘zwarten’ en die zijn nu eenmaal gewelddadig dus daar past een geweer wel bij?

 

    • Racisme B: Het zijn moslims en die zijn nu eenmaal gewelddadig dus daar past een geweer wel bij?

 

Volgens mij dienen we ook een derde mogelijkheid in overweging te nemen:

    • Racisme C: Hé moslims/zwarten, waar is een AK47 dan kunnen we ze neermaaien?

 

Bij dat laatste zou het dus gaan om een oproep tot geweld. Daar zit deze Marcel de Graaff wel vaker dicht tegenaan. In juni vergeleek hij de buitenparlementaire actie van vakbonden en SP met nazisme in de dertiger jaren.

 

Nu hebben we de nazi’s niet gestopt door theedrinken, maar door oorlog voeren. In oktober tweette hij over het geweld in Birma tegen de Rohingya moslims en stelde:

Vervolgens tweette hij daar achteraan

 

Nu zijn die Rohingya wel vaker als illegalen afgebeeld, maar dat klopt toch niet helemaal. Is verder ook niet zo belangrijk. Het gaat erom dat hij de situatie in Birma omdraait: het zijn niet de Rohingya die de aggressors zijn maar anderen uit de burgerbevolking. Volgens De Graaff echter verdedigt men zich ‘alleen’ tegen de Rohingya. Eenzelfde retoriek volgt de PVV hier ook: een verdediging van en door de autochtone bevolking tegen de islam.

In zijn boek Marked for Death. Islam’s War Against the West and Me kunnen we dergelijke haatdragende taal ook terugvinden en het taalgebruik in dat boek kan makkelijk worden geïnterpreteerd als het toestaan van geweld tegen moslims met een politiek programma dat, als het zou worden uitgevoerd, makkelijk kan leiden tot daadwerkelijk geweld tegen islam en moslims. Aldus Jan Jaap de Ruiter in zijn boek The Speck in Your Brother’s Eye (In januari een kritische bespreking van De Ruiter’s boek op deze site). Eerder in 2010 ook stelde Wilders al: ‘Het (islam) is een gewelddadige ideologie zoals communisme en fascisme en we moeten er dan ook op die manier mee omgaan. Als we dat niet doen, zal de islam ons uiteindelijk opeten‘. Zoals hierboven al gesteld; de vergelijking met fascisme en communisme is niet zonder consequenties; dat betekent op z’n minst de mogelijkheid van geweld al zal Wilders het zien als verdediging. Maar door de toevoeging van gewelddadig aan de term ideologie kan er geen twijfel over bestaan als hij zegt dat we er ook die wijze mee om moeten gaan. Communisme en fascisme zijn (ten dele) verslagen door onder meer het gebruik van geweld.

Natuurlijk denken ‘we’ nee ze roepen niet op tot geweld, de PVV gaat heus geen geweld gebruiken of daartoe oproepen. Dat willen ze echt niet en het zou ook heel dom zijn. En misschien vinden we Wilders een gekkie die volkomen overtrokken redeneert. Maar als we hem en ook De Graaff nu eens wèl serieus nemen. Dan zien we dat de tweets van PVV senator Marcel de Graaff in een breder fenomeen passen dat de PVV kenmerkt: demonisering door flirten met geweld. Daarbij wordt de islam / moslim als uitermate gewelddadig neergezet op zo’n karikaturale maar wel demoniserende manier dat nog maar moeilijk het onderscheid valt te maken of het nu de PVV is die zelf flirt met het idee van geweld tegen moslims óf dat ze het echt alleen maar hebben over die islam. De islam wordt als zo anders, zo absoluut en zo kwaadaardig voorgesteld, dat het gebruik van geweld daartegen bijna logische zelfverdediging lijkt.

UPDATE
Wilders laatste interview is een ontzettend goed voorbeeld van de geweldstaal van Wilders tegen islam en Marokkaanse Nederlanders. Ook hier gebruikt hij ‘vechttaal‘ en dienen we te ‘vechten’ voor onze vrijheid en de islam keihard aan te pakken want de islam is een ‘ziekte’. Vooral wanneer hij komt met het punt van ‘Marokkaans racisme’; het idee dat Marokkaans-Nederlandse jongens geen andere Marokkaanse Nederlanders aanvallen of lastig vallen. Een onbewezen stelling die zo vaak herhaalt wordt dat in 2013 iedereen denkt dat het klopt en die verder borduurt op de stelling van de gewelddadige ‘zij’ die ‘ons’ aanvallen:

Politiek taalgebruik is een vorm van taalhandelen die mogelijk zelfs geweld kan legitimeren, maar die ook mensen geweld doen. Wilders’ retoriek en ook dat van De Graaff staat boordevol met taalgeweld en geweldspraak. Weliswaar wordt een en ander voortdurend gelegitimeerd door een beroep op de vrijheid van meningsuiting wat er op neer komt dat ‘we’ tegen moslims zeggen: u dient structureel geweld tegen u te accepteren als bewijs dat u kunt integreren (vrij naar Judith Butler). Op z’n minst flirt je op deze manier met het idee van geweld tegen de islam. Wat dat betreft staat de PVV en met haar Wilders en De Graaff voor structureel geweld tegen moslims. Het wordt hoog tijd dat we dat eens serieuzer nemen en dat we sowieso de uitspraken van Wilders, De Graaf e.a. eens wat serieuzer nemen.

3 comments.

Dr. Kromzwaard Trofee 2012 – De Nominaties, stem!

Posted on December 26th, 2012 by martijn.
Categories: Misc. News.

Welkom bij het overzicht van de nominaties voor de Dr. Kromzwaard Trofee 2013. U vindt per categorie (Q1,2,3,4,5,6) een overzicht van de drie genomineerden, met daaronder de links naar de desbetreffende bijdragen inclusief het ingekorte commentaar van juryleden LM en UO en/of van de inzenders van de suggesties. Vervolgens vult u bij Q(1,2,3,4,5,6) in welke van de drie genomineerden uw stem krijgt. U kunt slechts één stem uitbrengen en u kunt slechts één keer stemmen. De nominaties blijven open staan tot 31 december om 12 uur ‘s middags.
Breng uw stem uit via het volgende formulier:
Dr Kromzwaard Trofee 2012

0 comments.

'Fuck You Nederland' – De politiek van onverschilligheid

Posted on December 22nd, 2012 by martijn.
Categories: Deep in the woods..., Multiculti Issues, Some personal considerations.

Zeven voorbeelden u zegt het maar:

islamitische internaten
Recent wist de NRC te melden dat in Nederland honderden moslimkinderen zouden wonen in internaten. Focus van het artikel: slecht onderhouden, een enkel internaat is illegaal, sommige zijn brandonveilig, er is geen toezicht, geen pedagogisch plan. In een enkel geval wordt er gesproken over een gevaarlijke situatie. Serieuze zaken. En het zou erger zijn denk ik als sommige mensen die dit soort zaken onderzoeken ook nog Turks konden lezen gezien één van de boekjes die op de foto-serie te vinden zijn.

Ik werd ook gevraagd om een reactie en heb die ook gegeven, maar omdat de journalist slechts een deel van mijn quote wilde gebruiken heb ik mijn medewerking terug getrokken. En de journalist heeft zich daar ook keurig aan gehouden. Het stuk zat me al niet lekker, niet zozeer vanwege wat de journalist wilde weten, maar vooral omdat ik vreesde dat het geheel zou worden getrokken in het integratie- en islamdebat met de bekende wij-zij stellingen. Ook al wordt in het artikel zelf niet echt daarop ingegaan. Er lijkt mij immers niet mis met het bestaan van dergelijke internaten op zich. Ze zijn wettelijk toegestaan (als aan voorwaarden voldaan wordt) en we kennen immers ook schippersinternaten.

En wat schetst mijn niet heel grote verbazing: in het antwoord van minister Ascher gaat het grotendeels om integratie: Asscher: moskee-internaten moeten worden aangepakt, situatie zorgelijk :: nrc.nl

Minister Asscher wil dat internaten die de integratie van kinderen in de Nederlandse samenleving belemmeren, worden aangepakt. In antwoord op Kamervragen van diverse politieke partijen noemde Asscher de huidige situatie in diverse religieuze internaten “zorgelijk”.

De minister wil dat lokale overheden in overleg gaan met internaten over het “pedagogische klimaat en het welzijn van kinderen.” Wel onderzoekt hij nog of gemeentes hiervoor over voldoende middelen beschikken. Voor het goed functioneren van burgers is integratie en participatie van groot belang, zegt de minister van Sociale Zaken. Asscher:

Het gaat daarbij om actieve deelname aan het arbeidsproces en het onderwijs, maar ook aan andere vormen van het maatschappelijk verkeer. Met het oog op dit laatste, acht het kabinet het onwenselijk wanneer personen of groepen zich afkeren van de bredere samenleving en als er op internaten les wordt gegeven waarbij ideeën naar voren worden gebracht die de integratie belemmeren.

Maar het stuk ging toch (ook?) om brandveiligheid en dergelijke? In het antwoord van de minister aan de diverse vragenstellers verwijst de minister naar onderzoeken e.d. van betrokken gemeentes en de GGD; de internaten voldoen aan de voorwaarden en de protocollen. Ja dat soort dingen hebben we eerder gezien of niet? In Volendam en Enschede om maar eens wat te noemen. En waar komen die indrukken uit het krantenartikel dan vandaan? En de klachten van ouders en van voormalige leerlingen? Maar nee, we gaan vooral kijken of het niet bedreigend is voor de integratie. De antwoorden gaan echt op geen enkele manier in op de reele klachten in het artikel van NRC; alleen over problemen die de overheid heeft met migranten, moslims en integratie.

Ok, Asscher concludeert wel dat de veiligheidssituatie van de internaten daadwerkelijk zorgelijk is. Maar dat kan hij dus niet staven op basis van de onderzoeken die zijn geweest; dat bewijs is flinterdun. Nou vooruit er wordt wel aandacht besteed aan sociale dwang als antwoord op de vragen van SP. Dat zou onwenselijk zijn. Maar welke sociale dwang? Toch niet die van integratie en onderwijs en opvoeding lijkt me; allemaal vormen van sociale dwang. Met andere woorden het antwoord slaat nergens op. Asscher ‘weet’ dat de veiligheid zorgelijk is, maar dat wordt niet gesteund door de onderzoeken. Hij praat vervolgens voornamelijk over de problemen die de ‘samenleving’ zou hebben met deze internaten en over de noodzaak tot integratie. En negeert daarbij zo ongeveer alles wat in die NRC reportage is gesteld.

Discriminatie
Het zoveelste discriminatie-onderzoek en voor de zoveelste keer blijkt dat werkgevers discrimineren. Opvallend genoeg lijkt dit minder te gelden voor Marokkaanse Nederlanders, hoewel daar een hoge werkeloosheid onder heerst. Dit zou te maken kunnen hebben, met specifieke effecten wanneer zij solliciteren (ontwijken van werkgevers waar ze denken geen kans te maken of werkgevers die een ‘nette’ Marokkaan als uitzondering op de regel zien). Marokkaanse Nederlanders staan ook hoog in de negatieve lijstjes van productieve factoren: leeftijd, carrière, opleiding, enzovoorts. Hier wordt geen link gelegd met discriminatie, maar dat zou wel degelijk een rol kunnen spelen. De conclusie is in ieder geval helder; je moet proberen niet op een ‘Antilliaan’ or “Marokkaan’ (zoals dat in de stereotypes verstaan wordt) te lijken.

In de kamervragen werd voor de zoveelste keer gesproken over het ‘namen and shamen’ van uitzendbureaus die discrimineren. Het ging ook om werkgevers die aan dergelijke eisen opleggen aan uitzendbureau’s maar volgens de staatssecretaris was uitzendbureaus aanpakken stap één en de opdrachtgevers stap twee. Maar dat is natuurlijk onzin; zoals de markt werkt moet je eerst die opdrachtgevers aanpakken. Zij bepalen immers wat de vraag is. Maar vergeet u het verder maar hoor. In dit dossier gaat niets gebeuren. Ten eerste heeft het SCP geen geld meer voor dit type onderzoek, maar meer nog, er is in al die jaren nooit, maar dan ook echt nooit een structurele maatregel ingevoerd die daadwerkelijk discriminatie tegengaat. De positieve discriminatie die opdrachtgevers en uitzendbureaus toepassen op autochtonen is taboe als het gaat om etnische minderheden en vrouwen. Meer nog uit een evaluatie-onderzoek van gemeentelijke discriminatie-aanpak blijkt dat meer aandacht voor discriminatie weliswaar leidt tot meer bewustzijn onder beleidsmakers, maar dat die beleidsmakers vervolgens niets kunnen doen omdat de politiek hier geen prioriteit aan geeft. Dat hebben we al eerder gezien. Want hoeveel succes had Tofik Dibi met zijn pleidooi om een kamerdebat te voeren over radicalisering onder extreem-rechts? Hoeveel aandacht is er geweest voor de, inmiddels, structurele aanvallen op moskeeen?

Somalië
Volgens staatssecretaris Teeven is Somalië weer veilig. Natuurlijk, er vindt geen brute oorlog plaats daar. Zou dit betekenen dat moslimjongeren die ‘op vakantie’ willen naar Somalië niet meer gevolgd worden in het kader van terrorisme-preventie? Ik denk het niet. Het betekent wel dat Somalische Nederlanders rustig terug gestuurd kunnen worden naar een land (staat kunnen we het niet noemen) dat zich kenmerkt door corruptie, armoede, terreur door gewapende milities (en reken het ‘leger’ daar ook maar onder), wetteloosheid en een ingestorte economie met dagelijks meerdere bomexplosies. Waar jonge meisjes besneden worden (‘we’ waren daar toch zo op tegen?) en dan hebben we het nog niet gehad over hoe verkrachting een oorlogswapen is in dit land. Nederland kan geen enkele bijstand verlenen aan Nederlanders aldaar en daarom geldt ook een negatief reisadvies en wordt mensen geadviseerd om Zuid-Centraal Somalië en Puntland direct te verlaten en is de veiligheidssituatie volgens dat reisadvies in Mogadishu zeer slecht en instabiel. Schijnbaar leggen we migranten andere normen op dan ‘onze eigen’ burgers.

‘Marokkanenprobleem’
Wat is een ‘Marokkanenprobleem’? Dat heeft niet betrekking op het feit dat verdachten met een ‘buitenlands‘ uiterlijk een hogere kans op celstraffen hebben dan anderen. Het heeft ook geen betrekking op het gegeven dat het erop lijkt dat ‘cultuur’ (van migranten natuurlijk) strafverzwarend lijkt te werken. En nee, het gaat ook niet over het gegeven dat bij sommige politiekorpsen Marokkaans-Nederlandse jongens vaker gecontroleerd worden dan bijvoorbeeld autochtone vrouwen of dat agenten deze jongens per definitie zien als ‘doelgroep‘ . Nee, Marokkanenprobleem gaat over de problemen die autochtonen zouden hebben met criminaliteit door Marokkaans-Nederlandse jongeren. Niet over bijvoorbeeld huiselijk geweld in gezinnen, maar over de problemen die de samenleving zou hebben met ‘hen’.

Wilde Marokkaanse mannen
Als een Marokkaans-Nederlandse organisatie een debatavond organiseert over ‘Liefde, seks en islam’ dan hebben we geen aandacht voor de worsteling met seksuele taboes onder Marokkaans-Nederlandse mannen en vrouwen. Nee, dat is een stap terug naar het verleden van voor de seksuele revolutie. Nee, dan gaan we er ook niet heen om verslag te doen van de hele avond met verschillende standpunten en worstelingen. Nou ja behalve dan die van een man die in de war is en meent één van de vrouwelijke organisatoren te moeten lastig vallen. Die vrouwen zijn dan ‘liberale meiden’ en de mannen ‘Marokkaans’ en ‘agressief’. Althans volgens DeJaap TV. Een hele avond bij een debat aanwezig zijn en alleen die paar minuten er uit halen. Wat een armoede. De Marokkaanse Nederlanders zijn goed om boosmakertjes op je site te zetten, maar inhoudelijk ergens aandacht aan besteden ho maar.

Integratie
Het Jaarrapport Integratie van het SCP schetst een zorgwekkend beeld van de integratie. Met name de werkeloosheid van migranten is een probleem. De minderhedenorganisaties pleiten er daarom voor dat er een beleid komt om werkeloosheid onder allochtonen aan te pakken. Dat komt er dus niet; men wil migranten niet als groep apart zetten en het algemene beleid komt ook ten goede aan hen (maar op basis van de cijfers toch niet voldoende maar goed). Dus als het om problemen van migranten zelf gaat, zouden we niet aan groepsdenken moeten doen en viert individuele verantwoordelijkheid hoogtij. Als het echter gaat om problemen die de ‘samenleving’ heeft met migranten dan gaan we het echter wel over groepen hebben. In antwoord op de volgende vraag in de Volkskrant, Als het gaat over euthanasie, abortus of homoseksualiteit, is er een cultuurkloof tussen autochtonen en allochtonen. Is dat zorgelijk?, stelt Asscher:

‘Integratie vergt van de mensen die hier naartoe komen dat zij zich verdiepen in het land van aankomst. Het land van aankomst moet expliciet maken wat het verwacht. Dat doen we met integratiecursussen. Maar we moeten verdergaan en pal staan achter de leraar die vertelt dat hij homo is. Door pal te staan voor onze verworvenheden, maken we het voor immigrantenkinderen makkelijker minder gelovig te zijn dan hun ouders. Het helpt migrantenmeisjes zich te ontplooien en het werkt tegen schijnhuwelijken en andere dwang.’

Bron: De Volkskrant, 21-12-12, pag. 13; niet online
Hij zegt het niet met zoveel woorden, maar hij bedoelt hier moslims. Schijnbaar is een doel van het overheidsbeleid migrantenkinderen minder gelovig te maken? Een veel beter voorbeeld van secularistisch integratiebeleid ken ik niet. Problemen van migranten worden afgeschoven op het individu zelf. Problemen met migranten zijn hun schuld en die pakken we aan.

Loverboys
Enkele jaren geleden alweer ‘ontdekte’ een middelgrote stad in Nederland dat nogal wat Marokkaans-Nederlandse meiden ten prooi vielen aan loverboys. Er moest dringend actie ondernomen worden zeiden migrantenorganisaties. Wat denkt u dat er gebeurde? Een groot plan om overlast van Marokkaans-Nederlandse jongens aan te pakken. Niets, echt helemaal niets voor die meiden die in de problemen zaten.

Dus…

Enkele weken geleden kopte de Telegraaf: ‘Opgeruimd staat netjes‘. Dat sloeg op een kamp van uitgeprocedeerde en niet-uitzetbare asielzoekers in Den Haag en demonstranten die solidair met hen waren. Het kamp moest ‘ontruimd’ worden en nee, opgeruimd sloeg niet op mogelijk materiaal dat achter gebleven zou zijn. Het hele artikel maakt daar geen melding van; het ging alleen om de mensen. Ja, dat zouden we wel eens kunnen vergeten met al deze voorbeelden. Het gaat om mensen. Wat we echter uit de artikelen zien is een pre-occupatie met de problemen die veroorzaakt zouden worden door migranten en een complete kilte en onverschilligheid als het gaat om problemen van migranten. Vergeet u zaken als huiselijk geweld, vrouwenbesnijdenis, problemen van allochtone homo’s; er wordt wel over gepraat dat wel. Weet u nog enkele jaren geleden? Ene Ayaan Hirsi Ali maakte goede sier met haar punt over huiselijk geweld tegen moslimvrouwen. Om vervolgens doodleuk te stemmen voor bezuinigingen op de opvang van mishandelde vrouwen.

Het kan de heren en dames politici geen ene zak schelen. Net zomin als er straks een internaat in de fik gaat en er gaan mensen dood terwijl men beter had kunnen weten. Of een weggestuurde Somalische Nederlander die tegen een kogel oploopt in onveilig Moghadishu. Als de gemeente Stichtse Vecht schuldig kan worden bevonden aan de dood van twee motorrijdsters na een ongeval, zou je dat in deze gevallen ook kunnen zeggen als er iets gebeurt. Of wellicht zelfs aan moord met voorwaardelijk opzet.

Uitsluiting vindt in dit land niet alleen plaats door discriminerende maatregelen van de overheid of door werkgevers, maar ook via onverschilligheid en kilte naar mensen die schijnbaar ons ‘mededogen’ niet verdienen en er alleen zijn als ‘matter out of place’. Er zijn mensen die vinden dat migranten ‘dankbaar‘ moeten zijn. Nou ‘Fuck you, Nederland’ zou ik zeggen.

4 comments.

‘Fuck You Nederland’ – De politiek van onverschilligheid

Posted on December 22nd, 2012 by martijn.
Categories: Deep in the woods..., Multiculti Issues, Some personal considerations.

Zeven voorbeelden u zegt het maar:

islamitische internaten
Recent wist de NRC te melden dat in Nederland honderden moslimkinderen zouden wonen in internaten. Focus van het artikel: slecht onderhouden, een enkel internaat is illegaal, sommige zijn brandonveilig, er is geen toezicht, geen pedagogisch plan. In een enkel geval wordt er gesproken over een gevaarlijke situatie. Serieuze zaken. En het zou erger zijn denk ik als sommige mensen die dit soort zaken onderzoeken ook nog Turks konden lezen gezien één van de boekjes die op de foto-serie te vinden zijn.

Ik werd ook gevraagd om een reactie en heb die ook gegeven, maar omdat de journalist slechts een deel van mijn quote wilde gebruiken heb ik mijn medewerking terug getrokken. En de journalist heeft zich daar ook keurig aan gehouden. Het stuk zat me al niet lekker, niet zozeer vanwege wat de journalist wilde weten, maar vooral omdat ik vreesde dat het geheel zou worden getrokken in het integratie- en islamdebat met de bekende wij-zij stellingen. Ook al wordt in het artikel zelf niet echt daarop ingegaan. Er lijkt mij immers niet mis met het bestaan van dergelijke internaten op zich. Ze zijn wettelijk toegestaan (als aan voorwaarden voldaan wordt) en we kennen immers ook schippersinternaten.

En wat schetst mijn niet heel grote verbazing: in het antwoord van minister Ascher gaat het grotendeels om integratie: Asscher: moskee-internaten moeten worden aangepakt, situatie zorgelijk :: nrc.nl

Minister Asscher wil dat internaten die de integratie van kinderen in de Nederlandse samenleving belemmeren, worden aangepakt. In antwoord op Kamervragen van diverse politieke partijen noemde Asscher de huidige situatie in diverse religieuze internaten “zorgelijk”.

De minister wil dat lokale overheden in overleg gaan met internaten over het “pedagogische klimaat en het welzijn van kinderen.” Wel onderzoekt hij nog of gemeentes hiervoor over voldoende middelen beschikken. Voor het goed functioneren van burgers is integratie en participatie van groot belang, zegt de minister van Sociale Zaken. Asscher:

Het gaat daarbij om actieve deelname aan het arbeidsproces en het onderwijs, maar ook aan andere vormen van het maatschappelijk verkeer. Met het oog op dit laatste, acht het kabinet het onwenselijk wanneer personen of groepen zich afkeren van de bredere samenleving en als er op internaten les wordt gegeven waarbij ideeën naar voren worden gebracht die de integratie belemmeren.

Maar het stuk ging toch (ook?) om brandveiligheid en dergelijke? In het antwoord van de minister aan de diverse vragenstellers verwijst de minister naar onderzoeken e.d. van betrokken gemeentes en de GGD; de internaten voldoen aan de voorwaarden en de protocollen. Ja dat soort dingen hebben we eerder gezien of niet? In Volendam en Enschede om maar eens wat te noemen. En waar komen die indrukken uit het krantenartikel dan vandaan? En de klachten van ouders en van voormalige leerlingen? Maar nee, we gaan vooral kijken of het niet bedreigend is voor de integratie. De antwoorden gaan echt op geen enkele manier in op de reele klachten in het artikel van NRC; alleen over problemen die de overheid heeft met migranten, moslims en integratie.

Ok, Asscher concludeert wel dat de veiligheidssituatie van de internaten daadwerkelijk zorgelijk is. Maar dat kan hij dus niet staven op basis van de onderzoeken die zijn geweest; dat bewijs is flinterdun. Nou vooruit er wordt wel aandacht besteed aan sociale dwang als antwoord op de vragen van SP. Dat zou onwenselijk zijn. Maar welke sociale dwang? Toch niet die van integratie en onderwijs en opvoeding lijkt me; allemaal vormen van sociale dwang. Met andere woorden het antwoord slaat nergens op. Asscher ‘weet’ dat de veiligheid zorgelijk is, maar dat wordt niet gesteund door de onderzoeken. Hij praat vervolgens voornamelijk over de problemen die de ‘samenleving’ zou hebben met deze internaten en over de noodzaak tot integratie. En negeert daarbij zo ongeveer alles wat in die NRC reportage is gesteld.

Discriminatie
Het zoveelste discriminatie-onderzoek en voor de zoveelste keer blijkt dat werkgevers discrimineren. Opvallend genoeg lijkt dit minder te gelden voor Marokkaanse Nederlanders, hoewel daar een hoge werkeloosheid onder heerst. Dit zou te maken kunnen hebben, met specifieke effecten wanneer zij solliciteren (ontwijken van werkgevers waar ze denken geen kans te maken of werkgevers die een ‘nette’ Marokkaan als uitzondering op de regel zien). Marokkaanse Nederlanders staan ook hoog in de negatieve lijstjes van productieve factoren: leeftijd, carrière, opleiding, enzovoorts. Hier wordt geen link gelegd met discriminatie, maar dat zou wel degelijk een rol kunnen spelen. De conclusie is in ieder geval helder; je moet proberen niet op een ‘Antilliaan’ or “Marokkaan’ (zoals dat in de stereotypes verstaan wordt) te lijken.

In de kamervragen werd voor de zoveelste keer gesproken over het ‘namen and shamen’ van uitzendbureaus die discrimineren. Het ging ook om werkgevers die aan dergelijke eisen opleggen aan uitzendbureau’s maar volgens de staatssecretaris was uitzendbureaus aanpakken stap één en de opdrachtgevers stap twee. Maar dat is natuurlijk onzin; zoals de markt werkt moet je eerst die opdrachtgevers aanpakken. Zij bepalen immers wat de vraag is. Maar vergeet u het verder maar hoor. In dit dossier gaat niets gebeuren. Ten eerste heeft het SCP geen geld meer voor dit type onderzoek, maar meer nog, er is in al die jaren nooit, maar dan ook echt nooit een structurele maatregel ingevoerd die daadwerkelijk discriminatie tegengaat. De positieve discriminatie die opdrachtgevers en uitzendbureaus toepassen op autochtonen is taboe als het gaat om etnische minderheden en vrouwen. Meer nog uit een evaluatie-onderzoek van gemeentelijke discriminatie-aanpak blijkt dat meer aandacht voor discriminatie weliswaar leidt tot meer bewustzijn onder beleidsmakers, maar dat die beleidsmakers vervolgens niets kunnen doen omdat de politiek hier geen prioriteit aan geeft. Dat hebben we al eerder gezien. Want hoeveel succes had Tofik Dibi met zijn pleidooi om een kamerdebat te voeren over radicalisering onder extreem-rechts? Hoeveel aandacht is er geweest voor de, inmiddels, structurele aanvallen op moskeeen?

Somalië
Volgens staatssecretaris Teeven is Somalië weer veilig. Natuurlijk, er vindt geen brute oorlog plaats daar. Zou dit betekenen dat moslimjongeren die ‘op vakantie’ willen naar Somalië niet meer gevolgd worden in het kader van terrorisme-preventie? Ik denk het niet. Het betekent wel dat Somalische Nederlanders rustig terug gestuurd kunnen worden naar een land (staat kunnen we het niet noemen) dat zich kenmerkt door corruptie, armoede, terreur door gewapende milities (en reken het ‘leger’ daar ook maar onder), wetteloosheid en een ingestorte economie met dagelijks meerdere bomexplosies. Waar jonge meisjes besneden worden (‘we’ waren daar toch zo op tegen?) en dan hebben we het nog niet gehad over hoe verkrachting een oorlogswapen is in dit land. Nederland kan geen enkele bijstand verlenen aan Nederlanders aldaar en daarom geldt ook een negatief reisadvies en wordt mensen geadviseerd om Zuid-Centraal Somalië en Puntland direct te verlaten en is de veiligheidssituatie volgens dat reisadvies in Mogadishu zeer slecht en instabiel. Schijnbaar leggen we migranten andere normen op dan ‘onze eigen’ burgers.

‘Marokkanenprobleem’
Wat is een ‘Marokkanenprobleem’? Dat heeft niet betrekking op het feit dat verdachten met een ‘buitenlands‘ uiterlijk een hogere kans op celstraffen hebben dan anderen. Het heeft ook geen betrekking op het gegeven dat het erop lijkt dat ‘cultuur’ (van migranten natuurlijk) strafverzwarend lijkt te werken. En nee, het gaat ook niet over het gegeven dat bij sommige politiekorpsen Marokkaans-Nederlandse jongens vaker gecontroleerd worden dan bijvoorbeeld autochtone vrouwen of dat agenten deze jongens per definitie zien als ‘doelgroep‘ . Nee, Marokkanenprobleem gaat over de problemen die autochtonen zouden hebben met criminaliteit door Marokkaans-Nederlandse jongeren. Niet over bijvoorbeeld huiselijk geweld in gezinnen, maar over de problemen die de samenleving zou hebben met ‘hen’.

Wilde Marokkaanse mannen
Als een Marokkaans-Nederlandse organisatie een debatavond organiseert over ‘Liefde, seks en islam’ dan hebben we geen aandacht voor de worsteling met seksuele taboes onder Marokkaans-Nederlandse mannen en vrouwen. Nee, dat is een stap terug naar het verleden van voor de seksuele revolutie. Nee, dan gaan we er ook niet heen om verslag te doen van de hele avond met verschillende standpunten en worstelingen. Nou ja behalve dan die van een man die in de war is en meent één van de vrouwelijke organisatoren te moeten lastig vallen. Die vrouwen zijn dan ‘liberale meiden’ en de mannen ‘Marokkaans’ en ‘agressief’. Althans volgens DeJaap TV. Een hele avond bij een debat aanwezig zijn en alleen die paar minuten er uit halen. Wat een armoede. De Marokkaanse Nederlanders zijn goed om boosmakertjes op je site te zetten, maar inhoudelijk ergens aandacht aan besteden ho maar.

Integratie
Het Jaarrapport Integratie van het SCP schetst een zorgwekkend beeld van de integratie. Met name de werkeloosheid van migranten is een probleem. De minderhedenorganisaties pleiten er daarom voor dat er een beleid komt om werkeloosheid onder allochtonen aan te pakken. Dat komt er dus niet; men wil migranten niet als groep apart zetten en het algemene beleid komt ook ten goede aan hen (maar op basis van de cijfers toch niet voldoende maar goed). Dus als het om problemen van migranten zelf gaat, zouden we niet aan groepsdenken moeten doen en viert individuele verantwoordelijkheid hoogtij. Als het echter gaat om problemen die de ‘samenleving’ heeft met migranten dan gaan we het echter wel over groepen hebben. In antwoord op de volgende vraag in de Volkskrant, Als het gaat over euthanasie, abortus of homoseksualiteit, is er een cultuurkloof tussen autochtonen en allochtonen. Is dat zorgelijk?, stelt Asscher:

‘Integratie vergt van de mensen die hier naartoe komen dat zij zich verdiepen in het land van aankomst. Het land van aankomst moet expliciet maken wat het verwacht. Dat doen we met integratiecursussen. Maar we moeten verdergaan en pal staan achter de leraar die vertelt dat hij homo is. Door pal te staan voor onze verworvenheden, maken we het voor immigrantenkinderen makkelijker minder gelovig te zijn dan hun ouders. Het helpt migrantenmeisjes zich te ontplooien en het werkt tegen schijnhuwelijken en andere dwang.’

Bron: De Volkskrant, 21-12-12, pag. 13; niet online
Hij zegt het niet met zoveel woorden, maar hij bedoelt hier moslims. Schijnbaar is een doel van het overheidsbeleid migrantenkinderen minder gelovig te maken? Een veel beter voorbeeld van secularistisch integratiebeleid ken ik niet. Problemen van migranten worden afgeschoven op het individu zelf. Problemen met migranten zijn hun schuld en die pakken we aan.

Loverboys
Enkele jaren geleden alweer ‘ontdekte’ een middelgrote stad in Nederland dat nogal wat Marokkaans-Nederlandse meiden ten prooi vielen aan loverboys. Er moest dringend actie ondernomen worden zeiden migrantenorganisaties. Wat denkt u dat er gebeurde? Een groot plan om overlast van Marokkaans-Nederlandse jongens aan te pakken. Niets, echt helemaal niets voor die meiden die in de problemen zaten.

Dus…

Enkele weken geleden kopte de Telegraaf: ‘Opgeruimd staat netjes‘. Dat sloeg op een kamp van uitgeprocedeerde en niet-uitzetbare asielzoekers in Den Haag en demonstranten die solidair met hen waren. Het kamp moest ‘ontruimd’ worden en nee, opgeruimd sloeg niet op mogelijk materiaal dat achter gebleven zou zijn. Het hele artikel maakt daar geen melding van; het ging alleen om de mensen. Ja, dat zouden we wel eens kunnen vergeten met al deze voorbeelden. Het gaat om mensen. Wat we echter uit de artikelen zien is een pre-occupatie met de problemen die veroorzaakt zouden worden door migranten en een complete kilte en onverschilligheid als het gaat om problemen van migranten. Vergeet u zaken als huiselijk geweld, vrouwenbesnijdenis, problemen van allochtone homo’s; er wordt wel over gepraat dat wel. Weet u nog enkele jaren geleden? Ene Ayaan Hirsi Ali maakte goede sier met haar punt over huiselijk geweld tegen moslimvrouwen. Om vervolgens doodleuk te stemmen voor bezuinigingen op de opvang van mishandelde vrouwen.

Het kan de heren en dames politici geen ene zak schelen. Net zomin als er straks een internaat in de fik gaat en er gaan mensen dood terwijl men beter had kunnen weten. Of een weggestuurde Somalische Nederlander die tegen een kogel oploopt in onveilig Moghadishu. Als de gemeente Stichtse Vecht schuldig kan worden bevonden aan de dood van twee motorrijdsters na een ongeval, zou je dat in deze gevallen ook kunnen zeggen als er iets gebeurt. Of wellicht zelfs aan moord met voorwaardelijk opzet.

Uitsluiting vindt in dit land niet alleen plaats door discriminerende maatregelen van de overheid of door werkgevers, maar ook via onverschilligheid en kilte naar mensen die schijnbaar ons ‘mededogen’ niet verdienen en er alleen zijn als ‘matter out of place’. Er zijn mensen die vinden dat migranten ‘dankbaar‘ moeten zijn. Nou ‘Fuck you, Nederland’ zou ik zeggen.

4 comments.

Citizenship Carnival: What is Integration?

Posted on December 19th, 2012 by martijn.
Categories: anthropology, Citizenship Carnival, Guest authors, Headline, Multiculti Issues.

Guest Author: Nadia Fadil

When I was asked to prepare something for this speakers’ corner, the suggested idea was to do something on the headscarf. Considering the fact that I work on Islam and that the successive headscarf controversies have been in the news for more than three decades now, it seemed wide enough of a topic that could touch and open a large discussion.

I however declined. And the reason has not only to do with the fact that debating the headscarf was something I dreaded doing, after countless of panel conversations and publications. Debating the headscarf was rather part of the problem. Part of the mechanisms, through which our societies continuously produce and place boundaries between in- and outsiders, those who belong and those who don’t. Debating the headscarf becomes, consequently, not so much a means to understand this practice, but a modality through which a specific sartorial practice is turned into an object of investigation and conversation. It becomes displaced from its everydayness. It becomes, in other words, something that needs to be integrated.

Integration was therefore the word that I preferred to address. A word that informs most of the research we do. Whether it concerns the EU enlargement, the question of social redistribution or the ways in which cultural minorities and majorities relate to one another. Integration, we have learned in our manuals, figures as the key concept around which the social sciences have emerged. As twin brother to the concept ‘society’, that we owe to the 18th century French Physiocrats who influenced Adam Smith in his quest for an ‘invisible hand’, integration turned into one of the main languages through which ‘social problems’ – also an invention of that same period – could be addressed. This concept would also bear a strong imprint on our relationship to the world and to other cultures, in our attempt to understand the impact of processes of globalization upon what we consider as “traditional societies”.

It is, however, not my purpose to offer an elaborate historical and philosophical genealogy here. In the brief context of this conversation, I rather prefer to problematize this concern with integration – to take it as a point of departure in order to understand the different connotations it invokes and imaginaries it touches upon. For more than simply figuring as a neutral analytical category, the term integration is also a highly contested and controversial concept – one that has been challenged and disputed.

In preparing for this small exposé, I therefore did what social scientists most often do when looking for answers: I questioned people around me. Starting with my mom, whom I always consult on important issues, and who answered: “it refers to the integration between the Sociale Voorzieningen Hogeschool Antwerpen (where she works) and the Artesis Hogeschool!”. Now, my mom is a very wise woman, but this was not exactly the kind of answer I needed. So I went to the world of the internet and sent a call through email and facebook – one of the main social arenas of our times. Clearly, the answers that I will be sharing with you have no generalizable pretension. They are rather the reflection of viewpoints that are held amongst those who are often given a leading role in one of our main contemporary political dramas, also known as the multicultural debate.

Integration passes through the stomach

“Integration means eating couscous on Christmas.” (Myriam)
“Integration means making tajine [a Moroccan dish] with French frites”. (Fatima)
“Integration is achieved when you debate over the question whether a ‘chocoladebroodje’ belongs to the family of the ‘koffiekoeken.’” (Jeroen)

Food. A central marker of collectiveness and one of the primary means through which boundaries are established – something that has been central in the study of culture and has chiefly been examined by Mary Douglas. Whether it is the (problematic) myth of thanksgiving in the case of the Americas, or the multiple exotic restaurants we observe in our glocalized cities, food is the means by which the first contact passes, and the means through which a first exchange and encounter occurs.

Two elements are, however, central in the way in which food emerges here as a marker of integration. The first one is that these examples illustrate the emergence of new, hyphenated identities. Modes of being which, culturally, can no longer be restricted to one social or cultural group. Notions of hybridity and ‘cultural mixing’ figure as the often used terms to designate these patterns of transformation that occur within a multicultural context, which announce the end of pure identities and the continuous intermixing of influences, the creation of new realities – new tastes even in this context – such as the tajine with French frites.

But the centrality of food does something else. Food also creates a bond, it becomes a means to establish social ties. ‘Once salt has been shared you are part of each other’s life’, so a Moroccan saying goes. Sharing food is not without consequences. It binds individuals and creates ties of mutual obligation, reciprocity and interdependence. Food as something that obliges, and something that integrates.

Integration as the quest for cohesion

“For me it is: assimilating the social and moral code of the host society (yet without disregarding your own), learning the dominant language and showing civic duty” (Fouad)

“From a technical point of view, integration is the result of a successful communication between systems that are intrinsically different through an interface. A person from Antwerp with someone from Brussels or a Greek (…) Integration is the successful operation thanks to an “enabler” such as a common language, openness to other societies, willingness to collaborate” (Özturk)

Finding the right language, sharing common values, looking for the right interface. Integration as the endpoint of a negotiation process between different actors who hold different viewpoints on the way in which society operates. The absence of a commonality – or an “interface” – emerges here as a hazard, as it fails to produce the necessary basis by which the heterogeneous elements come to find one another. Norms and values, the collective language, appear here as the connecting dots, as the point of reference that brings this heterogeneity together. A perspective and viewpoint which echoes the Durkheimian tradition that has taught us to think of society as an organic body, in which commonly shared values and norms – in this case language – figure as the necessary rallying points to avoid fragmentation.

This concern with a set of norms and values lies at the heart of how policy makers and the various institutional actors understand this concept. In the case of Flanders, this has been the case at least since the late eighties. While the first definitions around integration drew a distinction between the public sphere (which drew on a requirement of assimilation to public norms – understood as laws) and the private sphere (where one’s culture and language could be fostered), the successive years have observed a gradual increase of institutional bodies that take it upon themselves to ‘integrate’ actors also in relationship to their customs and norms. The various Dutch and ‘inburgerings’ courses that have been implemented since 2004 and rendered mandatory for non-EU migrants are one example of this. The conditional attribution of social housing to non-Dutch speakers, provided that they learn to speak the language in a limited time frame, is another one.

“Integration is being part of the whole, being able to take part to society. It’s the contrary of social exclusion, and it is by no means limited to migrants or minorities”. (Leen)

“[integration] is trying to be together in a bigger whole. In this way, we constantly integrate. A baby goes to day care and needs to integrate later to pre-school and then school and university, work… the individual always needs to find the right balance between herself and the others, society. Today we approach integration far too much from a cultural lens, while this is not necessarily the case” (Ginette)

Yet through its restrictive application to the question of cultural and ethnic minorities, or the question of culture – as pointed out here by Leen and Ginette – integration turns into something else. It becomes a modality through which a sense of demarcation comes to be established between those who are part of society and those who fall outside of it. It becomes not only a tool to incorporate outsiders – but it also draws differences between those who are subjected to this requirement and those who are exempted from it. Integration becomes, consequently, a means to create difference, and to maintain difference.

Integration as control

“Integration is something that is spontaneously associated and linked with ethnic minorities and ‘allochthons’, as if each person born from an ethnic minority needs to be subjected to integration – the same questions are rarely posed to white Belgians” (Hasna)

“Integration is a utopia… that was invented to make sure that an us/them persists…” (Samira)

“You are only considered integrated once you accept silently that someone has harmed you, and when you can live with the idea that fighting this injustice equals adopting a position of ‘victim’. In other words: “Sois integré et tais-toi!”” (Saïla)

“It’s an instrument of control, because this concept is used to draw differences between the real autochthons and the allochthons, and that allochthons will never become real autochthons. (…) It’s power because you can change the rules and make sure people never integrate” (Ibtissam)

Exit visions of commonality and exchange. Enter the experience of control, minorisation (to paraphrase the well-known work of Jan Rath) and the continuous demarcation of those who are ‘in’ and those who aren’t. According to this reading, integration is not so much a means to establish a sense of collectivity, but rather the very modality through which exclusion is produced. Between the ‘majority’ and the ‘minority’, between the integrated and the non-integrated, between the us and the them – as pointed out by Samira.

Speaking about integration draws boundaries, for it establishes a bond between a collectivity that is imagined as homogeneous, understood as sharing common affinities and excluding particular social groups from the latter. It is the boundaries – of which the discourse on integration figures as an important component – that creates the difference between groups, not the groups themselves (as has been centrally argued by Frederik Barth). The language of integration assumes a common language, commonly shared norms and values and a sense of belonging. It assumes a coherent Self that becomes opposed to a other. In the context of Flanders the Francophone other and “allochthon” other (that primarily refers to the Turks and Moroccans), figure as the reference point through which a sense of Flemish identity comes to be established. While the linguistic differences apply for the francophone, the latter no longer does in the case of ethnic minorities of the second and third generation. ‘Norms and values’ consequently emerge as distinctive markers to consistently maintain and cultivate a difference. It is in this respect that Ibtissam’s sentence needs to be read: “integration is power because you can change the rules and make sure people never integrate”.

Integration, however, also appears as a disciplining concept. As a threat – “thou shall integrate!” – that deliberates over the extent of your acceptability, incorporability within this society. “Sois integré et tais-toi”, to paraphrase Saila – for whom this concept figures as a category which brands her position into that of a subaltern. A subaltern that cannot speak – as noted by Gayarti Spivak, or only to the extent that she learns the language of the dominant group, incorporates its values and norms. The important question that emerges throughout these different comments, therefore, touches upon the degree in which minorities can maintain or hold languages and imaginaries that are not ‘readable’ to the dominant groups. Languages that invoke the subjection to God in one’s sartorial practice, that prioritize a strong relationship with what we commonsensically call “the country of origin”, that hold a different reading of the colonial history or the North-South relationship, or which hold a different conception of the very word integration.

Integration as myth and fantasy

The Dutch sociologist Willem Schinkel already famously argued that Social sciences should do away with its focus on integration and ban the latter altogether from its vocabulary. In so doing, he is not alone.

“Integration is rubbish” (Yasmina)
“Integration is a word that is looking for a signification” (Maarten)
“Integration is a myth” (Graziela)
“Integration is like the horizon. It is a point you never reach. It’s an illusion” (Stephan)
“He who integrates is lost” – (Adorno via Sarah)

Should we then abandon the word integration altogether? The different critiques articulated here seem to point towards this direction. For the word integration implies a coherence that does not exist, and compels certain segments of our population to a set of norms that are not shared by all. The concern around integration is therefore first, and foremostly, a concern about oneself. And a continuous frustration over the impossibility of reaching that goal – “integration is a horizon”. The “utopia” of integration, to paraphrase Samira, emerges as a promise of stability and coherence, yet one which can never be achieved (for there will always be an ‘other’ lurking to spoil that fantasy). Abandoning this term by embracing the heterogeneity that constitutes society, emerges, therefore as main alternative. A heterogeneity that is not an exception, but the founding principle of ‘society’. This also means thinking of society in a new way, and conceptualizing integration in a radically new manner. Integration not as the quest of coherence, but integration as the capacity to live through and with this new norm – the norm of diversity and the norm of absence of norms.

Or as argued by Touria:

“In an ideal world integration would mean: questioning all norms and values by way of encounter, confrontation and cohabitation”

And Olivia:

“(Ideal) integration is creating something new together. It is 1 + 1 = 11”

Integration is…

Rather than abandoning the term integration altogether, one could therefore suggest to give the latter a new meaning. Integration as the capacity to take pluralism as startingpoint. Integration as the ability to live in a multicultural and pluralistic context, to abandon the assumptions on the existence of ‘autochthons and allochtons’ and as the competence to navigate the different – and often conflicting and contradictory – expectations that inform our societies.
Let me then conclude with the following sentences by Mohamed.
Integration– he explains – is achieved:

“when comments like ‘oh your Dutch is so good’ become a legal offense”
“when there are no double interviews anymore between two women just because they both share an Arabic background”
“when a ‘rights and duties’ language no longer stands for ‘learn Dutch and you will be all right’”
And
“When there will no longer be a discussion on whether the term “allochthon” can be used”


Nadia Fadil is assistant professor at Interculturalism, Migration and Minorities Research Center (IMMRC) of the Catholic University of Leuven, Belgium. She works on questions of secularism, multiculturalism and Islam from a critical and post-structuralist perspective. In 2008 she defended her PhD: ‘Submitting to God. Submitting to the self. Secular and religious trajectories of second generation Maghrebi in Belgium’; currently being revised for publication.

This is the full, slightly revised, version of a lecture she gave on Monday 17 December 2012, at the Speakers’ Corner.

This article is the first of a series: The Citizenship Carnival. Stay tuned!

1 comment.

New Series: Citizenship Carnival

Posted on December 19th, 2012 by martijn.
Categories: Citizenship Carnival, Headline, Multiculti Issues.

Closer starts a new series of articles called the Citizenship Carnival. The name is based upon the idea of a blog carnival. Usually this means that editors find good blog posts on a particular topic and putting them together in a blog post that is called a ‘carnival’. This will be a little different in that I am the one who invites people to write on a particular theme; in this case a topic that is somehow related to the issues of ‘citizenship’ and ‘integration’.

Particular social phenomena ranging from sports ceremonies to garden parties have implicit and explicit rules that govern how we act in and upon them. The same can be said for integration and citizenship. Implicit and explicit rules govern our perception of what integration and citizenship is and should be. In abiding by these rules, (or not) politicians, policy makers, media and citizens construct integration and citizenship as something ‘real’ and ‘self-evident’. Some of these rules are out in the open: you have to speak the language, the are some demands with regard to income, you have to abide to the laws of the country and so on. But when we de-construct these rules we find other, more implicit, rules as well that have a heavy bearing on how a nation-state includes and/or excludes particular people.

This series will feature articles that in many different ways ask: ‘What do we actually mean when we talking about migrants, citizenship, integration and so on’? Topics such as ‘integration’, ‘homo-nationalism’, ‘orientalism’ ‘neo-colonialism’ will be addressed in in-depth and long (yes!) articles. Some of them will be first versions of texts used for lectures and papers and others will be based upon articles published in scientific journals and others will be somewhere in between. The first articles will be published this year and the rest in 2013. If you want to contribute to this series, don’t hesitate to let me know.

This post will updated every time there is a new article by linking to it. You can also find the articles with the link: http://religionresearch.org/martijn/citizenship-carnival/

 
You need to a flashplayer enabled browser to view this YouTube video
 

2 comments.

The Jihad Struggle: #MyJihad Campaign

Posted on December 17th, 2012 by martijn.
Categories: Activism, anthropology, Notes from the Field, Public Islam.

A recent anti-Muslim ad campaign by the American Freedom Defense Initiative (ADFI) in New York called Muslims “savages” and proclaimed “defeat Jihad.” The ads appeared in New York underground stations and where quickly defaced. For many Muslims however Jihad is an Islamic spiritual concept that is simply means “struggle”:

a struggle against odds, difficulty, and barriers — a struggle to a better place.

This video is the making of the first photo shoot for the newly minted MyJihad ad campaign, a national public educational campaign, starting in Chicago, in which American Muslims showcase how everyday Muslims define, practice, and live Jihad.

You need to a flashplayer enabled browser to view this YouTube video
MyJihad is an American campaign sponsored by the Council on American-Islamic Relations (CAIR). ‘MyJihad’ ads will appear on public buses featuring Muslims’ interpretations of the term ‘jihad’ often erroneously defined as ‘holy war’. This of course does not mean that no Muslim understand jihad as a violent struggle against oppression, imperialism and humiliation (as they probably see it). But what this campaign shows are the multitude of meanings connected to jihad. The campaign has its own website MyJihad and released two Youtube videos (above you already saw the first):
You need to a flashplayer enabled browser to view this YouTube video
According to Ahmed Rehab of CAIR (on OnIslam):

The MyJihad campaign is about reclaiming Jihad from the Muslim and anti-Muslim extremists who, ironically but not surprisingly, see eye to eye on Jihad. Jihad is a term that has unfortunately been widely misrepresented by the actions of Muslim extremists first and foremost, and by attempts at public indoctrination coming from Islamophobes who claim that the minority extremists are right and the majority of Muslims are wrong.
It is also about pushing for an intelligent and informed understanding of Islam and its concepts and practices in the media, the educational circles, and the public,

According to campaign volunteer Angie Emara:

We have been overwhelmed with the participation of people of other faiths tweeting their struggles. People of different backgrounds are finding a common language, they’re learning to see themselves in one another as they share similar expressions of their daily Jihad.

The ads on the buses range from personal struggles to religious interpretations to wanting to share a positive image on Islam and the world and fighting Islamophobia in positive novel ways.
American Muslims launch campaign to reclaim ‘jihad’ | The Raw Story

“#MyJihad is to build friendships across the aisle,” says one ad showing an African American man leaning on the shoulder of a Jewish friend.

“#MyJihad is to march on despite losing my son,” says another ad, featuring a portrait of a mother with her three remaining children.

“#MyJihad is to not judge people by their cover,” says a third, framed by two women in headscarves.

Although there are some sceptical voices among Muslims as well and also a few denouncing the use of women’s portraits in the campaign, most seem positive. The strongest criticism on the part of Muslims comes from some Salafi networks and organizations like Hizb ut Tahrir who criticize the outlook of the campaign as well as the content. As they see it the people from MyJihad want to make jihad compatible to American national identity by stripping it from its warrior content and de-politicizing it. Pamela Geller who co-founded ADFI called the MyJihad campaign a ‘contemptuous propaganda campaign‘. The ADFI will launch a new campaign in January 2013.

Besides the bus ads MyJihad makes extensive use of social media through a Facebook page and a Twitter stream:

All of this shows an interesting struggle (pun intended)of identity politics over the meaning of the word jihad with Muslims indeed trying to make it more compatible with secular notions of individual struggle and the common good and with both anti-islam activists and so-called radical Muslim groups trying to oppose such an attempt. But perhaps the secular-religious binary is a little to easy or even misleading here. It is not that the MyJihad campaign is fully detached from Muslim traditions; Jihad as a personal struggle has always existed but so does Jihad as an armed struggle (albeit with different definitions than for example the one of HuT). The whole issue here goes beyond Islam as a religion; it is also about trying to gain acceptance and recognition of Muslims as Americans and making a strong statement against anti-Islam campaigners and the definitions of Islam they try to impose on Muslims and wider society. Furthermore such a strong display of ‘Muslimness’ does that fit into American definitions of the secular? Maybe, I don’t know to be honest, but I expect it would be more problematic in some European countries such as France. There are also many non-Muslims supportive of this campaign equally dismayed by the anti-Islam rhetoric of Geller cs. The secular here is as much diversified as the religious when it comes to the question of Islam in American society.

I think we need to analyse the whole spectacle of the campaign, its supporters and opponents by going beyond the binary religious-secular; showing how they are blurred but perhaps also look for the a-secular/a-religious aspects of it. How do we that? Do we have meta-secular tools available for such an analysis? Or are we inevitably reproducing the binary and thereby perhaps privileging one perspective in the controversy over the other?

1 comment.

De Dr. Kromzwaard Trofee 2012: stuur uw suggesties in!

Posted on December 16th, 2012 by martijn.
Categories: Misc. News.

Het is inmiddels traditie: de Dr. Kromzwaard Trofee. In 2009 begonnen als ‘Het beste/slechtste’ en in 2010 omgedoopt in Dr. Kromzwaard Trofee. Het idee is dat u als bezoeker suggesties stuurt voor het beste en het slechtste wat er in het afgelopen jaar geschreven is over islam, moslims, integratie, immigratie en multiculturele samenleving.

We hebben dit jaar drie categorieen:

  1. Blogs: welke blogentry over moslims en/of islam van na 15 december 2011 is het beste en welke is het slechtste? Kijk daarbij onder meer naar schrijfstijl, argumentatie en originaliteit.
  2. Nieuws-/Achtergrondartikelen: welk artikel uit een nieuwsmedium (kranten, tijdschriften, omroepen, nieuwswebsites) is het beste of slechtste nieuws-/achtergrondartikel over moslims en/of islam? Kijk daarbij naar schrijfstijl, helderheid, nuance en nieuwswaardigheid. Artikelen van wetenschappers vallen altijd onder achtergrondartikelen tenzij ze gepubliceerd zijn als column.
  3. Opinie: Welke columns en opinie-artikelen zijn het beste of slechtste? Kijk daarbij naar schrijfstijl, helderheid, nuance, argumentatie en originaliteit.

U kunt uw suggesties doorgeven via:

Twitter: Martijn5155

Facebook: profielpagina

Formulier onderaan deze post.

Er is geen beperking aan het aantal suggesties dat u kunt geven. Probeer wel minimaal één suggestie per categorie te geven, maar dat is slechts mijn voorkeur, geen voorwaarde.

Iedere categorie krijgt drie nominaties op basis van het aantal suggesties en twee op basis van de jury-voorkeur gebaseerd op alle suggesties. Daarbij wordt onder meer gekeken naar argumentatie van de suggestie. De jury bestaat uit drie mensen: UO, LM en ondergetekende.

Inzendingen dienen hoofdzakelijk in het Nederlands te zijn, maar hoeven niet uit Nederland afkomstig te zijn. Ze hoeven ook niet over Nederland te gaan. Artikelen met vertaling van Arabisch en/of Engels zijn toegestaan. U heeft de tijd tot eerste Kerstdag. Op die dag worden de nominaties bekend gemaakt en op 1 januari de winnaar.

De ‘name, honour and shame’ gallerij van Dr. Kromzwaard:

2009:

Winnaar: RTL nieuws & Gin

Faalhaas: De Telegraaf & Stan de Jong

2010

Winnaar: Abdelhakim & Trouw redactie Religie & Filosofie

Faalhaas: Martien Pennings & Martijn Koolhoven Telegraaf (later niet heel vreemd ontslagen wegens vergaande oplichterspraktijken maar dat ligt natuurlijk niet aan deze trofee)

2011

Winnaar: Sa’id Vanenburg & Marcel Hulspas (De Pers)

Faalhaas: Afshin Ellian & Bert Brussen

Formulier voor inzendingen:

My Fieldset
  1. (required)
  2. (valid email required)
 

cforms contact form by delicious:days

1 comment.

Rethinking Secularism: The Power of Religion in the Public Sphere

Posted on December 12th, 2012 by martijn.
Categories: anthropology, Public Islam, Religion Other.

On 22 October 2012 Jürgen Habermas, Charles Taylor, Judith Butler and Cornel West met in the historic Great Hall at Cooper Union to discuss “Rethinking Secularism.” In this symposium convened by the Institute for Public Knowledge at NYU, the Social Science Research Council and the Humanities Institute at Stony Brook University, they presented their accounts of religion in the public sphere.

  • Jürgen Habermas: “‘The Political’ – The Rational Sense of a Questionable Inheritance of Political Theology“
  • Charles Taylor: “Why We Need a Radical Redefinition of Secularism”
  • Judith Butler: “Is Judaism Zionism? Religious Sources for the Critique of Violence”
  • Cornel West: “Prophetic Religion and the Future of Capitalist Civilization”

You can listen to their very inspiring and challenging contributions on The Immanent Frame HERE and join the online discussion HERE.

0 comments.

Terreur: De 14 van Mechelen

Posted on December 10th, 2012 by martijn.
Categories: International Terrorism, Religious and Political Radicalization.

Eén van de meest vage terreurzaken van de afgelopen jaren, was die van Samir S. Redouan A. en Soufiane B. die in november 2010 op werden opgepakt door de Nationale Recherche en uitgeleverd op verdenking van betrokkenheid bij het plannen van een aanslag en lidmaatschap van een terroristische organisatie. Die eerste aanklacht verdween al snel, de laatste bleef over. Zij kwamen voor de rechter samen met 11 anderen: drie Russen van Tsetsjeense afkomst en acht Marokkaanse Belgen. Drie van die elf zouden ook lid zijn van het inmiddels opgeheven Sharia4Belgium.

Redouan A. zou de leiding hebben gehadover het ronselen van jongeren voor de gewapende strijd en onder andere Samir S. hebben gerekruteerd. Zij zouden in het najaar van 2010 naar Oost-Turkije zijn afgereisd voor de gewapende strijd. Dat is een rare plaats voor de strijd, en de verdachten hielden dan ook vol dat het een ‘legale’ reis was (foto’s ervan stonden op internet). Inmiddels zijn alle verdachten vrijgesproken op één Belgische verdachte na. Dat was de hoofdverdachte en hij werd ervan beschuldigd een op een forum gesproken te hebben over een grote aanslag op Antwerpen. Door de rechter werd dit gezien als

een verregaande vorm van intolerantie ten aanzien van andersdenkenden, een gebrek aan respect voor fundamentele mensenrechten en de democratische waarden van dit land.

Eenvandaag heeft een overzicht met een reactie van Samir S.:
EenVandaag :: Webitem: Ex-terreurverdachte Samir over zijn vrijspraak

Ex-terreurverdachte Samir over zijn vrijspraak
Verslag: Fannie Tijmstra

Grote opluchting bij de voormalige jongerenwerker Samir S. uit Amsterdam. Twee jaar lang werd hij door de Belgische justitie verdacht van terrorisme. Nu is hij door de Belgische rechter vrijgesproken.

Eind 2010 werd Samir, samen met twee andere Amsterdammers van zijn bed gelicht op verdenking van lidmaatschap van een terroristische organisatie. Hij zou geronseld zijn als jihadstrijder door een internationaal terreurnetwerk. Hij zat ruim vijf maanden vast, waarna hij in afwachting van de rechtszaak op borgtocht vrij kwam. Samir heeft altijd volgehouden onschuldig te zijn.

Samir is blij en reageert:

Het openbaar ministerie in België had straffen tot 10 jaar cel tegen hen geëist. 13 van de 14 terreurverdachten zijn vrijgesproken van lidmaatschap van een terroristische organisatie door de rechter in Mechelen. Alleen de Marokkaanse Belg Hasan K werd veroordeeld voor het op internet bespreken van plannen voor een aanslag in België. Hij kreeg vijf jaar cel.

EenVandaag maakte eerder onder meer de volgende items over Samir.

Terreurverdachte blijkt jongerenwerker:
sitestat

Samir S.: “Ik verwacht vrijspraak en excuses”:
sitestat

Wind Mee Wind Tegen: Samir & Chipshol:
sitestat

0 comments.

Niet fundamentalisme, maar islamisme

Posted on December 9th, 2012 by martijn.
Categories: Society & Politics in the Middle East.

Guest Author: Michel Hoebink

Politiek islamitische bewegingen zoals de Moslim Broeders en de salafisten zijn weer volop in het nieuws vanwege de prominente rol die ze spelen in de Arabische revoluties. Verschillende journalisten van het NRC-Handelsblad duiden deze bewegingen steevast aan als ’fundamentalisten’. Dit is echter een misleidende en achterhaalde term die in de internationale pers en academische literatuur al zo’n twintig jaar geleden is vervangen door de term ‘islamisme’.

Fundamentalisme is een term afkomstig uit christelijke context en verwijst naar gelovigen die de Bijbel letterlijk lezen en toepassen. De politiek islamitische bewegingen die vanaf de jaren twintig zijn opgekomen in de islamitische wereld willen echter lang niet allemaal de Koran letterlijk nemen en toepassen. Wat deze bewegingen onderscheidt is niet het letterlijk nemen van de Koran, maar het streven naar een islamitische staat en het toepassen van de islamitische wet, de shari’a. Die nadrukkelijk oproep tot een islamitische staat en wet is ontstaan als reactie op de invoering van seculiere Europese wetten en bestuur ten tijde van de koloniale overheersing.

Islamisme

Toen deze bewegingen in de jaren zeventig ineens enorm furore maakten, werden ze in het westen begrijpelijkerwijs maar geheel ten onrechte vereenzelvigd met de christelijke groeperingen die hier als fundamentalisten worden aangeduid. Vanaf begin jaren negentig werd deze term echter geleidelijk vervangen door de term islamisme, die de lading veel beter dekt en ook in de Arabische wereld zelf door iedereen gebruikt wordt. Islamisten staan daar tegenover secularisten, tegenstanders van een grote rol van religie in politiek en wetgeving.

De term islamisme maakt veel beter inzichtelijk wat er nu in Egypte gebeurt in de discussie rond de nieuwe grondwet: Daar staan niet alleen islamisten en secularisten tegenover elkaar maar ook twee groepen islamisten: de Moslim Broeders en de salafisten.

Onder de islamisten heb je namelijk zowel fundamentalisten als modernisten. De fundamentalistische islamisten zijn de salafisten: Zij willen de Koran en de shari’a inerdaad letterlijk toepassen. De Moslim Broeders daarentegen zijn meer modernistisch georienteerd: Zij streven naar interpretatie van de ‘principes’ van de shari’a in de zich veranderende omstandigheden.

Liberaal en progressief?

Dat laatste klinkt op het eerste gezicht heel libreraal en progressief, maar hier dreigt alweer het volgende misverstand. Het modernisme van de Moslim Broeders betekent niet noodzakelijkerwijs dat ze ook liberaal en progressief zijn. De vrijheid van interpretatie die zij voorstaan biedt de mogelijkheid om de shari’a aan te passen aan hun politieke agenda. Maar daarmee is nog niks gezegd over die agenda. Sommige modernisten gebruiken die vrijheid inderdaad om de shari’a in overeenstemming te brengen met een modern idee van burgerschap en met gelijke rechten voor vrouwen en niet-moslims. Maar andere modernisten gebruiken die vrijheid om in naam van de shari’a de oppositie te onderdrukken, oorlogen te voeren en zichzelf te verrijken. In Soedan is al sinds eind jaren 80 een modernistisch islamistisch regime aan de macht dat voortkomt uit de Moslim Broeders. Hassan al-Turabi, de geestelijk vader van dat regime, maakte in het westen destijds mooie sier met zijn verlichte opvattingen over de positie van de vrouw in de islam. Maar toen zijn beweging eenmaal aan de macht was, werd de islam vooral gebruikt als legitimatie voor een meedogenloze dictatuur en de zelfverrijking van hyper corrupte politici.

Verdeeldheid, geen eenheid

Fundamentalisme is niet alleen een versluierende maar ook een tendentieuze term die alle islamisten ten onrechte vereenzelvigt met een groep die de Koran letterlijk leest. Het onttrekt een belangrijke werkelijkheid aan het zicht: Namelijk dat islamisten onderling verdeeld zijn over de letterlijke interpretatie van de Koran en de shari’a.

Het hardnekkig aanduiden van islamisten als ‘fundamentalisten’ door NRC Handelsblad verbaast mij in hoge mate. Er bestaan naar mijn weten geen goede argumenten voor, noch in academische noch in journalistieke zin. Ik ben dan ook heel nieuwsgierig hoe NRC Handelsblad het handhaven van deze term verklaart en rechtvaardigt.

Michel Hoebink werkt bij de Arabische redactie van de Wereldomroep.

Naschrift MdK: Aangezien NRC Handelsblad dit stuk niet wilde plaatsen, verwacht ik ook niet dat men hier op gaat reageren. Het mag natuurlijk wel.

4 comments.

Soccer as prism in the Netherlands

Posted on December 7th, 2012 by martijn.
Categories: Guest authors, Multiculti Issues.

Guest Author: Jeffrey Schwerzel

 

How the case of the murdered line ref lays bare divisions in Dutch society

Last weekend, during an amateur soccer game in Almere a line referee, Richard Nieuwenhuizen was thrashed by four or five soccer players from the away team. He was first kicked and punched on the field, but he managed to run away. The soccer players, aged around 15 or 16, followed him and continued to kick and punch him, even when he was lying on the ground. All this happened in a few seconds, and bystanders were unable to stop it in time. The line referee was however able to stand up and tell about his harrowing experience in the clubhouse. But all was not well: later that day he had to be hospitalized. He died a day later, aged 41, father of three.

Richard Nieuwenhuizen – 41 years old – Almere

 

The incident generated an immediate public outcry throughout the country, and even reached international press. All amateur soccer games have been called off in the coming weekend: it is as if a period of collective mourning has been announced. Professional games will start after a minute silence, and players will wear a mourning band. Amsterdam alderman Van der Burg called for a “weekend of contemplation”.

As usual, soccer functions as a prism through which Dutch society attempts to analyze itself: implicitly, an incident on a windy field in Almere is taken to be exemplary for developments in Dutch society as a whole. The incident, and especially the question: “Why?” has started off yet a new round of navel-gazing, blame gaming, and what’s-wrong-with-society-analyzing, with soccer, as object of analysis, functioning as microcosm of the Netherlands.

Radio, tv, newspapers, are all decrying “senseless” violence, reporting about the situation on the soccer fields, public safety, cultures of violence, and general dissatisfaction amongst youth in the Netherlands. The debates featured on radio and tv offer the usual mixture of moralizing and blame gaming, and if we take a look at the nature of the reactions and who says what, we are able to make a pretty good map of social relations across the spectrum of Dutch society.

Underlying the unfolding debate is the issue of the changes in society, and attempts to find meaning in this. An instance of “senseless violence” is taken to be a consequence of changes in society, such as a downfall of the stature of government and other trusted institutions (for which the KNVB is in this instance a metaphor), a roughening of public manners, and immigration.

Initial reactions

First of all, there are those immediately involved in the incident: the soccer clubs. SV Nieuw Sloten, to which the perpetrators belonged, disbanded the team, promised cooperation with the police, and issued a press statement denouncing the incident. Almere Buitenboys, the club to which the line ref belonged, lashed out at the national soccer association, the KNVB. It became clear that the Nieuw Sloten team had already received a formal warning from the KNVB for various acts of bad behavior. There is the feeling that perhaps this incident might have been prevented, if the KNVB had been more strict.

The Volkskrant further reported that Almere Buitenboys was also stung by the fact that they were unable to reach the KNVB on a Sunday, and that apparently, the KNVB’s initial reaction was inappropriate (“why are you calling at such a late hour?”). The KNVB comes out looking like its focus is on professional soccer, and does not care for the “little man,” the ordinary citizen who volunteers as a line ref. Others also commented on this. KNVB however has admitted, on the national news, it reacted too late, and has announced, of course, an inquiry. However, the KNVB also stated that violence on the soccer fields is a societal problem: “we are all responsible for what happens on the field.”

The government does not have much to say on the amateur soccer fields: although the government plays a crucial role in maintaining public order when it comes to professional soccer games, this is not so for the thousands of amateur games played every weekend. However, politicians –naturally- felt it necessary to mingle in this national debate. Among whom, the minister for sport, Edith Schippers, and a series of parliamentarians expressed shock and horror. City aldermen from Almere and Amsterdam, home towns of both teams, have made public statements, although it is unclear what official role they have in this. Alderman Eric van der Burg from Amsterdam stated in a radio interview that the B1 team from SV Nieuw Sloten the team had misbehaved before. Rene Peters, alderman in Almere, stated that Almere would provide, if necessary, psychological help for victims, even though the organisation which provides that help (slachtofferhulp) is independent from government authorities.

The press has thus far been able to restrain itself, and largely limited its role to reporting what happened. Only the Telegraaf has mentioned that, apparently, the perpetrators are of Moroccan origin. In what way the ethnic origins of these boys would be relevant to the case, the Telegraaf does not attempt to make clear.

The Question Why?

After initial expressions of shock and horror, the process of making sense of it all started off with comments on large-scale societal developments. Commentators argue that, as society has become more violent and harsh, so has soccer. It is simply a consequence of the gradual loss of manners and the breakdown of decency.

Other commentators have reflected on the role of parents in the sidelines in whipping up emotions of young soccer players. Although there is already an established protocol for overly fanatic parents –they are asked to cool down or else leave the field- this apparently is not enough. Frank de Boer, well-known soccer player and now head coach of Ajax, asked the question: “Whatever happened to the upbringing” of these kids“?

Others have pointed out the fact that the perpetrators are of Moroccan origin. Geert Wilders, the right-wing polician, pointed this out in some of his tweets. Naturally others have disputed this, most notably among whom is Achmed Baadoud, left-wing alderman in the part of Amsterdam from which the Nieuw Sloten team originated. Mr. Baadoud laid blame with the parents, who are giving a bad example off and on the field.

The social media, Twitter foremost among them, have exploded. On Twitter, the hashtag #grensrechter (line ref) has innumerable tweets. Peter R. de Vries, a nationally-known crime reporter, always dependable if you want a contrarian opinion, published a number of tweets in which he derided line refs for being shockingly partial and limitlessly unsportsmanlike (“stuitend partijdig en grenzeloos onsportief”). His tweets have provoked fierce reactions.

Tweets crime reporter Peter R. de Vries

 

We can expect to see, in the coming days, deeper reflections on the question “why” in op-eds and “in-depth” reports on tv and radio. The search for causes is likely to consist of moralizing and soul searching along well-established political and social lines. Some will emphasize collective guilt “Dutch society is becoming harsher”), others will blame a specific group (“it’s immigrants wot done it”), and so on, along established lines.

None of this is likely to change anything in a concrete or tangible manner. The public outcry and the search for “why” can best be interpreted as a search for meaning in “senseless violence” and a coming to terms with a complex mix of emotions mixing guilt, helplessness, and nostalgia for a time past when things were better. In this search for meaning, we see established lines of battle being drawn, with predictable statements and predictable reactions. In the confused Netherlands, the case of the murdered line ref only serves to confirm and perhaps sharpen the lines along which our fragmented society has divided itself.

Jeffrey Schwerzel studied anthropology at VU University Amsterdam. He was conscripted into the Dutch army and went to Bosnia. He joined the reserves and served in Afghanistan for 3 tours and works as a researcher.

0 comments.

Islamitische internaten in Nederland

Posted on December 6th, 2012 by martijn.
Categories: Activism, anthropology, Guest authors, Islam in the Netherlands, Public Islam.

Guest Author: Mehmet Sahin

Binnen de Turkse samenleving is het internaat een algemeen geaccepteerde instelling waar schoolgaande kinderen en studenten wonen. De eerste internaten werden door de Turkse overheid in de jaren vijftig opgericht om voor studerende jongeren van het platteland een geschikte slaapplaats in de stad te creëren. Bovendien wilde de Turkse overheid op deze manier indirect de modernisering van het platteland bevorderen. In diezelfde periode waren er ook al islamitische internaten waarbij de kinderen alleen maar Koranlessen kregen van de geestelijken, om later imam te worden. Deze islamitische internaten waren niet zo geïnteresseerd in het onderwijs dat door de Turkse overheid werd aangeboden, omdat dat immers gekarakteriseerd werd door een behoorlijke seculiere benadering.

Süleymanci- en de Nurcu bewegingen

Vanaf de jaren zestig hebben twee Islamitische stromingen in Turkije, namelijk de Süleymanci- en de Nurcu bewegingen (waarbij die laatste de toenmalige benaming was van de huidige Gülenbeweging), het curriculum in hun internaten veranderd, met een specifiek doel voor ogen. Aan de ene kant wilden deze twee bewegingen het islamitische onderwijs niet loslaten, maar aan de andere kant wilden ze het seculiere onderwijs promoten onder hun aanhang. In de jaren zeventig opende de Süleymanc?-beweging de eerste internaten met een gecombineerd programma van seculier en islamitisch onderwijs in Turkije. De leerlingen gingen overdag naar de seculiere school van de overheid. Na schooltijd echter kwamen deze leerlingen naar het internaat, om hun huiswerk te maken en zich te verdiepen in de islamitische leer. De leerlingen in deze internaten werden begeleid door de jonge sympathisanten van deze beweging die studeerden aan de universiteiten. Vanaf begin jaren tachtig begon de Gülenbeweging massaal zulke internaten te openen in Turkije waar kinderen, naast hun school, intensieve huiswerkbegeleiding en islamitische lessen kregen. Deze islamitische internaten bloeiden vooral omdat de islamitisch georiënteerde ouders wilden dat hun kinderen volwaardig zouden deelnemen aan de maatschappij, met behoud van hun geloof.

Vanaf de jaren negentig hebben de Turkse Süleymanci- en Gülen-bewegingen in Nederland verschillende internaten geopend voor de kinderen van de Turkse migranten. In de jaren tachtig stuurden veel Turkse ouders hun kinderen naar de internaten van deze bewegingen in Turkije, om hen te beschermen tegen de schadelijke effecten van de Westerse cultuur in Nederland. De opening van zulke internaten in Nederland vanaf de jaren negentig was een grote opluchting voor veel Turkse ouders. Ze hoefden hun kinderen nu niet meer naar Turkije te sturen. Daar, in Turkije, hadden veel van deze jonge kinderen het erg moeilijk omdat ze hun ouders erg misten. Daarnaast hadden deze kinderen grote aanpassingsproblemen wanneer ze terugkeerden naar Nederland. Hun diploma werd bovendien niet als gelijkwaardig aan het Nederlandse diploma erkend. Door hun lange verblijf in Turkije hadden daarnaast vele van deze jongeren de Nederlandse taal vergeten.

Soorten internaten

De Turkse studenten die nu verbonden zijn met deze bewegingen, wonen ook in de Nederlandse internaten. Daar helpen zij de jongeren met hun huiswerk. Er zijn ook studenten met een theologiestudie uit Turkije die intensief les geven over de islam aan deze jongeren en meisjes in deze internaten. Er zijn twee soorten internaten. De meisjes- en jongensinternaten hanteren een strikte scheiding van de seksen. Een belangrijk effect van het verblijf in deze internaten is dat de leerlingen meestal succesvol hun school afmaken door het strakke huiswerkbegeleidingprogramma. De student-begeleiders in deze internaten houden ook contact met de school van deze leerlingen en voeren dagelijkse gesprekken met de leerlingen over de school resultaten. Daarnaast vormt de geestelijke vorming een belangrijk aandachtspunt voor deze begeleiders. Met name in de weekenden hebben de leerlingen meer tijd om zich te verdiepen in de islamitische kennis en verder hebben ze meer tijd voor de sociale en sportactiviteiten. De ouders die hun kinderen missen mogen op bezoek komen wanneer ze willen. De kinderen mogen tijdens hun zomer- en andere schoolvakanties naar hun ouders gaan.

Ophef

Recent is er enige ophef over deze internaten ontstaan. Daarover is in het kort het volgende te zeggen: De verschillende journalisten in Nederland van de landelijke kranten zoals de Volkskrant, NRC en de Trouw hebben zeer kritische vraagtekens gezet bij het sociaalpedagogische klimaat in deze internaten. Aan de ene kant is het goede dat deze internaten aandacht krijgen van de pers, maar helaas deze internaten worden structureel in een negatieve context behandeld door de Nederlandse journalisten. Het zou erg functioneel en waardevol zijn dat de positieve effecten van deze internaten ook aandacht zouden krijgen. Het positieve effect van deze internaten aan de educatie van de kinderen krijgt geen enkele aandacht in de pers waardoor een foutief beeld ontstaat over deze internaten.

Mehmet Sahin is verbonden aan de afdeling Culturele Antropologie van de Vrije Universiteit Amsterdam als NISIS PhD kanidaat. Zijn onderzoeksproject richt zich op de Gülen-beweging: The Golden Generation: Islam, Inspiration, Ethical techniques of binding within the Gülen Movement.

1 comment.

'A Stinking Open Wound': Unauthorized Migrants in Amsterdam

Posted on December 5th, 2012 by martijn.
Categories: Activism, Multiculti Issues, Notes from the Field, Religion Other.

Several months ago a group of unauthorized migrants protested against the Dutch state’s refusal to grant them asylum although they had no possibility to go anywhere else. They set up a camp outside the asylum centre as a political protest. Unless they agree to work towards their return, which is impossible, these stateless people get no help from the Dutch state for housing. The idea is that by making life as miserable as possible these people will go away by themselves. The Dutch state responded to the protest by evicting the occupants and making it impossible to protest their again by building a fence surrounding the terrain.

The camp then split in two; one tent camp in Amsterdam (mainly Somalis) and one in The Hague (mainly Iraqis). Others originate from Ethiopia, Eritrea, Iran, Afghanistan and Azerbajjan. The camp in Amsterdam is supported by churches and mosques and several volunteers from those circles work there in order provide safety, food, shelter and so on. The camps was more than a temporarily housing, it was a means through which they could protest the Dutch aylum policy. In their protests they often emphasized the shared humanity and communitarianism.
You need to a flashplayer enabled browser to view this YouTube video
Last week, Dutchnews.nl reports:
DutchNews.nl – Amsterdam refugee camp to be cleared by Friday

Some 130 failed asylum seekers who have set up camp in Amsterdam’s Osdorp have been told to clear their tents by Friday.

Judges have ruled the camp must go because of safety fears and Amsterdam’s mayor Eberhard van der Laan has given them until Friday morning to comply.

Judges said there are serious hygiene issues at the site because there is no running water and rubbish is not cleared. In addition, the camp is proving a nuisance to people living in the area.

What the judge also mentioned is that a Dutch far right group, Voorpost, locked the camp recently by using an ‘unbreakable chain’ stating that these ‘illegals where in the right place then: locked and behind bars’. They referred to the camp as a ‘stinking open wound’. There also have been demonstrations supporting the residents of the camp. The judge feared more disturbances also because of an apparent growing hostility of neighbourhood residents (in particular youth).

Dutch media reports and politicians mostly focus on the issue of nuisance for the neighbourhood; not about the fact that we have about 140 people who have nowhere to go and endure terrible conditions of the cold and wet Dutch weather in tents. Apparently these people do not deserve our compassion and concern; it is the outsider’s concerns that dominate here. Ben Langer in a blogpost on refugees in Canada refers to an article by S. Willen Migration, “illegality,” and health: Mapping embodies vulnerability and debating health-related deservingness. Willen writes about unauthorized migrants:Narrowing Our Moral Community of Concern: A Critique of Canada’s New Refugee Policies – Ben Langer « ACCESS DENIED

“they are excluded not only from the political community, but also from the moral community of people whose lives, bodies, illnesses, and injuries are deemed worthy of attention, investment, or concern” (2012: 806). Only by portraying these extremely vulnerable people as “undeserving” (Willen 2012) can Canada deny them care while at the same time maintaining an air of generosity.

Now the judge clearly does not deny these people’s rights for health and safety; his (justified) concerns however result in the camp being evicted last Friday while the people have no notion of where to go to. There is an offer by about 10 municipalities who want to provide a ‘sober shelter’ until 2 January (it can’t really be any more sober than what they I have now I think). A similar use of real or imagined concerns of safety is to be found among people objecting to the camp stating that, for example, bulldozers should clean up the mess. Also, referring to the whole camp, people are talking about ‘cleaning up’ when they mean it should be evicted and cleared. This reminds me of the anti-occupy rhetoric from the authorities and press often denouncing them as dirty, unhealthy and unhygienic. For more on dirt and the occupy movement see the article by Max Liboiron Tactics of Waste, Dirt and Discard in the Occupy Movement and his photo-essay. (H/T Material World)

Such rhetoric divides the world into a neat dichotomy: the us (clean, healthy) and them (dangerous, dirty and unhealthy). It renders us to be normal, citizens and the dominant order while them are trash that has to be cleaned up. As Mary Douglas taught us, labelling something as dirt (matter out of place) has to do with distinguishing and maintaining social values and social order by making clear what is acceptable, normal and expected or how society should be. Immigrants are already seen as a threat to social order and it is not difficult to imagine that unauthorized immigrants who cannot be banned, then are a great problem for a society that is pre-occupied with order, cleanliness and purity anyway. Such dichotomy renders invisible the painful questions we would like to avoid. As Markha Valenta argues on Open Democracy:
The moral sadism of the Dutch State | openDemocracy

The state is afraid, because the strangers are raising issues it does not dare to face: should asylum seekers have the right to influence the policies by which they are judged? Are refugees “human” from the moment they enter Europe? Or are they to be “nothing” unless and until they have the good luck to become residents and citizens?

This tells the story in Amsterdam. But right now all over Europe – in Vienna, in Hungary, in Berlin – there are the same protest camps, the same refugees, the same overbearing states and clusters of local protest. Small, scattered and disparate as they are, they raise a fundamental question that Europe does not know how to face any better than the economic crisis: do we dare to be humane, even at the cost of being just a little less rich, a little less a fortress, and a little more just?

To conclude a note on the protestors and the type of eviction. Well the different groups of protestors actually on Friday when the camp was evicted. There were the unauthorized migrants themselves who protested against the Dutch government putting them on the streets without any help and with nowhere to go. Second there, as they call themselves, the sympathizers. Those who, as they see it, did the real work of supporting the migrants by providing food, shelter, warm clothes and so on. Third, there are the protestors of the third day who came to protest against the eviction by the police. A common name for all three groups, but in particular the last one, is ‘silly leftists’ or ‘demo-silies.’ In particular the latter group is accused of having no real connection with the migrants and instead only promote their, sometimes seen as strange or peculiar, leftist political demands and as such using the migrants for their own political cause. Whatever you might think of the activists outside the camp, it is quite clear that the camp received quite some support from lawyers, neighbours, churches, mosques and some of the media. Quite some means not a lot; the support demonstrations was small and there was no political support at all.

As we all know, the Dutch state is a civilized state. We did not see outright violence; not on the part of the migrants nor on the part of the Dutch state. The whole handling of the protest and the eviction of the camp was the work of bureaucracy. The status of the migrants is ‘just a technical issue’ and there is, according to the state, nothing wrong with its policy. It is just that the migrants refuse to cooperate (how?) and that the countries of origin also refuse to cooperate. No word about for example why we actually have migrants from Iraq? Could it be that there is a relation with an illegal and unjustified war in Iraq and its current instability? Do we really think we have a tough but humane policy when we deny stateless people any possibility of living a life in this country? We have a duty to protect people who cannot safely return home but when their countries become really unsafe we tighten our migration restrictions (see also the case of France). Also the eviction was a technical issue that treats the migrants as criminals and sending them off to nowhere or to a few temporary (of course) alternative housings. It took very long and they booked every individual migrant, one by one. After that the terrain of the camp was cleaned by men in white suits; as such covering up the real stinking wound: the inhumane and irresponsible Dutch asylum policy.

0 comments.

‘A Stinking Open Wound’: Unauthorized Migrants in Amsterdam

Posted on December 5th, 2012 by martijn.
Categories: Activism, Multiculti Issues, Notes from the Field, Religion Other.

Several months ago a group of unauthorized migrants protested against the Dutch state’s refusal to grant them asylum although they had no possibility to go anywhere else. They set up a camp outside the asylum centre as a political protest. Unless they agree to work towards their return, which is impossible, these stateless people get no help from the Dutch state for housing. The idea is that by making life as miserable as possible these people will go away by themselves. The Dutch state responded to the protest by evicting the occupants and making it impossible to protest their again by building a fence surrounding the terrain.

The camp then split in two; one tent camp in Amsterdam (mainly Somalis) and one in The Hague (mainly Iraqis). Others originate from Ethiopia, Eritrea, Iran, Afghanistan and Azerbajjan. The camp in Amsterdam is supported by churches and mosques and several volunteers from those circles work there in order provide safety, food, shelter and so on. The camps was more than a temporarily housing, it was a means through which they could protest the Dutch aylum policy. In their protests they often emphasized the shared humanity and communitarianism.
You need to a flashplayer enabled browser to view this YouTube video
Last week, Dutchnews.nl reports:
DutchNews.nl – Amsterdam refugee camp to be cleared by Friday

Some 130 failed asylum seekers who have set up camp in Amsterdam’s Osdorp have been told to clear their tents by Friday.

Judges have ruled the camp must go because of safety fears and Amsterdam’s mayor Eberhard van der Laan has given them until Friday morning to comply.

Judges said there are serious hygiene issues at the site because there is no running water and rubbish is not cleared. In addition, the camp is proving a nuisance to people living in the area.

What the judge also mentioned is that a Dutch far right group, Voorpost, locked the camp recently by using an ‘unbreakable chain’ stating that these ‘illegals where in the right place then: locked and behind bars’. They referred to the camp as a ‘stinking open wound’. There also have been demonstrations supporting the residents of the camp. The judge feared more disturbances also because of an apparent growing hostility of neighbourhood residents (in particular youth).

Dutch media reports and politicians mostly focus on the issue of nuisance for the neighbourhood; not about the fact that we have about 140 people who have nowhere to go and endure terrible conditions of the cold and wet Dutch weather in tents. Apparently these people do not deserve our compassion and concern; it is the outsider’s concerns that dominate here. Ben Langer in a blogpost on refugees in Canada refers to an article by S. Willen Migration, “illegality,” and health: Mapping embodies vulnerability and debating health-related deservingness. Willen writes about unauthorized migrants:Narrowing Our Moral Community of Concern: A Critique of Canada’s New Refugee Policies – Ben Langer « ACCESS DENIED

“they are excluded not only from the political community, but also from the moral community of people whose lives, bodies, illnesses, and injuries are deemed worthy of attention, investment, or concern” (2012: 806). Only by portraying these extremely vulnerable people as “undeserving” (Willen 2012) can Canada deny them care while at the same time maintaining an air of generosity.

Now the judge clearly does not deny these people’s rights for health and safety; his (justified) concerns however result in the camp being evicted last Friday while the people have no notion of where to go to. There is an offer by about 10 municipalities who want to provide a ‘sober shelter’ until 2 January (it can’t really be any more sober than what they I have now I think). A similar use of real or imagined concerns of safety is to be found among people objecting to the camp stating that, for example, bulldozers should clean up the mess. Also, referring to the whole camp, people are talking about ‘cleaning up’ when they mean it should be evicted and cleared. This reminds me of the anti-occupy rhetoric from the authorities and press often denouncing them as dirty, unhealthy and unhygienic. For more on dirt and the occupy movement see the article by Max Liboiron Tactics of Waste, Dirt and Discard in the Occupy Movement and his photo-essay. (H/T Material World)

Such rhetoric divides the world into a neat dichotomy: the us (clean, healthy) and them (dangerous, dirty and unhealthy). It renders us to be normal, citizens and the dominant order while them are trash that has to be cleaned up. As Mary Douglas taught us, labelling something as dirt (matter out of place) has to do with distinguishing and maintaining social values and social order by making clear what is acceptable, normal and expected or how society should be. Immigrants are already seen as a threat to social order and it is not difficult to imagine that unauthorized immigrants who cannot be banned, then are a great problem for a society that is pre-occupied with order, cleanliness and purity anyway. Such dichotomy renders invisible the painful questions we would like to avoid. As Markha Valenta argues on Open Democracy:
The moral sadism of the Dutch State | openDemocracy

The state is afraid, because the strangers are raising issues it does not dare to face: should asylum seekers have the right to influence the policies by which they are judged? Are refugees “human” from the moment they enter Europe? Or are they to be “nothing” unless and until they have the good luck to become residents and citizens?

This tells the story in Amsterdam. But right now all over Europe – in Vienna, in Hungary, in Berlin – there are the same protest camps, the same refugees, the same overbearing states and clusters of local protest. Small, scattered and disparate as they are, they raise a fundamental question that Europe does not know how to face any better than the economic crisis: do we dare to be humane, even at the cost of being just a little less rich, a little less a fortress, and a little more just?

To conclude a note on the protestors and the type of eviction. Well the different groups of protestors actually on Friday when the camp was evicted. There were the unauthorized migrants themselves who protested against the Dutch government putting them on the streets without any help and with nowhere to go. Second there, as they call themselves, the sympathizers. Those who, as they see it, did the real work of supporting the migrants by providing food, shelter, warm clothes and so on. Third, there are the protestors of the third day who came to protest against the eviction by the police. A common name for all three groups, but in particular the last one, is ‘silly leftists’ or ‘demo-silies.’ In particular the latter group is accused of having no real connection with the migrants and instead only promote their, sometimes seen as strange or peculiar, leftist political demands and as such using the migrants for their own political cause. Whatever you might think of the activists outside the camp, it is quite clear that the camp received quite some support from lawyers, neighbours, churches, mosques and some of the media. Quite some means not a lot; the support demonstrations was small and there was no political support at all.

As we all know, the Dutch state is a civilized state. We did not see outright violence; not on the part of the migrants nor on the part of the Dutch state. The whole handling of the protest and the eviction of the camp was the work of bureaucracy. The status of the migrants is ‘just a technical issue’ and there is, according to the state, nothing wrong with its policy. It is just that the migrants refuse to cooperate (how?) and that the countries of origin also refuse to cooperate. No word about for example why we actually have migrants from Iraq? Could it be that there is a relation with an illegal and unjustified war in Iraq and its current instability? Do we really think we have a tough but humane policy when we deny stateless people any possibility of living a life in this country? We have a duty to protect people who cannot safely return home but when their countries become really unsafe we tighten our migration restrictions (see also the case of France). Also the eviction was a technical issue that treats the migrants as criminals and sending them off to nowhere or to a few temporary (of course) alternative housings. It took very long and they booked every individual migrant, one by one. After that the terrain of the camp was cleaned by men in white suits; as such covering up the real stinking wound: the inhumane and irresponsible Dutch asylum policy.

0 comments.

Ervaren & Ervaren worden: Boekpresentatie en Seminar Emoties in Veldonderzoek

Posted on December 2nd, 2012 by martijn.
Categories: anthropology, Important Publications, ISIM/RU Research, Method, Notes from the Field, Religion Other, Ritual and Religious Experience.

Op 13 december organiseren Uitgeverij Eburon en het departement Religiewetenschap en Theologie van de Universiteit Utrecht het symposium ‘Emoties in het veld’, ter gelegenheid van het verschijnen van het boek Ervaren en ervaren worden. Opstellen over langdurig sociaalwetenschappelijk veld­on­der­zoek (Jansma, Hak en De Koning (red.)).

In het boek worden strategische en – ethische problemen uit de praktijk van het sociaal wetenschappelijk veldonderzoek onder de loep genomen. Het merendeel van het onderzoek werd in Nederland verricht, een tweetal (ook) in Vlaanderen. Ervaren en ervaren worden’ is een bijzondere publicatie. Nog niet eerder verscheen een boek met opstellen waarin gereflecteerd wordt op langdurig veldonderzoek. Aandacht wordt geschonken aan methodologische vraagstukken, gevoelige en ethische vraagstukken worden geanalyseerd en beschreven. Onderzoekers, gesprekspartners en lezers zijn in het geding (geweest) en dat wordt duidelijk in keuzes die je als onderzoeker maakt en in de receptie van de resultaten bij uitgave van het onderzoeksverslag. Het is precies daarom dat we in dit seminar ter gelegenheid van de presentatie van het boek stil zullen staan bij ‘emoties in het veld’.

Het seminar beoogt niet alleen de aandacht te vestigen op de realisatie van het boek, het biedt (toekomstige) onderzoekers op het terrein van sociaal-, cultureel-, en religiewetenschappelijk onderzoek de mogelijkheid elkaar te ontmoeten, ervaringen en expertise uit te wisselen. Daarnaast wil het enthousiasme wekken voor de bijzondere leerervaring die de onderzoeker tijdens het veldwerk opdoet.

Een van de auteurs is dr. Nicolette Hijweege-Smeets (Religiewetenschap en Theologie), die ook een presentatie zal geven tijdens het symposium. Ook communicatiewetenschapper dr. Linda Duits (Onderzoekinstituut voor Geschiedenis en Cultuur) schreef een opstel. Daarnaast zijn er bijdragen in het boek van onder meer Carmen Becker (Radboud Universiteit Nijmegen) over onderzoek naar internetpraktijken onder salafistische moslims, Joanne Wojtkowiak (RU Nijmegen) over onderzoek naar rituelen bij de dood.

Datum: 13 december 2012
Tijdstip: 14:30 t/m 17:00
Locatie: Universiteitsbibliotheek Uithof
Kamer: Boothzaal

Ervaren en ervaren worden is een bijzondere publicatie: nog niet eerder verscheen een boek met opstellen waarin gereflecteerd wordt op langdurig veldonderzoek. Aandacht wordt geschonken aan methodologische vraagstukken, gevoelige en ethische vraagstukken worden geanalyseerd en beschreven. Onderzoekers, gesprekspartners en lezers zijn in het geding (geweest) en dat wordt duidelijk in keuzes die je als onderzoeker maakt en in de receptie van de resultaten bij uitgave van het onderzoeksverslag. Het is precies daarom dat dit seminar stil zal staan bij ‘emoties in het veld’.

Programma
14.30–15.00 Ontvangst met koffie en thee
15.00–15.10 Welkom en inleiding – dr. Lammert Gosse Jansma
15.10–15.25 ‘De dood en de antropoloog. Emoties door veldwerk’ – dr. Martijn de Koning
15.30–15.45 ‘Een markt voor vrouwen – lief en leed van cross-gender interviewen’ – drs. Norah Korrouche
15.55–16.10 ‘Te gast rond Cerridwens ketel, analyse van emoties binnen het neo-paganistische veld’ – drs. Hanneke MinkJan
16.15–16.30 ‘Schroom het heilige te naderen’ – dr. Nicolette Hijweege
16.30–16.50 Ruimte voor gesprek/forum
16.55–17.00 Dr Lammert Gosse Jansma presenteert het boek Ervaren en ervaren worden. Opstellen over langdurig sociaalwetenschappelijk veldonderzoek (Eburon, ISBN 9789059727083)
17.00 Sluiting

Boek met korting: Tijdens het symposium is het boek te koop voor de speciale prijs van € 20.00 euro (normaal € 29.90).

Aanmelden

Vanwege beperkte zaalruimte is aanmelding vooraf noodzakelijk, bij Jeannette Boere, a.c.m.boere@uu.nl.

Kosten

Vrijwillige bijdrage voor koffie en thee (gewenst: € 5 ,-).

Informatie over het boek
Of het nu gaat om de interactie tussen een arts en bewoners van een verpleeghuis, de relatie tussen religieuze gezagdragers en ‘gewone’ gelovigen, de omgang van gelovige en niet-gelovige mensen met de dood, één van de beste manieren voor een wetenschapper om inzicht te krijgen in dergelijke fenomenen is langdurig veldonderzoek. Hierbij probeert de onderzoeker zoveel mogelijk deel uit te maken van het dagelijks leven van de mensen naar wie hij of zij onderzoek doet. Maar dit is minder eenvoudig dan op het eerste gezicht lijkt. Hoe krijg je toegang tot de onderzoeksgroep en hoe behoud je die? Hoe balanceer je tussen betrokkenheid en distantie? Met welke belangen krijg je te maken? Hoe ga je om met conflicterende partijen? En hoe met vormen van agressiviteit?

In dit boek geven 12 onderzoekers op basis van hun eigen concrete ervaringen inzicht in de mogelijkheden en beperkingen van langdurig veldwerk. Deze ervaringen zijn relevant voor studenten en onderzoekers, maar informeren ook een breder publiek over deze vorm van materiaal verzamelen. De onderzoekers sparen zichzelf niet; een kritische reflectie op de gebruikte methoden, de waarde van het onderzoeksmateriaal en het eigen optreden in het onderzoeksveld staat voorop. Ook ethische problemen komen aan de orde. Hoe garandeer je anonimiteit van de informanten? Waar liggen de grenzen met betrekking tot het deelnemen aan activiteiten samen met je informanten? Hoe ga je om met vertrouwelijke informatie? Hoe weersta je de druk van belangengroepen bij de publicatie van de onderzoeksresultaten? Moet je bij het publiceren terughoudend berichten over mogelijk gevoelige zaken of die zelfs soms weglaten om sensationele berichtgeving in de media te voorkomen? Langdurig veldonderzoek vraagt een bepaalde houding van de onderzoeker: hij/zij moet geduld hebben, bestand zijn tegen publicatiedruk en zich niet laten beïnvloeden door de waan van de dag. Deze bundel is dan ook een pleidooi voor ‘slow research’: tijdsinvestering, diepgang en gedegenheid.

0 comments.

Ervaren & Ervaren worden: Boekpresentatie en Seminar Emoties in Veldonderzoek

Posted on December 2nd, 2012 by martijn.
Categories: anthropology, Important Publications, ISIM/RU Research, Method, Notes from the Field, Religion Other, Ritual and Religious Experience.

Op 13 december organiseren Uitgeverij Eburon en het departement Religiewetenschap en Theologie van de Universiteit Utrecht het symposium ‘Emoties in het veld’, ter gelegenheid van het verschijnen van het boek Ervaren en ervaren worden. Opstellen over langdurig sociaalwetenschappelijk veld­on­der­zoek (Jansma, Hak en De Koning (red.)).

In het boek worden strategische en – ethische problemen uit de praktijk van het sociaal wetenschappelijk veldonderzoek onder de loep genomen. Het merendeel van het onderzoek werd in Nederland verricht, een tweetal (ook) in Vlaanderen. Ervaren en ervaren worden’ is een bijzondere publicatie. Nog niet eerder verscheen een boek met opstellen waarin gereflecteerd wordt op langdurig veldonderzoek. Aandacht wordt geschonken aan methodologische vraagstukken, gevoelige en ethische vraagstukken worden geanalyseerd en beschreven. Onderzoekers, gesprekspartners en lezers zijn in het geding (geweest) en dat wordt duidelijk in keuzes die je als onderzoeker maakt en in de receptie van de resultaten bij uitgave van het onderzoeksverslag. Het is precies daarom dat we in dit seminar ter gelegenheid van de presentatie van het boek stil zullen staan bij ‘emoties in het veld’.

Het seminar beoogt niet alleen de aandacht te vestigen op de realisatie van het boek, het biedt (toekomstige) onderzoekers op het terrein van sociaal-, cultureel-, en religiewetenschappelijk onderzoek de mogelijkheid elkaar te ontmoeten, ervaringen en expertise uit te wisselen. Daarnaast wil het enthousiasme wekken voor de bijzondere leerervaring die de onderzoeker tijdens het veldwerk opdoet.

Een van de auteurs is dr. Nicolette Hijweege-Smeets (Religiewetenschap en Theologie), die ook een presentatie zal geven tijdens het symposium. Ook communicatiewetenschapper dr. Linda Duits (Onderzoekinstituut voor Geschiedenis en Cultuur) schreef een opstel. Daarnaast zijn er bijdragen in het boek van onder meer Carmen Becker (Radboud Universiteit Nijmegen) over onderzoek naar internetpraktijken onder salafistische moslims, Joanne Wojtkowiak (RU Nijmegen) over onderzoek naar rituelen bij de dood.

Datum: 13 december 2012
Tijdstip: 14:30 t/m 17:00
Locatie: Universiteitsbibliotheek Uithof
Kamer: Boothzaal

Ervaren en ervaren worden is een bijzondere publicatie: nog niet eerder verscheen een boek met opstellen waarin gereflecteerd wordt op langdurig veldonderzoek. Aandacht wordt geschonken aan methodologische vraagstukken, gevoelige en ethische vraagstukken worden geanalyseerd en beschreven. Onderzoekers, gesprekspartners en lezers zijn in het geding (geweest) en dat wordt duidelijk in keuzes die je als onderzoeker maakt en in de receptie van de resultaten bij uitgave van het onderzoeksverslag. Het is precies daarom dat dit seminar stil zal staan bij ‘emoties in het veld’.

Programma
14.30–15.00 Ontvangst met koffie en thee
15.00–15.10 Welkom en inleiding – dr. Lammert Gosse Jansma
15.10–15.25 ‘De dood en de antropoloog. Emoties door veldwerk’ – dr. Martijn de Koning
15.30–15.45 ‘Een markt voor vrouwen – lief en leed van cross-gender interviewen’ – drs. Norah Korrouche
15.55–16.10 ‘Te gast rond Cerridwens ketel, analyse van emoties binnen het neo-paganistische veld’ – drs. Hanneke MinkJan
16.15–16.30 ‘Schroom het heilige te naderen’ – dr. Nicolette Hijweege
16.30–16.50 Ruimte voor gesprek/forum
16.55–17.00 Dr Lammert Gosse Jansma presenteert het boek Ervaren en ervaren worden. Opstellen over langdurig sociaalwetenschappelijk veldonderzoek (Eburon, ISBN 9789059727083)
17.00 Sluiting

Boek met korting: Tijdens het symposium is het boek te koop voor de speciale prijs van € 20.00 euro (normaal € 29.90).

Aanmelden

Vanwege beperkte zaalruimte is aanmelding vooraf noodzakelijk, bij Jeannette Boere, a.c.m.boere@uu.nl.

Kosten

Vrijwillige bijdrage voor koffie en thee (gewenst: € 5 ,-).

Informatie over het boek
Of het nu gaat om de interactie tussen een arts en bewoners van een verpleeghuis, de relatie tussen religieuze gezagdragers en ‘gewone’ gelovigen, de omgang van gelovige en niet-gelovige mensen met de dood, één van de beste manieren voor een wetenschapper om inzicht te krijgen in dergelijke fenomenen is langdurig veldonderzoek. Hierbij probeert de onderzoeker zoveel mogelijk deel uit te maken van het dagelijks leven van de mensen naar wie hij of zij onderzoek doet. Maar dit is minder eenvoudig dan op het eerste gezicht lijkt. Hoe krijg je toegang tot de onderzoeksgroep en hoe behoud je die? Hoe balanceer je tussen betrokkenheid en distantie? Met welke belangen krijg je te maken? Hoe ga je om met conflicterende partijen? En hoe met vormen van agressiviteit?

In dit boek geven 12 onderzoekers op basis van hun eigen concrete ervaringen inzicht in de mogelijkheden en beperkingen van langdurig veldwerk. Deze ervaringen zijn relevant voor studenten en onderzoekers, maar informeren ook een breder publiek over deze vorm van materiaal verzamelen. De onderzoekers sparen zichzelf niet; een kritische reflectie op de gebruikte methoden, de waarde van het onderzoeksmateriaal en het eigen optreden in het onderzoeksveld staat voorop. Ook ethische problemen komen aan de orde. Hoe garandeer je anonimiteit van de informanten? Waar liggen de grenzen met betrekking tot het deelnemen aan activiteiten samen met je informanten? Hoe ga je om met vertrouwelijke informatie? Hoe weersta je de druk van belangengroepen bij de publicatie van de onderzoeksresultaten? Moet je bij het publiceren terughoudend berichten over mogelijk gevoelige zaken of die zelfs soms weglaten om sensationele berichtgeving in de media te voorkomen? Langdurig veldonderzoek vraagt een bepaalde houding van de onderzoeker: hij/zij moet geduld hebben, bestand zijn tegen publicatiedruk en zich niet laten beïnvloeden door de waan van de dag. Deze bundel is dan ook een pleidooi voor ‘slow research’: tijdsinvestering, diepgang en gedegenheid.

0 comments.